Ρόι Τάρπλεϊ εναντίον Γουόλτερ Μπέρι...

 Στο μακρυνό 1993...

Ο Λάζαρος Λεσιτς

 Τα 85α γενέθλια του γιορτάζει σήμερα ο "Νίντζα" Λάζαρ Λέτσιτς...

Ο εικονιζόμενος είναι μία προσωπικότητα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση για το αν ήταν καλός προπονητής (αξιοσέβαστος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και θρύλος για το μπάσκετ των Σκοπίων) ή "ταβερνιάρης" όπως τον βάφτισε η δημοσιογραφική μασονία στην χώρα μας. 

Ο Λάζαρ Λέτσιτς έχει στην πλάτη του μία μακρά ιστορία στους πάγκους και θεωρείται δικαίως ο άνθρωπος που έβαλε τη Ραμποντνίσκι στον μπασκετικό χάρτη. Μαζί του η ομάδα της γείτονος χώρας έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας της με άνοδο και καθιέρωση στα μεγάλα σαλόνια, συμμετοχές σε δύο τελικούς Κυπέλλου και παρουσία στα ημιτελικά του Κυπελλούχων το 1976. 

Στη Γιουγκοσλαβία ο Λέτσιτς απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης και αυτό που λίγοι γνωρίζουν, είναι πως ήταν ένας από τους βοηθούς του Ράνκο Ζεράβιτσα στον δρόμο για τον παγκόσμιο τίτλο του 1970 και του Μίρκο Νόβοσελ στο Ευρωμπάσκετ 1973. Μετά την καριέρα στην πατρίδα του, ο δρόμος τον έφερε το 1982 στην Θεσσαλονίκη και τον Φίλιππο και λίγα χρόνια αργότερα το 1990, στον Άρη αρχικά ως βοηθό του Ιωαννίδη και όταν ο Ξανθός αποχώρησε προβιβάστηκε σε πρώτο προπονητή. 

Οι δημοσιογράφοι έσφαξαν με το βαμβάκι τον Λέτσιτς, ρίχνοντας του το ανάθεμα για το υποτιθέμενο φάγωμα του Ιωαννίδη και θεωρώντας τον ουσιαστικά ανίκανο να αναλάβει τον παραπαίοντα "Αυτοκράτορα". Ο Λάζαρ τους διέψευσε, κράτησε όρθια την ομάδα και έχασε την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ των Παρισίων από ένα σουτ του 17χρονου Κάνιγκχαμ στο Λονδίνο εναντίον της Κίνγκστον. 

Στην Ελλάδα διατήρησε τον Άρη στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου αλλά πριν από τα πλέι οφ η διοίκηση τον υποβίβασε ξανά  σε θέση βοηθού, προσλαμβάνοντας τον Μιχάλη Κυρίτση ο οποίος πιστώθηκε την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε ένα γαϊτανάκι ακατανόητων κινήσεων, ο Λέτσιτς επανήλθε στον ρόλο του οδηγού την επόμενη χρονιά για να αποπεμφθεί ξανά με άκομψο τρόπο πριν από τον τελικό του Κυπέλλου το 1992. 

Ο Λάζαρ επέστρεψε στην πατρίδα του όπου απολάμβανε τον σεβασμό (όταν ο Άρης πήγε στο Σπλίτ για να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γιουγκοπλάστικα, οι άνθρωποι του είχαν εντυπωσιαστεί απο τον τρόπο που τον πλησίασαν και του μιλούσαν ο Κούκοτς και ο Ράτζα) και αποσύρθηκε από τους πάγκους το 2000. 

Η ιστορία ακόμα δεν έχει αποφασίσει για την τελική κρίση του Λάζαρ Λέτσιτς. Αυτοί που αποφάσισαν όμως ήταν οι πρώην συμπατριώτες του, προπονητές και παίχτες, αντίπαλοι και συνεργάτες που τον Μάϊο του 2019 βρέθηκαν στα Σκόπια για να τιμήσουν τον τότε 80χρονο θεωρητικό του αθλήματος. 

Μαριονέτα ή παρεξηγημένος, ο Λέτσιτς σημάδεψε με την πληθωρική παρουσία του το μπάσκετ της χώρας του και με τη μετριοπαθή συμπεριφορά του  κατάφερε να έχει μόνο συμπάθειες  στην Ελλάδα...

Antreas Tsemperlidis

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ

 Σούμποτιτς '' Αυτό το πρωτάθλημα δεν το αλλάζω ούτε με τα τέσσερα νταμπλ που έχουμε πάρει! Θα ζω όλη μου τη ζωή με τη γλυκιά ανάμνησή του '' . 

Η νίκη του Αρη επί του ΠΑΟΚ στις 8 Μαΐου 91, στο τελευταίο ματς της σειράς των πλέι-οφ, με 81-80, ήταν που του χάρισε και το 7ο σερί και τελευταίο του πρωτάθλημα, στη σεζόν 90-91. 

Σ αυτό το ματς φάνηκαν : η μπασκετική αξία και η ψυχή του '' Δράκου '' Παναγιώτη Γιαννάκη ως παίχτη και ανθρώπου, που ως πρωταθλητής (με 32 πόντους και άριστα στατιστικά), έτρεξε στο τέλος του παιχνιδιού να αγκαλιάσει και να ηρεμήσει τον εκνευρισμενο και ταυτόχρονα λυπημένο παιχταρά Μπανε Πρελεβιτς (με 29 πόντους και 6 τρίποντα), ύστερα από τον καυγά του με το Νίκ και να χαιρετήσει τους παίχτες του ΠΑΟΚ με χειραψία. 

Ο Γιαννάκης είχε βάλει ηρωικά καλάθια και ήταν εκείνος που έδωσε την ασίστ στον Σέλερς στο τέλος. Επίσης φάνηκε η δυνατότητα του Νικ να παίζει και ποιντ γκαρντ στην Ελλάδα που ήταν και η φυσική του θέση του στο Κολλέγιο στην Αμερική, αποδεικνυοντας ότι όταν δεν τραβούσε επιθετικά, γίνονταν άριστος οργανωτής, χωρίς να χρειάζεται να βάζει συνέχεια 40άρες και 50άρες. 

Επίσης φάνηκε το ταλέντο του Αγγελίδη, και η εκτελεστική δεινότητα του Μπανε, που είχε εκτελέσει με τα τρίποντα του τον Αρη, εκείνη την μέρα. Αν ήταν πιο γυμνασμένος και γενικότερα πιο αθλητικός θα μπορούσε ΝΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΠΑΙΧΤΗΣ ΣΧΕΔΟΝ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΈΤΡΟΒΙΤΣ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. Επίσης ο Μπραντ Σελλερς των 2.13 με τις υπέροχες τρίπλες του με την μπάλα, που θα ζήλευαν και πόιντ γκαρντ. Ωραίος παίχτης που δεν εκβίαζε προσπάθειες. Ο δε Μπαρλοου (από τους αγαπημένους μου ξένους παίχτες) ήταν μία ήρεμη δύναμη, όπως και ο Σουμποτιτς προς τη δύση της καριέρας του. Μου έκανε επίσης έκπληξη το καλό παιχνίδι του δυναμικού φόργουορντ Πιτ Παπαχρονη. Δεν περίμενα να τον δω τόσο καλό.

Ωραίες μπασκετικες εποχές.

Ρόι Τάρπλεϊ. Ο καλύτερος Αμερικανός παίχτης που έπαιξε ποτέ στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

 Ο Ρόι ξεκίνησε την καριέρα του στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και το 1986 οι Ντάλας Μάβερικς τον επέλεξαν ως έβδομο pick των ντραφτ του ΝΒΑ. Την πρώτη του χρονιά συμπεριληφθηκε στην καλύτερη ομάδα rookie της σεζόν και έδειξε ότι μπορούσε να κάνει εξαιρετική καριέρα. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1987-88 κέρδισε επίσης το NBA Sixth Man of the Year Award . Το 1991 ωστόσο, αποβλήθηκε από το NBA για παραβίαση των κανόνων χρήσης ναρκωτικών ( βρέθηκε δυστυχώς θετικός στην κοκαΐνη ) 

Τη σεζόν 1994-1995 προσπάθησε να επιστρέψει στο ΝΒΑ και στους Ντάλας Μάβερικς, αλλά τον Δεκέμβριο του 1995 αποβλήθηκε ξανά και οριστικά, αυτή τη φορά για αλκοολισμό. Πιστεύω ότι ο Ρόι αν ήταν απολύτως υγιής χωρίς καταχρήσεις, θα είχε τους καλύτερους πάουερ φόργουορντ ever Καρλ Μαλόουν, Τιμ Ντάνκαν, Τσαρλς Μπαρκλει και Κέβιν Γκαρνέτ για πρωινό. Τόσο μεγάλος παίχτης ήταν ο Τάρπλεϊ. Στην καριέρα του στο ΝΒΑ είχε κατά μέσο όρο σχεδόν 13 πόντους και 10 ριμπάουντ ανά αγώνα.

Φυσικά στην Ελλάδα έπαιξε σε τρεις μεγάλες ομάδες: τους Αρη, Ολυμπιακό και Ηρακλή.

Κατέκτησε επίσης το Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1993 με τον Άρη  και το 1994 έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό όπου αναδείχτηκε ο καλύτερος ριμπάουντερ της διοργάνωσης με μέσο όρο 12,8 ριμπάουντ.

Στο Ελλήνικό πρωτάθλημα με τον Άρη αναδείχθηκε πρώτος ριμπάουντερ με 17,2 και πρώτος στα κλεψίματα με 2,2 μέσο όρο. 

Στις 21 Οκτωβρίου 1992, ο Ρόι Τάρπλεϊ βάσει της αξιολόγησης του συστήματος tendex συγκέντρωσε 1.941 βαθμούς στο παιχνίδι του Άρη με τον Πειραϊκό. Η επίδοση αυτή υπήρξε η καλύτερη για 17,5 χρόνια, έως τις 29 Μαΐου 2010 οπότε και καταρίφθηκε από τον Δημήτρη Μαυροειδή με 1.991 βαθμούς. 

Τον Μάρτιο του 2009 μήνυσε το ΝΒΑ και τους Ντάλας Μάβερικς για διακρίσεις, σε σχέση με την οριστική αποβολή του. 

Έπαιξε οργανωμένο μπάσκετ από τα 18 ως στα 42 του χρόνια, 24 χρόνια καριέρας στα παρκέ (αν και γλεντζες). 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει

Ο θρίαμβος του Άρη στο Τορίνο.

 Αν ρωτήσουμε μερικούς τυχαίους περαστικούς στον δρόμο τι γνωρίζουν για την πόλη του Τορίνο, οι απαντήσεις θα είναι ποικίλες. Οι λάτρεις των τεσσάρων τροχών θα απαντήσουν ότι είναι η πατρίδα της FIAT. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα σου υπενθυμίσουν ότι εκεί εδρεύουν δύο από τις πιο ιστορικές ομάδες, η Γιουβέντους και η Τορίνο. Όσο για τους λίγο πιο ψαγμένους; Αυτοί θα σε εκπλήξουν λέγοντας σου ότι η πόλη αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας.

Για τους φίλους του Άρη όμως η σπουδαία πόλη του ιταλικού βορρά, θα τους θυμίζει πάντα τον θρίαμβο της 16ης Μαρτίου του 1993. Τότε που ο "Αυτοκράτορας" μπόρεσε επιτέλους να ξορκίσει τους εφιάλτες των Φάιναλ Φορ  και μέσω του δευτέρου τη τάξει ευρωπαϊκού θεσμού, το Κύπελλο Κυπελλούχων, να λυτρωθεί για τα χρόνια της περιπλάνησης. Η ομάδα που την προηγούμενη δεκαετία ήταν ο Άρης όλης της Ελλάδας είχε μπει στον αστερισμό της νέας εποχής μετά από 13 χρόνια. Το καλοκαίρι του 92 θα έβρισκε τον  "Αυτοκράτορα" αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες  καταστάσεις που είχε πολλά  χρόνια να ζήσει.

Το πρωτάθλημα είχε αλλάξει χέρια ταξιδεύοντας στην ασπρόμαυρη πλευρά του Παλέ ντε Σπορ και η αποτυχία της εξόδου στο Κύπελλο Πρωταθλητριών έθετε νέα δεδομένα, αγωνιστικά και οικονομικά. Το μεγαλύτερο σοκ όμως προήλθε από την απόφαση της διοίκησης Μητρούδη για την αποπομπή του Γκάλη. Ο Γκάνγκστερ κατηφόρισε προς την Αθήνα και ο νέος Άρης του Στηβ Γιατζόγλου ετοιμαζόταν για την μετά Νικ εποχή. Ο Μητρούδης θέλοντας να κατευνάσει την οργή του κόσμου και με την βοήθεια του Στηβ θα φέρει στην ομάδα ένα τεράστιο όνομα. Ο αλησμόνητος Ρόι Τάρπλεϊ ήταν αυτός που θα προσπαθούσε να κάνει τους Αρειανούς να ξεχάσουν τον Γκάλη. Για τη θέση του δεύτερου ξένου επιλέχθηκε ένας βετεράνος των ευρωπαϊκών γηπέδων με σπουδαία καριέρα στην Ιταλία, ο Τζέι Τζέι Άντερσον.

Η χρονιά ξεκίνησε ιδανικά με μεγάλες νίκες και μαγικές εμφανίσεις απο τον Ρόι που στις καλές και ξεμέθυστες μέρες του έκανε πραγματικά πλάκα. Μέχρι τον τραυματισμό του και την εμφάνιση των οικονομικών προβλημάτων, η ομάδα έδειχνε ικανή για μεγάλα πράγματα. Στα μέσα της σεζόν έκανε μια κοιλιά και ο Γιατζόγλου πλήρωσε το μάρμαρο. Στη θέση του προσλήφθηκε ένας παλιός γνώριμος του Άρη, ο Ισραηλινός Σβι Σέρφ. Ο έμπειρος "Τσβίκα" επανέφερε την ηρεμία  και ο "Αυτοκράτορας" που εξαρχής θεωρούνταν από τα φαβορί για το Κύπελλο Κυπελλούχων συνέχισε την πορεία προς τον τελικό. Προκρίθηκε πανεύκολα απο τον όμιλο με μία μόλις - άνευ σημασίας - ήττα από τη Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν στο Ισραήλ. Η ισπανική Σαραγόσα του Κίκε Αντρέου ήταν το τελευταίο εμπόδιο για το εισιτήριο του τελικού.Ο Δράκος μπήκε μπροστά  στα δύο παιχνίδια και με 29 και 32 πόντους αντίστοιχα οδήγησε τον Άρη σε δύο νίκες και την πρόκριση, την πρώτη σε έναν ευρωπαϊκό τελικό.

Εκεί που τον περίμενε μία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό ομάδα που όμως λόγω της καταγωγής της τοποθετούσε την αναμέτρηση σε άλλη κλίμακα από αυτήν ενός απλού αγώνα μπάσκετ. Η τουρκική Εφές Πίλσεν - ο πρόγονος της Αναντολού - ήταν η ανερχόμενη δύναμη της χώρας της και ονειρευόταν να γίνει η πρώτη ομάδα της γείτονος που θα κατακτούσε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Το μεγάλο αστέρι της ήταν ο δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη φανέλα της Γιουγκοπλάστικα, ο Πέταρ Ναουμόσκι.

Ο Σκοπιανός γκαρντ είχε βρεθεί κοντά στη μεταγραφή του στον Άρη το 1991 κατόπιν εισήγησης του Λάζαρο Λέσιτς αλλά λόγω διαφοράς στο οικονομικό η μετακίνηση του παίχτη δεν ευοδώθηκε. Στις υπόλοιπες θέσεις οι Τούρκοι διέθεταν τον ανερχόμενο 

Ουφούκ Σαρίτσα και τον σουτέρ Βολκάν Αϊντίν, ενώ το δίδυμο της ρακέτας απαρτιζόταν από τον Ταμέρ Οϊγκούτς και τον Αμερικανό power forward Λάρι Ρίτσαρντ με το περίεργο στυλ στις ελεύθερες βολές. Καθοδηγητής της από τον πάγκο, ο καλύτερος Τούρκος προπονητής εκείνη την εποχή, ο Αϊντίν Ερς.

Παρόλες τις προσπάθειες των παραγόντων των δύο ομάδων για εκτόνωση του κλίματος, η έξαρση του Μακεδονικού ζητήματος -η Ομοσπονδία δεν έδωσε την άδεια στον Άρη για να φορέσουν οι παίχτες τη φανέλα με τον Ήλιο της Βεργίνας - και οι ανέκαθεν τεταμένες σχέσεις μας με την Τουρκία, είχαν θέσει τους αξιωματούχους της FIBA σε συναγερμό. Ιδιαίτερα όταν έγινε γνωστή η παρουσία 5500 οπαδών του Άρη και μόλις 500 της Εφές, η ιταλική αστυνομία τοποθέτησε σε καίρια σημεία του γηπέδου 800 καραμπινιέρους. Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι κερκίδες του Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, στις 16 Μαρτίου 1993 δονούνταν από τον "κιτρινόμαυρο σεισμό".

Ο Άρης ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί αλλά έπρεπε να το επιβεβαιώσει και στο παρκέ. Η τακτική απομόνωσης και η μίνι δεκαήμερη προετοιμασία που επέλεξε ο Σέρφ στα βουνά του Μπόρμιο είχε βαρύνει το μυαλό και τα πόδια των παιχτών του Άρη. Και αυτό ήταν κάτι που φάνηκε σχεδόν από την αρχή του μεγάλου τελικού. Οι Τούρκοι γνώριζαν από την κατασκοπεία ότι αν πήγαινε το παιχνίδι σε γρήγορο ρυθμό και υψηλό σκορ, ήταν χαμένοι από χέρι έχοντας απέναντι τους μία ομάδα με μέσο όρο 88 πόντους στην επίθεση. Αργό τέμπο λοιπόν, πιεστική άμυνα και αρχικά φαινόταν να πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι παίχτες του "Αυτοκράτορα" μπήκαν σαν υπνωτισμένοι στο παρκέ, προηγήθηκαν 1 - 11 στα πρώτα λεπτά. Ο Άντερσον ήταν ο πρώτος που ξύπνησε και  δεν επέτρεψε στην Εφές να ξεφύγει ακόμα περισσότερο στο σκορ. Τα καλά νέα ήρθαν από την πλευρά του Οϊγκούτς που επωμιζόμενος το μαρκάρισμα του Τάρπλεϊ, χρεώθηκε γρήγορα με 3 φάουλ αλλά οι Τούρκοι βρήκαν τις λύσεις στο πρόσωπο του Αϊντίν, που έκανε τη ζημιά στο πρώτο μέρος.Το ημίχρονο έληξε με 32 - 29 υπέρ της Εφές και όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του Άρη.

Διαψεύδοντας όμως τις προσδοκίες  ο "Αυτοκράτορας" συνέχισε την αστοχία του, πνιγμένος στο άγχος. Ο Ρόι θα πάρει τη σκυτάλη από τον Άντερσον και θα βάλει στα καλάθια τον Ρίτσαρντ, ενώ οι Τούρκοι προσπαθούν με τον Σαρίτσα αφού ο Ναουμόσκι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα από την εξουθενωτική άμυνα του Μέμου Ιωάννου και του Βουρτζουμη.  Και οι δύο ομάδες είναι εκνευριστικά άστοχες και ιδιαίτερα ο Άρης που θα τελειώσει το παιχνίδι χωρίς να ευστοχήσει σε προσπάθεια για τρίποντο. Μετά το 4ο φάουλ, ο Ερς θα τραβήξει τον Αϊντίν στον πάγκο και οι Αρειανοί θα πάρουν επιτέλους το προβάδισμα με 42 - 40 στο 30ο λεπτό. Έλληνες και Τούρκοι βλέπουν το καλάθι σαν την τρύπα της βελόνας και στο 37' το σκορ θα γίνει 50 - 45 υπέρ του Άρη με καλάθι του Άντερσον, κάνοντας τους οπαδούς να πιστεύουν ότι η ομάδα θα δείξει επιτέλους την ανωτερότητα της.

Το εύστοχο τρίποντο του Σαρίτσα θα επαναφέρει το άγχος και την αγωνία. Στον χρόνο που απομένει και οι δύο θα δώσουν ρεσιτάλ αστοχίας και λαθών. Με ένα τέτοιο - κάνοντας βήματα  - 18" πριν την εκπνοή, ο Γιαννάκης που δεν θύμιζε σε τίποτα τον Δράκο των ημιτελικών, θα αναπτερώσει τις ελπίδες της Εφές. Το παιχνίδι και το τρόπαιο κρέμονται από μια κλωστή και την τελευταία επίθεση από τα χέρια του Ναουμόσκι. Ο Σκοπιανός με τον Ιωάννου να τον επιτηρεί θα διεισδύσει στην ελληνική ρακέτα, θα προσποιηθεί και θα σουτάρει με ταμπλό. Η μπάλα θα κάνει το χατίρι του Άρη και ολοκλήρου του ελληνικού μπάσκετ και δεν θα μπει στο καλάθι αλλά θα βρεθεί στα χέρια του Μισούνοφ που άρπαξε το ριμπάουντ.

Ήταν η δικαίωση των κόπων της ομάδας που από το 1985 πρωταγωνιστούσε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έβαλε το άθλημα στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Με το σφύριγμα της λήξης επικράτησε πανδαιμόνιο. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι καραμπινιέροι εξαφανίστηκαν από το γήπεδο και το παρκέ γέμισε με πανηγυρίζοντες οπαδούς του Άρη. Την ώρα που ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον κόβοντας το διχτάκι της μπασκέτας, εκείνη την ίδια ώρα της γιορτής ξεκινούσε ο πόλεμος.

Ένα μπουκάλι που πετάχτηκε από την πλευρά των Τούρκων και η "στενή επαφή" του Λάρι Ρίτσαρντ με έναν Έλληνα οπαδό άναψαν τη σπίθα. Μαινόμενοι οι Αρειανοί, επιτέθηκαν στους Τούρκους που φυσικά δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Πυρομαχικά άλλωστε υπήρχαν μπόλικα. Καρέκλες, πάγκοι, μπουκάλια εκτοξεύονταν εκατέρωθεν με στόχο τα κεφάλια των "εχθρών". Τελικά και αφού το παρκέ θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο, οι Ιταλοί εδέησαν να παρέμβουν και οι πιο ψύχραιμοι εξομάλυναν την κατάσταση. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και η απονομή παρόλη την άρνηση του επικεφαλής της FIBA Europe, του Άλντο Βιτάλε. Ο Ιταλός πείστηκε να παραδώσει το Κύπελλο μετά το ακράδαντο επιχείρημα των ανθρώπων του Άρη ότι αν επιμείνει, δε μπορούν να εγγυηθούν για τις "αντιδράσεις" των οπαδών.

Ο πέλεκυς έπεσε βέβαια βαρύς, αρχικά με απουσία δύο χρόνων από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση που τελικά με παρέμβαση του Γιώργου Βασιλακόπουλου μετετράπη σε αποκλεισμό της έδρας την επόμενη χρονιά, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε εκείνο το βράδυ. Αυτό που μετρούσε ήταν η μεγάλη στιγμή του Άρη που επιτέλους κατάφερνε να εκπληρώσει την αναζήτηση του "χαμένου θησαυρού" έχοντας πάντα στο πλευρό του τους οπαδούς του, που στο Τορίνο όπως και σε κάθε ευρωπαϊκό γήπεδο δεν σταμάτησαν λεπτό να χοροπηδάνε στους ρυθμούς του "ΑΡΗ ΘΥΜΗΣΟΥ"... 

Antreas Tsemperlidis

Ο Μάριο Μπόνι

 Καλημέρα μπασκετόφιλοι...

Με τους γείτονες μας Ιταλούς υπάρχει μία φράση που μας χαρακτηρίζει, το γνωστό una faccia una razza. Στην περίπτωση του μπάσκετ δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένη περίπτωση από τη σχέση του Μάριο Μπόνι με τον Άρη.

Ο "τρελλός ο Ιταλός" που γιορτάζει σήμερα τα 59 του χρόνια δεν γεννήθηκε Έλληνας αλλά αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ απο τον κόσμο του "Αυτοκράτορα" που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίχτες που φόρεσε τη φανέλα με τον θεό του πολέμου. 

Όταν το καλοκαίρι του 96, ο Μάριο έφτασε στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλευόμενος τον νόμο Μποσμάν, είναι αλήθεια πως η απόκτηση του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλάθλων που έσπευσαν να τον αποθεώσουν κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" αλλά και σκεπτικισμό σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία  του "mitraglia" (πολυβόλο) στα μονοπάτια της ιταλικής λίγκας τα προηγούμενα χρόνια. 

Οι ενδοιασμοί δεν προέρχονταν από την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία του Μπόνι αλλά από το γεγονός πως δύο χρόνια νωρίτερα, ο παίχτης είχε βρεθεί θετικός σε τεστ που του έγινε για χρήση απαγορευμένων ουσιών και συγκεκριμένα ναδρολόνης. Η ιταλική ομοσπονδία παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μάριο, τον τιμώρησε με δύο χρόνια αποκλεισμό χαρακτηρίζοντας ως γελοίες τις δικαιολογίες πως ένα φάρμακο που πήρε ο Μπόνι για τον πυρετό, περιείχε την παράνομη ουσία.

Ήταν μία σκληρή απόφαση για έναν αθλητή με το βιογραφικό του Μπόνι που επι εννέα χρόνια με τη φανέλα της Μοντεκατίνι και παρέα με τον "δίδυμο" όπως τους αποκαλούσαν οι γείτονες,  Αντρέα Νικολάϊ βομβάρδιζαν τα ιταλικά καλάθια. Διωγμένος πλέον από την Ιταλία, ο Μάριο μετακόμισε στην Αμερική και το ημιεπαγγελματικό USBL για να μπορέσει να παίξει μπάσκετ, μέχρι τον Ιούνιο του 95 που η ποινή του μειώθηκε σε δεκαοχτώ μήνες και έτσι επέστρεψε στην αγαπημένη του Μοντεκατίνι που χωρίς αυτόν και τον Νικολάϊ, βρισκόταν πια στην Α2. Τα οικονομικά δεδομένα είχαν αλλάξει και ο βετεράνος Μπόνι μαζί με το βαρύ συμβόλαιο του δεν είχαν θέση στον σχεδιασμό της νέας περιόδου.

Στα 33 του, ο Μάριο αποδέχθηκε την πρόταση του Άρη βρίσκοντας τον δρόμο του για τη βασική πεντάδα ακόμα και αν οι πρώτοι  μήνες δεν ήταν εύκολοι. Ο Μαρκόπουλος δεν τον εμπιστευόταν και έπρεπε να έρθει ο Σούμποτιτς για να μπορέσει ο Μπόνι να ξεδιπλώσει στο παρκέ το επιθετικό του ταλέντο. Με ηγέτη τον Ιταλό, ο Άρης θα γνωρίσει την πιο γλυκιά ήττα στο Τρεβίζο από την Μπενετόν και θα πάρει την πρόκριση για τους τελικούς του Κόρατς. Στον πρώτο αγώνα του Αλεξάνδρειου ήταν από τους λίγους που βρέθηκε σε καλή μέρα στην ήττα από τους Τούρκους της Τόφας και στη ρεβάνς της Προύσσας μαζί με όλη την υπόλοιπη ομάδα κατέθεσε την ψυχή του εκτός από τους 20 πόντους για να σηκώσει ο "Αυτοκράτορας" το τρόπαιο μέσα στην Τουρκία.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με όνειρα για τον Άρη αλλά τα δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν παίχτες και προπονητές να εγκαταλείψουν το καράβι που βυθιζόταν. Αυτοί που έμειναν όμως, έγραψαν ιστορία. Ανάμεσα τους και ο "Σούπερ Μάριο" που αν και ξένος και με μόλις μιάμιση χρονιά στην ομάδα, έβαλε το συναίσθημα πάνω από τα χρήματα. "Μείνε να πάρουμε το Κύπελλο" του ζήτησε η αντιπροσωπεία των οπαδών που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του μία ημέρα προτού ο Ιταλός πάρει το αεροπλάνο για την πατρίδα του και συγκινημένος από την κίνηση των παιδιών του Super 3, δέχτηκε να αναβάλει την αναχώρηση του χαρίζοντας τα χρωστούμενα της τότε διοίκησης Χατζόπουλου.

Στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου, οι απλήρωτοι μπασκετμπολίστες του Χρήστου Μαγκώτσιου έπαιξαν για τους εαυτούς τους, τον εγωισμό τους και τη βαριά φανέλα του "Αυτοκράτορα". Ξεπέρασαν με άνεση το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και στον τελικό με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη έδειξαν πως στο μπάσκετ εκτός από ταλέντο χρειάζεται να έχεις και μπόλικα ψυχικά αποθέματα για να τα βγάλεις στο παρκέ. Ο Άρης πήρε το Κύπελλο και ο Μπόνι έφυγε την επόμενη μέρα από τη Θεσσαλονίκη με δύο τίτλους και την παντοτινή αγάπη της κιτρινόμαυρης εξέδρας.

Γιατί ο Μάριο Μπόνι εκτός από ένας μεγάλος σκόρερ ήταν και ένας αθλητής που με τις πράξεις του εντός και εκτός παρκέ μίλησε στην καρδιά των φιλάθλων, που ποτέ δεν ξέχασαν την εικόνα του να χτυπάει το τύμπανο στον ρυθμό της αποθέωσης. Χρόνια Πολλά ρε τρελλέ...

Antreas Tsemperlidis

Το εφήμερο πέρασμά του Ρέτζι Θιους από τον Άρη...

Όταν η κουβέντα έρχεται στα ονόματα των Αμερικανών με τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ που έκαναν το υπερατλαντικό ταξίδι και πάτησαν το πόδι τους στα ελληνικά παρκέ, το δικό του σπανίως ακούγεται. Και ίσως είναι λίγο άδικο για έναν παίχτη με το παλμαρέ του Ρέτζι Θίους, του παίχτη του ενός αγώνα με τη φανέλα του Άρη. 

Προτού όμως καταλήξουμε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1993, ας πιάσουμε το νήμα απο την αρχή ξετυλίγοντας τη διαδρομή του Αμερικανού στα γήπεδα της πατρίδας του. Γεννημένος σαν σήμερα στην Καλιφόρνια το 1957, ο Ρέτζι αγωνίστηκε για τρία χρόνια υπό  τις οδηγίες του Τζέρι Ταρκάνιαν στο UNLV και ως μέλος της περίφημης "Hardway Eight" έφτασε στο Φάιναλ Φορ του 1977 γνωρίζοντας την ήττα στον ημιτελικό απο το Νόρθ Καρολάινα. Την επόμενη χρονιά ο Θίους επιλέχθηκε στο νούμερο 9 του ντραφτ απο το Σικάγο που έψαχνε έναν αξιόπιστο σκόρερ για να πλαισιώσει τον Άρτις Γκίλμορ και πέτυχε διάνα με την περίπτωση του Ρέτζι. Ήδη απο την ρούκι σεζόν του ο Θίους έδειξε τα στοιχεία που θα τον καθιέρωναν τα επόμενα χρόνια στην ελίτ του ΝΒΑ, δηλαδή την τρομερή επαφή του με το αντίπαλο καλάθι και την ευχέρεια στη δημιουργία. Ο Θίους ήταν για τους Μπουλς ο Τζόρνταν πρίν από τον Μάικλ, ο πρώτος τους σκόρερ και ο καλύτερος παίχτης τους. 

Σε μία κακή περίοδο για το Σικάγο που πάλευε για την είσοδο στα πλέι οφ, ο Θίους ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα και αμοίφθηκε για τις εμφανίσεις του  με δύο συμμετοχές σε All Star Game το 81 και το 83. Η άφιξη όμως του νέου προπονητή Κέβιν Λάγκχερι έθεσε στο περιθώριο τον μέχρι τότε βασικό Θίους και στις 15 Φεβρουαρίου του 1984, ο "Riverboat" βρέθηκε στο Κάνσας Σίτι για τους Κίνγκς και κατόπιν στο Σακραμέντο όπου μετακόμισαν το 1985 οι "Βασιλιάδες". Στην πρωτεύουσα της γενέτειρας του, ο Ρέτζι βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό, οι μέσοι όροι του σε πόντους και ασίστ ξεπέρασαν τα νούμερα του Σικάγο (9.6 ασίστ το 85-86 και 21.6 πόντους το 87-88) αλλά το είχε η μοίρα του να παίζει σε κακές ομάδες που αγκομαχούσαν για την είσοδο στην post season. 

Έχοντας κλείσει τα 30 και θέλοντας να παίξει σε οργανισμό με μεγαλύτερους στόχους, ζήτησε ξανά ανταλλαγή και το καλοκαίρι του 88 τον βρήκε στην Ατλάντα συμπαίχτη του Ντομινίκ και του Μόουζες Μαλόουν. Δεν μακροημέρευσε όμως ως Γεράκι, ο Σταν Κάστεν τον άφησε απροστάτευτο στο expansion draft του 1989 και η νεοεισαχθείσα ομάδα του Ορλάντο άδραξε την ευκαιρία να ενισχύσει το ρόστερ με μπόλικη εμπειρία και την ποιότητα που διέθετε αποδεδειγμένα ο Ρέτζι Θίους. Δεύτερος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ για το Ορλάντο, το καλοκαίρι του 90 ο Αμερικανός υπέγραψε το τελευταίο του συμβόλαιο στο ΝΒΑ με την 5η ομάδα της καριέρας του και έτσι το αγαπημένο του νούμερο 24 βρέθηκε στις γαλάζιες φανέλες των Νετς. 

Στο Νιου Τζέρσεϊ ο Θίους ανέλαβε ξανά ηγετικό ρόλο, η μπογιά του ακόμα και στα 34  του περνούσε και η ανάδειξη του σε πρώτο σκόρερ της ομάδας δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Λογική λοιπόν η απαίτηση του το καλοκαίρι του 91 να υπογράψει ένα τελευταίο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, λογική όμως και η επιφυλακτικότητα των Νετς να δεσμεύσουν το salary cap για έναν βετεράνο που βρισκόταν πια στη δύση της καριέρας του. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η Βαρέζε για να δώσει τη λύση, ρίχνοντας στο τραπέζι την πρόταση για τριετές συμβόλαιο που θα απέφερε στον Ρέτζι 4.000.000 δολλάρια. Ο Αμερικανός που στη 13χρονη διαδρομή στο ΝΒΑ είχε κερδίσει 5.800.000 συνολικά, όπως ήταν φυσικό ζαλίστηκε από τη δελεαστική προσφορά των Ιταλών και έτσι ο μπασκετμπολίστας των 19.105 πόντων και των 1.022 αγώνων στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, πέρασε για πρώτη φορά στην καριέρα του τον Ατλαντικό. Σε 30 αγώνες που έπαιξε με τη φανέλα της θρυλικής Βαρέζε, ο Θίους διέπρεψε με 29 πόντους και 6 ασίστ  σε κάθε παιχνίδι αλλά οι αριθμοί αυτοί δεν στάθηκαν ικανοί να αποτρέψουν τον υποβιβασμό για τους Λομβαρδούς και ακόμα χειρότερα, ο Ρέτζι τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι και αναγκάστηκε να βάλει τέλος στην καριέρα του ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. 

Τον Μάϊο του 93 ο Άρης, εστεμμένος Κυπελλούχος Ευρώπης στο Τορίνο, προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ που προκάλεσε η φυγή του Ρόι Τάρπλεϊ όταν ο Αμερικανός την κοπάνησε για την πατρίδα του, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την ομάδα που προετοιμαζόταν για τον τελικό Κυπέλλου με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό του Νίκου Γκάλη. Ο Σβι Σερφ χρειαζόταν επειγόντως έναν ψηλό για να καλύψει όσο αυτό ήταν δυνατόν το τεράστιο κενό του Ρόι στην ρακέτα του "Αυτοκράτορα"και ενώ όλοι περίμεναν έναν σέντερ, για ανεξήγητο λόγο στη Θεσσαλονίκη αφίχθη στις 7 Μαΐου ο ύψους 1.98 γκαρντ/φόργουορντ και παλαίμαχος Ρέτζι Θίους. Μέσα σε οχτώ μέρες ο Ρέτζι έπρεπε να γνωρίσει τους συμπαίχτες του, να μάθει τα συστήματα και τους κανονισμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ταυτόχρονα να βρει αγωνιστικό ρυθμό προερχόμενος από απραξία ενός χρόνου. Όσο φιλότιμο και να είχε και καθόλου βεντετισμό -όλοι στον Άρη είχαν να λένε για το πόσο προσιτός ήταν- με δύο τρεις προπονήσεις ήταν πρακτικά αδύνατο να μπορέσει να κάνει τη διαφορά στον τελικό. Σύν τοίς άλλοις στον αγώνα της 15ης Μαΐου, άλλαξαν και τα αγωνιστικά πλάνα του Σερφ αφού για να χωρέσει ο Θίους στην πεντάδα σε θέση σμολ φόργουορντ, ο Άντερσον πήγε αναγκαστικά στο 4. Στο ρεσιτάλ του "Γκάνγκστερ" που εκτέλεσε με 36 πόντους τη μεγάλη του αγάπη, ο Ρέτζι έμοιαζε χαμένος και εκτός κλίματος. Το νούμερο 12 του Άρη σκόραρε μόλις 9 πόντους αλλά ο "Αυτοκράτορας" με τρομερή εμφάνιση από Γιαννάκη και Άντερσον διεκδίκησε μέχρι τη νίκη και το τρόπαιο για να υποκύψει στο τέλος, έχοντας τρομερά παράπονα από τη διαιτησία των Ράλλη και Τσανίδη. 

Παράπονα σίγουρα δεν είχαν οι άνθρωποι του Άρη απο τον Ρέτζι έστω και αν ο Μητρούδης ουσιαστικά πέταξε 150.000 δολλάρια που ήταν η αμοιβή του Θίους για τον έναν και μοναδικό αγώνα που έπαιξε με τα κιτρινόμαυρα. Ο Αμερικανός που ήρθε στην Ελλάδα χωρίς το μουστάκι του, σήμα κατατεθέν την εποχή που σκόραρε κατά ριπάς στο ΝΒΑ, έμεινε στην ιστορία ως ο παίχτης της μίας βραδιάς και είναι πραγματικά κρίμα που ήρθε στη χώρα μας έχοντας στην πλάτη του τραυματισμό και αγωνιστική "σκουριά", γιατί σίγουρα θα βλέπαμε πολλά περισσότερα από έναν μπασκετμπολίστα της εμβέλειας του Ρέτζι Θίους...

Antreas Tsemperlidis