Ο Χρήστος Γιανναράς εν έτει 1995 σε άρθρο του στον τύπο της εποχής στηλιτεύει την κατάντια της παιδείας.
Είναι η εποχή κατά την οποία ο μεσαίωνας της μεταπολίτευσης θα βρίσκεται στο απόγειο του και οι προσπάθειες των σκοτεινών δυνάμεων του επονομαζόμενου προοδευτικού χώρου θα έχουν πια δημιουργήσει μια σταθερή κατάσταση στην παιδεία μετά από 20 και πλέον χρόνια "δουλειάς".
Ασφαλώς και η δολοφονία του Τεμπονέρα το 1991 θα επιταχύνει την καταστροφή καθώς οι δυνάμεις του σκότους θα έχουν πλέον πλήρη ασυλία εκμεταλλευόμενες το τραγικό περιστατικό.
Το άρθρο γράφτηκε την εποχή κατά την οποία θα εκρείγνειτο η οικονομική ανάπτυξη και είναι σίγουρα επίκαιρο για τον επιπρόσθετο λόγο ότι οι συνέπειες της αποσάθρωσης θερίζονται αφειδώς σήμερα...
ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΕ ΚΑΙΡΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ, στελέχη δημόσιων ὑπηρεσιῶν, ἐκπαιδευτικοί. Πτυχιοῦχοι κατὰ κανόνα ἀνωτάτων σχολῶν. Καὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ συντάξουν μιὰν ἔκθεση, μιὰν ἀναφορά, τὸ πόρισμα μιᾶς σύσκεψης, νὰ ἀρθρώσουν μιὰ σελίδα κειμένου.
Ὁ εὐτελισμὸς καὶ ἡ ἀποσάθρωση τῆς ἐκπαίδευσης τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια ἔχει ἀρχίσει νὰ δίνει πικροὺς καρποὺς στὸν δημόσιο βίο. Ἄνθρωποι δίχως γλώσσα εἶναι καὶ ἄνθρωποι δίχως σκέψη. Ἀνίκανοι νὰ ὀργανώσουν ὁτιδήποτε μὲ λογικὴ σειρὰ καὶ τάξη, ἀνίκανοι νὰ συσκεφθοῦν, νὰ ἀποτιμήσουν προτεραιότητες, νὰ λειτουργήσουν κριτικά. Δὲν διδάχθηκαν ποτὲ στέρεα δομὴ καὶ σύνταξη τοῦ λόγου· ἂν ἔχουν κάποιαν ἰδέα γραμματικῆς τὴν ὀφείλουν στὴ σπουδὴ μιᾶς ξένης γλώσσας. Τὴν τελευταία εἰκοσαετία ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση παράγει πολίτες λειτουργικὰ ἀναλφάβητους. Τὸ κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης ἔδωσε στὴ δημοσιότητα, μὲ ὁλοσέλιδη καταχώριση στὸν Τύπο, τὶς προγραμματικές του ἐξαγγελίες γιὰ τὴν ἐκπαίδευση. Συμπαθητικὲς προτάσεις, θετικές. Ἀλλὰ οἱ συντάκτες τους μοιάζουν μᾶλλον ἀνυποψίαστοι γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς ἔχει συμβεῖ στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια. Μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν ἀντιληφθεῖ ὅτι σὲ αὐτὸ τὸν τόπο πραγματοποιήθηκε ριζικὸς καὶ μὲ δαιμονικὴ εὐφυΐα «κοινωνικὸς μετασχηματισμὸς» βασισμένος κυρίως στὴν ἀποδιάρθρωση τῆς ἐκπαίδευσης (ὅπως καὶ τῆς δημόσιας διοίκησης). Μετασχηματισμὸς ἰσοδύναμος μὲ γενοκτονία ἢ ξεριζωμὸ ἀπὸ πατρῶα ἐδάφη. Τὸ ἄθλημα ἢ διαγώνισμα τῆς ἅμιλλας καταργημένο, οἱ μαθητὲς προάγονται ὅλοι, κίνητρα καὶ στόχοι ἀρίστευσης θεωροῦνται «ἐλιτίστικοι ἀναχρονισμοί». Ὁ ἰσοπεδωτικὸς λαϊκισμὸς ἐπιβάλλει νὰ μὴ διορθώνονται λάθη στὰ τετράδια τῶν μαθητῶν — «Κάτω τὰ αἱματοβαμμένα γραπτά!». Ἀναιρέθηκε κάθε ἱεραρχία, τὸν δάσκαλο δὲν τὸν ἐλέγχει κανείς, οἱ ἐπιθεωρητὲς καταργήθηκαν, ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐθαιρεσία εἶναι «προοδευτικὸ» κεκτημένο. Γυμνασιάρχης καὶ λυκειάρχης ἐπιλέγονται ἐφήμερα ἀπὸ τὶς «κλαδικὲς» τῶν κομμάτων γιὰ νὰ διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικὲς ἁπλῶς διαδικασίες, ἱεραρχικὴ κλίμακα συνοχῆς καὶ ἐλέγχου δὲν ὑπάρχει στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση. Ἔτσι δὲν ὑπάρχουν καὶ κίνητρα προσφορᾶς, ἀφοῦ μόνο τὰ χρόνια ὑπηρεσίας διαφοροποιοῦν, μισθολογικὰ καὶ μόνο, τοὺς ἐκπαιδευτικούς, χωρὶς ἄλλη διάκριση τοῦ ἱκανοῦ ἀπὸ τὸν ἀνίκανο, τοῦ ἐργατικοῦ ἀπὸ τὸν ράθυμο, τοῦ εὐσυνείδητου ἀπὸ τὸν ἀσυνείδητο. Τὰ σχολεῖα ἀριστούχων ἔχουν καταργηθεῖ· ἡ κοινωνία μας δὲν χρειάζεται διακεκριμένα στελέχη, ἀφοῦ σὲ καμιὰ πτυχὴ τοῦ δημόσιου βίου δὲν ξεχωρίζουμε τὶς παρασιτικὲς ἀπὸ τὶς παραγωγικὲς δυνάμεις. Δὲν θέλουμε τὴν ποιότητα, γιατὶ εἶναι θεσμικὰ ἐπιβεβλημένος ὁ παρασιτισμὸς μὲ τὶς φουρνιὲς διορισμῶν στὴν κρατικὴ μηχανὴ «τῶν δικῶν μας παιδιῶν» σὲ κάθε κυβερνητικὴ μεταβολή. Ἂς τολμοῦσε κάποιος μιὰ θαρραλέα στατιστικὴ ἀπογραφή: Τί ποσοστὸ ἀντιπροσωπεύουν στὸν κοινωνικό μας βίο οἱ λειτουργικῶς ἀναλφάβητοι, πόσοι πτυχιοῦχοι τῶν παιδαγωγικῶν μας σχολῶν καταλαβαίνουν τὴ γλώσσα τοῦ Παπαδιαμάντη, ποιό ποσοστὸ ἀποφοίτων λυκείου δὲν γνωρίζει οὔτε αὐτὸ ποὺ λέμε «γραφή» — ὄχι ὀρθογραφία ἢ νοηματικὴ τῶν λέξεων, ἀλλὰ τὴ γραπτὴ σημαντικὴ τῆς γλώσσας: νὰ ξεχωρίζει τὸ ζῆτα ἀπὸ τὸ ξί, τὸ φὶ ἀπὸ τὸ ψί, νὰ διαστέλλει τὴ μιὰ λέξη ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ γράφει σὲ εὐθεία γραμμή.
Δυστυχῶς οὔτε οἱ ἐκπαιδευτικὲς προτάσεις τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης προδίδουν συνειδητοποίηση τῆς συντελεσμένης καταστροφῆς. Γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὶς ἱστορικὲς προοπτικές του, ὁ ξεριζωμὸς ἀπὸ τὴ Μικρασία μοιάζει καταστροφὴ μικρότερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ συντελεῖται εἴκοσι χρόνια τώρα στὴν παιδεία — δὲν εἶναι ρητορικὴ ὑπερβολή. Ἀγραμματοσύνη, ἀγλωσσία, προγραμματικὴ ἰσοπέδωση κάθε ἀξιοκρατικῆς διαβάθμισης, διαστροφὴ τῆς Ἱστορίας, δηλαδή: συστηματικὸς ἀφελληνισμός. Ἡ ἰδεολογία τῆς ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης σήμερα θεμελιώνεται στὸ δόγμα τῶν «προοδευτικῶν» δυνάμεων: «Δὲν ὑπάρχει ἔθνος, τὸ ἔθνος εἶναι ἰδεαλιστικὸ ἐποικοδόμημα στὸ κράτος, πρόξενος συγκρούσεων καὶ ἀντιθέσεων ποὺ ἀποπροσανατολίζουν τὴν ἐξέλιξη τῶν ὑλικῶν παραγωγικῶν δυνάμεων». Καὶ σὲ μιὰ τέτοια ἀντίληψη καὶ νοηματοδότηση τοῦ κοινωνικοῦ γεγονότος ἡ παιδεία ἐνδιαφέρει μόνο σὰν χρηστικὸ μέσο, γλώσσα καὶ παιδεία ὑπηρετοῦν μόνο (ἂν ὑπηρετοῦν) τὸν βιοποριστικὸ ὠφελιμισμό. Ἀλλὰ οὔτε κι αὐτὸν ὑπηρετοῦν. Ἀκόμα καὶ σὲ «λόγια» ἐπαγγέλματα (δάσκαλος, δημοσιογράφος) δὲν ἔχει πιὰ σημασία νὰ ξέρεις γράμματα, ἀφοῦ κανένας δὲν ἐλέγχει τὴν ἀγραμματοσύνη σου. Ἐξάλλου ἡ κοινωνία μας σήμερα ἀμείβει πλουσιοπάροχα ἄλλες ἱκανότητες, ἄσχετες μὲ τὴ μόρφωση. Οὔτε καὶ ἐνδιαφέρει κανέναν ποὺ δημόσιοι ὀργανισμοί, τράπεζες, ὑπουργεῖα, τεχνικὲς ὑπηρεσίες δὲν διαθέτουν πιὰ στελέχη μὲ παιδευτικὸ ἐξοπλισμὸ ἱκανὸν νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀπαιτήσεις ἀποδοτικῆς λειτουργίας τους. Ὅταν συνταξιοδοτηθοῦν καὶ οἱ τελευταῖοι ποὺ διδάχτηκαν στέρεη γλώσσα στὰ σχολειά, τότε θὰ ἀπολαύσουμε τὰ κορυφαῖα ἐπιτεύγματα δυσλειτουργίας τῆς κρατικῆς μηχανῆς. Ὁ καίριος ἀποσταθεροποιητικὸς παράγων γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι ἡ τουρκικὴ ἀπειλή, οὔτε ἡ κρίση τῆς Βαλκανικῆς. Εἶναι τὸ αὐξανόμενο ποσοστὸ τῶν λειτουργικῶς ἀναλφάβητων.
25.10.1995
Είναι η εποχή κατά την οποία ο μεσαίωνας της μεταπολίτευσης θα βρίσκεται στο απόγειο του και οι προσπάθειες των σκοτεινών δυνάμεων του επονομαζόμενου προοδευτικού χώρου θα έχουν πια δημιουργήσει μια σταθερή κατάσταση στην παιδεία μετά από 20 και πλέον χρόνια "δουλειάς".
Ασφαλώς και η δολοφονία του Τεμπονέρα το 1991 θα επιταχύνει την καταστροφή καθώς οι δυνάμεις του σκότους θα έχουν πλέον πλήρη ασυλία εκμεταλλευόμενες το τραγικό περιστατικό.
Το άρθρο γράφτηκε την εποχή κατά την οποία θα εκρείγνειτο η οικονομική ανάπτυξη και είναι σίγουρα επίκαιρο για τον επιπρόσθετο λόγο ότι οι συνέπειες της αποσάθρωσης θερίζονται αφειδώς σήμερα...
ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΕ ΚΑΙΡΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ, στελέχη δημόσιων ὑπηρεσιῶν, ἐκπαιδευτικοί. Πτυχιοῦχοι κατὰ κανόνα ἀνωτάτων σχολῶν. Καὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ συντάξουν μιὰν ἔκθεση, μιὰν ἀναφορά, τὸ πόρισμα μιᾶς σύσκεψης, νὰ ἀρθρώσουν μιὰ σελίδα κειμένου.
Ὁ εὐτελισμὸς καὶ ἡ ἀποσάθρωση τῆς ἐκπαίδευσης τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια ἔχει ἀρχίσει νὰ δίνει πικροὺς καρποὺς στὸν δημόσιο βίο. Ἄνθρωποι δίχως γλώσσα εἶναι καὶ ἄνθρωποι δίχως σκέψη. Ἀνίκανοι νὰ ὀργανώσουν ὁτιδήποτε μὲ λογικὴ σειρὰ καὶ τάξη, ἀνίκανοι νὰ συσκεφθοῦν, νὰ ἀποτιμήσουν προτεραιότητες, νὰ λειτουργήσουν κριτικά. Δὲν διδάχθηκαν ποτὲ στέρεα δομὴ καὶ σύνταξη τοῦ λόγου· ἂν ἔχουν κάποιαν ἰδέα γραμματικῆς τὴν ὀφείλουν στὴ σπουδὴ μιᾶς ξένης γλώσσας. Τὴν τελευταία εἰκοσαετία ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση παράγει πολίτες λειτουργικὰ ἀναλφάβητους. Τὸ κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης ἔδωσε στὴ δημοσιότητα, μὲ ὁλοσέλιδη καταχώριση στὸν Τύπο, τὶς προγραμματικές του ἐξαγγελίες γιὰ τὴν ἐκπαίδευση. Συμπαθητικὲς προτάσεις, θετικές. Ἀλλὰ οἱ συντάκτες τους μοιάζουν μᾶλλον ἀνυποψίαστοι γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς ἔχει συμβεῖ στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια. Μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν ἀντιληφθεῖ ὅτι σὲ αὐτὸ τὸν τόπο πραγματοποιήθηκε ριζικὸς καὶ μὲ δαιμονικὴ εὐφυΐα «κοινωνικὸς μετασχηματισμὸς» βασισμένος κυρίως στὴν ἀποδιάρθρωση τῆς ἐκπαίδευσης (ὅπως καὶ τῆς δημόσιας διοίκησης). Μετασχηματισμὸς ἰσοδύναμος μὲ γενοκτονία ἢ ξεριζωμὸ ἀπὸ πατρῶα ἐδάφη. Τὸ ἄθλημα ἢ διαγώνισμα τῆς ἅμιλλας καταργημένο, οἱ μαθητὲς προάγονται ὅλοι, κίνητρα καὶ στόχοι ἀρίστευσης θεωροῦνται «ἐλιτίστικοι ἀναχρονισμοί». Ὁ ἰσοπεδωτικὸς λαϊκισμὸς ἐπιβάλλει νὰ μὴ διορθώνονται λάθη στὰ τετράδια τῶν μαθητῶν — «Κάτω τὰ αἱματοβαμμένα γραπτά!». Ἀναιρέθηκε κάθε ἱεραρχία, τὸν δάσκαλο δὲν τὸν ἐλέγχει κανείς, οἱ ἐπιθεωρητὲς καταργήθηκαν, ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐθαιρεσία εἶναι «προοδευτικὸ» κεκτημένο. Γυμνασιάρχης καὶ λυκειάρχης ἐπιλέγονται ἐφήμερα ἀπὸ τὶς «κλαδικὲς» τῶν κομμάτων γιὰ νὰ διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικὲς ἁπλῶς διαδικασίες, ἱεραρχικὴ κλίμακα συνοχῆς καὶ ἐλέγχου δὲν ὑπάρχει στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση. Ἔτσι δὲν ὑπάρχουν καὶ κίνητρα προσφορᾶς, ἀφοῦ μόνο τὰ χρόνια ὑπηρεσίας διαφοροποιοῦν, μισθολογικὰ καὶ μόνο, τοὺς ἐκπαιδευτικούς, χωρὶς ἄλλη διάκριση τοῦ ἱκανοῦ ἀπὸ τὸν ἀνίκανο, τοῦ ἐργατικοῦ ἀπὸ τὸν ράθυμο, τοῦ εὐσυνείδητου ἀπὸ τὸν ἀσυνείδητο. Τὰ σχολεῖα ἀριστούχων ἔχουν καταργηθεῖ· ἡ κοινωνία μας δὲν χρειάζεται διακεκριμένα στελέχη, ἀφοῦ σὲ καμιὰ πτυχὴ τοῦ δημόσιου βίου δὲν ξεχωρίζουμε τὶς παρασιτικὲς ἀπὸ τὶς παραγωγικὲς δυνάμεις. Δὲν θέλουμε τὴν ποιότητα, γιατὶ εἶναι θεσμικὰ ἐπιβεβλημένος ὁ παρασιτισμὸς μὲ τὶς φουρνιὲς διορισμῶν στὴν κρατικὴ μηχανὴ «τῶν δικῶν μας παιδιῶν» σὲ κάθε κυβερνητικὴ μεταβολή. Ἂς τολμοῦσε κάποιος μιὰ θαρραλέα στατιστικὴ ἀπογραφή: Τί ποσοστὸ ἀντιπροσωπεύουν στὸν κοινωνικό μας βίο οἱ λειτουργικῶς ἀναλφάβητοι, πόσοι πτυχιοῦχοι τῶν παιδαγωγικῶν μας σχολῶν καταλαβαίνουν τὴ γλώσσα τοῦ Παπαδιαμάντη, ποιό ποσοστὸ ἀποφοίτων λυκείου δὲν γνωρίζει οὔτε αὐτὸ ποὺ λέμε «γραφή» — ὄχι ὀρθογραφία ἢ νοηματικὴ τῶν λέξεων, ἀλλὰ τὴ γραπτὴ σημαντικὴ τῆς γλώσσας: νὰ ξεχωρίζει τὸ ζῆτα ἀπὸ τὸ ξί, τὸ φὶ ἀπὸ τὸ ψί, νὰ διαστέλλει τὴ μιὰ λέξη ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ γράφει σὲ εὐθεία γραμμή.
Δυστυχῶς οὔτε οἱ ἐκπαιδευτικὲς προτάσεις τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης προδίδουν συνειδητοποίηση τῆς συντελεσμένης καταστροφῆς. Γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὶς ἱστορικὲς προοπτικές του, ὁ ξεριζωμὸς ἀπὸ τὴ Μικρασία μοιάζει καταστροφὴ μικρότερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ συντελεῖται εἴκοσι χρόνια τώρα στὴν παιδεία — δὲν εἶναι ρητορικὴ ὑπερβολή. Ἀγραμματοσύνη, ἀγλωσσία, προγραμματικὴ ἰσοπέδωση κάθε ἀξιοκρατικῆς διαβάθμισης, διαστροφὴ τῆς Ἱστορίας, δηλαδή: συστηματικὸς ἀφελληνισμός. Ἡ ἰδεολογία τῆς ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης σήμερα θεμελιώνεται στὸ δόγμα τῶν «προοδευτικῶν» δυνάμεων: «Δὲν ὑπάρχει ἔθνος, τὸ ἔθνος εἶναι ἰδεαλιστικὸ ἐποικοδόμημα στὸ κράτος, πρόξενος συγκρούσεων καὶ ἀντιθέσεων ποὺ ἀποπροσανατολίζουν τὴν ἐξέλιξη τῶν ὑλικῶν παραγωγικῶν δυνάμεων». Καὶ σὲ μιὰ τέτοια ἀντίληψη καὶ νοηματοδότηση τοῦ κοινωνικοῦ γεγονότος ἡ παιδεία ἐνδιαφέρει μόνο σὰν χρηστικὸ μέσο, γλώσσα καὶ παιδεία ὑπηρετοῦν μόνο (ἂν ὑπηρετοῦν) τὸν βιοποριστικὸ ὠφελιμισμό. Ἀλλὰ οὔτε κι αὐτὸν ὑπηρετοῦν. Ἀκόμα καὶ σὲ «λόγια» ἐπαγγέλματα (δάσκαλος, δημοσιογράφος) δὲν ἔχει πιὰ σημασία νὰ ξέρεις γράμματα, ἀφοῦ κανένας δὲν ἐλέγχει τὴν ἀγραμματοσύνη σου. Ἐξάλλου ἡ κοινωνία μας σήμερα ἀμείβει πλουσιοπάροχα ἄλλες ἱκανότητες, ἄσχετες μὲ τὴ μόρφωση. Οὔτε καὶ ἐνδιαφέρει κανέναν ποὺ δημόσιοι ὀργανισμοί, τράπεζες, ὑπουργεῖα, τεχνικὲς ὑπηρεσίες δὲν διαθέτουν πιὰ στελέχη μὲ παιδευτικὸ ἐξοπλισμὸ ἱκανὸν νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀπαιτήσεις ἀποδοτικῆς λειτουργίας τους. Ὅταν συνταξιοδοτηθοῦν καὶ οἱ τελευταῖοι ποὺ διδάχτηκαν στέρεη γλώσσα στὰ σχολειά, τότε θὰ ἀπολαύσουμε τὰ κορυφαῖα ἐπιτεύγματα δυσλειτουργίας τῆς κρατικῆς μηχανῆς. Ὁ καίριος ἀποσταθεροποιητικὸς παράγων γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι ἡ τουρκικὴ ἀπειλή, οὔτε ἡ κρίση τῆς Βαλκανικῆς. Εἶναι τὸ αὐξανόμενο ποσοστὸ τῶν λειτουργικῶς ἀναλφάβητων.
25.10.1995
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου