Η ιστορία του ραδιοφωνικού θεάτρου.

 1) Η ιστορία του ραδιοφωνικού θεάτρου ξεκινά μαζί με την ιστορία του ραδιόφωνου στην Ελλάδα. To ραδιόφωνο εκπέμπει κανονικά."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

2 Η ιστορία του ραδιοφωνικού θεάτρου. Η ιστορία του ραδιοφωνικού θεάτρου ξεκινά μαζί με την ιστορία του ραδιόφωνου στην Ελλάδα. To ραδιόφωνο εκπέμπει κανονικά το 1938, σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν 10.000 ραδιόφωνα με πολλαπλάσιους φυσικά ακροατές.


3 Από την αρχή λοιπόν κάθε θεατρική εκπομπή έχει τόσους αποδέκτες όσους δεν συγκεντρώνουν όλα τα θέατρα της Αθήνας. Από την αρχή λοιπόν κάθε θεατρική εκπομπή έχει τόσους αποδέκτες όσους δεν συγκεντρώνουν όλα τα θέατρα της Αθήνας. Έτσι το θέατρο έφτανε παντού εκεί όπου δεν έφτανε ούτε εφημερίδα και πολύ περισσότερο, βέβαια, θέατρο. Από την αρχή λοιπόν κάθε θεατρική εκπομπή έχει τόσους αποδέκτες όσους δεν συγκεντρώνουν όλα τα θέατρα της Αθήνας. Από την αρχή λοιπόν κάθε θεατρική εκπομπή έχει τόσους αποδέκτες όσους δεν συγκεντρώνουν όλα τα θέατρα της Αθήνας. Έτσι το θέατρο έφτανε παντού εκεί όπου δεν έφτανε ούτε εφημερίδα και πολύ περισσότερο, βέβαια, θέατρο.


5 Τους ρόλους ερμήνευαν οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί της εποχής, πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθετούσαν κορυφαίοι σκηνοθέτες. Τους ρόλους ερμήνευαν οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί της εποχής, πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθετούσαν κορυφαίοι σκηνοθέτες. Οι μεταδόσεις περιελάμβαναν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ελληνικής και παγκόσμιας δραματουργίας. Στα πρώτα αυτά βήματα του ραδιοφώνου οι μεγαλύτεροι έλληνες ηθοποιοίπαραστέκονται στις ραδιοφωνικές απόπειρες.


6 Από τους πρώτους εκφωνητές της επίσημης ραδιοφωνίας ήταν τρεις πρωταγωνιστές της θεατρικής σκηνής. Από τους πρώτους εκφωνητές της επίσημης ραδιοφωνίας ήταν τρεις πρωταγωνιστές της θεατρικής σκηνής. Η Αφροδίτη Λαουτάρη και ο Μιχάλης Κοφινιώτης ήταν από τα πρώτα ονόματα της οπερέτας και η Αγγελική Κοτσάλη είχε πολλές φορές χειροκροτηθεί σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας. Η Αφροδίτη Λαουτάρη και ο Μιχάλης Κοφινιώτης ήταν από τα πρώτα ονόματα της οπερέτας και η Αγγελική Κοτσάλη είχε πολλές φορές χειροκροτηθεί σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας.


7 Το πρώτο ολοκληρωμένο θεατρικό έργο που ακούστηκε από το ραδιόφωνο ήταν ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας του Κορομηλά και μεταδόθηκε την Κυριακή 19 Μαίου 1940 στις 10.15 το βράδυ….


8 Η ραδιοσκηνοθεσία ήταν του συγγραφέα Δημήτρη Ιωαννόπουλου και συμμετείχε η συμφωνική ορχήστρα του σταθμού. Στους ρόλους ακούγονταν οι Σωτηρία Ιατρίδου, Λέλα Πατρικίου, Καίτη Σταυρή, Στ. Φταγκοπούλου, Ανδρέας Παντόπουλος, Τ. Καρούσος, Κ. Παπαγεωργίου, Ν. Ματθαίος, Κ. Ραντάς και Κ. Ζερβός


9 Στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από την έναρξη ως την πρώτη θεατρική Κυριακή τα προγράμματα του σταθμού φιλοξενούσαν συνεχώς ημίωρα θεατρικά σκετς, τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα.


11 Στην κατοχή η Ραδιοφωνία περνάει στα χέρια του Γιάννη Βουλπιώτη. Ο αντιπρόσωπος της Telefunken και φυσικά φίλος των Γερμανών, έχει ευρωπαϊκή αντίληψη για τα ραδιοφωνικά προγράμματα και δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για το θέατρο. Στην Ανώνυμη Εταιρία Ραδιοφωνικών Εκπομπών που ιδρύεται το 1941, όταν ο κρατικός σταθμός υποχρεώνεται να σιωπήσει, ο Βουλπιώτης αναθέτει το θεατρικό τμήμα στον Δημήτρη Ιωαννόπουλο. Στην καταχνιά της κατοχής τα ποικιλόμορφα θεατρικά σκετς που μεταδίδει ο σταθμός με τις γνωστές φωνές των αγαπημένων ηθοποιών είναι μια ανεκτίμητη συμπαράσταση. Στην κατοχή η Ραδιοφωνία περνάει στα χέρια του Γιάννη Βουλπιώτη. Ο αντιπρόσωπος της Telefunken και φυσικά φίλος των Γερμανών, έχει ευρωπαϊκή αντίληψη για τα ραδιοφωνικά προγράμματα και δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για το θέατρο. Στην Ανώνυμη Εταιρία Ραδιοφωνικών Εκπομπών που ιδρύεται το 1941, όταν ο κρατικός σταθμός υποχρεώνεται να σιωπήσει, ο Βουλπιώτης αναθέτει το θεατρικό τμήμα στον Δημήτρη Ιωαννόπουλο. Στην καταχνιά της κατοχής τα ποικιλόμορφα θεατρικά σκετς που μεταδίδει ο σταθμός με τις γνωστές φωνές των αγαπημένων ηθοποιών είναι μια ανεκτίμητη συμπαράσταση.


12 Τρεις ραδιοφωνικές σκηνές κατά μέσο όρο μεταδίδονταν την εβδομάδα, γραμμένες από διάφορους συγγραφείς ή μεταφρασμένες. Κανένα έργο θεατρικό της σκηνής δεν συναντάμε φυλλομετρώντας τα προγράμματα του ‘42 και ‘43. Βρίσκουμε όμως συχνά εκτός των σκετς που συνήθως έχουν ημίωρη διάρκεια και αναφορές σε ραδιοβαριετέ αλλά και ειδικά αφιερώματα σε συγγραφείς όπως για παράδειγμα μισή ώρα για τον Τίμο Μωραϊτίνη, με ραδιοφωνικές σκηνές από τα έργα του. Θεατροποιήσεις κάνει και η ώρα του παιδιού που μεταδίδει κλασικά ελληνικά έργα με πρωταγωνιστές τα παιδιά.


13 Μετά την απελευθέρωση επανιδρύεται ο κρατικός ραδιοσταθμός ως ΕΙΡ. Μετά την απελευθέρωση επανιδρύεται ο κρατικός ραδιοσταθμός ως ΕΙΡ. Από νωρίς η ευθύνη των θεατρικών εκπομπών ανατίθεται στον Αλέξη Σολωμό.


14 Ένα επιτελείο από έμπειρους, ταλαντούχους, νέους συγγραφείς αναλαμβάνει τη διασκευή των θεατρικών έργων περιορίζοντας τη διάρκειά τους, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει αυτή την αφαίρεση. Μέσα στη δεκαετία 46-56 κορυφώνεται η προσφορά του ραδιοφωνικού θεάτρου. Οι θεατρικές εκπομπές του ραδιόφωνου αυτή την εποχή είναι η προωθημένη πρωτοπορία του ελληνικού θεάτρου.


15 Ανάμεσα στους συγγραφείς που συμμετείχαν στις διασκευές αυτές των έργων ήταν ο Μανώλης Σκουλούδης, ο Νότης Περγιάλης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Αλέξης Σολωμός κ.α. Σε όλο αυτό το διάστημα οι μεγαλύτεροι έλληνες σκηνοθέτες συνεργάζονται στις θεατρικές παραγωγές του ΕΙΡ. Ανάμεσα στους συγγραφείς που συμμετείχαν στις διασκευές αυτές των έργων ήταν ο Μανώλης Σκουλούδης, ο Νότης Περγιάλης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Αλέξης Σολωμός κ.α. Σε όλο αυτό το διάστημα οι μεγαλύτεροι έλληνες σκηνοθέτες συνεργάζονται στις θεατρικές παραγωγές του ΕΙΡ. Ο Κάρολος Κουν κατεβαίνει συχνά τα σκαλιά των ραδιοθαλάμων του Ζαππείου.


16 Στις διανομές εναλλάσσονται οι κορυφαίοι των ηθοποιών μας… Τακτικές είναι οι συμμετοχές του Βεάκη, της Παξινού, του Μινωτή, του Νέζερ, της Μανωλίδου, της Κατερίνας, της Λαμπέτη, του Χορν, της Κυβέλης.


17 μπροστάρης του ελληνικού θεάτρου. Για μια δεκαετία το ραδιόφωνο γίνεται ο μπροστάρης του ελληνικού θεάτρου. Όλα τα νέα ρεύματα από την Αμερική και την Ευρώπη, πριν να φανούν στις ελάχιστες τότε πρωτοποριακές σκηνές ακούγονται πρώτα από το ραδιόφωνο.


18 Η μετάδοση θεατρικών έργων από το ραδιόφωνο αποτελούσε τη μόνη διαδρομή προσέγγισης στο θέατρο. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια λειτουργούσαν πολύ λίγα θέατρα στην Αθήνα. Η μετάδοση θεατρικών έργων από το ραδιόφωνο αποτελούσε τη μόνη διαδρομή προσέγγισης στο θέατρο. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια λειτουργούσαν πολύ λίγα θέατρα στην Αθήνα.


19 Έτσι, τα σημαντικότερα ονόματα της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής της χώρας μέσω των μικροφώνων του ΕΙΡ μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού με όλες τις ευεργετικές συνέπειες. Στην επαρχία η επαφή του κοινού με το θέατρο, αφού τα θέατρα ήταν ανύπαρκτα σχεδόν, γινόταν μόνον μέσω των περιοδευόντων θιάσων, οι περισσότεροι από τους οποίους πρόσφεραν μηδενική ποιότητα…


20 Το ραδιόφωνο υπήρξε ένα μεγάλο θεατρικό σχολείο. Το ραδιόφωνο υπήρξε ένα μεγάλο θεατρικό σχολείο. Έμαθε στους Έλληνες τι είναι το μεγάλο θέατρο, παρουσίασε τις καινούριες τάσεις του θεάτρου και τους νέους συγγραφείς, έμαθε τους ακροατές του να αγαπούν και το παλιό και το καινούριο….. ….Και μαζί, τους έμαθε να αγαπούν τις φωνές που ενσαρκώνουν τους ήρωες των συγγραφέων και να φαντάζονται… ….Και μαζί, τους έμαθε να αγαπούν τις φωνές που ενσαρκώνουν τους ήρωες των συγγραφέων και να φαντάζονται…


21 …..Να φαντάζονται τα πρόσωπα και τα πράγματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τους ήχους, να συγκεντρώνουν τη σκέψη τους στα νοήματα, καθώς μάλιστα δεν υπήρχαν φανταχτερές εικόνες να τους αποπροσανατολίζουν…….


22 .…Να εγγυώνται την υψηλή θεατρική τέχνη μέχρι το μεδούλι της και να εξελίσσονται κι αυτοί σαν άνθρωποι μαζί της… ….Ακριβώς το στοιχείο της φαντασίας άλλωστε αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη του ραδιοφωνικού θεάτρου μέχρι και σήμερα!!!


24 Οι μαθητές της Β΄ Λυκείου του Γενικού Εκκλησιαστικού Λυκείου Κρήτης: Ειρήνη Χαιρετάκη Νίκος Ανδρεαδάκης Γιώργος Βλαχάκης Υπεύθυνη καθηγήτρια: Χαρά Ζαραβέλλα, ΠΕ02 Ευχαριστούμε για την προσοχή σας! Ερευνητική εργασία: Ραδιοφώνου και Θεάτρου γωνία…! Σχολικό έτος 2013-2014

Αλήθειες της Αριστεράς στο σχολείο. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ελληνες γρηγορείτε! Η χώρα βάλλεται πανταχόθεν – και «από ανέκαθεν» θα μου πείτε. Δεν τους φτάνει που τσιμέντωσαν την Ακρόπολη. Δεν τους φτάνει που μας τσιμπάνε με τις αυταρχικές σύριγγες για να μας εμβολιάσουν. Τώρα με δόλιο τρόπο προσπαθούν να χωθούν στα μυαλά των εφήβων μας για να αλλοιώσουν την ιστορική τους μνήμη.

 Ευτυχώς υπάρχουν οι άγρυπνοι ακρίτες της συνείδησής μας, εν προκειμένω η ΟΛΜΕ. Οπως διάβασα χθες στο κείμενο του Απόστολου Λακασά στην «Κ» το ως άνω αρκτικόλεξο καταγγέλλει ότι η γερμανική κυβέρνηση: «Επιχειρεί με ύπουλο τρόπο να παρέμβει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα… επιδιώκει βαθμιαία να αμβλύνει τις ευθύνες της ναζιστικής Γερμανίας για τα ανείπωτα εγκλήματά της σε βάρος της χώρας όπως επίσης όλων των λαών». Το φρικαλέο αυτό εγχείρημα επιχειρείται μέσω ενός ψηφιακού αρχείου με τίτλο «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα». Περιλαμβάνει 93 συνεντεύξεις, μεταξύ αυτών επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, του Μανόλη Γλέζου και του Κάρολου Παπούλια. Πρόγραμμα με ελληνογερμανική χρηματοδότηση. Τι το ενόχλησε το αρκτικόλεξο; Υποθέτω ότι το πρόγραμμα δεν ακολουθεί το επίσημο αφήγημα της Αριστεράς κατά το οποίο στη γερμανική Κατοχή αντιστάθηκε μόνον το ΚΚΕ. Ολοι οι άλλοι ήσαν δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Δολίως παραλείπει να πει στα παιδιά ότι τον ναζισμό τον εξαφάνισε η μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Δεν ξέρω. Υποθέσεις κάνω. Μάλλον όμως προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για να μας επιβάλλει καινούργιο μνημόνιο.

Σοβαρεύομαι κατά το δυνατόν. Το αρκτικόλεξο δυστυχώς δεν είναι μόνον συνδυασμός τεσσάρων γραμμάτων της αλφαβήτου. Πίσω του βρίσκεται η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση. Την δε καταγγελία την υπογράφει το διοικητικό της συμβούλιο. Οθεν και τα ερωτήματα που προκύπτουν. Αυτή η άποψη εκπροσωπεί όντως την πλειονότητα των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση; Θέλω να πω ο καθηγητής στο μάθημα της Ιστορίας θα παρουσιάσει το αρχείο ως δόλια προσπάθεια άμβλυνσης της ναζιστικής φρίκης; Τόσο δόλια ώστε να ξεγελάσει και τον Γλέζο. Αν όντως ισχύει αυτό τότε η κατάσταση στη Μέση Εκπαίδευση δεν διορθώνεται ούτε με δέκα αξιολογήσεις. Ή μήπως η άποψη εκφράζει μια «πεφωτισμένη» μειοψηφία η οποία εκπροσωπείται στο Δ.Σ. εκμεταλλευόμενη την αδράνεια ή την αδιαφορία της πλειονότητας των εκπαιδευτικών για τις αρχαιρεσίες στην ΟΛΜΕ τους; Ελπίζω στο δεύτερο γιατί δεν θέλω να πάψω να ελπίζω.

Πάντως αυτοί είναι εκπαιδευτικοί. Κοινώς μπαίνουν στην τάξη και έχουν στο έλεός τους εφηβικά μυαλά. Και λίγοι να είναι φτάνει. Φτάνει για να εξηγήσουμε πώς ανανεώνονται οι φυλές των καταληψιών για παράδειγμα ή πώς οργανώνονται τα λεγόμενα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια με δυο χιλιάδες άτομα. Κι αυτοί μειονότητες είναι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας πριν είναι αργά;», όπως λέει κι η σαχλή της διαφήμισης.

Πηγή: Καθημερινή

Η αστυνομοκρατία και οι δάσκαλοι του Γένους Τάκης Θεοδωρόπουλος

 «Τι λένε οι πνευματικοί μας άνθρωποι για την αστυνομική βία και την αστυνομοκρατία»; Είναι δυνατόν να αδιαφορούν μπροστά στο δράμα της κοπέλας που ήθελε να φάει ξύλο και οι αστυνομικοί δεν καταδέχθηκαν να την αγγίξουν; Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν αργούν. Διαπραγματεύονται με την αλήθεια και τη δημοκρατία ολημερίς και οληνυχτίς και καταθέτουν το απόσταγμα της φαιάς τους ουσίας για το καλό όλων μας. 

Μπροστάρης τους η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Εβγαλε μια ανακοίνωση για να καταδικάσει τη βίαιη εκκένωση της κατάληψης στο πανεπιστήμιο. Παραθέτει, μάλιστα, και ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, το οποίο αποκαλύπτει τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο έδρασαν οι δυνάμεις καταστολής. «Κι ήθελε ακόμη… Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει». Ναι, όντως, ήταν έξι το πρωί και δεν είχε ακόμη ξημερώσει όταν οι βάρβαροι αστυνομικοί ανάγκασαν τους καταληψίες να σηκωθούν, χωρίς καν να έχουν τη λεπτότητα να τους προσφέρουν έναν καφέ. Με όλον τον σεβασμό στον Αναγνωστάκη. Είναι όμως η μοίρα των καλών ποιητών. Αν το έργο τους επιζήσει μετά τον βιολογικό τους θάνατο, δεν ξέρουν σε ποια χέρια θα πέσει. 

Επεται ανακοίνωση του κοσμήτορα της Φιλοσοφικής, κ. Δημήτρη Μαυροσκούφη. «Είμαι θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος». Γιατί; Επειδή τον ξύπνησαν αξημέρωτα; Οχι. Αυτός βλέπει πιο μακριά. Ο νους του είναι πολιτικός. Πώς ήταν ο νους του Δημοσθένη; Κάπως έτσι. Αυτός, λοιπόν, διαβεβαιώνει ότι οι «καταληψίες του κτιρίου της Διοίκησης είχαν αποφασίσει από χθες το βράδυ τη λήξη της» – είναι τα ελληνικά κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Λοιπόν, είχαν αποφασίσει τη λήξη της, αλλά όχι από τα ξημερώματα. Κάτσε να πάει μεσημέρι. Οπως έμαθα, κάθε «χθες βράδυ», για όσες μέρες κράτησε η κατάληψη, οι καταληψίες αποφάσιζαν τη λήξη. Το έλεγαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. κοσμήτορας είδε αστυνομική βία στην εκκένωση, αλλά δεν είδε το αχούρι που άφησαν πίσω τους οι καταληψίες. Τόση εντιμότητα πώς να την αντέξεις;

Τελευταίον άφησα τον κ. Μυλόπουλο. Πρώην πρύτανη, πρώην Σπίθα, κάτι ΣΥΡΙΖΑ γενικώς, κυρίως όμως άνθρωπο ευαίσθητο, ρέκτη των δικαιωμάτων. Αυτός βλέπει το πρώτο «αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο της Ευρώπης». Θα ξεχνούσα και εκείνον τον άλλον που προσφέρθηκε να συλληφθεί στη θέση των συλληφθέντων. Τις προάλλες συμπαραστάθηκα στη δυστυχισμένη κοπέλα που εκλιπαρούσε τους αστυνομικούς να τη δείρουν. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να συμπαρασταθεί σε όλους αυτούς. Να δείχνουμε κατανόηση στο πρόβλημά τους; Να τους χαϊδεύουμε ανάμεσα στα μάτια; Με τον γάτο μου τον Λουδοβίκο πιάνει. Ομως αυτός δεν είναι κοσμήτορας.

Πηγή: Καθημερινή

Διθύραμβοι για το αυτονόητο. Σάκης Μουμτζής

Δημιουργήθηκε αγγλόφωνο προπτυχιακό στην Ιατρική του ΑΠΘ, εν έτει 2021, και πανηγυρίζουμε. Πανηγυρίζουμε για κάτι που ισχύει ακόμη και σε χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Αλλά είπαμε η Ελλάδα αποτελεί μόνη της τον Τέταρτο Κόσμο. Διαβάζω για δίδακτρα 12.000 ευρώ ετησίως, για χορηγίες, δωρεές, πάσης φύσεως οικονομικές ενισχύσεις και τσιμπιέμαι. Στην πατρίδα μας γίνονται όλα αυτά;

Ρώτησαν τις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις; Ρώτησαν τους «προοδευτικούς» καθηγητές; Τους εξωπανεπιστημιακούς αντιεξουσιαστές; Αν δεν έχουν τη συγκατάθεση όλων αυτών, προβλέπω να έχουμε οσονούπω καταγγελίες, καταλήψεις, κινητοποιήσεις. Πού ακούστηκε το δημόσιο πανεπιστήμιο να δέχεται οικονομικές ενισχύσεις; Ποιοι δίνουν τα λεφτά; Τι κίνητρα έχουν; Μήπως επιδιώκουν τελικά, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη; Αυτές είναι οι ανοησίες με τις οποίες μας ταλαιπωρούσαν επί πολλά χρόνια οι άνθρωποι «της προόδου και του πνεύματος», οι θιασώτες του δημόσιου πανεπιστημίου με τις κουρελούδες στις προσόψεις των κτιρίων, τους βανδαλισμένους τοίχους και τα τραπεζάκια με τις αφίσες στους εσωτερικούς χώρους.

Κάτι φαίνεται πως πάει να αλλάξει στα ΑΕΙ της Ελλάδας. Δειλά δειλά γίνονται βήματα εκσυγχρονισμού, όπως η ίδρυση του αγγλόφωνου προπτυχιακού στην Ιατρική του ΑΠΘ. Είμαστε ακόμη στην αρχή και όπως κάθε προσπάθεια για να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, συναντά αντιδράσεις από τις δυνάμεις της συντήρησης, έτσι και ο εκσυγχρονισμός των ΑΕΙ θα προκαλέσει τη συσπείρωση των δυνάμεων της αντιμεταρρύθμισης. Εχουν βολευτεί με την ακινησία και το βάλτωμα.

Μέχρι στιγμής δεν υπήρξαν αντιδράσεις από τους «συνήθεις υπόπτους». Πιθανόν να αιφνιδιάστηκαν ή να περιμένουν αυτόν που θα ξεκινήσει τον χορό των διαμαρτυριών. Πάντως ό,τι και να πουν, το οποίο είναι απολύτως προβλέψιμο, δεν ακουμπά τους πολίτες που θέλουν επιτέλους πανεπιστήμια σύγχρονα και καθαρά. Σαν αυτό που λειτουργεί στην Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.

Μέσα στην ελληνική μιζέρια η ίδρυση αυτού του αγγλόφωνου προγράμματος είναι ένα σημαντικό γεγονός, που θα πρέπει να γενικευτεί. Τα ελληνικά πανεπιστήμια θα πρέπει να μπουν στον διεθνή ανταγωνισμό και να διακριθούν. Ας δούμε τι έγινε στην Κύπρο και ας πορευθούμε αναλόγως.

Πηγή:Καθημερινή

Φόβος πάνω από τα ΑΕΙ, Σάκης Μουμτζής

 Το σχέδιο αποβλέπει, μέσω της στοχοποίησης, στον εκφοβισμό των πανεπιστημιακών, που απλώς θέλουν να διαφυλάξουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η διακύβευση σήμερα, καθώς το ακαδημαϊκό άσυλο δεν απειλείται από την κρατική αυθαιρεσία αλλά από τη δράση ποικιλώνυμων ομάδων της Αριστεράς. Οσοι επιθυμούν αυτή η νοσηρή κατάσταση, που διαρκεί περίπου σαράντα χρόνια, να αλλάξει, δέχονται συντονισμένες επιθέσεις από εφημερίδες, κόμματα και καθηγητές, που εκφράζουν τις ιδέες ενός αριστερού ακτιβισμού. Δηλαδή από όλους αυτούς που ευθύνονται –μαζί βεβαίως με όλες τις κυβερνήσεις– για τη σημερινή κατάντια των ΑΕΙ.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ τήρησε τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η φωτογραφία του δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του «χώρου» με τη λεζάντα: «καταδότης». Ποιος δεν θα φοβόταν αν έβλεπε τη φωτογραφία του υπό μορφή επικήρυξης; Πολύ δε περισσότερο, όταν γνωρίζει πως οι ομάδες κρούσης μπορεί να του στήσουν καρτέρι παντού. Στον χώρο δουλειάς του, στον δρόμο, στο αυτοκίνητό του, ακόμη κι έξω από το σπίτι του. Εχουμε καταντήσει, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι πρυτάνεις να κυκλοφορούν φρουρούμενοι. Ας σημειωθεί πως το κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ παραμένει κατειλημμένο και, ως εκ τούτου, δεν περαιώνεται καμιά γραφειοκρατική υπόθεση. Μια εικοσάδα καταληψιών περιφρονεί πρώτα και κύρια τους συμφοιτητές τους, που έχουν ανάγκη από ένα δικαιολογητικό. Συγχρόνως, ο εισαγγελέας δεν κινείται αυτεπαγγέλτως, ως ώφειλε, καθώς ο νέος νόμος δεν απαιτεί παρέμβαση του πρύτανη. Για ποιο λόγο να μπλέξει ο άνθρωπος; 

Ολα αυτά τα έκτροπα αποδεικνύουν, για μία ακόμη φορά, πως η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τη δράση αυτών των ομάδων κρούσης. Δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τον αριστερό ακτιβισμό που προσβάλλει πολλάκις την προσωπικότητα καθηγητών και πρυτάνεων. Με αυτό ως δεδομένο, η τήρηση των νόμων του ελληνικού κράτους, εντός των ΑΕΙ, μπορεί να επιτευχθεί μόνον από το ίδιο το ελληνικό κράτος, μέσω των μηχανισμών του. Οι ώμοι των πρυτάνεων δεν αντέχουν τέτοιο βάρος. Ελπίζω η κυβέρνηση να μη φοβηθεί τη σύγκρουση με τους μπαχαλάκηδες και τα πολιτικά κόμματα που τους καλύπτουν, γιατί πέραν όλων των άλλων, το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει θα είναι σημαντικό. Η κοινωνία θέλει να τερματιστεί το καθεστώς του φόβου στα ΑΕΙ.     

Να υπερασπιστούμε τι; Γιανναράς

Ένα άρθρο που γράφτηκε στις αρχές του 2020, λίγο πριν τη λαίλαπα της πανδημίας...

Μπήκε στον καινούργιο χρόνο η ζωή μας, ζούμε στο 2020. Ο συλλογικός μας χαρακτήρας και η καλλιέργειά μας δεν μας αφήνουν περιθώρια να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα – δεν την αντέχουμε. Αυτό το ξέρουν καλά οι δυνάστες μας, κομματάνθρωποι και τηλεπερσόνες. Ετσι, εκλείπει εντελώς η κοινωνική αυτοκριτική, η αναγνώριση λαθών, άρα και οι ρεαλιστικές προοπτικές.

Σταματάμε σε αστοχίες χειρισμών, κρίνουμε και τις επικαιρικές στραβοτιμονιές, εκεί τελειώνει ο δημόσιος προβληματισμός μας. Η μάζα (λέξη ταπεινωτική αλλά δυστυχώς ρεαλιστική) προτιμάει το ψέμα, αρκεί να είναι ευφραντικό: να ζει με «εντυπώσεις», όχι με πιστοποιήσεις.

Αυτό είναι που ξέρουν καλά οι δυνάστες μας, θύματα και αυτοί, αλλά της αυτοχειρίας τους. Το δικό τους ντοπάρισμα θέλει διαφορετικό αφιόνι, πανάκριβο, και η στέρησή του βασανιστική: δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς δημοσιότητα. Το αποδείχνουν, άθελά τους, δέκα χρόνια τώρα που ο τόπος ρημάζει, λαφυραγωγείται χυδαία από τα ευρωπαϊκά μας ινδάλματα, η νεολαία φεύγει, η στέρηση και η ανελπιστία συντρίβουν το δυναμικότερο κομμάτι του πληθυσμού. Ομως οι κομματικές αντιμαχίες συνεχίζονται ερήμην της τρομακτικής συμφοράς και με αναστήματα όλο και πιο ασήμαντα έως και σπιθαμιαία.

Καίριος παράγων γι’ αυτή τη δραματική, ανέλπιδη έκπτωση είναι, κατά το «κοινό αίσθημα», η θεσμοποιημένη ατιμωρησία και τα ΜΜΕ: Η έγκαιρη και σκόπιμη μεσολάβηση πρωτόγονης νομοθεσίας που αμνηστεύει, σε ελάχιστο χρόνο, εξόφθαλμα εγκλήματα πρωθυπουργών και υπουργών, επιτρέπει, προκλητικότατα, να δημοσιεύουν άρθρα, να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις και να μας δίνουν αφ’ υψηλού συμβουλές «πολιτικοί» ένοχοι, τουλάχιστον για τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας. Κατάφωρα ένοχοι για εξαγορά ψήφων με αντάλλαγμα τον διορισμό στο Δημόσιο εκατοντάδων χιλιάδων περιττών υπαλλήλων. Ενοχοι για παραγραφές χρεών του κόμματός τους. Για εύνοια (καταστροφική της δημόσιας οικονομίας) σε μεγιστάνες του πλούτου. Ατιμωρησία για τους υπουργούς με ακέραιη την ενοχή που η υποχρεωτική σχολική Παιδεία παράγει κάθε χρόνο ποσοστό, πολύ πάνω από 50%, λειτουργικώς αναλφαβήτων.

Δεύτερος παράγων για τη δραματικά ανέλπιδη έκπτωση του Ελληνισμού και του ελλαδικού κρατιδίου, είναι, στην κοινή πια συνείδηση, τα ΜΜΕ. Δεν χρειάζεται ανάλυση, τα ΜΜΕ στη σημερινή Ελλάδα είναι κοινή ντροπή. Τα μη κρατικά κανάλια έχουν μεταβληθεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε μικρομάγαζα ευτελισμένου γιουσουρούμ – πουλάνε κοφτερά μαχαίρια και μαλακές παντούφλες, ματογυάλια, βερνίκια και εσώρουχα, θαυματουργές αλοιφές και πάσης χρήσεως ράφια, μαζί με αναρίθμητες άλλες άθλιες μικροπραμάτειες. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που έχει παραδώσει τη ραδιοτηλεοπτική πληροφόρηση και την ψυχαγωγία των πολιτών στην πιο φτηνιάρικη αγοραία ασυδοσία, σε λιανοπουλητές της «ευκαιρίας».

Οσα κανάλια έχουν Δελτία «Ειδήσεων» και όσες εφημερίδες επιβιώνουν μέσα στην πλημμυρίδα των «λειτουργικώς αναλφαβήτων», μιλάνε για την εκρηκτική δυναμική του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, τις εξωφρενικές επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας, το σοβαρό ενδεχόμενο να χαθούν για την Ελλάδα νησιά πανάρχαιης ελληνικής καταγωγής ή και χερσαία εδάφη. Ομως δεν μοιάζει να διερωτάται κανείς: με ποιο ψυχολογικό σθένος, με ποιο «ηθικό» (φρόνημα και αυταπάρνηση) θα υπερασπίσουμε οι σημερινοί Ελληνώνυμοι τη γη μας και τις θάλασσές μας;

Σαράντα χρόνια τώρα, οι «προοδευτικές δυνάμεις» έχουν μεθοδικά ξεριζώσει από το σχολείο και από την κωμική (λίγων μηνών) στρατιωτική θητεία κάθε εκτίμηση και αξιολόγηση της ελληνικότητας (γλώσσας, Ιστορίας, Τέχνης που πήγασε από την εμπειρία της μεταφυσικής, όχι από ιδεολογίες). Το ΠΑΣΟΚ εμπέδωσε στην Παιδεία τον «προοδευτικό» μηδενισμό – πήγαινε πακέτο με τον πολιτικό αμοραλισμό του. Η Ν.Δ. πιθήκιζε πάντοτε το ΠΑΣΟΚ και πλειοδότησε στον αφελληνισμό της ελλαδικής κοινωνίας, τρέμοντας μη χαρακτηριστεί «Ακροδεξιά». Ο ΣΥΡΙΖΑ, μεθοδικός στην πανουργία, ξερίζωσε «σύριζα» (εκ βαθέων) κάθε βιωματική συνέχεια πατρίδας. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται πια με κόμματα «της πλάκας».

Λογικά πιθανότερο μοιάζει, ότι σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, σε οποιοδήποτε σημείο της κρατικής εδαφικής μας υπόστασης, η αντίδραση των Ελλαδιτών θα είναι επανάληψη του υποδείγματος των Ελληνοκυπρίων: Θα επιβιβαστούν στα Ι.Χ. τους και θα φύγουν, για να εγκατασταθούν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Αυτό οι Τούρκοι το ξέρουν και τα ευρωπαϊκά μας ινδάλματα έκδηλα το ποθούν. Ο «πόθος» τους δεν μοιάζει άσχετος και με τη στελέχωση των υπουργείων Παιδείας και Εξωτερικών – η σύνθεση των κυβερνήσεων αντανακλά τις «φιλοευρωπαϊκές» προτεραιότητες, καθόλου την αγωνία ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού.

Εξάλλου, τα πατρογονικά χωράφια, ακόμα και αρχοντόσπιτα στα χωριά δεν γοητεύουν όσο ένα «τριάρι» ή και «δυάρι» στην ατιμασμένη βάναυσα και τερατοπλασμένη Αττική. Η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα (το χωριό) πνίγηκε μεθοδικά και αφανίστηκε με απαίτηση των ευρωπαϊκών «αγορών». Οι εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» καταστρέψανε, επίσης μεθοδικά, τη γλώσσα και στρέβλωσαν εξαμβλωματικά τη διδασκαλία της Ιστορίας. Το σχολείο έγινε θανατερά χρηστικό, βαρετό συμπλήρωμα ή υποκατάστατο του κερδοσκοπικού φροντιστηρίου.

Το όραμα του Κοραή και των Ευρωπαίων Διαφωτιστών ήταν μια Ελλάδα «πολιτισμικό» προτεκτοράτο της «πεφωτισμένης» Ευρώπης, περιορισμένο στα εδάφη που φέρουν αρχαιοελληνικά ονόματα: Αθήνα, Ελευσίνα, Θήβα, Μυκήνες, άντε και Δελφοί. Κυρίως, να κοπεί ο λώρος που συνέδεε τους Ελληνες με την «Πόλη και την Αγια-Σοφιά», την αυτοκρατορική μνήμη και αρχοντιά.

Μοιάζει το όραμα να πλησιάζει στην πραγμάτωσή του.

Έντυπη

Το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο. Πάσχου Μανδραβέλη

Ο γνωστός αρθρογράφος της "καθημερινής" στηλιτεύει τις αριστερες απόψεις σχετικά με την εκπαίδευση, απόψεις και στρατηγικές που προωθούν την αναξιότητα.

Για να έχουμε το καλό ερώτημα: το «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο», που επικαλείται ο κ. Νίκος Φίλης, ποιοι το υπέγραψαν και τι άλλους όρους περιλαμβάνει, εκτός από το να μένουν τα παιδιά αγράμματα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του δεν λέει τίποτε για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή. Απλώς διεκδικεί αντιμνημονιακές δάφνες. Γράφει ότι «κάθε λέξη από τον νόμο της κ. Κεραμέως είναι πιστή αντιγραφή των τότε επιθυμιών της τρόικας» και ότι ο ίδιος, «εν μέσω μνημονίου τόλμησα να αγνοήσω τον Κοστέλο και τους σχολάρχες μυστικοσυμβούλους του και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε έναν νόμο - τομή για την ιδιωτική εκπαίδευση» («Τα Νέα» 30.7.2020).

Καλά όλα αυτά. Εχει όμως ο κ. Φίλης κάποια εξήγηση γιατί μετά την «τομή» τα Ελληνόπουλα εξακολουθούν να πατώνουν στους παγκόσμιους δείκτες PISA; Η χώρα είναι 32η στις 35 του ΟΟΣΑ και το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις. Σίγουρα φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενωνία», αλλά καμία από τις 34 χώρες που προηγούνται δεν είναι η πατρίδα του σοσιαλισμού. Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν, στη Σιγκαπούρη, στο Μακάο(!), στη Βρετανία, ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένους τους περιορισμούς του ασφυκτικού καπιταλισμού. Μάλλον εκεί δεν θα έχουν «μεταπολιτευτικά κοινωνικά συμβόλαια» και γι’ αυτό στην κατανόηση κειμένου τα Αμερικανάκια βρίσκονται 29 θέσεις πάνω από τα Ελληνόπουλα.

Βεβαίως, την εποχή του αλήστου μνήμης υπαρκτού υπήρχε στις κομμουνιστικές κοινωνίες ένα άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο. Οπως συνήθιζαν να λένε οι Σοβιετικοί υποτελείς, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν κι εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε». Στην εποχή της σοβιετικού τύπου παιδείας το ελληνικό κράτος προσποιείται ότι εποπτεύει την εκπαίδευση (ενώ επί της ουσίας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε τομέα) και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν. Προωθεί την ισότητα στον πάτο. Αντί να βοηθάει και να βελτιώνει τις συνθήκες για όσους δεν τα πάνε καλά, ψαλιδίζει κάθε βλαστάρι που ξεπετάγεται, καταπολεμώντας με νύχια και δόντια τη μισητή αριστεία.

Ισως αυτό να εννοεί ως «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο» ο κ. Φίλης. Το δόγμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, της ήσσονος προσπάθειας για ένα χαρτί που εξασφαλίζει διορισμό στο Δημόσιο. Ο νόμος που πέρασε η κ. Νίκη Κεραμέως αποτελεί τομή, διότι στην Ελλάδα επαναστατικό είναι το αυτονόητο: δεν πρέπει το κράτος να χώνει την ουρίτσα του παντού σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου. Οφείλει να εποπτεύει την ιδιωτική Παιδεία, να ενισχύει τη δημόσια, να διασφαλίζει ότι δεν θα δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές δομές, να προασπίζει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αδιακρίτως. Κι όταν λέμε «αδιακρίτως», εννοούμε χωρίς αρνητικές ή θετικές διακρίσεις...

Πηγή: καθημερινή

Επίκαιρο...

Σκέφτομαι και γράφω (1978)

Έκθεση γραμμένη το 1978...

Αντικατοπτρίζει τα ήθη της εποχής...

Το εν λόγω ντοκουμέντο βρίσκεται στο Άγιο Όρος

Επιστροφή στο μέλλον!

Κρίθηκε σκόπιμο να παρατεθούν τα δύο άρθρα που δημοσιεύθηκαν χθες και προχθές  σε ένα, προκειμένου να διαφανεί αφενός ο προφητικός χαρακτήρας και η αποτύπωση της πραγματικότητας (για την εποχή του παρόλες της σειρήνες της προ εικοσιπενταετίας οικονομικής ανάπτυξης όσον αφορά το πρώτο και αφετέρου  την κατάληξη όλης αυτής της εκφυλιστικής προσπάθειας των προοδευτικών δυνάμεων, που κυριάρχησαν όλα αυτά τα χρόνια του Μεσαίωνα της Μεταπολίτευσης...

Αξίζει να αφιερώσεται λίγο χρόνο ώστε να τα δείτε υπό το πρίσμα της σχέσης αιτίας και αποτελέσματος...


Λειτουργικῶς  ἀναλφάβητοι. Χρήστος Γιανναράς 25 χρόνια πριν...

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ  ΣΕ  ΚΑΙΡΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ  ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ,  στελέχη δημόσιων  ὑπηρεσιῶν,  ἐκπαιδευτικοί.  Πτυχιοῦχοι  κατὰ  κανόνα ἀνωτάτων  σχολῶν.  Καὶ εἶναι  ἀδύνατο  νὰ  συντάξουν μιὰν  ἔκθεση, μιὰν  ἀναφορά,  τὸ  πόρισμα μιᾶς  σύσκεψης,  νὰ  ἀρθρώσουν  μιὰ σελίδα  κειμένου.

 Ὁ  εὐτελισμὸς  καὶ  ἡ ἀποσάθρωση  τῆς ἐκπαίδευσης  τὰ  τελευταῖα  εἴκοσι  χρόνια  ἔχει  ἀρχίσει νὰ  δίνει πικροὺς  καρποὺς  στὸν  δημόσιο βίο.  Ἄνθρωποι  δίχως  γλώσσα  εἶναι  καὶ  ἄνθρωποι  δίχως  σκέψη. Ἀνίκανοι  νὰ  ὀργανώσουν  ὁτιδήποτε  μὲ  λογικὴ  σειρὰ  καὶ  τάξη, ἀνίκανοι  νὰ  συσκεφθοῦν,  νὰ  ἀποτιμήσουν  προτεραιότητες,  νὰ λειτουργήσουν  κριτικά.  Δὲν  διδάχθηκαν  ποτὲ  στέρεα  δομὴ  καὶ σύνταξη τοῦ  λόγου·  ἂν  ἔχουν  κάποιαν  ἰδέα γραμματικῆς  τὴν ὀφείλουν στὴ  σπουδὴ  μιᾶς  ξένης  γλώσσας.  Τὴν τελευταία εἰκοσαετία  ἡ  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση  παράγει πολίτες  λειτουργικὰ ἀναλφάβητους.  Τὸ  κόμμα  τῆς  ἀξιωματικῆς  ἀντιπολίτευσης  ἔδωσε  στὴ δημοσιότητα,  μὲ  ὁλοσέλιδη  καταχώριση  στὸν  Τύπο,  τὶς προγραμματικές  του  ἐξαγγελίες  γιὰ τὴν  ἐκπαίδευση. Συμπαθητικὲς  προτάσεις,  θετικές.  Ἀλλὰ  οἱ  συντάκτες τους μοιάζουν  μᾶλλον  ἀνυποψίαστοι  γιὰ  τὸ  τί  ἀκριβῶς ἔχει  συμβεῖ στὴν  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση  τὰ  τελευταῖα  εἴκοσι  χρόνια.  Μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν ἀντιληφθεῖ  ὅτι  σὲ  αὐτὸ  τὸν τόπο  πραγματοποιήθηκε ριζικὸς  καὶ  μὲ  δαιμονικὴ  εὐφυΐα  «κοινωνικὸς  μετασχηματισμὸς» βασισμένος  κυρίως  στὴν  ἀποδιάρθρωση  τῆς  ἐκπαίδευσης  (ὅπως καὶ  τῆς δημόσιας  διοίκησης).  Μετασχηματισμὸς ἰσοδύναμος  μὲ γενοκτονία  ἢ  ξεριζωμὸ  ἀπὸ πατρῶα  ἐδάφη.  Τὸ  ἄθλημα  ἢ  διαγώνισμα  τῆς ἅμιλλας καταργημένο,  οἱ  μαθητὲς προάγονται  ὅλοι,  κίνητρα  καὶ  στόχοι  ἀρίστευσης  θεωροῦνται «ἐλιτίστικοι  ἀναχρονισμοί».  Ὁ  ἰσοπεδωτικὸς  λαϊκισμὸς  ἐπιβάλλει νὰ  μὴ  διορθώνονται  λάθη  στὰ  τετράδια  τῶν μαθητῶν —  «Κάτω τὰ  αἱματοβαμμένα γραπτά!».  Ἀναιρέθηκε  κάθε  ἱεραρχία,  τὸν δάσκαλο  δὲν  τὸν  ἐλέγχει  κανείς,  οἱ  ἐπιθεωρητὲς  καταργήθηκαν,  ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐθαιρεσία  εἶναι  «προοδευτικὸ» κεκτημένο. Γυμνασιάρχης  καὶ  λυκειάρχης  ἐπιλέγονται ἐφήμερα  ἀπὸ  τὶς «κλαδικὲς»  τῶν κομμάτων γιὰ  νὰ  διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικὲς  ἁπλῶς  διαδικασίες,  ἱεραρχικὴ κλίμακα συνοχῆς καὶ  ἐλέγχου  δὲν  ὑπάρχει  στὴν  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση.  Ἔτσι  δὲν ὑπάρχουν καὶ κίνητρα  προσφορᾶς,  ἀφοῦ  μόνο  τὰ  χρόνια ὑπηρεσίας  διαφοροποιοῦν,  μισθολογικὰ  καὶ  μόνο,  τοὺς ἐκπαιδευτικούς,  χωρὶς  ἄλλη  διάκριση  τοῦ  ἱκανοῦ  ἀπὸ  τὸν  ἀνίκανο, τοῦ  ἐργατικοῦ  ἀπὸ  τὸν ράθυμο, τοῦ  εὐσυνείδητου  ἀπὸ  τὸν ἀσυνείδητο.  Τὰ  σχολεῖα ἀριστούχων  ἔχουν  καταργηθεῖ·  ἡ κοινωνία  μας  δὲν χρειάζεται  διακεκριμένα  στελέχη,  ἀφοῦ  σὲ  καμιὰ πτυχὴ τοῦ δημόσιου  βίου  δὲν  ξεχωρίζουμε  τὶς  παρασιτικὲς  ἀπὸ τὶς παραγωγικὲς  δυνάμεις. Δὲν  θέλουμε  τὴν  ποιότητα,  γιατὶ  εἶναι θεσμικὰ  ἐπιβεβλημένος  ὁ  παρασιτισμὸς  μὲ  τὶς  φουρνιὲς  διορισμῶν στὴν  κρατικὴ  μηχανὴ  «τῶν  δικῶν  μας  παιδιῶν»  σὲ  κάθε κυβερνητικὴ  μεταβολή.  Ἂς  τολμοῦσε  κάποιος  μιὰ  θαρραλέα στατιστικὴ  ἀπογραφή: Τί  ποσοστὸ ἀντιπροσωπεύουν  στὸν κοινωνικό  μας  βίο  οἱ  λειτουργικῶς  ἀναλφάβητοι,  πόσοι πτυχιοῦχοι τῶν  παιδαγωγικῶν  μας  σχολῶν  καταλαβαίνουν  τὴ  γλώσσα  τοῦ Παπαδιαμάντη,  ποιό  ποσοστὸ  ἀποφοίτων  λυκείου  δὲν  γνωρίζει οὔτε  αὐτὸ  ποὺ  λέμε  «γραφή»  —  ὄχι  ὀρθογραφία  ἢ  νοηματικὴ  τῶν λέξεων,  ἀλλὰ  τὴ  γραπτὴ  σημαντικὴ  τῆς  γλώσσας:  νὰ  ξεχωρίζει  τὸ ζῆτα  ἀπὸ  τὸ  ξί, τὸ  φὶ ἀπὸ  τὸ  ψί, νὰ  διαστέλλει  τὴ  μιὰ  λέξη  ἀπὸ τὴν  ἄλλη,  νὰ  γράφει  σὲ  εὐθεία  γραμμή.

 Δυστυχῶς  οὔτε  οἱ  ἐκπαιδευτικὲς προτάσεις τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης  προδίδουν  συνειδητοποίηση τῆς  συντελεσμένης καταστροφῆς.  Γιὰ  τὴν ἐπιβίωση  τοῦ  Ἑλληνισμοῦ, τὶς  ἱστορικὲς προοπτικές  του,  ὁ ξεριζωμὸς  ἀπὸ τὴ  Μικρασία  μοιάζει καταστροφὴ  μικρότερη ἀπὸ  αὐτὴν  ποὺ  συντελεῖται  εἴκοσι  χρόνια τώρα  στὴν  παιδεία —  δὲν  εἶναι  ρητορικὴ  ὑπερβολή. Ἀγραμματοσύνη,  ἀγλωσσία,  προγραμματικὴ ἰσοπέδωση κάθε ἀξιοκρατικῆς  διαβάθμισης,  διαστροφὴ τῆς  Ἱστορίας,  δηλαδή: συστηματικὸς  ἀφελληνισμός.  Ἡ  ἰδεολογία  τῆς  ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης σήμερα  θεμελιώνεται  στὸ  δόγμα  τῶν «προοδευτικῶν»  δυνάμεων:  «Δὲν  ὑπάρχει  ἔθνος,  τὸ  ἔθνος  εἶναι ἰδεαλιστικὸ ἐποικοδόμημα  στὸ κράτος,  πρόξενος  συγκρούσεων  καὶ ἀντιθέσεων  ποὺ  ἀποπροσανατολίζουν  τὴν ἐξέλιξη  τῶν ὑλικῶν παραγωγικῶν  δυνάμεων».  Καὶ  σὲ  μιὰ  τέτοια  ἀντίληψη  καὶ νοηματοδότηση τοῦ  κοινωνικοῦ  γεγονότος  ἡ παιδεία ἐνδιαφέρει μόνο  σὰν χρηστικὸ  μέσο,  γλώσσα  καὶ παιδεία  ὑπηρετοῦν μόνο  (ἂν ὑπηρετοῦν)  τὸν  βιοποριστικὸ  ὠφελιμισμό.  Ἀλλὰ  οὔτε  κι  αὐτὸν  ὑπηρετοῦν.  Ἀκόμα  καὶ  σὲ  «λόγια» ἐπαγγέλματα (δάσκαλος,  δημοσιογράφος)  δὲν  ἔχει  πιὰ σημασία νὰ  ξέρεις  γράμματα,  ἀφοῦ  κανένας  δὲν ἐλέγχει  τὴν ἀγραμματοσύνη  σου.  Ἐξάλλου  ἡ  κοινωνία  μας σήμερα  ἀμείβει πλουσιοπάροχα ἄλλες  ἱκανότητες,  ἄσχετες  μὲ  τὴ  μόρφωση.  Οὔτε καὶ ἐνδιαφέρει  κανέναν ποὺ δημόσιοι  ὀργανισμοί,  τράπεζες, ὑπουργεῖα,  τεχνικὲς  ὑπηρεσίες  δὲν  διαθέτουν  πιὰ στελέχη μὲ παιδευτικὸ  ἐξοπλισμὸ  ἱκανὸν  νὰ  ἀνταποκριθεῖ  στὶς  ἀπαιτήσεις ἀποδοτικῆς  λειτουργίας  τους.  Ὅταν  συνταξιοδοτηθοῦν  καὶ  οἱ τελευταῖοι  ποὺ  διδάχτηκαν  στέρεη γλώσσα  στὰ σχολειά,  τότε  θὰ ἀπολαύσουμε τὰ  κορυφαῖα  ἐπιτεύγματα δυσλειτουργίας  τῆς κρατικῆς  μηχανῆς. Ὁ  καίριος  ἀποσταθεροποιητικὸς  παράγων  γιὰ  τὴν  Ἑλλάδα  δὲν εἶναι  ἡ τουρκικὴ  ἀπειλή,  οὔτε  ἡ κρίση τῆς  Βαλκανικῆς.  Εἶναι  τὸ αὐξανόμενο  ποσοστὸ  τῶν λειτουργικῶς  ἀναλφάβητων.

25.10.1995


Το δικαίωμα στο σκυλοκαβγά, Θεοδωρόπουλος σήμερα

Παλιότερα, όταν στην τηλεόραση υπήρχαν ακόμη εκπομπές για το βιβλίο, με συγγραφείς και κριτικούς, τα βαθιά χασμουρητά έδιναν κι έπαιρναν. Αυτές εξαντλούνταν σε ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και σε μελό εξομολογήσεις με πάγιο ρεφρέν την κοινωνική δικαιοσύνη και την αθωότητα των ποιητών, οι οποίοι, εκτός από αισθαντικοί, είναι και φιλάνθρωποι. Η τέλεια αναπαράσταση μιας πνευματικής ζωής που έπασχε από ανίατη νεκροφάνεια. Αυτές έσβησαν από φυσικό θάνατο, παραχωρώντας ευγενώς τη θέση τους στα περίφημα «πάνελ», κοινώς σκυλοκαβγάδες, για καυτά ζητήματα όπως ποιος από τους παρισταμένους είναι πιο δεξιός, ποιος πιο αριστερός, ποιος περισσότερο ψεύτης και ποιος κοινός λωποδύτης. Αυτού του τύπου οι παραστάσεις είναι φιλικές προς τον χρήστη. Δεν απαιτούν πλούσιο λεξιλόγιο και δεν καταπονούν υπέρ το δέον τους νευρώνες του εγκεφάλου. Οι συμμετέχοντες βγαίνουν κερδισμένοι αρκεί να έχουν δυνατή φωνή και έφεση στην αθυροστομία. Με τον καιρό δημιούργησαν το πρότυπο του αγενούς Ελληνα, έτοιμου για καβγά αφού τα νεύρα του είναι σπασμένα. Οι πιο θρασείς από τους πρωταγωνιστές των πάνελ προβιβάζονταν σε βουλευτές, που αντικατέστησαν τη δημοκρατική ρητορική με τον σκυλοκαβγά.


Το ερώτημα είναι αν υπάρχει δυνατότητα δημόσιου διαλόγου ο οποίος να μην προκαλεί χασμουρητά αλλά, από την άλλη, να μην καταλήγει σε σκυλοκαβγά. Θα έλεγε κανείς πως αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος». Έλα τώρα, θα μου πείτε. Για ποιον «πνευματικό κόσμο» μιλάς; Για τους πανεπιστημιακούς που υπογράφουν διακηρύξεις για να υπερασπιστούν τις Πρέσπες, για τους δημοσιολογούντες που συντάσσονται υπέρ του «Οχι» ή υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, για την παράταξη των τραγουδοποιών που θρηνούν το «μαύρο» στην ΕΡΤ ή μήπως για όσους αναθεματίζουν όποιον τολμάει να αμφιβάλλει ότι ο Μικρούτσικος, αν και καλός μουσικός, δεν είναι πατέρας του Γένους;


Κάπου ανάμεσα στην πλήξη της σοβαροφάνειας και στη γοητεία του σκυλοκαβγά ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος» αναρωτιέται γιατί οι άγριοι καιροί μας τον έχουν ρίξει στο περιθώριο. Και διαλογίζεται για την κατάντια της εκπαίδευσης, για την τύχη της γλώσσας, για την αδυναμία κατανόησης κειμένου –που οδηγεί στην αδυναμία κατανόησης εν γένει– για το απαράδεκτο επίπεδο του κοινοβουλευτικού μας βίου, για τον Πολάκη και το μέλλον της Ευρώπης. Και για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού στήνει τους δικούς του σκυλοκαβγάδες. Υπέστημεν την πανωλεθρία της κρίσης χωρίς να καταλάβουμε το πώς και το γιατί. Μέσα σε αυτήν τη δεκαετία δεν καταφέραμε να βγάλουμε μια ολοκληρωμένη σκέψη, έστω μικρή, για τη χώρα και την κοινωνία. 

Ομως δεν χάσαμε το δικαίωμα στον σκυλοκαβγά

Το δικαίωμα στο σκυλοκαβγά. Θεοδωρόπουλος

Χθες σας παρουσιάσαμε το άρθρο του κου Χρήστου Γιανναρά "Λειτουργικῶς  ἀναλφάβητοι", γραμμένο το 1995 έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον βλέποντας τον εκφυλισμό της παιδείας από τις προοδευτικές δυνάμεις.
Ο κος Τάκης Θεοδωρόπουλος (αρθρογράφος επίσης της καθημερινή) στην ανάπτυξη που ακολουθεί μας παρουσιάζει τους καρπούς που θερίσαμε και θερίζουμε εξαιτίας του εκφυλισμού της παιδείας κατά το Μεσαίωνα της μεταπολίτευσης.

Παλιότερα, όταν στην τηλεόραση υπήρχαν ακόμη εκπομπές για το βιβλίο, με συγγραφείς και κριτικούς, τα βαθιά χασμουρητά έδιναν κι έπαιρναν. Αυτές εξαντλούνταν σε ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και σε μελό εξομολογήσεις με πάγιο ρεφρέν την κοινωνική δικαιοσύνη και την αθωότητα των ποιητών, οι οποίοι, εκτός από αισθαντικοί, είναι και φιλάνθρωποι. Η τέλεια αναπαράσταση μιας πνευματικής ζωής που έπασχε από ανίατη νεκροφάνεια. Αυτές έσβησαν από φυσικό θάνατο, παραχωρώντας ευγενώς τη θέση τους στα περίφημα «πάνελ», κοινώς σκυλοκαβγάδες, για καυτά ζητήματα όπως ποιος από τους παρισταμένους είναι πιο δεξιός, ποιος πιο αριστερός, ποιος περισσότερο ψεύτης και ποιος κοινός λωποδύτης. Αυτού του τύπου οι παραστάσεις είναι φιλικές προς τον χρήστη. Δεν απαιτούν πλούσιο λεξιλόγιο και δεν καταπονούν υπέρ το δέον τους νευρώνες του εγκεφάλου. Οι συμμετέχοντες βγαίνουν κερδισμένοι αρκεί να έχουν δυνατή φωνή και έφεση στην αθυροστομία. Με τον καιρό δημιούργησαν το πρότυπο του αγενούς Ελληνα, έτοιμου για καβγά αφού τα νεύρα του είναι σπασμένα. Οι πιο θρασείς από τους πρωταγωνιστές των πάνελ προβιβάζονταν σε βουλευτές, που αντικατέστησαν τη δημοκρατική ρητορική με τον σκυλοκαβγά.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχει δυνατότητα δημόσιου διαλόγου ο οποίος να μην προκαλεί χασμουρητά αλλά, από την άλλη, να μην καταλήγει σε σκυλοκαβγά. Θα έλεγε κανείς πως αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος». Έλα τώρα, θα μου πείτε. Για ποιον «πνευματικό κόσμο» μιλάς; Για τους πανεπιστημιακούς που υπογράφουν διακηρύξεις για να υπερασπιστούν τις Πρέσπες, για τους δημοσιολογούντες που συντάσσονται υπέρ του «Οχι» ή υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, για την παράταξη των τραγουδοποιών που θρηνούν το «μαύρο» στην ΕΡΤ ή μήπως για όσους αναθεματίζουν όποιον τολμάει να αμφιβάλλει ότι ο Μικρούτσικος, αν και καλός μουσικός, δεν είναι πατέρας του Γένους;

Κάπου ανάμεσα στην πλήξη της σοβαροφάνειας και στη γοητεία του σκυλοκαβγά ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος» αναρωτιέται γιατί οι άγριοι καιροί μας τον έχουν ρίξει στο περιθώριο. Και διαλογίζεται για την κατάντια της εκπαίδευσης, για την τύχη της γλώσσας, για την αδυναμία κατανόησης κειμένου –που οδηγεί στην αδυναμία κατανόησης εν γένει– για το απαράδεκτο επίπεδο του κοινοβουλευτικού μας βίου, για τον Πολάκη και το μέλλον της Ευρώπης. Και για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού στήνει τους δικούς του σκυλοκαβγάδες. Υπέστημεν την πανωλεθρία της κρίσης χωρίς να καταλάβουμε το πώς και το γιατί. Μέσα σε αυτήν τη δεκαετία δεν καταφέραμε να βγάλουμε μια ολοκληρωμένη σκέψη, έστω μικρή, για τη χώρα και την κοινωνία. 
Ομως δεν χάσαμε το δικαίωμα στον σκυλοκαβγά

Λειτουργικῶς ἀναλφάβητοι. Χρήστος Γιανναράς 25 χρόνια πριν...

Ο Χρήστος Γιανναράς εν έτει 1995 σε άρθρο του στον τύπο της εποχής στηλιτεύει την κατάντια της παιδείας.
 Είναι η εποχή κατά την οποία ο μεσαίωνας της μεταπολίτευσης θα βρίσκεται στο απόγειο του και οι προσπάθειες των σκοτεινών δυνάμεων του επονομαζόμενου προοδευτικού χώρου θα έχουν πια δημιουργήσει μια σταθερή κατάσταση στην παιδεία μετά από 20 και πλέον χρόνια "δουλειάς".
Ασφαλώς και η δολοφονία του Τεμπονέρα το 1991 θα επιταχύνει την καταστροφή καθώς οι δυνάμεις του σκότους θα έχουν πλέον πλήρη ασυλία εκμεταλλευόμενες το τραγικό περιστατικό.
Το άρθρο γράφτηκε την εποχή κατά την οποία θα εκρείγνειτο η οικονομική ανάπτυξη και είναι σίγουρα επίκαιρο για τον επιπρόσθετο λόγο ότι οι συνέπειες της αποσάθρωσης θερίζονται αφειδώς σήμερα...

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ  ΣΕ  ΚΑΙΡΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ  ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ,  στελέχη δημόσιων  ὑπηρεσιῶν,  ἐκπαιδευτικοί.  Πτυχιοῦχοι  κατὰ  κανόνα ἀνωτάτων  σχολῶν.  Καὶ εἶναι  ἀδύνατο  νὰ  συντάξουν μιὰν  ἔκθεση, μιὰν  ἀναφορά,  τὸ  πόρισμα μιᾶς  σύσκεψης,  νὰ  ἀρθρώσουν  μιὰ σελίδα  κειμένου. 
 Ὁ  εὐτελισμὸς  καὶ  ἡ ἀποσάθρωση  τῆς ἐκπαίδευσης  τὰ  τελευταῖα  εἴκοσι  χρόνια  ἔχει  ἀρχίσει νὰ  δίνει πικροὺς  καρποὺς  στὸν  δημόσιο βίο.  Ἄνθρωποι  δίχως  γλώσσα  εἶναι  καὶ  ἄνθρωποι  δίχως  σκέψη. Ἀνίκανοι  νὰ  ὀργανώσουν  ὁτιδήποτε  μὲ  λογικὴ  σειρὰ  καὶ  τάξη, ἀνίκανοι  νὰ  συσκεφθοῦν,  νὰ  ἀποτιμήσουν  προτεραιότητες,  νὰ λειτουργήσουν  κριτικά.  Δὲν  διδάχθηκαν  ποτὲ  στέρεα  δομὴ  καὶ σύνταξη τοῦ  λόγου·  ἂν  ἔχουν  κάποιαν  ἰδέα γραμματικῆς  τὴν ὀφείλουν στὴ  σπουδὴ  μιᾶς  ξένης  γλώσσας.  Τὴν τελευταία εἰκοσαετία  ἡ  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση  παράγει πολίτες  λειτουργικὰ ἀναλφάβητους.  Τὸ  κόμμα  τῆς  ἀξιωματικῆς  ἀντιπολίτευσης  ἔδωσε  στὴ δημοσιότητα,  μὲ  ὁλοσέλιδη  καταχώριση  στὸν  Τύπο,  τὶς προγραμματικές  του  ἐξαγγελίες  γιὰ τὴν  ἐκπαίδευση. Συμπαθητικὲς  προτάσεις,  θετικές.  Ἀλλὰ  οἱ  συντάκτες τους μοιάζουν  μᾶλλον  ἀνυποψίαστοι  γιὰ  τὸ  τί  ἀκριβῶς ἔχει  συμβεῖ στὴν  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση  τὰ  τελευταῖα  εἴκοσι  χρόνια.  Μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν ἀντιληφθεῖ  ὅτι  σὲ  αὐτὸ  τὸν τόπο  πραγματοποιήθηκε ριζικὸς  καὶ  μὲ  δαιμονικὴ  εὐφυΐα  «κοινωνικὸς  μετασχηματισμὸς» βασισμένος  κυρίως  στὴν  ἀποδιάρθρωση  τῆς  ἐκπαίδευσης  (ὅπως καὶ  τῆς δημόσιας  διοίκησης).  Μετασχηματισμὸς ἰσοδύναμος  μὲ γενοκτονία  ἢ  ξεριζωμὸ  ἀπὸ πατρῶα  ἐδάφη.  Τὸ  ἄθλημα  ἢ  διαγώνισμα  τῆς ἅμιλλας καταργημένο,  οἱ  μαθητὲς προάγονται  ὅλοι,  κίνητρα  καὶ  στόχοι  ἀρίστευσης  θεωροῦνται «ἐλιτίστικοι  ἀναχρονισμοί».  Ὁ  ἰσοπεδωτικὸς  λαϊκισμὸς  ἐπιβάλλει νὰ  μὴ  διορθώνονται  λάθη  στὰ  τετράδια  τῶν μαθητῶν —  «Κάτω τὰ  αἱματοβαμμένα γραπτά!».  Ἀναιρέθηκε  κάθε  ἱεραρχία,  τὸν δάσκαλο  δὲν  τὸν  ἐλέγχει  κανείς,  οἱ  ἐπιθεωρητὲς  καταργήθηκαν,  ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐθαιρεσία  εἶναι  «προοδευτικὸ» κεκτημένο. Γυμνασιάρχης  καὶ  λυκειάρχης  ἐπιλέγονται ἐφήμερα  ἀπὸ  τὶς «κλαδικὲς»  τῶν κομμάτων γιὰ  νὰ  διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικὲς  ἁπλῶς  διαδικασίες,  ἱεραρχικὴ κλίμακα συνοχῆς καὶ  ἐλέγχου  δὲν  ὑπάρχει  στὴν  ἑλληνικὴ  ἐκπαίδευση.  Ἔτσι  δὲν ὑπάρχουν καὶ κίνητρα  προσφορᾶς,  ἀφοῦ  μόνο  τὰ  χρόνια ὑπηρεσίας  διαφοροποιοῦν,  μισθολογικὰ  καὶ  μόνο,  τοὺς ἐκπαιδευτικούς,  χωρὶς  ἄλλη  διάκριση  τοῦ  ἱκανοῦ  ἀπὸ  τὸν  ἀνίκανο, τοῦ  ἐργατικοῦ  ἀπὸ  τὸν ράθυμο, τοῦ  εὐσυνείδητου  ἀπὸ  τὸν ἀσυνείδητο.  Τὰ  σχολεῖα ἀριστούχων  ἔχουν  καταργηθεῖ·  ἡ κοινωνία  μας  δὲν χρειάζεται  διακεκριμένα  στελέχη,  ἀφοῦ  σὲ  καμιὰ πτυχὴ τοῦ δημόσιου  βίου  δὲν  ξεχωρίζουμε  τὶς  παρασιτικὲς  ἀπὸ τὶς παραγωγικὲς  δυνάμεις. Δὲν  θέλουμε  τὴν  ποιότητα,  γιατὶ  εἶναι θεσμικὰ  ἐπιβεβλημένος  ὁ  παρασιτισμὸς  μὲ  τὶς  φουρνιὲς  διορισμῶν στὴν  κρατικὴ  μηχανὴ  «τῶν  δικῶν  μας  παιδιῶν»  σὲ  κάθε κυβερνητικὴ  μεταβολή.  Ἂς  τολμοῦσε  κάποιος  μιὰ  θαρραλέα στατιστικὴ  ἀπογραφή: Τί  ποσοστὸ ἀντιπροσωπεύουν  στὸν κοινωνικό  μας  βίο  οἱ  λειτουργικῶς  ἀναλφάβητοι,  πόσοι πτυχιοῦχοι τῶν  παιδαγωγικῶν  μας  σχολῶν  καταλαβαίνουν  τὴ  γλώσσα  τοῦ Παπαδιαμάντη,  ποιό  ποσοστὸ  ἀποφοίτων  λυκείου  δὲν  γνωρίζει οὔτε  αὐτὸ  ποὺ  λέμε  «γραφή»  —  ὄχι  ὀρθογραφία  ἢ  νοηματικὴ  τῶν λέξεων,  ἀλλὰ  τὴ  γραπτὴ  σημαντικὴ  τῆς  γλώσσας:  νὰ  ξεχωρίζει  τὸ ζῆτα  ἀπὸ  τὸ  ξί, τὸ  φὶ ἀπὸ  τὸ  ψί, νὰ  διαστέλλει  τὴ  μιὰ  λέξη  ἀπὸ τὴν  ἄλλη,  νὰ  γράφει  σὲ  εὐθεία  γραμμή.
 Δυστυχῶς  οὔτε  οἱ  ἐκπαιδευτικὲς προτάσεις τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης  προδίδουν  συνειδητοποίηση τῆς  συντελεσμένης καταστροφῆς.  Γιὰ  τὴν ἐπιβίωση  τοῦ  Ἑλληνισμοῦ, τὶς  ἱστορικὲς προοπτικές  του,  ὁ ξεριζωμὸς  ἀπὸ τὴ  Μικρασία  μοιάζει καταστροφὴ  μικρότερη ἀπὸ  αὐτὴν  ποὺ  συντελεῖται  εἴκοσι  χρόνια τώρα  στὴν  παιδεία —  δὲν  εἶναι  ρητορικὴ  ὑπερβολή. Ἀγραμματοσύνη,  ἀγλωσσία,  προγραμματικὴ ἰσοπέδωση κάθε ἀξιοκρατικῆς  διαβάθμισης,  διαστροφὴ τῆς  Ἱστορίας,  δηλαδή: συστηματικὸς  ἀφελληνισμός.  Ἡ  ἰδεολογία  τῆς  ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης σήμερα  θεμελιώνεται  στὸ  δόγμα  τῶν «προοδευτικῶν»  δυνάμεων:  «Δὲν  ὑπάρχει  ἔθνος,  τὸ  ἔθνος  εἶναι ἰδεαλιστικὸ ἐποικοδόμημα  στὸ κράτος,  πρόξενος  συγκρούσεων  καὶ ἀντιθέσεων  ποὺ  ἀποπροσανατολίζουν  τὴν ἐξέλιξη  τῶν ὑλικῶν παραγωγικῶν  δυνάμεων».  Καὶ  σὲ  μιὰ  τέτοια  ἀντίληψη  καὶ νοηματοδότηση τοῦ  κοινωνικοῦ  γεγονότος  ἡ παιδεία ἐνδιαφέρει μόνο  σὰν χρηστικὸ  μέσο,  γλώσσα  καὶ παιδεία  ὑπηρετοῦν μόνο  (ἂν ὑπηρετοῦν)  τὸν  βιοποριστικὸ  ὠφελιμισμό.  Ἀλλὰ  οὔτε  κι  αὐτὸν  ὑπηρετοῦν.  Ἀκόμα  καὶ  σὲ  «λόγια» ἐπαγγέλματα (δάσκαλος,  δημοσιογράφος)  δὲν  ἔχει  πιὰ σημασία νὰ  ξέρεις  γράμματα,  ἀφοῦ  κανένας  δὲν ἐλέγχει  τὴν ἀγραμματοσύνη  σου.  Ἐξάλλου  ἡ  κοινωνία  μας σήμερα  ἀμείβει πλουσιοπάροχα ἄλλες  ἱκανότητες,  ἄσχετες  μὲ  τὴ  μόρφωση.  Οὔτε καὶ ἐνδιαφέρει  κανέναν ποὺ δημόσιοι  ὀργανισμοί,  τράπεζες, ὑπουργεῖα,  τεχνικὲς  ὑπηρεσίες  δὲν  διαθέτουν  πιὰ στελέχη μὲ παιδευτικὸ  ἐξοπλισμὸ  ἱκανὸν  νὰ  ἀνταποκριθεῖ  στὶς  ἀπαιτήσεις ἀποδοτικῆς  λειτουργίας  τους.  Ὅταν  συνταξιοδοτηθοῦν  καὶ  οἱ τελευταῖοι  ποὺ  διδάχτηκαν  στέρεη γλώσσα  στὰ σχολειά,  τότε  θὰ ἀπολαύσουμε τὰ  κορυφαῖα  ἐπιτεύγματα δυσλειτουργίας  τῆς κρατικῆς  μηχανῆς. Ὁ  καίριος  ἀποσταθεροποιητικὸς  παράγων  γιὰ  τὴν  Ἑλλάδα  δὲν εἶναι  ἡ τουρκικὴ  ἀπειλή,  οὔτε  ἡ κρίση τῆς  Βαλκανικῆς.  Εἶναι  τὸ αὐξανόμενο  ποσοστὸ  τῶν λειτουργικῶς  ἀναλφάβητων.

25.10.1995

Όταν η πειθαρχία σε συνδυασμό με την ελευθερία και την ευθύνη αντιπαρατίθενται με το ψωμί την παιδεία τα γουρούνια, τους δολοφόνους και το Μεσαίωνα της μεταπολίτευσης.

Διαβάστε με προσοχή το άρθρο του κου Τάκη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος με αφορμή μία δημοσκόπηση αγγίζει κάποια στερεότυπα τα οποία ταλαιπώρησαν και ίσως κατέστρεψαν την ελληνική λοινωνία. Ενδιαφέρον επίσης προκαλεί και η σύγκριση ελληνικών τρίπτυχων με αντίστοιχων Φιλανδικών...

Μεταναστευτικό, ανεργία, ανάπτυξη, φορολογία, υγεία, αυτά τα ζητήματα απασχολούν τους Eλληνες, όπως δείχνει η τελευταία έρευνα της MRB. Οι ίδιοι υποθέτω ότι σε συντριπτικό ποσοστό θα σου απαντήσουν ότι έχεις δίκιο αν τους πεις ότι «όλα ξεκινούν απ’ την παιδεία και όλα καταλήγουν στην παιδεία». Τα στερεότυπα uber alles.

 Προσπαθώντας να καταλάβω για ποιον λόγο η εκπαίδευση δεν εμφανίζεται ως πρωτεύον ζήτημα στις ανησυχίες των συμπατριωτών μου, κατέληξα σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι θεωρούν πως το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί όπως θα όφειλε να λειτουργεί. Το παιδί πάει σχολείο, μετά πάει ΑΕΙ ή ΤΕΙ κι όταν πια πάρει το «χαρτί», ο ρόλος της εκπαίδευσης έχει τελειώσει. Έτσι γινόταν πάντα κι έτσι γίνεται και τώρα. Το δεύτερο είναι συνέπεια του πρώτου. Αφού θεωρούν ότι εκπαίδευση είναι αυτή που τους παρέχει το ελληνικό κράτος σε αντάλλαγμα της φορολογίας τους, οι Έλληνες δεν έχουν κανένα λόγο να ασχολούνται με το θέμα. Από τη στιγμή που το παιδί τους σκαρφαλώνει τις τάξεις δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχήσουν αν μπορεί να διαβάσει ή να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη σκέψη με «δικά του λόγια». Στο κάτω κάτω, και αυτοί και οι δάσκαλοι του παιδιού τους από το ίδιο σχολείο βγήκαν. Πόσοι από τους γονείς κρίνουν την ποιότητα των βιβλίων που προσφέρονται «δωρεάν» –κοινώς με τη φορολογία τους– στα παιδιά τους; Τους ενδιαφέρει μόνον να είναι έτοιμα στην ώρα τους. Ποία η σχέση του εκπαιδευτικού συστήματος με την ανεργία και την υπανάπτυξη;

Προχθές διάβασα στην «Κ» τις εντυπώσεις του εκπαιδευτικού κ. Αντωνίου από πρόσφατο ταξίδι του στη Φινλανδία. Μένω στο τρίπτυχο που ο ίδιος είπε και το περιγράφει: «Ελευθερία, ευθύνη, πειθαρχία». Θα μου πείτε έχουμε κι εμείς τα δικά μας τρίπτυχα, το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Μπορεί να μας παραπέμπουν στον εκπαιδευτικό μεσαίωνα της Μεταπολίτευσης, έχουμε όμως κι εμείς το δικό μας πρόγραμμα.

Το ανάπηρο εκπαιδευτικό μας σύστημα αδυνατεί να διαμορφώσει πολίτες που αισθάνονται ελεύθεροι επειδή μπορούν να πειθαρχήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεών τους. Δεν του το ζητάει η ελληνική κοινωνία. Όλοι θέλουν τα παιδιά τους να έχουν ένα «χαρτί», όμως πόσοι ενδιαφέρονται για την αξία που έχει αυτό το χαρτί και πόσοι μπορούν να την εκτιμήσουν; Με την αδιαφορία της κοινωνίας συντάσσονται η αδιαφορία των συνδικαλιστών και το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, που αντιστέκεται όποτε κάποιος πάει να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Πώς θα ήταν η Ελλάδα της κρίσης εάν, όταν έτρεχαν τα δισεκατομμύρια στον δρόμο, είχε φροντίσει να χτίσει δέκα σχολεία και ένα πανεπιστήμιο; Ξεχνώ, θα μου πείτε, το «έξω καρδιά» του καιρού εκείνου.

Το φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Δείτε πως είναι σήμερα...

Το κάτωθι γραμματόσημο με θέμα το φροντιστήριο της Τραπεζούντας κυκλοφόρησε στις 12-12-1985.

Η εικόνα του περίφημου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Τραπεζούντας σήμερα είναι αυτή...

Όταν η μπλε ποδιά κυριαρχούσε στα σχολεία

Κάποτε τα παιδιά στο σχολείο φορούσαν μπλε ποδιές. Το νόημα του συγκεκριμένου μέτρου ήταν η επίτευξη της εξάλειψης των κοινωνικών και οικονομικών διαφορών και αντιφάσεων.

Έτσι λοιπόν πέραν της ομοιομορφίας που επιτυγχάνονταν κανένα παιδί δεν αισθάνονταν άσχημα για την ενδυμασία του.

Η ανωτέρω φωτογραφία τραβήχτηκε τη δεκαετία του 60 και δείχνει ένα σχολείο να επισκέπτεται την Ακρόπολη. Έχει υποστεί εξαιρετική επεξεργασία και αποδεικνύει την σωστή χρήση του μέτρου...

Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η Διαδρομή σας προσφέρει την εκπαιδευτική παρουσίαση για παιδιά σχολικής και προσχολικής ηλικίας  σχετιζόμενη με τον μυθικό Τιτάνα Προμηθέα.

Πρόκειται για δική μας παραγωγή και μπορείτε άνετα να την διδάξετε στα παιδιά σας...

Μπορείτε να την αντλήσετε από τον παρακάτω σύνδεσμο πραγματοποιώντας τον αντιγραφή-επικόλληση στην πλατφόρμα της  google αν δεν μπορέσετε να την κατεβάσετε απευθείας:
\
http://www.mediafire.com/file/fivnderm6ampfki/%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%259C%25CE%2597%25CE%2598%25CE%2595%25CE%2591%25CE%25A3.pdf/file


Μία προσφορά της Πολιτισμικής Διαδρομής για τους μικρούς μας μαθητές...