Και άλλες φράσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας..

 

Γλωσσικές επιβιώσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

 Φράσεις που χρησιμοποιούμε σήμερα από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

Δείτε τι έγραφε ο Ριζοσπάστης όταν έγινε το Τσερνόμπιλ...

 

Ο περί κοινωνίας λόγος… Πάσχος Μανδραβέλης

 Eχουν ένα καλό οι κρίσεις. Αποκαλύπτουν τις κρυμμένες, αλλά όχι κρυφές, παθογένειες, αυτές που σε «φυσιολογικούς καιρούς» θεωρούνται πολύ μικρές για να τις λάβουμε υπόψη. Για παράδειγμα, έπρεπε να έρθει η ουσιαστική χρεοκοπία του 2009 για να αντιληφθούμε ή έστω να προσέξουμε την ποικιλία των επιδομάτων στον μπαχτσέ του Δημοσίου. Βεβαίως δεν μπορούμε να πούμε ότι το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» χρεοκόπησε την ελληνική οικονομία. Ηταν όμως μία από τις πολλές μικρές ψηφίδες που κατά καιρούς συναρθρώνονται με εντελώς τυχαίο τρόπο, για να γίνει το μεγάλο μπαμ. Είδαμε όλα εκείνα που προσπερνούσαμε με το ρωμαίικο «έλα, μωρέ, τώρα…», σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που μας οδήγησαν σε μια πρωτοφανή κρίση.

Υπό αυτήν την έννοια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι (τρομάρα μας!) «εραστές της ελευθερίας», οι αρνητές της πανδημίας, αφήνουν σκουπιδότοπους ύστερα από κάθε συγκέντρωσή τους. Εδώ σκουπιδαριό βρίσκουμε σε κάθε μονοπάτι της Πάρνηθας, όπου συχνάζουν φυσιολάτρες, και σε κάθε απομονωμένη παραλία της χώρας, δεν θα γίνει χωματερή μια πλατεία στην οποία συγκεντρώνονται εκείνοι των οποίων ο τράχηλος ζυγό της πανδημίας δεν υπομένει; Και πάλι καλά να λέμε, που οι απόγονοι του ’21 απλώς ουρούν στα βάθρα των αγαλμάτων. Οι πιο επαναστάτες θα τα έσπαζαν για να κάνουν τα μάρμαρα πολεμοφόδια. Γιατί να μην το κάνουν; Ετσι κι αλλιώς ο διάχυτος λαϊκισμός δικαιολογεί τα πάντα. Τα πρωινάδικα της TV, εκεί όπου του λαού τα ντέρτια λένε κι όσο τραγουδάνε κλαίνε, πέρασαν από τη «δίκαιη οργή» στη «δίκαιη αγανάκτηση», για να καταλήξουν στη «δίκαιη κούραση».

Στον δημόσιο διάλογο που διαφέντεψε επί μακρόν η Αριστερά, η κοινωνία είχε κεντρικό ρόλο. Κάθε συζήτηση ξεκινούσε από αυτή και πολλάκις τελείωνε εκεί. Και να ρητορείες για τα «κοινωνικά δικαιώματα» που είναι απαράγραπτα, και να η «κοινωνική συνοχή» που απειλείτο από την περικοπή του επιδόματος προθέρμανσης αυτοκινήτου, και να η «κοινωνία» που –δικαίως– οργίζεται, αγανακτεί, εξεγείρεται, κουράζεται κ.λπ. Είναι απορίας άξιον πώς, με τόση διδαχή περί του κοινωνικώς επιθυμητού, εμφανίζεται τέτοιο μέγεθος αδιαφορίας για το κοινό μας περιβάλλον στην Πάρνηθα, στις παραλίες, στην Κυψέλη κ.α. Πώς γίνεται σε μια χώρα όπου όλοι αγανακτούν (μην παραλείψουμε το «δικαίως») με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, επειδή είπε ότι «κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο τα άτομα, οι άνδρες, οι γυναίκες και οι οικογένειές τους», να υπάρχει τέτοιο μέγεθος γαϊδουριάς ως προς τους πιο ευάλωτους, που είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες χρόνιες παθήσεις;

Μια Γαλλίδα είχε πει «δημοκρατία είναι το όνομα που δίνουμε στον λαό, όταν τον χρειαζόμαστε». Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ελλάδα. Κοινωνία είναι το όνομα που αναφέρουμε όταν θέλουμε κάποιο κρατικό βοήθημα…

Το 1204 εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος χαμένες πατρίδες. Ε.Γ. Αρβελέρ

 Όταν ο Μιχαήλ εισήλθε στην Κωνσταντανινούπολη, που είχε απελευθερώσει ο  Αλέξιος Στρατηγόπουλος, και την είχε ήδη εγκαταλείψει ο Λατίνος βασιλιάς Baudouin (φυγαδεύθηκε με ένα βενετσιάνικο πλοίο), ο αυτοκράτορας έγινε δεκτός θριαμβικά ως Νέος Κωνσταντίνος και στο χρυσόβουλο που εξέδωσε με αυτήν την ευκαιρία καθόρισε τις προτεραιότητες της πολιτικής του· την απελευθέρωση δηλαδή των χαμένων πατρίδων [ο όρος εμφανίζεται νομίζω τότε για πρώτη φορά], 

Τοπ 20 τρίποντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ.

20 καθοριστικά τρίποντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ...

 

Απ’ το Πολυτεχνείο στην πλατεία Βαρνάβα. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ηχορρύπανση; Μα είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Ρύπανση του δημόσιου χώρου; Ομοίως. Κι αν είσαι και πιο προχωρημένος ουρείς κιόλας. Δημοκρατικό δικαίωμα να μη σεβαστείς τα μέτρα για τη διάδοση του κορωνοϊού. Αν δεν αδιαφορείς για τις απαγορεύσεις, δεν διασκεδάζεις. Τόσο, που σκέφτομαι μήπως η λύση θα ήταν να αντιστραφούν οι όροι. Να επιβάλλεται, διά νόμου, η ηχορρύπανση, η ρύπανση του δημόσιου χώρου και ο συνωστισμός εν μέσω κορωνοϊού. Να απαγορευθεί η χρήση της μάσκας. 

Ολοι αυτοί, ούτως ή άλλως, διασκεδάζουν μόνον με την ανυπακοή. Τώρα έχουν κι ένα επιπλέον επιχείρημα. Είναι κουρασμένοι. Οντως, είναι κουραστικό πράγμα ο σεβασμός στο κοινωνικό σύνολο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Αριθμητικά είναι μειοψηφίες. Χίλιοι στην Κυψέλη, δυο χιλιάδες στο Περιστέρι, μερικές εκατοντάδες στην Πάτρα και χίλιοι ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνον νέοι. Είναι και ημιπιτσιρικάδες σαραντάρηδες. Από πού βγαίνουν; Από τα σπίτια τους. Δεν είναι άστεγοι πάντως. Εχουν προφανώς περάσει από τα σχολικά θρανία, από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ορισμένοι. Και έχουν και κάποιο χαρτζιλίκι για να πίνουν μπίρες ή μπάφο. Είμαι δε βέβαιος ότι οι περισσότεροι έχουν διαβάσει ένα τουλάχιστον βιβλίο στη ζωή τους και διαθέτουν υπολογιστή. Αν τους ρωτήσεις γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά θα σου απαγγείλουν απόψεις.

 

Σε γενικές γραμμές όλοι ανήκουν σε μια γενιά. Δεν λέω ότι την εκπροσωπούν διότι είναι μειοψηφία. Θα έλεγα επίσης πως οι ηλικίες τους, μάλλον τους κατατάσσουν στους άμεσους απογόνους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Της γενιάς η οποία στελέχωσε την αριστερή ηγεμονία της μεταπολίτευσης. Δεν διακρίθηκε για τα έργα της. Διακρίθηκε όμως με τη νοοτροπία της. Αυτή επέβαλε την ταύτιση δημοκρατικού δικαιώματος με την ανυπακοή και της ελευθερίας με την αυθαιρεσία. Η πλειονότητα με τα χρόνια άλλαξε, προσαρμόστηκε, ανέβηκε κοινωνικά, πλούτισε. Υπήρξαν όμως και θύλακες που αρνήθηκαν να μεγαλώσουν, κι ας πλούτισαν. Και κληροδότησαν τα λάβαρα της νεότητάς τους στα παιδιά τους. Κι αν δεν είχαν και πολλά να τους πουν, τους έμαθαν ανυπακοή και αυθαιρεσία. Αρκετοί εκπαιδευτικοί αποδείχθηκαν ιδανικοί σύμμαχοι. Οποια απαγόρευση, ένας κακός βαθμός, σημαίνει χούντα.

 

Η μεταπολίτευση μυθοποίησε τη γενιά του Πολυτεχνείου πριν την απομυθοποιήσει. Ο ηρωισμός της ξεπουπουλιάστηκε. Τα ψυχικά της ράκη πήραν την εκδίκησή τους. Με το φοιτητικό κίνημα που κατέστρεψε το πανεπιστήμιο. Κυρίως όμως με την κουλτούρα της ανυπακοής με την οποία διαπαιδαγώγησε τα παιδιά της. Τους δημιούργησε την ψευδαίσθηση του ηρωισμού με τον οποίον τρέφεται ακόμη η ψυχή των βετεράνων της. Μόνον που ο ήρωας μετά την πλατεία Αγ. Γεωργίου θα γυρίσει σπίτι. Κι αν εν τω μεταξύ έχει αρπάξει τον ιό, τότε ο βετεράνος θα χρειαστεί πολύ ηρωισμό για να τα βγάλει πέρα.

Πηγή Καθημερινή

Τεχνολογία...

 

Ο Αρριανός περιγράφει το Μέγα Αλέξανδρο...

Ο Μέγιστος των Ελλήνων μέσα από το κείμενο του Αρριανού:

 «…και ήταν στο σώμα πολύ όμορφος και φιλόπονος και οξύς στις αποφάσεις και πολύ ανδρείος και φιλότιμος, με αγάπη για τους κινδύνους και πολύ ευσεβής απέναντι στους θεούς. Ήταν ακόμη πολύεγκρατής στις ηδονές του σώματος, ενώ ήταν πολύ άπληστος για τους επαίνους του πνεύματος. Ήταν δεινός στο να διαβλέπει αυτό που πρέπει να γίνει, όταν αυτό δεν ήταν ακόμη ορατό στους άλλους και με απόλυτη επιτυχία μπορούσε από τα φαινόμενα να συμπεραίνει το σωστό. Επίσης ήταν πολύ έμπειρος στο να παρατάσσει και να εξοπλίζει και προετοιμάζει το στρατό. Ακόμη, στο να απογειώνει το θάρρος των στρατιωτών του, να τους γεμίζει με καλές ελπίδες, να τους καθιστά άφοβους στους κινδύνους με τη δική του άφοβη στάση, σε όλα αυτά ήταν ικανότατος….γνωρίζω πολύ καλά ότι από τους παλιούς βασιλιάδες μόνο ο Αλέξανδρος είχε τη γενναιότητα να μετανιώνει για αυτά, στα οποία έσφαλε…».

(Αρριανός: Z΄. 28. 1-2, 29.1).

Το πάτωμα, της Ζέης Φίτσου. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα σύγχρονο έργο Ραδιοφωνικού Θεάτρου, πρόκειται για το μονόπρακτο της Ζέης Φίτσιου "Το πάτωμα". Μετά από πολλά χρόνια το Ραδιοφωνικό Θέατρο πήρε πάλι μπροστά με μια πλειάδα έργων νέων δημιουργών, που άρχισαν να δημοσιεύονται από το Δεκέμβρη του 2020 και τα οποία σε βάθος χρόνου θα αναλυθούν από τον ιστότοπο μας.

Η μακρά παράδοση του ραδιοφωνικού θεάτρου σήμερα αναβιώνει και ανανεώνεται. Μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η τέχνη έχει στόχο να δημιουργήσει εκείνους τους δεσμούς που θα μας κρατήσουν ενωμένους. Τα σύγχρονα ελληνικά έργα είναι έτοιμα να χαράξουν τη δική τους πορεία κρατώντας ζωντανή την τέχνη του θέατρου σε μια ιδιαιτέρως φορτισμένη περίοδο, όπως αυτή της πανδημίας.

Το έργο είναι μονόπρακτο, διαδραματίζεται δηλαδή σε μία σκηνή ή μία πράξη.

Η υπόθεση:

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο «συναντιούνται» δύο άνδρες όμως δεν μπορούν να ιδωθούν. Ο ένας περπατά στην επιφάνεια του πατώματος, ενώ ο άλλος βρίσκεται από κάτω, καθώς το πάτωμα τον έχει καταπιεί. Ο «κάτω» ζητά από τον «πάνω» να τον βοηθήσει για να βγει. Είναι όμως ο άνδρας της επιφάνειας διατεθειμένος να προσφέρει τη βοήθειά του στον παγιδευμένο άνδρα; Θα θελήσει το πάτωμα να ανοίξει για να τον βγάλει από μέσα του; Οι ισορροπίες αλλάζουν συνεχώς και η φυσική υπεροχή του ενός αρχίζει να γίνεται πλεονέκτημα του άλλου. Ποιος βρίσκεται τελικά στο φως και ποιος στο σκοτάδι;

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Οι δύο ηθοποιοί που συμμετέχουν προσαρμόζονται με χαρακτηριστική άνεση στο πνεύμα του ραδιοφωνικού θεάτρου και δίνουν ένα τόνο της σύγχρονης εποχής στο έργο.

Ο σκηνοθέτης του έργου θα σημειώσει:

Το «Πάτωμα» της Ζέτης Φίτσιου είναι ένα κείμενο σαγηνευτικό μέσα στην καθαρότητά του. Μιλάει για το χθες και το αύριο του ανθρώπου και κυρίως για το σκοτεινό του σήμερα. Η ραδιοφωνική απόδοση του «Πατώματος» στοχεύει να πυροδοτήσει εικόνες και σκέψεις πάνω σε έννοιες όπως η εμπιστοσύνη, η αλληλοβοήθεια, ηανθρωπιά και να ενθαρρύνει τους ακροατές να κατανοήσουν τις ζωές των δύο κεντρικών χαρακτήρων που περιβάλλονται από μια ατμόσφαιρα «λογικού παραλόγου», μια ατμόσφαιρα ολοένα και περισσότερο γνώριμη στους περισσότερούς μας τα τελευταία χρόνια.

Ο Πάνος Βλάχος

Ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός; Ποιος ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος; Ο ακροατής διχάζεται στο τέλος ...

Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Πέτρος Λαγούτης

Έργο: Ζέτη Φίτσιου

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης

Επιμέλεια ηχητικού, σχεδιασμός ήχου: Διαμαντής Καραναστάσης

Βοηθός παραγωγής: Ειρήνη Σαμαρτζή

Παραγωγή: ΑΕΙΡΕΙΤΗ

Ο Πέτρος Λαγούτης

Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

https://iroes.art/

Πηγές: protothema, culturenow, Radio Play Theater, in.gr