Και άλλες φράσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας..

 

Γλωσσικές επιβιώσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

 Φράσεις που χρησιμοποιούμε σήμερα από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

Δείτε τι έγραφε ο Ριζοσπάστης όταν έγινε το Τσερνόμπιλ...

 

Ο περί κοινωνίας λόγος… Πάσχος Μανδραβέλης

 Eχουν ένα καλό οι κρίσεις. Αποκαλύπτουν τις κρυμμένες, αλλά όχι κρυφές, παθογένειες, αυτές που σε «φυσιολογικούς καιρούς» θεωρούνται πολύ μικρές για να τις λάβουμε υπόψη. Για παράδειγμα, έπρεπε να έρθει η ουσιαστική χρεοκοπία του 2009 για να αντιληφθούμε ή έστω να προσέξουμε την ποικιλία των επιδομάτων στον μπαχτσέ του Δημοσίου. Βεβαίως δεν μπορούμε να πούμε ότι το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» χρεοκόπησε την ελληνική οικονομία. Ηταν όμως μία από τις πολλές μικρές ψηφίδες που κατά καιρούς συναρθρώνονται με εντελώς τυχαίο τρόπο, για να γίνει το μεγάλο μπαμ. Είδαμε όλα εκείνα που προσπερνούσαμε με το ρωμαίικο «έλα, μωρέ, τώρα…», σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που μας οδήγησαν σε μια πρωτοφανή κρίση.

Υπό αυτήν την έννοια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι (τρομάρα μας!) «εραστές της ελευθερίας», οι αρνητές της πανδημίας, αφήνουν σκουπιδότοπους ύστερα από κάθε συγκέντρωσή τους. Εδώ σκουπιδαριό βρίσκουμε σε κάθε μονοπάτι της Πάρνηθας, όπου συχνάζουν φυσιολάτρες, και σε κάθε απομονωμένη παραλία της χώρας, δεν θα γίνει χωματερή μια πλατεία στην οποία συγκεντρώνονται εκείνοι των οποίων ο τράχηλος ζυγό της πανδημίας δεν υπομένει; Και πάλι καλά να λέμε, που οι απόγονοι του ’21 απλώς ουρούν στα βάθρα των αγαλμάτων. Οι πιο επαναστάτες θα τα έσπαζαν για να κάνουν τα μάρμαρα πολεμοφόδια. Γιατί να μην το κάνουν; Ετσι κι αλλιώς ο διάχυτος λαϊκισμός δικαιολογεί τα πάντα. Τα πρωινάδικα της TV, εκεί όπου του λαού τα ντέρτια λένε κι όσο τραγουδάνε κλαίνε, πέρασαν από τη «δίκαιη οργή» στη «δίκαιη αγανάκτηση», για να καταλήξουν στη «δίκαιη κούραση».

Στον δημόσιο διάλογο που διαφέντεψε επί μακρόν η Αριστερά, η κοινωνία είχε κεντρικό ρόλο. Κάθε συζήτηση ξεκινούσε από αυτή και πολλάκις τελείωνε εκεί. Και να ρητορείες για τα «κοινωνικά δικαιώματα» που είναι απαράγραπτα, και να η «κοινωνική συνοχή» που απειλείτο από την περικοπή του επιδόματος προθέρμανσης αυτοκινήτου, και να η «κοινωνία» που –δικαίως– οργίζεται, αγανακτεί, εξεγείρεται, κουράζεται κ.λπ. Είναι απορίας άξιον πώς, με τόση διδαχή περί του κοινωνικώς επιθυμητού, εμφανίζεται τέτοιο μέγεθος αδιαφορίας για το κοινό μας περιβάλλον στην Πάρνηθα, στις παραλίες, στην Κυψέλη κ.α. Πώς γίνεται σε μια χώρα όπου όλοι αγανακτούν (μην παραλείψουμε το «δικαίως») με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, επειδή είπε ότι «κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο τα άτομα, οι άνδρες, οι γυναίκες και οι οικογένειές τους», να υπάρχει τέτοιο μέγεθος γαϊδουριάς ως προς τους πιο ευάλωτους, που είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες χρόνιες παθήσεις;

Μια Γαλλίδα είχε πει «δημοκρατία είναι το όνομα που δίνουμε στον λαό, όταν τον χρειαζόμαστε». Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ελλάδα. Κοινωνία είναι το όνομα που αναφέρουμε όταν θέλουμε κάποιο κρατικό βοήθημα…

Το 1204 εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος χαμένες πατρίδες. Ε.Γ. Αρβελέρ

 Όταν ο Μιχαήλ εισήλθε στην Κωνσταντανινούπολη, που είχε απελευθερώσει ο  Αλέξιος Στρατηγόπουλος, και την είχε ήδη εγκαταλείψει ο Λατίνος βασιλιάς Baudouin (φυγαδεύθηκε με ένα βενετσιάνικο πλοίο), ο αυτοκράτορας έγινε δεκτός θριαμβικά ως Νέος Κωνσταντίνος και στο χρυσόβουλο που εξέδωσε με αυτήν την ευκαιρία καθόρισε τις προτεραιότητες της πολιτικής του· την απελευθέρωση δηλαδή των χαμένων πατρίδων [ο όρος εμφανίζεται νομίζω τότε για πρώτη φορά], 

Τοπ 20 τρίποντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ.

20 καθοριστικά τρίποντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ...

 

Απ’ το Πολυτεχνείο στην πλατεία Βαρνάβα. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ηχορρύπανση; Μα είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Ρύπανση του δημόσιου χώρου; Ομοίως. Κι αν είσαι και πιο προχωρημένος ουρείς κιόλας. Δημοκρατικό δικαίωμα να μη σεβαστείς τα μέτρα για τη διάδοση του κορωνοϊού. Αν δεν αδιαφορείς για τις απαγορεύσεις, δεν διασκεδάζεις. Τόσο, που σκέφτομαι μήπως η λύση θα ήταν να αντιστραφούν οι όροι. Να επιβάλλεται, διά νόμου, η ηχορρύπανση, η ρύπανση του δημόσιου χώρου και ο συνωστισμός εν μέσω κορωνοϊού. Να απαγορευθεί η χρήση της μάσκας. 

Ολοι αυτοί, ούτως ή άλλως, διασκεδάζουν μόνον με την ανυπακοή. Τώρα έχουν κι ένα επιπλέον επιχείρημα. Είναι κουρασμένοι. Οντως, είναι κουραστικό πράγμα ο σεβασμός στο κοινωνικό σύνολο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Αριθμητικά είναι μειοψηφίες. Χίλιοι στην Κυψέλη, δυο χιλιάδες στο Περιστέρι, μερικές εκατοντάδες στην Πάτρα και χίλιοι ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνον νέοι. Είναι και ημιπιτσιρικάδες σαραντάρηδες. Από πού βγαίνουν; Από τα σπίτια τους. Δεν είναι άστεγοι πάντως. Εχουν προφανώς περάσει από τα σχολικά θρανία, από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ορισμένοι. Και έχουν και κάποιο χαρτζιλίκι για να πίνουν μπίρες ή μπάφο. Είμαι δε βέβαιος ότι οι περισσότεροι έχουν διαβάσει ένα τουλάχιστον βιβλίο στη ζωή τους και διαθέτουν υπολογιστή. Αν τους ρωτήσεις γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά θα σου απαγγείλουν απόψεις.

 

Σε γενικές γραμμές όλοι ανήκουν σε μια γενιά. Δεν λέω ότι την εκπροσωπούν διότι είναι μειοψηφία. Θα έλεγα επίσης πως οι ηλικίες τους, μάλλον τους κατατάσσουν στους άμεσους απογόνους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Της γενιάς η οποία στελέχωσε την αριστερή ηγεμονία της μεταπολίτευσης. Δεν διακρίθηκε για τα έργα της. Διακρίθηκε όμως με τη νοοτροπία της. Αυτή επέβαλε την ταύτιση δημοκρατικού δικαιώματος με την ανυπακοή και της ελευθερίας με την αυθαιρεσία. Η πλειονότητα με τα χρόνια άλλαξε, προσαρμόστηκε, ανέβηκε κοινωνικά, πλούτισε. Υπήρξαν όμως και θύλακες που αρνήθηκαν να μεγαλώσουν, κι ας πλούτισαν. Και κληροδότησαν τα λάβαρα της νεότητάς τους στα παιδιά τους. Κι αν δεν είχαν και πολλά να τους πουν, τους έμαθαν ανυπακοή και αυθαιρεσία. Αρκετοί εκπαιδευτικοί αποδείχθηκαν ιδανικοί σύμμαχοι. Οποια απαγόρευση, ένας κακός βαθμός, σημαίνει χούντα.

 

Η μεταπολίτευση μυθοποίησε τη γενιά του Πολυτεχνείου πριν την απομυθοποιήσει. Ο ηρωισμός της ξεπουπουλιάστηκε. Τα ψυχικά της ράκη πήραν την εκδίκησή τους. Με το φοιτητικό κίνημα που κατέστρεψε το πανεπιστήμιο. Κυρίως όμως με την κουλτούρα της ανυπακοής με την οποία διαπαιδαγώγησε τα παιδιά της. Τους δημιούργησε την ψευδαίσθηση του ηρωισμού με τον οποίον τρέφεται ακόμη η ψυχή των βετεράνων της. Μόνον που ο ήρωας μετά την πλατεία Αγ. Γεωργίου θα γυρίσει σπίτι. Κι αν εν τω μεταξύ έχει αρπάξει τον ιό, τότε ο βετεράνος θα χρειαστεί πολύ ηρωισμό για να τα βγάλει πέρα.

Πηγή Καθημερινή

Τεχνολογία...

 

Ο Αρριανός περιγράφει το Μέγα Αλέξανδρο...

Ο Μέγιστος των Ελλήνων μέσα από το κείμενο του Αρριανού:

 «…και ήταν στο σώμα πολύ όμορφος και φιλόπονος και οξύς στις αποφάσεις και πολύ ανδρείος και φιλότιμος, με αγάπη για τους κινδύνους και πολύ ευσεβής απέναντι στους θεούς. Ήταν ακόμη πολύεγκρατής στις ηδονές του σώματος, ενώ ήταν πολύ άπληστος για τους επαίνους του πνεύματος. Ήταν δεινός στο να διαβλέπει αυτό που πρέπει να γίνει, όταν αυτό δεν ήταν ακόμη ορατό στους άλλους και με απόλυτη επιτυχία μπορούσε από τα φαινόμενα να συμπεραίνει το σωστό. Επίσης ήταν πολύ έμπειρος στο να παρατάσσει και να εξοπλίζει και προετοιμάζει το στρατό. Ακόμη, στο να απογειώνει το θάρρος των στρατιωτών του, να τους γεμίζει με καλές ελπίδες, να τους καθιστά άφοβους στους κινδύνους με τη δική του άφοβη στάση, σε όλα αυτά ήταν ικανότατος….γνωρίζω πολύ καλά ότι από τους παλιούς βασιλιάδες μόνο ο Αλέξανδρος είχε τη γενναιότητα να μετανιώνει για αυτά, στα οποία έσφαλε…».

(Αρριανός: Z΄. 28. 1-2, 29.1).

Το πάτωμα, της Ζέης Φίτσου. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα σύγχρονο έργο Ραδιοφωνικού Θεάτρου, πρόκειται για το μονόπρακτο της Ζέης Φίτσιου "Το πάτωμα". Μετά από πολλά χρόνια το Ραδιοφωνικό Θέατρο πήρε πάλι μπροστά με μια πλειάδα έργων νέων δημιουργών, που άρχισαν να δημοσιεύονται από το Δεκέμβρη του 2020 και τα οποία σε βάθος χρόνου θα αναλυθούν από τον ιστότοπο μας.

Η μακρά παράδοση του ραδιοφωνικού θεάτρου σήμερα αναβιώνει και ανανεώνεται. Μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η τέχνη έχει στόχο να δημιουργήσει εκείνους τους δεσμούς που θα μας κρατήσουν ενωμένους. Τα σύγχρονα ελληνικά έργα είναι έτοιμα να χαράξουν τη δική τους πορεία κρατώντας ζωντανή την τέχνη του θέατρου σε μια ιδιαιτέρως φορτισμένη περίοδο, όπως αυτή της πανδημίας.

Το έργο είναι μονόπρακτο, διαδραματίζεται δηλαδή σε μία σκηνή ή μία πράξη.

Η υπόθεση:

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο «συναντιούνται» δύο άνδρες όμως δεν μπορούν να ιδωθούν. Ο ένας περπατά στην επιφάνεια του πατώματος, ενώ ο άλλος βρίσκεται από κάτω, καθώς το πάτωμα τον έχει καταπιεί. Ο «κάτω» ζητά από τον «πάνω» να τον βοηθήσει για να βγει. Είναι όμως ο άνδρας της επιφάνειας διατεθειμένος να προσφέρει τη βοήθειά του στον παγιδευμένο άνδρα; Θα θελήσει το πάτωμα να ανοίξει για να τον βγάλει από μέσα του; Οι ισορροπίες αλλάζουν συνεχώς και η φυσική υπεροχή του ενός αρχίζει να γίνεται πλεονέκτημα του άλλου. Ποιος βρίσκεται τελικά στο φως και ποιος στο σκοτάδι;

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Οι δύο ηθοποιοί που συμμετέχουν προσαρμόζονται με χαρακτηριστική άνεση στο πνεύμα του ραδιοφωνικού θεάτρου και δίνουν ένα τόνο της σύγχρονης εποχής στο έργο.

Ο σκηνοθέτης του έργου θα σημειώσει:

Το «Πάτωμα» της Ζέτης Φίτσιου είναι ένα κείμενο σαγηνευτικό μέσα στην καθαρότητά του. Μιλάει για το χθες και το αύριο του ανθρώπου και κυρίως για το σκοτεινό του σήμερα. Η ραδιοφωνική απόδοση του «Πατώματος» στοχεύει να πυροδοτήσει εικόνες και σκέψεις πάνω σε έννοιες όπως η εμπιστοσύνη, η αλληλοβοήθεια, ηανθρωπιά και να ενθαρρύνει τους ακροατές να κατανοήσουν τις ζωές των δύο κεντρικών χαρακτήρων που περιβάλλονται από μια ατμόσφαιρα «λογικού παραλόγου», μια ατμόσφαιρα ολοένα και περισσότερο γνώριμη στους περισσότερούς μας τα τελευταία χρόνια.

Ο Πάνος Βλάχος

Ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός; Ποιος ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος; Ο ακροατής διχάζεται στο τέλος ...

Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Πέτρος Λαγούτης

Έργο: Ζέτη Φίτσιου

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης

Επιμέλεια ηχητικού, σχεδιασμός ήχου: Διαμαντής Καραναστάσης

Βοηθός παραγωγής: Ειρήνη Σαμαρτζή

Παραγωγή: ΑΕΙΡΕΙΤΗ

Ο Πέτρος Λαγούτης

Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

https://iroes.art/

Πηγές: protothema, culturenow, Radio Play Theater, in.gr

Τι σημαίνει η λέξη δράκων

 

Παιχνίδια με χάρτες στα Βαλκάνια. Σταύρος Τζίμας

 Ενα έγγραφο (non paper) «φάντασμα», που φέρεται να προβλέπει αλλαγές συνόρων στα Δυτικά Βαλκάνια, αφυπνίζει εφιαλτικά σενάρια σε εποχές γεωπολιτικών αναταράξεων στην ευρύτερη περιοχή της Νoτιοανατολικής Ευρώπης, στη Μαύρη Θάλασσα και βεβαίως στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επισήμως κανείς δεν έχει δει αυτό το έγγραφο, που έφερε στο φως σλοβενική ιστοσελίδα με τον ισχυρισμό ότι μεταξύ των συντακτών ήταν και η κυβέρνηση της χώρας της και προβλέπει ανταλλαγές εδαφών που θα οδηγήσουν στην ανατροπή του σημερινού συνοριακού καθεστώτος με διάλυση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και τη δημιουργία Μεγάλης Αλβανίας, Μεγάλης Σερβίας και Μεγάλης Κροατίας. 

Η σλοβενική κυβέρνηση το διέψευσε και ενημέρωσε σχετικά το Σεράγεβο, όμως ο Εντι Ράμα, σύμφωνα με τη σερβική τηλεόραση, δήλωσε ότι πριν από λίγο καιρό μίλησε με τον Σλοβένο πρωθυπουργό για διάφορες ιδέες και μάλιστα είδε το non paper.

H κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας το αποδοκίμασε επίσης ως σχέδιο επικίνδυνης αποσταθεροποίησης. 

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που σενάρια περί αλλαγής συνόρων και ανταλλαγές εδαφών διακινούνται από διάφορους «μάγειρες» στη «βαλκανική κουζίνα», με επίκεντρο κυρίως το Κόσοβο και τη διευθέτηση του οριστικού καθεστώτος του, το οποίο θα αναγνωρίζεται και από τη Σερβία. Διανύουμε όμως πονηρές εποχές και όσοι (η Ελλάδα δηλαδή) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπορεί να βρεθούν στη δίνη τέτοιων ανατροπών και στη δημιουργία νέων πόλων ισχύος στην κοντινή γειτονιά τους καλό θα είναι να μην αγνοούν τροχιοδεικτικές βολές του είδους, όταν μάλιστα κυοφορούνται γενικότερες γεωπολιτικές μεταβολές στον ορίζοντα.

Εκ νέου αλλαγή του συνοριακού χάρτη στα Δυτικά Βαλκάνια σημαίνει κατάργηση των υφιστάμενων συνθηκών (κυρίως του Ντέιτον), που τις διαμόρφωσαν με «φωτιά και τσεκούρι» οι πόλεμοι στη Βοσνία και στην Κροατία και αργότερα η συμφωνία του Κουμάνοβο, που άνοιξε τον δρόμο για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.

Μια τέτοια ρύθμιση θα εμπλέξει αναπόφευκτα το σύνολο των βαλκανικών κρατών, αφού θα επηρεάσει την ασφάλεια και τα συμφέροντα όλων, και αυτό θα σημάνει αίμα και πάλι. 

Η παρουσία μιας Μεγάλης Αλβανίας στα βόρεια σύνορα δεν θα είναι αποδεικτή από την Ελλάδα, η οποία θα νομιμοποιείται να διεκδικήσει προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου, ούτε η Μεγάλη Σερβία από τη Βουλγαρία, που θα θελήσει να «μεγαλώσει» και εκείνη διεκδικώντας το εναπομείναν κομμάτι της Βόρειας Μακεδονίας, ενώ οι Τούρκοι θα βρουν ευκαιρία να προσπαθήσουν να περάσουν στη Θράκη. Μύλος, δηλαδή. 

Πηγή: Καθημερινή

Τεχνολογία...

 

Μυθολογία ποταμών του μακεδονικού χώρου

 Ο μακεδονικός χώρος καθοριζόταν στην αρχαιότητα, όπως συμβαίνει και σήμερα,

από τα μεγάλα ποτάμια που τον διαρρέουν. Τα ποτάμια αυτά έχοντας συνήθως

προσανατολισμό Β-Ν κατέληγαν στο βόρειο Αιγαίο, διαμορφώνοντας στο διάβα τους το

τοπίο, αρδεύοντας τις αγροτικές εκτάσεις, λιπαίνοντας με τα φερτά τους υλικά τις πεδιάδες,

δημιουργώντας πλούσιους ψαρότοπους, ξεβγάζοντας μερικές φορές ακόμη και ψήγματα

πολύτιμων μετάλλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι κατά μήκος των μεγάλων αλλά και

μικρότερων ποταμών ιδρύθηκαν κατά καιρούς σημαντικοί οικισμοί των αρχαίων Μακεδόνων

και των άλλων φύλων της περιοχής. Η σημασία τους δε για τη ζωή και την ιδεολογία των

ντόπιων φαίνεται από το γεγονός ότι μερικοί θεοποιήθηκαν ή – σπανιότερα – εμφανίζονται

σε τοπικές γενεαλογίες και αιτιολογικούς μύθους. Η φήμη βέβαια ορισμένων από αυτούς

ξεπέρασε τα στενά τοπικά όρια και έτσι συμπεριλήφθηκαν επίσης σε ευρύτερα γνωστούς,

πανελληνίως διαδεδομένους μύθους. Τέτοιοι ποταμοί είναι ο Αξιός, που ήδη στον Όμηρο

μνημονεύεται ως ένας παιονικός ποταμός, πατέρας του επώνυμου των Πελαγόνων ήρωα και

παππούς του Παίονα πολέμαρχου Αστεροπαίου, ή ο Στρυμών, που θεωρείται ως ένας από

τους γιους του του Ωκεανού και γεννήτορας ηρώων με ευδιάκριτη θρακική ιθαγένεια, όπως

είναι ο Ρήσος. Αντίθετα, από τους μεγάλους ποταμούς της μακεδονικής επικράτειας μόνο ο

Αλιάκμων θα συνδεθεί κάπως στενότερα με τους Μακεδόνες, ώστε εμφανίζεται με την

σωτήρια παρέμβασή του στον ιδρυτικό μύθο του μακεδονικού βασιλείου.

Σε κάποιες πηγές αναφέρονται και ορισμένοι μικρότεροι ποταμοί, όπως ο Όλγανος

που κατάγεται από τον επώνυμο ήρωα των Μακεδόνων ή ο Λουδίας που κάποτε θεωρούνταν

το προς βορράν και ανατολάς όριο του μακεδονικού κράτους. Με τον μύθο του Ορφέα στην

Πιερία συνδέονται δύο γειτονικά ποτάμια, ο Συς στα Λείβηθρα και ο Βαφύρας στο Δίον.

Γενικότερα μέσα στους μύθους  οι μακεδονικοί ποταμοί μπορεί να έχουν τις εξής λειτουργίες:

α. συγγενείς επωνύμων ηρώων

β. θεοί - σωτήρες

γ. γενεσιουργά και αιτιολογικά στοιχεία της τοπικής γεωγραφίας, ιστορίας

και λατρείας.

Πηγή: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΛΙΟΣ

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Διδακτορική Διατριβή

Της Ελλάδας οι Βαρεμένοι.ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

  Πρόκειται για ένα άρθρο που γράφτηκε με αφορμή τα περσινά γεγονότα του Έβρου...

«Eχουν στήσει παράνομες βίλες στον υδροβιότοπο και βγήκαν με τις καραμπίνες να τις προστατεύσουν». Η δήλωση του κ. Βαρεμένου, ακόμη και αν καταταγεί στο ακαταλόγιστο του κ. Βαρεμένου, έχει τη σημασία της. 

Ο αρχηγός του τού υπενθύμισε προχθές ότι όποιος σήμερα μιλάει για «ανοιχτά σύνορα» είναι πολιτικός αυτόχειρ, ούτε καν ιδανικός. Οπότε, το μόνο που απομένει είναι να απαξιώσει όσους τα κρατούν κλειστά. Και βέβαια, δεν τολμάει να συκοφαντήσει τον στρατό ή την αστυνομία. Οπότε στρέφεται εναντίον των αυτόκλητων υπερασπιστών τους. 

Για να εξηγούμεθα: Οι αυτόκλητοι συνοριοφύλακες που σπεύδουν με τα κυνηγετικά τους όπλα για να συνδράμουν, μόνον ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν. Είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν κάποιο ατύχημα, που θα έχει άγνωστες, αν και όχι τόσο απρόβλεπτες, συνέπειες. Oσο και αν θεωρούμε ότι ο Ερντογάν δεν θα καταφύγει στα συμβατικά όπλα, τη στιγμή που έχει στα χέρια του το υπερόπλο του μεταναστευτικού. Oμως, όταν φθάσεις να αποκαλέσεις τους αυτόκλητους ιδιοκτήτες «αυθαιρέτων» και μάλιστα «επαύλεων», έχεις περάσει σε άλλη διάσταση.
Το ζήτημα δεν είναι πλέον πολιτικό. Είναι ψυχολογικό.

Αυτό που τρομάζει περισσότερο την Αριστερά σήμερα είναι η ομοψυχία. Πείτε την οιονεί ομοψυχία, συγκυριακή ομοψυχία, εύθραυστη. Τα δέχομαι όλα. Oμως είναι ομοψυχία ή, για να ρίξουμε τους τόνους, συμφωνία με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το ζήτημα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

Δεν μπορείς να μιλήσεις για διχασμένη κοινή γνώμη όταν το 76% των ερωτηθέντων απαντάει ότι συμφωνεί με τα κλειστά σύνορα στη δημοσκόπηση της Pulse, ενώ μόλις το 18% τα θεωρεί λανθασμένα ή σχεδόν λανθασμένα. Και χωρίς διχασμένη κοινή γνώμη η Αριστερά χάνει τον βηματισμό της, αφού το πολιτικό της αζιμούθιο εξαρτάται από τον εκάστοτε αντίπαλο ή εχθρό. Οι ίδιοι που κόπτονται για τα εξωτερικά σύνορα δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την ύπαρξη εσωτερικών συνόρων, κοινωνικών ή ταξικών.

 Ο κ. Βαρεμένος, με τη συγγνωστή πλέον ευήθειά του, εξέφρασε τη βαθιά γραμμή του κόμματός του. Στον Eβρο και αργότερα, καιρού επιτρέποντος, στα νησιά, δεν συγκρούονται Eλληνες που παλεύουν να υπερασπιστούν τη χώρα τους από την εισβολή των μεταναστών που τους χρησιμοποιεί ως όπλο η Τουρκία. 

Ο αγώνας είναι για μία ακόμη φορά ταξικός. Συγκρούονται της γης οι κολασμένοι με Eλληνες ιδιοκτήτες αυθαιρέτων που υπερασπίζονται την ταξική τους θέση, αποτρέποντας τον εμπλουτισμό της κοινωνίας μας με το νέο προλεταριάτο. Εντέλει τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας είναι ταξικά. Είναι μια άποψη, θα μου πείτε. Δημοκρατία έχουμε, η διατύπωση απόψεων είναι ελεύθερη.

 Απλώς, ακούγοντας τον Βαρεμένο, σκέφτεσαι το απλό: Φαντάσου τι είχε να γίνει αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές του Ιουλίου και οι Βαρεμένοι της χώρας δεν είχαν βρει τη θέση τους στην αντιπολίτευση.

Πηγή: Καθημερινή

Τηλεργασία...

 

Ηχητικό Ντοκουμέντο απαγόρευσης κυκλοφορίας της 21ης Απριλίου 1967

 Σαν σήμερα 21 Απριλίου 1967 έλαβε χώρα το πραξικόπημα των Απριλιανών .

Μια από τις πρώτες ενέργειες του καθεστώτος ήταν η επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Το ανωτέρω ηχητικό απόσπασμα μεταδίδονταν από τα τότε ΜΜΕ (τηλεόραση-ραδιόφωνο)...

Πρώιμη τεχνολογία ηχητικού θεάτρου

 Πριν ακόμα την εμφάνιση του ραδιοφώνου, ο ήχος της θεατρικής αίθουσας μπορούσε να φτάσει στα αυτιά απομακρυσμένων ακροατών μέσω της νεόκοπης τεχνολογίας του τηλεφώνου. Γαλλική πατέντα του 1881, το Théâtrophone –όπως υπήρξε η εμπορική του ονομασία στη Γαλλία– ή Electrophone –όπως μετονομάστηκε όταν μεταφέρθηκε επί βρετανικού εδάφους– μετέδιδε ζωντανά παραστάσεις κάνοντας χρήση του δικτύου της τηλεφωνίας, συνδέοντας έτσι θεατρικές αίθουσες με ειδικά διαμορφωμένους θαλάμους.

 Στους θαλάμους αυτούς, οι ακροατές έκαναν χρήση ακουστικών (άλλοτε μεγαφώνων) για να ακούσουν –σε στερεοφωνικό ήχο, μάλιστα, αφού τοποθετούνταν δύο μικρόφωνα δεξιά και αριστερά της σκηνής– τη φωνή των ηθοποιών και τον ήχο της ορχήστρας από δημοφιλή μιούζικ χωλ και σημαντικές θεατρικές και μουσικές σκηνές της εποχής, όπως η Comédie Française και η Όπερα του Παρισιού στη γαλλική πρωτεύουσα, ή η Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στη βρετανική πρωτεύουσα· η βρετανική εκδοχή μάλιστα μετέδιδε ήχο και από εκκλησίες. Αρχικά, το Théâtrophone ήταν προσβάσιμο μόνο στη Διεθνή Έκθεση Ηλεκτρισμού του Παρισιού αλλά σε περίπου δέκα χρόνια οι ειδικοί αυτοί θάλαμοι τοποθετήθηκαν σε καφενεία, ξενοδοχεία αλλά και σε σπίτια.

 Για να απολαμβάνει κανείς τις υπηρεσίες του Théâtrophone και το Electrophone έπρεπε να ρίχνει κέρμα σε μια σχισμή ή να είναι συνδρομητής. Ενώ αρχικά προσφερόταν σύνδεση αποκλειστικά εντός των ορίων της κάθε πρωτεύουσας, γρήγορα το δίκτυο έφτασε να είναι σε θέση να καλύψει μεγαλύτερες αποστάσεις (π.χ. Λοδίνο-Παρίσι). Το Théâtrophone και το Electrophone υπήρξαν δημοφιλή μέχρι στις αρχές της δεκαετίας του 1930, λίγα χρόνια μετά την εμφάνιση του ραδιοφωνικού θεάτρου (Crook 1999: 15-20· Méadel 1990).

 Σε κάθε περίπτωση, το Théâtrophone στάθηκε κομβικό στη γνωριμία και εξοικείωση των ακροατών με την ηχητική πλευρά τουθεάτρου, αν και, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, δεν πρόσφερε τίποτα καινούργιο σε επίπεδο δραματουργίας. 

Πηγή: 

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΗΧΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ,ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου 

Γιατί δεν αρμόζει η έννοια του Μεσαίωνα στο Βυζάντιο, Ε.Γ. Αρβελέρ

 Να σημειώσω ωστόσο ότι η έννοια του μεσαίωνα δεν αρμόζει στη βυζαντινή πραγματικότητα, παρά μόνο ως χρονική αναφορά σχετικά με τη Δύση, και αυτό γιατί το Βυζάντιο, αντίθετα από τον δυτικό ρωμαϊκό κόσμο, δεν έπαψε ποτέ:

 1) να χρησιμοποιεί μία από τις δύο κλασικές γλώσσες - εννοώ βέβαια την ελληνική, αλλά ως τον Ηράκλειο και τη λατινική,

 

2) δεν άσκησε ποτέ εμπόριο ανταλλακτικό, αφού από τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήδη διέθετε νόμισμα, βασισμένο μάλιστα στη ρήτρα χρυσού -εννοώ το περίφημο υπέρπυρο- και δεδομένου ότι

 3) συνέχισε θεσμικά να έχει ο ηγέτης του κράτους τον αυτοκρατορικό τίτλο, τον οποίο μπορούσε να διεκδικήσει ο κάθε άξιος πολίτης και όχι μόνο οι άρρενες απόγονοι, όπως συνέβαινε με τους «ρήγες» των βαρβαρικών βασιλείων.

Έτσι, όταν μιλάμε για μεσαίωνα στο Βυζάντιο εννοούμε την εποχή της συρρίκνωσης της αυτοκρατορίας λόγω της αραβικής προόδου στην Ανατολή και των σλαβικών διεισδύσεων και εισβολών στην Ευρώπη - εποχή που είναι άλλωστε γνωστή και με το όνομα «Σκοτεινοί χρόνοι»: εκτείνεται grosso modo από τα μέσα

του 7ου αιώνα ως τα μέσα σχεδόν του 9ου αιώνα, από το τέλος δηλαδή της βασιλείας του Ηρακλείου ως την αποκατάσταση της ορθοδοξίας (843) και ειδικότερα ως την ανάρρηση του Βασιλείου Α' του Μακεδόνα (867) που εγκαινιάζει την πρώτη βυζαντινή αναγέννηση.

ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 1-0 Μεταδίδει ο Τέρενς Κουίκ...

 Το γκολ πέτυχε ο Γκουερινο με φάουλ...

Η επιταγή των 4.000 λιρών που έδωσε ο Λόρδος Βύρων στην Ελλάδα...

 Η επιταγή που φέρει την υπογραφή του Λόρδου Βύρωνα εξαργυρώθηκε στη Μάλτα, με τη μορφή ασημένιων ισπανικών δολαρίων, τα οποία μεταφέρθηκαν σε μπαούλα στο Μεσολόγγι...

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/stories/elliniki-epanastasi-4000-lires-lordoy-byrona-gia-ellada

Η αστυνομοκρατία και οι δάσκαλοι του Γένους Τάκης Θεοδωρόπουλος

 «Τι λένε οι πνευματικοί μας άνθρωποι για την αστυνομική βία και την αστυνομοκρατία»; Είναι δυνατόν να αδιαφορούν μπροστά στο δράμα της κοπέλας που ήθελε να φάει ξύλο και οι αστυνομικοί δεν καταδέχθηκαν να την αγγίξουν; Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν αργούν. Διαπραγματεύονται με την αλήθεια και τη δημοκρατία ολημερίς και οληνυχτίς και καταθέτουν το απόσταγμα της φαιάς τους ουσίας για το καλό όλων μας. 

Μπροστάρης τους η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Εβγαλε μια ανακοίνωση για να καταδικάσει τη βίαιη εκκένωση της κατάληψης στο πανεπιστήμιο. Παραθέτει, μάλιστα, και ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, το οποίο αποκαλύπτει τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο έδρασαν οι δυνάμεις καταστολής. «Κι ήθελε ακόμη… Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει». Ναι, όντως, ήταν έξι το πρωί και δεν είχε ακόμη ξημερώσει όταν οι βάρβαροι αστυνομικοί ανάγκασαν τους καταληψίες να σηκωθούν, χωρίς καν να έχουν τη λεπτότητα να τους προσφέρουν έναν καφέ. Με όλον τον σεβασμό στον Αναγνωστάκη. Είναι όμως η μοίρα των καλών ποιητών. Αν το έργο τους επιζήσει μετά τον βιολογικό τους θάνατο, δεν ξέρουν σε ποια χέρια θα πέσει. 

Επεται ανακοίνωση του κοσμήτορα της Φιλοσοφικής, κ. Δημήτρη Μαυροσκούφη. «Είμαι θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος». Γιατί; Επειδή τον ξύπνησαν αξημέρωτα; Οχι. Αυτός βλέπει πιο μακριά. Ο νους του είναι πολιτικός. Πώς ήταν ο νους του Δημοσθένη; Κάπως έτσι. Αυτός, λοιπόν, διαβεβαιώνει ότι οι «καταληψίες του κτιρίου της Διοίκησης είχαν αποφασίσει από χθες το βράδυ τη λήξη της» – είναι τα ελληνικά κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Λοιπόν, είχαν αποφασίσει τη λήξη της, αλλά όχι από τα ξημερώματα. Κάτσε να πάει μεσημέρι. Οπως έμαθα, κάθε «χθες βράδυ», για όσες μέρες κράτησε η κατάληψη, οι καταληψίες αποφάσιζαν τη λήξη. Το έλεγαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. κοσμήτορας είδε αστυνομική βία στην εκκένωση, αλλά δεν είδε το αχούρι που άφησαν πίσω τους οι καταληψίες. Τόση εντιμότητα πώς να την αντέξεις;

Τελευταίον άφησα τον κ. Μυλόπουλο. Πρώην πρύτανη, πρώην Σπίθα, κάτι ΣΥΡΙΖΑ γενικώς, κυρίως όμως άνθρωπο ευαίσθητο, ρέκτη των δικαιωμάτων. Αυτός βλέπει το πρώτο «αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο της Ευρώπης». Θα ξεχνούσα και εκείνον τον άλλον που προσφέρθηκε να συλληφθεί στη θέση των συλληφθέντων. Τις προάλλες συμπαραστάθηκα στη δυστυχισμένη κοπέλα που εκλιπαρούσε τους αστυνομικούς να τη δείρουν. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να συμπαρασταθεί σε όλους αυτούς. Να δείχνουμε κατανόηση στο πρόβλημά τους; Να τους χαϊδεύουμε ανάμεσα στα μάτια; Με τον γάτο μου τον Λουδοβίκο πιάνει. Ομως αυτός δεν είναι κοσμήτορας.

Πηγή: Καθημερινή

Γιατί δεν πήγε ο Μεταξάς μάρτυρας στη Δίκη των Έξι;, Γράφει ο Γ. Μαυρογορδατος

 Υπάρχουν δύο κείμενα του Ιωάννη Μεταξά, δημοσιευμένα με το ημερολόγιό του από το 1960-64, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα – αν η χώρα είχε εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιό της. Το ένα είναι η εμπιστευτική ομιλία του στους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου στις 30 Οκτωβρίου 1940, στην οποία εξήγησε διεξοδικά το «Οχι» του. Όποτε την επικαλούμαι, οι περισσότεροι ξεσπούν ότι δεν είχαν ιδέα…

Η εφημερίδα Σκριπ παραπληροφορει σχετικά με την εξέλιξη των επιχειρήσεων...

Το άλλο κείμενο είναι η επίσης λεπτομερέστατη καταγραφή δύο συνομιλιών που είχε ο Μεταξάς στις 25 και 29 Μαρτίου 1921 με την ηγεσία του Αντιβενιζελισμού: Δημήτριο Γούναρη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη και Νικόλαο Θεοτόκη. Παρών ήταν και ο στρατιωτικός Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, παλιός του συνάδελφος στο Επιτελείο. Ο Μεταξάς είχε πλήρη επίγνωση της σημασίας όσων ειπώθηκαν και γι’ αυτό ασχολήθηκε δύο μήνες με την αναλυτική καταγραφή τους.

Μόλις είχε σχηματιστεί, επιτέλους, κυβέρνηση Γούναρη, με υπουργό Οικονομικών τον Πρωτοπαπαδάκη και υπουργό Στρατιωτικών τον ανίδεο Θεοτόκη. Θορυβημένοι από την ήττα της Στρατιάς Μικράς Ασίας στο Εσκί Σεχίρ, αυτοί προσπάθησαν μάταια να φορτώσουν στον Μεταξά την ουσιαστική ευθύνη για τη διεξαγωγή ενός πολέμου στον οποίο ήταν αντίθετος από το 1915.

Με απαράμιλλη και αμείλικτη διαύγεια, ο Μεταξάς επέμεινε ξανά και ξανά ότι ο πόλεμος με τους Τούρκους δεν μπορούσε ποτέ να κερδηθεί οριστικά. Οι Τούρκοι «απέδειξαν ότι έχουν όχι θρησκευτικόν, αλλά εθνικόν αίσθημα. Και εννοούν να παλαίσουν υπέρ της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των, ακριβώς δια τα αυτά πράγματα, υπέρ των οποίων ηγωνίσθημεν και ημείς κατ’ αυτών». Πρόκειται για «ένα λαόν αγωνιζόμενον υπέρ της υπάρξεώς του. Αυτός θα εύρη πάντοτε ανθρώπους να τον οδηγήσουν. Την απώλειαν της Σμύρνης και της ενδοχώρας αισθάνονται ως καιρίαν εθνικήν απώλειαν και αρχήν διαλύσεως της πατρίδος των». Ακόμη και αν ο Κεμάλ ηττημένος υπέγραφε τελικά τη Συνθήκη των Σεβρών, θα βρίσκονταν αργά ή γρήγορα άλλοι ηγέτες να αρχίσουν νέο εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Αλλά η Ελλάδα δεν μπορούσε να παραμένει διαρκώς επιστρατευμένη. Ηδη, άλλωστε, οι δυνάμεις της ήσαν τελείως ανεπαρκείς.

Οι συνομιλητές του δεν ήσαν καν σε θέση να κατανοήσουν όσα τους έλεγε. Οταν ο Μεταξάς συμβούλεψε να ξεχάσουν τις επιθετικές ενέργειες, να οχυρώσουν τα σύνορα της Συνθήκης των Σεβρών και να περιοριστούν στην άμυνα, ο Πρωτοπαπαδάκης απάντησε ότι για αμυντικό πόλεμο χρειάζονταν 17 μεραρχίες! Ετσι τους έλεγαν «οι στρατιωτικοί» (χωρίς να κατονομάζονται). Εξερράγη ο Μεταξάς: «Και χρειαζόμεθα μόνον 5 δια τον επιθετικόν;!» Ο Πρωτοπαπαδάκης παραδεχόταν ότι τα υπάρχοντα τουφέκια μάνλιχερ και λεμπέλ δεν ξεπερνούσαν τις 100.000 και μόλις έφταναν για τους ήδη επιστρατευμένους. Δεν μπορούσε λοιπόν να συμπληρωθεί η επιστράτευση, αλλά ούτε και ο οπλισμός, ελλείψει χρημάτων. Υπήρχαν χρήματα για μόλις δύο με τρεις μήνες… Γι’ αυτό βιάζονταν να νικήσουν τελειωτικά!

Από την πλευρά του ο Θεοτόκης παραδεχόταν με απίστευτη ελαφρότητα την ασχετοσύνη του ως υπουργού Στρατιωτικών, προκαλώντας στον Μεταξά έκρηξη οργής. Κλαιγόταν ο Θεοτόκης: «Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε από αυτά τα πράγματα. Πώς θα λύσω ζητήματα που δεν έχω ιδέαν;». Υστερα: «Δέξου, καημένε Μεταξά, να αναλάβης. Κάμε αυτό το beau geste». Εφτασε μάλιστα στο σημείο να αναρωτηθεί φωναχτά μήπως έπρεπε να παραιτηθεί και να πάρει τη θέση του ο Μεταξάς.

Αυτή ήταν πράγματι η μία και μοναδική θέση που ήταν έτοιμος να αποδεχθεί ο Μεταξάς. Ως υπουργός Στρατιωτικών, θα είχε τον πλήρη έλεγχο του στρατού και των επιχειρήσεων, επιβάλλοντας τις δικές του απόψεις. Αλλά ούτε ο Θεοτόκης το πρότεινε ούτε ο Γούναρης το διανοήθηκε, αφού γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να χειραγωγήσει τον Μεταξά. Ετσι, τον πίεσαν οι τρεις επί πολλές ώρες με απίστευτες κουτοπονηριές, απειλές και προσβολές που τον εξαγρίωσαν – χωρίς ποτέ να του προσφέρουν αυτό που θα δεχόταν. Ελεγαν μάλιστα αναφανδόν ψέματα, αφού τη θέση αρχηγού του Επιτελείου που πρότειναν στον Μεταξά την είχαν ήδη δώσει στον Βίκτωρα Δούσμανη! Υπολόγιζαν όμως ότι ο Μεταξάς θα δεχόταν τελικά να ξαναγίνει υφιστάμενός του…

Για τους συνομιλητές του Μεταξά, καθοριστικός παράγοντας ήταν η κομπλεξική στάση τους απέναντι στον Βενιζέλο και ο τρόμος για το ενδεχόμενο επανόδου του. Ηθελαν να αποδείξουν σε όλους (ιδίως στη Μεγάλη Βρετανία) ότι θα τα καταφέρουν εξίσου καλά ή και καλύτερα από τον Βενιζέλο. Είπε απερίφραστα ο Γούναρης για τη Μικρασιατική Εκστρατεία: «Δεν ήτο ποτέ πολιτική μας. Ο Βενιζέλος μάς έφερεν εκεί. Τον πόλεμον τον εύρομεν». Ωστόσο: «Πολιτικήν δεν δυνάμεθα να αλλάξωμεν, είμεθα υποχρεωμένοι να εξακολουθήσωμεν τον πόλεμον μέχρι τέλους, έστω και αν κινδυνεύσωμεν να καταστραφώμεν. Αλλως οι Αγγλοι θα παύσουν να μας θεωρούν ως σοβαρόν Εθνος… Πρέπει να αποδείξωμεν ότι είμεθα Εθνος, επί του οποίου δύναται να υπολογίζη μία Μεγάλη Δύναμις».

Ο μεγάλος φόβος

Αντίστροφα, τους κατείχε ο φόβος ότι τυχόν απαγκίστρωση εκ μέρους τους από τη Μικρά Ασία θα επέφερε μοιραία την πτώση τους και την επιστροφή του μισητού εχθρού. Μιλώντας για τον κίνδυνο να επανέλθει ο Βενιζέλος αν αυτοί αποτύχουν, ο Γούναρης έφτασε στο σημείο να επικαλεστεί τα εντελώς ατομικά τους συμφέροντα: «Εμέ προσωπικώς τι με μέλει; Ενας άνθρωπος είμαι. Δεν έχω παρά να πάρω τον δρόμον μου οπουδήποτε. Αλίμονον σε σας που έχετε δεσμούς και περιουσίαν». Ο Γούναρης εννοούσε ότι ήταν ανύπαντρος και δεν είχε οικογένεια («δεσμούς») όπως οι άλλοι. (Δεν μετρούσε, όπως φαίνεται, ο δεσμός του με την Ασπασία Νάζου, ίσως επειδή αυτή θα τον συνόδευε.) Μπροστά σε τόσο απροκάλυπτη επίκληση της ιδιοτέλειας, ξέσπασε ο Μεταξάς: «Εις το κάτω-κάτω, εάν μόνον διά του Βενιζέλου θα ήτο δυνατόν να σωθή η Ελλάς, ας έλθη ο Βενιζέλος. Πρέπει να υπάγη ο τόπος μας εις τον διάβολον, διά να μη έλθη ο Βενιζέλος;».

Ωστόσο, το παθολογικό τυφλό μίσος για τον Βενιζέλο δεν συνοδευόταν από αληθινή αφοσίωση στον βασιλέα Κωνσταντίνο, στον οποίο ο Γούναρης όφειλε εξ ολοκλήρου την ανάδειξή του ως ηγέτη του Αντιβενιζελισμού. Αυτός και η κυβέρνησή του ήσαν ήδη αποφασισμένοι να εκμεταλλευθούν το γόητρο του Κωνσταντίνου, δημιουργώντας την πλαστή εντύπωση ότι τάχα αναλάμβανε ξανά «αρχιστράτηγος» με το επιτελείο του των Βαλκανικών Πολέμων.

Μάταια τόνισε ο Μεταξάς ότι, πέρα από τη συνταγματική ανωμαλία και τη σύγχυση ευθυνών, ο βαριά άρρωστος Κωνσταντίνος «δεν είναι εις θέσιν να διεξαγάγη αυτό το έργον. Δεν δύναται να εξασκήση αυτήν την διοίκησιν». Ο Γούναρης ήταν αμετάπειστος: «Ο κόσμος βρίσκεται εν αγωνία και θέλει τον Βασιλέα επικεφαλής. […] Και ο Βασιλεύς πρέπει να τεθή επί κεφαλής, εν ανάγκη πρέπει και να θυσιασθή ο Βασιλεύς υπέρ του Εθνους!» Δηλαδή, πλήρης αντιστροφή σε σχέση με την ιεράρχηση που έκανε ο ίδιος άνθρωπος το 1915-17, συμβάλλοντας τότε καθοριστικά στην εκδήλωση και παγίωση του Εθνικού Διχασμού.

Μετά αυτό το πολύωρο «ξέσχισμα», όπως το ονομάζει, ο Μεταξάς ένιωσε ότι δεν τον ένωνε πλέον τίποτε με τους άλλους. «Είμαι ευχαριστημένος ότι αντέστην. Μέσα μου όμως μελαγχολώ διότι χωρίζομαι με όλους». Τον βασάνιζε, ωστόσο, η σκέψη ότι είχε αρνηθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του ξανά. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, έγραφε στις 6 Φεβρουαρίου 1922: «Πώς χειροτερεύει η εθνική μας κατάστασις! Τι ειμπορούσα να κάμω; τίποτε· μόνον να θυσιασθώ και εγώ με ανθρώπους τους οποίους εθεώρουν απατεώνας, και δια υπόθεσιν εις την οποίαν δεν είχα καμίαν πίστιν». Ενιωθε όμως και «χαιρεκακία» για την αποτυχία των «απατεώνων»… Από την πλευρά του, ο Γούναρης είχε φτάσει στο σημείο να τον απειλεί απερίφραστα με «λυντσάρισμα» και ότι «θα του σπάση το κεφάλι».

Οταν πια ξέσπασε, μετά την Καταστροφή, το στρατιωτικό κίνημα με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά (η «Επανάσταση του 1922»), ο Μεταξάς βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Δεν είχε κανένα δισταγμό να προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του στον βασιλέα Κωνσταντίνο, ως πολιτικός πλέον. Σ’ αυτόν ανέθεσε ο Κωνσταντίνος να συντάξει την επιστολή παραίτησης και το αποχαιρετιστήριο διάγγελμά του. Χώρισαν κατασυγκινημένοι, με τον Μεταξά να κλαίει.

Αλλά δεν μπορούσε να προσέλθει ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των Εξι (και των άλλων δύο, που δεν εκτελέστηκαν). Οπως γράφει ο Γρηγόριος Δαφνής, είχε ασκήσει ο Μεταξάς τόσο οξεία δημόσια κριτική στις κυβερνήσεις της περιόδου 1920-22 «ώστε μόνη αυτή θα ήτο αρκετή δια να στηρίξη κατηγορητήριον». Δεν τεκμηριώνεται ωστόσο ο ισχυρισμός του Δαφνή ότι ο Μεταξάς, για να γίνει αυτός ηγέτης του Αντιβενιζελισμού, συνέβαλε όσο μπορούσε στην εκτέλεση των Εξι. Αν ίσχυε αυτό, αρκούσε να καταθέσει ως μάρτυρας απλώς τις συνομιλίες του 1921, όπως τις είχε καταγράψει…

Ο Μεταξάς ασφαλώς βρέθηκε σε δίλημμα εάν όφειλε να παρέμβει στη δίκη. Δεν αδιαφόρησε πάντως. Απέφυγε να καταθέσει ως μάρτυρας, αλλά ζήτησε από τον πρωθυπουργό Κροκιδά να έχουν οι κατηγορούμενοι δικαίωμα έφεσης στη μελλοντική Εθνοσυνέλευση. Ο Κροκιδάς όμως ήταν ανίσχυρος, όπως έδειξε και η παραίτησή του. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε πλέον παρά να γράψει, μετά την εκτέλεση: «Τουλάχιστον εφάνησαν ανδρείοι».

* Ο κ. Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος είναι ιστορικός, τ. καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πηγή: Καθημερινή

Η εκδίκηση του ηλιθίου...

 

Ο κοριός, του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω τον Κοριό του Μαγιακόφσκι ένα αρκετά ενδιαφέρον έργο από πολλές απόψεις.

Το έργο γράφτηκε το 1929, και πρόκειται για μια φαντασμαγορική κωμωδία σε εννέα εικόνες.

Στην Ελλάδα και το έργο παρουσιάστηκε στην σκηνή πρώτη φορά από το θέατρο «Προσκήνιο» τον Ιανουάριο του 1971 σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού μαζί με το τελευταίο έργο του συγγραφέα το «Χαμάμ» ή «Λουτρό» γραμμένο το 1930. Τον Δεκέμβριο του 1984 το «Θέατρο Καισαριανής» ανέβασε τον «Κοριό» σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου και σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. Ένα χρόνο αργότερα ο ίδιος θίασος (με κάποιες αλλαγές στη διανομή) ηχογράφησε το έργο στα studio της Ε.ΡΑ. Η πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1985 από την εκπομπή «Μικρή Αυλαία».

Υπόθεση:

 1929. Βρισκόμαστε σε ένα κρατικό κατάστημα, σε μια πόλη της κεντρικής Ρωσίας το Tambov. Ο IvanPrisypkin που έχει αλλάξει το όνομα του σε Pierre Skripkin, μέλος του Κόμματος, αγρότης, και τώρα ο αρραβωνιαστικός της Elzevir Davidovna συνοδεύει τη μητέρα της, Rosalie Pavlovna, και έναν ιδιοκτήτη γειτονικού σπιτιού τον Oleg Bard, σε ένα ξεφάντωμα αγορών στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το γάμο.

 Οι πωλητές διαλαλούν τα εμπορεύματά τους, και ο Prisypkin αγοράζει τα πάντα, γιατί στο σπίτι του πρέπει να υπάρχει αφθονία. Η μέλλουσα πεθερά ανησυχεί για τη φιγούρα ενώ ο Bard υποστηρίζει την υπερβολή του Prisypkin, επισημαίνοντας, ότι ο θρίαμβος της νικηφόρας προλεταριακής τάξης πρέπει να συμβολίζεται από μια γοητευτική, κομψή, και ταξική συνείδηση του γάμου. Ο Prisypkin έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με Zoya Beryozkina, πρώην φίλη του, που απαιτεί μια εξήγηση για την εγκατάλειψη της τη στιγμή μάλιστα που είναι έγκυος... 

Σε έναν ξενώνα για τους νέους εργαζόμενους, υπάρχει ζωηρή συζήτηση για τον επικείμενη γάμο του Prisypkin και για την βαθιά αλλαγή της συμπεριφοράς του. Πολλοί επικρίνουν την αλλαγή της συμπεριφοράς του ως προδοτική προς την κοινωνική του τάξη. Ορισμένοι εργαζόμενοι, ωστόσο, θεωρούν πως αυτοί που τώρα τον κατηγορούν το κάνουν από ζήλια, σημειώνοντας ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα έκαναν το ίδιο πράγμα, αν είχαν την ευκαιρία.

Ο γάμος θα γίνει αλλά μια φωτιά θα κάψει τους πάντες και τα πάντα. Ο χρόνος κυλά και πολλά χρόνια μετά σε μια άλλη προηγμένη εποχή οι επιστήμονες θα κάνουν μια μεγάλη ανακάλυψη....

Ορισμένα επιπλέον στοιχεία για το έργο και τον συγγραφέα:

Πρόκειται για ένα αντιγραφειοκρατικό σατυρικό θεατρικό έργο, που άσκησε έξυπνη και σπουδαία κριτική στη σοβιετική γραφειοκρατεία. Η σατιρική κριτική ασκείται μέσα σε ένα ¨καφκικό¨ περιβάλλον που διαμορφώνουν οι καταπιέσεις του καθεστώτος.

Ήταν μεγάλο δεινό ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός...

Ο ίδιος ο συγγραφέας είπε για το έργο:

¨Το υλικό που επεξεργάστηκα και πέρασα στην κωμωδία αυτή, προέρχεται από ένα βουνό στοιχείων για τους μικροαστούς. Αυτό το υλικό το μάζεψα απ' όλες τις μεριές, τον καιρό που δούλευα στον τύπο, στην δημοσιογραφία και κύρια στην "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" [Βλ. Μαγιακόφσκι (1929)]

Ενώ ο σπουδαίος συνθέτης Δημήτρι Σοστάκοβιτς είπε σχετικά με το έργο:

"Σαν ήμουν έτοιμος ν' αρχίσω τη δουλειά, με ρώτησε ο Μαγιακόφσκι: "Σας αρέσουν οι μπάντες των πυροσβεστών;" Τ' απάντησα πώς μ' αρέσουν μερικές φορές, αλλ' όχι πάντα. Και τότε μου 'πε, πως τ' αρέσει υπερβολικά η μουσική των πυροσβεστών και πώς πρέπει να προσπαθήσω να γράψω για τον "Κοριό" μουσική πολύ απλή, σαν εκείνη που παίζουν οι μπάντες των πυροσβεστών."[Δ. Σοστάκοβιτς (1940)]

Ο Μαγιακόφσκι υπήρξε ο επίσημος Ποιητής της Οκτωβριανής επανάστασης, παρόλαυτα η ιδεολογική κομμουνιστική καθαρότητα των κειμένων του, όπως διαπιστώνουμε και στον Κοριό αμφισβητήθηκε από το κομματικό κατεστημένο της Ε.Σ.Σ.Δ. Ο Μαγιακόφσκι τελικά αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.. 

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου 

Ραδιοσκηνοθεσία: Νίκος Χαραλάμπους

Μουσική Σύνθεση: Σταμάτης Κραουνάκης

Ρύθμιση ήχου: Δημήτρης Πουλόπουλος

Παραγωγή: Βίκυ Μουδρέα

Παίζουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου Καισαριανής:

 Θανάσης Θεολόγης, Έφη Καλογεροπούλου, Σταύρος Καρακώστας, Σπύρος Κωνσταντινίδης, Ιλιάνα Παναγιωτούνη, Μελίνα Παπανέστορα, Ανδριανή Τουντοπούλου, Έρση Κούτσικου, Μαίρη Σαουσοπούλου,

Σωτήρης Χατζάκης, Γιάννης Χριστογιάννης.

Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη.

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι GLOB TV:

Η μεγάλη πρόκριση του Απόλλωνα Αθηνών μέσα στην Τούμπα το 1996

Σεζόν 1995-96, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε την αθηναϊκή ομάδα μέσα στην Τούμπα στη ρεβάνς του ημιτελικού κυπέλλου.

Σκορ 1-3! Μεγαλειώδης εμφάνιση του Ντέμη Νικολαΐδη με δύο γκολ και τέλος της εποχής Βουλινού!

Τι σημαίνει η λέξη αβάντζο

 

Όχι εμφύλιος, αλλά συμμοριτοπόλεμος Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ας πούμε ότι είναι δύο χιλιάδες. Θέλετε να είναι τρεις; Δεν είναι, πάντως, παραπάνω οι οργανωμένοι οπαδοί του Κουφοντίνα, που μεταφέρονται από εκδήλωση σε εκδήλωση. Ας προσθέσουμε τώρα και μερικές εκατοντάδες από συλλόγους χουλιγκάνων. Και για να κλείσει ο λογαριασμός της Νέας Σμύρνης, ας προσθέσουμε και όσους κατοίκους γοητεύονται από τον αντιδεξιό λόγο και φαντασιώνονται αστυνομικά κράτη, χούντες και λοιπά απαίσια. Oλοι αυτοί μαζί, πάντως, δεν συνιστούν «κοινωνικό φαινόμενο». Συμποσούνται στον αριθμό καταμετρημένων κρουσμάτων δύο ημερών. Ως εκ τούτου, είμαι αναγκασμένος να αποδώσω τον κίνδυνο «εμφύλιου διχασμού» στη φθορά της σημασίας των λέξεων εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης της γλώσσας μας. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι διχασμένη. Κοιτάζοντας την Ιστορία, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως περνάει μια περίοδο κοινωνικής ειρήνης. Μπορεί να την ταλαιπωρεί η πανδημία και η οικονομική ανασφάλεια, όμως πουθενά δεν διαφαίνεται η έστω μακρινή προοπτική μιας ταξικής σύγκρουσης. Τότε, πώς εξηγείται η εμμονή της βίας; Μάλλον θα πρέπει να τη χρεώσουμε στις συμμορίες που εδώ και χρόνια έχουν κατακτήσει σχεδόν θεσμική υπόσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που αντιμετωπίζει ακόμη πρόβλημα εγχώριας τρομοκρατίας.

  

Συμμορίες όπως οι οπαδοί του Κουφοντίνα, οι Ρουβίκωνες, οι «Αλληλέγγυοι» με τους μετανάστες, που τις κρίσιμες στιγμές συναντιούνται με χουλιγκάνους ή τον βαθύ υπόκοσμο. Κρίσιμες είναι οι στιγμές όταν αυτές οι συμμορίες έρχονται αντιμέτωπες με την αστυνομία. Οι Σπαρτιάτες απέφευγαν να συγκρούονται επί μακρόν με τον ίδιο εχθρό για να μη διαφθαρούν από τα ελαττώματά του. Η αστυνομία συγκρούεται εδώ και δεκαετίες με τις ίδιες συμμορίες. Είναι λογικό να έχει διαφθαρεί από τα ήθη τους. Η «άτυπη επιτροπή Αλιβιζάτου» προχθές απεφάνθη ότι τα επεισόδια της αστυνομικής αυθαιρεσίας οφείλονται στην ατιμωρησία. Ας το δεχθώ. Πού, όμως, είναι οι δολοφόνοι της Μαρφίν; Και πόσους συμμορίτες έχει συλλάβει η αστυνομία και τα δικαστήρια τους αφήνουν ελεύθερους για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους;

Το 2008 ή το 2011 οι συμμορίες νομιμοποιούσαν τη δράση τους εντάσσοντάς την σε μια πολιτική προοπτική. «Η γενιά των 600 ευρώ», οι μούντζες στο Κοινοβούλιο για τα μνημόνια. Τώρα η σχέση έχει αντιστραφεί. Η αντιπολίτευση προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτική προοπτική επικαλούμενη τη δράση των συμμοριών.

Τι σημαίνει η λέξη δράκων

 

Ελληνες καθηγητές στην Πόλη: Τα σενάρια για Ερντογάν κι ο φόβος προβοκάτσιας στο Αιγαίο. ΤίμοςΦακαλής

Δύο Έλληνες καθηγητές Διεθνών Σχέσεων που διδάσκουν σε κορυφαία πανεπιστήμια της Πόλης αναλύουν την κατάσταση στην Τουρκία μετά τις τελευταίες εξελίξεις




Με τον πληθωρισμό να καλπάζει, τους πολίτες να δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν το ράλι τιμών που καταγράφεται καθημερινά στην τουρκική αγορά, την φτώχεια να χτυπά ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά και τον κορονοϊό να θερίζει την τουρκική κοινωνία κυλά η καθημερινότητα στη γειτονική χώρα, αποτελώντας τη μία όψη του νομίσματος. Από την άλλη, από τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου η Τουρκία ζει και στον αστερισμό της προσπάθειας Ερντογάν να βαφτίσει ως «πολιτικό πραξικόπημα» την επιστολή των απόστρατων ναυάρχων, ανεβάζοντας τους τόνους και μονοπωλώντας το ενδιαφέρον των γειτονικών ΜΜΕ. Είναι οι δύο όψεις της καθημερινότητας της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα.

Δύο Έλληνες καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, που ζουν στην Κωνσταντινούπολη και διδάσκουν εδώ και χρόνια σε κορυφαία πανεπιστήμια της Πόλης, ο Δημήτρης Τριανταφύλλου και ο Βύρων Ματαράγκας εκτιμούν ότι μπορεί να κλιμακωθεί η ένταση το επόμενο διάστημα στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας συμφωνούν ότι ο Ερντογάν παραμένει ακόμη δυνατός, δεν βλέπουν «πολιτικό πραξικόπημα» πίσω από την επιστολή των απόστρατων ενώ διαφωνούν για το κατά πόσο οι τελευταίοι μπορούν να προχωρήσουν σε μια πιθανή προβοκάτσια στο Αιγαίο, ανατρέποντας τις πολιτικές ισορροπίες στην Άγκυρα.

Δημήτρης Τριανταφύλλου: «Αγοράζει» πολιτικό χρόνο ο Ερντογάν

Με τα ΜΜΕ να παίζουν το αφήγημα της κυβέρνησης ο Δημήτρης Τριανταφύλλου, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διευθυντής του Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Kadir Has της Κωνσταντινούπολης, εκτιμά ότι το θέμα των αποστράτων ναυάρχων θα παραμείνει ψηλά τις επόμενες 15-20 μέρες στις ειδήσεις της γειτονικής χώρας, ξεδιπλώνοντας μια ρητορική για το πώς και πάλι ο δημοκράτης πρόεδρος αντιστέκεται στις πιέσεις διαφόρων κέντρων εξουσίας που επιχειρούν να την ελέγξουν.

Αναλύοντας τις πολιτικές κινήσεις του Τούρκου Πρόεδρου, ο καθηγητής του Πανεπιστήμιο Kadir Has τονίζει ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Ερντογάν είναι να κερδίσει πολιτικό χρόνο μέχρι τον Ιούνιο του 2023, οπότε και πρέπει να προκηρύξει συνταγματικά εκλογές. «Μέχρι τότε έχει μπροστά του αρκετό χρόνο και προσπαθεί να αλλάξει τα δεδομένα και να ξανακερδίσει την κοινή γνώμη. Αυτήν τη στιγμή ζυγίζει και σφυγομετρά τις αντιδράσεις του κόσμου, προσπαθώντας να δει αν οι τελευταίες κινήσεις θα τον ενισχύσουν στις δημοσκοπικές μετρήσεις».




Βρήκε την ευκαιρία να αλλάξει την ατζέντα στο εσωτερικό της Τουρκίας

Σύμφωνα με τον κ. Τριανταφύλλου η κυβέρνηση Ερντογάν έδειξε αντανακλαστικά και εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση μετά την δήλωση διαμαρτυρίας των Τούρκων αξιωματικών. «Ήταν δώρο Θεού και βούτυρο στο ψωμί του». Στην σκληρή δήλωση των 104 απόστρατων ναυάρχων κινήθηκε κατευθείαν ο μηχανισμός του προέδρου να το αξιοποιήσει και να πει ότι θυμίζει πραξικόπημα. Στόχος, όπως εξηγεί, να μπορέσει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και την ατζέντα της καθημερινότητας δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή στην Τουρκία είναι σε έξαρση η πανδημία και η οικονομική κρίση.

Πιθανή η κλιμάκωση της έντασης-Δεν τίθεται θέμα πραξικοπήματος

Στο πλαίσιο αυτό δεν αποκλείει να κλιμακωθεί η ένταση, στέλνοντας εκ νέου ξεκάθαρο μήνυμα στο εσωτερικό ότι όποιος σηκώσει κεφάλι ας προσέχει. «Και αν έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια κάτι ο Ερντογάν είναι ότι έσπασε τον τσαμπουκά του στρατού. Δεν μπορούμε να μιλάμε, ωστόσο, για μια πιθανή προβοκάτσια παρόλο που η ενέργεια έγινε μες τα μεσάνυχτα δεδομένου ότι δεν βρίσκονταν στην ατζέντα».




Η διπλή επιδίωξη των απόστρατων Κεμαλικών

Από την πλευρά τους οι απόστρατοί Κεμαλικοί προσπαθούν όπως υποστηρίζει ο κ. Τριανταφύλλου, αφενός να στείλουν ένα μήνυμα ότι υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορεί να κάνει ο πρόεδρος αλλά από ότι φαίνεται δεν μπορούν να το πετύχουν. Αφετέρου προσπαθούν να διασπάσουν τον κυβερνητικό εταίρο του Ερντογάν, τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί, το ακροδεξιό κόμμα του οποίου καταγράφει πτώση στις τελευταίες δημοσκοπήσεις με τα ποσοστά του να κυμαίνονται κάτω από το 10%. «Προσπαθούν να δημιουργήσουν τριβές μέσα και σε αυτό το κόμμα αλλά νομίζω είναι μια κίνηση που δεν τους βγήκε».



Με τον πληθωρισμό να καλπάζει, τους πολίτες να δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν το ράλι τιμών που καταγράφεται καθημερινά στην τουρκική αγορά, την φτώχεια να χτυπά ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά και τον κορονοϊό να θερίζει την τουρκική κοινωνία κυλά η καθημερινότητα στη γειτονική χώρα, αποτελώντας τη μία όψη του νομίσματος. Από την άλλη, από τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου η Τουρκία ζει και στον αστερισμό της προσπάθειας Ερντογάν να βαφτίσει ως «πολιτικό πραξικόπημα» την επιστολή των απόστρατων ναυάρχων, ανεβάζοντας τους τόνους και μονοπωλώντας το ενδιαφέρον των γειτονικών ΜΜΕ. Είναι οι δύο όψεις της καθημερινότητας της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα.




Πολιτικό πραξικόπημαμ βλεπει πίσω από τους απόστρατους ο Ερντογάν

AP

Δύο Έλληνες καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, που ζουν στην Κωνσταντινούπολη και διδάσκουν εδώ και χρόνια σε κορυφαία πανεπιστήμια της Πόλης, ο Δημήτρης Τριανταφύλλου και ο Βύρων Ματαράγκας εκτιμούν ότι μπορεί να κλιμακωθεί η ένταση το επόμενο διάστημα στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας συμφωνούν ότι ο Ερντογάν παραμένει ακόμη δυνατός, δεν βλέπουν «πολιτικό πραξικόπημα» πίσω από την επιστολή των απόστρατων ενώ διαφωνούν για το κατά πόσο οι τελευταίοι μπορούν να προχωρήσουν σε μια πιθανή προβοκάτσια στο Αιγαίο, ανατρέποντας τις πολιτικές ισορροπίες στην Άγκυρα.




Διαβάστε επίσης: Ακάρ: «Ο Έλληνας να κοιτάξει το μπόι του και τα κιλά του»




Δημήτρης Τριανταφύλλου: «Αγοράζει» πολιτικό χρόνο ο Ερντογάν

Με τα ΜΜΕ να παίζουν το αφήγημα της κυβέρνησης ο Δημήτρης Τριανταφύλλου, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διευθυντής του Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Kadir Has της Κωνσταντινούπολης, εκτιμά ότι το θέμα των αποστράτων ναυάρχων θα παραμείνει ψηλά τις επόμενες 15-20 μέρες στις ειδήσεις της γειτονικής χώρας, ξεδιπλώνοντας μια ρητορική για το πώς και πάλι ο δημοκράτης πρόεδρος αντιστέκεται στις πιέσεις διαφόρων κέντρων εξουσίας που επιχειρούν να την ελέγξουν.





Αναλύοντας τις πολιτικές κινήσεις του Τούρκου Πρόεδρου, ο καθηγητής του Πανεπιστήμιο Kadir Has τονίζει ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Ερντογάν είναι να κερδίσει πολιτικό χρόνο μέχρι τον Ιούνιο του 2023, οπότε και πρέπει να προκηρύξει συνταγματικά εκλογές. «Μέχρι τότε έχει μπροστά του αρκετό χρόνο και προσπαθεί να αλλάξει τα δεδομένα και να ξανακερδίσει την κοινή γνώμη. Αυτήν τη στιγμή ζυγίζει και σφυγομετρά τις αντιδράσεις του κόσμου, προσπαθώντας να δει αν οι τελευταίες κινήσεις θα τον ενισχύσουν στις δημοσκοπικές μετρήσεις».




Βρήκε την ευκαιρία να αλλάξει την ατζέντα στο εσωτερικό της Τουρκίας

Σύμφωνα με τον κ. Τριανταφύλλου η κυβέρνηση Ερντογάν έδειξε αντανακλαστικά και εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση μετά την δήλωση διαμαρτυρίας των Τούρκων αξιωματικών. «Ήταν δώρο Θεού και βούτυρο στο ψωμί του». Στην σκληρή δήλωση των 104 απόστρατων ναυάρχων κινήθηκε κατευθείαν ο μηχανισμός του προέδρου να το αξιοποιήσει και να πει ότι θυμίζει πραξικόπημα. Στόχος, όπως εξηγεί, να μπορέσει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και την ατζέντα της καθημερινότητας δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή στην Τουρκία είναι σε έξαρση η πανδημία και η οικονομική κρίση.




Η οικονομική κρίση χτυπά την τουρκική οικονομία
AP

Πιθανή η κλιμάκωση της έντασης-Δεν τίθεται θέμα πραξικοπήματος

Στο πλαίσιο αυτό δεν αποκλείει να κλιμακωθεί η ένταση, στέλνοντας εκ νέου ξεκάθαρο μήνυμα στο εσωτερικό ότι όποιος σηκώσει κεφάλι ας προσέχει. «Και αν έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια κάτι ο Ερντογάν είναι ότι έσπασε τον τσαμπουκά του στρατού. Δεν μπορούμε να μιλάμε, ωστόσο, για μια πιθανή προβοκάτσια παρόλο που η ενέργεια έγινε μες τα μεσάνυχτα δεδομένου ότι δεν βρίσκονταν στην ατζέντα».




Η διπλή επιδίωξη των απόστρατων Κεμαλικών

Από την πλευρά τους οι απόστρατοί Κεμαλικοί προσπαθούν όπως υποστηρίζει ο κ. Τριανταφύλλου, αφενός να στείλουν ένα μήνυμα ότι υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορεί να κάνει ο πρόεδρος αλλά από ότι φαίνεται δεν μπορούν να το πετύχουν. Αφετέρου προσπαθούν να διασπάσουν τον κυβερνητικό εταίρο του Ερντογάν, τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί, το ακροδεξιό κόμμα του οποίου καταγράφει πτώση στις τελευταίες δημοσκοπήσεις με τα ποσοστά του να κυμαίνονται κάτω από το 10%. «Προσπαθούν να δημιουργήσουν τριβές μέσα και σε αυτό το κόμμα αλλά νομίζω είναι μια κίνηση που δεν τους βγήκε».







Βύρων Ματαράγκας: Φοβάμαι προβοκάτσια στο Αιγαίο με τελικό στόχο την ανατροπή του Ερντογάν

Μια πιθανή προβοκάτσια στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο από δυνάμεις του τουρκικού στρατού που δεν ελέγχει ο Ερντογάν με τελικό στόχο την ανατροπή του, φοβάται το επόμενο διάστημα ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Bahce Sehir της Κωνσταντινούπολης Βύρων Ματαράγκας. Τόσα πολεμικά πλοία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν αναπτυχθεί ούτε κατά τη διάρκεια του Α’ ή του Β΄ παγκόσμιου πολέμου παρατηρεί ο κ. Ματαράγκας προσθέτοντας ότι από θαύμα μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάποιο θερμό επεισόδιο.




«Βλέπω ότι η Ελλάδα σύρεται σε έναν πόλεμο με την Τουρκία. Υπάρχουν κάποιες δυνάμεις εδώ στην Τουρκία, μια μερίδα των εκδιωχθέντων στρατηγών οι οποίοι είναι κεμαλικοί, δεν τρέφουν τα καλύτερα των αισθημάτων για τον ηγεμόνα και επιθυμούν, διακαώς, μια αναμπουμπούλα. Αυτή η ένοπλη σύρραξη με την Ελλάδα θα γίνει από στοιχεία τα οποία είναι ανεξέλεγκτα.και τα οποία δεν ελέγχει ο Ερντογάν. Θα επιδιώξουν μια προβοκάτσια η οποία θα έχει απήχηση στο λαό για ρίξουν τον Τούρκο πρόεδρο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος δήλωσε ότι τρεις φορές φτάσαμε κοντά σε θερμό επεισόδιο και ουσιαστικά αποφεύχθηκαν από την αυτοσυγκράτηση που έδειξαν και οι δύο πλευρές»

Δύσκολα να απομακρυνθεί ο Ερντογάν με εκλογές-Θα συνεχιστεί η ένταση στο εσωτερικό της Τουρκίας

Ο Ρωμιός καθηγητής εκτιμά ότι ο Ερντογάν είναι πολύ δύσκολο να απομακρυνθεί με εκλογές. «Καταγράφει ένα λαϊκό έρεισμα κοντά στο 30% που είναι ο σκληρός πυρήνας του». Αυτοί βρίσκονται στην ενδοχώρα της Ανατολίας και είναι κυρίως συντηρητικοί και θρησκευόμενοι. Είναι ακόμη δυνατός και μπορεί να χάσει την εξουσία μόνο εξαιτίας φυσικού θανάτου ή πραξικοπήματος-σενάρια που όλοι απεύχονται». Σύμφωνα με τον ίδιο θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα η ένταση στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς δεν έχει ξεμπερδέψει ο Ερντογάν με την υπόθεση των αποστράτων.




Πηγή: Έθνος

Τεχνολογία...

 

Διθύραμβοι για το αυτονόητο. Σάκης Μουμτζής

Δημιουργήθηκε αγγλόφωνο προπτυχιακό στην Ιατρική του ΑΠΘ, εν έτει 2021, και πανηγυρίζουμε. Πανηγυρίζουμε για κάτι που ισχύει ακόμη και σε χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Αλλά είπαμε η Ελλάδα αποτελεί μόνη της τον Τέταρτο Κόσμο. Διαβάζω για δίδακτρα 12.000 ευρώ ετησίως, για χορηγίες, δωρεές, πάσης φύσεως οικονομικές ενισχύσεις και τσιμπιέμαι. Στην πατρίδα μας γίνονται όλα αυτά;

Ρώτησαν τις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις; Ρώτησαν τους «προοδευτικούς» καθηγητές; Τους εξωπανεπιστημιακούς αντιεξουσιαστές; Αν δεν έχουν τη συγκατάθεση όλων αυτών, προβλέπω να έχουμε οσονούπω καταγγελίες, καταλήψεις, κινητοποιήσεις. Πού ακούστηκε το δημόσιο πανεπιστήμιο να δέχεται οικονομικές ενισχύσεις; Ποιοι δίνουν τα λεφτά; Τι κίνητρα έχουν; Μήπως επιδιώκουν τελικά, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη; Αυτές είναι οι ανοησίες με τις οποίες μας ταλαιπωρούσαν επί πολλά χρόνια οι άνθρωποι «της προόδου και του πνεύματος», οι θιασώτες του δημόσιου πανεπιστημίου με τις κουρελούδες στις προσόψεις των κτιρίων, τους βανδαλισμένους τοίχους και τα τραπεζάκια με τις αφίσες στους εσωτερικούς χώρους.

Κάτι φαίνεται πως πάει να αλλάξει στα ΑΕΙ της Ελλάδας. Δειλά δειλά γίνονται βήματα εκσυγχρονισμού, όπως η ίδρυση του αγγλόφωνου προπτυχιακού στην Ιατρική του ΑΠΘ. Είμαστε ακόμη στην αρχή και όπως κάθε προσπάθεια για να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, συναντά αντιδράσεις από τις δυνάμεις της συντήρησης, έτσι και ο εκσυγχρονισμός των ΑΕΙ θα προκαλέσει τη συσπείρωση των δυνάμεων της αντιμεταρρύθμισης. Εχουν βολευτεί με την ακινησία και το βάλτωμα.

Μέχρι στιγμής δεν υπήρξαν αντιδράσεις από τους «συνήθεις υπόπτους». Πιθανόν να αιφνιδιάστηκαν ή να περιμένουν αυτόν που θα ξεκινήσει τον χορό των διαμαρτυριών. Πάντως ό,τι και να πουν, το οποίο είναι απολύτως προβλέψιμο, δεν ακουμπά τους πολίτες που θέλουν επιτέλους πανεπιστήμια σύγχρονα και καθαρά. Σαν αυτό που λειτουργεί στην Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.

Μέσα στην ελληνική μιζέρια η ίδρυση αυτού του αγγλόφωνου προγράμματος είναι ένα σημαντικό γεγονός, που θα πρέπει να γενικευτεί. Τα ελληνικά πανεπιστήμια θα πρέπει να μπουν στον διεθνή ανταγωνισμό και να διακριθούν. Ας δούμε τι έγινε στην Κύπρο και ας πορευθούμε αναλόγως.

Πηγή:Καθημερινή

Τι σημαίνει η λέξη βράδυ

 

Η ιουρασική περίοδος του πανεπιστημίου. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Μπορεί να είναι λίγοι. Μπορεί τα επιχειρήματά τους να είναι αστεία. Λένε, ας πούμε, ότι ο εγκλεισμός εξαιτίας του κορωνοϊού, τους προκάλεσε άγχος και οι εξετάσεις θα τους προσθέσουν κι άλλο. «Κυρία, δεν μπόρεσα να διαβάσω γιατί χθες είχαμε κόσμο στο σπίτι». Κοτζάμ μαντράχαλοι και δεν μπορούν να βρουν δικαιολογία καλύτερη από τον δωδεκαετή μπόμπο. Μπορεί η αφίσα που τύπωσαν για να διαδώσουν τον αγώνα τους να παραπέμπει σε Αγκιτ - Προπ. Μια γροθιά που κρατάει ένα μολύβι με τη μύτη προς τα πάνω και η πρόσκληση για τις πλατείες στις «2 Ιούνη». 

Εντονα χρώματα, αδρές ευθείες γραμμές που εκφράζουν την αποφασιστικότητα του αγώνα. Oμως δεν είναι εξωγήινοι. Είναι παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από το ελληνικό λύκειο, έχουν περάσει εξετάσεις για να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο και εντός ολίγου θα περιφέρουν στην αγορά εργασίας το πτυχίο τους. «Αδιόριστοι επιστήμονες» ονομάζονται στη γλώσσα μας. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους, όχι για να αντικρούσεις τα επιχειρήματά τους ή να απορρίψεις το αίτημά τους να περάσουν τα μαθήματα χωρίς εξετάσεις. Ως φαινόμενο αξίζουν – ψυχολογικό, κοινωνιολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Τα γενναία αυτά παιδιά εκπροσωπούν μια ολόκληρη νοοτροπία- «φιλοσοφία ζωής» είναι το στερεότυπο.

Μπείτε στη θέση τους. Σκεφθείτε μόνο πόσες εκατοντάδες σελίδες έχουν αποστηθίσει για να περάσουν εξετάσεις. Σκεφθείτε το οικογενειακό τους περιβάλλον, που αγωνιά για την ημέρα που θα κρατήσουν στα χέρια τους το περίφημο «χαρτί». Μετρήστε πόσοι υπουργοί έχουν κάνει πόσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις για τον τρόπο που θα δίνεται αυτό το χαρτί. Και αφού τα υπολογίσετε όλα αυτά, σταματήστε να απορείτε και να εκστασιάζεστε επειδή απαιτούν να περάσουν το μάθημα χωρίς εξετάσεις. Εδώ τόσα θέατρα που θα έκλειναν ούτως ή άλλως λόγω ελλείψεως κοινού, θα επιδοτηθούν επειδή έκλεισαν λόγω κορωνοϊού. Δεχθείτε, τουλάχιστον, πως τα παιδιά έχουν το πλεονέκτημα της ειλικρίνειας – ηθικό και αυτό.

Μπορεί να είναι λίγοι, όμως η νοοτροπία τους είναι εξίσου διαδεδομένη με την πίστη στη δημοκρατία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υπάρχουν για να εκδίδουν πιστοποιητικά. Η εκπαίδευση υπάρχει για να προσφέρει διπλωματούχους στην κοινωνία. Αφού, λοιπόν, αυτός είναι ο στόχος, γιατί να μην τον επιτύχεις καταβάλλοντας τον λιγότερο δυνατό κόπο και ξοδεύοντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια; Την αξία της γνώσης το παιδί την έχει αφήσει στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, όταν, μαγεμένο, έγραφε τις πρώτες λέξεις στο τετράδιο. Κάτι θα αλλάξει μόνον όταν οι εικόνες με τους φοιτητές του Αριστοτελείου και η αφίσα τους βρουν τη θέση τους σε κάποιο ανθρωπολογικό μουσείο, ως απολιθώματα της Ιουρασικής περιόδου του ελληνικού πανεπιστημίου.