Πρωτοχρονιάτικος Μποναμάς 1954. Σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο.

Η Πολιτισμική Διαδρομή σας παρουσιάζει ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο από την εκπομπή: "Το θέατρο στο Μικρόφωνο".

Το " Θέατρο στο Μικρόφωνο" ξεκίνησε το 1952 και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο δημοφιλείς εκπομπές.

Μικρά σκετσάκια και τραγούδια της εποχής μας μεταφέρουν νοερά 66 χρόνια πριν, σε μία εποχή αθωότητας και αγνότητας...

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το νέο έτος...


Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:

Πρωτοχρονιά στη Θράκη...

Η αντίληψη περί Πρωτοχρονιάς ήταν τελείως διαφορετική στη Θράκη (ελληνική-δυτική, βουλγαρική-βόρεια και τουρκική-ανατολική) από τη σημερινή.

Οι Θράκες λοιπόν πίστευαν ότι η πρώτη Μάρτη ήταν η απαρχή του νέου έτους, αλλά κυρίως ότι τη συγκεκριμένη ημερομηνία έχουμε την αρχή του καλοκαιριού.
Η αντίληψη αυτή έχει τις ρίζες της στους χρόνους του Βυζαντίου, όπου το πολιτικό – κοσμικό έτος άρχιζε την 1η του Μάρτη, ενώ το Εκκλησιαστικό έτος την 1η Σεπτεμβρίου.

Ποσιδωνιάται Κ.Π. Καβάφης.

Ποσειδωνιάται             (Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ)

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλ- πω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβα- ρώσθαι Τυρρηνοίς ή Ρωμαίοις γεγονόσι και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυ- τούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρ- χαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυ- ράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται ... ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.

Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Μοσχόπουλο Θωμά για την επιμέλεια του άρθρου...

Σονέτο 18. Σαίξπηρου

ΣΟΝΝΕΤΟ αρ.18

Να πω πως μοιάζεις με καλοκαιριά;
Μα ʼσύ ʼσαι πιο γλυκιά και μετρημένη.
Τʼ άνθια του Μάη οι ανέμοι σα θεριά
δέρνουν. Το θέρος γρήγορα πεθαίνει.

Βάνει φωτιές ο ήλιος το πρωινό
και άλλοτε η χρυσή του ειδή χλωμιάζει
-κάποτʼ η τύχη αστόλιστο, φτηνό
κάνει να δείχνει αυτό που όμορφο μοιάζει.

Μα εντός σου ο ήλιος μέρα-νύχτα καίει
κι ούτʼ ίχνος η ομορφιά σου δεν ξεφτίζει,
κι ο θάνατος δε θα ʼχει να το λέει
στα σκότη του πως ζεις και πως σʼ ορίζει.

Όσον ο κόσμος βλέπει κι ανασαίνει
θα ζει το ποίημα αυτό, να σʼ ανασταίνει.

Γάμος και οικογένεια στο Βυζάντιο.

Η κυρία Αμαλία Ηλιάδη μας πληροφορεί για το γάμο και την οικογένεια στο βυζαντινό κόσμο:

Η ηλικία γάμου για τους Βυζαντινούς ήταν τα 15 με 25 περίπου χρόνια για
τα αγόρια και τα 13 έως 16 για τα κορίτσια. Στην όλη διαδικασία του
γάμου αποφασιστικό ρόλο έπαιζε η συναίνεση των δύο συζύγων και
απαιτούνταν η προσωπική υπευθυνότητα του καθενός. Ωστόσο, ο γάμος
δεν αποκτούσε πλήρη υπόσταση και ισχύ πριν αποδειχθεί η δυνατότητα
της νύφης να συμπληρώσει τον αναπαραγωγικό σκοπό της οικογένειας,
πριν γεννήσει δηλαδή ένα παιδί. Την τελευταία αυτή ρύθμιση υπαγόρευε
το παλιό ρωμαϊκό δίκαιο. Και οι δύο σύζυγοι είχαν το δικαίωμα να
ζητήσουν διαζύγιο. Οι γυναίκες σε περίπτωση μοιχείας ή παρανομίας ή
διάπραξης ενέργειας που στρεφόταν εναντίον της ενώ οι άνδρες
μπορούσαν να ασκήσουν το ίδιο δικαίωμα και σε ενδεχόμενη περίπτωση
ανυπακοής ή ανάρμοστης συμπεριφοράς της συζύγου.
Μέσα στην οικογένεια, το βασικό κύτταρο της βυζαντινής κοινωνίας, οι
σύζυγοι, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία όφειλαν να επιδεικνύουν
αρετή και πίστη. Ιδιαίτερα οι γυναίκες είχαν ως αποκλειστικό σκοπό στη
ζωή το γάμο και την τεκνοποιία ενώ η θέση τους μέσα σ’ αυτόν ήταν
παραδοσιακά κατώτερη από του άνδρα. Οικονομική βάση της νέας
οικογένειας ήταν η προίκα της γυναίκας.

Ο βυζαντινός γάμος

Όσο για τα παιδιά, τα αγόρια ήταν πιο καλοδεχούμενα γενικά από τα
κορίτσια αφού τα τελευταία σήμαιναν για τους γονείς τη μελλοντική
υποχρέωση προικοδότησης που ήταν ιδιαίτερα βαριά για οικογένειες με
χαμηλό εισόδημα και μικρή ή ανύπαρκτη περιουσία. Ωστόσο, δεν
μπορούμε να πούμε ότι τα κορίτσια αντιμετωπίζονταν αρνητικά αφού
συμμετείχαν στις διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις εξισορροπώντας
έτσι τα αρνητικά επακόλουθα της γέννησής τους. Στα κατώτερα κοινωνικά
στρώματα του πληθυσμού, οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα παιδί
μέχρι τα χρόνια του Ιουστινιανού ήταν η πλήρης άρνηση και εγκατάλειψη
από τους γονείς, η εκμετάλλευση (πρακτική εκμετάλλευση ή ακόμη και
πώληση), και ο γάμος σε κάποια ηλικία ή η καταφυγή σε μοναστήρι.

Ξυπόλητοι στο πάρκο, του Νηλ Σάιμον. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Η Πολιτισμική Διαδρομή εναρμονισμένη με το πνεύμα των ημερών θα σας παρουσιάσει την κωμωδία του Νηλ Σάιμον "Ξυπόλητοι στο πάρκο" μεταφέροντας σας στο Γκρίνγουιτσ Βίλαντζ της Νέας Υόρκης των μέσων της δεκαετίας του 60'...

Σε μια πραγματικά ωραία εποχή...

Ο συγγραφέας του έργου υπήρξε ένας γίγαντας της κωμωδίας, ταλαντούχος και πολύγραφος καθιερώθηκε στο ΄β μισό του 20ου αιώνα ως ένας από τους κορυφαίους κωμωδιογράφους.

Το έργο γράφτηκε το 1963 και μεταφέρθηκε επιτυχημένα στη μεγάλη οθόνη το 1967.

Η υπόθεση:

Το έργο μας παρουσιάζει την αρχή της ζωής ενός νεόνυμφου ζευγαριού τη δεκαετία του '60 στη Νέα Υόρκη. Ο Πολ (ένας συντηρητικός δικηγόρος) και η Μάγκι (η ανάλαφρη σύζυγος) μετακομίζουν μαζί στο πρώτο τους διαμέρισμα. Καθώς η

νιρβάνα του μήνα του μέλιτος δίνει τη θέση της στην σκληρή πραγματικότητα της δημιουργίας ενός νοικοκυριού, ξεκινάνε και τα δύσκολα για το ζευγάρι αλλά και τα παράδοξα μεταξύ τους. Η

πεθερά γκρινιάζει επίμονα. Ο μεσόκοπος Λοθάριο, του από πάνω διαμερίσματος, φλερτάρει ασύστολα. 

Η χαρά δίνει τη θέση της στο άγχος και σε μια σειρά τρελών κωμικών καταστάσεων.

Ο Σάιμον γράφει με γλυκόπικρο τρόπο, ψάχνει να βρει τη μέση λύση προκειμένου να αναπτύξει ορισμένες βαθυστόχαστες έννοιες και ταυτόχρονα να γεμίσει τα εισπρακτικά ταμεία...

Tο είπε άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας: “δεν μπορώ να σκεφτώ μια αστεία κατάσταση που να μην εμπεριέχει και λίγο πόνο"

 Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Προσαρμογή για το ραδιόφωνο: Μπίκα Μαρκατά

Ραδιοσκηνοθεσία: Δημήτρης Νικολαϊδης

Μουσική επιμέλεια: Ιφιγένεια Ευθυμιάτου-Σπύρου

Επιμέλεια ήχων: Χρήστος Κάσδαγλης

Ρύθμιση ήχου: Στέφανος Ευαγγελίου

Βάσω Μεταξά - Κόρι

Στέφανος Ληναίος - Πωλ

Σμάρω Στεφανίδου -Μητέρα της Κόρι

Αντώνης Αντωνίου - Τεχνίτης

Τώνης Γιακωβάκης - Υπάλληλος

Δήμος Σταρένιος - Βίκτωρ Βελάσκο

Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη

Μια σύνθεση εξαιρετικών ηθοποιών θα υποδυθούν τους ρόλους...

Ο Δήμος Σταρένιος θα υποδυθεί τον Βίκτωρ Βελάσκο σε έναν πιο ανάλαφρο ρόλο από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει...

Η Βάσω Μεταξά θα υποδυθεί την Κόρι

Ο Στέφανος Ληναίος θα υποδυθεί το νεαρό δικηγόρο...

Η Σμαρώ Στεφανίδου θα υποδυθεί τη μητέρα της Κόρι

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι globtv:

Καλή σας ακρόαση και χρόνια πολλά!

πηγές:greekradiotheater, elculture, Τρίτο πρόγραμμα,Θέατρο, Κοινωνία, Έθνος: από την Αμερική στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2010.

Σονέτο 18. Σαίξπιρου

Πώς  να  σε  πω  —  καλοκαιριάτικο  πρωί;   Έχεις  πιο  εύκρατη  μορφή,  πιο  ερασμία·   γνωρίζω  ανέμους  που  κι  ο  Μάης  φυλλορροεί,   τα  καλοκαίρια  έχουν  πάντα  προθεσμία.

 Κάποτε  καίει  ο  επουράνιος  οφθαλμός   και  της  χροιάς  του  ο  χρυσός  συχνά  θαμπώνει,   κάποιος  μοιραίος  του  καιρού  αναπαλμός   την  ομορφιά  της  ομορφιάς  απογυμνώνει. 

Μα  εσύ  αιώνιο  θα  έχεις  καλοκαίρι   κι  η ομορφιά  σου  δεν  θ'  απαλλοτριωθεί,   δεν  θα  επαίρεται  ο  Άδης  πως  σε  ξέρει   καθώς  θα  γράφεσαι  στου  χρόνου  την  ροή.

Όσο  ζουν  άνθρωποι  και  βλέπουν,   σ’  αυτούς  του  στίχους  θα  γυρίζουν  και  ζωή  θα  σου  χαρίζουν. 

μτφ  Διονύσης  Καψάλης 

Ο "κουρνιαχτός" της αστυνομοκρατείας.

Μια ενδιαφέρουσα ανάπτυξη περί της φημολογούμενης αστυνομοκρατείας που έχει δήθεν ενταθεί τις τελευταίες ημέρες κυρίως μετά από τα τελευταία επιτυχή μέτρα του φετινού Πολυτεχνείου και της επετείου του Γρηγορόπουλου από τον κο Τάκη Θεοδωρόπουλο στην εφημερίδα Καθημερινή.

Από την πυρπόληση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Εξαρχείων ώς την «παρέμβαση» στη ραδιοφωνική συχνότητα της ΕΤ3, οι λαϊκοί αγώνες πυκνώνουν σε ένταση και πάθος. Δεν ξέρω ποια είναι η αποτελεσματικότητά τους και με ποιον τρόπο ωφελούν τους λαϊκούς αγωνιστές. Ομως, ο αγώνας είναι που μετράει, κυρίως δε οι επιθέσεις στους «μπάτσους», οι οποίοι, τελευταία, έχουν αποκτήσει την κακή συνήθεια να αντιδρούν. Αντί να δέχονται χρονιάρες μέρες τις πέτρες με τις ευχές των αγωνιστών, ρίχνουν δακρυγόνα, συλλαμβάνουν και, το χειρότερο, ξεσπιτώνουν τους καταληψίες. Ηταν αναμενόμενο. Τα παιδιά και τα λιγότερο παιδιά οφείλουν να δείξουν πως δεν πτοήθηκαν απ’ την απογοήτευση του Πολυτεχνείου και της 6ης Δεκεμβρίου. Τότε αθέτησαν τις υποσχέσεις τους και η Αθήνα δεν κάηκε. Αναμενόμενος επίσης και ο ζήλος που επιδεικνύει η ηγεσία της Αριστεράς να αγκαλιάσει με τα μεγάλα της φτερά τούς λαϊκούς αγώνες για να προσθέσει στην αντιπολιτευτική της παλέτα την απόχρωση της αστυνομοκρατίας. Οπου «αστυνομοκρατία» εμφανίζεται όποτε η αστυνομία απλώς προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της, να αποκαταστήσει την τάξη με όσα μέσα διαθέτει, ενίοτε και διά της βίας.

Στόχος είναι να ξεσηκωθεί ένας κουρνιαχτός που καλύπτει την πραγματικότητα και θολώνει την αλήθεια. Η τακτική λειτούργησε τόσες δεκαετίες, αυτήν ξέρουν και, όπως το μυαλουδάκι τους δεν τους επιτρέπει να οργανώσουν μια σοβαρή αντιπολίτευση –υπάρχουν πάντα λόγοι–, αυτήν εφαρμόζουν. Ο κ. Σκουρλέτης πρόσθεσε ένα ακόμη πολύτιμο εύρημα στη συλλογή του δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση το κάνει αυτό για να κολακεύσει την «ακροδεξιά» πτέρυγά της. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του πολιτικού λαγωνικού που διαθέτει. Κοινώς, δεν μπορεί να δει ότι αυτή τη φορά οι προσπάθειες αποκατάστασης της τάξης και της κανονικότητας της ζωής απευθύνονται σε ένα κοινωνικό αίτημα το οποίο βοήθησε τη σημερινή κυβέρνηση να κερδίσει τις εκλογές. Το επιβεβαιώνουν και οι μετρήσεις. Με την Αριστερά που δεν δείχνει διάθεση να αποφύγει την περιθωριοποίησή της συντάσσονται και ορισμένοι φιλελεύθεροι. Χωρίς περίσκεψη κι αυτοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα με τις επιταγές του δόγματος που έχουν κατασκευάσει για να έχουν την ησυχία τους.

Θα πρέπει, βέβαια, να έχουμε υπόψη ότι και η Αστυνομία είναι ένα τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Κοινώς, πάσχει από τις ασθένειες του Δημοσίου, την ευθυνοφοβία, την τυπολατρία, την αναξιοκρατία. Εχει την ατυχία να είναι περισσότερο εκτεθειμένη από το υπόλοιπο Δημόσιο. Ομως, παρά τη φωλιασμένη στο ασυνείδητο ανυποληψία της, έχει δημιουργήσει πολλές προσδοκίες. Το στοίχημα της πολιτικής ηγεσίας της είναι να αποδείξει ότι οι προσδοκίες που δημιούργησε δεν την ξεπερνούν.

Έντυπη

Το βλογημένο μαντρί του Φώτη Κόντογλου

Η Πολιτισμική Διαδρομή σας παρουσιάζει το παραμύθι του Φώτη Κόντογλου "Το βλογημένο μαντρί"

Κάθε χρόνο ο Άγιος Βασίλης τις παραμονές της  Πρωτοχρονιάς  γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό και χτυπά τις πόρτες, για να δει ποιος θα τον δεχθεί με καθαρή καρδιά. Μια χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. 
Ήτανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι’ αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν τ’ ανοίγανε την πόρτα. Ο Άγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδής έχουνε ανάγκη, μ’ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν κι ούτε πεινούσε ούτε κρύωνε. Αφού βωλόδειρε από ‘δώ κι από ‘κεί κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφταξε στα ελληνικά τα μέρη, που ‘ναι φτωχός κόσμος. 
Απ’ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά και τράβηξε κατά ‘κεί, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά [1]. Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογγούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε. Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ’ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ‘να μικρό βουνό κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. Άνοιξε την αυλόπορτα που ήτανε κανωμένη από άγρια ρουπάκια [2]  και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να  τον σκίσουνε, μα σαν πήγανε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνόντανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε [3]  φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους. Ο Άγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε:
– Ελεήστε με, Χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε, σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο! Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλληκάρι ως είκοσι πέντε χρονώ, με μαύρα γένεια και δίχως να δει καλά καλά ποιος χτυπούσε την πόρτα, είπε στον γέροντα:
– Πέρασε μέσα στ’ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά! Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα. Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και το ανασπάστηκε και το ‘βαλε απάνω στο κεφάλι του. Ύστερα φώναξε τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Και κείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα κι είπε:
– Κόπιασε, παππού, να  ξεκουραστείς. Ο Άγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε:
– Βλογημένοι να ‘σαστε, τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να  πληθαίνουνε ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας! Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε [4]  η φωτιά. Ο Άγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό [5]  του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά κι η γυναίκα του ‘βαλε και μια μαξιλάρα ν’ ακουμπήσει. Ο Άγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του:– Βλογημένο να ‘ναι τούτο το καλύβι! Ο Γιάννης μπαινόβγαινε για να  φέρει το ‘να και τ’ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά. Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μιαν αλλιώτικη λάμψη και φάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν να ‘τανε μαλαμοκαπνισμένα κι οι πυτιές, που ήτανε κρεμασμένες, σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε, όπως τρίζουνε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε τους αγγέλους που ‘ναι στον Παράδεισο!
Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο Θεός. Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα, μα πλούσια καρδιά. «Τη πτωχεία τα πλούσια!» Ήτανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, εύρισκε παρηγοριά. Γι’ αυτό κι ο Άγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του. Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, αρχόντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι άνθρωποι, πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο, παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου. Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στον γέροντα:
– Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν’ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησιά κοντά μας, μήτε καν ρημοκκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μια φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να  περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και την διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τα ‘λεγε ένας γραμματιζούμενος, που έβγαζε λόγο στο χωριό, δυο ώρες από ‘δώ, κι από τις πολλές φορές που τα ‘λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε: «Σ’κώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπάζιτι κι του λέγ’: Τέκνου μου! Τέκνου μου!» Αυτά τα γράμματα ξέρω… Ήτανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνω και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε τον σταυρό του τρεις φορές. Ύστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε:
–  Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων! Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα βύζαξε το μωρό και πήγε και κείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της. Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ’ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοίωτον ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να  πει και το δικό του τ’ απολυτίκιο, που λέγει «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Έψελνε γλυκά και ταπεινά κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε τον σταυρό τους. Κι είπε ο Άγιος Βασίλης τον Όρθρο και τον Κανόνα της εορτής «Δεύτε, λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει τον δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση. Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα- Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε. Και σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα την βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο Άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε την βασιλόπιτα κι είπε: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Κι έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε «του Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε «του νοικοκύρη, του Γιάννη του Βλογημένου». Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει:
– Γέροντα, ξέχασες τον Άη-Βασίλη! Του λέγει ο Άγιος:– Αλήθεια, τον ξέχασα! Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε:– Του δούλου του Θεού Βασιλείου!
Ύστερα έκοψε πολλά κομμάτια και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου», «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών». Λέγει πάλι ο Γιάννης στον Άγιο: Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου; Του λέγει ο Άγιος: Έκοψα, ευλογημένε! Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος! Έστρωσε η γυναίκα για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να  κάνουνε την προσευχή τους. Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε τη δική του την ευχή, που τη λέγει ο παπάς στη λειτουργία:
–  Κύριος, ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμί άξιος ουδέ ικανός ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου… Σαν τελείωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέγει ο Γιάννης: Εσύ, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποια παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Άη-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τι αμαρτίες μπορεί να ‘χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια μάς κάνει να κολαζόμαστε. Ο Άγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή του αλλιώτικα:
–  Κύριε, ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος σου Ιωάννης ο απλούς εστιν άξιος και ικανός ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών… Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.

Από το βιβλίο του Φ. Κ. «Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου», σελ. 135-139, Εκδ. Οίκος  Αστήρ, Αλ. – Ε. Παπαδημητρίου, Αθήνα, 1995 (ζ’ έκδ.)
 [1]  Λεμπεσουριά: φτωχολογιά, άξεστοι άνθρωποι.
 [2]  Ρουπάκι: άγρια δρυς, είδος βαλανιδιάς. [3]  Γρούζω: γρυλίζω.
 [4]  Ξελόχισε: κόρωσε, φούντωσε.
 [5]  Ζωστικό: αντερί, το εσωτερικό φόρεμα των ιερέων, με ζώνη στη μέση.

Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!!!

Η Πολιτισμική Διαδρομή σας εύχεται ολόψυχα Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές! 

                                      ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ!!!

Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία από την Αθήνα της δεκαετίας του 60

Φωτογραφία από το κέντρο των Αθηνών.

Η φωτογραφία πρέπει να τραβήχτηκε τη δεκαετία του '60 παραμονές Χριστουγέννων. 

Η Αθήνα μιας άλλης εποχής...

Η φωτογραφία έχει υποστεί επεξεργασία και προκαλεί νοσταλγικά συναισθήματα...

Σήμερα βγαίνουν οι Καλικάντζαροι! Προσοχή!

Αύριο 25 Δεκεμβρίου (ημέρα έναρξης του Δωδεκαημέρου) όπως κάθε χρόνο σύμφωνα με την παράδοση βγαίνουν στη Γη από τον κάτω κόσμο οι καλικάντζαροι.

Οι καλικάντζαροι ζουν στον κάτω κόσμο και με ένα τεράστιο πριόνι  όλο το χρόνο ροκανίζουν το μεγάλο δέντρο που κρατάει τη Γη.
 Κάθε φορά λίγο πριν καταρρεύσει το δέντρο οι καλικάντζαροι σταματούν καθώς τους δίνεται η ευκαιρία να ανέβουν στη Γη.

Η έξοδος στον πάνω κόσμο γίνεται από πηγάδια.
Μόλις οι καλικάντζαροι βγουν στη Γη ξεκινάν κάθε είδους τρέλα και δεν αφήνουν τους ανθρώπους σε χλωρό κλαρί!
 Τους τρώνε τα γλυκά, καταστρέφουν τα παιχνίδια κλπ.

Η καλύτερη λύση προκειμένου να μη μπουν στο σπίτι είναι η τοποθέτηση ενός τεράστιου ξύλου στο τζάκι το οποίο θα πρέπει να καίει όλο το βράδυ. Το ξύλο αυτό λέγεται χριστόξυλο. Σημειωτέον ότι οι καλικάντζαροι μπαίνουν στο σπίτι από το τζάκι...

Οι καλικάντζαροι παραμένουν στη γη όλη τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, δηλαδή μεταξύ  Χριστουγέννων και εορτής των Φώτων.

Κάθε χρόνο στις 6 Γενάρη με τον αγιασμό των υδάτων ξαναμπαίνουν στα πηγάδια και ξαναβρίσκονται στον κάτω κόσμο! Όπου προς δυσάρεστη έκπληξη τους ξανά βλέπουν το δέντρο που κρατάει τη Γη στην αρχική του κατάσταση και έτσι πιάνουν πάλι το πριόνι και ξεκινάν να το πριονίζουν από την αρχή...

Το πρώτο χιόνι του φετινού χειμώνα στην Αγία Τριάδα

Οι πρώτες χειμωνιάτικες εικόνες στην εκκλησία την Αγίας Τριάδας στα Πεύκα...

Παραινέσεις του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης..

Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης μας παροτρύνει...

Μη χάνεις το θάρρος σου.
Αν την ώρα της προσευχής ή και άλλες ώρες ο εχθρός γεμίσει τον νου σου με αισχρούς λογισμούς, μην απελπιστείς. Πες μέσα σου με σταθερότητα: “Για να καθαριστώ από τέτοιους λογισμούς και τους όμοιους μ’ αυτούς ήρθε στη γη ο Κύριος”. Γενικά, μη χάνεις το θάρρος σου από καμιάν αμαρτία, αλλά να ελπίζεις στην παντοδύναμη βοήθεια και στο έλεος του Θεού.

  Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Μία χριστουγεννιάτικη ιστορία, Καρόλου Ντίκενς. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Απόψε και καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν η Πολιτισμική διαδρομή θα παρουσιάσει το έργο του διάσημου συγγραφέα

Καρόλου Ντίκενς "Μία χριστουγεννιάτικη ιστορία".

Πρόκειται για την αυθεντική όσον αφορά την εξέλιξη της υπόθεσης εκδοχή της υπόθεσης του γνωστού χριστουγεννιάτικου μυθιστορήματος (είναι λίγο διαφορετική από την κινηματογραφική απόδοση του έργου).

Η υπόθεση του έργου:

Ο πλούσιος αλλά, τσιγκούνης Εμπενίζερ Σκρουτζ , ο οποίος μισεί

κυριολεκτικά τα Χριστούγεννα, βιώνει μέσα σε μία μόνο νύχτα μία μοναδική εμπειρία,

τρομαχτική μα συνάμα, λυτρωτική! Έπειτα από τη μεταφυσική «επίσκεψη» του νεκρού

συνεταίρου του Τζέικομπ Μάρλεϊ, τον επισκέπτονται τρία Πνεύματα.

Το Πνεύμα των Παρελθοντικών Χριστουγέννων, το Πνεύμα των Χριστουγέννων του Παρόντος

και το Πνεύμα των Μελλούμενων Χριστουγέννων. Ο άσπλαχνος Σκρουτζ, αγγίζοντας

συναισθήματα που είχε για χρόνια ξεχασμένα, μαλακώνει και πλημμυρίζει Αγάπη.

Ας ευχηθούμε το πνεύμα των Χριστουγέννων να μαλακώσει τις καρδιές ακόμη και των πιο σκληρών ανθρώπων...

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι Ηχητικά Βιβλία για Όλους του youtube.

Καλή σας ακρόαση και καλές γιορτές...

Πηγή :ΕΡΤ

Άγιος Βασίλης, 1909...

Έλκηθρο που σέρνουν 2 γαλοπούλες ...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1909.

Αποτελεί τελικά το χριστουγεννιάτικο δέντρο ελληνικό έθιμο;;

Ασφαλώς και πρόκειται για ελληνικότατο έθιμο της βυζαντινής εποχής. Επέστρεψε στην Ελλάδα μέσω της Δύσης και αυτό όπως πολλά άλλα που μεταλαμπαδευτηκαν εκεί μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Η ανάπτυξη του γέροντα Αθανασίου Μυτιληναίου που ακολουθεί είναι κατατοπιστική...


Γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο λίγοι ξέρουν ὅτι δὲν εἶναι εὐρωπαϊκὸ ἀλλὰ ἑλληνικό, βυζαντινὸ ἔθιμο.

Ὑπάρχει ἕνα τροπάριο στὴν Προσκομιδὴ ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸ δένδρον τῆς ζωῆς στὸν παράδεισο, ποὺ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ βυζαντινοὶ ἔβαζαν μέσα στὴν Ἐκκλησία ἕνα δένδρο γιὰ νὰ δώσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τὸ δένδρον τῆς ζωῆς. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ δὲν δοκίμασε ὁ Ἀδάμ. Εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Θεόν νὰ διώξη τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο γιὰ νὰ μὴν φάγη ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς ζωῆς. Αὐτὸ τώρα τὸ δένδρο εἶναι φυτευμένο στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τώρα δὲν εἶναι δένδρο! Τὸ δένδρο ἦταν εἰκόνα.

Τὸ ἔθιμο σιγὰ σιγὰ ἔφυγε ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, διότι ὅταν κατελήφθη ἀπὸ τοὺς τούρκους ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε μαύρη σκλαβιά, καὶ μόνον τέτοια δὲν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ κάνωμε, καὶ τότε πέρασε στὴν Εὐρώπη.

Αὐτοὶ πάντοτε εἶναι τὸ δεύτερο χέρι! ἐμεῖς εἴμαστε τὸ πρῶτο! Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ζηλεύουν καὶ καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀναπτυχθοῦμε, γιατὶ «ἂν ἀναπτυχθοῦν αὐτοί» –λέγουν- «ἐμεῖς τί θὰ γίνουμε;!

Πῆραν λοιπὸν οἱ εὐρωπαῖοι τὸ δένδρο αὐτό, τὸ στόλισαν, τὸ ξεχώρισαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔκαναν στολίδι τοῦ σπιτιοῦ. Καὶ ξαναγύρισε στὴν Ἑλλάδα ὡς εὐρωπαϊκὸ ἔθιμο. Ὄχι! εἶναι ἑλληνικό!
–Ξέρετε ποῦ διεσώθη ἡ ἔννοια τοῦ δένδρου;
-Στοὺς πολυελαίους! ὁ κεντρικὸς πολυέλαιος στὴν Ἐκκλησία ἔχει μορφὴ δένδρου, μιᾶς ἐλάτης. Ὅταν ἔφυγε στὴν Εὐρώπη καὶ στολίσθηκε ἐμεῖς τὸ διατηρήσαμε στὸν κεντρικὸ πολυέλαιο τῶν Ναῶν μας. Μποροῦμε νὰ ἔχωμε χριστουγεννιάτικο δένδρο, καὶ ἂν ἔχωμε καὶ τὴν πληροφορία ὅτι τὸ δένδρο τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός, τότε δὲν ἔχουμε εἰδωλολατρικὴ περίπτωσι ὅπως μερικοὶ θὰ ἤθελαν νὰ νομίζουν.

✞ Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος

Φουσκωτός Άγιος Βασίλης...

Μας θυμίζει έντονα τα παιδικά χρόνια...

Ποιος από εμάς δεν είχε έναν τέτοιο Άγιο Βασίλη...

Αποστολή χριστουγεννιάτικων καρτών στο Καστελόριζο.

Ο καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κος Μπίλης Ευριπίδης απευθύνει έκκληση αποστολής χριστουγεννιάτικων καρτών στο Καστελόριζο, προκειμένου να αξιοποιηθεί εθνικά μια τέτοια συμβολική κίνηση.

SOS Καστελόριζο!!!
Παράκληση αυτό να κάνει το γύρο του κόσμου!

Από τον Καθηγητή του ΕΜΠ Ευριπίδη Μπίλη:
Για τους σοβαρότατους λόγους που αναφέρει κατωτέρω ο συνάδελφος Θεόδωρος Καρυώτης, παρακαλείστε να στείλετε ταχυδρομικώς, όχι μόνο τώρα, αλλά και Χριστούγεννα και Πάσχα, μία οποιαδήποτε κάρτα στο Καστελλόριζο, στη δ/νση:

 Δημαρχείο ή Δημοτικό Σχολείο Μεγίστης, Μεγίστη, 851 11 ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ

Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, προς:

Megisti Municipality or Elementary School
Megisti, GR-851 11 KASTELLORIZO, GREECE

Παρακαλείστε να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο του Καθηγητή Καρυώτη για να αντιληφθείτε τη σημασία της αποστολής. Στόχος, να κατακλυσθεί το Ελληνικό Καστελλόριζο με κάρτες από όλον τον απανταχού του κόσμου Ελληνισμό.

Ευριπίδης Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Mια κάρτα δεν κοστίζει, αξίζει. ΜΙΑ ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΡΤΑ ΜΑΣ ΑΡΚΕΙ!!!!!!

Διευθυνση: Megisti Municipality or Elementary School, Megisti, GR-851 11 KASTELLORIZO, GREECE
cid:3.1654721790@web28505.mail.ukl.yahoo.com

Παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου, οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές. Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο. Επιμένουμε να σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί.
Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το
μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού.
Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά.
Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες
πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε, και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.

Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα
χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμβο, που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου,
καθιστώντας αδύνατη, την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.

Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον,
θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας,
«αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη "Ηρόδοτος", που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια» [1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την
τοπο-στρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.

Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο.
Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση,
αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κϋπρου δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα εφάπτονται κι αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μάς παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελλόριζου.


ΌΠΟΙΟΣ ΚΡΊΝΕΙ ΣΚΌΠΙΜΟ ΑΣ ΔΙΑΔΏΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΌΝ ΆΡΘΡΟ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA.

Π

Ιερός Ναός εντός των κοιμητηρίων στα Χρυσοχώραφα Σερρών.

Στα Χρυσοχώραφα Σερρών, εντός των κοιμητηρίων βρίσκεται ένας μικρός και λιτός Ιερός Ναός.

Πρόκειται για ένα ναό αφιερωμένο στη μνήμη κεκοιμημένων αδελφών...

Πλάνα εξωτερικά του Ναού:

Ο Ρυθμός του ναού είναι Βασιλική όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς...

                 

Η διακόσμηση στο εσωτερικό του ναού είναι λιτή και απέριτη. Λίγες εικόνες Αγίων κλπ. Τα απολύτως απαραίτητα...

                 

Με την όπισθεν. Ικαριώτικη παράδοση.

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα ικαριώτικη παράδοση...

Ο Μπερτόδουλος δεν  ήθελε  ποτέ  να σκύψει να  τον προσκυνήσει, τον βασιλιά, αλλά  έμπαινε  έτσι, σαν  που μπαίνεις στο  σπίτι  σου.  Και για  να  τον κάμει να  σκύψει  εχαμήλωσε  την πόρτα. Και τον κάλεσε  να  πάει να  τον  έβρει.  Και πάει ο Μπερτόδουλος και  βρίσκει την πόρτα χαμηλωμένη. Και γυρίζει με  τον  κώλο και μπαίνει  μέσα.  Για  να  μην μπει  κανονικά και τον προσκυνήσει.

Κ.  Κόχυλας  Ράχες 

Η αποτροπή της πρόωρης βουλγαροποίησης εκτεταμένων περιοχών βόρεια των συνόρων μας εξαιτίας της καταλυτικής παρουσίας της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας.

Η ΊΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΑΣ ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΠΡΟΩΡΗ ΒΟΥΛΓΑΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΤΟΝ 10ο ΑΙΩΝΑ.

Η περιοχή της Αχρίδος κατά τη βυζαντινή περίοδο παρουσιάζει εκτεταμένη Ελληνική πολιτιστική παρουσία με πλήθος σωζόμενων μνημείων τέχνης.

 Οι σλαβικές επιδρομές που πραγματοποιούνταν κατά τον 9ο αιώνα στην ευρύτερη περιοχή αποτελούσαν παράγοντα ανάσχεσης της πολιτιστικής προόδου. Το σλάβικο στοιχείο παρέμενε απολίτιστο στερούμενο αλφαβήτου. Όσον αφορά τους εγκατεστημένους Σλάβους στην περιοχή η άγνοια της ελληνικής γλώσσας τους εμπόδιζε να εκπολιτιστουν.

Το κενό κάλυψαν οι Θεσσαλονικείς μοναχοί Κύριλλος και Μεθόδιος, οι οποίοι επιχείρησαν να εκπολιτίσουν τους Σλάβους με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού και την επινόηση του σλαβικού αλφαβήτου. Μετά το θάνατο του Μεθόδιου το 887 ο γερμανικός κλήρος κατέστρεψε το έργο των Ελλήνων ιεραποστόλων.

                               

 Κατόπιν και ενώ η ορθοδοξία είχε εδραιωθεί στη Βουλγαρία,  οι μοναχοί Ναούμ και Κλήμης εστάλησαν από το Βούλγαρο βασιλιά Βόρη στην περιοχή της Αχρίδος με σκοπό τον εκβουλγαρισμό των κατοίκων, θέτοντας έτσι τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός σλαβικού πολιτισμού για πρώτη φορά στην περιοχή. Ήταν η εποχή κατά την οποία είχε ατονήσει η ελληνική πολιτιστική δραστηριότητα.

Η περιοχή της Αχρίδος όμως αποτελούσε περιοχή υπό επανάκτηση για το Βυζάντιο και έτσι ο Ιωάννης Τσιμισκής κατέλυσε το πρώτο βουλγαρικό κράτος το 971, ενώ ταυτόχρονα διέλυσε την αυτοκέφαλη βουλγαρική εκκλησία.

Στην Αχρίδα όπως και στις Πρέσπες τότε ιδρύθηκε μία Αρχιεπισκοπή από τον αμφιβόλου εθνικότητας Σαμουήλ, ο οποίος εκ νέου ίδρυσε ένα βουλγάρικο κράτος, συνέχεια όπως ανακήρυξε ο ίδιος του 1ου βουλγάρικου κράτους. Επρόκειτο για ένα κράτος πολυεθνικό με πολυπληθείς όμως Έλληνες. Ταυτόχρονα ο Σαμουήλ έφερε στις περιοχές  αυτές συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς από την περιοχή της Λάρισας.

Η απόχρωση της γλώσσας του νεοσύστατου κράτους ήταν αμφίβολο εάν ήταν σλάβικη, ή βουλγάρικη ή εάν τελικά ήταν ελληνική. Πάντως επιγραφές και χαράγματα στον ελληνικό ναό του Αγίου Αχιλλείου Πρεσπών (σημειωτέον ότι υπήρξε η εκκλησιαστική καθέδρα του κράτους) καθώς και οι επιγραφές στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ήταν ελληνικές. Έτσι λοιπόν εάν ο επίσημος χαρακτήρας του κράτους ήταν βουλγάρικος δε δικαιολογείται η ελληνική επιγραφή στον αρχιεπισκοπικό θρόνο.

 Ένα είναι σίγουρο, αν δε μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για ελληνικό χαρακτήρα του κράτους του Σαμουήλ, ότι τα βασικά στρώματα του κράτους ήταν τρία: το ελληνόφωνο, το σλαβόφωνο και το πρώτο-βουλγάρικο.

Στη  σύνθεση του πληθυσμού προστίθενται και Ιλλυριοι καθώς και Βλάχοι. Ο Σαμουήλ προκειμένου να νομιμοποιήσει το κράτος του ως συνέχεια του βουλγάρικου τους παρουσίαζε όλους Βούλγαρου συμπεριλαμβανομένου και των Ιλλυρίων και των Βλάχων.

Υπό αυτό το πρίσμα ιδρύθηκε η Αρχιεπισκοπή.

Το 1018 όμως ηττήθηκε από τον Βουλγαροκτόνο ο Ιωάννης Βλαδισλάβος, τελευταίος υπερασπιστής του βουλγάρικου κράτους του Σαμουήλ. Επομένως η βυζαντινή κυριαρχία και διοίκηση αποκαταστάθηκε σε όλη την εμβέλεια της τέως βουλγάρικης επικράτειας. 

 Τότε ο βυζαντινός αυτοκράτορας θα αποφασίσει την ίδρυση της αρχιεπισκοπής Αχρίδας. 

Ο Bασίλειος θα ετοιμάσει την επικράτεια του τέως βουλγάρικου κράτους του Σαμουήλ ως Βουλγαρία, προκειμένου να κατευνάσει τα αρνητικά συναισθήματα των Σλάβων. Δημιούργησε έτσι ένα χώρο στον οποίο στον οποίο θα περιλαμβάνονταν όλοι,

 1) Επήλυδες, 

2) Σλάβοι, 

3) Εκσλαβισθέντες 

4) Πρωτοβούλγαροι, 

5) Ιθαγενείς Έλληνες, 

6) Νεοφερμένοι Έλληνες (λ.χ. Από τη Θεσσαλία) κλπ.

O βυζαντινός αυτοκράτορας ίδρυσε λοιπόν την αρχιεπισκοπή Βουλγαρίας με έδρα την Αχρίδα και μ’αυτόν τον τρόπο υποκατέστησε την προηγούμενη κατάσταση (βουλγάρικη εξουσία-βουλγάρικου κράτους) με την εκκλησιαστική εξουσία που θα λογοδοτούσε στον αυτοκράτορα. Επιπρόσθετα κράτησε και τους αξιωματούχους του Σαμουήλ που δήλωσαν υποταγή σ’ αυτόν.

ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος

 Έτσι λοιπόν ο Βασίλειος με την ίδρυση της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας πέτυχε τα εξής:

Την εύκολη και άμεση υπαγωγή της Βουλγαρίας στην άμεση εξουσία του αυτοκράτορα.

Τον κατευνασμό των συναισθημάτων των Βουλγάρων για την κατάλυση του βουλγαρικού κράτους, καθώς και την ενδεχόμενη ίσως εκδήλωση αποσχιστικών ή επαναστατικών τάσεων.

Ο πολυεθνικός χαρακτήρας της περιοχής που ονομάστηκε Βουλγαρία (ήταν πλέον αναπόφευκτος εξαιτίας της πληθυσμιακής υπεροχής του σλαβικού στοιχείου) απέτρεψε στην περίπτωση αυτή την πρόωρη πλήρη βουλγαροποίηση της περιοχής μέσω του εκσλαβισμού των Ελλήνων, καθώς το τέως βουλγάρικο αυτοδιοίκητο αντίκαταστάθηκε από την εκκλησιαστική και υπαγόμενη απευθείας στον αυτοκράτορα εξουσία.

Πρώτος αρχιεπίσκοπος ανέλαβε ο Ιωάννης (επρόκειτο μάλλον για Σλάβο), ενώ πρώτος Έλληνας αρχιεπίσκοπος ήταν μάλλον ο Λέων (διάδοχος του Ιωάννη). Γενικότερα οι αρχιεπίσκοποι Αχρίδας ήταν στην πλειονότητα τους Έλληνες, υψηλής μόρφωσης και στάθμης.

Η επισκοπή καταργήθηκε το 1767 και υπήχθει στη  δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, τελευταίος αρχιεπίσκοπος ήταν ένας αγράμματος Σλάβος, ο Αρσένιος.

(το υλικό αντλήθηκε από την εργασία του κου Ταχιάου σχετικά με την Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας)

ΠΑΝΤΩΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ  “ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ” ΚΑΙ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΗΣ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ” Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΥΤΗ (ΑΦΟΥ  ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΞΗ ΣΛΑΒΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΩΝ ΦΥΛΛΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ 6ο ΑΙΩΝΑ). ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΛΑΒΟΥΣ, ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΠΉΛΥΔΕΣ ΚΛΠ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ “ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΝΟΤΑΤΗ ΕΑΝ ΟΧΙ ΚΥΡΙΑΡΧΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ. ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ.

Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο... Σταύρος Ζώρας

Ο Σταύρος Ζώρας ερμηνεύει ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους και μουσική του ίδιου...

Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο
εσένα που αγαπώ τόσο πολύ
για πες μου θες να μείνω η να φύγω
για πες μου πριν μας έβρει το πρωί...

Τ΄αστέρια από ψηλά
μας βλέπουν σιωπηλά
την νύχτα αυτή που στάθηκε ο χρόνος
τα μάτια σου φωτιά
τα χείλη σου δροσιά
αν φύγεις και μ΄αφήσεις θά΄μαι μόνος...

Απολαύστε το...

Το ελάφι της Αρκαδίας, Αγκάθα Κρίστι-Οι Άθλοι του Ηρακλή. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Μία σύντομη και ανατρεπτική αστυνομική περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον ντεντέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ θα σας παρουσιάσει η Πολιτισμική Διαδρομή αυτό το κρύο Χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο...

Υπόθεση:
 Άσχημη μέρα για τον Poirot. Το αυτοκίνητο του λόγω βλάβης ακινητοποιείται κάπου στην εξοχή και μέχρι αυτό να επισκευαστεί θα παραμείνει σε μια μικρή πανσιόν του πλησιέστερου χωριού. Εκεί θα γνωριστεί με τον μηχανικό που έχει αναλάβει την επισκευή. Πρόκειται για τον νεαρό Ted Williamson.
Ο νεαρός είναι τόσο όμορφος που δίνει την εντύπωση στον Poirot ότι είναι ένας Έλληνας θεός της αρχαιότητας που πιθανότατα παριστάνει τον απλό βοσκό στα μέρη της Αρκαδίας. Ο Ted είναι ιδιαίτερα στενοχωρημένος διότι τον προηγούμενο Ιούνιο είχε γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα με κατάξανθα ίσως χρυσαφένια μαλλιά με την οποία θεωρεί ότι υπήρξε μια αμοιβαία έλξη. Το κορίτσι όμως εξαφανίστηκε χωρίς κανείς να γνωρίζει πλέον κάτι για αυτήν. Αυτός θα είναι ο επόμενος άθλος του Ηρακλή Πουαρό που θα τον ονομάσει "Το ελάφι της Αρκαδίας". (Greekradiotheater)


Παίζουν οι ηθοποιοί:
 Μάριος Κυπριανίδης, Ανδρέας Μακρίδης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Βάλια Κωνσταντίνου, Γιάννης Ρουσάκης, Ανδρέας Μούστρας, Ανδριανή Μαλένη, Φώτος Φωτιάδης, Μάχη Σειράκου Καζαμία, Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

Το "Ελάφι της Αρκαδίας" ανήκει στη σειρά αστυνομικών περιπετειών "Οι Άθλοι του Ηρακλή" της Αγκάθα Κρίστι, πρόκειται για σύντομες ιστορίες που θα σας κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος τους.

Η Διαδρομή σε βάθος χρόνου θα σας τις παρουσιάσει όλους τους "Άθλους του Ηρακλή"!

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Ευεργεσίες

Όσο μεγαλύτερες είναι οι ευεργεσίες που πήραμε,
τόσο βαρύτερα και σκληρότερα τιμωρούμαστε,
αν αποδειχθούμε ανάξιοι της ευεργεσίας...

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Θοδωρής Βοριάς επιλέγει χωρία από τον Ευριπίδη

Ένα ακόμη χωρίο από την Ανδρομάχη του Ευριπίδη μας προτείνει ο γνωστός ποιητής και ερευνητής και αφορά την ανθρώπινη φιλονικία...

Το αρχαίο κείμενο:

[Χορός: Σμικρᾶς ἀπ᾿ ἀρχῆς νεῖκος ἀνθρώποις μέγα
γλῶσσ᾿ ἐκπορίζει· τοῦτο δ᾿ οἱ σοφοὶ βροτῶν
ἐξευλαβοῦνται, μὴ φίλοις τεύχειν ἔριν.]

Ο Χορός αποτελείτο από γυναίκες της Φθίας που συμπαραστέκοντο την Ανδρομάχη στην άδικη επίθεση που είχε δεχθεί από την Ερμιόνη και τον Ορέστη.

Και η μετάφραση:

Μεγάλους καυγάδες γιὰ ψύλλου πήδημα
ἀνάβει ἡ γλώσσα στοὺς ἀνθρώπους.
Οἱ συνετοί, μὲ φίλους ἀποφεύγουν
νὰ φιλονικοῦν.

στιχ. 642 – 644

Πανσέληνος στην Ασπροβάλτα...

Καθώς το θέρος μας αποχαιρετά η πανσέληνος είναι φανταστική...

Ενώ ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά η Πολιτισμική Διαδρομή  σας επαναφέρει στο τέλος του καλοκαιριού...

Εξαιρετική ομορφιά...

(11-09-2019)

Τιτάνια προσπάθεια και ήττα με 57-49!

Παίζοντας ψύχραιμα με μυαλό και με οικονομία δυνάμεων η ομάδα του Ωραιοκάστρου κατάφερε να είναι επί 35 περίπου περίπου λεπτά να βρίσκεται μπροστά στο σκορ επί της πρωτοπόρου και αήττητης Θέρμης και μάλιστα εκτός έδρας!

Το Ωραιόκαστρο αγωνίστηκε με πολλές απουσίες, έπαιξε με αριθμητικό μειονέκτημα 5 εναντίον 10.

Επιβάλλοντας το ρυθμό τους οι παίκτες του Ωραιόκαστρο στο πρώτο ημίχρονο προηγήθηκαν με 23-25.

Στο δεύτερο ημίχρονο και μέχρι τις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου το Ωραιόκαστρο προηγήθηκε μέχρι και 7 πόντους διαφορά με 38-45. Η άφιξη όμως του superstar Δημητρακοπούλου στο 33ο λεπτό σε συνδυασμό και με την κούραση των παικτών του Ωραιοκάστρου ήταν οι λόγοι που έφεραν την ανατροπή και την νίκη τελικά για τη Θέρμη και ενώ όλα έδειχναν ότι η ομάδα του Κανλή θα βραχυκύκλωνε...

Ο Δημητρακόπουλος λειτούργησε ως από μηχανής θεός για την ομάδα της Θέρμης!!

Από 12 πόντους πέτυχαν οι Γκουντουβάς και Τσάβας, 13 ο Ζαφειρόπουλος και 9 ο Βασιλειάδης. Πολύτιμη ήταν και η βοήθεια του Μιντη.

Ο Εσκίογλου μίλησε για δυνατότητα ανατροπής της αρνητικής βαθμολογικής κατάστασης.

Ο Βέγγος σε επιχείρηση παρακολούθησης μεταμορφώνεται σε Ρώσο τσιγγάνο...

Μετά τη βασική εκπαίδευσή του στη σχολή των πρακτόρων ο Βέγγος έχει περάσει πλέον στην πρακτική εξάσκηση, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και κριτήριο για τη βαθμολόγηση του.

Αναλαμβάνει λοιπόν να παρακολουθήσει ένα ζευγάρι και για το σκοπό αυτό μεταμορφώνεται σε Ρώσο τσιγγάνο.

Highlights αποτελούν:

Πρώτον το βλέμμα του ταβερνιάρη όταν μπαίνει ο Βέγγος στην ταβέρνα καθώς βουλώνουν τα μάτια του και μένει με το στόμα ανοιχτό.

Δεύτερον το μπέρδεμα με το μαγνητοφωνάκι "έβαλα μουσική όταν είμαι πιανίστας!"

Τρίτον το δοξάρι που του φεύγει όταν παίζει και στη συνέχεια το γεγονός ότι αλοίβει με αυτό το ψωμί.

Από την ταινία "Θου Βου φαλακρός Πράκτωρ"

Ο κύριος ο σατανάς και τα πουλιά του ηλικιωμένου...

Ο ΚΥΡΙΟΣ,Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΚΙΩΜΈΝΟΥ...

Ο ηλικιωμένος ιερέας ανέβηκε στον άμβωνα κρατώντας στο χέρι του ένα άδειο κλουβί. Ο κόσμος από κάτω κοιτούσε απορημένος, ενώ κάποιοι είπαν, πάει το έχασε το μυαλό του ο γέρος…
–Χθες είδα ένα αγόρι που είχε αυτό το κλουβί στα χέρια του. Στο κλουβί υπήρχαν δυο μικρά πουλιά που έτρεμαν από φόβο. Σταμάτησα το αγόρι και το ρώτησα, είπε ο ιερέας.

-Τι έχεις μαζί σου, γιε μου;
-Δυο μικρά πουλιά, απάντησε.
-Και τι θα κάνεις με αυτά;  Ρώτησα ξανά.
-Θα τα πάρω σπίτι και θα διασκεδάσω μαζί τους εκεί, απάντησε το αγόρι χαμογελώντας.
-Θα τα βασανίσω, θα σκίσω τα φτερά τους για να τα ακούσω να κλαίνε, θα τα χτυπήσω, θα τα κάνω να τσακωθούν μεταξύ τους, νομίζω ότι θα είναι διασκεδαστικό για μένα.
-Αλλά κάποια μέρα θα τα βαρεθείς … Τι θα τα κάνεις τότε;
-Έχω μια γάτα στο σπίτι, και πραγματικά της αρέσουν τα πουλιά … θα τα δώσω σε αυτήν, είπε το παιδί.
Σκέφτηκα για μια στιγμή και ρώτησα, πόσα χρήματα θέλεις για αυτά τα πουλιά, γιε μου;
-Τι θέλετε να αγοράσετε αυτά τα πουλιά; Μα δεν κελαηδάνε ούτε είναι όμορφα.
-Πόσα χρήματα θέλεις, ρώτησα ξανά.
Νομίζοντας ότι ήμουν τρελός, φώναξε, 50 ευρώ!!!
Μια στιγμή, του είπα και έβγαλα τα χρήματα από την τσέπη μου, και τα έδωσα στο αγόρι. Παίρνοντας τα χρήματα, το αγόρι εξαφανίστηκε.
Παίρνοντας προσεκτικά το κλουβί, το πήγα στην εξοχή όπου υπήρχαν τόσα λουλούδια, και τα απελευθέρωσα προσεκτικά. Από εκεί ήρθα με αυτό το κλουβί.

Όταν ο ιερέας τελείωσε την αφήγηση, άρχισε να λέει μια διαφορετική ιστορία:
– Ο Σατανάς και ο Ιησούς μιλούσαν και ο διάβολος γεμάτος υπερηφάνεια έλεγε:
-Κατέκτησα όλη την ανθρωπότητα! Ναι, χρησιμοποίησα την παγίδα που είχα εφεύρει, και δεν είχα καμιά αντίσταση από κανέναν τους. Αυτοί και τα παιδιά τους τώρα μου ανήκουν.
-Και τι θα κάνεις μαζί τους;  ρώτησε ο Ιησούς.
-Θα παίξω μαζί τους και θα διασκεδάσω. Θα τους διδάξω πώς να παντρεύονται και στη συνέχεια να παίρνουν διαζύγιο, πώς να μισούν ο ένας τον άλλον και να προδίδουν τους φίλους , πώς να βλάπτουν ο ένας τον άλλον. Πώς να πίνουν κρασί, να χρησιμοποιούν ναρκωτικά και να ορκίζονται ψέματα. Πώς να σκοτώνει ο ένας τον άλλον και να σκοτώνουν τα παιδιά τους …Θα διασκεδάσω σε αυτόν τον κόσμο που δημιουργήθηκε από εμένα!
Και μετά το παιχνίδι τι θα κάνεις μαζί τους; ρώτησε ο Ιησούς.
-Θα τους πάρω μαζί μου στην φλογερή κόλαση, φώναξε ο Σατανάς με υπερηφάνεια.
-Πόσα θέλεις γι ‘αυτούς, ρώτησε ο Ιησούς ανήσυχος.
-Θέλεις αυτούς τους ανθρώπους; Αυτοί είναι άχρηστοι, θα σε μισούν, θα σε φτύσουν, θα σε προδώσουν, θα σε αρνηθούν, δεν μπορεί να θέλεις αυτούς τους ανθρώπους! Δεν αξίζουν το έλεός σου.
Τι θέλεις για αυτούς τους ανθρώπους;  Ο Ιησούς ρώτησε ξανά.
Ο Σατανάς, κοιτάζοντας τον Ιησού, του απάντησε: Όλο το αίμα σου! Όλα τα δάκρυα σου! Την ζωή σου!”
Σύμφωνοι, απάντησε ο Κύριος. Και πλήρωσε το τίμημα!
Επικράτησε απόλυτη σιωπή στο ναό…
Πήρε το κλουβί, ο ιερέας και κατέβηκε από τον άμβωνα...

Τα βασικά σημεία της λειτουργίας του βυζαντινού κράτους.

Η Λειτουργία του Βυζαντινού Κράτους βασιζόταν σε πέντε Μεγάλες Υπηρεσίες που παρέμεναν σταθερές στο πέρασμα των αιώνων:

- Τα Οικονομικά
– Η Δικαιοσύνη
– Η Διπλωματία
– Ο Στρατός
– Η Εκκλησία

Η Αυτοκρατορία ακόμα και στις πλέον δύσκολες της περιόδους δεν σταμάτησε να λειτουργεί σαν κρατική μηχανή με βάση τους νόμους.

Η Κρατική εξουσία ήταν ανεξάρτητη από την εκκλησία και δεν υπήρξε το φαινόμενο του «Καισαροπαπισμού» της Δύσης (δηλαδή η ταύτιση πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας υπό τον Πάπα).

Ο νεαρός πρίγκιπας Αλέξανδρος ο Πρώτος (πρόγονος του μεγάλου Αλεξάνδρου) δίνει ένα καλό μάθημα στους προσβλητικούς Πέρσες πρεσβευτές...

Ο Αλέξανδρος ο Πρώτος, ο οποίος  πρόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν γιος του βασιλιά Αμύντα του Πρώτου,ενώ είναι γνωστός από τα Ελλήνοπερσικά καθώς υπήρξε ο βασιλιάς της Μακεδονίας κατά τα κρίσιμα χρόνια των πολέμων.

Ο νεαρός αυτός, ο Αλέξανδρος έκανε μία προσβολή η οποία ταυτόχρονα ήταν και ένα καλό μάθημα προς το "Μεγάλο Βασιλέα" όπως ονόμαζαν τον Πέρση μονάρχη.
Λίγο πριν τον θάνατο του Αμύντα του πρώτου και ενώ ο νεαρός Αλέξανδρος ήταν πρίγκιπας ακόμη τότε, μία πρεσβεία από 7 Πέρσες ευγενείς είχε φτάσει στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας προκειμένου να ζητήσει "γη και ύδωρ", τα συνηθισμένα δηλαδή σύμβολα της υποταγής και της υποτέλειας.
Στο επίσημο συμπόσιο που δόθηκε προς τιμήν τους, αυτοί οι πρεσβευτές ήπιαν περισσότερο από ότι θα έπρεπε και είχαν φερθεί πολύ προσβλητικά στις κυρίες της αυλής.
Τότε ο πρίγκιπας Αλέξανδρος αντιλαμβανόμενος το γεγονός αγανακτισμένος που  είχε μαζέψει τους φίλους του νεαρούς πολεμιστές επιτέθηκε εναντίον των μεθυσμένων επισκεπτών και σκότωσε και τους 7!
Αυτή η φοβερή ιστορία τελικά αποσιωπήθηκε καθώς η ανακριτική επιτροπή που είχε στείλει ο μεγάλος βασιλιάς αποφάνθηκε ότι έφταιγαν και οι δύο μεριές...

Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος θα αποτελούσε έναν χρήσιμο σύμμαχο των υπολοίπων Ελλήνων κατά τα ελληνοπερσικά γεγονότα...