Ιστορικό πλαίσιο του Βυσσινόκηπου του Α. Τσέχωφ

Την περίοδο που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε το ανέβασμα του Βυσσινόκηπου στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, σημειώθηκαν σημαντικές μεταβολές στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της Ρωσίας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για μια περίοδο έντονων κοινωνικών μεταβάσεων, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που ακολούθησαν και σημάδεψαν τη Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα. Γι’ αυτό και ο Καλλέργης(1986, σ. 13 όπ. αναφ. στο Τσέχωφ 1904/2010) χαρακτηρίζει τον Βυσσινόκηπο «ένα αριστουργηματικό προφητικό θεατρικό έργο που εγκαινίασε την είσοδο της ρωσικής λογοτεχνίας στον 20ό αιώνα» και στο οποίο συμπυκνώνονται «οι κοινωνικές εξελίξεις και ανακατατάξεις της εποχής εκείνης, οι οποίες θα κορυφωθούν με τη μεγάλη επανάσταση του Οκτώβρη 1917».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι τομή στις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις την περίοδο που προηγήθηκε του Βυσσινόκηπου, αποτέλεσε η κατάργηση του καθεστώτος της δουλοπαροικίας το 1861, οπότε και ανατράπηκε ο κυρίαρχος ρόλος των ευγενών γαιοκτημόνων στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Ρωσίας(Ράπτης, 1998, σ. 218). Μέχρι τότε, η Ρωσία παρουσίαζε το ίδιο πολιτικό σύστημα που είχε εισαγάγει ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας(1696-1725) με αποτέλεσμα οι οικονομικές δραστηριότητες να εξακολουθούν να ρυθμίζονται από τον τσάρο. Όπως είναι λογικό, το αυταρχικό σύστημα εξουσίας του τσάρου ανέβαλε για αρκετά χρόνια τη διαδικασία της εκβιομηχάνισης και τον πολιτικό εκσυγχρονισμό που είχε συντελεστεί ήδη στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη(Ράπτης, 2000, σ. 137). Γεγονός αποτελεί, άλλωστε, ότι τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκε το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής στη Δυτική Ευρώπη, έπειτα από τις εξεγέρσεις των αγροτών και την ενδυνάμωση των εμπόρων και των βιοτεχνών των πόλεων, ακριβώς τότε στη Ρωσία το φεουδαρχικό σύστημα οικονομικών σχέσεων έφθανε στην πλήρη ωριμότητά του(Θεοδώρου, 1997). Αυτή η καθυστερημένη, σε σχέση με τις υπόλοιπες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, κατάργηση της δουλοπαροικίας, παρεμπόδιζε τους θεσμούς να ακολουθήσουν το δρόμο της ευρωπαϊκής ανάπτυξης και επιβράδυνε την άνοδο της αστικής τάξης που σταδιακά κέρδισε έδαφος έναντι της παλιάς αριστοκρατίας.

Σημαντική πρόοδος σημειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1890, οπότε και άρχισε να αλλάζει το πολιτικό τοπίο με τον σταδιακό εκδημοκρατισμό της ρωσικής κοινωνίας και οικονομίας, ενώ το 1903 οι διανοούμενοι και επιχειρηματίες αστοί και γαιοκτήμονες αξίωσαν τον αστικό εκσυγχρονισμό και περιορισμό της εξουσίας του τσάρου. Παράλληλα ο σοσιαλισμός αποκτούσε ολοένα και περισσότερη απήχηση στους εργάτες, με την συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος αλλά και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος να συνιστά σπουδαίο πολιτικό γεγονός που προμήνυε τις κομβικές πολιτικές ανακατατάξεις που θα ακολουθήσουν(Ράπτης, 2000, σ. 138).

Όπως αναφέρει και ο Κώστας Ράπτης(1998, σ. 224) «οι αστοί του χρήματος αποτελούσαν την εξ ορισμού νέα τάξη, φορέα της εκβιομηχάνισης και του εκσυγχρονισμού[…] Οι μεγαλοαστοί κινούσαν τα νήματα της οικονομίας και διαμόρφωναν σε μεγάλο βαθμό τις τύχες των κοινωνιών των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών κατά τον 19ο αιώνα». Σύμφωνα με τον ίδιο(Ράπτης, 1998, σ. 225), οι επιχειρηματίες αυτοί δεν αποτελούσαν μια ενιαία οικονομική και πολιτική ομάδα, μιας και «κινούνταν με γνώμονα τα στενά επιχειρηματικά τους συμφέροντα», κι αυτό γιατί η επιχείρησή τους συνιστούσε τον θεμελιώδη πυρήνα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής αλλά και προσωπικής ισχύς τους.

Από τα παραπάνω εύκολα κατανοούμε το κλίμα οικονομικού ορθολογισμού και αποσταθεροποίησης που επικράτησε την περίοδο εκείνη και επέβαλε πολυάριθμες αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Ρωσίας. Μοιραία, οι παραδοσιακές αξίες και ο παλιός τρόπος ζωής υποχωρούν μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα για ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, στα πρότυπα της Δύσης.

Πηγή:«Παπαθανασίου Δημήτρης», «Η αναβίωση του δραματουργικού μύθου του Βυσσινόκηπου του Τσέχωφ στο Κίεβο του Σέρχιο Μπλάνκο: μια συγκριτική μελέτη των δύο έργων» Διπλωματική Εργασία 

Ο Δον Φραντσέσκο του Τολέδο τελικά δεν υπήρξε...;

 Για όσους ενδιαφέρονται για τα γεγονότα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με νέες μελέτες ο Δον Φρατζεσκο του Τολέδο που υποτίθεται ότι ήταν συγγενής του τελευταίου Αυτοκράτορα και πολέμησε στο πλευρό του τις τελευταίες στιγμές, δεν υπήρξε.

 Οι νέες έρευνες τοποθετούνται ότι σε καμία άλλη πρωτογενές πηγή δεν αναφέρεται ο Δον Φρατζεσκο, ενώ τον παρουσιάζει μόνο ο Ψευδο Φρατζης στο χρονικό του. Το Μεγάλο Χρονικό του Ψευδο Φρατζή γράφτηκε τον 16ο μΧ αιώνα πολύ μετά τα γεγονότα από τον Μακάριο Μελισσινό ( υπάρχει και τοι Μικρό που τοι έχει γράψει ο ίδιος ο Γεώργιος Σφρατζης). 

Ο λόγος που πρόσθεσε τον πλασματικό αυτό χαρακτήρα (όπως πρόσθεσε και άλλα πράγματα ) ήταν για να ευχαριστήσει μια φιλική οικογένεια προς αυτόν που είχε καταγωγή από την Καστίλη. Ωστόσο σε αυτόν τον χαρακτήρα ενσαρκώνεται η γενναιότητα και το μαχητικό πνεύμα των ιπποτών της Καστίλης και της Αραγονίας που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων το 1453 μΧ.

Στον πίνακα: Οθωμανός σιπαχης μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης δίπλα στο νεκρό μισθοφόρο από την Αραγωνα . Έργο του Χοσέ Ντάνιελ Καμπρέρα Πένα

Σκοτάδι το μεσημέρι, του Σίντνεϊ Κίγκσλεϊ. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Στο σκοτεινό κόσμο της Στανλινικής περιόδου, στην πρώην Σοβιετική Ένωση του μεσοπολέμου θα επιχειρήσει να σας μεταφέρει απόψε η Διαδρομή,  με το αριστούργημα του Άρθουρ Κίγκσλεϊ "Σκοτάδι το μεσημέρι". Το έργο είναι βασισμένο σε μια νουβέλα του Άρθουρ Κέσλερ.

Υπόθεση: 

Ένας άνδρας που ονομάζεται Rubashov βρίσκεται στη φυλακή. Σε όλη του τη ζωή υπηρετούσε τα ιδεώδη της Ρωσικής Επανάστασης. Τώρα βρίσκεται φυλακισμένος και τον κατηγορούν ότι άλλαξε στρατόπεδο. Οι αναμνήσεις από την μέχρι τώρα ζωή του ανακαλούνται στη μνήμη του και το μυαλό του βασανίζεται προσπαθώντας να αποφασίσει για το ποια θα πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στους ανακριτές του που είναι αποφασισμένοι να αποσπάσουν την ομολογία για τα εγκλήματα του.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

 Όταν δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1940, το δυστοπικό κατηγορητήριο του Arthur Koestler για το Σταλινισμό, το Darkness at Noon, χαιρετίστηκε ως σπερματικό έργο. Η ιστορία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ενός κάποτε ισχυρού σοβιετικού επαναστάτη, ο οποίος συνελήφθη και δοκίμασε για προδοσία από το καθεστώς που βήθησε με όλες τις δυνάμεις του να καθιερωθεί στην ΕΣΣΔ, θεωρήθηκε «ένα κομμάτι λαμπρής λογοτεχνίας»όπως του Τζορτζ Όργουελ. Σήμερα θεωρείται ως ένα από τα έργα που προειδοποίησε τη Δύση για την πραγματικότητα του καθεστώτος του Στάλιν και είναι ένα από τα πιο διάσημα πολιτικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.

Τώρα, σχεδόν 80 χρόνια αργότερα, το πρωτότυπο κείμενο του Ούγγρου-Βρετανού συγγραφέα δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα Αγγλικά αφού ένας Γερμανός μαθητής ανακάλυψε ένα αντίγραφο άνθρακα που είχε χαθεί από το 1940

Ο Koestler είχε πρωσοπική πείρα από τον κομουνισμό ήταν ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος έως ότου παραιτήθηκε, απογοητευμένος, κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης του Στάλιν το 1938. Επανεξέταση του 1941 για τον New Statesman, «είναι ίσως πολύτιμη ως ερμηνεία των« ομολογιών »της Μόσχας από κάποιον με εσωτερική γνώση ολοκληρωτικών μεθόδων».

Αλλά το πρωτότυπο χειρόγραφο, γραμμένο ενώ ο Koestler ήταν στn νότια  Γαλλία το καλοκαίρι του 1939 και ολοκληρώθηκε στο Παρίσι το 1940, έχει χαθεί για δεκαετίες. Το μόνο γνωστό αντίγραφο ήταν η αγγλική μετάφραση που έγινε από τη φίλη του συγγραφέα, τη Βρετανίδα γλύπτρια Daphne Hardy. Μια 21χρονη φοιτήτρια τέχνης εκείνη την εποχή, η Χάρντι δεν είχε προηγούμενη εμπειρία μετάφρασης, αλλά όταν ολοκλήρωσε το έργο έστειλε την αγγλική έκδοση στον εκδότη Jonathan Cape στο Λονδίνο, με τον Koestler να δημοσιεύει το αντίγραφο του άνθρακα στα γερμανικά σε έναν εκδότη στην Ελβετία . Το ζευγάρι έφυγε από το Παρίσι λίγες ημέρες αργότερα όταν έφτασαν τα γερμανικά στρατεύματα, με τη μετάφραση του Χάρντι να πιστεύεται ότι ήταν το μόνο αντίγραφο που επέζησε.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Γερμανός μεταπτυχιακός φοιτητής Matthias Wessel βρήκε το πρωτότυπο γερμανικό αντίγραφο άνθρακα του Koestler από το 1940 στο αρχείο του Emil Oprecht, ιδρυτή του εκδοτικού οίκου Europa στη Ζυρίχη. Το όνομα στη σελίδα τίτλου ήταν Rubaschow, η γερμανική ορθογραφία του πρωταγωνιστή του Koestler, Rubashov. το όνομα του συγγραφέα που δόθηκε ως A Koestler. Κάθε σελίδα είχε σφραγιστεί από το γραφείο του γαλλικού λογοκριτή, δείχνοντας ότι είχε σταλεί από το Παρίσι κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μια νέα αγγλική μετάφραση του Philip Boehm έχει πλέον δημοσιευτεί από την Vintage, με βάση το πρωτότυπο που ανακαλύφθηκε ξανά.

Ο εκλεκτής ποιότητας ανώτερος συντάκτης Charlotte Knight είπε ότι ήταν πολύ περήφανοι που το δημοσίευσαν. «Αυτό το βιβλίο είναι ένα κλασικό κρύο του 20ου αιώνα, αλλά αν υπήρχε ποτέ μια στιγμή να το διαβάσει ή να το ξαναδιαβάσει, είναι τώρα», είπε. "Το σκοτάδι στο μεσημέρι είναι μια δυστοπία  πρώτης τάξης. Με βάση την πραγματικότητα, η σοβιετική δικτατορία που απεικονίζει ο Koestler είναι τόσο στριμμένη, παράλογη και τρομακτική όσο οποιαδήποτε επιστημονική φαντασία ".

Ο Boehm χαρακτήρισε τον Rubashov "μία από τις σπουδαίες λογοτεχνικές εφευρέσεις του 20ού αιώνα: ήρωας της εποχής του, του οποίου το μοιραίο ελάττωμα είναι ότι ενσωματώνεται στην ίδια την ανθρωπότητά του. Και πόσοι από εμάς επιτρέπουμε στην ιδεολογία να συγχέει την κρίση και την προσωπική πεποίθηση να υπερισχύει της συμπόνιας. Τι προνόμιο να μπορέσω να τον επαναφέρω στη μετάφραση"!

Ο βιογράφος του Koestler Michael Scammell λέει στην εισαγωγή του ότι ενώ η μετάφραση του Hardy είναι «ζωντανή και άπταιστη» παρά την έλλειψη εμπειρίας, αποκαλύπτει επίσης σημάδια των δυσκολιών που είχε αντιμετωπίσει.

«Αναγκάστηκε από τις περιστάσεις να εργάζεται βιαστικά, χωρίς λεξικά ή άλλους πόρους διαθέσιμους για διαβούλευση, κάτι που αποκάλυψε την κατανοητή έλλειψη εξοικείωσής της με τον σοβιετικό και ναζιστικό μηχανισμό ολοκληρωτισμού», γράφει η Scammell. Αναγκάζοντας να αυτοσχεδιάσω, μερικές φορές έκανε λάθη όπως η χρήση της «ακρόασης» για τη γερμανική «ανάκριση», την οποία είπε ο Scammell «έκανε αυτά τα καθεστώτα να φαίνονται κάπως πιο μαλακά και πιο πολιτισμένα από ό, τι ήταν πραγματικά».

Ο Scammell γράφει ότι η μετάφραση του Boehm μετατρέπει το μυθιστόρημα του Koestler σε "μια πιο τραγανή ανάγνωση¨ από πριν. ¨Η πεζογραφία είναι πιο σφιχτή, ο διάλογος καθαρότερος, ο τόνος πιο ειρωνικός και οι περιπλοκές της μαρξιστικής-λενινιστικής διαλεκτικής πιο εύπεπτες… Το αποτέλεσμα για τον αναγνώστη είναι να κυνηγήσει έναν οικείο πίνακα που είχε αφαιρέσει στρώματα βερνικιού και σκόνης για να αποκαλύψει εικόνες και χρώματα σε πολύ πιο έντονο φως".

Σε κάθε περίπτωση ο ακροατής αισθάνεται να πνίγεται από την ασφυκτική ατμόσφαιρα του κομουνιστικού καθεστώτος, μέσα σ' αυτόν τον σκοτεινό κόσμο ο Ρουμπάσοφ αποτελεί μία μικρή λαμπερή όραση...

Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρήστος Τσάγκας, Κώστας Καρλής, Λουκιανός Ροζάν, Τότης Ντανιέλος, Μάκης Πανώριος, Μαρία Μοσχολιού, Βασίλης Παπανίκας, Δημήτρης Ιωακημίδης, Γιάννης Αργύρης, Δημήτρης Μαλαβέτας, Σπύρος Ολύμπιος, Τρύφων Καρατζάς, Γιώργος Χριστόπουλος, Δημήτρης Δουνάκης,

     

                                                              

Ο Γιάννης Αργύρης

                                            Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Πηγές: The guardian, Openlibrary.com

Άλωση...

Η περσινή ανάρτηση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους...

Αββάς Δωρόθεος

Όλες οι παγίδες καταστρέφονται
Ούτε ο φόβος του Θεού, ούτε η ελεημοσύνη, ούτε η εγκράτεια, ούτε καμιά άλλη αρετή δεν μπορεί να κατορθωθεί χωρίς την ταπεινοφροσύνη. Γι’ αυτό «περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χρειαζόμαστε την ταπεινοφροσύνη», για να είμαστε έτοιμοι σε κάθε λόγο που ακούμε, να λέμε «συγχώρεσέ με». Γιατί με την ταπεινοφροσύνη όλες οι παγίδες του εχθρού και αντιπάλου καταστρέφονται.
  Αββάς Δωρόθεος

Έκφραση ευχαριστιών από την ενορία Κοιμήσεως Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης.

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ

Με τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού και τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παναγίας μας της Πορταΐτισσας αξιωθήκαμε φέτος, εν μέσω του μεγάλου πειρασμού της ασθένειας που ταλανίζει την ανθρωπότητα, να διέλθουμε τις ευλογημένες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα. Με πολύ προσοχή, σεβασμό στις υγειονομικές διατάξεις αλλά και βαθιά πίστη στον Κύριό μας προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε καθ΄ όλη αυτήν την περίοδο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να αναπαύσουμε πνευματικά τους ενορίτες μας, τελώντας όλες τις ιερές ακολουθίες «μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης». Ευχαριστούμε τον Άγιο Θεό που μας αξίωσε να φέρουμε εις πέρας την διακονία μας!

Ας μου επιτραπεί να ευχαριστήσω θερμά από το βήμα αυτό για την καθοριστική συμβολή σε αυτές τις δύσκολες περιστάσεις και την εξαίρετη διακονία τους κάτωθι:

• Το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο

• Τις Κυρίες της Φιλανθρωπίας της Ενορίας μας

• Τον Πρωτοψάλτη μας κ. Αντώνη Κωνσταντινίδη και τον Λαμπαδάριο μας κ. Αθανάσιο Παγιούλα αλλά και τον καθημερινό μας Ψάλτη κ. Στέλιο Κυριακίδη, και τους ψαλτικούς χορούς

• Τους Νεωκόρους του Ναού μας

• Τους εθελοντές και τις εθελόντριες σε όλους τους τομείς του Ενοριακού έργου

• Τους Αναγνώστες μας και τους Ιερόπαιδες του Ναού μας

• Τους δωρητές και όλους όσοι στήριξαν και στηρίζουν υλικά και ηθικά το έργο της Ενορίας

• Το προσωπικό στις διάφορες υπηρεσίες του Δήμου μας

Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Δήμαρχο Ωραιοκάστρου κ. Παντελή Τσακίρη για την αμέριστη και ουσιαστική συμπαράστασή του αλλά και για την άμεση αποτελεσματικότητά του κατά την συνεργασία μας, μέσα σε συνθήκες δύσκολες και πρωτόγνωρες!

Θερμές ευχαριστίες στο εξαιρετικό Αστυνομικό Τμήμα Ωραιοκάστρου, στον κ. Διοικητή, στον κ. Υποδιοικητή, τους Αξιωματικούς και όλους τους άνδρες του Τμήματος για την άψογη συνεργασία, την βοήθεια και την καταλυτικής σημασίας συμπαράστασή τους όλο το προηγούμενο διάστημα.

Τέλος, ευχαριστώ θερμά όλους τους Ενορίτες μας για την κατανόηση και την βοήθειά τους στην, κατά το δυνατόν, ομαλή λειτουργία του Ναού μας και ιδιαίτερα με τις ιερές ακολουθίες. Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους μου και εκ μέρους όλων των συνεργατών μας εάν, μέσα στη  αγωνία της διακονίας σε δύσκολες περιστάσεις, πικράναμε ή στεναχωρήσαμε κάποιους. Ας προσπαθήσουν να μας κατανοήσουν, καθώς έπρεπε να διαχειριστούμε δύσκολες καταστάσεις!

Εύχομαι ο Αναστάς Κύριός μας να χαρίζει σε όλους την κατ΄ άμφω υγεία, να γίνει ίλεος και να μας απαλλάξει γρήγορα από το κακό που μαστίζει τον κόσμο -παρ΄ όλες τις αμαρτίες και πτώσεις μας- να χαρίσει την υγεία στους αδελφούς μας που νοσηλεύονται, και το υγειονομικό προσωπικό που διακονεί να δίνει δύναμη και φώτιση, και να αναπαύσει μετά των Δικαίων τις ψυχές των αδελφών μας που αναχώρησαν για τον Ουρανό.

Ας μη λησμονούμε αδελφοί μου ότι…

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!    

π. Νικόλαος Μοναστηρίδης

Προϊστάμενος Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου 

Οι δέκα πιο ενοχλητικές χρήσεις της γλώσσας σύμφωνα με το Γ. Μπαμπινιώτη

 

Η μάσκα και το πρόσωπο, του Λουίτζι Κιαρελι. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι, απόψε θα σας μεταφέρω σε μία βίλα Κοντά στη λίμνη Κόμο και θα δούμε τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης φίλων. Πρόκειται να σας παρουσιάσω το ενδιαφέρον έργο του Ιταλού συγγραφέα Λουίτζι Κιαρέλι, Η Μάσκα και το πρόσωπο.

Το έργο γράφτηκε το 1913 και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη σκηνή το 1916. Γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και σύντομα έγινε το Νούμερο 1 στην Ιταλία, παίχτηκε διεθνώς ενώ συνεχίζει να παίζεται ακόμη και σήμερα.

Η υπόθεση:

Κατά τη διάρκεια μιας απογευματινής συγκέντρωσης φίλων στη βίλλα του στη Λίμνη Κόμο, ο οικοδεσπότης Πάολο Γκαρσία διαβεβαιώνει τους καλεσμένους του πως αν μάθαινε ότι η γυναίκα του τον απατά θα τη σκότωνε.

Το ίδιο κι όλας απόγευμα αποκαλύπτεται μπροστά σε όλους η προδοσία της συζύγου του Σαβίνας.

Η σύζυγος εξαφανίζεται. Ο απατημένος σύζυγος αντέδρασε λοιπόν με τον τρόπο που πριν από λίγη ώρα θεωρούσε ως μόνη απάντηση στην προδοσία;...

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Το έργο αποτελεί δραματική κωμωδία παιγμένη σε τρεις πράξεις.

Ανδιαφισβίτητη είναι η επηρροή που άσκησε ο Πιραντέλλο.Ο  Luigi Chiarelli, ο Luigi Antonelli, ο Rosso de San Secondo (που έδωσαν τα καλύτερά τους έργα, όταν ο Πιραντέλλο, αν και 15 ή 20 χρόνια μεγαλύτερός τους, πρωτοδοκίμαζε τις δυνάμεις του στη σκηνή) έχουν κοινό θέμα τους την ιλαροτραγική αιώρηση του ανθρώπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία, και κοινό ύφος τον γκροτέσκα χιουμοριστικό χειρισμό των θεμάτων τους. Και μόνο οι τίτλοι των σπουδαιότερων έργων τους – Η μάσκα και ο πρόσωπο (La maschera e il volto) του πρώτου, Ο άνθρωπος που αντάμωσε τον εαυτό του (L’uomo che incontrò se stesso) του δεύτερου, Μαριονέτες, τι πάθος! (Marionette, che passione!) του τρίτου – μαρτυράνε το περιεχόμενό τους αλλά και την επίδραση που είχε πάνω τους η πάντα ζωντανή παράδοση της Commedia dell’ Arte με τις μάσκες της.

Το έργο είναι γκροτέσκο λοιπόν, Στο θέατρο το γκροτέσκο χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει κωμικούς τρόπους που εμπεριέχουν το χονδροκομμένο και το τερατώδες, το γελοίο και το ανησυχαστικό, το ατελές και το αλλοιωμένο. 

Αρχική πρόθεση του συγγραφέα ήταν να γράψει μία σοβαρή τραγωδία, ένας φίλος του όμως του επισήμανε ότι αυτό το έργο είναι φάρσα! Έτσι ο Κιαρέλι το αντικατέστησε από το γκροτέσκο και παίχτηκε ως φάρσα, γνωρίζοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία. Εντούτοις όμως ο συγγραφέας διεισδύει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη φύση...

Παίζουν οι ηθοποιοί: 

Κωνσταντίνα Σαββίδη, Ηλίας Κατέβας, Μαρία Μπενέκου, Νίκος Κάπιος, Γιώργος Μάζης, Μαρία Σάββα, Νίκος Γαλανός, Κατερίνα Μαραγκού, Νίκος Πόγκας, Λευτέρης Ελευθεριάδης, Κώστας Μπακάλης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιώργος Σαπανίδης

Ο Νίκος Γαλανός

Η Κωνσταντίνα Σαββίδη

 Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Πηγές: 

https://cinoherniklub.cz/ck/luigi-chiarelli-maska-a-tvar/

radio-theatre.blogspot.com/2013/02/blog-post.html

https://el.termwiki.com/EL/Theater_of_the_Grotesque

https://m.naftemporiki.gr/story/1278082/na-sou-petietai-to-gkrotesko

https://www.timesnews.gr/loyitzi-pirantello-oi-maskes-ki-o-kathreftis/

Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες!

 

Κήρυγμα παντουρκισμού στα σχολικά βιβλία

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, όμως, απελευθερώθηκαν όσοι Τούρκοι πολιτικοί, στοχαστές και εκπαιδευτικοί πρεσβεύουν τη δημιουργία μιας νέας «σκληρής» τουρκικής συνείδησης με όραμα και πίστη στην τουρκική ανωτερότητα έναντι άλλων λαών και πολιτισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κίνητρο είναι πολιτικό και μεσσιανικό ταυτόχρονα. Ο Ερντογάν δεν θέλει απλώς να επιβληθεί σήμερα, αλλά να αλλάξει την ιστορική πορεία της χώρας του. Μέσα από την αλλαγή του τρόπου αυτοπροσδιορισμού των Τούρκων ενισχύεται ο διπλός στόχος της αναβίωσης μιας νεοοθωμανικής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης με στοιχεία αυτοκρατορικής αυτοπεποίθησης και παράλληλα της μετατροπής των πρώτων εκατό ετών μιας κοσμικής δημοκρατίας με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά σε ιστορική παρένθεση.

Ολα αυτά αποτυπώνονται σε μια ανάλυση 28 τουρκικών σχολικών βιβλίων που ανανεώθηκαν σε βάθος μετά το 2016 και κυκλοφόρησαν τα τελευταία δύο χρόνια. Η ανάλυση έχει τίτλο «Η επανάσταση του Ερντογάν στα τουρκικά σχολικά βιβλία» (The Erdogan Revolution in the Turkish Curriculum Textbooks). Η έρευνα αυτή διενεργήθηκε πρόσφατα από ένα βρετανικό και ένα ισραηλινό ινστιτούτο και αποκαλύπτει ότι η Τουρκία πλέον υπερβαίνει τη Σαουδική Αραβία ως το επίκεντρο της δυτικής κριτικής σε ό,τι αφορά τη διάδοση μηνυμάτων εθνικισμού με ιστορική και πατριωτική επίφαση που νομιμοποιεί και ενδυναμώνει ιδέες ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Το Ισραηλινό Ινστιτούτο Ειρήνης και Πολιτισμικής Ανεκτικότητας στη Σχολική Εκπαίδευση (Impact-Se) και το βρετανικό ερευνητικό κέντρο Henry Jackson Society καταλήγουν στην εκτίμηση ότι το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα, που ήταν έως πρόσφατα υπόδειγμα στον μουσουλμανικό κόσμο για την κοσμική προσέγγισή του καθώς συνδύαζε την ανεκτικότητα απέναντι στις μειονότητες με την αναγνώριση των κουρδικών ως μειονοτικής γλώσσας, έχει πλέον διολισθήσει σε μια συστηματικά θετική παρουσίαση αρχών και συλλήψεων όπως ο ιερός πόλεμος (τζιχάντ), η μετατροπή του στρατιώτη σε μάρτυρα όταν πεθαίνει στη μάχη καθώς και στην ανάδειξη του νεοοθωμανισμού και του παντουρκισμού ως καθοδηγητικών εθνοθρησκευτικών κοσμοθεωριών. 

Αναφέρεται επίσης ότι η σχολική εκπαίδευση στρέφεται αποκλειστικά στις διδαχές του σουνιτισμού και καλλιεργεί κλίμα συμπάθειας για τα κίνητρα του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) και της Αλ Κάιντα. Παρά τις μεταβολές που ήδη είχαν συμβεί στην εκπαίδευση από το 2002 και μετά, οι αλλαγές της τελευταίας τριετίας αντιπροσωπεύουν την πρώτη πραγματική παρέμβαση που έγινε στα σχολικά βιβλία κατά την περίοδο Ερντογάν. «Οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι η πιο σοβαρή πλευρά της εποχής Ερντογάν στην Τουρκία σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική», λέει στην «Κ» ο συγγραφέας και αναλυτής Σονέρ Τσαγαπτάι, επικεφαλής του «Προγράμματος για την Τουρκία» στο Washington Institute. «Κατά την άποψή μου, η αιτία που η Τουρκία λειτουργούσε με επιτυχία ως κοσμική κοινωνία και δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτικό ριζοσπαστισμό ήταν η ύπαρξη ενός κοσμικού δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια το σύστημα αυτό έχει αποδυναμωθεί».

Οι μετριοπαθείς αναλυτές διατηρούν επιφυλάξεις για το εύρος των φιλοδοξιών του Ερντογάν και συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι ο Τούρκος πρόεδρος προσπαθεί να τηρήσει μια ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στις δυτικές απαιτήσεις για την αποκατάσταση των δημοκρατικών αρχών και ελευθεριών και στις σκληρές στάσεις και θέσεις που οφείλει να υποστηρίζει εάν θέλει να εξασφαλίσει μια ηγετική θέση για την Τουρκία στο παγκόσμιο Ισλάμ, που περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράν και την Ινδονησία. Σημειώνεται ότι ο Ερντογάν συνεχίζει να υποστηρίζει τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», οι οποίοι μετακινήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από τον διωγμό τους από την Αίγυπτο το 2013, έστω κι αν οι τουρκικές αρχές ζήτησαν πρόσφατα από τρία τηλεοπτικά κανάλια φίλα προσκείμενα στους «Αδελφούς» που εδρεύουν στην Κωνσταντινούπολη να μετριάσουν τους τόνους της κριτικής τους κατά της κυβέρνησης της Αιγύπτου.

Οι «ευσεβείς Τούρκοι»

Η αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων από τον Τούρκο πρόεδρο αποσκοπεί τόσο στην εξυπηρέτηση του στόχου του για την ανατροφή μιας νέας γενιάς «ευσεβών Τούρκων», όσο και στην εδραίωση της θέσης του στις συνειδήσεις των όπου γης σουνιτών μουσουλμάνων. Ωστόσο, όπως σημειώνει σε άρθρο του ο Τζέιμς Ντόρσι, ανώτατος συνεργάτης του ισραηλινού Begin Sadat Center for Strategic Studies (BESA), «οι αναφορές σε Χριστιανούς και Εβραίους σε τουρκικά σχολικά εγχειρίδια ως “απίστων” αντί της κλασικής αναφοράς ως “Ανθρώπων της Βίβλου”, μπορεί να συναντά την επιδοκιμασία σε μερίδα του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά υπονομεύει ταυτόχρονα τον ισχυρισμό του Ερντογάν ότι επιθυμεί μια πολιτική συνεργασίας και συμφιλίωσης με τη Δύση». 

Και παρά το γεγονός ότι στα νέα βιβλία υπάρχουν θετικές αναφορές στον εβραϊκό και τον ιουδαϊκό πολιτισμό και για πρώτη φορά αναφέρεται το Ολοκαύτωμα, τα βιβλία αυτά έρχονται σε αντίθεση με ένα κλίμα θετικών μεταρρυθμίσεων που χαρακτηρίζει εσχάτως την εκπαίδευση στη Σαουδική Αραβία, στην Ινδονησία και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Μάρκους Σεφ, διευθύνων σύμβουλος της Impact-Se, τονίζει ότι «η ιδέα πως η τζιχάντ είναι σήμερα κομμάτι του τουρκικού εκπαιδευτικού προγράμματος και ότι εξιδανικεύεται η ιδέα του μαρτυρίου στη μάχη μπορεί να συμβαδίζει με όσα ήδη γνωρίζουμε για τον Ερντογάν, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί σοκ».

Παντουρκισμός και νεοοθωμανισμός στα σχολεία

Η σύνθεση του παντουρκισμού με τον νεοοθωμανισμό αποκαλύπτει ότι σημαντικό τμήμα της σημερινής ηγετικής τάξης της Τουρκίας θεωρεί ότι ηγείται ή ότι πρέπει να ηγηθεί των μουσουλμάνων ολόκληρου του κόσμου. Η τάση αυτή εκδηλώθηκε αμυδρά το 1991 μετά την πτώση της Σοβιετικής Eνωσης, όταν χάρτες με το ευρύτερο τουρκικό – ασιατικό τόξο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά και αφορούσαν εθνότητες υπό τους Σοβιετικούς που εξελίχθηκαν σε ανεξάρτητα έθνη-κράτη. Ουσιαστικά όμως εμφανίστηκε το 2015, όταν άρχισε η συνεργασία του Ερντογάν με το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί και επιταχύνθηκε μετά το 2016. 

Ο παντουρκισμός είναι μια πολιτική και εθνικιστική ουτοπία. Μέσα από αναφορές στην πολιτική και διοικητική ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διατυπώνεται το όραμα ενός κόσμου που θα είναι καλύτερος όταν θα ηγείται σε αυτόν το τουρκικό έθνος. Στη φιλοδοξία αυτή προστίθεται ο νεοοθωμανισμός. Τα δύο πρότυπα αλληλοσυμπληρώνονται αφού ο νεοοθωμανισμός προσφέρει πολιτιστικό περιεχόμενο στο πολιτικό όραμα του παντουρκισμού. Αναφέρεται ότι ο οθωμανικός πολιτισμός διευρύνθηκε μετά την υιοθέτηση του Ισλάμ από τους Τούρκους και εκτείνεται από τη Δυτική Κίνα και τη Σιβηρία ώς τη Βοσνία. Το Ισλάμ αναβαθμίζεται σε αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Πρόκειται για μια επιχείρηση αναστήλωσης και ανακαίνισης μιας παλαιότερης εκδοχής εθνικής ταυτότητας που εγκαταλείφθηκε από τον Κεμαλισμό. Η τάση ενός τουρκικού εξαιρετισμού που αντιστέκεται στην «αφομοίωση» στο δυτικό πλαίσιο είναι ισχυρή και σαφώς εκφράζεται από τον πρόεδρο Ερντογάν, αν και ο «ευρωπαϊκός αντίλογος» είναι εξίσου ισχυρός στην τουρκική κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό είναι έντονη πλέον η παρουσία της έννοιας της τζιχάντ (ιερός πόλεμος) στα σχολικά βιβλία, ενώ εισάγονται όλο και περισσότερα στοιχεία της σαρίας, του νομικού κώδικα του Ισλάμ. Δεν θα πρέπει αυτό να παρερμηνευτεί καθώς ούτε εισάγεται συνολικά η σαρία, ούτε η πλειονότητα των Τούρκων την αποδέχεται εξ ολοκλήρου. Και ούτε η σαρία σημαίνει μόνον «σωματική ποινή», όπως πιστεύεται στη Δύση. Eίναι ένα ευέλικτο σύστημα κανόνων που κάποιοι τηρούνται και άλλοι αγνοούνται. Λίγοι μουσουλμάνοι, οι απόλυτα ευσεβείς, εφαρμόζουν τη σαρία στο σύνολό της, όπως σε άλλες θρησκείες αντίστοιχες μειοψηφίες μπορεί να ακολουθούν αυστηρά τυπικά. Ωστόσο, η αναβάθμιση της σημασίας της σαρίας στο μέχρι πρότινος κοσμικό κράτος της Τουρκίας συγκεντρώνει την προσοχή, όπως θα συγκέντρωνε στην Ελλάδα μια πιθανή αναβάθμιση της Παλαιάς Διαθήκης. 

Την ώρα που κεφάλαια για τη δαρβινική θεωρία αφαιρέθηκαν από τη μέση εκπαίδευση, οι μαθητές διδάσκονται ότι ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να είναι αληθινός πιστός αν δεν μάχεται στο όνομα του Αλλάχ. Ασφαλώς, και πάλι, όσο κι αν αυτό προκαλεί σοκ στη Δύση, αξίζει να θυμηθούμε ότι ανάλογη σύνδεση θεοτήτων και αγίων με τον πόλεμο και τις μάχες έχουν παρατηρηθεί διαχρονικά σε κάθε χώρα και πολιτισμό (και όχι μόνο στις «Σταυροφορίες»). Η Τουρκία βεβαίως περνάει σήμερα μία περίοδο όπου αποδίδεται μια ολοένα και μεγαλύτερη έμφαση σε αυτές τις συνδέσεις, την ίδια ώρα που μια ανάλογη σημειολογία έχει υποχωρήσει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, χωρίς όμως να έχει εγκαταλειφθεί.

Κύριο μέλημα των αρχιτεκτόνων της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής της Aγκυρας είναι η ταύτιση θρησκείας και εθνικισμού με στόχο την εμφύσηση στη νέα γενιά μιας εθνικής συνείδησης με εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Ακριβώς γι’ αυτό η έννοια της τζιχάντ δεν περιορίζεται στο θρησκευτικό πεδίο, αλλά αποκτά και μια εθνικιστική διάσταση εφόσον αναφέρεται ως στόχος της «η προστασία της πατρίδας». Η «τουρκική λεκάνη» προσδιορίζεται ως μια περιοχή από την Κεντρική Ασία ώς την Αδριατική. Η τουρκική κυριότητα διατυπώνεται έμμεσα και προσεκτικά καθώς συνδέεται με το οθωμανικό πολιτισμικό αποτύπωμα των τελευταίων έξι αιώνων. 

Στην Ελλάδα, όπου συχνά διαπιστώνουμε το ελληνικό αποτύπωμα χιλιετιών σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ίσως δεν θα πρέπει να θεωρείται αδιανόητο που οι Τούρκοι επιχειρούν να ιχνηλατήσουν κι αυτοί την παρουσία τους σε μια αναγκαστικά μικρότερη χρονική και γεωγραφική έκταση αφού η εμβέλεια, η ακτινοβολία και η ιστορία του οθωμανικού (όπως και σχεδόν κάθε άλλου) πολιτισμού ασφαλώς δεν είναι ανάλογη του ελληνικού. Ο ελληνικός και ελληνοχριστιανικός πολιτισμός άλλωστε έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην Ιωνία και στον Εύξεινο Πόντο (από την Παναγία Σουμελά στον Πόντο και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη ώς τη Βιβλιοθήκη της Εφέσου), αν και τα συγκεκριμένα αποτυπώματα από τον διάλογο των πολιτισμών μέσα στον γεωγραφικό χώρο της σημερινής Τουρκίας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται στην «αιχμή» της σημερινής τουρκικής εκπαιδευτικής πολιτικής. 

Οπως επίσης δεν αναδεικνύεται η ισχυρή ελληνική παρουσία στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της άνθησης. Αρνητική μεταβολή αποτελεί πάντως το γεγονός ότι η κουρδική γλώσσα δεν προσφέρεται πλέον ως επιλογή στα περισσότερα τουρκικά σχολεία, ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα κατατάσσει τους πολίτες σε τρεις κατηγορίες: στους πιστούς (μουσουλμάνοι), στους υποκριτές (μουσουλμάνοι που πολιορκούν τους πιστούς με πειρασμούς) και στους απίστους (όλοι οι μη μουσουλμάνοι). 

Τέλος, η πρώτη εβδομάδα κάθε ακαδημαϊκού έτους αφιερώνεται στην καταδίκη της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016 και η αποτυχία του εορτάζεται με επιλεγμένες αναφορές στη λογοτεχνία, στην ιστορία και στις κοινωνικές και θρησκευτικές σπουδές.

Οι ‘Ελληνες

«Τούρκοι στην Ελλάδα» είναι η μάλλον αναμενόμενη ονομασία και περιγραφή που αποδίδεται στους Eλληνες μουσουλμάνους της Θράκης στις σελίδες 179-180 του βιβλίου «Σύγχρονη Τουρκική και Διεθνής Ιστορία». Αρχικώς παρουσιάζεται η τουρκική προσέγγιση για τη ζωή των Ελλήνων μουσουλμάνων κατά την περίοδο 1960-1980. Αναφέρεται ότι το ελληνικό κράτος είχε προχωρήσει σε αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας από όσους είχαν τουρκική καταγωγή. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν εκείνη την εποχή προβάλλονται μέσα από ένα πρίσμα μεγέθυνσης των εντάσεων. Η Αθήνα παρουσιάζεται ως μια αυταρχική κεντρική αρχή, η οποία κατηγορείται ότι επέβαλε απαγορεύσεις στην αγορά και ενοικίαση ακινήτων από τους Eλληνες μουσουλμάνους, επέδειξε εχθρότητα απέναντι στην τουρκική γλώσσα, προχώρησε στην περιχαράκωση των αποκαλούμενων ως «τουρκικών χωριών» και αποφάσισε τη δήμευση περιουσιών και την επιβολή υψηλών φόρων. Το τουρκικό πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955 δεν αναφέρεται καθόλου. Σύμφωνα με την έκθεση του βρετανικού και του ισραηλινού ινστιτούτου, οι σταθερές αναφορές στη διαρκή αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία με επίκεντρο την Κύπρο δεν έχουν μεταβληθεί και ασφαλώς διατηρούνται στις νέες εκδόσεις του βιβλίου. Ιδιαίτερη εντύπωση έχει προκαλέσει η συμπερίληψη στο βιβλίο «Σύγχρονη Ιστορία» του χαρακτηρισμού των ΗΠΑ ως «κράτους-υποστηρικτή της τρομοκρατίας». Η Ουάσιγκτον κέρδισε αυτό το «παράσημο» λόγω της υποστήριξης που παρείχε στους Κούρδους στη Συρία. Είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ αναφέρονται με αρνητικό τρόπο σε τουρκικό σχολικό εγχειρίδιο.

Πηγή: Καθημερινή

Ο Ιβάν με τις επωμίδες του, Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Η Πολιτισμική Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα ακόμη επεισόδιο από τη συλλογή του Νίκου Τσιφόρου "Τα παιδία της πιάτσας" με τίτλο "Ο Ιβάν με τις επωμίδες"

 

Η υπόθεση:

Ο Ιβάν ήταν Ρώσος, ήλθε στον Πειραιά το 1923. Ήταν ψηλός, γεροδύναμος, κλασικός Ρώσος...

Έπινε πολύ...

Η ιστορία του μαθεύτηκε γρήγορα, ήταν επί Τσάρου αξιωματικός και ευγενής. Στον Πειραιά βρέθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εγκαταστάθηκε στο Κερατσίνι και έγινε αχθοφόρος στο λιμάνι, ότι έβγαζε το έπινε...

Συμμετείχε σε μια κλοπή, έβγαλε αρκετά λεφτά και άλλαξε η ζωή του...

Διαβάζει ο Νίκος Μποσταντζόγλου.

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Stavros M

Πάσχα 2020...

Μνήμες από το Πάσχα του 2020...

Ημέρες καραντίνας...

Σαν σήμερα...

 Σαν σήμερα,για να μην ξεχνάμε..Απο τις άγνωστες σφαγές στην ΔΡΑΜΑ,χαμένες στον χρόνο, από Βούλγαρο λοχία με ριπη. Ο 90χρόνος κάθησε νά τούς προστατέψει..Ο επιζών μωρό τότε.. 

ΓΙΑΤΙ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ..

Εγκώμιο των συνόρων, Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετές εκθέσεις ιδεών που καταδικάζουν τα σύνορα – όχι μόνον τα ελληνοτουρκικά. Οι περισσότερες απ’ αυτές δεν έχουν βέβαια τη γοητεία της σάχλας που χειρίζεται με τόση δεξιότητα ο μέγας φακίρης της οικονομίας Βαρουφάκης. 

Η διάνοιά του που δεν καταδέχεται να δει τη γη από τη Γη μας διαβεβαίωσε ότι από το Διάστημα τα σύνορα είναι παραλογισμός, επειδή δεν φαίνονται. Θα του υπενθύμιζα ότι πολλά πράγματα της ζωής δεν φαίνονται, όπως ο κορωνοϊός, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ούτε στη θάλασσα τα σύνορα είναι ορατά, γεγονός που είχε μπερδέψει προ ετών τον τότε συνεταίρο του, Τσίπρα.

Επανέρχομαι στις εκθέσεις ιδεών που συνηγορούν όλες ότι τα σύνορα είναι κακό πράγμα. Για χάρη τους γίνονται οι πόλεμοι –πλην του Τρωικού– και γενικά εμποδίζουν τον κόσμο μας να μετατραπεί σε ένα οικουμενικό πάρτι για να σουινγκάρει στον ρυθμό της αλληλεγγύης και των αναθυμιάσεων της αδελφοσύνης όλων των πολιτισμών. 

Αφορμή εννοείται η απόφαση της Ελλάδας να υπερασπιστεί την επικράτειά της από την καθοδηγούμενη εισβολή μεταναστών. Οι συγγραφείς μάλιστα, για να υπερασπιστούν την άποψή τους υπενθύμισαν ότι κι εμείς οι Ελληνες υπήρξαμε μετανάστες και πρόσφυγες. 

Δεν γνώρισα τον παππού μου, όμως από τις οικογενειακές αφηγήσεις δεν θυμάμαι να πετούσε πέτρες στους Αμερικανούς αστυνομικούς όταν έφτασε στο Ελις Αϊλαντ το 1905. Ούτε έχω ακούσει ή διαβάσει αντίστοιχες ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά που προκάλεσε. 

Εχω γράψει αρκετές φορές για το αμάλγαμα που επιχειρείται από όσους επιθυμούν να ενοχοποιήσουν την πατρίδα μας επειδή αντιστέκεται στον κοινωνικό της βιασμό. Οπως κάθε αμάλγαμα είναι κι αυτό σύμφυρμα στοιχείων που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Το 1922 δεν έχει σχέση με το 2020, όπως ο Ελληνας στον σταθμό του Μονάχου δεν έχει σχέση με τον Αφγανό στην πλατεία Βικτωρίας. Μπορεί και ο ένας και ο άλλος να λένε «άχου μάνα μου άχου», όμως το συναίσθημα δεν είναι καλός σύμβουλος για την ερμηνεία της Ιστορίας. Και τα σύνορα, γλωσσικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, είναι τα ίχνη που έχει χαράξει η Ιστορία στο παρόν. Αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την ύπαρξή τους, σημαίνει ότι δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αξία της ιστορικής μνήμης στον κόσμο μας. Ενας κόσμος χωρίς σύνορα, ένας κόσμος χωρίς όρια, είναι ένας βάρβαρος κόσμος.

Αν εξαιρέσω τους κακόβουλους της κουτοπόνηρης Αριστεράς, οι υπόλοιποι είναι θύματα της θεολογίας της πολιτικής ορθότητας που θεωρεί ότι η κατάργηση των ορίων είναι η πανάκεια για όλες τις δυσπλασίες του ανθρώπινου σύμπαντος.

 Ορια πολιτικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, όρια που διακρίνουν τα δύο φύλα, μια διεμφυλική ιδεολογία που σαρώνει τα όρια. Δεν αναρωτιούνται πως το δικαίωμα να σκέφτονται έτσι τους το έδωσε ένας πολιτισμός ο οποίος, πριν ακόμη δημιουργήσει σκέψη, έχτισε τείχη και χάρη στον προστατευμένο εντός των τειχών χώρο, κατάφερε να δημιουργήσει σκέψη και να δημιουργήσει μια οπτική γωνιά για να δει τον κόσμο εκτός των τειχών. Αν ο Ηρόδοτος είχε περιοριστεί στο «άχου μάνα μου άχου» της ύπαρξης και δεν φρόντιζε να καταγράψει τις διαφορές ανάμεσα στους Σκύθες, στους Πέρσες, στους Ελληνες και τους Αιγύπτιους, θα είχε σβήσει.

Το όνομα «Ελλάδα» στο μυαλό του καθενός μας γεννάει διάφορους συνειρμούς. Παιδικές αναμνήσεις, πρόσωπα αγαπημένα, τοπία που σε αγκαλιάζουν με την καλοκαιρινή τους θαλπωρή, φίλοι, η υπέροχη γλώσσα, αλλά και απέχθεια για τη δύστροπη καθημερινότητα, το σούργελο του Δημοσίου, τα σπασμένα, όπως τα πεζοδρόμια, νεύρα, την απαίσια εχθροπάθεια.

 Το ετερόκλητο σύνολο όμως αποτελεί ένα σύνολο. Εστω κι αν αισθάνεσαι κατά βάθος ότι αυτό το σύνολο είναι ετοιμόρροπο, έτοιμο να διαλυθεί στο χάος που το γέννησε. Το σύνολο έχει μορφή. Είναι η Ελλάδα στον χάρτη. Οι χάρτες έχουν αξία. Οι Γάλλοι αποκαλούν την πατρίδα τους εξάγωνο επειδή στον χάρτη σχηματίζει ένα εξάγωνο. Πέρασε απαρατήρητη η πρόταση του Στέφανου Μάνου να εκδώσει χάρτες η Ελλάδα με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, όμως κακώς πέρασε απαρατήρητη.

Συνελόντι ειπείν. Αν καταργηθούν τα σύνορα, χάνουν τη σημασία τους η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι αξίες που υπερασπίζεται. Αν καταργηθούν τα σύνορα, τότε το συναισθηματικό αμάλγαμα που επιχειρούν οι δικαιωματιστές της πολιτικής ορθότητας θα μεταφραστεί σε πραγματικότητα. Θα τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, υποθέτω, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ανεξιθρησκία, στην ισότητα των δύο φύλων, ή στη διεμφυλική ταυτότητα. Θα μαραζώσουν θα μου πείτε οι gender studies, κάτι που είναι μάλλον θετικό, απλώς δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλουν.

Τα σύνορα είναι προϋπόθεση του πολιτισμού μας. Ενας από τους θεμελιωτές του, ο Σωκράτης, δεν βγήκε ποτέ από τα τείχη της πόλης του, όμως μας κληροδότησε μια γενναιόδωρη θέα της ανθρώπινης συνθήκης που ακόμη και σήμερα μας απασχολεί.

Πηγή: Καθημερινή

Τίτλοι και προσφωνήσεις στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

 

sultan		τίτλος για το σουλτάνο, τις γυναίκες του, και τα παιδιά του
padişah		μονάρχης, σουλτάνος
han		τίτλος προσφώνησης μετά το όνομα του σουλτάνου
sadrazam		πρωθυπουργός (μεγάλος βεζίρης)
vezir		υπουργός, βεζίρης
paşa		Περιφερειάρχης
vali		Ο επίσημος τίτλος του Πασά
has odabaşı		υπεύθυνος για το δωμάτιο του σουλτάνου
şehzade		πρίγκηπας (ηγεμόνας), γιος του σουλτάνου
harem		χαρέμι
valide sultan		μητέρα του σουλτάνου
haseki		ευνοούμενη στο χαρέμι, υποψήφια για το σουλτάνο
haseki sultan		μητέρα αγοριού, διαδόχου του σουλτάνου
haseki kadın		γυναίκα που είχε γεννήσει κορίτσι από το σουλτάνο
kalfa		γυναίκα επόπτης του χαρεμιού
hatun		κυρία, γυναίκα
cariye		παλλακίδα, υπηρέτρια
gedikli cariye		παλλακίδα σε αναμονή για πρόσκληση από το σουλτάνο
kızlar ağası		μαύρος ευνούχος, αρχηγός του χαρεμιού
kanuni		νομοθέτης
kadı		καδής, δικαστής
serasker		αρχηγός του στρατού
kapudan paşa		ναύαρχος
binbaşı		διοικητής χιλίων ανδρών
ağa		αξιωματικός, όργανο της τάξης
yeniçeri		νέοι στρατιώτες, γενίτσαροι
kaymakam		διοικητής μίας μικρής επαρχίας
bey		τίτλος χαμηλότερος του Πασά, σε πολιτικούς και στρατιωτικούς διοικητές
çelebi		αξιότιμος - προσφώνηση
hoca		δάσκαλος
lala		παιδαγωγός - λάλας - διακεκριμένος δάσκαλος του γιου του σουλτάνου
derviş		φτωχός, περιπλανώμενος
gavur		μη μουσουλμάνος
dönme		κάποιος που ασπάστηκε τον ισλαμισμό
bostancı		κηπουρός του παλατιού
köle		σκλάβος, δούλος

Χαρακτηριστικές φράσεις από το σήριαλ "Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής - Muhteşem Yüzyıl":
- Hünkarım! - Εξοχότατε! (Προσφώνηση σουλτάνου)
- Aslanım! - Λιοντάρι μου! (Η μητέρα προς το γιο)
- Destur. Sultan Süleyman Han hazretleri! - Στην άκρη. Η αυτού εξοχότης σουλτάνος Σουλεϊμάν!

Πηγή: Turkish

Γαλήνια εκδίκηση, του Κυριάκου Ορφανου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα έργο της όψιμης εποχής του ραδιοφωνικού θεάτρου. Πρόκειται για το έργο του Κυριάκου Ορφανού, "Γαλήνια εκδίκηση". Η "Γαλήνια εκδίκηση" προβάλλει ορισμένα βαθιά και σπουδαία νοήματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης.

Το έργο κέρδισε το τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής  έργων ραδιοφωνικού θεάτρου  του ιδρύματος Κυριακής ραδιοφωνίας το 2013 μεταξύ εβδομήντατριών έργων.

Η υπόθεση:

Ο Κασσιανός έχει καταδικαστεί σε ισόβια για ανθρωποκτονία. Κατά την μεταφορά του σε νοσοκομείο βρίσκει ευκαιρία και δραπετεύει. Η αστυνομία ζητώντας πληροφορίες από τους συγκρατούμενους του μαθαίνει ότι ο Κασσιανός πάντα έλεγε πως καταδικάστηκε άδικα και με την πρώτη ευκαιρία θα έπαιρνε εκδίκηση τιμωρώντας πρώην συνεργάτη του που θεωρούσε υπεύθυνο για την σε βάρος του σκευωρία. Η αστυνομία λοιπόν ξεκινά έρευνες σε μια κάπως απομονωμένη περιοχή που οδηγεί στο Βοτανοχώρι...

Πρόκειται για ένα καλογραμμένο αστυνομικό έργο, το οποίο έχει ανατροπές και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο Ορφανός μέσα από ένα αστυνομικό έργο προβάλλει πολλά και σημαντικά διδάγματα της χριστιανικής θρησκείας.

Δυστυχώς οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ανταποκρίθηκαν στη λογοτεχνική αξία του έργου...

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λιάνα Χαλκιά, Νεοκλής Νεοκλέους, Μαρία Παπακώστα, Νικίας Νικολαϊδης, Κίμωνας Αποστολόπουλος, Θανάσης Δρακόπουλος.

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV.

Πηγές: ΡΙΚ, GreekRadio-Theater

Η Νικολάου Γερμανού εν έτει 1938.

 

Το ηχητικό θέατρο: τέχνη και τεχνολογία

 Το ηχητικό θέατρο [audio drama], ένα είδος θεάτρου που στηρίζεται αποκλειστικά στον ήχο (φωνή, ήχοι, μουσική αλλά και σιωπή) «που μεταδίδεται ή/και ηχογραφείται με ηλεκτροακουστικά μέσα» (Huwiler 2005: 46) και αποκλείει την επί σκηνής αναπαράσταση (για πολλούς ίδιον του δραματικού είδους) είναι αναμφισβήτητα παιδί της τεχνολογίας. Ήδη από την προϊστορία του, στα τέλη του 19ου αιώνα, και μέχρι και τις ημέρες μας το ηχητικό θέατρο συνδέεται στενά με τις τεχνολογικές εξελίξεις τόσο στον τομέα της μετάδοσης, ηχογράφησης και μηχανικής αναπαραγωγής του ήχου όσο και στους τομείς της επικοινωνίας και της πληροφορίας. Την ίδια στιγμή, πρόκειται για μια αυτόνομη μορφή τέχνης, που ενσωματώνει αισθητικές αξίες και συμμετέχει ενεργά στον καλλιτεχνικό διάλογο που διεξάγεται την εποχή της πραγμάτωσής της. Οι δύο αυτές διαστάσεις του ηχητικού θεάτρου –τεχνική και καλλιτεχνική– είναι ουσιαστικά αξεδιάλυτες, αφού η μια καθορίζει και μεταμορφώνει την άλλην.

Η προϊστορία του ηχητικού θεάτρου, ενός 'θεάτρου του νου' [theatre of the mind], αρχίζει με τη ζωντανή μετάδοση θεατρικών παραστάσεων μέσω της νεόκοπης τεχνολογίας του τηλεφώνου στη δεκαετία του 1880. Η πραγματική ακμή, όμως του ηχητικού θεάτρου ήρθε όταν αυτό άρχισε να μεταδίδεται μέσω των συχνοτήτων του ραδιοφώνου στη δεκαετία του 1920, του 'τυφλού' αυτού μέσου [blind medium] · έτσι προέκυψε το είδος που ονομάστηκε 'ραδιοφωνικό θέατρο' [radio drama]. Η μετάδοση ραδιοφωνικών έργων υπήρξε από τις πρώτες επιλογές για τις νεοσύστατες ραδιοφωνίες της Δύσης, με πρωτοπόρο το βρετανικό BBC, ενώ ακόμα και σήμερα οι ραδιοφωνικές συχνότητες χωρών όπως η Γερμανία ή η Γαλλία εξακολουθούν να φιλοξενούν ανάλογα προγράμματα, πάρα τις σημαντικές αλλαγές που σημειώθηκαν εν τω μεταξύ στις συνθήκες παραγωγής και τους όρους επικοινωνίας αλλά και τις διαφοροποιήσεις στην αισθητική.

Από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και τα 1950 περίπου, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ το ραδιοφωνικό θέατρο γνώρισε ευρεία διάδοση. Παρά το διαφορετικό μοντέλο παραγωγής (στη Βρετανία φορέας υπήρξε το κράτος, ενώ στις ΗΠΑ στήθηκε μια ανθηρή ανεξάρτητη βιομηχανία) και στις δύο περιπτώσεις η ακροαματικότητα υπήρξε εξαιρετικά μεγάλη. Έτσι, το είδος του ραδιοφωνικού θεάτρου εδραιώθηκε. Η περίοδος αυτή έφτασε στο τέλος, όταν η τηλεόραση ήρθε να πάρει τη θέση του ραδιοφώνου ως μέσου μαζικής επικοινωνίας και να αντιτάξει την εικόνα ως συμπλήρωμα στον ήχο.

Μεταπολεμικά, χάρη σε εξελίξεις στον τομέα της αισθητικής αλλά και εξαιτίας πολιτικών συγκυριών, οι δημιουργοί του ηχητικού θεάτρου στη Γερμανία [για τα έργα αυτά χρησιμοποιείται διεθνώς ο γερμανικός όρος Hoerspiel] επιτυγχάνουν να προσδώσουν λογοτεχνικό κύρος στο είδος. Κατά τη δεκαετία του 1960, ως αποτέλεσμα των τεχνολογικών εξελίξεων, αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία του λόγου και τα έργα ηχητικού θεάτρου δίνουν βάρος όλο και περισσότερο στον ήχο και τη μουσική, πλησιάζοντας την αισθητική της πρωτοποριακής μουσικής, που επίσης γεννιέται την εποχή εκείνη. Το νέας αισθητικής ηχητικό θεατρικό έργο ονομάζεται χαρακτηριστικά Neues Hoerspiel και δεν ενδιαφέρεται για όποια αφηγηματική συνέπεια μέσω του λόγου, αλλά κατατάσσει λόγο, ήχο και μουσική στο ίδιο επίπεδο σημασίας, συνιστώντας ένα συνολικό ηχητικό γεγονός.

Τέλος, το ραδιόφωνο χάνει την πρωτοκαθεδρία του όταν η υπόθεση του ήχου περνά στο βασίλειο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Διαδικτύου στην αυγή του 21ου αιώνα. Η ψηφιακή τεχνολογία έχει πλέον αναζωογονήσει το ηχητικό θέατρο, καθώς διευκολύνει όχι μόνο τις συνθήκες παραγωγής ενός έργου αλλά και τη διάδοσή του σε παγκόσμιο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, νέες λειτουργίες έχουν ανακύψει οι οποίες θέτουν το ηχητικό θεατρικό έργο στην υπηρεσία μιας παγκοσμιοποιημένης κοινότητας.

Πηγή:

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΗΧΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Αλήθειες της Αριστεράς στο σχολείο. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ελληνες γρηγορείτε! Η χώρα βάλλεται πανταχόθεν – και «από ανέκαθεν» θα μου πείτε. Δεν τους φτάνει που τσιμέντωσαν την Ακρόπολη. Δεν τους φτάνει που μας τσιμπάνε με τις αυταρχικές σύριγγες για να μας εμβολιάσουν. Τώρα με δόλιο τρόπο προσπαθούν να χωθούν στα μυαλά των εφήβων μας για να αλλοιώσουν την ιστορική τους μνήμη.

 Ευτυχώς υπάρχουν οι άγρυπνοι ακρίτες της συνείδησής μας, εν προκειμένω η ΟΛΜΕ. Οπως διάβασα χθες στο κείμενο του Απόστολου Λακασά στην «Κ» το ως άνω αρκτικόλεξο καταγγέλλει ότι η γερμανική κυβέρνηση: «Επιχειρεί με ύπουλο τρόπο να παρέμβει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα… επιδιώκει βαθμιαία να αμβλύνει τις ευθύνες της ναζιστικής Γερμανίας για τα ανείπωτα εγκλήματά της σε βάρος της χώρας όπως επίσης όλων των λαών». Το φρικαλέο αυτό εγχείρημα επιχειρείται μέσω ενός ψηφιακού αρχείου με τίτλο «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα». Περιλαμβάνει 93 συνεντεύξεις, μεταξύ αυτών επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, του Μανόλη Γλέζου και του Κάρολου Παπούλια. Πρόγραμμα με ελληνογερμανική χρηματοδότηση. Τι το ενόχλησε το αρκτικόλεξο; Υποθέτω ότι το πρόγραμμα δεν ακολουθεί το επίσημο αφήγημα της Αριστεράς κατά το οποίο στη γερμανική Κατοχή αντιστάθηκε μόνον το ΚΚΕ. Ολοι οι άλλοι ήσαν δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Δολίως παραλείπει να πει στα παιδιά ότι τον ναζισμό τον εξαφάνισε η μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Δεν ξέρω. Υποθέσεις κάνω. Μάλλον όμως προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για να μας επιβάλλει καινούργιο μνημόνιο.

Σοβαρεύομαι κατά το δυνατόν. Το αρκτικόλεξο δυστυχώς δεν είναι μόνον συνδυασμός τεσσάρων γραμμάτων της αλφαβήτου. Πίσω του βρίσκεται η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση. Την δε καταγγελία την υπογράφει το διοικητικό της συμβούλιο. Οθεν και τα ερωτήματα που προκύπτουν. Αυτή η άποψη εκπροσωπεί όντως την πλειονότητα των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση; Θέλω να πω ο καθηγητής στο μάθημα της Ιστορίας θα παρουσιάσει το αρχείο ως δόλια προσπάθεια άμβλυνσης της ναζιστικής φρίκης; Τόσο δόλια ώστε να ξεγελάσει και τον Γλέζο. Αν όντως ισχύει αυτό τότε η κατάσταση στη Μέση Εκπαίδευση δεν διορθώνεται ούτε με δέκα αξιολογήσεις. Ή μήπως η άποψη εκφράζει μια «πεφωτισμένη» μειοψηφία η οποία εκπροσωπείται στο Δ.Σ. εκμεταλλευόμενη την αδράνεια ή την αδιαφορία της πλειονότητας των εκπαιδευτικών για τις αρχαιρεσίες στην ΟΛΜΕ τους; Ελπίζω στο δεύτερο γιατί δεν θέλω να πάψω να ελπίζω.

Πάντως αυτοί είναι εκπαιδευτικοί. Κοινώς μπαίνουν στην τάξη και έχουν στο έλεός τους εφηβικά μυαλά. Και λίγοι να είναι φτάνει. Φτάνει για να εξηγήσουμε πώς ανανεώνονται οι φυλές των καταληψιών για παράδειγμα ή πώς οργανώνονται τα λεγόμενα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια με δυο χιλιάδες άτομα. Κι αυτοί μειονότητες είναι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας πριν είναι αργά;», όπως λέει κι η σαχλή της διαφήμισης.

Πηγή: Καθημερινή

Από το Τσερνόμπιλ στον ΣΥΡΙΖΑ. Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Αντισοβιετικό νέφος». Στην επέτειο του Τσερνόμπιλ (26/4/1986) μνημονεύουμε το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Οπως κι εκείνον τον γραφικό δημοσιογράφο του που έφαγε μαρούλι για να μας δείξει ότι η ραδιενέργεια δεν έχει μολύνει τη γη μας. Ξεχνάμε όμως το ΠΑΣΟΚ του καιρού εκείνου που ήταν κυβέρνηση, άρα υπεύθυνο για την προστασία των Ελλήνων πολιτών. Οι οποίοι με την προχωρημένη άνοιξη και τις γιορτές του Πάσχα είχαν ξεχυθεί στα βουνά και στα λαγκάδια της επικρατείας. Ο Γιώργος Γεννηματάς, υπουργός Υγείας τότε, μπορεί να μην έφαγε μαρούλι δημοσία. Καθησύχασε όμως τους Ελληνες με τον πιο επίσημο τρόπο. Η ραδιενέργεια δεν έχει φτάσει στη χώρα μας. Ελληνες αναπνέετε ελεύθερα. Σας το εξασφαλίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αγνοια κινδύνου; Αφέλεια; Κάτι βαθύτερο μάλλον. Το «κίνημα», η ηγετική δύναμη του αγώνα κατά της Δεξιάς, δεν μπορούσε να πέσει θύμα μιας προπαγάνδας που στόχο είχε την ΕΣΣΔ. Ηταν η εποχή του αγώνα κατά των «βάσεων» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν είχε ξεχαστεί ακόμη. Η στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στους Σοβιετικούς δεν διέφερε από τη στάση του εν Ελλάδι πρακτορείου τους, του ΚΚΕ. Ο Αντρέας είχε σαρώσει λεηλατώντας τη ρητορική της Aριστεράς. Της είχε αφήσει όμως το δικαίωμα να κρίνει – το λεγόμενον και ηθικό. Ο αντισοβιετισμός ήταν συνώνυμο του αντικομμουνισμού. Και ο αντικομμουνισμός ήταν το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα. Και δεξιός να ήσουν, έτρεμες το στίγμα του αντικομμουνιστή. Η ομάδα των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. το τρέμει ακόμη.

Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πια. Στο ΚΙΝΑΛ πρόεδρος είναι η κ. Γεννηματά εις το όνομα του πατρός. Τη θέση του ΠΑΣΟΚ στην ηγεσία της Αριστεράς την έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ανανεωμένη εκδοχή της δεκαετίας του ’80. Η σύνθεση του παπανδρεϊκού κυνισμού με το ηθικό πλεονέκτημα της ρητορείας του ΚΚΕ. Κέρδισε τις εκλογές με τον αντιευρωπαϊσμό του και με τις φιγούρες του θεάτρου σκιών που παίζουν το έργο της επανάστασης μετά το τέλος των επαναστάσεων. Δεν τα κατάφερε ούτε με τον αντιευρωπαϊσμό του ούτε με την επανάσταση. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν ότι εξακολουθεί να ελκύει ένα 20% του εκλογικού σώματος.

Μέσα στην πενταετία που κυβέρνησε δεν πρόλαβε να φτιάξει το «σύστημα» που κυκλοφορεί διάχυτο στον κρατικό μηχανισμό και στην κοινωνία. Το βρήκε έτοιμο και του έδωσε την πολιτική έκφραση που είχε χάσει. Η υπόθεση του Τσερνόμπιλ δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το 2021 με το 1986; Οποια σχέση έχει το 2021 με το 1946 που εξακολουθεί να επικαλείται το ΚΚΕ, το τελευταίο κόμμα υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Η Αριστερά, ως συντηρητική δύναμη, στηρίζεται στην ιστορική αδράνεια.

Πηγή: Καθημερινή

Λιγα λόγια για τη Λητή ως αρχαία μακεδονική πόλη....

Η Λητή ήταν η σημαντικότερη πόλη της Μυγδονίας, της περιοχής ηο ποία εκτεινόταν από τον Αξιό έως τις λίμνες Λαγκαδά και Βόλβης. Βρισκόταν βορειοανατολικά της Θέρμης πλησίον της σημερινής Λητής. Το 480 π.Χ., επί της βασιλείας του Αλεξάνδρου Α΄, εντάχθηκε στο Μακεδονικό κράτος.

 Η πόλη πήρε το όνομά της από ένα ιερό της περιοχής αφιερωμένο στη Λητώ, όπως αναφέρει ο Θεαγένης στο έργο του Μακεδονικά και το αναγράφει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. ‘’Λητή, πόλις Μακεδονίας από του πλησίον ιδρυμένου Λητούς ιερού, ως Θεαγένης Μακεδονικοίς. Το εθνικόν Ληταίος. Ούτω γαρ ιστορείται Νέαρχος Ληταίος, των Αλεξάνδρω τω μεγάλω συστρατευομένων ο διασημότατος’’. 

Η θέση της Λητής κοντά σε μια σημαντική οδική αρτηρία, στα σημερινά στενά του Δερβενίου, εξηγεί την αδιάκοπη ακμή της από τα αρχαϊκά έως τα νεότερα χρόνια. Η έρευνα του οικισμού και των νεκροταφείων επιβεβαίωσε τις πληροφορίες, τις οποίες έως τώρα αντλούσαμε από τις φιλολογικές πηγές, αλλά και από τις επιγραφές οι οποίες βρέθηκαν στην περιοχή και αναφέρουν το όνομά της. Αναφέρεται, επίσης, από τους Πλίνιο και Πτολεμαίο.

Έλληνες στρατιώτες φωτογραφίζονται στο Εσκι Σεχίρ με πόθο την Καισάρεια...

 Οκτώβριος 1921. 

Ελληνικές κατοχικές δυνάμεις στο Εσκι Σεχίρ.

Βαστουν τουρκικά λάφυρα...

Το πανό γράφει θέλω και εγώ Καισάρεια...

Υ.Γ. Στη φωτογραφία θα ζήλευε να είναι ο καθένας από εμάς...

Καλό Πάσχα!

 Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη!

Μπεν Χουρ, του Λιουις Γουάλας. Ραδιοφωνικό θέατρο

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

  Η Διαδρομή απόψε επ' αφορμή της εορτής του Πάσχα θα σας παρουσιάσει το έργο του Λιούις Γουάλας "Μπεν Χουρ". Πρόκειται για ένα από τα αρτιότερα ιστορικό-θρησκευτικά δράματα.

  Συγγραφέας του έργου είναι ο Αμερικάνος δικηγόρος, στρατηγός, πολιτικός και μεταξύ αυτών συγγραφέας Λιου Γουάλας (1827-1905). Το Μπεν Χουρ ο Γουάλας συνέγραψε στα διαλείμματα των επαγγελματικών του υποχρεώσεων.

Η υπόθεση όπως αναπτύσσεται στη wikipedia:

  Το έργο μας μεταφέρει στο έτος 26 μ.Χ., στην ακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Ιούδας Μπεν Χουρ είναι γιος μιας πλούσιας οικογένειας. Ζει στην Ιερουσαλήμ μαζί με την μητέρα του Μίριαμ, την αδερφή του Τιρζά, τον δούλο τους Σιμωνίδη και την κόρη του Σιμωνίδη, την Εσθήρ η οποία αγαπάει τον Ιούδα αλλά διατηρεί και άλλο δεσμό. Ο παιδικός φίλος του Ιούδα, ο Μεσσάλας κατέχει αξιόλογη θέση στον Ρωμαϊκό στρατό. Οι διαφορετικές ιδεολογίες τους προκαλούν ρήξη.

  Στην παρέλαση για την υποδοχή του νέου κυβερνήτη της Ιουδαίας Βαλέριου Γκράτου, κεραμίδια πέφτουν από το σπίτι του Μπεν Χουρστο κεφάλι του Γκράτου. Ο Μεσάλας ξέρει ότι επρόκειτο για ατύχημα, αλλά συλλαμβάνει τον Ιούδα και φυλακίζει την μητέρα του και την αδερφή του. Ο Ιούδας επιδιώκει να πάρει εκδίκηση. Καθώς αυτός και οι υπόλοιποι σκλάβοι οδεύουν προς τα πλοία, σταματούν στη Ναζαρέτ να ποτίσουν τα άλογα των Ρωμαίων. Ζητάει απεγνωσμένα νερό αλλά ο στρατηγός του το αρνείται. Καταρρέει, αλλά συνέρχεται όταν του δίνει νερό ο Χριστός. 

                      

                                  

  Μετά από 3 χρόνια ως σκλάβος γαλέρων, ο Ιούδας εργάζεται στη γαλέρα του Ρωμαίου πρόξενου Κουίντου Άρριου, στον οποίο ανατέθηκε η καταστροφή ενός Μακεδονικού στόλου. Αναγνωρίζει την υπακοή του Ιούδα και του προσφέρει εκπαίδευση ως οδηγός άρματος, με τον ίδιο να αρνείται. Όταν ο ρωμαϊκός στόλος αντιμετωπίζει τους Μακεδόνες, ο Άρριος ζητάει να δεθούν όλοι οι κωπηλάτες εκτός του Μπεν Χουρ. Η γαλέρα του δέχεται επίθεση και βουλιάζει, αλλά ο Ιούδας λύνει τους κωπηλάτες και σώζει τον Άρριο. Αυτός πιστεύει ότι ηττήθηκαν, και προσπαθεί να αυτοκτονήσει, με τον Ιούδα να τον αποτρέπει. Στον Άρριο αποδίδεται η νίκη των Ρωμαίων. Ο Άρριος ζητάει από τον αυτοκράτορα Τιβέριο να ελευθερώσει τον Μπεν Χουρ.

  Αφού περάσει μια χρονιά, ο Μπεν Χουρ γυρίζει στην Ιουδαία. Καθ' οδόν συναντάει τον Μπαλτάζαρ και τον άραβα σεΐχη Ιλντερίμ. Βλέποντας ο σεΐχης την εξέλιξη του Ιούδα ως αρματηλάτη, του ζητάει να οδηγήσει την άμαξά του των τεσσάρων αλόγων, σε έναν αγώνα παρουσία του νέου κυβερνήτη της Ιουδαίας, Ποντίου Πιλάτου. Ο Ιούδας αρνείται, αλλά άλλαξε γνώμη όταν έμαθε ότι θα αγωνιστεί κι ο άλλοτε φίλος του Μεσάλα. Γυρίζει στο σπίτι του στην Ιερουσαλήμ. Συναντά την Εσθήρ και μαθαίνει πως αυτή ακόμα τον αγαπάει. Επισκέπτεται τον Μεσάλα και απαιτεί την ελευθέρωση της αδερφής του και της μητέρας του. Οι Ρωμαίοι είδαν ότι αυτές απέκτησαν λέπρα και τις έδιωξαν από την πόλη. Ζητούν από την Εσθήρνα κρύψει την αλήθεια και να πει στον Ιούδα ότι πέθαναν. Αυτή η λάθος αποκάλυψη πεισμώνει τον Ιούδα ο οποίος θα προσπαθήσει να εκδικηθεί τον Μεσάλα στην αρματοδρομία.

  Στην κούρσα, ο Μεσάλας οδηγεί ένα Ελληνικό άρμα με λεπίδες στους τροχούς, ώστε να διαλύσει τα άλλα άρματα. Πέντε αρματηλάτες τραυματίστηκαν και ο αγώνας παιζόταν πλέον ανάμεσα στον Μπεν Χουρ και τον Μεσάλα. Ο Μπεν Χουρ κερδίζει τον αγώνα, ενώ ο Ρωμαίος φίλος του τραυματίζεται θανάσιμα. Πριν πεθάνει λέει στον Ιούδα ότι ο αγώνας δεν τελείωσε και ότι μπορεί να βρει την οικογένειά του στην Κοιλάδα των Λεπρών.

  Ρίχνοντας την ευθύνη στους ρωμαϊκούς νόμους για την μοίρα της οικογενείας του, ο Ιούδας απορρίπτει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα. Μαθαίνοντας πως η αδερφή του πεθαίνει, μαζί με την Εσθήρ και την μητέρα του την πάνε να δει τον Χριστό, του οποίου η δίκη ενώπιον του Πιλάτου έχει ξεκινήσει. Καθώς ο Χριστός καταρρέει ενώ κουβαλά το σταυρό του, ο Ιούδας τον αναγνωρίζει ως τον άνθρωπο που του έδωσε νερό χρόνια πριν, και ανταποδίδει την κίνηση. Βλέπει την σταύρωση του Χριστού, ενώ η μητέρα του και η αδερφή του θεραπεύονται ως εκ θαύματος στη διάρκεια της καταιγίδας που ακολούθησε τη Σταύρωση. Ισχυρίζεται ότι τον ένιωσε να παίρνει με τη φωνή το σπαθί από τα χέρια του και βλέπει χαρούμενος την μητέρα του και την αδερφή του.

  Στην τελευταία σκηνή, ο Ποιμένας ακολουθείται από ένα κοπάδι προβάτων και ο ήλιος λάμπει πάνω από το σταυρό.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Αρκετά πράγματα έχει να πει κανείς για το Μπεν Χουρ.

Το μυθιστόρημα.

  Γραμμένο απ’ το 1876 ως το 1880, αποτελεί μια τεράστια, αριστοτεχνική και παραστατικότατη τοιχογραφία εποχής, όπου η περιπετειώδης ζωή του κεντρικού ήρωα εκτυλίσσεται παράλληλα - και κάποια στιγμή συναντιέται - με εκείνη του Ιησού Χριστού, μέχρι τη συγκλονιστική στιγμή της Σταύρωσης και της λύτρωσης. 

  Το μυθιστόρημα γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ χαρακτηρίστηκε ως το πιο επιδραστικό χριστιανικό βιβλίο του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ένα ογκωδέστατο βιβλίο του οποίου η συγγραφή, όπως είπαμε διήρκεσε τέσσερα χρόνια και κυκλοφόρησε τελικά στις 12 Νοεμβρίου του 1880. Σύντομα έγινε το πλέον ευπώλητο βιβλίο στις Η.Π.Α., ξεπέρασε ακόμη και την Καλύβα του Μπαρμπά-Θωμά της Χάριετ Μπίτσερ Στόου και παρέμεινε στην κορυφή των πωλήσεων μέχρι την εμφάνιση του Όσα παίρνει ο άνεμος της Μάργκαρετ Μίτσελ το 1936.

  Το έργο εντάσσετε στην κατηγορία ¨έργων Χριστιανικής Λογοτεχνίας¨, τα οποία όμως αρκετές φορές στερούνται πνευματικού βάθους, ενώ οι χαρακτήρες τους και η αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων είναι αυθαίρετη.

Η μεγαλειώδης ταινία. 

  Το έργο προβλήθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1959 και γνώρισε τεράστια επιτυχία κερδίζοντας 11 Όσκαρ.

  Το 1959, ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ επιχείρησε τη δική του προσέγγιση στο βιβλίο του Γουάλας, με πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Χέστον στο ρόλο του Μπεν Χουρ. Η επικών διαστάσεων ταινία, διάρκειας 212 λεπτών, κέρδισε 11 Όσκαρ (ρεκόρ που ισοφάρισαν αργότερα οι ταινίες «Τιτανικός» και «Άρχοντας των Δακτυλιδιών») και αναδείχθηκε μία από τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών.

  Το αμερικάνικο δίκτυο NBC πρόβαλλε την ταινία κάθε Πάσχα για 25 συνεχόμενα έτη (1973-1998). Ώσπου το 1999 ύστερα από πολλές τηλεφωνικές διαμαρτυρίες τηλεθεατών, διέκοψε την προβολή. Επρόκειτο για μία μικρή επανάσταση.

  Σε προγενέστερο χρόνο όμως επιχειρήθηκε ακόμη δύο φορές το πέρασμα στη μεγάλη οθόνη του βωβού τότε κινηματογράφου: Η μία το 1907 σε ένα σύντομο φιλμ διάρκειας 15 λεπτών που είχε σκηνοθετήσει ο Τζων Όλκοτ, και η άλλη το 1925 σε σκηνοθεσία Φρέντ Νίμπλο διάρκειας 125 λεπτών .Τον Αύγουστο του 2016 ο ρώσος σκηνοθέτης Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ παρουσίασε μία «νέα εκδοχή του μυθιστορήματος του Γουάλας με σύγχρονη ματιά», με πρωταγωνιστή τον Τζακ Χιούστον στο επώνυμο ρόλο. Η ταινία βγήκε με πολλές τυμπανοκρουσίες στις αμερικανικές αίθουσες, αλλά δεν είχε την απήχηση που περίμεναν οι συντελεστές της.

Στο θέατρο.

  Από τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της κυκλοφορίας του μυθιστορήματος πολλοί ήταν οι θεατρώνες που προσέγγισαν τον Γουάλας προκειμένου να ανέβει στο θέατρο. Εκείνος αρνούνταν πεισματικά μη πιστεύοντας στην επιτυχία του εγχειρήματος.  Τελικά, πείστηκε από τους θεατρικούς παραγωγούς Κλόου και Ερλάνγκερ και ο Μπεν Χουρ πρωτοανέβηκε στις 29 Νοεμβρίου 1899 στο Μπροντγουέι, με πρωτοφανή επιτυχία, που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

  Τέλος θα σημειώσουμε ότι με αφορμή τη μεγαλειώδη επική παραγωγή του 1959 η έκφραση ¨πάμε Μπεν Χουρ" θα σημαίνει έκτοτε ¨πάμε για κάτι το μεγαλειώδες¨.

 

  Το θρησκευτικό μυθιστόρημα «Μπεν Χουρ», σε ραδιοφωνική μεταφορά-μετάφραση από τον Χρήστο Σερδινιάρη, βγήκε πρώτη φορά στον αέρα, το 1965, από το ΕΙΡ.

Ραδιοσκηνοθεσία: Κώστας Κροντηράς

Μουσική επιμέλεια: Σοφία Μιχαλίτση

Τεχνική επιμέλεια: Νίκος Δροσόπουλος

Στον ρόλο του Μπεν Χουρ ο Νίκος Τζόγιας

Αφηγητής ο Λιάκος Χριστογιαννόπουλος

Στους υπόλοιπους ρόλους ακούγονται οι ηθοποιοί:

Γιάννης Βογιατζής, Γιώργος Νέζος, Γιάννης Αργύρης, Στέλιος Βόκοβιτς, Σώτος Νικολούδης, Σπύρος Ολύμπιος, Νίκος Φιλιππόπουλος, Κώστας Παπαγεωργίου, Πόπη Παπαδάκη, Γκίκας Μπινιάρης, Κική Ρέππα, Λουκιανός Ροζάν, Γρηγόρης Βαφιάς, Έλλη Βοζικιάδου, Άννα Εμμανουήλ, Κούλα Αγαγιώτου, Δημήτρης Παπαγιάννης, Σώτος Νικολούδης, Νίκος Δενδρινός, Βασίλης Παπανίκας, Λευτέρης Τρακάδας, Μάκης Γιαννόπουλος. 

Πρόκειται για μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών.

Ο Νίκος Τζόγιας υποδύεται τον Μπεν Χουρ...

                                          

Ο Γιάννης Αργύρης

Η μεταφόρτωση του έργου έγινε από το κανάλι "Vinylio Gr"

Πηγές:

https://el.wikipedia.org/wiki/Μπεν_Χουρ_(ταινία)

https://www.zougla.gr/fitness/politismos/sinema-politismos/article/8rilikes-tenies-tou-xoligount-imnoun-ta-agia-pa8i---mpen-xour-spartakos-kvo-vantis

https://www.sansimera.gr/articles/1147

https://www.lifespeed.gr/art/%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF/item/10260-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%84

Καλή Ανάσταση!!