Οι πυρκαγιές, του Φιλίπι Λεβίν.

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς εξιχνίασης εμπρησμών του Φιλίπ Λεβίν, τις Πυρκαγιές.

Η υπόθεση:

Δύο Λονδρέζοι επιχειρηματίες, ο Κάρτερ και ο Μάρτιν, συνταξιδεύουν ως επιβάτες σε ένα τρένο. Ο Ένας είναι χονδρέμπορος χαρτιού και ο άλλος επιπλοποιός.

Οι δουλειές και των δύο δεν πάνε καλά, αμφότεροι έχουν ασφαλίσει τα εμπορεύματα των επιχειρήσεων τους με μεγάλα ποσά για αποζημίωση από πυρκαγιές. Αποφασίζουν να θέσουν σε εφαρμογή μία χιτσκοκική μέθοδο, να κάψει ο ένας τα εμπορεύματα του άλλου, να ανταλλάξουν δηλαδή πυρκαγιές.

Λίγες μέρες αργότερα συναντιούνται πάλι στο Χάιντς Παρκ του Λονδίνου και δίνου οριστικά τα χέρια. ο Μάρτινς ενεργεί πρώτος...

Ο ντεντέκτιβ Κιου αναλαμβάνει δράση για λογαριασμό της ασφαλιστικής εταιρείας του Κάρτερ, βλέπει τον Κάρτερ και κάτι δεν του αρέσει...

Ο Κάρτερ δειλιάζει να ενεργήσει τον εμπρησμό της εταιρίας του Μάρτινς και αυτός του στήνει μια σατανική παγίδα...

Μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια εξιχνίασης εμπρησμού...

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Ο Ο

Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες που μπαίνουν στη Σμύρνη

 Ιστορική φωτογραφία. Τα τελευταία καταπονημένα ελληνικά στρατεύματα που εισήλθαν στην ιστορική πόλη...

Χρόνια πολλά και ζητώ το έθνος!

 

Τι ακριβώς είναι ο αναρχοκομμουνισμός.

 Μία από τις σημαντικότερες εκδοχές του αναρχισμού είναι αυτή του αναρχοκομμουνισμού. 

Σύμφωνα με τις αρχές του, τονίζει την κοινωνική διάσταση της φύσης του ανθρώπου, στον αντίποδα ατομικιστικών θεωρήσεων. Οι άνθρωποι είναι συνεργατικά και συμβιωτικά όντα. Όταν αφήνονται να αναπτύξουν τη φύση τους, θα δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης, τους οποίους και θα απολαύσουν. Κατά προέκταση και ο πλούτος που παράγουν πρέπει να θεωρηθεί κοινωνικός. 

Η ατομική ιδιοκτησία εμφανίζεται αντιθέτως αυθαίρετη, καθώς πρόκειται για απόσπαση και ιδιοποίηση τμήματος του κοινωνικού πλούτου. Επιπλέον, αντίκειται  στα  αισθήματα  αγαθής  κοινωνικότητας,  διότι  τροφοδοτεί  την  κτητικότητα,  τον  ανταγωνισμό  και την  ιδιοτέλεια.  Εξ  ου  και  οι  αναρχοκομμουνιστές  θεωρούν  την  ιδιοκτησία  κλοπή  και  έκφραση  της εκμετάλλευσης  και  της  αδικίας.  

Μολονότι  ο  αναρχοκομμουνισμός  είναι  πολύ  κοντά  στον  κολεκτιβιστικό αναρχισμό,  καθώς  και  οι  δύο  είναι  εξίσου  υπέρ  της  κοινοκτημοσύνης  των  μέσων  παραγωγής,  παρατηρείται ωστόσο  μια  κρίσιμη  διαφορά  μεταξύ  τους:  Ο  κολεκτιβιστικός  αναρχισμός  τάσσεται  υπέρ  της  αναλογικής αμοιβής  του  εργαζομένου,  με  βάση  την  ποσότητα  και  το  είδος  της  εργασίας  που  παράγει. 

 Αντίθετα,  ο αναρχοκομμουνισμός  επεκτείνει  την  αρχή  της  κοινοκτημοσύνης  και  στο  προϊόν  της  εργασίας,  δηλαδή  δίνει στην  κοινωνία  συλλογικά  την  αρμοδιότητα  να  κατανέμει  τα  παραγόμενα  αγαθά  σύμφωνα  με  τις  ανάγκες.  Γι’ αυτόν  ακριβώς  τον  λόγο  –«από  τον  καθένα  σύμφωνα  με  την  ικανότητά  του  στον  καθένα  σύμφωνα  με  τις ανάγκες  του»–  χαρακτηρίζεται  ως  κομμουνιστικός  αναρχισμός.  

 Ένα  επιχείρημα  υπέρ  της  δεύτερης  διευθέτησης  είναι  ότι,  εάν  εφαρμοζόταν  ο  κολεκτιβιστικός αναρχισμός  και ο καθένας  αμειβόταν  ανάλογα με  την  αξία που  παρήγε,  τότε  ουσιαστικά θα παρέμεναν ενεργά ο  ρόλος  του  χρήματος  και  η  συσσώρευση  πλούτου  και  εν  τέλει  κεφαλαίου  μαζί  με  τις  σχετικές  ανισότητες που  θα  προέκυπταν.  Επομένως,  θα  δημιουργείτο  εκ  νέου  ένας  φαύλος  κύκλος  που  θα  οδηγούσε  στο  αίτημα δημιουργίας  κράτους  κ.ο.κ.  Άρα,  ο  αναρχισμός,  για  να  λειτουργήσει  αυθεντικά  και  αποτελεσματικά,  δεν μπορεί  παρά  να  είναι  κομμουνιστικός. 

 Ο  Kropotkin  μπορεί  να  χαρακτηριστεί  ως  αναρχοκομμουνιστής, εφόσον  ρητά  υποστηρίζει,  στο  πλαίσιο  που  προσδιορίζουν  η  γενική  αρχή  της  αλληλοβοήθειας  και  ο  σκοπός της  κάλυψης  των  αναγκών  του  καθενός,  την  εξάλειψη  της  ατομικής  ιδιοκτησίας,  του  μισθού,  του  χρήματος και  των  εμπορικών  συναλλαγών.

  Έτσι,  οραματίζεται  εθελοντικές  ενώσεις,  λίγο-πολύ  αυτάρκη  κοινόβια,  που συνεργάζονται  μεταξύ  τους  σε  ένα  μη  ιεραρχικό  πλαίσιο,  και  προσδοκά  ότι  σταδιακά  με  τη  δημιουργία συνθηκών  ευημερίας  θα  ικανοποιούνται  ολοένα  και  περισσότερες  ανάγκες,  πνευματικές  πλέον,  και  όχι  μόνο .

ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ Λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ,Εισαγωγή στις Πολιτικές Ιδεολογίες 

Καλημέρα!

 

Κατσαντώνης, το λιοντάρι της Κλεφτουριάς, του Κωνσταντίνου Ράμφου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Καλησπέρα σας και Χρόνια Πολλά! Ενόψει της Εθνικής Επετείου θα σας παρουσιάσω το αριστούργημα του Κωνσταντίνου Ράμφου "Κατσαντώνης¨. Πρόκειται για θεατρική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος, το οποίο ο Ράμφος συνέγραψε το 1884.

Ποιος ήταν ο Κατσαντώνης:

Σύμφωνα με την παράδοση καταγόταν από το Βασταβέστι ή Βασταβέτσι (Πετροβούνι) της

Ηπείρου από σαρακατσάνικη οικογένεια, εξ ου και το παρεπώνυμο Κάτσο Αντώνης. Το κανονικό του όνομα ήταν Αντώνης Μακρυγιάννης, ο

Γιάννης Μακρυγιάννης, ο πατέρας του Κατσαντώνη, καταγόταν επίσης από το

Βασταβέτσι.

 Επειδή όμως είχε αναπτύξει κλέφτικη δράση, πήγε και εγκαταστάθηκε τελικα στο Μάραθο (Μύρισι) Αγράφων Ευρυτανίας, όπου παντρεύτηκε την Αρετή, κόρη του επίσης κλεφτοκαπετάνιου στα Άγραφα Βασίλη Δίπλα.

Το ζευγάρι απέκτησε τρία αγόρια: τον Κατσαντώνη, ο οποίος γεννήθηκε στο Μάραθο και που πήρε το όνομα του σύμφωνα με άλλη παράδοση από τη παράκληση της μάνας του να μην πάει στα βουνά ως αρματολός και του έλεγε «Κάτσε Αντώνη, κάτσε Αντώνη», τον Κώστα Λεπενιώτη, που γεννήθηκε στη Λεπενού Αιτωλοακαρνανίας, εξ ου και το επώνυμό του, και τον Γιώργο Χασιώτη, που γεννήθηκε στα Χάσια, απ΄ όπου και το επίθετο του.

Αρκετοί άλλοι μελετητές αναφέρουν πως το ζευγάρι είχε έναν ακόμη γιο το Χρήστο ή Κούτσικο, που πέθανε φυλακισμένος από τους Τούρκους στα Μετέωρα, καθώς και μια κόρη, τη Κατερίνα, που παντρεύτηκε κατόπιν στο χωριό Βελαώρα των Απεραντίων αλλά δεν είναι γνωστό με ποιόν. 

Στο Μάραθο γεννήθηκε το πρώτο παιδί της οικογένειας, ο Αντώνης, ο μετέπειτα γνωστός ως Κατσαντώνης το 1775.

Πριν ξεκινήσει την επαναστατική του δράση ήταν βοσκός στο κοπάδι του πατέρα του και είχε γυρίσει όλα τα βουνά των Αγράφων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές παντρεύτηκε μια τσελιγκοπούλα που ονομαζόταν Αγγελική Δράκου και έκανε μαζί της έναν γιο, τον Αλέξανδρο, αλλά οι πληροφορίες για αυτούς είναι λιγοστές και δεν έχουν εξακριβωθεί.

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο Κατσαντώνης έμενε με τους γονείς του στη Λεπενού όταν καταγγέλθηκε (το 1800 ή 1802), άδικα κατά κάποιους, στον Αλή Πασά από κάποιον Γιάγκο Καραγκούνη πως όλη η οικογένεια του Γιάννη Μακρυγιάννη προέβαινε σε συστηματική ζωοκλοπή σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Τότε ο Αλή Πασάς διέταξε τη σύλληψή του μαζί με το γιο του, τον Κατσαντώνη οι οποίοι και οδηγήθηκαν στις φυλακές των Ιωαννίνων. Τότε ο Κατσαντώνης υποχρεώθηκε για να πετύχει την ελευθερία του πατέρα του να καταβάλει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, όπως κι έγινε.

Έναρξη συμπλοκών

Ο Κατσαντώνης ορκίσθηκε τότε να ξεπλύνει τη ντροπή της οικογενείας του με τα όπλα παρατώντας τη βοσκή. Έτσι αφού σκότωσε τον «Μπουλούκμπαση» (αξιωματικός των γενίτσαρων) Γιάγκο Καραγκούνη, επιδόθηκε εν συνεχεία σε ληστείες και κλοπές, στην αρχή κατά των χαρατζήδων  ( δηλ. αυτών που εισέπρατταν τους φόρους για λογαριασμό των Τούρκων) και των σπαχήδων (εξισλαμησθέντων στρατιωτών ιππέων) του Αλή Πασά. Ο Αλή Πασάς όταν το έμαθε προκειμένου να τον εκφοβίσει διέταξε για δεύτερη φορά τη σύλληψη του πατέρα του, τη δήμευση της περιουσίας του και την πυρπόληση της οικίας του. Αλλά ενώ ο πατέρας του Κατσαντώνη μαζί με κάποιους εκ των συγγενών του πέθαινε στις φυλακές της Άρτας, ο Κατσαντώνης ενισχύθηκε με ομάδες κλεφτών των αδελφών του Λεπενιώτη και Χασιώτη καθώς και μ΄ εκείνων των Δίπλα και Τσόγκα οπότε και άρχισε ένας αμείλικτος αγώνας μεταξύ των Δερβεναγάδων του Αλή και των παραπάνω συμμοριών με κύρια θέατρα συμπλοκών τα Άγραφα, τον Βάλτο, το Ξηρομέρι και άλλες περιοχές. 

Μάχες στις μάχες, ενέδρες στις ενέδρες και προδοσίες στις προδοσίες συμπλήρωναν όλον εκείνο τον αγώνα. Τίποτα όμως δεν κατόρθωναν οι «Αληπασίτες» κατά του αεικίνητου Κατσαντώνη που παρέμενε κάθε φορά ασύλληπτος.

Αντ΄ αυτών, ο ιστορικός Φραγκίστας περιορίζοντας τα γεγονότα κατά το επιεικέστερο επί των παραδόσεων, αναφέρει πως ο Κατσαντώνης στα εικοσιπέντε του χρόνια, (1802), εγκατέλειψε τον ποιμενικό βίο και έγινε κλέφτης, έπειτα από κάποιο περιστατικό που του συνέβη μ' έναν Τούρκο. Είχε συλληφθεί και αφού δάρθηκε από ένα μπουλούκμπαση με την κατηγορία της ζωοκλοπής, αφέθηκε ελεύθερος αφού κατέβαλε πολλά λύτρα. Μόλις ο Κατσαντώνης

απελευθερώθηκε, σκότωσε τον μπουλούκμπαση και υποχρεώθηκε έτσι, φυγοδικώντας, να στραφεί στην κλέφτικη ζωή. 

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλοί

μελετητές πιστεύουν ότι το όνομα Κατσαντώνης προέρχεται από την τούρκικη λέξη "Kaηan" (Κατσάν) που σημαίνει φυγόδικος.

Εντάχθηκε στην ομάδα του παππού του Δίπλα, που λέγεται κατά την παράδοση ότι ήταν και νονός του. Αργότερα τον ακολούθησαν και τα δυο μικρότερα αδέρφια του, ενώ χάρη στις ικανότητες του Κατσαντώνη ο Δίπλας αύξησε τη δύναμη του ασκεριού του και όταν σε προχωρημένη ηλικία ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν παρέδωσε τα ηνία της ηγεσίας της κλεφτουριάς των Αγράφων στον εγγονό του Κατσαντώνη.

 Ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων εξόντωσε την οικογένειά του μόλις έμαθε ότι το αρματολίκι των Αγράφων ξεσηκώνεται εναντίον του από τον Κατσαντώνη, αυτός με τη σειρά του για να τον

εκδικηθεί εξόντωσε πολλούς Τουρκαλβανούς σε   και μάχες. Το 1807 έφερε μια τιμητική διάκριση για τον Κατσαντώνη, αφού είχε σκοτώσει τον Βεληγκέκα, γνωστό μας από το θέατρο Σκιών.

Ο Κατσαντώνης σκοτώνει το Βεληγκέκα.

Λίγα λόγια για τον Κωσταντίνο Ράμφο και το συγγραφικό του έργου...

Ο Κωνσταντίνος Ράμφος γεννήθηκε στη Χίο το 1776. Δεν έχουμε πληροφορίες σχετικές με τις σπουδές του. Ασχολήθηκε με το εμπόριο. 

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία κι έγινε απόστολός της στα Ψαρά και την Ύδρα. Υπηρέτησε στο Α΄ Σύνταγμα και λόγω της μόρφωσής του έγινε αξιωματικός.

 Τον Νοέμβριο του 1821 συμμετείχε ως υπολοχαγός στην έφοδο κατά του Παλαμηδίου στη μάχη του Ναυπλίου.Τον Ιανουάριο τον βρίσκουμε στην πολιορκία του Ακροκορίνθου. Το 1824 του ανατίθενται διπλωματικές αποστολές: προς τον συνταγματάρχη Στάνχοουπ για να τον αποτρέψει να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Ως φίλος του Γεωργίου Κουντουριώτη ραδιούργησε κατά του επάρχου της Αίγινας. Το 1827 συμμετέχει ως υπασπιστής του συνταγματάρχη Ταρέλλε και αργότερα του ταγματάρχη Φ. Γουβερνάτου στην εκστρατεία του του Φαβιέρου στη Χίο. Το 1827-1828 γίνεται γραμματέας του Διοικητηρίου Αιγίνης.Επί Καποδίστρια έγινε δικαστής στον Πόρο και διοικητής των φρουρίων της Μεσσηνίας. Συμμετείχε στα γεγονότα του Πόρου στα 1831 στο πλευρό του Καποδίστρια. Το 1835 τον βρίσκουμε ενθουσιώδη οθωνιστή. 

Διετέλεσε πρόξενος στα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη. Μετά το πέρας της διπλωματικής του σταδιοδρομίας επέστρεψε στην Αθήνα όπου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Ήταν εκδότης της εφημερίδος Συντηρητική. Πέθανε το 1871 σε ηλικία 95 ετών.

Οι συγγραφικές του επιδόσεις καλύπτουν μεταφράσεις ξένων έργων, τη σύνταξη πολιτικών φυλλαδίων, προλόγων, σατιρικών κειμένων, λογοτεχνικών έργων. Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε στην τελευταία περίοδο της ζωής του συνδέονται με τη μαζική αυτή παραγωγή λαϊκών αναγνωσμάτων οι οποίες βρίθουν από ερωτικές περιπέτειες ή ηρωικά κατορθώματα με σκοπό την τέρψη ευρύτερου κοινού. Τα μυθιστορήματά του είναι εμπνευσμένα από τους πρόσφατους εθνικούς αγώνες.

 Τα πλεονεκτήματα της γραφής του είναι κατά τον Δημαρά, η νεανική αφηγηματική ικανότητά του, η πνοή επική και τα περιπετειώδη επεισόδια σφικτά. Όμως η γλώσσα του στερείται επιμέλειας και λογοτεχνικού χαρακτήρα. Τα έργα του είναι γραμμένα σε γλώσσα αττικίζουσα, με μερικές παρεμβολές της καθομιλουμένης ιδιαίτερα στους διαλόγους. Οι ιστορίες του πάσχουν εξ απόψεως ισορροπίας στη σύνθεσή τους ή οικονομίας. Για τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο «Ο Ράμφος στα βιβλία του [...] κατέχει την αίσθηση του περιττού. Φαίνεται ο άνθρωπος της ενέργειας που ξέρει που πρέπει να σταθεί». Για τους μελετητές του ιστορικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα, ο Ράμφος έχει δεχθεί επιδράσεις από τον Γουόλτερ Σκοτ Για τον Tonnet ο Ράμφος δεν είχε καμία πείρα στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Τα πρώτα του διηγήματα έχουν επηρεαστεί από το δραματικό είδος.  

Στα έργα του Ράμφου ο τόπος της δράσης τους παραμένει αμετάβλητος, συνδέει τα αντίθετα και αναμιγνύει το κωμικό με το τραγικό. Βασικό προτέρημα του είναι η επιμελημένη ψυχογράφηση των ηρώων του. Ο Ράμφος επηρεάστηκε από τη ρομαντική αντίληψη του κόσμου και τα θέματά της. Δεν αποκόπτεται όμως από την πραγματικότητα, περιγράφοντας την ασχήμια των τόπων και των ανθρώπων της εποχής του, γινόμενος έτσι «ένας από τους πρώτους ρεαλιστές της νεοελληνικής μυθιστοριογραφίας»

Πηγή: Βικιπαίδια

Η πρώτη μετάδοση της ηχογράφησης πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1973 από την εκπομπή «Το Θέατρο της Κυριακής» στο Εθνικό Πρόγραμμα.

Θεατρική διασκευή- Ραδιοφωνική μεταφορά και Ραδιοσκηνοθεσία: Γρηγόρης Μασαλάς.

Μουσική επιμέλεια: Πάνος Παπαευσταθίου.

Επιμέλεια ήχων: Γίτσα Βαλμά.

Ρύθμιση ήχου: Γρηγόρης Γίγας.

Στο ρόλο του Κατσαντώνη, ο Νίκος Βασταρδής.

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Θεανώ Ιωαννίδου, Μαρούλα Ρώτα, Ντόρα Σιμοπούλου, Θόδωρος Μορίδης, Βασίλης Μητσάκης, Νίκος Λυκομήτρος, Πέτρος Ζαρκάδης, Μιχάλης Μαραγκάκης, Τάκης Καραθανάσης, Νίκος Κικίλιας, Δημήτρης Βεάκης, Ανδρέας Λιάσκος, Χρήστος Δοξαράς, Γιώργος Καραβασίλης, Ηλίας Καπετανίδης, Χρήστος Κωνσταντόπουλος, ΚώσταςΓαλανάκης, Αχιλλέας Τσουράκης, Γιώργος Τζαβέλας, Νάσος Κεδράκας, Ορφέας Ζάχος,Μαρία Μαμουζέλου, Μάκης Πανώριος, Φοίβος Ταξιάρχης, Τώνης Γιακωβάκης, Δημήτρης Κοντογιάννης, Δημήτρης Ποταμίτης, Βασίλης Κεχαγιάς, Στράτος Παχής, Σπύρος Ολύμπιος, Ιωάννα Κορομπίλη, Βαγγέλης Πρωτοπαπάς, Ευαγγελία Κουτσούκου, Γιώργος Σαλάχας, Ιάκωβος Ψαρράς, Θάνος Γραμμένος, Γιάννης Μαυρογένης

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ισοβιτης:

http://isobitis.com/theatro1/?p=4404

 Υ.Γ: Το τέρας που λέγονταν Άλη Πασάς εκτίθεται σε πλήρη ανάπτυξη στο εν λόγω έργο. Απορεί ο ακροατής για το φαινόμενο αυτό και ψάχνει να βρει σημείο επαφής του Αλή Πασά ή Τεπενλή με το ανθρώπινο είδος...

,

Πηγές: GreekRadioTheater, Sarakatsanos.gr, wikipedia

Πόσο επιτυχημένη ήταν η ελληνική επανάσταση; Καθηγητού Αριστείδη Χατζή.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:Ο

Ο κος καθηγητής μας εξηγεί γιατί η συγκυρία όσον αφορά την έκρηξη της επανάστασης του 1821 ήταν αρνητική και γιατί το ευρωπαϊκό Στάτους Κβο (το οποίο ανέτρεψαν οι Έλληνες) ήταν αρνητικό έναντι των Ελλήνων...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:

Στο ερώτημα «πόσο επιτυχημένη ήταν η Επανάσταση του 1821;» δεν υπάρχει απάντηση. Κατ’ αρχάς τι θα πει «επιτυχημένη», ποια είναι, δηλαδή, τα κριτήρια επιτυχίας μιας επανάστασης και ποιος τα ορίζει; Σε μια σειρά άρθρων θα παρουσιάσω μερικές σκέψεις μου. Ξεκινώντας σήμερα από το πρώτο βασικό υποερώτημα. Επρεπε να ξεκινήσει η Επανάσταση τον Μάρτιο του 1821;

Οπως σήμερα έτσι και τότε, ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή και το δικό του πρίσμα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Ο Καποδίστριας έχει μόλις αναλάβει την εξουσία στην Ελλάδα και έχει να αντιμετωπίσει μια επιδημία και ένα σωρό άλλα προβλήματα και χρόνιες παθογένειες. Κάποια στιγμή, καθώς συζητάει με τον στενό συνεργάτη του Νικόλαο Δραγούμη, κουρασμένος και απελπισμένος, θα εκστομίσει φοβερά λόγια. Θα χαρακτηρίσει την Επανάσταση ένα παράλογο εγχείρημα και θα ασκήσει σκληρή κριτική στη Φιλική Εταιρεία, χαρακτηρίζοντας ανεύθυνους τους Φιλικούς. Καθώς τα έλεγε, φούντωσε περισσότερο και κατέληξε φωνάζοντας: «Αυτά εκάματε κι εβγάλατε τα μάτια σας». Ο Δραγούμης εξομολογείται ότι ο λόγος του Κυβερνήτη έπεσε σαν κεραυνός στ’ αυτιά ενός νέου 20 ετών που σεβόταν και θαύμαζε τον Κυβερνήτη αλλά ένιωθε, ταυτόχρονα, πολύ περήφανος για την Επανάσταση. Ξέχασε τον σεβασμό που του όφειλε και έξαλλος του απάντησε: «Εβγάλαμεν τα μάτια μας! Δεν είμεθα λοιπόν ανεξάρτητοι και δεν έχομεν Κυβερνήτην;». Ο Καποδίστριας γέλασε ειρωνικά, παρατηρώντας ότι ο πατριωτισμός του Δραγούμη δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί τη διεθνή κατάσταση. Και κατέληξε: «Ούτε ανεξάρτητοι είμεθα, ουτ’ εγώ απέκτησα μεγάλον πράγμα… ονομασθείς Κυβερνήτης των Ελλήνων».

Αρνητική συγκυρία

Ο Καποδίστριας θεωρούσε ότι η διεθνής συγκυρία το 1821 ήταν η χειρότερη δυνατή, καθώς η μεταναπολεόντεια Ευρώπη ελεγχόταν από την Ιερά Συμμαχία που ήταν έτοιμη να καταπνίξει κάθε επαναστατικό κίνημα. Δεν ήταν ο μόνος που το πίστευε. Ολες οι σημαντικές προσωπικότητες του Ελληνισμού συμφωνούσαν μαζί του: ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Αλλά και έμπειρα στελέχη της Φιλικής Εταιρείας, όπως ο Χριστόφορος Περραιβός ή οι σώφρονες προεστοί και μητροπολίτες του Μοριά. Επιπλέον, στην περίπτωση της Ελλάδας, υπήρχε άλλο ένα πρόβλημα: η Δυτική Ευρώπη δεν ήθελε να καταρρεύσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία γιατί θεωρούσε βέβαιο ότι ωφελημένη εδαφικά και σε επιρροή θα ήταν τελικώς μόνο η Ρωσία. Η μετριοπαθής βρετανική εφημερίδα Public Ledger, στις 19 Απριλίου 1821, σε ένα ιδιαίτερα διεισδυτικό άρθρο της, επισήμανε τους κινδύνους:

«Αυτή τη στιγμή οι Ελληνες απολαμβάνουν πολλά προνόμια που αντισταθμίζουν εν μέρει τα δεινά της τουρκικής κατάκτησης. Ελέγχουν σχεδόν απόλυτα το εμπόριο και ένα μεγάλο μέρος του οθωμανικού κρατικού μηχανισμού, καθώς είναι έμπιστοι συνεργάτες ισχυρών Τούρκων αξιωματούχων. Αναρωτιόμαστε αν θα τα διατηρήσουν, σε περίπτωση που απλώς αντικαταστήσουν τον έναν αφέντη με άλλον. Αλλά υπάρχει κι άλλο ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη Μεγάλη Βρετανία. Εάν η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατορθώσει να καταπνίξει την Επανάσταση, οι επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις, στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και στην ισορροπία δυνάμεων θα είναι τεράστιες. Φανταστείτε μόνο να περνά μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην επιρροή μιας άλλης μεγάλης αυτοκρατορίας [εννοεί τη Ρωσία]. Οσο απεχθής κι αν μας είναι η Τουρκία, η προοπτική να μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ η ισχύς μιας ήδη τρομακτικά μεγάλης δύναμης δεν μπορεί παρά να μας ανησυχεί».

Οι μορφωμένοι Ελληνες του εξωτερικού, που διαθέτουν και μια στοιχειώδη αντίληψη της διεθνούς συγκυρίας, το γνωρίζουν αυτό. Αλλά θεωρούν σημαντικότερο ένα άλλο πρόβλημα: οι Ελληνες δεν είναι ακόμα έτοιμοι για επανάσταση. Τι σημαίνει αυτό; Μπορούμε να διαβάσουμε πολλές εκδοχές σε πολλά κείμενα της εποχής, αλλά ας τα συμπυκνώσουμε σε μία βασική ανησυχία των μορφωμένων Ελλήνων της Διασποράς: για να οργανώσεις μια εθνική επανάσταση, θα πρέπει αυτοί που θα επαναστατήσουν να έχουν διαμορφωμένη εθνική συνείδηση. Η εφημερίδα Public Ledger, στο ίδιο άρθρο, καταγράφει αυτήν την ανησυχία με οξυδερκή τρόπο: «Πολλοί Ελληνες αντιλαμβάνονται την ανάγκη διαπαιδαγώγησης του πληθυσμού, που πρέπει να μορφωθεί. Αυτό είναι κυρίως το σχέδιο των Ελλήνων της Διασποράς, που όχι μόνο αναπνέουν ελεύθερα μακριά από την τυραννία των Τούρκων αλλά έχουν συγκεντρώσει πλούτο και κάνουν ό,τι μπορούν για να εμπνεύσουν τον πόθο της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας στα στήθη των συμπατριωτών τους. Αλλά έχουν τη δύναμη να το πετύχουν;». Ο Κοραής είχε ήδη θέσει το ζήτημα στην περίφημη διάλεξή του, τον Ιανουάριο του 1803, στο Παρίσι: «Καταγόμαστε από τους Ελληνες. Πρέπει να ξαναγίνουμε άξιοι να φέρουμε αυτό το όνομα. Αλλιώς να σταματήσουμε να το χρησιμοποιούμε».

Ιδεολογικό οπλοστάσιο

Οι μεγάλες αυτές μορφές του νέου ελληνισμού δεν μπόρεσαν, στη συγκεκριμένη συγκυρία, να εκτιμήσουν όσα είχε ήδη πετύχει ο νεοελληνικός Διαφωτισμός και που ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης (στο μνημειώδες έργο του για το θέμα) χαρακτηρίζει «αναπροσδιορισμούς σε θεμελιώδεις τομείς της πνευματικής, κοινωνικής και εν τέλει και της πολιτικής ζωής […] που συνέτειναν στη διαμόρφωση της ιστορικής φυσιογνωμίας του νεότερου ελληνικού έθνους». Οι ιδέες του Διαφωτισμού δεν είχαν απλώς διεισδύσει σε περιοχές που ελάχιστοι υποπτεύονταν, αλλά είχαν ήδη εξασφαλίσει ένα ιδεολογικό οπλοστάσιο και ένα ανθρώπινο κεφάλαιο που δεν αρκούσε μόνο για το ξέσπασμα μιας επανάστασης αλλά και για την επιτυχή καθοδήγησή της. Διότι η Επανάσταση του 1821 δεν διεξήχθη μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και σε ιδεολογικό και διπλωματικό επίπεδο. Οι φορείς αυτών των ιδεών χειρίστηκαν με μεγάλη επιτυχία, παρά τα επιμέρους λάθη, αυτά τα δύο πεδία.

Μπορεί οι Ελληνες σοφοί της εποχής να μην μπόρεσαν να το διακρίνουν. Για τους τρίτους παρατηρητές όμως, τα παραπάνω ήταν ολοφάνερα. Σε ακόμα ένα εντυπωσιακά ενημερωμένο άρθρο, η γαλλική συντηρητική εφημερίδα Gazette de France, στις 14 Απριλίου 1821, επισημαίνει: «Αλλωστε εδώ και μερικά χρόνια έχει συμβεί κάτι εξαιρετικό στην Ελλάδα.

Κάθε άνοιξη πάρα πολλοί νεαροί Ελληνες μεταναστεύουν στη Δύση για να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια της Γερμανίας και της Ιταλίας. Σπουδάζουν εκεί με ζήλο και επιμονή. […] Πολλοί συνεχίζουν τις σπουδές τους στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Εκεί έρχονται σε επαφή με τους ριζοσπάστες φιλελεύθερους που τους στρατολογούν. […] Επιστρέφουν στην πατρίδα τους εμφορούμενοι από υψηλές ιδέες για την αρχαία της δόξα και με συσσωρευμένη αγανάκτηση για τα δεινά που αυτή έχει υποστεί. Θεωρούν αναγκαίο να ξεκινήσει μια βίαιη επανάσταση, τώρα, χωρίς καθυστέρηση!».

Στο άρθρο αυτό, συναντά κανείς και μια από τις πρώτες χρήσεις της λέξης «φιλελευθερισμός» στη γαλλική γλώσσα: «3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα δεν είναι μεγάλη απόσταση τώρα που ο φιλελευθερισμός έχει ανοίξει τα πανιά του για να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο!». Αυτό, το δυναμικότερο κομμάτι του ελληνισμού, οργανώνει τη Φιλική Εταιρεία ή οργανώνεται σ’ αυτήν. Και το πρώτο που πετυχαίνει, με την έναρξη των πολεμικών γεγονότων, είναι να μετατρέψει τις τοπικές εξεγέρσεις σε εθνική επανάσταση. Το δεύτερο, ακόμα πιο δύσκολο, είναι να επιβάλει, ως αδιαπραγμάτευτο πολιτικό στόχο, την εθνική ανεξαρτησία.

Ομως όλα αυτά δεν θα αρκούσαν αν η διεθνής ισορροπία δυνάμεων παρέμενε αρνητική. Οπως θα δούμε στο επόμενο σημείωμα, οι Ελληνες διανοούμενοι, με τη βοήθεια των φιλελλήνων, πετυχαίνουν να υπονομεύσουν το ευρωπαϊκό status quo. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους.

* Ο κ. Αριστείδης Χατζής είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ). Η σειρά άρθρων με θέμα τα φιλελεύθερα, δημοκρατικά και νεωτερικά χαρακτηριστικά της Επανάστασης του 1821 αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος του ΚΕΦίΜ με θέμα: «Ελλάδα 2021: Διακόσια χρόνια από τη Φιλελεύθερη Επανάσταση».

Γιατί αυτονόητη η εθελοδουλεία; Χρίστος Γιανναράς

Μιλάμε για Διεθνές Δίκαιο, αλλά Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει. Κάθε Δίκαιο είναι μια σύμβαση και η σύμβαση υπάρχει μόνο όταν (και όσο) οι συμβαλλόμενοι τη δέχονται και την τηρούν. Από μόνη της (καθεαυτήν) μια σύμβαση (κάθε Δίκαιο) δεν συνιστά αξία υποχρεωτική για όλους, δεν έχει ισχύ αυθεντίας, εγκυρότητα αυταξίας, υπερβατική ιερότητα. Για να λειτουργήσει μια σύμβαση προϋποθέτει την καλή θέληση των συμβαλλομένων, την ενεργό τους συναίνεση.

Κάθε κράτος έχει το δικό του σύστημα Δικαίου συνοδευμένο οπωσδήποτε από λειτουργικούς θεσμούς για την επιβολή του: Εχει τα δικαστήρια, που κρίνουν ποιος συμμορφώνεται και ποιος παραβιάζει την κοινή σύμβαση Δικαίου, έχει και το σωφρονιστικό σύστημα που τιμωρεί (απομονώνει από το κοινωνικό σώμα) όσους αθετούν το τεθειμένο Δίκαιο.

Εγινε προσπάθεια στη Νεωτερικότητα να δημιουργηθούν ανάλογοι θεσμοί δικαστικής κρίσης και επιβολής σωφρονιστικών ποινών, που να καθιστούν και το Διεθνές Δίκαιο «αναγκαστό κατά πάντων». Η επιτυχία ήταν ελάχιστη έως μηδενική. Παρά την ευφυΐα της οργάνωσης, την καθαρότητα (συχνά) των προθέσεων, τον ενθουσιασμό των αφελέστερων, οι θεσμικές απόπειρες να πειθαρχήσουν σε κανόνες Διεθνούς Δικαίου κράτη αυτεξούσια, αυτόνομα, ανεξάρτητα, αποδείχθηκαν ουτοπικές. Η πολεμική υπεροπλία ή η ισορροπία του τρόμου αποτρέπουν (ή απλώς αναβάλλουν) ολοκληρωτικούς πολέμους. Οι τοπικοί πόλεμοι συνεχίζουν να υπάρχουν, ελεγχόμενοι από το εμπόριο όπλων, που είναι αποκλειστικότητα των Υπερδυνάμεων.

Κοινοί τόποι όλα τα παραπάνω, προσιτά όλα και κατανοητά σε κάθε άνθρωπο επαρκούς ευφυΐας. Ομως οι Νεοέλληνες, μόνοι εμείς («αεί παίδες») ασκούμε τις διεθνείς σχέσεις μας «καθ’ υπαγόρευσιν: Υποταγμένοι, «χωρίς αιδώ ή λύπην», στο καραμανλικό θέσφατο (φράση-σύμβολο της εκούσιας ιστορικής παρακμής μας) ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», πιστέψαμε «ανεπαισθήτως» για χρέος μας «να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε κάποτε άνθρωποι»! Με αυτή την αλλοτριωτική ξιπασιά δεχθήκαμε να μας υπαγορεύουν οι ΗΠΑ την εξωτερική μας πολιτική ώς την πιο παραμικρή λεπτομέρεια – ώς την έσχατη ντροπή της σημιτικής «νύχτας των Υμίων».

Πιο πριν, όσο υπήρχε ο εφιάλτης του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, οι Ελληνες, φορτωμένοι και την πείρα της ζαχαριαδικής κακουργίας, είχαμε με την ψήφο μας επιλέξει τη συστράτευση στο αμερικανικό και της ευρωπαϊκής Δύσης όραμα ελευθερίας. Ως και στην Κορέα στείλαμε Ελληνόπουλα να θυσιαστούν για τις «αξίες» της Δύσης. Το ευχαριστώ που εισπράξαμε, ήταν να χαρίσει το ΝΑΤΟ το μισό νησί τής, πανάρχαια ελληνικής, Κύπρου στην εξισλαμισμένη μειονότητα (18%) που συγκρότησε αμέσως ένα τάχα και κράτος, δεύτερο πάνω στο νησί.

Επόμενος μπουναμάς της «Δύσης» στην ανίατα αφελή «σύμμαχό» της Ελλάδα ήταν να παραδώσει την επίσης ελληνική Βόρεια Ηπειρο στους οψιφανείς στα ελληνικά χώματα Αλβανούς και, λίγο μετά, να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους σλάβους εισβολείς της περιοχής Μοναστηρίου (Πελαγονίας).
Τα παραδείγματα κραυγάζουν ότι το Διεθνές Δίκαιο, για τους Δυτικούς που το γέννησαν, δεν λογαριάζεται ούτε καν σαν σύμβαση χρηστική, είναι μόνο πρόσχημα. Το επικαλούνται μόνο όταν και για όσο τους βολεύει. Γεννιέται, λοιπόν, αμέσως το ερώτημα – το γεννάει η κοινή λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: Γιατί εμείς, οι σημερινοί Ελληνώνυμοι, επιμένουμε να υποτασσόμαστε πειθήνια στα βίτσια των «ισχυρών» της Δύσης, κυρίως των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με προσχηματική δικαιολογία τον σεβασμό μας στο Διεθνές Δίκαιο, που οι «ισχυροί» το λοιδορούν απροκάλυπτα;

Και τα ερωτήματα της απλής λογικής πληθαίνουν: Ξέρουμε ότι η Δύση καυχάται για τον πολιτισμό της, που είναι γέννημα του «Διαφωτισμού». Γι’ αυτό και το Δίκαιο δεν θωρακίζεται με το κύρος μεταφυσικής αυθεντίας, συνιστά μόνο μια σύμβαση για την εξυπηρέτηση αναγκών.

Ο «Διαφωτισμός» θέλησε να είναι ένας συνεπής μηδενισμός, άρνηση κάθε «νοήματος» (αιτίας και σκοπού) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας. Πώς να στηθεί όμως Δίκαιο στο κενό, δίχως «νόημα» – μόνη η χρησιμότητα οδηγεί νομοτελειακά στην αυθαιρεσία.

Οι Ελληνες, μικροί, αδύναμοι και σε δραματική παρακμή, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε την ιστορική μας επιβίωση στην αμερικανική Υπερδύναμη, παρά τις αρνητικές εμπειρίες και απογοητεύσεις μας. Η εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν ο Πούτιν; Πάντως αυτός, ίσως από ειλικρίνεια, ίσως από υποκρισία (κανείς ποτέ δεν θα το μάθει), επιδείχνει, όχι προκλητικά, ότι σώζει τον σεβασμό του «ιερού», αρνείται τον αθεϊσμό του Διαφωτισμού – σταυροκοπιέται, ασπάζεται εικόνες, εκκλησιάζεται, όπως κάθε Χριστιανός στην πατρίδα του.

Ας δεχθούμε, ότι ο Πούτιν είναι μέγας υποκριτής, αδίστακτος συμφεροντολόγος. Δεν θα άξιζε, έστω και μόνο να διακριβώσουμε, αν το σταυροκόπημά του έχει κάποιες, έστω ελάχιστες επιπτώσεις στην αντίληψή του για το Διεθνές Δίκαιο; Αν το ένα δέκατο των πολεμικών διευκολύνσεων που προσφέρουμε στις ΗΠΑ το παραχωρούσαμε στους Ρώσους, ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για το κράτος και την κοινωνία την ελληνική;

Το να επιλέγουμε τους φίλους και συμμάχους μας, δεν σημαίνει ότι γινόμαστε υποτελείς τους. Η διαστροφή των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων σε ταπεινωτική υποτέλεια των Ελλήνων δεν είναι απαραίτητο να επαναληφθεί με τους Ρώσους.

Πηγή:Καθημερινή

Τι σημαίνει η λέξη "παππουδιάζω"

 

Δειρε με -δειρε με!! Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Και ο απάνθρωπος αστυνομικός κοιτούσε αδιάφορος και ελαφρώς βαριεστημένος την κοπέλα που τον εκλιπαρούσε να τη δείρει. Αυτό θα πει αστυνομική βία. Στην πιο απάνθρωπη μορφή της. Να στερείς από έναν νέο άνθρωπο το μέλλον, το δικαίωμα σε μια λαμπρή σταδιοδρομία στο κίνημα. Διότι αν την είχε δείρει, σήμερα το πρόσωπό της θα ήταν πρωτοσέλιδο. Και θα ακούγαμε τη φωνή της στο ραδιόφωνο να αφηγείται στους σκανδαλισμένους ρεπόρτερ την περιπέτειά της, τη βαναυσότητα της κρατικής καταστολής. Δεν αντέχεται αυτός ο τόπος. Να ξυπνάς αξημέρωτα για να εργαστείς και ο άλλος να σου στερεί το μέλλον σου. Η απελπισμένη νέα, όταν διαπιστώνει ότι έχασε την ευκαιρία να τη δείρουν, δεν πτοείται. Στο επόμενο πλάνο θέλει να φάει χημικά. «Γιατί δεν ρίχνετε χημικά»; Οι ανάλγητοι αστυνομικοί απαξιούν να της απαντήσουν. Τέτοια σκληρότητα. Και αυτή, σε κατάσταση παροξυσμού από τη στέρηση του ξύλου και των χημικών, φωνάζει: «Να φύγετε από το πανεπιστήμιό Μου». Το απολαυστικό βίντεο είναι διαθέσιμο στο ΥouΤube, για όποιον ενδιαφέρεται για μερικά λεπτά λαϊκών αγώνων. Εντέλει, το αίτημα της αγωνίστριας δικαιώθηκε. Οι αστυνομικοί έφυγαν από το πανεπιστήμιό της. Μόνο που μαζί τους κουβαλούσαν και τους καταληψίες του κτιρίου διοίκησης. Ανάμεσά τους βρέθηκαν και μερικοί φοιτητές. Ηταν ξημερώματα και οι βουλευτές που τους συμπαραστέκονταν όλες αυτές τις ημέρες αναπαύονταν. Ετσι, όλα κύλησαν ήσυχα. Αν και δεν αποκλείεται, μετά το φρικτό βασανιστήριο της κοπέλας, να ζητήσουν την παραίτηση Χρυσοχοΐδη.

 

Θυμάστε το Κουκάκι; Θυμάστε την τραγική μορφή του κ. Ινδαρέ να ζητεί εθνική συμφιλίωση και να καταγγέλλει την αστυνομία για τον ξυλοδαρμό του; Θυμάστε τον περίφημο «Ταράτσας λόγο»; Θα θυμάστε και τις υπογραφές συμπαράστασης και την παρέμβαση του κ. Αλιβιζάτου. Εγώ, πάντως, τις θυμάμαι. Τότε, με είχαν κατακεραυνώσει γνωστοί και φίλοι γιατί είχα υποστηρίξει τους αστυνομικούς. Σύσσωμο το κόμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μαθαίνω τώρα πως έγιναν δύο δίκες μέχρι στιγμής για το θέμα. Εκδικάστηκαν οι μηνύσεις του σκηνοθέτη. Και στις δύο οι αστυνομικοί αθωώθηκαν. Εννοείται ότι η υπόθεση αντιμετωπίστηκε με όλη τη δυνατή διακριτικότητα από τους δημοσιολογούντες. Θα ήταν αναξιοπρεπές να παραδεχθούν το λάθος τους. Και πάνω απ’ όλα μετράει η αξιοπρέπεια και η ανθρωπιά.
 
Προσπαθώ να συνέλθω αλλά δυσκολεύομαι. Ο ένας, την ώρα που δέρνει τον πεσμένο αστυνομικό χάνει το πορτοφόλι του με την ταυτότητά του. Τσούπου τσούπου εμφανίζεται την επομένη στο τμήμα για να το αναζητήσει. Και τον συλλαμβάνουν. Ο άλλος, αφού έχει αποπειραθεί να δολοφονήσει τον πεσμένο αστυνομικό, δέχεται συγχαρητήρια μηνύματα στο Twitter. Τον συλλαμβάνουν και αυτόν. Είναι προφανές πως όλοι αυτοί είναι έτοιμοι για επανάσταση. Δημοκράτες, γρηγορείτε!

Πηγή:Καθημερινή

Τι σημαίνει η λέξη χηλός...

 

Σαρακοστη...

 

Μια δύσκολη λέξη σημερα...

 

Γραμματόσημο σχετικό με την Αυτόνομη Ήπειρο..

1914. Η βόρεια Ήπειρος είναι ελεύθερη και έχει κηρυχθεί αυτονομία.

Το ελληνικό κράτος εκδίδει σχετικό γραμματόσημο...

Το απίστευτο κάρφωμα του Τέρνερ!!

Α ημιτελικός Κυπέλλου Κόρατς, Πανιώνιος-ΠΑΟΚ (1994). 

 

Κάρφωμα με στροφή εν κινήσει 360 μοιρών! 

Κάπου στο Βιετνάμ...

 

Ο κος Κάλαγκαν, του Τζεράλντ Βερνέρ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει μία πολύ δυνατή αστυνομική περιπέτεια!

Το σενάριο έγραψε ο Gerald Verner που λεγόταν John Robert Stuart Pringle πριν αλλάξει το όνομά του και γεννήθηκε στο Streatham του Λονδίνου στις 26 June 1897 και έγραψε πάμπολλες νουβέλες που μεταφράστηκαν σε 35 γλώσσες. Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1980 στο Broadstairs του Kent.

Η υπόθεση:

Στο έργο παίζουν πανέμορφες μοιραίες γυναίκες (μάλλον ξανθές με κυματιστά μαλλιά), πάμπλουτοι χαιρέκακοι θείοι και διερφθαμένοι ανηψιοί. Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ είναι διάχυτη, η πρώτη σκηνή με την επίσκεψη της πανέμορφης Κύνθια στο γραφείο του Κάλαγκαν μέσα στη νύχτα είναι κλασική (το γεράκι της Μάλτας, Μεγάλος αποχαιρετισμός), οι διάλογοι ανάμεσα στον Κάλαγκαν και τον Γκρίνκολ είναι απολαυστικοί. 

Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Αγγλία και όχι στη Νέα Υόρκη ή στο Σικάγο κι αυτό με δυσκόλεψε λιγάκι στα ρούχα που διάλεξα με το μυαλό μου για τους ήρωες και στην κατασκευή των σκηνικών. Έχω τόσες παραστάσεις για την Αμερική εκείνης της εποχής, για την Αγγλία δεν ξέρω τίποτε. (Έχω δει αμέτρητες "μαύρες" αστυνομικές ταινίες, ξέρω καλά πόσο στραβά φόραγε το καβουράκι του ο Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ ή πώς παραπατούσε ο Ρόμπερτ Μίτσαμ όταν ήταν στουπί στο μεθύσι ή τον είχαν κάνει τούμπανο στο ξύλο.

 Βλέπετε, οι ήρωες αυτής της λογοτεχνίας είναι ανθρώπινοι, τρωτοί, ευάλωτοι και διεφθαρμένοι, δεν ντρέπονται να φάνε ξύλο, να κλάψουν για μια γυναίκα, να παίξουν όλα τους τα λεφτά στον ιππόδρομο, να βουτήξουν το πορτοφόλι του θύματος και να κυνηγούν με πάθος την αλήθεια και τη δικαιοσύνη όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί, συνήθως διαφορετικά από την αστυνομία.)

Λίγα λόγια για τον κύριο Κάλαγκαν...

Ο κύριος Κάλαγκαν είναι ιδωτικός ντέντεκτιβ που συγκεντρώνει τη μαχητικότητα του Λέμι Κόσιον, το μυαλό του Ηρακλή Πουαρό, το φλέγμα του Σέρλοκ Χολμς, την εργατικότητα του επιθεωρητή Μαιγκρέ, τη γοητεία του Έλλερυ Κουήν, το τσαγανό του Σαμ Σπέηντ, και το ρεαλισμό του Φίλιπ Μάρλοου. Είναι ψηλός όπως, περιγράφεται στο βιβλίο, με μακρουλό πρόσωπο, γαμψή μύτη και μεγάλα αυτιά. 

 Παίζουν οι ηθοποιοί:ο Νίκος Χατζίσκος τον Slim Callaghan, η Νέλλη Αγγελίδου ως Cynthia Meraulton, ο Στέφανος Ληναίος ως William Meraulton, ο Νάσος Κεδράκας ως Μάικ, ο Δάνης ως Darkey, ο Ανδρέας Φιλιππίδης ως αστυνόμος Gringall, ο Χρήστος Πάρλας ως Jeremy Meraulton, ο Κώστας Ρηγόπουλος ως Bellamy Meraulton, Ο Ευάγγελος Πρωτοπαππάς ως Paul Meraulton.

Ο Στέφανος Ληναίος

Ο Νίκος Χατζίσκος

Η μετάφραση  και η ραδιοφωνική προσαρμογή είναι της Δέσπως Διαμαντίδου και η ραδιοσκηνοθεσία του Μήτσου Λυγίζου.

Η σημερινή ηχογράφηση παίχτηκε για πρώτη φορά στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 (61 χρόνια πριν) και ξαναπαίχτηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1962 και στις 10 Ιουνίου 1981.

                Η μεταφορά έγινε από το Glob TV:

Και για να μην είμαστε άδικοι και κουτοπόνηροι λογοκλέφτες, σας αναφέρουμε ότι το άρθρο σχεδόν ολόκληρο αντιγράφηκε από τον ιστότοπο: http://radio-theatre.blogspot.com/ εξαιτίας αδυναμίας εύρεσης άλων πηγών

Τι σημαίνει η λέξη γάνα

 

Ο κριτικός Μ. Καραγάτσης: Επιστήμη, Λογοτεχνία και Ιστορία. Άννα Αλεξοπούλου

 Ο Μ. Καραγάτσης είναι ο μοναδικός ίσως αμφιλεγόμενος συγγραφέας του Μεσοπολέμου, ο οποίος συνεχίζει να δεσπόζει στη νεοελληνική πεζογραφία, παρά το γεγονός ότι προκάλεσε κυρίως παλαιότερα την αμηχανία της κριτικής λόγω των αντιφατικών στοιχείων που συνυπάρχουν στο έργο του. 

Πέραν όμως από το συγγραφικό του έργο, στο οποίο κατάφερε να συγκεράσει το λαϊκό με το μοντέρνο και το υψηλό στοιχείο, παρομοίως και στη δημοσιογραφική του ιδιότητα, έγραφε σε λαϊκές εφημερίδες όπως στη Βραδυνή, αλλά και σε πιο εκλεκτές όπως στην Πρωία.

Στην παρούσα εισήγηση διερευνώνται ζητήματα που προκύπτουν από τη μελέτη των κριτικών άρθρων του Μ. Καραγάτση δημοσιευμένα σε εφημερίδες της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσα από τα οποία αναδεικνύονται οι κεντρικές πτυχές της κοσμοθεωρίας του εν λόγω πεζογράφου. Αν και υπάρχει εγγενής δυσκολία να εντοπιστεί ένας βασικός άξονας -καθώς ενυπάρχουν ετερόκλητα στοιχεία, τα οποία αντανακλώνται και στο συγγραφικό του έργο- η κύρια συνισταμένη του κριτικού του έργου άπτεται της ιστορικής και επιστημονικής μεθοδολογίας σε συνάρτηση με τη λογοτεχνία και την κριτική.

Σχετικά με τη σειρά άρθρων περί του γλωσσικού ζητήματος στην εφημερίδα Πρωία το 1943, αποδοκιμάζει έντονα τα δύο αντιτιθέμενα στρατόπεδα των υποστηρικτών της καθαρεύουσας και της δημοτικής. Το νεοελληνικό γλωσσικό ζήτημα κατά τον ίδιο, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, αφού αποτελεί «πρόσχημα πολιτικής διαμάχης δύο διαφορετικών νοοτροπιών μέσα στην ελληνική κοινωνία»:  «δεν υπάρχει ούτε καθαρεύουσα, ούτε δημοτική. Υπάρχει μονάχα η νεοελληνική γλώσσα που δημιουργήθηκε και που κυμαίνεται -όπως όλες οι ζωντανές γλώσσες- μέσα σε μιαν απειρία αποχρώσεων».  Επομένως, ο γλωσσικός διαφορισμός δεν υφίσταται, ούτε και η διγλωσσία, αλλά επρόκειτο «περί μιας κλίμακος λεκτικών κι εκφραστικών αποχρώσεων που φτάνει στο άπειρο». 

Ασπάζεται την άποψη περί της εξελικτικά αέναης φύσης της γλώσσας με κύριο διαμορφωτή το λαϊκό παράγοντα: «Μια ομιλούμενη γλώσσα δεν είναι αυθαίρετο στατικό κατασκεύασμα, αλλά ζωντανή εξελισσόμενη πραγματικότητα.  Η εξέλιξη προχωρεί με ρυθμό γοργότατο. Άπειροι παράγοντες [...] επιδρούν στην καθημερινή κι εξελικτική διαμόρφωση της γλώσσας, που είναι κάτι το συνεχώς ρευστό,το μοιραία τελικώς αδιαμόρφωτο».  

 Η λογοτεχνία είναι αυτή που «κωδικοποιεί γραπτώς μια προφορική γλωσσική κατάσταση», καθώς καθρεφτίζει το γλωσσικό λαϊκό ιδίωμα και χρέος των λογοτεχνών είναι να αποτυπώσουν «την εκάστοτε γλωσσική πραγματικότητα» στο έργο τους. Ο λαϊκός παράγοντας με τη σειρά του επιδρά στην διαμόρφωση της γλώσσας, καθώς διαβάζοντας τα λογοτεχνικά έργα προσαρμόζει αναλόγως τη γλώσσα του. Συνεπώς, μέσα από αυτόν τον αέναο κύκλο διαμορφώνεται η γλώσσα ενός έθνους.

Με αφορμή τον κύκλο των τελευταίων του μυθιστορημάτων με τίτλο Ο κόσμος
 που πεθαίνει, αναφέρεται εκτενέστερα σε ιστορικά ζητήματα και αναπτύσσει τις
 απόψεις του για τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων. Βασική μεθοδολογική
προϋπόθεση θεωρεί τη χρονική απόσταση του δημιουργού από τα ιστορικά γεγονότα,
  προκειμένου να επιτευχθεί η δυνατότητα της αντικειμενικής και αποστασιοποιημένης
 παρατηρητικότητας. 

Πιο συγκεκριμένα, «στο ιστορικό μυθιστόρημα γίνεται ό, τι και με
 την καθαυτό iστορία: δεν την γράφουν ποτέ οι μεγάλοι ιστορικοί που την έζησαν, αλλά
 οι μεταγενέστεροι συνάδερφοι τους». Δευτερευόντως, τα ιστορούμενα γεγονότα
 πρέπει να διακρίνονται για τη σημαντικότητα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας,
 καθώς «δεν αρκεί η αισθητική ανάπλαση μιας παρωχημένης εποχής», αλλά είναι
 απαραίτητος και ο «φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στην πολυσύνθετη μορφή μιας
 εποχής»,  δηλαδή η ιστορική κριτική εκ μέρους του συγγραφέα.

Ως βασικότερο ιστορικό μυθιστόρημα όλων των εποχών θεωρεί το έργο του
Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη και έπειτα τα έργα του Μερεκόφσκυ, τα οποία
χαρακτηρίζονται για την «πλαστική μετουσίωση της iστορίας σε λογοτεχνικό κείμενο,
για τον υποβλητικό φιλοσοφικό στοχασμό τους, και ιδίως για τη δημιουργία
ατμόσφαιρας γοητευτικής και πειστικά συνεπούς με την εποχή που περιγράφουν». Σε
όλη την παγκόσμια λογοτεχνία, ο Τολστόι είναι εκείνος που κατάφερε όχι μόνο να
συγκεράσει τις παραπάνω προϋποθέσεις στα ιστορικά του έργα, αλλά και έδωσε
έμφαση στο κυριότερο συστατικό επιτυχίας ενός μυθιστορήματος: δημιούργησε
«ζωντανούς ανθρώπους που δονούνται από τα αιώνια πάθη, τα άσχετα με τον τόπο, τον
χρόνο, και τα γενικώτερης υφής γεγονότα που τα πλαισιώνουν».

Στο άρθρο του με τίτλο «Περί κριτικής» κατά το ίδιο έτος, πραγματεύεται το
ζήτημα της κριτικής παράδοσης όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά και εν γένει ως
«θεσμό πνευματικό έξω από τόπο και χρόνο». Πιο συγκεκριμένα υποστηρίζει πως ο
κρινόμενος δεν έχει το δικαίωμα να δημοσιεύσει τις κρίσεις του, όπως και ο ίδιος ως
συγγραφέας δεν αποκρίθηκε ποτέ στους κριτικούς του. Ο «υπεύθυνος» συγγραφέας δεν
πρέπει να αφουγκράζεται τις συμβουλές του κάθε «ανεύθυνου κριτικού», αλλά να
στοχάζεται με ψυχραιμία και αποστασιοποίηση κάθε κριτική με απώτερο σκοπό την
πνευματική του ανάταση.




Αναμφίβολα υποστηρίζει πως το λειτούργημα του κριτικού στην Ελλάδα το
κατέχουν κατεξοχήν «άνθρωποι ξένοι προς τη λογοτεχνική δημιουργία ή το χειρότερο,
αναμφισβήτητα αποτυχημένοι λογοτέχνες». Μόνον οι ομότεχνοι δύνανται να κρίνουν
και αυτό είναι εξακριβωμένο από το γεγονός, ότι οι σπουδαιότεροι δημιουργοί
συγγραφείς είναι συνάμα και οι καλύτεροι κριτικοί. Συνεπώς, καταλήγει στο
συμπέρασμα πως η τέχνη της κριτικής συνδέεται με την ευρύτερη δημιουργική και
καλλιτεχνική ιδιοφυία, καθώς εν γένει «η μεγαλοφυία συνοδεύεται από πνεύμα κριτικό,
οξύ, ξεκάθαρο κι οργανωμένο».

Αναφορικά με την κριτική που ο ίδιος δέχτηκε, είτε τον «ανέβασαν στα ύψη της
μεγάλης δημιουργίας», είτε τον «κατέβασαν στα τάρταρα της πορνογραφικής
επιφυλλιδογραφίας» ή σιώπησαν ακόμη και στα καλύτερα του έργα. Κυρίως όμως,
κατηγορήθηκε για τον κυρίαρχο ρόλο που δίνει στην εφαρμογή ενός βιολογικού
μοντέλου, «στους αδένες του σώματος σχετικά με τη δημιουργία της ανθρώπινης
ψυχολογίας και ενεργητικότητας» δίχως να είναι εκείνος προφανώς «ο εφευρέτης αυτής
της επιστημονικής αλήθειας» και από κριτικούς που «είναι συνήθως στενοκέφαλοι και
μονόχνωτοι δάσκαλοι, που η επιστημονική και εγκυκλοπαιδική τους μόρφωση δεν
ξεπερνάει τα παμπάλαια κλασσικά κείμενα που διδάχτηκαν στα εδώλια της
Φιλοσοφικής σχολής». Ωστόσο, το γεγονός ότι επικρίθηκε «ως πορνογράφος» αποτελεί
«υπέρτατη τιμή» για εκείνον, τη στιγμή που ήταν «ο πρώτος Έλληνας λογοτέχνης που
μελέτησε και εφάρμοσε στη δημιουργία του τα διδάγματα της άγνωστης ακόμα στους
φιλολογικούς κύκλους βιολογικής φιλοσοφίας». Αποδεικνύεται λοιπόν, πως ο κάθε «σχολαστικός δασκαλάκος» που αυτοανακηρύχθηκε κριτικός δεν είχε προφανώς την

αξίωση να τις γνωρίζει, καθώς τα καινούργια επιστημονικά ρεύματα της Δύσης
προσλαμβάνονται πάντοτε ετεροχρονισμένα από την ελληνική λογοτεχνική και
επιστημονική εντοπιότητα.

Στα άρθρα περί ιστορικών ζητημάτων, αλλά και σε επόμενα δημοσιευμένα κατά
 το ίδιο έτος στην εφημερίδα Πρωΐα,  τάσσεται καταφανώς υπέρ της ρεαλιστικής
 σχολής, κατακρίνοντας τις νέες μεθοδολογικές κατευθύνσεις των μικρών λογοτεχνικών
σχολών λόγω των μονοδιάστατων προσεγγίσεων τους καθώς «τα αισθητικά ζητήματα
δεν κλείνονται σε συνταγές δογμάτων και αποδοκιμάζει τις νεωτερικές αφηγηματικές
επιλογές, οι οποίες αποκλίνουν από την απεικόνιση της ολιστικής θέασης της
πραγματικότητας. Οι «περιορισμένου ενδιαφέροντος κατευθύνσεις (φυγή από την
πραγματικότητα, έξαρση ονειρική, εσωτερικός μονόλογος, αποκλειστικά ψυχολογικό
μυθιστόρημα, μυθιστόρημα περιπετειών, μυθιστόρημα ποιητικό κλπ.) […] έχουν το
σπέρμα της φθοράς μέσα τους για τον απλούστατο λόγο ότι αντιστρατεύονται το
βασικό κανόνα του είδους που είναι «σύνθεση του παντός, καθρέφτης και εικόνα
αντικειμενική μιας εποχής και ενός κόσμου δοσμένη ανάμεσα από μιαν υποκειμενική

«Δεν είνε τόσο η κοινωνιολογία που λύνει αυτά τα ζητήματα, όσο η βιολογία. Κι η μητέρα αυτή επιστήμη μας διδάσκει πως η ιδιοσυγκρασία της γυναίκας είνε μακρυά από την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία. Πως οι ελάχιστες γυναίκες που εδημιούργησαν εν αναλογία σε πολύ κατώτερη ποιότητα από τους άνδρες, ήσαν ελάχιστες, οφειλόμενες σε αδενικά αντιθηλυκές ιδιοσυγκρασίες. Με άλλα λόγια, αντρογυναίκες, στερούμενες από θηλυκότητα», Μ. Καραγάτσης, «Γυναίκα και τέχνη», Η


Συνεπώς, κατά τον Καραγάτση, στόχευση του μυθιστοριογράφου «εφόσον δεν είναι οπαδός των αναρχικών λογοτεχνικών θεωριών» δεν είναι μόνο η αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά και η αναδιαμόρφωσή της από το υποκειμενικό στοιχείο του δημιουργού.

Ίδιον λοιπόν της λογοτεχνικής δημιουργίας και γενικότερα κάθε έργου τέχνης
θεωρεί την ζωική μετουσίωση του: «ανάμεσα στο λογοτεχνικό πεζογράφημα και στο
επιστημονικό σύγγραμμα υπάρχει Καιάδας τρομακτικός. Και αυτός ο Καιάδας λέγεται
Ζωή». Ακριβώς εδώ έγκειται η δυσκολία, στη «λογοτεχνική μετουσίωση της αγνής
πνευματικότητας, πώς ο καλλιτέχνης δηλαδή «θα μεταμορφώσει το πνευματικό του
εφόδιο σε καλλιτεχνική μορφή» και θα του δώσει πνοή. Στο ίδιο άρθρο με τίτλο «Η
επιστήμη και η τέχνη», διευκρινίζει πως «η επιστήμη δεν έχει απολύτως καμία
οργανική σχέση με τη λογοτεχνική πεζογραφία» και πως «η τέχνη δεν στέκεται
παράλληλα στην επιστήμη», αλλά αντιθέτως την επισκιάζει καθώς είναι μια
«υπερπνευματική εκδήλωση που σκεπάζει κάθε άλλο διανοητικό είδος, κάτω από την
υπέρτατη αρμοδιότητα της».




Ωστόσο, από τη δεκαετία του ’40, τα πορίσματα της πειραματικής επιστήμης
αρχίζουν να τον απασχολούν έντονα, περνώντας μια «κρίση στοχασμού», δηλώνοντας
«100% ρασιοναλιστής και ματεριαλιστής, δίχως να έχουν περάσει απάνω του τα χάη
των μεταφυσικών και μυστικιστών εξάρσεων». Όπως ο ίδιος ο Μ. Καραγάτσης είχε
επισημάνει σε πολλά άρθρα του, ο ρεαλισμός του είναι κατά βάση βιολογικός. Ακόμα
και στα ιστορικά μυθιστορήματα του κύκλου Ο Κόσμος που πεθαίνει, αλλά και σε αυτά
κοινωνικού περιεχομένου -όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει την τριλογία Εγκλιματισμός κάτω
από το Φοίβο- ο βιολογικός παράγοντας σε ατομικό επίπεδο είναι παρών σε όλα τα του
τα έργα. Χαρακτηριστικά δηλώνει πως «για να καταλάβουμε το σύνολο πρέπει να
γνωρίσουμε πρώτα τη μονάδα» 18 σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της βιολογικής έρευνας.

Η θεμελιώδης αντίφαση λοιπόν, έγκειται στη ζολαδική ιδέα του συγγραφέα, την
οποία ασπαζόταν ο Καραγάτσης και ο οποίος πειραματίζεται ως επιστήμονας και ως
αντικειμενικός παρατηρητής, προκειμένου να αναδείξει τις αιτιοκρατικές πτυχές
συγκρότησης του λογοτεχνικού χαρακτήρα. Αν και στα μεταγενέστερα άρθρα
χαρακτηρίζει το έργο του ως «αντικειμενική μελέτη των κοινωνικών ζητημάτων»,
«βασιζόμενος πάντα πάνω στην πραγματικότητα και τις θετικές κατακτήσεις της
επιστήμης», πάντοτε διεισδύει μία έντονη μυστικιστική δύναμη στην ψυχογραφία των
ηρώων του. Οι αντι-ήρωες του διακρίνονται από ασυνείδητους διχασμούς υπό το
πρίσμα πάντα της αντίθεσης του Θανάτου και του Έρωτα. Ο βιολογισμός του

Καραγάτση διαπλέκεται με περιγραφές μεταφυσικής διάστασης, συνδέοντας την
ενστικτώδη φύση του ανθρώπου και την εμμονή στα πάθη, με μία μοιρολατρική θέαση
της πραγματικότητας. Η σαρκική ηδονή νοείται ως το μοναδικό αντιστάθμισμα της
οδύνης και του πόνου στη ζωή των χαρακτήρων και τη μόνη διέξοδο απέναντι στο
ριζικό. Παρά τις επίπονες προσπάθειες αυτοσυνειδησίας και μη μπορώντας να
αποδεχτούν την αλήθεια από «το ξύπνημα του κοιμισμένου ανθρωπισμού»
αναπόφευκτα οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή.




Ενώ λοιπόν, ο ίδιος δηλώνει ορθολογιστής και θιασώτης του βιολογικού
ντετερμινισμού στα κριτικά του άρθρα, εντούτοις αξιοποιεί στο έργο του το
υπερφυσικό στοιχείο, το οποίο διαπλέκεται με τη νομοτελειακή καταστροφική
κατάληξη του λογοτεχνικού χαρακτήρα. Εν ολίγοις, ενυπάρχει μια δύναμη μεταφυσική,
η οποία συμπλέκεται με το βιολογικό παράγοντα, αναδεικνύοντας περαιτέρω τη ζώσα
διάσταση της λογοτεχνίας μέσα από την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού. Όπως έχει
επισημάνει η κριτική, η αξιοποίηση του φανταστικού στοιχείου ήταν αυτή που τον
εξύψωσε περαιτέρω ως συγγραφέα, ξεχωρίζοντας από τους ομότεχνους του, χάρη στη
μυθοπλαστική του δεινότητα.




Άννα Αλεξοπούλου, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μια άποψη...

 

Η «εκδίκηση» του κράτους, Πάσχος Μανδραβέλης

 Φυσικά «το κράτος δεν εκδικείται». Σιγά μην αναλάβει επιπλέον καθήκοντα ένας γραφειοκρατικός οργανισμός που δεν θέλει ή, τέλος πάντων, αδυνατεί να επιτελέσει ορθώς αυτά που ήδη έχει. 

Το σύνθημα των υποστηρικτών ενός δολοφόνου (που κατά κάποιους «είχε ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» και ίσως γι’ αυτό απάλλαξε από το βάρος της ύπαρξης 13 από αυτούς) είναι ξεπατικωμένο από άλλες χώρες, εκεί όπου οι δημόσιοι λειτουργοί έχουν αρρωστημένες εμμονές με ό,τι θεωρούν καθήκον. Δεν έχει σχέση με την Ελλάδα του «δεν βαριέσαι, βρε αδελφέ». Δηλαδή, ακόμη κι αν «το κράτος θα ήθελε να εκδικηθεί», κάποιος θα απαντούσε βαριεστημένα πίσω από το γκισέ: «Δεν προβλέπεται, κύριε…».

Πίσω από το ψευδεπίγραφο «το κράτος δεν εκδικείται» υπάρχει η εδραία πεποίθηση πως «το κράτος εκβιάζεται». Οχι όλο το κράτος, αλλά το πολιτικό του σύστημα, το οποίο είναι χειρότερο από τη γραφειοκρατία που διαφεντεύει. Εξ ου και οι κραυγές, σε άλλες περιπτώσεις, ότι «ο νόμος θα πέσει στους δρόμους». Μόνο στην Ελλάδα η κορυφαία λειτουργία της Δημοκρατίας, η θεσμοθέτηση δηλαδή της βούλησης της πλειοψηφίας, ακυρώνεται από τη δράση μειοψηφιών. Και μόνο στην Ελλάδα αυτό είναι προς έπαινο και όχι προς ψόγο. Το κράτος, λοιπόν, δεν εκδικείται, αλλά το πολιτικό του σύστημα εκβιάζεται. Αυτό το ξέρουν καλά οι φίλοι των τρομοκρατών.

Από μία άποψη είναι λογικό. Οι πολιτικοί είναι και αυτοί άνθρωποι. Την ησυχία τους θέλουν και τα προνόμια του θώκου που κατέχουν. Σιγά μην μπουν στη διαδικασία να αντιμετωπίσουν τις απειλές των χουλιγκάνων, είτε αυτοί εισβάλλουν στα ΑΕΙ είτε ως φίλοι κάποιου καταδικασθέντος απειλούν με «πόλεμο». Και το δίκιο των πολιτικών ισχυροποιείται διότι ξέρουν εκ πείρας ότι η βολή επιβραβεύεται. Αν κάποιος, για παράδειγμα, αφήσει την Αθήνα να καεί, υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να αναλάβει το ύπατο αξίωμα της χώρας. Μπορεί στο εξωτερικό, όπως είπε ο κ. Σόιμπλε στον Αλέξη Παπαχελά, «ουδείς χάνει τη δουλειά του από μια συνέντευξη που δεν έδωσε», στην Ελλάδα ισχύει «ουδείς βγήκε χαμένος από τη δουλειά που δεν έκανε». Ετσι κι αλλιώς, η αξιολόγηση έργων και αποτελεσμάτων είναι προσπάθεια της «αριστείας» και η «αριστεία είναι ρετσινιά». Είναι γνωστά αυτά, από την εποχή που μεσουρανούσε η διανόηση του παραδόξου.

Εχουν περάσει πενήντα χρόνια από την περίοδο που σε ολόκληρη την Ευρώπη υπήρχαν οι αυταπάτες ότι με το επονομαζόμενο «αντάρτικο πόλεων», δηλαδή τις ληστείες, το σακάτεμα και τις δολοφονίες ανθρώπων, θα ερχόταν μια καλύτερη κοινωνία. Τότε, σε εκείνα τα «μολυβένια χρόνια» είχαν βγει τα συνθήματα, όπως «το κράτος δεν εκδικείται». Επιζούν μόνο στην Ελλάδα, ίσως επειδή μόνον εδώ δεν γελάμε με τα άλλα συνθήματα, όπως «Βάρκιζα τέλος», «όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα».

Πηγή: Καθημερινή

Τα 4 καλυτερα γκολ του Αναστόπουλου με την Εθνική Ελλάδας

 Μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές... 

Τι σημαίνει η λέξη βαράω...

 

Η σιωπηρή πλειοψηφία του πανεπιστημίου

Το πιο ενδιαφέρον στις προχθεσινές εκδηλώσεις με αφορμή την εκπαίδευση ήταν οι δηλώσεις των καθοδηγητών. Το ταμείο το έκαναν οι κ. Φίλης και Κουτσούμπας. «Αποδείξαμε στην πράξη ότι δεν θα περάσει η απαγόρευση των συναθροίσεων». Κοινώς διαδηλώνεις για να αποδείξεις ότι μπορείς να διαδηλώσεις. Οπου η γάτα κυνηγάει την ουρά της. Παρακάμπτω την ξεδιάντροπη περιφρόνηση της υγείας μας. Οταν μάχεσαι για τον λαό δεν σταματάς στις λεπτομέρειες. Ο άλλος μπορεί να καταστραφεί αν ξανακλείσουν όλα, όμως ο λαός στο τέλος θα νικήσει. Οσοι πεθάνουν θα πεθάνουν και όσοι ζήσουν θα πεινάσουν. Με τέτοια άλματα προχωράει η Ιστορία.

Το θέμα είναι η μεταρρύθμιση που επιχειρούν η Κεραμέως και το επιτελείο της. Αναβίωση των εισαγωγικών εξετάσεων που έχουν καταργηθεί. Οταν περνάς σε μια σχολή έχοντας γράψει μόνον τ’ όνομά σου, σημαίνει ότι μπήκες χωρίς να εξεταστείς. Και επειδή το πανεπιστήμιο είναι δημόσιο, σημαίνει ότι βάρυνες με το κόστος σου το Δημόσιο χωρίς να το δικαιούσαι. Κατάργηση των αιώνιων φοιτητών. Η φοίτηση στο πανεπιστήμιο δεν είναι επάγγελμα. Είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που οι πολιτισμένες κοινωνίες το θεωρούν απαραίτητο για την ανανέωση των δυνάμεών τους. Κρίνοντας βέβαια από τη λογική των προαναφερθέντων ταγών, το ζητούμενο δεν είναι η φοίτηση. Το ζητούμενο είναι η διαδήλωση. Και αυτό είναι επάγγελμα. Σε φωτογραφίες από την προχθεσινή εκδήλωση είδα αρκετούς ασπρομάλληδες. Αιώνιοι φοιτητές, αιώνιοι διαδηλωτές.

Για την επιτήρηση της τάξης στο πανεπιστήμιο, δεν έχω να πω πολλά. Είτε θα την αναλάβουν ένστολοι με σφεντόνες, με τόξα, είτε με αεροβόλα, το βέβαιο είναι ότι κάποιοι πρέπει να την αναλάβουν. Οι πρυτάνεις δεν περνούν τη βάση του δέκα στη φύλαξη των πανεπιστημίων, οπότε καλό θα ήτο και εκεί να εφαρμοστούν κάποιες δοκιμασίες δεξιότητος.

Και τώρα επί της ουσίας. Ποιο είναι το πορτρέτο ενός μέσου Ελληνα φοιτητή το 2021; Είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ελλάδα της κρίσης. Εζησε την εφηβεία του σε μια οικογένεια που δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα, που φοβάται το αύριο, κόπιασε και κατάφερε να περάσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή. Είδε πολλούς συμμαθητές του ή φίλους του, που είχαν την οικονομική δυνατότητα, να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Επειδή δε το «εξωτερικό» δεν είναι πια μια εξωτική πραγματικότητα, επειδή με το Διαδίκτυο μπορεί να έχει καθημερινή επικοινωνία μαζί τους, ξέρει τι γίνεται «εκεί» και έτσι διαμορφώνει τις απαιτήσεις του για το «εδώ». Ας πούμε, όμως, ότι αυτό είναι το λιγότερο. Ούτως ή άλλως, και το «εκεί» είναι γεμάτο προβλήματα. Το θέμα είναι τι γίνεται με το «εδώ». Αυτό για το οποίο ο ίδιος και οι δικοί του κόπιασαν να αποκτήσουν. Και περιμένει να τον ανταμείψει. Αναγνωρίζοντας την αξία του και εξασφαλίζοντάς του τις συνθήκες για να αξιοποιήσει τον κόπο του.

Εξιδανικεύω; Δεν νομίζω. Ηρθε καιρός να αντιληφθούμε πως τα χρόνια της κρίσης απομυθοποίησαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Την Ελλάδα της αμέλειας, την Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας. Τα παιδιά της κρίσης το έχουν αντιληφθεί. Αυτοί που δυσκολεύονται να το αντιληφθούν είναι όσοι, με το πέρασμα των χρόνων, έπαθαν πολιτική, αλλά και κοινωνική, αρτηριοσκλήρυνση. Η αντίδραση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν αφορά τον φοιτητόκοσμο. Αφορά τους ίδιους. Δεν τους ενδιαφέρει ο φοιτητής που θέλει να αξιοποιήσει τον κόπο του. Τους ενδιαφέρουν οι συνθήκες που ανέδειξαν τους ίδιους. Αλήθεια, τι ενδιαφέρει όσους πανεπιστημιακούς υπέγραψαν το γελοίο κείμενο για να υπερασπιστούν τον Κουφοντίνα;

Πολλοί δυσπιστούν, ακόμη και όσοι συμφωνούν με το πνεύμα της μεταρρύθμισης. Ευελπιστώ ότι η κ. Κεραμέως, ο κ. Συρίγος και το επιτελείο τους θα τους διαψεύσουν. Η πραγματική κοινωνική δυναμική είναι μαζί τους. Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, ξέρω ότι η πραγματική σύγκρουση θα ξεσπάσει όταν επιχειρηθεί η αναβίωση της μέσης εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Είναι και το ζήτημα της διδακτέας ύλης, ως επί το πλείστον προσαρμοσμένης στις ανάγκες του εκπαιδευτικού που τη διδάσκει και όχι του μαθητή που τη διδάσκεται.

Αν εξαιρέσω τους κινδύνους που προκαλεί στη διάδοση της πανδημίας η προχθεσινή εκδήλωση, και όσες ακολουθήσουν, στην καλύτερη περίπτωση είναι γραφικές. Στη χειρότερη, οι σπασμοί ενός σώματος που πνέει τα λοίσθια. Είτε το ένα είτε το άλλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πώς θέλουμε τη χώρα μετά τα πρώτα διακόσια χρόνια της ύπαρξής της. Και οι φοιτητές που δεν αντιδρούν στη μεταρρύθμιση, η πλειονότητα, όπως και οι καθηγητές τους, μας δείχνουν τον δρόμο.

Όταν ο Γουόλτερ Μπέρι έβαζε 39 ποντους στην Ουλκερ!

 Σεζόν 1995-96.

Τεράστιος Μπέρι... 

Ο Κίρο Γκλιγκοροφ επιλέγει τη ¨Μακεδονική" εθνική ταυτότητα...

 Ο Κίρο Γκλιγκόροφ ήταν ο άνθρωπος που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, των Σκοπίων, από το 1990 έως το 1995. 

Σκόπια 1974.

Πέτυχε την αναίμακτη απόσχιση της ΠΓΔΜ από την ΟΔΓ, καθώς το Βελιγράδι συνεργάστηκε και σεβόμενο την απόφαση του δημοψηφίσματος του 1990 απέσυρε τα Ομοσπονδιακά Γιουγκοσλαβικά στρατεύματα. 

Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή ήταν άμεσο προϊόν της επικέντρωσης του σερβικού ενδιαφέροντος στο πεδίο μαχών της Βοσνίας και το μικρό ενδιαφέρον για το κρατίδιο του νότου, το οποίο θεωρείτο θνησιγενές. 

Το υψηλό ποσοστό μειονοτήτων και οι βλέψεις της Βουλγαρίας στο νεοσύστατο κράτος, ανάγκασε την κυβέρνηση Γκλιγκόροφ να πραγματοποιήσει την περιβόητη φυγή προς τα εμπρός, επενδύοντας στη διαφύλαξη και προβολή της «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και την προσπάθεια σύνδεσης της μακεδονικής ιστορίας με το «μακεδονικό» έθνος και το διαχωρισμό του από Βούλγαρους (κατά κύριο λόγο) και Σέρβους. 

Ταυτόχρονα, η προσπάθεια οικειοποίησης συμβόλων της Μακεδονικής αρχαιότητας, η αξίωση αναγνώρισης «μακεδονικού έθνους» και γλώσσας και φυσικά οι αλυτρωτικές αναφορές στο πρώτο Σύνταγμα της χώρας, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Ελλάδας. Η Αθήνα απαίτησε από τα Σκόπια την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τη διαγραφή του αστεριού της Βεργίνας από τα εθνικά σύμβολα του κράτους και την άμεση απόσυρση των αναφορών σε αλλαγή των συνόρων, καθώς σε χάρτες που έκαναν την εμφάνισή τους και απεικόνιζαν τη «Μεγάλη Μακεδονία» περιλαμβανόταν ελληνικά εδάφη. 

Πηγή:

Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας- ΠΓΔΜ: Η ανάδειξη της επικρατούσας Θεωρίας Διεθνών σχέσεων μέσα από την αξιολόγηση και οριοθέτηση του αντίκτυπου των οικονομικών διαδράσεων μεταξύ των δύο χωρών. 

Ορέστης Φοίβος Πιτσάβας 

Φόβος πάνω από τα ΑΕΙ, Σάκης Μουμτζής

 Το σχέδιο αποβλέπει, μέσω της στοχοποίησης, στον εκφοβισμό των πανεπιστημιακών, που απλώς θέλουν να διαφυλάξουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η διακύβευση σήμερα, καθώς το ακαδημαϊκό άσυλο δεν απειλείται από την κρατική αυθαιρεσία αλλά από τη δράση ποικιλώνυμων ομάδων της Αριστεράς. Οσοι επιθυμούν αυτή η νοσηρή κατάσταση, που διαρκεί περίπου σαράντα χρόνια, να αλλάξει, δέχονται συντονισμένες επιθέσεις από εφημερίδες, κόμματα και καθηγητές, που εκφράζουν τις ιδέες ενός αριστερού ακτιβισμού. Δηλαδή από όλους αυτούς που ευθύνονται –μαζί βεβαίως με όλες τις κυβερνήσεις– για τη σημερινή κατάντια των ΑΕΙ.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ τήρησε τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η φωτογραφία του δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του «χώρου» με τη λεζάντα: «καταδότης». Ποιος δεν θα φοβόταν αν έβλεπε τη φωτογραφία του υπό μορφή επικήρυξης; Πολύ δε περισσότερο, όταν γνωρίζει πως οι ομάδες κρούσης μπορεί να του στήσουν καρτέρι παντού. Στον χώρο δουλειάς του, στον δρόμο, στο αυτοκίνητό του, ακόμη κι έξω από το σπίτι του. Εχουμε καταντήσει, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι πρυτάνεις να κυκλοφορούν φρουρούμενοι. Ας σημειωθεί πως το κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ παραμένει κατειλημμένο και, ως εκ τούτου, δεν περαιώνεται καμιά γραφειοκρατική υπόθεση. Μια εικοσάδα καταληψιών περιφρονεί πρώτα και κύρια τους συμφοιτητές τους, που έχουν ανάγκη από ένα δικαιολογητικό. Συγχρόνως, ο εισαγγελέας δεν κινείται αυτεπαγγέλτως, ως ώφειλε, καθώς ο νέος νόμος δεν απαιτεί παρέμβαση του πρύτανη. Για ποιο λόγο να μπλέξει ο άνθρωπος; 

Ολα αυτά τα έκτροπα αποδεικνύουν, για μία ακόμη φορά, πως η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τη δράση αυτών των ομάδων κρούσης. Δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τον αριστερό ακτιβισμό που προσβάλλει πολλάκις την προσωπικότητα καθηγητών και πρυτάνεων. Με αυτό ως δεδομένο, η τήρηση των νόμων του ελληνικού κράτους, εντός των ΑΕΙ, μπορεί να επιτευχθεί μόνον από το ίδιο το ελληνικό κράτος, μέσω των μηχανισμών του. Οι ώμοι των πρυτάνεων δεν αντέχουν τέτοιο βάρος. Ελπίζω η κυβέρνηση να μη φοβηθεί τη σύγκρουση με τους μπαχαλάκηδες και τα πολιτικά κόμματα που τους καλύπτουν, γιατί πέραν όλων των άλλων, το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει θα είναι σημαντικό. Η κοινωνία θέλει να τερματιστεί το καθεστώς του φόβου στα ΑΕΙ.