Η δύναμη του Παραμυθιού. Ηρώ Ντιούδη

 Τα παραμύθια δεν είναι μόνο ψυχαγωγία για τα παιδιά, αλλά και ο πιο άμεσος τρόπος για να οδηγηθούν με ασφάλεια στην ωριμότητα, υποστηρίζει μερίδα των ειδικών ενώ άλλοι, πάλι, τα τελευταία, κυρίως, χρόνια, δείχνουν μία αφοριστική διάθεση απέναντι στα παραμύθια, θεωρώντας πως η θεματολογία τους, μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο παιδί.

Αναρωτιούνται, δηλαδή, πόσο εκπαιδευτική και ωφέλιμη μπορεί να είναι για παράδειγμα, η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, που την τρώει ο κακός λύκος ή εκείνη της κακιάς μάγισσας που ήθελε να μαγειρέψει και να φάει τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ.
Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω θέσαμε –ως koukoutza- τα ερωτήματα μας στην παιδοψυχολόγο Ηρώ Ντιούδη η οποία μας απάντησε ως εξής:

– Τα παραμύθια συμβάλλουν στην ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού; Αν συμβαίνει αυτό με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται;
Tα παραμύθια συμβάλλουν με έναν μοναδικό τρόπο στην ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών, καθώς εκτός από τον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα, αποτελούν ένα από τα κυριότερα μέσα για την δημιουργία μετέπειτα ολοκληρωμένων ενηλίκων. Έτσι έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με κλασικά παραμύθια όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Σταχτοπούτα, ο Κοντορεβυθούλης που είναι δημοφιλή μέχρι και σήμερα .Πιο συγκεκριμένα , μέσα από τα παραμύθια προβάλλονται ανθρωπιστικές αξίες και πρότυπα υγιούς συμπεριφοράς ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν την κριτική σκέψη και η φαντασία του παιδιού. Το παιδί διδάσκεται κάθε φορά το σωστό και το λάθος και του δίνεται η δυνατότητα κάθε φορά μέσω της ταύτισης με τους ήρωες του παραμυθιού να εκφράσει ασυνείδητες σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Βοηθούν δηλαδή τα παιδιά να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους αποτελεσματικά και με τρόπο που συνάδει στην ηλικία τους. Για παράδειγμα έντονα συναισθήματα όπως η ζήλια για τον μικρότερο αδερφό, το άγχος αποχωρισμού από τους γονείς, μια μεγάλη απώλεια μέσα στην οικογένεια και άλλες εσωτερικές συγκρούσεις εκτονώνονται μέσα από το παραμύθι. Οδηγείται δηλαδή το παιδί στην αυτογνωσία, βλέποντας καταστάσεις ευτυχίας αλλά και δυστυχίας και επιλέγοντας εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών.

– Πολλές φορές κι εμείς οι γονείς αποφεύγουμε να διαβάσουμε στο παιδί μας ένα σκληρό παραμύθι. Θα έπρεπε τα παραμύθια να έχουν happy end;
Θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε παραμύθι να έχει happy end. Η συμβολή του παραμυθιού έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι διδάσκει στα παιδιά ότι στην ζωή δεν υπάρχει πάντα ευτυχής κατάληξη και ότι είναι γεμάτη με πολλές ευτυχισμένες στιγμές αλλά και με μερικές άσχημες. Επίσης αποφεύγοντας να διαβάσουμε σημεία που το παραμύθι διαπραγματεύεται δυσάρεστα συναισθήματα και έννοιες που θεωρούμε ότι θα πληγώσουν ή θα φοβίσουν το παιδί, του μαθαίνουμε ότι είναι κακό να έχουμε αρνητικά συναισθήματα. Δηλαδή το παιδί νιώθει ότι είναι κακό να νιώθεις θυμό ή ζήλια και ότι είναι κάτι που πρέπει να κρύβεις. Για παράδειγμα ένα παιδί που ζηλεύει το αδερφάκι του, μαθαίνει ότι πρέπει να νιώθει μόνο χαρά και να αποσιωπά τα αρνητικά συναισθήματα. Έτσι το παιδί αισθάνεται ενοχές. Ωστόσο αυτό που θα συμβούλευα στους γονείς είναι να προσέχουν την ώρα που επιλέγουν να διαβάσουν ένα παραμύθι και το αναπτυξιακό στάδιο. Για παράδειγμα ένα παραμύθι με μία κακιά μάγισσα το βράδυ ίσως να τρόμαζε ένα παιδί μικρής ηλικίας.

– Μπορούμε να κρίνουμε ποιο παραμύθι ταιριάζει στο παιδί μας;
Δεν είναι εφικτό να κρίνουμε κάθε φορά ποιο είναι το σωστό παραμύθι που πρέπει να διαβάσουμε στο παιδί, καθώς δεν είμαστε σε θέση πάντα να γνωρίζουμε την συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεται το παιδί μας. Όπως προείπαμε, δεν πρέπει να μας φοβίζουν παραμύθια που διαπραγματεύονται βαθιές έννοιες και έντονα συναισθήματα. Ωστόσο είναι βασικό το παραμύθι να είναι προσαρμοσμένο στον γλωσσικό και γνωσιολογικό πλούτο του παιδιού, να καλλιεργεί ευγενικά συναισθήματα, να ανταποκρίνεται στο ψυχικό και αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού. Έτσι για παράδειγμα για παιδιά νηπιακής ηλικίας είναι καλό να επιλέγουμε παραμύθια εικονογραφημένα, μικρής διάρκειας και με έντονα χρώματα. Τα παιδιά μας ουκ ολίγες φορές ζητούν το ίδιο παραμύθι ξανά και ξανά. Γιατί το κάνουν αυτό;
Η επιθυμία του παιδιού να ακούσει το ίδιο παραμύθι ξανά και ξανά, όσο κουραστικό και αν φαίνεται σε εμάς, αποκαλύπτει τον ψυχισμό του παιδιού στην παρούσα φάση. Το συγκεκριμένο παραμύθι που ζητά δηλαδή, του προκαλεί αίσθημα ανακούφισης και το βοηθά να εκφράσει τα συναισθήματά του. Μετά από λίγες μέρες ή εβδομάδες, μπορεί να παρατηρήσουμε ότι το ενδιαφέρον του παιδιού έχει μετατοπιστεί σε κάποιο άλλο παραμύθι. Με λίγα λόγια, το παραμύθι εκείνο έπαψε στην παρούσα συναισθηματική κατάσταση του παιδιού να <<μιλά στην ψυχή του>> και να το βοηθά να εκφράζει τον θυμό, την λύπη, τον ενθουσιασμό. Τέλος είναι καλό να αφήνουμε το παιδί να επιλέξει ποιο παραμύθι θέλει, ωστόσο θα πρέπει να δίνουμε και μερικές εναλλακτικές προτάσεις.

Κλασικά ή μοντέρνα παραμύθια;
Με κλασικά παραμύθια, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παιδιά σε όλον τον κόσμο. Ο λόγος είναι ότι τα κλασικά παραμύθια εισάγουν το παιδί στον μαγευτικό κόσμο του παραμυθιού διδάσκοντας ταυτόχρονα μέσω του συμβολικού του χαρακτήρα έννοιες δύσκολες να γίνουν κατανοητές στα παιδιά. Η έννοια για παράδειγμα του θανάτου, η γέννηση ενός αδερφού και τα συναισθήματα που προκαλεί, η αγάπη, η ευτυχία και η δυστυχία γίνονται κατανοητές στα παιδιά μέσω των ηρώων κάθε φορά του παραμυθιού. Βοηθούν δηλαδή τα παιδιά να εκφράσουν ασυνείδητες σκέψεις και καλά κρυμμένα συναισθήματα. Από τη άλλη πλευρά, τα μοντέρνα παραμύθια διαπραγματεύονται καταστάσεις σε ένα σύγχρονο περιβάλλον και με πρότυπα οικογένειας που συναντάμε καθημερινά. Έτσι θεωρώ ότι είναι σημαντικά στην ζωή των παιδιών εξίσου και τα μοντέρνα και τα κλασικά.

Ο γονιός «επιτρέπεται» να αλλάζει το παραμύθι την ώρα που το διαβάζει; Να κόβει δηλαδή τα δύσκολα κομμάτια όπως π.χ. μια πρόταση που αναφέρεται σ΄ένα θάνατο.
Η ανάγκη του γονέα να προστατέψει το παιδί από πιθανόν αρνητικά συναισθήματα, τον ωθεί στο να αλλάζει κομμάτια του παραμυθιού που ο ίδιος θεωρεί σκληρά ή δύσκολα να διαχειριστεί το παιδί. Έτσι όμως του διδάσκει μόνο την θετική πλευρά της ζωής και του μαθαίνει τη μισή αλήθεια. Κρατώντας τα παιδιά μακριά από αυτό, δεν τα βοηθάμε συναισθηματικά, αντιθέτως τα αποτρέπουμε από το να ανοίξουν έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί μας για τις ανησυχίες και τους φόβους τους ενώ ταυτόχρονα χάνουμε την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να τους μάθουμε τη σημασία κάποιων άγνωστων μέχρι εκείνη τη στιγμή εννοιών. Επομένως είναι σημαντικό να διαβάζεται το παραμύθι όπως είναι γραμμένο από τον συγγραφέα και εμείς να παροτρύνουμε το παιδί να μας θέσει ερωτήσεις για ό,τι το απασχολεί.

Πηγή: https://psychology-playtherapy.gr/%CE%B7-%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%8D/

Λίγα λόγια για το γερμανικό μπάσκετ 🏀

 Λίγο πριν ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός του Μίλτου, ας γράψω αυτό για να μείνει στα "πρακτικά". Αν κάποιοι πίστευαν πως οι Γερμανοί θα φτάσουν στην ζώνη των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2024, δεν ήταν άλλοι πάρα οι ίδιοι οι Γερμανοί. Πάμε όμως πίσω στον χρόνο...

Το 2005 ο Γιαν Πόμερ αναλαμβάνει ως διευθύνων σύμβουλος της Μπουντεσλίγκα με πενταετή θεητεία, ανανεώσιμη. Ο κυρίος Πόμερ δεν είναι μπασκετμπολίστας των 70s ή 80s που παίρνει την θέση τιμητικά για την προσφορά του στο άθλημα. Δεν είναι καν προπονητής. Η μόνη του επαφή με την σπυριάρα είναι ως έφηβος στο Όλντενμπουργκ. Είναι ένας νομικός που ξεκινάει ως ασκούμενος σε δικηγορικό γραφείο στην Κολωνία και έπειτα στην Μπομπ Μπόμπλιτς, εταιρία που ειδικεύεται στην παροχή νομικών συμβουλών, διαφήμισης και εκπροσώπησης πελατών (πλέον έχει ενταχθεί στον διεθνή κολοσσό της Όμνικομ Γκρουπ). Στην επανεκλογή του το 2010, θέτει τον φιλόδοξο στόχο πως η Μπουντεσλίγκα το 2020 θα είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη.

Κάποιοι γέλασαν. Κάποιοι δεν τον άκουσαν καν. Στην Ελλάδα θα ζούσαμε ακόμα για λίγο καιρό μέσα στην φούσκα. Ο Ολυμπιακός με το πιο ακριβό ρόστερ της ιστορίας του με Κλέιζα, Τσιλντρες, Μίλος και δεν συμμαζεύεται. Ο Παναθηναϊκός στο "μεθύσι" του 2009 με ένα επίσης ακριβότατο ρόστερ. Ο Μίνωας Κυριακού να ρίχνει χρήματα στον ... Πανελλήνιο (WTF?) και με τον Ζούρο να τον φτάνει στο Φ4 του EuroCup. Το Μαρούσι (WTF? x2) να παίζει Ευρωλίγκα και στο All-Star Game ο Σχορτσανίτης να πετυχαίνει τρίποντο (WTF? x3) από το logo. Λίγο καιρό νωρίτερα, η γενιά των 90άρηδων, η τελευταία ποιοτική γενιά του ελληνικού μπάσκετ παίρνει Ευρωπαϊκό στην Ρόδο με Λεωνίδα Κασσελάκη με sleeve (ξεμένω από WTF? χαχα) και φτάνει στην 2η θέση του κόσμου στο Παγκόσμιο Εφήβων στην Νέα Ζηλανδία. Αχ. Ωραίες εποχές. 

Η Μπουντεσλίγκα έφτασε από το 2010 στο 2019 να έχει αύξηση στα έσοδα της κατά 71 εκατομμμύρια €. Ο λόγος; Η διαφήμιση. Οι ομάδες δημιουργούν περίπου το 70% των εσόδων τους μόνο από διαφημίσεις. Το συνδρομητικό κανάλι της Magenta Sport σίγουρα έχει έναν ρόλο αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο και η είσοδος της Μπάγερν Μονάχου που εκτόξευσε την θεαματικότητα του πρωταθλήματος. Ένας κολοσσός όπως η Μπάγερν πάντα τραβάει κόσμο να την δει, όπως εδώ θα τραβήξει περισσότερο ένα τηλεοπτικό πακέτο που έχει Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μέσα. Το Magenta Sport παρέχει κάλυψη και μέσω Internet ενώ μπορεί να το αποκτήσει ο οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα αν ζει στην Γερμανία ή όχι, γεγονός που ενισχύει και το viewership του πρωταθλήματος. 

Είπαμε το πρωί για γεμάτα γήπεδα. Πράγματι, το 85% των θέσεων στα γήπεδα είναι γεμάτες ενώ ακόμα κι αν βγάλουμε την μεγάλη Μερσέντες Μπενζ Αρένα της Άλμπα, το ποσοστό ξεπερνάει το 90%. Σε μια λίγκα που μπορεί να την δει όποιος θέλει, με καλό τηλεοπτικό πακέτο και κυρίως γεμάτα γήπεδα που δημιουργούν επιπλέον έσοδα, η οικονομική μεγέθυνση είναι δεδομένη. Επίσης, οι γερμανικές ομάδες είναι αρκετά ενεργές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους και στο όλο interraction με την βάση των οπαδών τους. Λέγαμε στην καραντίνα για το πως η Άλμπα Βερολίνου έφτιανχε "δεματάκια" για τους οπαδούς της με μπύρες, φαγητό και καλούδια για να δουν τους αγώνες της ομάδας τους ή τα πούλμαν που ναύλωνε για τους οπαδούς της για να κάνουν το ταξίδι στο F8 του Κυπέλλου, η Μπάγερν Μονάχου που έστηνε γιγαντοοθόνες για να δουν τα ματς της οι φίλοι της στο Μόναχο. Πολλές ομάδες έχουν δικό τους podcast το οποίο μιλάνε οι παίκτες της ομάδας ή μέλη του σταφ. Στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης και της κυριαρχίας των social media, όταν εδώ πολλές ομάδες δεν έχουν καν ή τα χρησιμοποιούν σπάνια, είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις αυτό το engagement που έχουν αυτά τα μέσα και σε κάνουν γνωστό κι εκτός των στενών σου γεωγραφικών ορίων. 

Το πιο σημαντικό όμως είναι η αγωνιστική άνοδος και η δημιουργία γηγενών παικτών. Οι γερμανικές ομάδες όπως οι αγγλικές ομάδες στο ποδόσφαιρο, δημιούργησαν και είχαν την ελευθερία να δημιουργήσουν δεσμούς με τοπικές ομάδες μικρότερης κατηγορίας και να δίνουν παίκτες με αμφίδρομα συμβόλαια. Ο Αντρέας Ομπστ ξεκίνησε μεν από την Μπάμπεργκ αλλά έπαιζε παράλληλα στην Μπράουναχ, στην Προ Α. Ο Φραντς Βάγκνερ έπαιζε βασικός και στην Άλμπα Βερολίνου στα 18 του στο EuroCup και στην Λοκ Μπερνάου στην Προ Β. O Σρέντερ ξεκίνησε να παίζει και στην θυγατρική της Μπράουνσβαιγκ μαζί με την πρώτη ομάδα. Ο "Ογκουνσότο" Ισάακ Μπόνγκα έπαιρνε χρόνο παράλληλα και στην μεγάλη ομάδα της Σκάιλαινερς και στην μικρή της. Για να επιτευχθεί ο στόχος του "καλύτερου πρωταθλήματος στην Ευρώπη" το 2010 ξεκίνησε το πρωτάθλημα νέων (η Jugend Basketball Bundesliga - JBBL) για παίκτες κάτω των 16 ετών. Όλοι οι NBAers των Γερμανών έχουν παίξει στην JBBL. Παράλληλα, ξεκίνησε και η αντίστοιχη πρωτοβουλία για τις νεαρές Γερμανίδες, η WBBL (Weibliche Nachwuchs Basketball Bundesliga). 

Τα σχολικά προγράμματα της ALBA που έχουμε πει τόσες και τόσες φορές, τα υιοθέτησαν κι άλλοι. Οι ομάδες δεν παίρνουν σβάρνα το κρατίδιο τους για να βρουν τον παικταρά αλλά ξεκινάνε από το σχολείο. Εκεί ειδικοί προπονητές παράλληλα με το σχολικό συγκρότημα κάνουν δράσεις γύρω από το μπάσκετ, τους φέρνουν σε επαφή με αυτό και κάτι που ξεκινάει σιγά σιγά ως παιχνίδι, γίνεται αθλητισμός και μετά πρωταθλητισμός. Εδώ ακόμα τους ψάχνουμε με το ντουφέκι και σε επίπεδο τοπικών κατηγοριών. 

Η Μπουντσελίγκα όχι, δεν είναι εν τέλει το κορυφαίο πρωτάθλημα στην Ευρώπη μετά το NBA. Αυτή είναι η Ισπανία που μας προσπέρασε μετά τα μισά του 2000. Είναι ενδεχομένως 2η ή 3η, εξαρτάται που βάζει κανείς την Τουρκία και την Ιταλία.  Όμως οι επιτυχίες της Εθνικής τους ομάδας και οι βάσεις για αυτές, τέθηκαν από νωρίς. Όταν είδαν πως το ηλιοβασίλεμα φτάνει στα γένια του Νοβίτσκι και έπρεπε να δημιουργήσουν την επόμενη γενιά μπασκετμπολιστών. Μια γενιά που δεν θα έπαιζε με τον μεγάλο Γερμανό, αλλά θα έπαιζε για αυτόν και την παρακαταθήκη που αυτός άφηνε στο γερμανικό μπάσκετ.

05-07-1946. ""Το Πρώτο Μπικίνι.''''

  Το ένδυμα που χωρίζεται σε δύο μέρη, καλύπτοντας το στήθος πάνω και την μέση με τους γλουτούς κάτω είναι γνωστό από την αρχαιότητα με ανάλογα ενδύματα να συναντάμε σε απεικονίσεις αθλητριών σε αρχαιοελληνικές καλλιτεχνίες και τοιχογραφίες.

Από τις αρχές του 1900 οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να διασκεδάσουν στις δημόσιες παραλίες. Όμως ήταν αδιανόητο να αφήσουν γυμνό το δέρμα τους. Φορούσαν μακριές φούστες και παντελόνια που κάλυπταν τους αστραγάλους. Η πρώτη που τόλμησε να πάει κόντρα στην εποχή, ήταν η κολυμβήτρια και πρωταγωνίστρια του βωβού κινηματογράφου, Annette Kellerman. Επαναστάτησε φορώντας στενό, ολόσωμο μαγιό. Τράβηξε την προσοχή και συνελήφθη. Χάρη στο θάρρος της, οι κανόνες χαλάρωσαν και μέχρι το 1915 οι γυναίκες όλου του κόσμου ντύνονταν στην θάλασσα όπως κι εκείνη.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο λιγότερο αυστηροί γίνονταν οι κανόνες. Έτσι στις 5 Ιουλίου του 1946 ο Γάλλος σχεδιαστής μόδας Λουί Ρεάρ (Louis Réard), παρουσίασε σε υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι το τολμηρό νέο μαγιό. Ονομάστηκε έτσι από την Ατόλη Μπικίνι στα νησιά Μάρσαλ του Ειρηνικού, όπου έγιναν οι πρώτες δοκιμές ατομικής βόμβας, με τις εκρήξεις των οποίων παρομοιάστηκε η έκρηξη ενθουσιασμού που προκλήθηκε στον ανδρικό πληθυσμό από τη δημιουργία του νέου μαγιό.

Ο σχεδιαστής Jacques Heim είχε δημιουργήσει πρώτος δυο μήνες πριν παρόμοιο μαγιό που το ονόμασε ''Atom'' από το Άτομο της Φυσικής γιατί ήταν το μικρότερο μαγιό του κόσμου. Όμως επικράτησε το όνομα ''Bikini''. Hταν ότι πιο αποκαλυπτικό είχε κυκλοφορήσει κι άλλαξε τον κόσμο της μόδας για πάντα. Καμία Γαλλίδα δε δεχόταν να φωτογραφηθεί με αυτό, οπότε η διαφημιστική καμπάνια έγινε με την αισθησιακή χορεύτρια Micheline Bernardini αφού ήταν η μοναδική που δέχτηκε.

Κράτη στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο και ως επί το πλείστον καθολικά κράτη το απαγόρευαν. Καμία διαγωνιζόμενη σε καλλιστεία δεν επιτρεπόταν να εμφανιστεί φορώντας το. Οι γυναίκες δίσταζαν μέχρι που είδαν την Brigitte Bardot να το φοράει στην ταινία του 1957 ''Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα'' το απογείωσε. Στη δεκαετία του ’60 θεωρήθηκε must ένδυμα, ενώ αποτέλεσε έμπνευση για το τραγούδι ''Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polkadot Bikini'' του Brian Hyland. Παράλληλα, η Ursula Andress συγκλόνισε τους θεατές ως κορίτσι του James Bond στην ταινία ''007 εναντίον Dr. No'', με το αποκαλυπτικό, λευκό μαγιό της, το οποίο αργότερα πουλήθηκε έναντι 40 χιλιάδων δολαρίων.

Την δεκαετία του ’80, τα μπικίνι γίνονταν όλο και πιο διαδεδομένα και πιο αποκαλυπτικά. Το φεμινιστικό κίνημα των 90s όμως, σε συνεργασία με πολλές αθλήτριες, έδωσε τεράστια μάχη εναντίον τους. Τόνιζαν ότι αντικειμενοποιούσαν τη γυναίκα. Παρολες τις αντιδράσεις έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα string, λεπτές λωρίδες υφάσματος ή δέρματος που καλύπτουν αμυδρά επίμαχα σημεία. Στις περιπτώσεις χρήσης μόνο του κάτω μέρους, αφήνοντας το στήθος εκτεθειμένο, χρησιμοποιείται ο όρος ''Μονοκίνι'', εμπνευστής του οποίου είναι ο αυστριακός σχεδιαστής μόδας Ρούντι Γκερνράιχ.

Στις μέρες μας το μπικίνι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, δεν προκαλεί αντιδράσεις, οι γυναίκες δικαιούνται να φορέσουν ότι τους αρέσει, και ότι νιώθουν πως τους ταιριάζει. Με εξαίρεση κράτη αντίθετης θρησκευτικής αντίληψης και ισότητας της γυναίκας.

Αναζητώντας τη Ρωμιοσύνη. Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

 Τα τελευταία περίπου εξήντα χρόνια, την εποχή της εκρηκτικής τεχνολογικής ανάπτυξης, που οδήγησε σε συγκεκριμένους τρόπους ζωής και που σήμερα έχει περάσει θριαμβευτικά στην επόμενη φάση της εξέλιξής της, έχουν εμφανιστεί πολλές φωνές, διαφορετικών προϋποθέσεων, που υποστηρίζουν ότι ο κυρίαρχος πλέον δυτικός πολιτισμός ακολουθεί εντελώς στραβό δρόμο – έναν δρόμο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τους ανθρώπους (τα «άτομα») στην αποξένωση μεταξύ τους και από το φυσικό περιβάλλον, στην απομόνωσή τους, την κατάθλιψη και τη δυστυχία, την κοινωνία στην αποσύνθεση και τον πλανήτη στον όλεθρο.

Τέτοιες φωνές έχουν προέλθει στο παρελθόν από τους χίππις, διάφορες εκφάνσεις του ειρηνιστικού κινήματος, διάφορες νεανικές «υποκουλτούρες», οικολογικά κινήματα, αλλά και θρησκευτικές κινήσεις, μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι χριστιανοί, κυρίως άνθρωποι δυτικών κοινωνιών που μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία βρίσκοντας σ’ αυτήν εκείνο που αναζητούσαν και οι οποίοι εξέφρασαν τον προβληματισμό τους μέσω της σοφίας των Πατέρων της Εκκλησίας (π.χ. ο π. Σεραφείμ Ρόουζ στην Καλιφόρνια).

Άλλοι βεβαίως έχουν εντρυφήσει στη σοφία άλλων πολιτισμών, που κατά κανόνα συνδέεται και με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους, όπως των ιθαγενών της Αμερικής, των Ινδών, των Κινέζων ή των αρχαίων Ελλήνων. Όλοι αυτοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην εξέλιξη του δυτικού κόσμου παρατηρείται πλεόνασμα επιστημονικής και τεχνικής γνώσης, αλλά θλιβερό έλλειμμα σοφίας.

Ακόμη και το αίτημα ακαδημαϊκών κύκλων για μια θέση των φιλοσοφικών σπουδών στα σύγχρονα πανεπιστήμια, που επιμένουν παρότι οι σπουδές αυτές δεν δίνουν ώθηση στην επιστημονική, τεχνολογική και κατ’ επέκτασιν οικονομική ανάπτυξη, ουσιαστικά εντάσσεται στον ίδιο προβληματισμό.

Ξεκινώντας από τον Ψυχρό Πόλεμο, που σε αρκετές περιπτώσεις έγινε θερμός (με αποκορύφωμα το Βιετνάμ), προχωρώντας στην απειλή του πυρηνικού ολέθρου, η οποία μετασχηματίστηκε στη βεβαιότητα για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, για να περάσουμε σήμερα στο συναγερμό για την κλιματική αλλαγή, η ανθρωπότητα ζει έναν φόβο, εν πολλοίς δικαιολογημένο, που ωστόσο χρησιμοποιείται και από τους ισχυρούς για την εδραίωση και ενίσχυση της εξουσίας τους, ώστε να μιλάμε επίσης για ιμπεριαλισμό, νέα αποικιοκρατία και «δημοκρατία των πολυεθνικών» (σαρκαστικά). Πάντως, εκείνο που ενδιαφέρει αυτό το άρθρο είναι το αίτημα που εκφράζεται από πολλές κατευθύνσεις για αλλαγή «πολιτισμικού παραδείγματος», δηλ. μια διαφορετική πορεία στον παγκόσμιο πολιτισμό. Και κάθε μορφή έκφρασης αυτού του αιτήματος αντιστοιχεί σε μια ουτοπία – αλλά όταν ένα ουτοπικό αίτημα προκαλεί ένα κίνημα, ενίοτε προκαλεί κραδασμούς στις παγιωμένες καταστάσεις. Κραδασμούς, που ωστόσο – ας το επισημάνουμε και αυτό – οι «έχοντες και κατέχοντες» συνήθως φροντίζουν να τους απορροφήσουν και, πριν προλάβουν να γίνουν ανατρεπτικοί, να τους αξιοποιήσουν προς όφελός τους.

Ένα παρόμοιο αίτημα έχει εκφραστεί και στην Ελλάδα κατά το παρελθόν ως «επιστροφή στις ρίζες», με την ενασχόληση χιλιάδων νέων ανθρώπων με τη μουσικοχορευτική μας παράδοση (συμπεριλαμβάνοντας και τη μικρασιατική μουσική και το ρεμπέτικο και ακολουθώντας ενίοτε και έντεχνους δρόμους), αλλά και τη βυζαντινή μουσική, την αγιογραφία, την παραδοσιακή μαγειρική κ.λ.π.

Αυτό νομίζω ότι μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως και το αίτημα που εκφράζεται στην Ελλάδα σήμερα για μια «επιστροφή» στις πολιτισμικές ρίζες μας, λαμβάνοντας και πολιτική χροιά (όπως έχει σαφή πολιτική χροιά το αίτημα για παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμό των υπερδυνάμεων του παρελθόντος, αναστροφή της καταστροφής του περιβάλλοντος ή πλέον της κλιματικής αλλαγής κ.λ.π.), σωστό είναι να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και όχι με περιφρόνηση και να διερωτηθούμε μήπως έχει κάτι να προσφέρει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, αλλά και στην αναγέννηση της πολιτικής ζωής και δεν προέρχεται από ανόητους και αιθεροβάμονες ουτοπιστές, ούτε από βίαιους ακροτασικούς («εξτρεμιστές») ή ψυχασθενείς «ψεκασμένους».

Φυσικά, όπως κάθε κίνημα, έτσι κι αυτό συγκεντρώνει ρεύματα διαφόρων τάσεων. Όμως η σύνεση επιτάσσει, κατά τη γνώμη μου, να αναγνωρίσουμε τη σοβαρότητα αρκετών διανοητών του συγκεκριμένου κινήματος και ν’ αντλήσουμε από τη σκέψη τους ωφέλιμους καρπούς.

Οι πολιτισμικές ρίζες, που εννοώ, είναι αυτό που χαρακτηρίζεται «Ρωμιοσύνη» και εκ πρώτης όψεως εννοεί τη βυζαντινή ιστορία και τον βυζαντινό πολιτισμό, τόσο κατά την περίοδο της ιστορικής ύπαρξης της βυζαντινής αυτοκρατορίας όσο και μετέπειτα.

Ότι η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης γίνεται πλέον κίνημα με πολιτικό ενδιαφέρον θα το διαπιστώσουμε αμέσως με μια πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο, όπου θα εντοπίσουμε πλήθος ιστοσελίδων, ιστολογίων, ομάδων επικοινωνίας κ.λ.π. που επικαλούνται τη ρωμαίικη ταυτότητα των μελών τους ή αναφέρονται σε εμβληματικές προσωπικότητες του πολιτισμού μας, που διαθέτουν και πολιτικές προεκτάσεις, όπως ο άγιος αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος ή ο Ιωάννης Καποδίστριας. Παραδείγματα, για να περιοριστώ σε λίγα στοιχεία, οι ιστοσελίδες ή ιστολόγια «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» (του ομώνυμου δραστήριου συλλόγου), «Ρωμιοί της Πόλης», «Ρωμιοί της Ανατολής», «Ρωμηός», «Ρωμαίικο Οδοιπορικό», «Το Ρωμαίικο», «Άγιος Ιωάννης Βατάτζης», «Φίλοι του αγίου Ιωάννη Βατάτζη» (στο Viber) κ.π.ά. Αναζητήστε στο Διαδίκτυο φωτογραφίες από εικόνες του αγίου Ιωάννη Βατάτζη, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του οσίου Χριστοφόρου του Παππουλάκου, αλλά ακόμη και προσωπογραφίες του Μακρυγιάννη, του Καποδίστρια κ.λ.π. και το πλήθος των φωτογραφιών που θα βρείτε νομίζω πως θα καταδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τη δίψα και τον πόθο των συμπατριωτών μας, που αισθάνονται υποτελείς και ταπεινωμένοι, για ελευθερία και αξιοπρέπεια!

Εξίσου ενδεικτικό είναι και το πλήθος των αναρτήσεων (και των εκδηλώσεων) που θα εντοπίσουμε κάθε χρόνο περί τις 29 Μαΐου για την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο κινητήριος μοχλός αυτής της αναζήτησης είναι η επίγνωση ότι κάποτε ο ελληνισμός βρισκόταν στο τιμόνι μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, που, παρά τα προβλήματά της, έχει να παρουσιάσει πολύ υψηλό δείκτη πολιτισμού (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, αξιοζήλευτα αρχιτεκτονήματα…), ισχυρή κρατική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση, υπερχιλιετή ζωή, τεράστιο πλήθος πνευματικών ανθρώπων (αγίων, ανδρών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους ήταν συνάμα και φιλόσοφοι, επιστήμονες της εποχής τους, αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς, εμβριθείς μελετητές της κοινωνίας, ασυμβίβαστοι κοινωνικοί αγωνιστές, λογοτέχνες και καλλιτέχνες) και – κάτι αναπάντεχο – συνέχισε να ζει μέσω του πολιτισμού της ακόμη και πεντακόσια χρόνια μετά την ολοκληρωτική άλωσή της από βαρβάρους επιδρομείς!

Είναι φυσικό να συγκρίνουμε αυτό το ιστορικό παρελθόν μας με το παρόν, στο οποίο η χώρα μας διοικείται από πολιτικούς, τους οποίους θεωρούμε διεφθαρμένους, ο λαός μας είναι εξουθενωμένος και εξαθλιωμένος («φτωχοποιημένος»), είμαστε ουραγοί της Ευρώπης, υπερχρεωμένοι, απολύτως εξαρτημένοι οικονομικά και αναγκασμένοι να υπακούμε τυφλά σε εντολές ξένων κέντρων εξουσίας, των διαδόχων των αποικιοκρατών που κάποτε αιματοκύλησαν τον πλανήτη και ακόμη και σήμερα τον εξουσιάζουν. Η σύγκριση αυτή δεν μπορεί παρά να ανεβάζει το αίμα πολλών στο κεφάλι  και να προκαλεί σκέψεις ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου της εποχής μας και αναγέννησης του ισχυρού παρελθόντος μας από την τέφρα του. Ενός παρελθόντος που δεν είναι τόσο μακρινό όσο η κλασική Ελλάδα και, το κυριότερο, είναι ακόμη ζωντανό – ζει, τόσο στις βυζαντινές εκκλησίες μας, όπου τελούνται οι βυζαντινές ακολουθίες της Ορθοδοξίας, όσο και στα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς μας, καθώς και στις μνήμες των αγώνων που έδωσαν με αυτοθυσία οι πρόγονοί μας για την ελευθερία μας, ήρωες που προτίμησαν να πεθάνουν αντί να παραδοθούν ή να προσκυνήσουν, προσφέροντας σε ολόκληρο το λαό τους (το λαό μας) συναισθήματα αξιοπρέπειας, αυτοπεποίθησης και ελπίδας για το αύριο. Ένας τέτοιος ήρωας – όπως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, που ακολούθησε το δρόμο του Λεωνίδα – αρκούσε για να τροφοδοτήσει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού επί αιώνες.

Ζητούμε λοιπόν έναν νέο άγιο Ιωάννη Βατάτζη, έναν νέο Παλαιολόγο, έναν νέο Ρήγα Φεραίο, έναν νέο Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μάρκο Μπότσαρη, μια νέα Μαντώ Μαυρογένους και Μπουμπουλίνα, έναν νέο Καποδίστρια. Έχει ατονήσει η ιδέα ότι ζητούμε «έναν νέο Βενιζέλο». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εντάσσεται στη σύγχρονη, δυτική πολιτική σκέψη, σε ένα πλαίσιο που δεν μας βγήκε σε καλό, ούτε νιώθουμε να ύψωσε τα δικά μας αναχώματα απέναντι στην εξάρτηση από τους ισχυρούς. Οι ηγέτες που αναζητούμε είναι εκείνοι που διέθεταν και ευφυΐα και φιλοπατρία, αλλά και πίστη στον Θεό των πατέρων μας, εκτίμηση για τον πολιτισμό μας, δυναμισμό και διάθεση να θυσιάσουν τα πάντα για το λαό και την πατρίδα. Και, όταν αποτύγχαναν, πέθαιναν αγωνιζόμενοι. Δεν αναζητούμε τεχνοκράτες, αλλά ήρωες.

Φυσικά μια άλλη τάση στον ελληνικό λαό αναζητά τεχνοκράτες και απορρίπτει με έμφαση τα παραπάνω. Για μια ακόμη φορά «ενωτικοί» και «ανθενωτικοί» συγκρούονται, «διαφωτιστές» και «κολλυβάδες» ανταγωνίζονται ποιοι επιτελούν την πραγματική υπηρεσία στην πατρίδα – στη χώρα ή «στο γένος». Είναι γνωστό ότι από τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού σημειώθηκε έντονη διαμάχη στον πνευματικό κόσμο της σχετικά νεαρής ακόμη Ελλάδας για το αν είναι σωστό να αυτοαποκαλούμαστε «Ρωμιοί» ή μόνον «Έλληνες». Η διαμάχη αυτή έχει επανέλθει και η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης αναδύεται ως μια άλλη απελευθερωτική πρόταση, διαφορετική και εν πολλοίς αντίθετη από τον εθνικισμό, ο οποίος μέχρι πρότινος είχε τα πρωτεία στον αντισυστημικό πατριωτικό λόγο και ακόμη και σήμερα δεν εξέλειπε.

Μέσα σε όλα αυτά, η νέα γενιά φαίνεται εντελώς παραδομένη σε μια σύγχρονη αποικιοκρατική αλλοτρίωση, όπου οι αγωνίες και τα όνειρά της δεν έχουν απάντηση πέρα από την πλήρη ενσωμάτωσή της στο πολιτισμικό μοντέλο των εξουσιαστών μας – αυτό, που τόσο αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να αποτινάξουν όλοι εκείνοι που προσπαθούν για την αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος που προαναφέραμε. Η πολιτική της θέση είναι η άρνηση της πολιτικής. Με πλήρη άγνοια πλέον (την οποία επιδεινώνει το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα) της ιστορίας και του πολιτισμού μας, χάνονται οι δυνάμεις μιας πραγματικά δικής μας αναγέννησης – και βαθαίνει το πικρό συναίσθημα της προδοσίας από την ίδια την ηγεσία της χώρας μας, που, αντί να φροντίζει για την αναγέννηση αυτή, προωθεί την πολιτική και κοινωνική «ατζέντα» των ξένων ισχυρών.

Από τα βιβλία στο Κοινοβούλιο

Aν και ίσως πρέπει να μνημονεύσουμε, ως προδρόμους αυτού του κινήματος, τη Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου (1954) και τις σχετικές αναφορές του Φώτη Κόντογλου, καθοριστική στην ανάκληση της Ρωμιοσύνης στη συλλογική μνήμη των συμπατριωτών μας ήταν η συμβολή πανεπιστημιακών του πρόσφατου παρελθόντος, κάποιοι από τους οποίους ήταν και κληρικοί, όπως ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν. Τη σκυτάλη παρέλαβαν νεότεροι συγγραφείς, όπως ο Αναστάσιος Φιλιππίδης (Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα), ο Ηλίας Καλλιώρας (Ρωμιοσύνη: Το οδοιπορικό της Ρωμανίας-Βυζαντίου), ο Ιωάννης Νεονάκης (Οικουμενική Ρωμανία) κ.ά.

Εσχάτως ο λόγος περί Ρωμιοσύνης εισήλθε για πρώτη φορά στην ελληνική Βουλή, με το πολιτικό κίνημα της Νίκης, ο πρόεδρος και τα στελέχη του οποίου, όχι μόνο μιλούν για Ρωμιοσύνη και «πονεμένη Ρωμιοσύνη» (η φράση από το ομώνυμο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου) και προβάλλουν ως πρότυπα πολιτικού ήθους τον Βατάτζη, τον Καποδίστρια κ.τ.λ., αλλά και – στις δημοσιευμένες θέσεις του κινήματος – απλώνουν γέφυρες προς τις άλλες βαλκανικές χώρες (ακόμη και προς εκείνες, από τις οποίες μας χωρίζουν ιστορικές διαφορές, όπως η Βουλγαρία και τα Σκόπια), βασισμένες στην Ορθοδοξία, την κοινή πολιτισμική κληρονομιά των περισσότερων βαλκανικών λαών (αν όχι όλων, στο απώτερο παρελθόν, ακόμη και εκείνων που σήμερα είναι κατά πλειοψηφία ρωμαιοκαθολικοί ή μουσουλμάνοι). Αυτή είναι πολιτική αντίληψη, θα λέγαμε, «καθαρά βυζαντινή» (ρωμαίικη), γι’ αυτό και ακατανόητη από τους πολλούς, που σοκάρονται και μιλούν για νοοτροπία που προέρχεται από το Μεσαίωνα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ ο εθνικισμός είναι άμεσα κατανοητός και εύκολα διαχειρίσιμος και ταξινομημένος στην ελληνική πολιτική σκηνή, η ρωμαίικη πολιτική ιδέα προκάλεσε σύγχυση ως προς την κατάταξή της στο πολιτικό φάσμα και επιχειρήθηκε να αποδομηθεί με τον χαρακτηρισμό του φορέα της ως δούρειου ίππου της κυβέρνησης, δούρειου ίππου της Ρωσίας (εκ διαμέτρου αντίθετα), δάκτυλου αγιορείτικων μονών (που δήθεν επιχειρούσαν να παρέμβουν στην πολιτική ζωή της χώρας), υποκινούμενου από Έλληνες επιχειρηματίες, παραθρησκευτικής ομάδας, οργάνωσης που… «ξεπλένει χρήματα», και των μελών της ως επικίνδυνων κρυπτοφασιστών, υποκριτών, γραφικών, «ψεκασμένων» κ.π.ά.

Ας επισημάνουμε εδώ ότι ο λόγος περί Ρωμιοσύνης δεν είναι «δεξιός» πολιτικός λόγος. Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης (που μελοποίησε τη Ρωμιοσύνη) προφανώς ήταν αριστεροί. Για τον Φώτη Κόντογλου διαβάζουμε:  «Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ασημάκη Πανσέληνου ο Κόντογλου, “στην πολιτική το ίδιο ατζαμής, δημοκράτης, θεωρούσε τον εαυτό του κομμουνιστή παρ’ όλες τις θεοκρατικές του αυταπάτες, και έβρισκε πως και τα δύο συμβιβάζονται και υποστήριζε πως ο ρούσσικος κομμουνισμός είναι έκφραση της χριστιανικής ψυχής των Ρώσων”. Το καλοκαίρι του 1945 στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα δημοσιεύθηκε κείμενο διαμαρτυρίας κατά των δεξιών εξτρεμιστικών επιθέσεων σε βιβλιοπωλεία, θέατρα, εφημερίδες. Μεταξύ των διανοουμένων που υπογράφουν είναι και ο Κόντογλου. Τέλος, ο Κόντογλου δεν υπέγραψε τη “Δήλωσιν Ελλήνων Επιστημόνων, Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών” που δημοσιεύθηκε ως παράρτημα της Διακήρυξης της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων το 1946 καθώς είχε διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές προεκτάσεις» (Βικιπαίδεια, λήμμα «Φώτης Κόντογλου»). Εξάλλου, στις 22.9.23, στη συζήτηση της ολομέλειας της Βουλής για το εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, κυβερνητικό στέλεχος χαρακτήρισε τις θέσεις της Νίκης για τα εργασιακά «ακραίες αριστερές, πέρα ακόμη και από την αριστερά» [1].

Ρωμανία εναντίον Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ρωμανία («Βυζάντιο»), για τους θιασώτες της Ρωμιοσύνης, συνιστά το αντίπαλο δέος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ένα οικουμενικό κράτος με πολλές εθνότητες, που συνυπάρχουν ισότιμα και, ενώ διατηρούν τη γλωσσική και πολιτισμική τους ιδιοπροσωπία, συνδέονται με δεσμούς πρωτίστως πολιτισμικούς και πνευματικούς – μια «οικουμένη των λαών», αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Ένωση των πολυεθνικών (και όχι «των λαών», όπως ήταν το αρχικό πανευρωπαϊκό όραμα), που έχει συνδετικό κρίκο την επιθυμία για διαρκή οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη και καταναλωτική ευμάρεια.

Αυτός ο συνδυασμός πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας και κοινού υπόβαθρου φαίνεται στον πολιτισμό (λόγιο και λαϊκό) των διαφόρων ρωμαίικων πληθυσμών, που πέρασαν στην επόμενη φάση της Ιστορίας, μετά την κατάκτησή τους είτε από τους Άραβες, είτε από τους δυτικούς, είτε από τους Τούρκους. Σημειώνω ότι «Ρωμιοί» υπάρχουν ακόμη και σήμερα στις χώρες που κατακτήθηκαν από τους Άραβες αιώνες πριν, τόσο στην Παλαιστίνη, όσο και στο Λίβανο, τη Συρία ή την Αίγυπτο. Είναι κυρίως οι λεγόμενοι «Ελληνορθόδοξοι», όπου το συνθετικό «ελληνο-» κατ’ ουσίαν δεν έχει εθνολογικό χαρακτήρα (αφού μπορεί να είναι Σύροι, Λιβανέζοι, Παλαιστίνιοι ή Αιγύπτιοι), αλλά εννοεί «Ρωμαίοι» (Βυζαντινοί, Ρωμιοί)· οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «Ρουμ Ορτοντόξ» (Ορθόδοξοι Ρωμιοί) [2].  Το ελληνικό κράτος δεν τους δίνει σημασία, οι εθνικιστές δεν τους καταλαβαίνουν, αλλά οι θιασώτες της Ρωμιοσύνης, χωρίς να θέλουν να τους αφομοιώσουν, τους θεωρούν αδέρφια τους.

Επίσης η Ρωμανία (παρότι η Ιστορία της περιέχει πολλές αιματηρές σελίδες, πολλούς άδικους άρχοντες, αρκετή σκληρότητα και εμφύλιους σπαραγμούς) δεν βαρύνεται ιστορικά και ηθικά με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως οι σταυροφορίες, η αποικιοκρατία ή οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι· ούτε φυσικά ο Ψυχρός Πόλεμος, η πυρηνική απειλή, η σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών ή η αλλοτρίωση των λαών, που βαραίνουν τους απογόνους των χθεσινών σταυροφόρων, κονκισταδόρων και αποικιοκρατών. Έτσι, μοιραία, σ’ έναν κόσμο που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, η Ρωμιοσύνη ως πολιτική πρόταση παρέχει ελπίδα για ένα διαφορετικό πρότυπο εξέλιξης, που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο.

Σημειώσεις

[1] Βλ. την απάντηση του βουλευτή Αχαΐας Σπύρου Τσιρώνη, που απάντησε ότι οι θέσεις αυτές βασίζονται «στις αξίες της Ρωμιοσύνης», που είναι παλαιότερες από τους όρους «δεξιά» και «αριστερά» και τους υπερβαίνουν: https://www.youtube.com/watch?v=g_iLn9dDWpg.

[2] Βλ. ενδεικτικά, Παναγιώτης Σαββίδης, «Το Ισλαμικό Κράτος και οι Ρουμ Ορτοντόξ της Ανατολής», Πρώτο Θέμα 27.9.2014, https://www.protothema.gr/blogs/panagiwtis-sabbidis/article/413626/to-islamiko-kratos-kai-oi-roum-ortodox-tis-anatolis

Πηγή:https://cognoscoteam.gr/archives/43308

Υπογεννητικότητα: καλέστε Aμεσο Δράση. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Συμφωνώ ότι ο δημογραφικός μαρασμός δεν λύνεται με επιδόματα τέκνων και λοιπά παρασκευάσματα της πολιτείας, που ανακουφίζουν πρόσκαιρα τα συμπτώματα. Η γέννηση ενός παιδιού είναι μια ριψοκίνδυνη ενέργεια η οποία απαιτεί θάρρος από όσους την επιχειρούν. 

Κατ’ αρχάς θάρρος οικονομικό. Το κόστος της γέννησης και της βρεφικής ηλικίας είναι το πιο διαχειρίσιμο, σε πείσμα όσων κερδοσκοπούν με το βρεφικό γάλα. O,τι πιο κοινωνικά ανήθικο, εφάμιλλο της κερδοσκοπίας με τα φάρμακα. Eπονται τα δύσκολα. Oσο μεγαλώνει το παιδί τόσο η επιχείρηση γίνεται πιο κοστοβόρα. Δημόσια δωρεάν παιδεία που χρειάζεται όμως μερικές χιλιάδες ευρώ για να την αντιμετωπίσεις. Δημόσια υγειονομική περίθαλψη που σου εμπνέει ανασφάλεια. Ανασφάλεια είπατε; Τηλεφωνήσατε στην άμεσο δράση και θα δείτε. Aδικη φορολογία αφού δεν σου αποδίδει την αντίστοιχη αξία με αυτήν που πληρώνεις. Oμως αυτή η λογιστική είναι η μία όψη του ζητήματος. Ο δημογραφικός μαρασμός δεν έχει να κάνει μόνον με την οικονομική διάσταση. Και επειδή δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι υπαρξιακό ζήτημα για τον δυτικό πολιτισμό.

Μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Oπως ότι ο πολιτισμός μας έχει διαχωρίσει την ευδαιμονία του από την οικογένεια. Και οικογένεια σημαίνει παιδιά. Οι μουσουλμάνοι ή οι Ρομά ταυτίζουν την ευμάρειά τους με την «παραγωγή» παιδιών. Οι πιο φανατικοί τα χρησιμοποιούν ως μετοχές στο χρηματιστήριο της διεθνούς πολιτικής. Συγκρίνατε την τεκνοποιία: ένα ζεύγος Ελλήνων αποκτά ένα παιδί, ή κανένα. Eνα ζεύγος Ρομά αποκτά τέσσερα. Οι αριθμοί είναι αυθαίρετοι, όμως δεν νομίζω ότι διαφέρουν από την πραγματικότητα. Οι Ρομά δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες με τους Eλληνες; Iσως έχουν άλλους τρόπους για να τις ξεπεράσουν, στέλνοντας το παιδί από την πιο τρυφερή ηλικία στον δρόμο αντί για το σχολείο. Oμως, προφανώς, δεν έχουν και τις ίδιες απαιτήσεις για το παιδί τους από μια ελληνική οικογένεια. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν απαιτήσεις που ξέρουν ότι το σύστημα δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει. Και το χειρότερο: έχουν χάσει το αίσθημα του μέλλοντός τους. Και δεν μιλάω μόνον για την κατάσταση του σημερινού κόσμου που προϊδεάζει για ένα χάος διαρκείας. Σκέφτομαι την αποψίλωση των αξιών του παρελθόντος μας. Και χωρίς αίσθημα του παρελθόντος δεν υπάρχει αίσθημα του μέλλοντος. 

Η τεκνοποιία χάνει την αξία της χωρίς το αίσθημα του μέλλοντος. Ενάμιση μήνα τώρα συζητάμε για το δικαίωμα τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Σαν να ξεχάσαμε ότι για να υπάρξει τεκνοθεσία πρέπει να προηγηθεί τεκνοποιία. Και για να την ενισχύσουμε χρειάζεται να αλλάξει το κοινωνικό μας μοντέλο. Τιτάνιο έργο για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.

Πηγή: Καθημερινή

Χθες όλη νύχτα χιόνιζε. Και σήμερα εγώ...

8:00 Έφτιαξα χιονάνθρωπο.

8:10 Ήρθε η γειτόνισσα φεμινίστρια και με ρώτησε γιατί δεν έφτιαξα και μια χιονογυναίκα.

8:15 Έφτιαξα και γυναίκα από χιόνι.

8:17 Ο άλλος γείτονας παραπονέθηκε πως η χιονογυναίκα έχει πολυ μεγάλα στήθη και προβάλει λάθος πρότυπο.

8:20 Γκεϊ-ζευγάρι από απέναντι φωναζαν πως οι χιονάνθρωποι θα έπρεπε να είναι δυο άνδρες διότι νιώθουν μειονεκτικά.

8:22 Τρανς που μένει στο τέλος του δρόμου με ρώτησε γιατί δεν έφτιαξα δυο χιονοσώματα με αφαιρούμενα μέλη.

8:25 Οι βίγκανς από άλλο τέλος του δρόμου είπαν πως το καρότο είναι η διατροφή τους και δεν επιτρέπουν να χρησιμοποιείται σαν μέρος του

χιονάνθρωπου.

8:28 Μαύροι με αποκαλούν ρατσιστή διότι ο χιονάνθρωπος είναι λευκός.

8:31 Ο μουσουλμάνος από απέναντι απαιτεί να καλύψω την χιονογυναίκα με σεντόνι.

8:40 Ήρθε αστυνομία και είπαν πως κάποιος ένιωσε προσβεβλημένος και με κατήγγειλε.

8:42 Ήρθε πάλι η φεμινίστρια και απαίτησε να αφαιρέσω την σκούπα από την χιονογυναίκα διότι συμβολίζει την αστική οικογενειακή της σκλαβιά.

8:43 Ήρθε ο πρόεδρος του συλλόγου για την ισότητα και με απείλησε με μηνύσεις.

8:45 Με δείχνουν σε όλες τις τοπικές ειδήσεις όπου με ρώτησαν αν ξέρω διαφορά μεταξύ χιονανθρώπου και χιονογυναίκας. Απάντησα «Χιονόμπαλες».

Με αποκαλούν «καταραμένος φασίστας και σεξιστής».

9:00 Είμαι πρώτη είδηση σε όλα τα κανάλια σαν τρομοκράτης, ρατσιστής, ομοφοβικός, εγκληματίας και με κατηγορούν για δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων με αφορμή την κακοκαιρία.

9:10 Με ανακρίνουν για να ανακαλύψουν αν λειτουργούσα μόνος μου η αν έχω συνεργάτες. Κοινωνικοί λειτουργοί πήραν τα παιδιά μου.

9:29 Στον δρόμο περνάει όχλος με πυρσούς από εκείνους που έχω προσβάλλει. Απαιτούν τον αποκεφαλισμό μου.

Νόημα - αυτή ιστορία δεν έχει νόημα. Είναι ο κόσμος στον οποιον ζούμε τώρα.

Ο Σεφέρης και η Κύπρος. Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Το σημερινό άρθρο μου – αφιέρωμα στην Κύπρο μας είναι αφιερωμένο στον διπλωμάτη και ποιητή Γιώργο Σεφέρη (1900-1971). Γεννήθηκε στη Σμύρνη και ως διπλωμάτης στο επάγγελμα και ποιητής στο ταλέντο βίωσε τους πόθους των Ελλήνων της Κύπρου, τους αγώνες τους, τις αγωνίες τους, τη φιλοπατρία τους, τον σε βάρος τους αμείλικτο πόλεμο των κατακτητών Άγγλων. Ο Θεός τον πήρε κοντά του πριν ζήσει τον Αττίλα και την τελευταία γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων κατά τον 20ό αιώνα, μετά από αυτές της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Σπύρος Κυπριανού, σε εκδήλωση προς τιμήν του ποιητή, την 24η Μαΐου 1984, στην Πύλη της Αμμοχώστου, στη Λευκωσία είπε, μεταξύ άλλων:

«Ο Σεφέρης συνδέθηκε πολιτικά και εθνικά με την Κύπρο. Δεν υπήρξε ξένος προς τον αγώνα της, ούτε προς τους χειρισμούς του εθνικού μας ζητήματος, λόγω της κατά την κρίσιμη περίοδο διευθυντικής θέσης του στο Υπουργείο των Εξωτερικών και της πρεσβευτικής του θέσης στο Λονδίνο κατά τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου….Ο Γιώργος Σεφέρης ήξερε τι θα πει λαχτάρα της πατρίδας και καημός της λευτεριάς, γιατί γεννήθηκε στη Σμύρνη και ένιωσε την πρώτη εκείνη, πριν από την Κύπρο, εθνική τραγωδία του νεότερου Ελληνισμού το 1922».

Οι Άγγλοι συνέχισαν στην Κύπρο την πολιτική τους να ξεριζώσουν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων, που με την ίδια ένταση εφάρμοσαν στους Ιρλανδούς. Στο άρθρο του «Η ελληνική εκπαίδευση της Κύπρου κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας» (Τόμος «Κυπριακά» 1878-1955, έκδ. Δήμου Λευκωσίας, Λευκωσία, 1986, σελ. 262) ο Γιώργος Προδρόμου γράφει:

«Οι Άγγλοι, καθόλη τη διάρκεια της κατοχής της Κύπρου, προσπάθησαν να ελέγξουν την εκπαίδευση του νησιού,…επιβάλλοντας με διαφόρους νόμους, που ξεσήκωναν την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού, ένα συγκεντρωτισμό ελεγχόμενο από την αποικιοκρατική διοίκηση. Παράλληλα με διαφόρους άλλους νόμους και κανονισμούς, προσπάθησαν να ελέγξουν και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, αλλάζοντας τον ελληνοκεντρικό χαρακτήρα της και προωθώντας τον εξαγγλισμό της».

Ο Σεφέρης με σφοδρότητα αντιδρά στην προσπάθεια εξαγγλισμού των Ελλήνων της Κύπρου και εκθειάζει την επιμονή τους στην εθνική τους ταυτότητα. Σε επιστολή του προς την αδελφή του Ιωάννα Τσάτσου, με ημερομηνία 25 Οκτωβρίου 1954, γράφει:

« Εννιακόσια χρόνια σκλαβιάς υπό διάφορους κατακτητές, οι Κύπριοι, λαός πιστός και πεισματάρικα σταθερός, δεν επηρεάστηκαν καθόλου και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους: ΘΕΛΟΜΕΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ». Και καταλήγει στην ίδια επιστολή: «Θα ήθελα οι νέοι μας να πήγαιναν στην Κύπρο. Θα έβλεπαν από εκεί πλατύτερο τον τόπο μας».

Τελειώνω το άρθρο μου με την απάντηση του ποιητή Σεφέρη στους διάφορους που εποφθαλμιούν την Κύπρο. Είναι από το ποίημά του «Σαλαμίνα της Κύπρος»:

« Η γης δεν έχει κρικέλια (Σημ. γρ. χαλκάδες) για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν…και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές…».-

****

Σάββας Παύλου: Σεφέρης και Κύπρος, εκδόσεις Κουκκίδα, 2023, σ. 543

Πηγή: Άρδην.

Η Δύση απέναντι στον πόλεμο των πολιτισμών. Τάκης Θεοδωρακόπουλος

 Τον περασμένο Σεπτέμβριο τη Γαλλία την απασχολούσαν οι κοριοί. Οχι τα εργαλεία παρακολούθησης ιδιωτικών συνομιλιών. Τα ίδια τα αντιπαθέστατα ζωύφια που κεντούν το δέρμα με το τσίμπημά τους και μπορούν να σε τρελάνουν. Οι κοριοί απειλούσαν τα εκατομμύρια των επισκεπτών στα ξενοδοχεία και τα airbnb και υπονόμευαν την ήδη εύθραυστη ψυχική υγεία της γαλλικής κοινωνίας. Την απασχολούσε και η αμπαγιά, ένδυμα των μουσουλμάνων γυναικών το οποίο πολλές μαθήτριες φορούσαν στις σχολικές τάξεις – κάτι περισσότερο ξέρουν οι Ισπανοί που έχουν διατηρήσει την παλιά καλή σχολική στολή. Πολλοί καθηγητές έλεγαν ότι όταν μπαίνουν σε μια τάξη όπου οι μαθήτριες φορούν αμπαγιά, πώς να τολμήσουν να τους μιλήσουν για ανεξιθρησκία, εκκοσμικευμένη κοινωνία ή τον Βολταίρο. Η απαγόρευσή της προκάλεσε πολλές εμβριθείς συζητήσεις περί ελευθερίας, αν και η συντριπτική πλειονότητα του κοινού, γύρω στο 80% αν δεν κάνω λάθος, συμφώνησε με το μέτρο.

Σήμερα οι κοριοί ξεχάστηκαν. Δεν νομίζω ότι εξοντώθηκαν, απλώς μπορεί να αντιμετωπισθούν και ως ψυχοφάρμακο. Με τα τσιμπήματά τους αποσπούν την προσοχή σου από τον περιρρέοντα τρόμο. Οσο για την αμπαγιά, υποθέτω ότι έχει αλλάξει επίπεδο, έχει περάσει στο επίπεδο της γραφικότητας. Σήμερα η Γαλλία αναγκάστηκε να κλείσει 18 από τα αεροδρόμια της χώρας εξαιτίας τρομοκρατικής απειλής, το Λούβρο και οι Βερσαλλίες έκλεισαν για τον ίδιο λόγο και στους δρόμους κυκλοφορεί στρατός για το ενδεχόμενο χτυπήματος. Η Συνθήκη Σένγκεν ανεστάλη σε 13 χώρες. Ο καθηγητής Λογοτεχνίας Ντομινίκ Μπερνάρ σε λύκειο του Αράς μαχαιρώθηκε άγρια από μουσουλμάνο ενώ προσπαθούσε να προστατεύσει τους μαθητές του. Στις Βρυξέλλες ένας Τυνήσιος σωματέμπορος σκότωσε με το κατοικίδιο καλάσνικοφ που διατηρούσε δύο Σουηδούς φιλάθλους. Ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και στην τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς έχει μεταφερθεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο Μπάιντεν το είπε καθαρά: Ο Πούτιν δεν έχει τους ίδιους στόχους με τη Χαμάς, όμως στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη η Δύση δέχεται επίθεση.

Η Δύση όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως απολύτως συγκεκριμένη πραγματικότητα, ένας τρόπος ζωής, η δημοκρατία, η ελευθερία της έκφρασης, τα δικαιώματα του ατόμου, και μαζί τους όλα τα προβλήματα που συνεπάγονται. Δεν είναι παράδεισος. Ακόμη και ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του γράφει πως το ιδανικό πολίτευμα δεν είναι του κόσμου τούτου. Δεν ήταν χριστιανός ούτε μουσουλμάνος. Ηξερε όμως πολύ καλά τις παραμέτρους της ανθρώπινης συνθήκης. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος είναι η πιο βιώσιμη περιοχή του πλανήτη. Αυτό δεν μπορούν να της συγχωρήσουν οι εχθροί της.

Το ερώτημα είναι αν οι ελίτ της Δύσης είναι σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Υπάρχει η φυσιολογική ψυχολογική απώθηση. Δεν θέλουμε να το ζήσουμε αυτό. Λειτουργεί όμως και η «νεογλώσσα» με την οποία οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν κουκουλώσει την πραγματικότητα. Ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. την Παρασκευή για τον μουσουλμάνο με το μαχαίρι που συνελήφθη στον Αγιο Παντελεήμονα. «Είχε, λέει, ψυχολογικά προβλήματα». Ενώ, όπως είναι γνωστόν, οι βομβιστές αυτοκτονίας του Μπατακλάν ή ο σφαγέας της Νίκαιας έχαιραν άκρας ψυχικής υγείας. Χειρότερα ακόμη: Ο Κριστιάν Μπερουαγέ, διαπραγματευτής στο λύκειο του Αράς, προσπάθησε να απωθήσει τον μαχαιροβγάλτη με μια καρέκλα. «Εκανα το καθήκον μου ως Γάλλος», θα δηλώσει αργότερα στην τηλεόραση. «Εννοείτε ως πολίτης», προσπαθεί να τον επαναφέρει στην τάξη ο ρεπόρτερ. «Οχι ως πολίτης, ως Γάλλος. Δεν αισθάνθηκα ότι είχα απέναντί μου έναν κοινό εγκληματία. Είχα απέναντί μου έναν εχθρό»

Πηγή Καθημερινή 

Είναι η Ευρώπη όμηρος της Χαμάς; Τάκης Θεοδωρόπουλος

H απαγωγή αμάχων με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως ανθρώπινη ασπίδα και διαπραγματευτικό όπλο παραπέμπει στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας των Παλαιστινίων.

 



Πριν από μερικά χρόνια το Ισραήλ είχε αναγκασθεί να απελευθερώσει μερικές δεκάδες εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και τρομοκράτες προκειμένου να σώσει ένα στρατιώτη του που είχε συλλάβει η Χαμάς. Τώρα όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Δεν έχω τη δυνατότητα να αναλύσω τις συνθήκες, που επέτρεψαν στην τρομοκρατική οργάνωση να αιφνιδιάσει ένα κράτος το οποίο διαθέτει όχι μόνον έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, αλλά και μυστικές υπηρεσίες που έχουν σχεδόν μυθοποιηθεί για την αποτελεσματικότητά τους. Εχει κουραστεί το Ισραήλ από την εμπόλεμη κατάσταση που το συνοδεύει από συστάσεώς του; Η διακυβέρνηση Νετανιάχου έχει αποδυναμώσει την ισχύ του; Θα φανεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η χώρα, η μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, το προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού πολιτισμού απέναντι σ’ έναν κόσμο που τον αντιμετωπίζει με εχθρότητα, δέχθηκε μια τρομοκρατική επίθεση αντίστοιχη με αυτήν στους Δίδυμους Πύργους. Τώρα οι ΗΠΑ ενίσχυσαν την παρουσία του στόλου τους στην περιοχή. Τι όμως σκοπεύουν να κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες θίγονται άμεσα από την επίθεση; Ανάμεσα στους ομήρους της Χαμάς υπάρχουν και Γάλλοι και Γερμανοί πολίτες. Θα παρέμβουν για να τους σώσουν, κι αν ναι, με ποιον τρόπο;

Σίγουρα η στιγμή που επέλεξαν η Χαμάς και οι πάτρωνές της δεν είναι τυχαία. Η Δύση αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέτωπο στην Ουκρανία. Υπάρχει όμως και η αθέατη πλευρά, αυτή που ακόμη κι αν τη βλέπουμε, κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε. Κι αυτή είναι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στα ευρωπαϊκά κράτη. Πώς θα αντιδράσουν αν η Ευρώπη αποφασίσει να συντρέξει το Ισραήλ; Ξέρουμε ότι η τρομοκρατία μπορεί να μεταφερθεί από τη Λωρίδα της Γάζας στα προάστια των μεγάλων γαλλικών πόλεων, για παράδειγμα. Δεν το υποθέτουμε. Το έχουμε ζήσει. Οσο γράφω ακούω πως οι γερμανικές αρχές φοβούνται έναν νέο κύκλο βίας στη Γερμανία – ειδήσεις στην «Ντόιτσε Βέλε».

«Είμαστε όλοι Ισραηλινοί»; Ο Μελανσόν απεφάνθη ότι η τρομοκρατική επίθεση οφείλεται στην εντατικοποίηση της καταπίεσης των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Σε αντίθεση με ολόκληρη τη γαλλική πολιτική τάξη, που την καταδίκασε. Ο Μελανσόν δίνει το στίγμα του μαλακού υπογάστριου της Ευρώπης. Είναι η Ευρώπη όμηρος της Χαμάς; Θα φανεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τον πόνο από το τραύμα του Ισραήλ θα τον νιώσει και η ίδια.

Πηγή Καθημερινή

Σουηδία, οι χαμένες ψευδαισθήσεις. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Όταν έλεγες ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα για την Ευρώπη, σου απαντούσαν «υπάρχει όμως το μοντέλο της Σουηδίας». Οταν έλεγες ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι σε αποδρομή, κυρίως εξαιτίας της αποτυχίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, σου απαντούσαν «υπάρχει όμως το μοντέλο της Σουηδίας». Ναι, η Σουηδία στην κρίση του 2015 υποδέχθηκε σε αναλογία πληθυσμού τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών από την υπόλοιπη Ευρώπη· το 20% του πληθυσμού των 10 εκατομμυρίων – όχι πολύ περισσότερους από όσους εμείς. Απλώς αυτοί τους μετρούν, ενώ εμείς μένουμε στο «περίπου». «Είναι η ανεύθυνη μεταναστευτική πολιτική και η αποτυχία της ένταξής τους» που μας οδήγησαν εδώ. Η παραδοχή δεν ανήκει ούτε στη Λεπέν ούτε στον Σαλβίνι. Είναι δήλωση του πρωθυπουργού της Σουηδίας, Ουλφ Κρίστενσον, κεντροδεξιού, που συγκυβερνά με την Ακροδεξιά. Σημασία έχει το «εδώ». Και το «εδώ» δεν έχει καμία σχέση με το ειδυλλιακό τοπίο της ανοιχτής κοινωνίας που έχει λύσει τα προβλήματά της, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει μόνον από την πληκτική νύχτα του υπερβόρειου χειμώνα. Η κυβέρνηση ζητάει από τον στρατό να συνεργασθεί με την αστυνομία για να αντιμετωπίσουν τη δολοφονική δράση των συμμοριών. Τους υπολογίζουν γύρω στους 30.000, είναι νέοι και προέρχονται από τις κοινότητες των μεταναστών στην πλειονότητά τους. Τον Σεπτέμβριο μόνο, άφησαν στο πέρασμά τους 11 νεκρούς. Στο Netflix, η σειρά «Το χαλιφάτο» αφηγείται την ιστορία δύο κοριτσιών, κορών μεταναστών, που έχουν αφομοιωθεί στη σουηδική κοινωνία και το σκάνε από το σπίτι τους γοητευμένες από την υπόσχεση του ισλαμικού παράδεισου. Είναι μια απάντηση στο ερώτημα γιατί η δεύτερη γενιά των μεταναστών γοητεύεται από τον ισλαμισμό. Ψάχνουν την ταυτότητα που τους κάνει να αισθάνονται διαφορετικοί. Το όνειρο κάθε εφήβου. Η πολυπολιτισμική κοινωνία αποδεικνύεται μια ψευδαίσθηση, η οποία μπορεί να λειτουργεί ως θεωρητικό σχήμα, όμως η πραγματικότητα τη διαψεύδει.

Δεν είμαι γνώστης της γεωπολιτικής και πολύ θα ήθελα τη γνώμη κάποιου ειδικού. Οι ταραχές ξεκίνησαν το 2022, λίγο μετά την εισβολή στην Ουκρανία και την αίτησή της για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Μήπως η σημερινή εξέγερση είναι βραχίων του νεοοθωμανού Ερντογάν; Θα έλεγα πως αυτή είναι η τεχνική πλευρά του ζητήματος. Διόλου αμελητέα, δεν έχω αντίρρηση. Ομως η ουσιαστική πλευρά, αυτή που θα όφειλε να αφυπνίσει την Ευρώπη, εξίσου με το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στη Μεσόγειο, είναι ότι μια κοινωνία που μέχρι χθες αντιμετωπιζόταν ως πρότυπο υποδοχής και ένταξης των ισλαμικών πληθυσμών αποδεικνύεται εύθραυστη. Χρειάστηκε δουλειά και μπόλικη ιδεολογία για να βρεθούν οι 30.000 νέοι που στελεχώνουν τις δολοφονικές συμμορίες του Αλλάχου Ακμπάρ.

Πηγή Καθημερινή

ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ (ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ τῆς Ο.Ο.Δ.Ε. = ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΗΣ)

Πρὶν ποῦμε ὅτιδήποτε γιὰ τὴ θρησκείᾳ αὐτή, πρέπει νὰ κάνουμε μία διάκρισι: Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι οἱ λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ἰεχωβᾶ», καὶ ἄλλο πρᾶγμα ἡ «διοίκησι τῆς Σκοπιᾶς» ποὺ τοὺς πλανᾶ. Οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς «Σκοπιᾶς». Ἡ δὲ «Σκοπιά», εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ «νομικοῦ προσώπου» τῆς Ἐκδοτικῆς Ἐταιρίας τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς.

Διαφορετικὰ πρέπει νὰ βλέπῃ ἔνας Χριστιανὸς τοὺς ὀπαδοὺς μιᾶς αἱρέσεως, καὶ διαφορετικὰ τὴν ἴδια τὴν αἵρεσι. Ἕνας ὀπαδὸς τῆς αἱρέσεως, εἶναι, καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς «πλανημένο πρόβατο». Ἀντιθέτως, ἡ αἵρεσι ποὺ τὸν πλανᾶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Πρῶτα πρέπει νὰ ἐξηγήσουμε, ὅτι τὸ ὄνομά τους δὲν εἶναι οὔτε: «Γιεχωβᾶδες», οὔτε «Χιλιαστές». Τὸ «Γιεχωβᾶδες» εἶναι ἀπαράδεκτη παραποίησι τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ποὺ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐμφανίστηκε ὡς «Γιαχβέ». Χιλιασμὸς πάλι, εἶναι μία μεγάλη ὁμάδα θρησκειῶν, ποὺ πιστεύουν ὅτι ἡ Χιλιετὴς Βασιλεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι μελλοντική. Χιλιαστὲς εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τῶν περισσοτέρων Προτεσταντικῶν ὁμάδων στὴ χώρα μας, ὅπως οἱ Εὐαγγελικοὶ καὶ οἱ Πεντηκοστιανοί. Οἱ ἴδιοι οἱ ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς, θέλουν νὰ λέγονται: «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἐπειδὴ δῆθεν «μόνο αὐτοὶ μαρτυροῦν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἰεχωβᾶ». Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ οἱ Χριστιανοὶ δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν ἕνα τέτοιο ὄνομα ὡς ἔγκυρο, καθὼς ὄχι μόνο δὲν εἶναι οἱ μόνοι ποὺ μαρτυροῦν τὸ ὄνομα αὐτό, ἀλλὰ τὸ διαστρεβλώνουν ἐπίσης. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ὅποτε ἀναφέρουμε τὸ ὄνομα αὐτό, τὸ βάζουμε σὲ εἰσαγωγικά, ὥστε νὰ δηλώσουμε ὅτι δὲν τὸ ἀποδεχόμαστε, ἀλλὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε «συμβατικὰ», «καταχρηστικὰ» καὶ «συγκαταβατικά» γιὰ γινόμαστε νοητοί. Ὡς καλύτερη περιγραφή τους θὰ ἦταν ὁ ὅρος: «Μάρτυρες τῆς Σκοπιᾶς», ὅπως θὰ διαπιστώσετε στὰ παρακάτω.

 

Σύντομη ἱστορία τῆς ὀργανώσεως.

Ἱδρυτὴς τῆς Ἐταιρίας Σκοπιά, ἦταν ὁ Σκοτσεζο-Ἰρλανδικῆς καταγωγῆς, Ἀμερικανὸς Κάρολος Τέϊζ Ῥῶσσελ. Πλούσιος ἔμπορος, καὶ πιθανότατα μελλοντικὸ μέλος τῆς Μασονικῆς Στοᾶς, ἵδρυσε ἀρχικὰ ἔναν ὅμιλο μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς τὸ 1870 στὸ Ἀλεγγένι τῶν ΗΠΑ, σὲ ἡλικία 17 περίπου ἐτῶν. Ἂν καὶ ἦταν πανέξυπνος, ἡ ἀπειρία του τὸν ἔκανε νὰ ἀσπασθῇ τὶς ἀπόψεις ἀκραίων Προτεσταντικῶν καὶ ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων ποὺ δροῦσαν τότε στὴν Πενσυλβανία. Ὁ ἡγέτης μιᾶς τέτοιας ἀκραίας Ἀντβεντιστικῆς ὁμάδας, ὁ Νέλσον Μπάρπουρ, τὸν προσηλύτισε, καὶ τὸν ἔπεισε ὅτι μποροῦσε νὰ προβλεφθῇ τὸ τέλος του κόσμου.

Ὁ Ῥῶσσελ μὲ τὰ χρήματα ποὺ διέθετε, ἔγινε τότε συνεκδότης τοῦ περιοδικοῦ: «Κήρυκας τῆς Πρωΐας» ποὺ ἐξέδιδε ὁ Μπάρμπουρ, καὶ κήρυτταν ὅτι τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ ἔρθῃ τὸ 1874. Ὅταν ἡ ψευδοπροφητεία αὐτὴ διαψεύστηκε, ὁ Ῥῶσσελ ἐγκατέλειψε τὸν Μπάρμπουρ, καὶ τὸ 1879 ἐξέδωσε τὸ δικὸ του περιοδικό: «Ἡ Σκοπιὰ τῆς Σιὼν καὶ κῆρυξ τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας», τὴ σημερινὴ «Σκοπιά». Ἔτσι, κατάφερε νὰ οἰκειοπηθῇ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ Μπάρμπουρ, καὶ νὰ ἱδρύσῃ σὲ διάφορες περιοχές, ὁμάδες μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ὀνόμαζε «Σπουδαστὲς τῆς Γραφῆς».

Οἱ ὁμάδες αὐτὲς αὐξήθηκαν σὲ ἀριθμὸ καὶ μέλῃ, καὶ θεωροῦσαν τὸν Ῥῶσσελ ὡς δάσκαλό τους γιὰ «τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ῥῶσσελ στὰ βιβλία καὶ τὰ περιοδικά του, με-ταξὺ ἄλλων αἱρετικῶν θέσεων, δίδασκε ἀποκρυφιστικὲς διδασκαλίες γιὰ τὶς πυραμί-δες, καὶ ὅρισε ὡς νέα ἡμερομηνία τοῦ τέλους τὸ 1914. Καὶ αὐτὴ ὅμως ἡ ἡμερομηνία πέ-ρασε, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, καθὼς καὶ ἡ νέα ποὺ ὅρισε, τὸ 1918. Ἔτσι, ὡς τὸν θάνατό του, παρέμεινε ψευδοπροφήτης, χωρίς ποτὲ νὰ ἐκπληρωθῇ καμιά του προφητείᾳ.

 Ὡς χαρακτήρας ἦταν ὑπερήφανος, καὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του «πιστὸ καὶ συ-νετό». Ὅμως ἡ ζωή του δὲν ἦταν σύμφωνη μὲ ὅσα διδάσκε. Τὸ διαζύγιο ἀπὸ τὴ γυναῖκα του βγῆκε εἰς βάρος του, διότι ἐκείνη φανέρωσε στὸ δικαστήριο ὅτι τὸν εἶχε πιάσει στὸ δωμάτιο τῆς ὑπηρέτριας καὶ ὅτι εἶχε σχέσεις μὲ μία ψυχοκόρη τους 16 ἐτῶν, στενο-γράφο τῆς «Σκοπιᾶς» ποὺ φιλοξενοῦσαν στὸ σπίτι τους, καὶ τὴν ὁποία ἔλεγε: «μικρὴ του σύζυγο». Σὲ αὐτὴν ἄφησε μέρος τῆς περιουσίας του μετὰ τὸν θάνατό του. Σήμερα τὸν τάφο του κοσμεῖ μία πυραμίδα μὲ τὰ σύμβολα τοῦ 33ου βαθμοῦ τῶν Μασόνων.

Παρ’ ὅλα αὐτά, πιθανὸν ὁ Ῥῶσσελ νὰ πίστευε ἀληθινὰ ὅσα δίδασκε. Πρᾶγμα ὅμως δυσκολο νὰ τὸ ὑποθέσουμε γιὰ τὸν διαδοχό του, τὸν «δικαστὴ» Ῥούδερφορδ.

Ὁ Ῥούδερφορδ, κυριολεκτικὰ ἅρπαξε τὴν περιουσία του Ῥῶσσελ. Ἤταν ἀρχικὰ ὁ δικηγόρος στὸν ὁποῖο εἶχε ἀνατεθῇ ἡ διαθήκη τοῦ Ῥῶσσελ. Ὅμως ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν νομίμων κληρονόμων, χρησιμοποίησε νομικὰ παραθυράκια καὶ κράτησε τὴν ἐκδοτικὴ ἐταιρία «Σκοπιὰ» τοῦ Ῥῶσσελ γιὰ τὸν ἑαυτό του, καὶ ἀφοῦ χαρακτήρισε τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ῥῶσσελ ὡς «Πονηροὺς Δούλους», τοὺς ἔδιωξε. Σήμερα αὐτοὶ εἶναι γνωστοὶ ὡς «Σπουδαστὲς τῆς Γραφῆς», καὶ διατηροῦν τὰ δόγματα τοῦ Ῥῶσσελ, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν Ῥούδερφορδ, ποὺ ἄλλαξε σχεδὸν τὰ πάντα, καὶ ἔκανε τὴ Σκοπιὰ μία δικτατορικὴ ὀργάνωσι. Αὐτὸς τοὺς ὀνόμασε: «Μάρτυρες του Ἰεχωβᾶ».

Μὲ τὴ σειρά του, ἔθεσε ἡμερομηνίες γιὰ τὸ τέλος του κόσμου, καὶ φυσικὰ διαψεύστηκε σὲ ὅτιδήποτε εἶχε προφητεύσει. Μεγάλο μέρος τῆς προεδρίας του, τὸ πέρασε σὲ μία βίλα μὲ τὸ ὄνομα «Μπὲθ Σαρίμ», ποὺ ἀγοράστηκε δῆθεν γιὰ τὸν Ἀβραὰμ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ ποὺ ἔλεγε ὅτι θὰ ἀνασταίνονταν τότε. Ἡ πολιτική του τὸν ὁδήγησε ἀκόμα καὶ νὰ ζητήσῃ τὴν εὔνοια τοῦ Χίτλερ στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καὶ νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Χιτλερικὸ Ῥάιχ, τὸν καιρό ποὺ οἱ ὀπαδοὶ τῆς ὀργάνωσής του βασανίζονταν στὰ ναζιστικὰ στρατόπεδα.

Ἡ δικτατορικὴ διακυβέρνησι ποὺ ἐπέβαλε στὴν ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς ὁ Ῥούδερφορδ, συνεχίστηκε καὶ ἐπὶ τῆς προεδρίας τοῦ διαδόχου του, τοῦ Νάθαν Νόρ, καὶ συνεχίζεται ὡς σήμερα, παρὰ τὸ ὅτι πλέον διοικεῖται ἀπὸ ἕνα «Κυβερνῶν Σῶμα» ὑπερηλίκων κυρίως ἡγετῶν. Σήμερα ἡ Σκοπιὰ εἶναι μία παγκόσμια Σέκτα (λέξῃ ποὺ ἐκφράζει αὐτό ποὺ λέμε: «καταστροφικὲς λατρεῖες») καὶ ἀριθμεῖ πάνω ἀπὸ 7 ἑκατομ-μύρια μέλη. Στὴ χώρα μας εἶναι περίπου 27.000. Οἱ ὀπαδοί της εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ δέχωνται ὅλα ὅσα τοὺς λέει ἡ «Σκοπιά», ἀκόμα καὶ τὶς διαρκεῖς δογματικὲς ἀλλαγὲς τῆς ὀργάνωσης. Δικαιολογοῦν ἔτσι ἀκόμα καὶ τὶς συνεχιζόμενες ψευδοπροφητεῖες τῆς «Σκοπιᾶς», ὅπως π.χ. τὶς τελευταῖες ὅπου τὸ τέλος ποὺ κήρυτταν γιὰ τὸ 1975 δὲν ἦρθε, παρῆλθε δὲ καὶ ἡ γενιὰ τοῦ 1914 ποὺ ἔλεγαν ὅτι δὲν θὰ παρέλθῃ πρὶν ἔρθῃ τὸ τέλος.

Ὁποιαδήποτε ἀμφισβήτησι, τιμωρεῖται μὲ «ἀποκοπή», καὶ στὸν ἀποκεκομμένο ἀπαγορεύεται ἀκόμα καὶ νὰ μιλοῦν τὰ ἄλλα μέλῃ, γιὰ νὰ μὴν ἀποκοποῦν καὶ αὐτοί. Ἔτσι καταστρέφονται οἰκογένειες, διαλύονται φιλίες καὶ συγγένειες, χάνονται ἐργασίες, καὶ πολλὰ θύματα τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς, ὑποφέρουν ἀπὸ ἔντονα ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ φοβίες. Μὲ τὶς ἀπολυταρχικὲς αὐτὲς μεθόδους, ἐλέγχει καὶ ἑξαναγκάζει τοὺς δυστυχεῖς ὀπαδούς της νὰ ὑποτάσσωνται στὶς διαταγὲς της, εἴτε ἐπειδὴ τοὺς ἀπειλεῖ μὲ θάνατο ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν «Ἀρμαγεδῶνα», εἴτε ἐπειδὴ φοβοῦνται τὴν ἀποκοπή, καὶ πολλοὶ παραμένουν ἐκεῖ, παρὰ τὴ θέλησί τους, γιὰ νὰ μὴ διαλυθῇ ἡ οἰκογένειά τους. Μὲ τὴν ἀπαγόρευσι νὰ μιλοῦν οἱ ὀπαδοί της στὰ πρώην μέλη της, ἀπομονώνει τοὺς ὀπαδούς της, νὰ μὴ μάθουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὰ ὅσα παραποιημένα διδάσκει, τόσο γιὰ τὴν ἱστορία της, ὅσο καὶ γιὰ τὰ δόγματά της.

Βλέπε ἰστοσελίδα μὲ ἐπιστολὲς ἀποσκιρτησάντων καὶ θυμάτων τῆς αἱρέσεως :

http://ierapostoli.wordpress.com/2010/07/25/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89/

Τὰ σπουδαιότερα σημεῖα τῆς διδασκαλίας τῆς :

Ἡ Σκοπιὰ ἔχει κάνει δική της μετάφρασι τῆς Ἁγίας Γραφῆς, (τὴ «Μετάφρασι Νέου Κόσμου»), ὅπου ἔχει διαστρέψει καὶ ἀλλοιώσει ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὶς πλάνες της. Τὰ βασικά της δόγματα σήμερα, εἶναι τὰ ἑξῆς:

Ἀπὸ τὸ 1914 ἔγινε ἀοράτως (!!!) ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καὶ περιμένουμε τὴν ἔλευσί του «σύντομα». Ὁ κόσμος πάει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, καὶ λίγους μῆνες μετὰ τὴν (ἀόρατη κι αὐτὴ) οὐράνια ἀναστάσι τῶν «ἁγίων» ποὺ ἔγινε τὸ 1918, ὁ Θεὸς διάλεξε τὴν ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς ὡς «τὸν ἀγωγό» ποὺ θὰ δίνῃ στοὺς Χριστιανοὺς τὴν «ἀλήθεια». Ἡ «ἀλήθεια» ποὺ πρέπει νὰ πιστεύουν οἱ ὀπαδοί της, δὲν εἶναι κάτι σταθερό, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἀλλάζει ἀνάλογα μὲ τὸ «νέο φῶς» ποὺ δίνει ἡ Σκοπιὰ μέσῳ τῶν ἐντύπων της. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ τέλος εἶναι κοντά, οἱ ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς ὀφείλουν νὰ κηρύττουν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἰεχωβᾶ, καὶ ὅτι θὰ «καταστρέψῃ» τοὺς κακούς. Αὐτὸ τὸ κάνουν σὲ κάθε εὐκαιρία, γιὰ νὰ σώσουν τοὺς συνανθρώπους τους. Γιατὶ ἂν τὸ τέλος τοὺς βρεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ὀργάνωσι, (δηλαδὴ κοσμικούς), τότε θὰ τοὺς σκοτώσῃ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὅσοι ὅμως εἶναι στὴν ὀργάνωσι, θὰ ἐπιζήσουν, καὶ θὰ καλοπερνᾶνε σὲ ἕναν ἐπίγειο φθαρτὸ παράδεισο, χωρὶς νὰ πεθάνουν ποτέ. Ἐκεῖ θὰ ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι νεκροὶ ποὺ προορίζονται γιὰ τὴ γῆ. Ἑξαίρεσι σὲ αὐτὴ τὴν «εἰδυλλιακὴ» εἰκόνα, ἀποτελοῦν ὅσοι στὸ τέλος τῶν 1000 ἐτῶν βασιλείας, θὰ ἐπαναστατήσουν στὸν Θεό, καὶ θὰ ἀφανιστοῦν γιὰ πάντα. 

Ἡ Σκοπιὰ χωρίζει τοὺς πιστοὺς σὲ δύο «τάξεις». Στοὺς 144.000 ποὺ θὰ πᾶνε στὸν οὐρανό, καὶ στὸν ἀμέτρητο «Πολὺ Ὄχλο» ποὺ θὰ μείνῃ στὴ γῆ. Τὸν Χριστὸ τὸν θεωροῦν «δημιούργημα» τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν ταυτίζουν μὲ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ, καὶ δὲν τὸν ὀνομάζουν κι αὐτόν: «Γιαχβὲ» ὅπως οἱ Χριστιανοί. Τὸν Θεὸ τὸν θεωροῦν ὡς κάτι μὲ σῶμα, ποὺ δὲν εἶναι «πανταχοῦ παρῶν», ἀλλά ποὺ ἀντιλαμβάνεται μὲ τὸν «ἐγκέφαλό» του τὰ γεγονότα, μέσῳ μιᾶς ἀπρόσωπης δύναμης, ποὺ τὴν ταυτίζουν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἀρνοῦνται ὅτι εἶναι πρόσωπο.

Ἀρνοῦνται ἄκομα καὶ τὴν κατὰ χάριν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, καὶ γι’ αὐτοὺς ὁ θάνατος εἶναι πλήρης ἐκμηδένισι. Οἱ δυστυχεῖς ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς, προτιμοῦν νὰ πεθάνουν γιὰ νὰ μὴν κάνουν μετάγγισι αἵματος, γιατὶ παρερμηνεύουν τὴν «ἀποχὴ ἀπὸ αἷμα» τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα μιλάει μόνο γιὰ τὴ βρῶσι αἵματος. Ἂν καὶ οἱ ἴδιοι ἀρνοῦνται τὴ στράτευσι, ἡ Σκοπιὰ εἶναι μέτοχος ἐταιριῶν ποὺ συνεργάζονται μὲ τὸ Στρατὸ τῶν ΗΠΑ ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὀπαδῶν τους. Ἔτσι κερδίζει κάθε χρόνο ἑκατομμύρια δολάρια, ποὺ μαζὶ μὲ τὶς εἰσφορὲς τῶν ὀπαδῶν της, τὴν κάνει μία ἀπὸ τὶς πλουσιότερες ἐπιχειρήσεις. Ὁμοίως, ἐνῷ οἱ ὀπαδοί της πιστεύουν ὅτι ὁ ΟΗΕ εἶναι «τὸ θηρίο» τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς, γιὰ κάποιο διάστημα σχετικὰ πρόσφατα, εἶχε γίνει μέλος του, ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὀπαδῶν της.

Κάθε ἑβδομάδα, οἱ ὀπαδοί της παρακολουθοῦν τουλάχιστον 5 ὦρες κατήχησης, σὲ 3 διαφορετικὲς «συναθροίσεις», ὅπου διδάσκονται ἐπιχειρηματολογία καὶ «μάρκετινγκ», πῶς νὰ μιλοῦν καὶ νὰ πείθουν τοὺς ἄλλους. Ἡ Σκοπιά, τοὺς ἐντυπωσιάζει μὲ τὰ ψηλὰ καὶ πολυτελῆ της κτίρια, μὲ τὰ ὑπερσύγχρονα τυπογραφεῖα της, καὶ μὲ τὶς ἐξαιρετικῆς ποιότητας ἐκτυπώσεις της. Προσπαθοῦν ἐπίσης νὰ ἐντυπωσιάσουν τοὺς ἄλλους, φα-νερώνοντας μία «βιτρίνα» ἠθικῆς καθαρότητας γιὰ τὴν ὀργάνωσί τους, καθὼς ὅποιον ἀνακαλύψουν νὰ παραβιάζῃ τοὺς κανόνες ἠθικῆς, τὸν διώχνουν ἀπὸ τὴν ὀργάνωσι, μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα. Δὲν ὑπάρχει οἶκτος, οὔτε ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν διωγμένο. Αὐτό ποὺ μετράει εἶναι ἡ καλὴ εἰκόνα τῆς ὀργάνωσης, γιατὶ τοὺς ὀπαδούς της τοὺς βλέπει ὡς ἀριθμούς, καὶ ὄχι ὡς πρόσωπα. Γιὰ νὰ τοὺς κρατήσῃ, πεπεισμένους στὰ δόγματά της, ἡ ὀργάνωσι φροντίζει νὰ τοὺς ἔχῃ διαρκῶς ἀπασχολημένους μὲ δικά της ἔντυπα, ὥστε νὰ μὴν μποροὺν νὰ διαβάσουν διδασκαλίες ἄλλων θρησκειῶν.

Περιληπτικὴ ἀναίρεσι μερικῶν κακοδοξιῶν τῆς Σκοπιᾶς  

Ἂν καὶ τὰ θέματα εἶναι τεράστια, θὰ δώσουμε ἐδῶ ἁπλῶς μία ἰδέα τῶν δογματικῶν σφαλμάτων τῆς Σκοπιᾶς.

Ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζῇ μέσα στὸ σύμπαν, οὔτε νὰ περιορίζεται στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο ἀφοῦ εἶναι ὁ Δημιουργὸς τους. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ «ὅλα ἔγιναν δι’ αὐτοῦ, καὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν ἔγινε τίποτα ἀπ’ ὅσα ἔγιναν» (Ἰωάν. α’ 3). Τὸ ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι μικρότερος στὸ χρόνο, ἀλλὰ κατὰ τὴν αἰτία. Γιατὶ αἰτία καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ Πατήρ. Οἱ ἀναφορὲς ποὺ δείχνουν τὸν Χριστὸ νὰ συμπεριφέρεται ὡς κατώτερος σὲ ἄλλα ζητήματα, εἶναι ἐπειδὴ μιλάει ὡς ἄνθρωπος. Ὡς Θεὸς ὅμως εἶναι ἴσος σὲ ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἰτία. Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι ἄγγελος (Ἑβρ. α’ 5-8).

Ὁμοίως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι δύναμι, (Β’ Κορ. ς’ 4-7), ἀλλὰ Πρόσωπο (Ἰωάν. ιδ’ 26. ις’ 13,14. Ῥωμ. η’ 26,27 κλπ). Ὅσο γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εἶναι «Γιαχβὲ» καὶ ὄχι «Ἰεχωβᾶ», καὶ σημαίνει: «ὁ Ὧν», «ὁ Εἶναι». Ὅμως γιὰ τοὺς Χριστια-νούς, ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι πρέπει νὰ τὸν λέμε «Πατέρα», καὶ ὄχι μὲ τὸ ὄνομά του, ὅπως καὶ τὸν ἀνθρώπινο πατέρα μας τὸν ἀποκαλοῦμε «πατέρα», καὶ ὄχι μὲ τὸ ὄνομά του.

Οἱ 144.000 δὲν εἶναι ἀπ’ ὅλα τὰ ἔθνη ὅπως λέει ἡ Σκοπιά, ἀλλὰ μία ὁμάδα Ἰσραηλιτῶν ποὺ θὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ λίγο πρὶν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ (Ἀποκ ζ’ 1-6 κλπ). Ὁ «Πολὺς Ὄχλος», δὲν εἶναι ἐπίγεια, ἀλλὰ οὐράνια τάξι ἁγίων, ὅπως φαίνεται στὴν Ἀποκά-λυψι ιθ’ 1 κλπ. Καὶ οἱ 144.000 καὶ ὁ «Πολὺς Ὄχλος», ἀφοῦ ὡς ψυχὲς θὰ ἀνεβοῦν στὸν οὐρανὸ κατὰ τὸν θάνατό τους (Ἀποκ. ς’ 9-11), θὰ λάβουν σώματα στὴν ἀνάστασι, καὶ θὰ ζήσουν στὴ γῆ ὡς ἄφθαρτοι ἄνθρωποι (Ἀποκ. κα’ 1-5 κλπ). Ἡ γῆ καὶ ἡ ὑπόλοιπη κτίσι, θὰ γίνῃ ἐπίσης τότε ἀφθάρτη (Ῥωμ. η’ 19-24 κλπ) καθὼς θὰ ἀλλάξουν οἱ φυσικοὶ νόμοι (Β’Πέτ. γ’ 10-13 κλπ). Στὴν δὲ ἀνάστασι, θὰ ἀναστηθοῦν ὅλοι, καὶ ὄχι μόνο λίγοι, ὅπως λέει ἡ Σκοπιὰ (Ἰωάν. ε’ 28,29).

Τὸ 1914 δὲν ἔγινε ἡ 2α Παρουσία, ἐπειδὴ ἡ λέξη «Παρουσία» στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶχε ἐννοιολογικὴ σημασία («ἵσταμαι παρὼν» ἔστω καὶ ἀόρατα), ἀλλὰ ἦταν τεχνικὸς ὅρος ποὺ δήλωνε τὸν ἐρχομὸ ἐμφανῶς καὶ μὲ δόξα, ἑνὸς ἄρχοντα (π.χ. νομίσματα μὲ τὴν ἐπετειακὴ ἐπιγραφή: «ἐπὶ παρουσίᾳ Τιβερίου» κλπ). Ἐπίσης, ἀκόμα καὶ ἡ ἡμερομηνία αὐτὴ εἶναι λάθος, γιατὶ ὑπολογίζεται μὲ βάσι τὴν πτῶσι τῆς Ἱερου-σαλήμ, ποὺ κατὰ τὴ Σκοπιά ἔγινε τὸ 607 π.Χ. Ἀντιθέτως, οἱ ἱστορικοί, ἀναφέρουν ὅτι ἡ πτῶσι ἔγινε τὸ 587 π.Χ. βάσει ἱστορικῶν (ἀλλὰ καὶ Ἁγιογραφικὼν) ἀποδείξεων. Ἔτσι καταῤῥίπτεται καὶ ὁ ἰσχυρισμὸς τῆς Σκοπιᾶς ὅτι τὸ 1918 ἔγινε ἀόρατα ἡ ἀνάστασι τῶν ἁγίων, (ἐπίσης αὐτὸ καταῤῥίπτεται, καὶ ἀπὸ τὸ ἐδάφιο Α’ Θεσσαλονικεῖς δ’ 16,17, ποὺ δείχνει ὅτι ἡ ἀνάστασι τῶν ἁγίων, θὰ γίνῃ ταυτόχρονα («ἅμα») μὲ τὴν ἁρπαγὴ τῶν ζώντων ἁγίων). Ὁμοίως εἶναι παραποιημένα καὶ τὰ στατιστικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀναφέρει ἡ Σκοπιά, ὅτι δῆθεν μετὰ τὸ 1914 εἴχαμε περισσότερη πεῖνα, ἀῤῥώστιες, σεισμοὺς κλπ. Μία ματιὰ στὴν ἱστορία, θὰ μᾶς πείσῃ ὅτι ὁ χειρότερος αἰῶνας ἦταν ὁ 14ος καὶ ὄχι ὁ 20ος. Αὐτὸ φαίνεται ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὴν αὔξησι τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, λόγῳ μικροτέρας θνησιμότητος. Ἀλλὰ οὔτε ὁ Χριστὸς ἀνέφερε ὅτι ἡ αὔξησι τῶν παθημάτων στὴν ἱστορία θὰ ἦταν ἡ ἄμεση ἐγγύτητα τοῦ τέλους. Ἀντιθέ-τως, εἶπε: «ὅταν θὰ τὰ δεῖτε αὐτά, μὴ ταραχθεῖτε, γιατὶ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμα τὸ τέλος» (Ματθ. κδ’ 6). Καὶ εἶπε ἀκόμα: «προσέξτε μὴ πλανηθεῖτε. Ἐπειδὴ πολλοὶ θὰ ποῦν… ὁ καιρὸς πλησίασε. Μὴ τοὺς ἀκολουθήσετε» (Λουκ. κα’ 8).

Τὸ φαινόμενο τῆς «Σκοπιᾶς» εἶναι ἀπόῤῥοια τῆς πλανεμένης ἀρχῆς καὶ διδασκαλί-ας : «Sola Scriptura» ποὺ θέλει τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀνεξάρτητη καὶ ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὸ φυσικόν της περιβάλλον τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ὁποίαν τυγχάνει ἄρρηκτα συνδεδεμένη.

ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΑΙ τῆς ΑΙΡΕΣΕΩΣ τῆς «ΣΚΟΠΙΑΣ» καὶ τῶν «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»  Ὁ Κάρολος Τέηζ Ῥῶσσελ (Charles Taze Russell 1852-1916) εὐρύτερα γνωστὸς καὶ ὡς «Πάστορας Ῥῶσσελ» ἦταν Ἀμερικανὸς Εὐαγγελιστὴς ἀπὸ τὸ Πίτμσπουργκ τῆς Πενσυλβανίας. Δημιούργησε τὸ κίνημα τῶν «Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς» καὶ τὸ περιοδικό : «Ἡ σκοπιὰ τῆς Σιὼν καὶ Κῆρυξ τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας». Τὸ 1908 τὰ βιβλία του διεκδικοῦσαν τὴν 3η θέσι τῶν παγκοσμίων ἐκδόσεων μετὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸ Κινέζικο Ἀλμανάκ. Ἐπηρεάστηκε πολὺ ἀπὸ τὸν Νέλσον Μπάρμπουρ μὲ τὸν ὁποῖο συνεργάσθηκε γιὰ ἕνα διάστημα ἀλλὰ ὕστερα τὸν ἐγκατέλειψε. Δὲν ἐπίστευε στὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ ἔγκειτο στὴν ἀθανασία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἀνταμοιβὴ μετὰ τὸν μαρτυ-ρικό του θάνατο. Πίστευε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία ἔγινε τὸ 1874 μὲ ἀόρατο τρόπο. Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρώτους ἱεροκήρυκες ποὺ προώθησαν τὸν ἑβραϊκὸ «Σιωνισμὸ» λέγοντας ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπανῆλθε στοὺς Ἑβραίους τὸ 1879 καὶ δὲν ἦταν ἀνάγκη νὰ ἀσπασθοῦν τὸν Χριστιανισμό. Πίστευε ὅτι ἡ Μεγάλη πυραμίδα τῆς Γκίζας κτίσθηκε μὲ θεϊκὴ κατεύθυνσι γιὰ τὴν διδασκαλία μας. Ὁ Νέλσον Μπάρμπουρ (Nelson H. Barbour 1824-1905) ἀπὸ τὸ Ὠμπὲρν τῆς Νέας Ὑόρκης. Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ἄρχισε τὴν φοίτησί του στὸ Temple Hill Academy τῆς Μεθοδιστικῆς Ἐπισκοπελιανῆς Ἐκκλησίας, ἀπ’ ὅπου ἀπεμακρύνθη ἕνεκα τῶν προσωπικῶν του ἀντιλήψεων περὶ «Ἀπολύτου Προορισμοῦ» καὶ «Παγκοσμίου Σωτηρίας» δεδομένου ὅτι εἶχε μεγαλώσει σὲ ἕνα περιβάλλον Πρεσβυτεριανῶν. Ἐξέδωσε τὴν ἐφημερίδα «Κῆρυξ τῆς Πρωΐας» γιὰ ἕνα διάστημα σὲ συνεργασία μὲ τὸν Ῥῶσσελ. Πίστευε ὅτι ἡ Β’ Παρουσία ἔγινε ἀοράτως τὸ 1874 καὶ σὲ λίγο ὁ Χρι-στὸς θὰ ἐμφανιζόταν γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο. Ἀργότερα θὰ μεταφέρῃ αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τὸ 1896, ὅπου ὅμως ὁ Χριστὸς θὰ ἐπέστρεφε ὁρατῶς αὐτὴν τὴν φορά, ἀλλὰ μετὰ καὶ τὴν καινούργια ἀπαγοήτευσι ὅρισε ὡς τελικὴ πλέον χρονολογία τὸ 1907, ἀλλὰ δὲν ἐπέζησε γιὰ νὰ διαπιστώσῃ ὅτι διεψεύσθη γιὰ μία ἀκόμα φορά.  Ὁ Δικαστὴς Ῥούδερφορδ (Joseph Franklin Rutherford 1862-1942) ἀρχικὰ ἔνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διευθυντὲς τῆς Σκοπιᾶς. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ῥῶσσελ, κατόρθωσε νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ διευθύνῃ μόνος τὴν ὀργάνωσι αὐταρχικὰ θὰ ὀνομάσῃ δὲ τὸ σύστημα διοικήσεώς του «θεοκρατία». Σὲ αὐτὸν ὀφείλεται καὶ τὸ δεύτερο περιοδικὸ «Ξύπνα». Τὸ 1931 θὰ ἐπιβάλλῃ τὸ ὄνομα «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» γιὰ νὰ ἀπομακρύνῃ τοὺς πιστούς του ἀπὸ τὶς διάφορες ὁμάδες «Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς» ποὺ εἶχαν παραμείνει πιστὲς στὸν Ῥῶσσελ. Πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ πολλὲς θέσεις τοῦ Ῥῶσσελ, ὅπως π.χ. ὁ «Σιωνισμὸς» τὴν δὲ πυραμίδα τῆς Γκίζας τὴν θεωροῦσε κατασκευὴ τοῦ Σατανᾶ. Συστηματοποίησε τὴν διάδοσι τῆς Σκοπιᾶς ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα ὡς ὑποχρεωτικὴ ἀπ’ ὅλους τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ὄφειλαν ἐπίσης νὰ συμπληρώνουν δελτία μὲ τὴν ἐπίδοσι καὶ τὰ ἀποτελέσματα τοῦ προσηλυτισμοῦ ποὺ ἀσκοῦσαν. Κάθε ἑβδομάδα ὄφειλαν νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα ἐπιχειρηματολογίας. Τὸ 1927 ἀπέῤῥιψε τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ὡς εἰδωλολατρική, τὸ δὲ 1936 ἐκήρυξε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν προσηλώθη πάνω σὲ ἕναν σταυρὸ ἀλλὰ πάνω σὲ ἕνα δέντρο. Ὁ Νάθαν Κνὸρ (Nathan H. Knorr 1905-1977) μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ῥούδερφορντ, ὡς ἀντιπρόεδρος τῆς Σκοπιᾶς, συνέστησε νὰ γίνῃ ἰδιαίτερη προσευχὴ καὶ συλλογισμὸς ὥστε ὁ Ἰεχωβᾶ νὰ τοὺς φωτίση νὰ ἐκλέξουν τὸν κατάλληλο διάδοχό του, καὶ φαίνεται ὁ «Ἰεχωβᾶς» τους τοὺς φώτισε νὰ ἐκλέξουν τὸν ἴδιο τὸν Κνόρ. Ὁ Κνὸρ πίστευε ὅτι ἡ «θεοκρατικὴ ὀργάνωσι» θὰ ἐνδυναμοῦτο ἐν τῷ μέτρῳ ὅπου θὰ ἐνδυναμοῦτο τὸ καθένα ἀπὸ τὰ μέλη της. Ἔτσι προέβη στὴν ἀναδιοργάνωσι τοῦ συστήματος ὅπου κάθε χώρα θὰ χωρίζετο σὲ ζῶνες καὶ σὲ κάθε ζώνη θὰ λειτουργοῦσαν εἴκοσι κοινότητες στὶς ὁποῖες καὶ θὰ γινόντουσαν οἱ συναθροίσεις. Σὲ κάθε ζώνη ὑπῆρχε ἔνας ὑπηρέτης ἐπιφορτισμένος μὲ τὸ καθῆκον νὰ ἐπισκέπτεται ἐκ περιτροπῆς ὅλες τὶς κοινότητες. Ἦταν ἕνα σύστημα ποὺ ἐπέτρεπε ἔναν καλύτερο ἔλεγχο παγκοσμίως. Ἡ ἡγεσία τοῦ Κνὸρ συμπίπτει μὲ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πρᾶγμα ποὺ δημιουργοῦσε στοὺς πιστούς του τὸ συναίσθημα ὅτι πλησιάζουν πρὸς τὸν «Ἀρμαγεδῶνα».

Νομικὰ ἡ Ἑταιρεία «Σκοπιὰ» εἶναι ἕνα σύνολο σωματεί-ων τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν κυριότητα τῶν περιουσιακῶν στοιχείων ποὺ σχετίζο-νται μὲ τὶς θρησκευτικές τους δραστηριότητες, γιὰ τὴν ἔκδοσι καὶ κυκλοφορία τῶν ἐντύπων τους, γιὰ τὴ νομικὴ ἐκπροσώπησι καὶ ὑπεράσπισί τους ἐνώπιον τῶν ἀρχῶν καὶ γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλα ζητήματα καὶ δραστηριότητές ποὺ ἀπαιτοῦν ἔννομη νομικὴ ὑπόστασι. Στὴν διπλανὴ φωτο-γραφία βλέπουμε τὰ κεντρικὰ γραφεῖα στὸ Μπρούκλιν τῆς Νέας Ὑόρκης. Οἱ εὐκτήριοι οἶκοι των δὲν ὀνομάζονται «ναοὶ» ἢ «ἐκκλησίες» ἀλλὰ «Αἴθουσες Βασιλείας» (Kingdom Hall) καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Ῥούδερφορδ τὸ 1935.

 

Πηγὴ : Ο.Ο.Δ.Ε. http://www.oodegr.com/paratir/mti.htm Date of access : 9.3.2014

Διασκευή-Ἐπιμέλεια : Βασίλειος Μ. Σακκᾶς - Λευκωσία, Μάρτιος 2014