Πολιτισμική Διαδρομή

30 Απριλίου 1945 Το τέλος του Αδόλφου Χίτλερ

Μετά την αποτυχία της γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες, στα τέλη Δεκεμβρίου 1944 και την εκδήλωση της μεγάλης χειμερινής σοβιετικής επίθεσης στον Βιστούλα, ο Χίτλερ μετέβη στο Βερολίνο, αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει την πόλη. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του θα τους περνούσε στα 20 μικρά δωμάτια του προσωπικού του καταφυγίου, το οποίο βρισκόταν σε βάθος 17 μέτρων κάτω από τους κήπους της καγκελαρίας.

Παρά τις εκκλήσεις των συνεργατών του να φύγει από την πόλη, προκειμένου να αποφευχθεί μια άσκοπη αιματοχυσία, ο Χίτλερ επέμενε να μείνει. Στις 20 Απριλίου γιόρτασε τα τελευταία του γενέθλια μέσα στο καταφύγιο, και την ίδια στιγμή, η 5η Σοβιετική Στρατιά είχε περικυκλώσει το Βερολίνο.

«Όποιος θέλει, μπορεί να φύγει! Εγώ σκοπεύω να παραμείνω» είχε πει και ήδη από τις προηγούμενες μέρες, οι περισσότεροι υπουργοί και στενοί του συνεργάτες τον είχαν εγκαταλείψει. Στο μεταξύ, ο γερμανός δικτάτορας συνέχιζε να βρίζει τους συμπατριώτες του, χαρακτηρίζοντας τους «ανάξιους του εθνικοσοσιαλισμού».

Εώς και τη νύχτα της 28ης Απριλίου ο γερμανός δικτάτορας ήλπιζε ότι οι μονάδες του αντιστράτηγου Βάλτερ Βενκ θα κατάφερναν να διασπάσουν τον σοβιετικό κλοιό. Το ξημέρωμα της επομένης όμως, διέλυσε και αυτές τις προσδοκίες καθώς η βοή της μάχης ακουγόταν πλέον καθαρά στην καγκελαρία, καθώς οι σοβιετικές μονάδες δεν απείχαν παρά μονάχα 800 μέτρα. Το ίδιο πρωινό έμαθε για την τύχη του Μουσολίνι όπου ο δικτάτορας είχε εκτελεστεί από αντιφασίστες αντάρτες και το πτώμα του είχε κρεμαστεί ανάποδα, σε πλατεία του Μιλάνου.

Τις επόμενες ώρες υπαγόρευσε στις γραμματείς του την «πολιτική» του «διαθήκη». Επρόκειτο για ένα μανιφέστο κατά των «μπολσεβίκων και των Εβραίων», χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής για το κακό που είχε προξενήσει σε όλο τον κόσμο. Έπειτα νυμφεύτηκε τη σύντροφο του, Εύα Μπράουν, με πολιτικό γάμο, με μάρτυρες τους Μάρτιν Μπόρμαν και Γιόζεφ Γκέμπελς.

Την ίδια νύχτα, ο Χίτλερ χαιρέτησε ένα προς ένα όλα τα μέλη του επιτελείου του, της φρουράς και του υπηρετικού προσωπικού. Το πρωί της 30ης Απριλίου γευμάτισε με τις πιστές του γραμματείς Τράουντλ Γιούνκε και Γκέρντα Κρίστιαν. Στη συνέχεια, αποχαιρέτησε τον Μπόρμαν και το ζεύγος Γκέμπελς.

Λίγο μετά τις 15.00, αποσύρθηκε με τη σύζυγο του στο δωμάτιο τους. Πήραν και οι δύο κάψουλα υδροκυανίου. Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ, για να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, τοποθέτησε στον κρόταφο το πιστόλι του. Στις 15.30 ακούστηκε ένας πυροβολισμός.

Ο δρ Στούμπφεγγερ εξέτασε τα πτώματα και πιστοποίησε τους δύο θανάτους. Οι σοροί του Χίτλερ και της Μπράουν μεταφέρθηκαν στον κήπο της καγκελαρίας και περιλούστηκαν με βενζίνη προκειμένου να καούν. Ωστόσο, η καύση ήταν ατελής, λόγω της μικρής ποσότητας βενζίνης. Όταν οι Σοβιετικοί κατέλαβαν την Καγκελαρία, βρήκαν τις μισοκαμένες σορούς του Χίτλερ και της Εύα Μπράουν.

Τον Ιούνιο του 1945, όλα τα πτώματα θάφτηκαν σε ένα δάσος κοντά στη γερμανική πόλη Ρατενάου. Στην τοποθεσία αυτή δημιουργήθηκε βάση του Σοβιετικού Στρατού. Το 1970, η βάση επρόκειτο να παραδοθεί στις αρχές της Ανατολικής Γερμανίας. Τότε, η ΚGB με τη σύμφωνη γνώμη της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, διέταξε την εκταφή και καταστροφή των υπολειμμάτων των σορών, προκειμένου να μην ανακαλυφθούν και γίνουν τόπος προσκυνήματος για νοσταλγούς του ναζιστικού καθεστώτος. Στις 13 Μαρτίου 1970, οι σοροί αποτεφρώθηκαν από πράκτορες της KGB, οι οποίοι εν συνεχεία σκόρπισαν τις στάχτες στον ποταμό Μπίντεριτς.

Η αυτοκτονία του Χίτλερ και της Μπράουν έθεσε τέλος στη διεθνή ανησυχία και τον τρόμο που είχαν προκαλέσει για πολλά χρόνια.

Ήταν το τέλος μιας εποχής βίας, φανατισμού και καταπίεσης που είχε προκαλέσει ανείπωτο πόνο και καταστροφή σε όλη την Ευρώπη και πέραν αυτής.

Πηγή:

Βερολίνο : Η πτώση 1945

Του Antony Beevor.

Ο Τζωρτζ Μπεστ

"Δεν ήταν το κλασικό καθίκι που χρησιμοποιούσε τη φήμη του για να ρίχνει γκόμενες. Αυτός ήταν Θεός, του τηλεφωνούσαν 20 φορές την ημέρα για να κάνουν σεξ μαζί του .

Το 1968 ήταν πιο διάσημος από τους Beatles. Βγαίνοντας από το σπίτι του, οι γυναίκες τον κυνηγούσαν για να τον φιλήσουν και να τον αγκαλιάσουν. Τον περίμεναν έξω από το γήπεδο.

Βλέπετε, δεν ήταν μόνο γιατί ήταν ποδοσφαιριστής . Ήταν ένας σταρ. Ό,τι έκανε στο γήπεδο ήταν απλά για να γεμίζει τον χρόνο του , όταν δεν έκανε αυτά που αγαπούσε περισσότερο , δηλαδή να είναι με γυναίκες, να κάνει σεξ, να πίνει αλκοόλ και να έχει πολυτελή αυτοκίνητα.

Σε αντίθεση με κάποιο ασχημόπαπο με λεφτά, δεν χρειαζόταν να ψάχνει γυναίκες, οι γυναίκες τον έψαχναν.

Τον γούσταραν περισσότερο ως άντρα παρά ως ποδοσφαιριστή. Ήταν όμορφος, είχε μοναδικό τύπο .

Για να είμαστε σαφείς και συνοπτικοί, του άρεσαν οι γυναίκες είτε ήταν η Μις Κόσμος είτε ήταν μια όμορφη νοικοκυρά , ήθελε να κάνει σεξ μαζί τους .

Και στο γήπεδο ήταν εξωπραγματικός! Για να τον σταματήσουν θα έπρεπε να καλέσουν πεζοναύτες . Του έδιναν κλωτσιές, αλλά αυτός δεν τις ένιωθε καν.

Ξεκινούσε σαν τανκ από τη μεσαία γραμμή και έφτανε στο τέρμα, σαν σφαίρα.

Ήταν κάτι παραπάνω από θρύλος!

Σήμερα, αν ήμουν προπονητής ποδοσφαίρου, θα προτιμούσα να έχω στην ομάδα μου 11 παίκτες σαν αυτόν, μεθυσμένους, με 2 ώρες ύπνο και νύχτες διασκέδασης, παρά 11 μαραθωνοδρόμους.

Χωρίς καμία αμφιβολία!

George Best, τα υπόλοιπα είναι μ@λ@κίες κύριοι ."

Πηγή Η Σκοτεινή Πλευρά Του Ποδοσφαίρου

Ο Στήβ Μπαρτ

O Νοέμβριος είναι ένας μήνας που ο εικονιζόμενος Στηβ Μπαρτ δεν μπορεί να ξεχάσει ακόμα και αν θέλει.

Κατά κύριο λόγο επειδή γεννήθηκε σαν σήμερα το 1962 και κατά δεύτερον για το προ τριαντακονταετίας περιστατικό που στιγμάτισε τη βραχύχρονη παρουσία του στην Ελλάδα.

Αλλά ας πιάσουμε από την αρχή την άκρη του νήματος για αυτόν τον τρομερό σκόρερ που δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε για πολύ καιρό με τη φανέλα του Ηρακλή.

Mε το τέλος της σεζόν 1991-92 ελήφθη η απόφαση από την τότε διοίκηση Χαΐτογλου να ξεκινήσουν οι προσπάθειες της απόκτησης ελληνικού διαβατηρίου για τον λατρεμένο Ντέιβιντ Ίνγκραμ (για την οικονομία της συζήτησης θα τον γράψω έτσι) και η απόκτηση ενός σέντερ για τη θέση του δεύτερου επιτρεπόμενου ξένου.

Όμως ο Θόδωρος Ροδόπουλος που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία είχε πάρει την απόφαση να "τελειώσει" τον Ντέιβιντ και με δικαιολογία πως ο"Γηραιός" μπλέχτηκε στα πλοκάμια της ελληνικής γραφειοκρατίας αλλά και την απουσία πολιτικής βούλησης, αποχαιρέτησε τον Ίνγκραμ, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής.

Το θέμα της αντικατάστασης του Ντέιβιντ ήταν πια αυτό που έκαιγε περισσότερο τους ιθύνοντες της ομάδας μιας και το κομμάτι του ψηλού είχε λυθεί με την απόκτηση του Τζών Πωλ Σάσκι που είχε πάρει την θέση της πρώτης αποτυχημένης επιλογής, του Αμερικανού Ντέιβιντ Μπάτλερ.

Ο Ροδόπουλος άρχισε να ψάχνει στην αμερικανική αγορά που τη γνώριζε καλύτερα και από την παλάμη του χεριού του, έναν παίχτη με τα χαρακτηριστικά του Ίνγκραμ, δηλαδή έναν γκαρντ με πρωταρχικό ρόλο το σκοράρισμα και δευτερευόντως την οργάνωση του παιχνιδιού.

Ο μάνατζερ Νίκος Λότσος που βρισκόταν στην Αμερική εκείνη την περίοδο και παρακολουθούσε τα training camps των ομάδων του ΝΒΑ ψάχνοντας λαβράκια, ξεχώρισε και πρότεινε στον Ροδόπουλο έναν δεξιόχειρα Ντέιβιντ Ίνγκραμ.

Ήταν ο 30χρονος Στηβ Μπαρτ που έψαχνε νέο συμβόλαιο μετά τα τρία περάσματα του από Γκόλντεν Στέιτ, Λος Άντζελες Κλίπερς και Φοίνιξ Σανς με περίπου 100 παιχνίδια στα πόδια του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.

Ο απόφοιτος και αρχισκόρερ στην ιστορία του κολλεγίου Αϊόνα και επιλογή των Γουόριορς στο νούμερο 30 του ντραφτ το 1984, είχε αναλώσει ολόκληρη την μέχρι τότε καριέρα του στην πατρίδα του, κινούμενος μεταξύ ΝΒΑ και CBA προσπαθώντας για μονιμοποίηση στο ρόστερ κάποιας ομάδας. Βλέποντας πως δεν υπήρχε διάθεση απο τους GM των οργανισμών, αποφάσισε να κάνει δεχτή την πρόταση των Θεσσαλονικέων, στα τέλη Σεπτέμβρη έφτασε στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" και σχεδόν αμέσως έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα του Ηρακλή.

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1992 συστήθηκε στο κοινό του "Γηραιού" με 24 πόντους εναντίον του Κεραυνού Λευκωσίας για το Κύπελλο Κόρατς, δείχνοντας πως η ομάδα είχε κάνει την ιδανική επιλογή για τον διάδοχο του Ίνγκραμ. Και αυτή η αίσθηση επιβεβαιωνόταν όλο και περισσότερο όσο ο Μπαρτ συνέχισε να σκοράρει με καταιγιστικούς ρυθμούς.

31 με τη Λάρισα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, 43 απέναντι στον Γιαννάκη στο ντέρμπι με τον Άρη, κάρφωμα μπροστά στον Φασούλα και ο Στηβ είχε κάνει την αρχή για να πάρει στην καρδιά των οπαδών του "Γηραιού" μια θέση δίπλα στον μεγάλο Ντέιβιντ. Όμως το απρόσμενο γεγονός του Νοεμβρίου κηλίδωσε για πάντα το προφίλ του, οδηγώντας στην αποπομπή του από τον Ηρακλή.

Στις 11 Νοεμβρίου ο Μπαρτ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη έπειτα από την ολιγοήμερη άδεια που είχε λάβει για να επισκεφθεί την πατρίδα του. Στον τυπικό έλεγχο των αποσκευών του, οι αστυνομικοί εντόπισαν 2 γραμμάρια κοκαΐνης και 11 γραμμάρια χασίς.

Ο Αμερικανός συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα για τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Αμέσως παραδέχθηκε την ενοχή του και εν συνεχεία οδηγήθηκε για τοξικολογικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν είναι χρήστης ναρκωτικών ουσιών και αφέθηκε ελεύθερος με την καταβολή χρηματικής εγγύησης τριών εκατομμυρίων δραχμών.

Το πρώτο δείγμα του ήταν αρνητικό και ο Ηρακλής έβγαλε ανακοίνωση που υπογράμμιζε το ηθικό μέρος της υπόθεσης και ουσιαστικά από εκείνη την ημέρα ο παίχτης είχε τελειώσει από τον "Γηραιό".

Αυτό που ενόχλησε ιδιαίτερα την τοπική κοινωνία πέραν από το γεγονός της χρήσης ναρκωτικών, ήταν πως λίγες μέρες πριν από τη σύλληψη του, ο Μπαρτ είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή της Θεσσαλονίκης κάνοντας κήρυγμα υπέρ του αθλητισμού και κατά των ναρκωτικών!!!!!

Ο παίχτης παρέμεινε για λίγο ακόμα στην Ελλάδα και στον τελευταίο του αγώνα με τα κυανόλευκα πέτυχε 38 πόντους στην ήττα από την Καζέρτα στην Ιταλία. Την επόμενη μέρα από το παιχνίδι κοινοποιήθηκε η τοξικολογική έκθεση από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που έδειξε αυτό που όλοι υποψιάζονταν, πως δηλαδή ο Μπαρτ ήταν χρόνιος χρήστης και όχι περιστασιακός όπως ισχυριζόταν ο ίδιος. Έξαλλοι στον Ηρακλή με τα καμώματα του Αμερικανού, τον έβαλαν στο πρώτο αεροπλάνο για Αμερική χωρίς επιστροφή.

Εξαιτίας του κεφαλιού του η ομάδα στερήθηκε το μεγαλύτερο της όπλο για διάκριση και ο παίχτης τη ευκαιρία να κάνει ακόμα μεγαλύτερη διαφήμιση στο όνομα του μέσω των εμφανίσεων του.

Στην Ελλάδα εν μία νυκτί έγινε persona non grata αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη βρήκε αμέσως δουλειά την επόμενη αγωνιστική περίοδο.

Πήγε στο Ισραήλ για τη Μακάμπι Ρισόν κάνοντας και εκεί τους φιλάθλους να τον αγαπήσουν και να τον ανακηρύξουν το 2007 ως τον κορυφαίο ξένο παίχτη της εικοσαετίας. Η συνέχεια τον βρήκε σε ομάδες της Ιταλίας που τις άλλαζε σαν τα παλτά, παίζοντας σε έξι διαφορετικές μέσα σε διάστημα έξι χρόνων.

Το κοινό σημείο σε όλες τις παρουσίες του εκεί ήταν οι μέσοι όροι του στο σκοράρισμα που πλησίαζαν ή ξεπερνούσαν τους 30, επιδόσεις που του έδωσαν και το βραβείο του πρώτου σκόρερ της Serie A το 1997.

Μία μηχανή σκοραρίσματος, ο Στηβ Μπαρτ εξαιτίας των παθών του "σκότωσε" την εν Ελλάδι καριέρα του αλλά έστω και σε αυτή την ισχνή παρουσία του στα μπασκετικά δρώμενα της πατρίδας μας, έδωσε ένα μικρό δείγμα των ικανοτήτων του...

Antreas Tsemperlidis

Ο γάμος στον κόσμο της τραγωδίας του Αισχύλου. Γράφει ο διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Ωραιοκάστρου Παύλος Παπαδόπουλος.

Ο Αισχύλος πραγματεύεται εκτεταμένα το θέμα του γάμου στο έργο του Ικέτιδες. Στο έργο διαπιστώνουμε αρκετές από τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για την ιερότητα του γάμου, τον ενδεχόμενο καταναγκασμό σε γάμο κλπ. Επίσης ο ποιητής εκθέτει τους θεούς που σχετίζονταν με το γάμο.

Στις Ικέτιδες κεντρική ιδέα αποτελεί η ιερότητα του γάμου. Ο Αισχύλος, μέσα από αυτό το έργο, κρίνει θετικά τη σκέψη των Δαναΐδων να μην παντρευτούν με το ζόρι. Η ιερότητα του γάμου, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων, θα ορίζεται από τους θεούς, και θα αποτελεί ιερή υπόθεση. Ο Χορός θα επιβεβαιώσει την ιερότητα του γάμου: «Τα άλλα ας μας έρθουν βολικά με τη βοήθεια των Ολύμπιων θεών· για των ανθό της νιότης μου πατέρα έχε εμπιστοσύνη. Διότι αν οι θεοί κάποια άλλη απόφαση δεν έχουν πάρει τα παλιά χνάρια της σκέψης μου ποτέ δε θα τ’ αλλάξω». Επομένως, η θέληση των θεών συνάδει με τη μη συναίνεση τους στον καταναγκαστικό γάμο.

Στο έργο υμνείται επίσης η δύναμη της Ήρας, της θεάς του γάμου. Η νύφη κατά την τέλεση του γάμου δώριζε το πέπλο της (που της χρησίμευε ώστε να κρύβει τα δάκρυα) στην Ήρα, όταν η νεαρή σύζυγος (οι Δαναΐδες ήταν σε ηλικία γάμου) έβγαζε το πέπλο της και παρουσιαζόταν στους καλεσμένους του γάμου, που είχαν έρθει με τα γαμήλια δώρα. Γίνεται επίκληση, επίσης, στην Αφροδίτη από τις Δαναΐδες ώστε να μην επιβάλλει το γάμο: «Κι ας δει η αγνή η Άρτεμη με λύπη την ομάδα μας και μ’ εξαναγκασμό ποτέ ας μην έρθει ο γάμος απ’ την Κυθέρεια· μισητό το βάρος αυτό ας είναι.» Με τη θεράπαινα να συμπληρώνει: «Ωστόσο ο πρόθυμος ύμνος μας την Κύπρη δεν την αμελεί. Γιατί στο Δία πλάι δύναμη, όπως κι Ήρα έχει. Τιμιέται η πολύγνωμη θεά για τα σεβαστά έργα της.». Οι Δαναΐδες πραγματοποιούν παράκληση στην αγνή Άρτεμη, τονίζοντας την αγνότητα της, ιδιότητα την οποία έχουν και αυτές, ώστε να ταυτιστεί η θεά μαζί τους.

Οι Δαναΐδες ικετεύουν το Δία να τις προστατεύσει από τον παράνομο δεσμό: «Ο Δίας ο μεγάλος ας με γλιτώσει από το γάμο με την Αιγύπτια φύτρα» Ο κλήρος για τις γυναίκες είναι ο γάμος, τελικά όμως θα συμβεί αυτό που θα ορίσει ο Δίας. Αυτό θα το πει η Θεραπαινίδα: «Γιατί θέλω του Δία τη σκέψη στο βάθος να δω, που είναι μια άβυσσος». Θέτουν ως παράδειγμα επίσης την περίπτωση της Ιούς: «Ο άρχοντας Δίας ας με φυλάγει από γάμο μ’ άντρα κακό εχθρό μου, αυτός που και την Ιώ από συμφορά γλίτωσε με χέρι θεϊκό».

Η απόδοση της άρνησης τέλεσης γάμου των Δαναΐδων με τους εξαδέλφους τους Αιγύπτιους, στη συγγένεια τους με αυτούς, εκφράζει ένα προβληματισμό. Οι Δαναΐδες χαρακτηρίζουν το γάμο με τους Αιγύπτιους εξαδέλφους τους «ασεβή». Η υπόθεση ότι η ασέβεια μπορεί να σχετίζεται με τη συγγένεια τους με τους Αιγύπτιους, αντικρούεται από το γεγονός, ότι στην Αθήνα η συγγένεια μετά ξαδέρφια, δεν απέτρεπε ηθικά το γάμο, μάλιστα υπαγόρευε το θεσμό της ενδογαμίας, ο οποίος στηρίζεται στα κληρονομικά δικαιώματα των συγγενών και ερμηνεύτηκε ως το ανεπιθύμητο στοιχείο που εκφράζουν οι Δαναΐδες. Οι Δαναΐδες θα πουν: «προτού κάποτε στις κλίνες μας, κάτι που ο θεϊκός νόμος εμποδίζει, παίρνοντας για δικό τους ότι σ’ ανιψιές του πατέρα τους ανήκει, ανέβουν χωρίς να το θέλουμε εμείς».

Πιο πιθανή είναι η θεώρηση, να προκρίνεται η μη συναίνεση τους στο γάμο, στην αγνότητα τους: «Πως πουλί αν φάει άλλο πουλί, αγνό μπορεί να είναι; Πως αρπάζοντας κάποια απ’ τον πατέρα της άθελα της αγνός μπορεί να είναι;». Προτάσσουν δηλαδή περισσότερο την αγνότητα τους και την αποστροφή για τους Αιγύπτιους. Η αμοιβαία ερωτική επιθυμία και η γονιμότητα ήταν αλληλένδετες στη σκέψη του Αισχύλου. Η ενδογαμία ίσως μπορεί να θεωρηθεί ως επιχείρημα υπέρ των Αιγυπτίων. Ο κήρυκας των Αιγυπτίων θα πει στο βασιλιά, θεωρώντας δίκαιο το αίτημα τους: «Και σε τι απ’ αυτά χωρίς να έχω δίκαιο ξαστόχησα;». Οι Αιγύπτιοι μέσω του κήρυκα θα τονίσουν ότι με την απαίτηση τους σέβονται και τους θεούς τους: «Σέβομαι τους θεούς που κατοικούν στο Νείλο.».

Για τις Δαναΐδες ο γάμος είναι ενάντια στη θέληση των θεών. Θεωρούν ξεκάθαρα ότι οι θεοί είναι με το μέρος τους: «Τ’ άλλα ας μας έρθουν βολικά με τη βοήθεια των ολύμπιων θεών· για τον ανθό της νιότης μου πατέρα έχε εμπιστοσύνη.». Οι Αιγύπτιοι άρα στρέφονται κατά της θέλησης των θεών και διαπράττουν ΄Υβρη. Ο προβληματισμός σχετικά με την απόρριψη του γάμου, λειτουργεί μόνο με την προϋπόθεση ότι οι Δαναΐδες αποκρούουν αυτόβουλα αυτό που, σύμφωνα με τα λόγια των θεραπαινίδων τους αποτελεί μολαταύτα μοίρα.

Από μία οπτική ο Robertson διαβλέπει σ’ αυτήν την επιλογή του Αισχύλου τη διάσωση της αξιοπρέπειας των γυναικών και την απαρχή της γιορτής των Θεσμοφορίων. Τα Θεσμοφόρια ως τελετουργία ήταν επιβεβαιώνει τους κοινωνικούς ρόλους της γυναίκας και γι αυτό τελούνταν μόνο από γυναίκες. Οι Δαναΐδες ένοιωθαν μία παθιασμένη αποστροφή μπροστά στην προοπτική του αρραβώνα τους με τα ξαδέρφια τους.

Οι Δαναΐδες επιτιμούνται όταν αναφέρονται εναντίον του ανδρικού φύλλου και της σαρκικής ένωσης. Θα ευχηθούν να αποφύγουν την συζυγική κλίνη: «Σπέρμα της σεβαστής μεγάλης μητέρας κρεβάτι αντρών ας ξεφύγω ανύπαντρη και αδάμαστη». Στην περίπτωση αυτή εκείνες είναι οι οποίες, υπερβαίνουν το μέτρο και είναι ενάντιες στο νόμο της φύσης που συμφωνεί με τους θεούς. Ο Αισχύλος θα αποδώσει τη βαρύτητα του ανόσιου γάμου με την απειλή της μεταθανάτιας τιμωρίας: «Ούτε και στον Άδη σαν πεθάνει θα ξεφύγει την τιμωρία αν τέτοια πράξη κάνει».

Σε γενικές γραμμές η ιερότητα του γάμου ήταν αναμφισβήτητη. Στις Ικέτιδες αποσαφηνίζεται η έννοια της ιερότητας του γάμου στην αρχαιότητα. Κεντρική ιδέα του έργου, αποτέλεσε η αποστροφή της τέλεσης καταναγκαστικού γάμου από της Δαναΐδες. Πρόθεση τέλος του Αισχύλου ήταν η παρουσίαση της προάσπισης της αξιοπρέπειας των γυναικών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1) Αισχύλος, Ικέτιδες, μετάφρ. Γ. Μαυρόπουλος, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2007.

2) Λεοντοπούλου Π., Η διαλεκτική της θείας και ανθρώπινης βούλησης στον Αισχύλο, Διδακτορική Διατριβή, Αθήνα 2007.

3) Deubner L., Attische feste, Heinrich Keller, Berlin 1932,

4) Lesky A., Η τραγική ποίηση των αρχαίων Ελλήνων τ.1, από τη γέννηση του είδους μέχρι το Σοφοκλή, μετάφρ. Ν. Χουρμουζιάδη, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1987.

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Τουρκολέκας ὁ ἀδερφός τοῦ Νικηταρά

Ἑορτάζει στὶς 16 Ὀκτωβρίου

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε

«Ὁ Μάρτυς Ιωάννης ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, στεφάνους ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.»

Ὁ Ἰωάννης γεννήθηκε στὰ 1805 στὸ χωριὸ Τουρκολέκα Ἀρκαδίας καὶ τὸ ἐπίθετο τοῦ ὑπῆρξε Σταματελόπουλος. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νεομάρτυρας εἶναι ἀδελφὸς τοῦ ἥρωα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης Νικήτα Σταματελόπουλου ἢ ὅπως παρέμεινε στὸ πάνθεον τῶν ἡρώων, τοῦ Νικηταρά τοῦ Τουρκοφάγου! Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ διέσωσε τὸ μαρτυρικὸ συναξάρι τοῦ Νεομάρτυρα ἀδελφοῦ του στὰ ἀπομνημονεύματα του.

Ἡ οἰκογένεια τοῦ διακρινόταν γιὰ τὴν εὐλάβεια στὸ Θεό, τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὸν ἡρωισμό της καὶ ἀνέδειξε σπουδαίους ἀγωνιστές, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ γενναῖος ἥρωας τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, σπουδαῖος ὁπλαρχηγὸς τῆς περιοχῆς καὶ πρωτοπαλίκαρο τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, Νικηταρὰς (Νικήτα Σταματελόπουλου).

Πατέρας τοῦ Ἰωάννη ἦταν ὁ Σταματέλος Σταματελόπουλος – Τουρκολέκας, ἐκ τῶν σημαντικῶν ἀγωνιστῶν τῆς περιοχῆς Λεονταρίου Ἀρκαδίας. Μητέρα του ἦταν ἡ Σοφία, μιὰ γυναῖκα ἀγωνίστρια καὶ ἀδελφὴ τῆς συζύγου τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Ἡ οἰκογένεια εἶχε συνολικὰ τέσσερις γιούς, εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Ἰωάννης ἦταν ὁ μικρότερος ἀδερφὸς τοῦ ἥρωα Νικηταρά, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Νικηταρὰς ἀναφέρεται καὶ στὰ ἀπομνημονεύματά του. Ἐπίσης ἀδερφός τους ἦταν ὁ διδάσκαλος τῆς πολεμικῆς τακτικῆς, εὐπαίδευτος λοχαγὸς Νικόλαος.

Στὰ 1816 ὁ Ἰωάννης, ἂν καὶ ἦταν μόλις 11 χρόνων, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του καὶ κάποιον Ἀναγνώστη, γιὸ τοῦ ὁπλαρχηγοῦ καὶ ἀγωνιστῆ τοῦ Πάρνωνα Ζαχαριά, ὁ ὁποῖος εἶχε πολεμήσει τοὺς Τούρκους στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας Μαλεβής, μετέβαιναν στὸ ἀπέναντι νησί τῶν Κυθήρων, προκειμένου νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς εἶχαν ἐπικηρύξει γιὰ τὴ δράση τους. Ἤθελαν νὰ περάσουν στὰ Κύθηρα, ἐπειδὴ τὸ νησί τῶν Κυθήρων ἦταν ἐλεύθερο καὶ ἀνῆκε ἀπὸ τὸ 1815 στὸ Ἡνωμένο Κράτος τῶν Ἰονίων νήσων.

Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στὸ λιμανάκι τῆς Νεαπόλεως τῆς Λακωνίας καὶ περίμεναν τὸ πλοιάριο ποὺ θὰ τοὺς περνοῦσε στὴν ἀντίπερα ὄχθη, ξέσπασε κακοκαιρία μὲ ἀποτέλεσμα τὸ πλοῖο νὰ μὴν μπορέσει νὰ κάνει τὸ δρομολόγιό του. Ὁ ἀγᾶς τῆς περιοχῆς Χουσεΐν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς καὶ ἔστειλε ἀπόσπασμα, τοὺς συνέλαβε μὲ δόλο καὶ τοὺς ἔστειλε στὸν ἀγᾶ τῆς Μονεμβασιάς. Οἱ Τοῦρκοι, ἀφοῦ τοὺς κακοποίησαν, τοὺς ἔριξαν στὴ φυλακὴ τοῦ κάστρου.

Ἐπειδὴ οἱ τουρκικὲς ἀρχές τῆς Μονεμβασιὰς δὲν ἤξεραν τί νὰ κάνουν μὲ τοὺς τρεῖς κρατουμένους, ζήτησαν τὴ συνδρομή τοῦ Βοεβόδα τοῦ Μυστρᾶ, ὁ ὁποῖος ἀπάντησε ὅτι οἱ συλληφθέντες βαρύνονταν μὲ κατηγορίες καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ἐκτελεστοῦν. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ὁ ἀγᾶς διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμὸ τῶν δύο ἐνηλίκων, τοῦ πατέρα τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ Ἀναγνώστη. Τὸ δὲ παιδί, κατόπιν σχετικῆς διαταγῆς, τὸ ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ ἀγᾶ ποὺ τοῦ ζήτησε νὰ ἀλλαξοπιστήσει.

Ὁ ἀγᾶς πῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὸ ὁδήγησε στὸ μέρος ποὺ ἐκεῖτο τὸ ἀποκεφαλισμένο σῶμα τοῦ πατέρα του. Τὸ συμβὰν τὸ διηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ ἀγωνιστὴς Νικηταράς, ὡς ἑξῆς: «Στὸν ἀδελφό μου πρότειναν ν’ ἀλλάξει τὴν πίστη του. Τοῦ δείχνουν τὸν σκοτωμένο πατέρα του καὶ τοῦ λέγουν κάθισε νὰ σὲ κάνουμε Τοῦρκο. Τότε τὸ παιδὶ κάνει τὸ σταυρό του καὶ τοὺς ἀπαντᾶ: θὰ πάω κι ἐγὼ ἐκεῖ ποὺ πάει ὁ πατέρας μου. Τοῦ ξαναλέγουν· γίνε Τοῦρκος. Τὸ παιδὶ ὅμως ξανακάνει τὸ σταυρό του. Ἔγινε ἀπὸ τὸ αἷμα του σταυρός. Πῆραν τὰ κεφάλια τους στὴν Τριπολιτσά».

Ὅπως ἀναφέρει σχετικὰ ὁ θεολόγος Λάμπρος Σκόντζος, τὸ παιδὶ δὲν δείλιασε μπροστὰ στὸ φοβερὸ θέαμα τοῦ ἀποκεφαλισμένου πατέρα του καὶ δὲν σκέφτηκε οὔτε στιγμὴ νὰ ἀνταλλάξει τὴν πίστη του στὸν ἀληθινὸ Θεὸ μὲ τὴ ζωή του. Οἱ δαιμονικοὶ καὶ ἀνελέητοι ἀλλόθρησκοι δὲν λυπήθηκαν τὸ ἀπροστάτευτο ὀρφανὸ παιδί. Γι’ αὐτούς, ὅπως ἐπιτάσσει τὸ Κοράνιο καὶ διδάσκει ἡ ἰσλαμικὴ παράδοση, ὅποιος φονεύσει «ἄπιστο», δηλαδὴ Χριστιανό, ἔχει ἐξασφαλισμένο τὸν παράδεισο!

Ἔτσι, χωρὶς δισταγμὸ ὕψωσαν τὸ φονικὸ ξίφος καὶ ἔκοψαν τὸ κεφάλι τοῦ ἡρωικοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος προστέθηκε στὴ χορεία τῶν Νεομαρτύρων καὶ Παιδομαρτύρων. Ἡ σφαγὴ τῶν τριῶν αὐτῶν ἀνθρώπων ἔγινε στὶς 16 Ὀκτωβρίου 1816, ἔξω ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ «Ἑλκομένου Χριστοῦ» στὴν παλαιὰ Μονεμβασιά. Ἐκεῖ, στὸ δάπεδο τῆς αὐλῆς τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἔγινε ἡ σφαγὴ τοῦ Παιδομάρτυρα Ἰωάννη σχηματίστηκε μὲ τὸ αἷμα του ἕνας Σταυρός, φανερὸ σημεῖο ὅτι εἰσῆλθε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴ χορεία τῶν Μαρτύρων!

Τὰ κεφάλια τοῦ νεομάρτυρα Ἰωάννη καὶ τῶν ἄλλων δύο ἀνδρῶν, τὰ πῆραν οἱ Τοῦρκοι καὶ τὰ ἔστειλαν πεσκέσι στὸν πασᾶ τῆς Τριπόλεως, τὰ δὲ σώματά τους τὰ ἔθαψαν οἱ χριστιανοί τῆς Μονεμβασιάς. Μέχρι σήμερα παραμένει ἄγνωστος ὁ τόπος ταφῆς καὶ τῶν κεφαλῶν καὶ τῶν σωμάτων τους. Στὸ σημεῖο ὅπου μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης στὴν πλατεῖα τῆς Μονεμβασιάς, σχηματίστηκε ἀπὸ τὸ αἷμα του ὁ τίμιος Σταυρὸς καὶ ἔγινε τόπος προσκυνήματος τῶν Χριστιανῶν.

Κάθε χρόνο τὸ χωριὸ Τουρκολέκα τοῦ Δήμου Φαλαισίας ἐπαρχίας Μεγαλουπόλεως νομοῦ Ἀρκαδίας, τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρα, ὁ ὁποῖος ἀποκεφαλίστηκε στὴν Μονεμβασιὰ καὶ τοῦ ὁποίου ναὸς ὑπάρχει στὸ χωριὸ ποὺ γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε.

Ο Jürgen Stroop .

Ο Jürgen Stroop γεννήθηκε στο Ντέτμολντ στις 26 Σεπτεμβρίου 1895.

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάχθηκε εθελοντικά στον Γερμανικό Στρατό. Με τη λήξη του πολέμου είχε τον βαθμό του λοχία, αποστρατεύθηκε και επέστρεψε στην εργασία του. Ο Stroop έγινε μέλος του NSDAP το 1932 και εντάχθηκε στην SS. Το 1933 ονομάστηκε αρχηγός της Βοηθητικής Αστυνομίας.

Μετά την εισβολή και την κατάρρευση της Πολωνίας υπηρέτησε ως διοικητής της SS στο Γκνέζεν. Ο Stroop ηγήθηκε τον Απρίλιο 1943 της εξ ολοκλήρου καταστροφής του Γκέτο της Βαρσοβίας και της εξόντωσης των διαμενόντων σε αυτό ή της μεταφοράς στους σε Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως.

Ο Stroop μετά την καταστροφή του Γκέτο της Βαρσοβίας στάλθηκε στην Αθήνα (8 Σεπτεμβρίου 1943) για να οργανώσει την εκεί Γκεστάπο. Ο Stroop προσπάθησε να επεκτείνει τις αρμοδιότητές του στον αγώνα εναντίον των ανταρτών και να παρέμβει στις δραστηριότητες του Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τον οποίο μέμφθηκε για τον τρόπο που χειριζόταν τους Έλληνες πολιτικούς. Η προκλητική στάση του και έλλειψη πολιτικής αβρότητας οδήγησαν στην ανάκληση του στις 4 Οκτωβρίου και στον διορισμό του αντικαταστάτη του Βάλτερ Σιμάνα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Stroop στην Ελλάδα, εστάλησαν στην Πολωνία πάνω από 10.000 Ελληνοεβραίοι, οι περισσότεροι από τους οποίους θανατώθηκαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.

Ο Stroop παρέμεινε επικεφαλής της Αστυνομίας στην περιοχή του Ρήνου μέχρι το τέλος του Πολέμου. Συνελήφθη από τις δυνάμεις των Συμμάχων και δικάσθηκε από το Στρατοδικείο που συστάθηκε για το Νταχάου και καταδικάσθηκε σε θάνατο για τους φόνους των πληρωμάτων αμερικανικών αεροσκαφών που καταρρίφθηκαν στην περιοχή του.

Η ποινή δεν εκτελέσθηκε, επειδή είχε ζητηθεί η έκδοσή του στην Πολωνία για να δικασθεί για τη σφαγή στο γκέτο της Βαρσοβίας. Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε εκεί το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και τον καταδίκασε σε θάνατο. Η ποινή εκτελέσθηκε με απαγχονισμό στις 6 Μαρτίου 1952.

Το καφέ αεροπλάνο...

Το "Καφέ Αεροπλάνο" ήταν ένα από τα πιο εμβληματικά καφέ της δεκαετίας του 1980 και βρίσκεται στο Αιγίνιο της Πιερίας (κωμόπολη κοντά στη Θεσσαλονίκη και στην Κατερίνη)!

Και πως "προσγειώθηκε" ολόκληρο αεροπλάνο εκεί πάνω και έγινε καφέ;;;

Στις αρχές του 80' ένα μηχανικός αυτοκινήτων, ο κ. Ιωαννίδης, μαζί με τη γυναίκα του, είχαν την τρομερή ιδέα να αγοράσουν από μια δημοπρασία ένα σχεδόν κατεστραμμένο και αποσυναρμολογημένο αεροπλάνο (μια Ντακότα DC-3 για την ακρίβεια)!

Ύστερα από 4 χρόνια, 2 γερανούς (που σήκωναν 9 τόνους) και ατελείωτη δουλειά, κατάφεραν να μεταμορφώσουν το αεροπλάνο σε μια ICONIC καφετέρια! Να πούμε πως το αεροπλάνο δεν ήταν διακοσμητικό και απλώς είχε μια καφετέρια από κάτω του: μπορούσες κανονικά να κάτσεις μέσα και να σερβιριστείς ακόμα και στο πιλοτήριο!

Επειδή το "Καφέ Αεροπλάνο" ήταν τόσο κουλ, ήταν φουλ δημοφιλές όσο ήταν ανοιχτό (μάζευε κάπου στα 200 άτομα την ημέρα)!

Πριν καμιά 18 χρόνια όμως, οι ιδιοκτήτες του κουράστηκαν να το "πιλοτάρουν" και αποφάσισαν να το νοικιάσουν!

Φήμες λένε πως για ένα διάστημα, οι πρώτοι αυτοί νέοι ενοικιαστές του "Καφέ Αεροπλάνο" το έτρεχαν σαν "οίκο ανοχής" 😲

Πηγή: Η Γεωγραφία είναι πολύ κουλ

Το Νεστόριο και η παραχάραξη της ιστορίας από το ΚΚΕ. Γιώργος Ξένος

Το ΚΚΕ εγκαινίασε στο Νεστόριο της Καστοριάς Μουσείο – Μνημείο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ –ΔΣΕ, διαβάζω στο Βήμα της 7/11/21. Τίτλος : «Το ΚΚΕ επενδύει στην ιστορία του»!

Το όνομα Νεστόριο το άκουσα πρώτη φορά με το τραγούδι του Τζαβέλα, τελευταίο στη σειρά των χωριών που η πτώση τους στους αντάρτες έκανε τον φρούραρχο της Καστοριάς να τραβάει τα μαλλιά του. Τώρα, ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εγκαινιάζει στο Νεστόριο μουσείο, θέλοντας όχι μόνο να διατηρήσει τη μνήμη αλλά και να αξιοποιήσει «την ιστορική πείρα», τονίζοντας πως τότε υπήρξε επαναστατική κατάσταση και κρινόταν η κατάκτηση της εξουσίας από το λαό και όχι η δημιουργία μιας κυβέρνησης λεγόμενης εθνικής ενότητας με τις αστικές δυνάμεις.

Και μιλάει χαλαρά το δημοσίευμα για το ανταρτοχώρι Νεστόριο, που έδωσε εκατοντάδες αντάρτες στον αγώνα και για τα τραγικά χωριά των Κορεστίων και της Πρέσπας που ρήμαξαν, όπως το Δενδροχώρι, που είχε προπολεμικά πάνω από χίλιους κατοίκους και το 1951 βρέθηκε να έχει μόνο δεκαεννιά, πατρίδα λέει του Λάζαρου Ζησιάδη, στελέχους του ΚΚΕ από προπολεμικά. Μα το καλό όνομα του Ζησιάδη ήταν Τερπόφσκι, ο οποίος, τον Ιούλιο του 1941, αποφυλακίστηκε ως Βούλγαρος, καθώς οι Βούλγαροι ήσαν σύμμαχοι των κατακτητών Ιταλών που κατείχαν την περιοχή και οι κρατούμενοι κομμουνιστές που δήλωναν «Βούλγαροι» αποφυλακίζονταν. Όπως ο Ανδρέας Τσίπας, που για λίγους μήνες μετά την αποφυλάκισή του από την Ακροναυπλία, ως «Βούλγαρος», έγινε γραμματέας του ΚΚΕ.

Δεν λέει κάτι το δημοσίευμα για τις δυσκολίες που είχε το ΚΚΕ στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, να ισορροπήσει δηλαδή ανάμεσα στην επιδίωξή του να εμφανισθεί πατριωτικό και αντιστασιακό, μέσω του ΕΑΜ και, συγχρόνως, να μη χάσει όσους Σλαβομακεδόνες ήθελαν κάτι παραπάνω από την ισοτιμία των εθνοτήτων, γραμμή την οποία, εγκαταλείποντας την προηγούμενη για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, προωθούσε πλέον η Μόσχα, στο πλαίσιο της δημιουργίας των «αντιφασιστικών μετώπων», σε συνεργασία και με αστικές δυνάμεις. Εκείνες που σήμερα δεν αρέσουν στον σ. Κουτσούμπα.

Δεν λέει τίποτε το δημοσίευμα για όλους αυτούς που στην αρχή εμφανίζονταν βουλγαρόφρονες, του Κομιτάτου (Κομιτατζήδες), και ύστερα μεταμορφώθηκαν σε αντιφασίστες σνοφίτες, όταν το 1943 ιδρύθηκε από τους Σλαβομακεδόνες στην περιοχή το αντίστοιχο του ΕΑΜ, ΣΝΟΦ (Σλαβιανομακεντόνσκι Ναρόντνο Οσλομποτίτελεν Φροντ). Άνθρωποι που περισσότερο αγαπούσαν τον Τίτο και πότε συνεργάζονταν με τον ΕΛΑΣ, πότε συγκρούονταν μαζί του και κατέφευγαν διωκόμενοι στην Γιουγκοσλαβία για να επιστρέψουν αργότερα πιο δυνατοί, έχοντας ανακαλύψει εν τω μεταξύ, καθώς η αξονική Βουλγαρία οπισθοχωρούσε, πώς είναι Μακεδόνες.

Και ενώ μας λέει για τον εμφύλιο στην πολύπαθη Δυτική Μακεδονία, εξακολουθεί να αναφέρεται μόνο στο ΚΚΕ και στον ΔΣΕ, αποσιωπώντας ότι το 1945 ιδρύθηκε στα Σκόπια το ΝΟΦ (εξέλιξη του ΣΝΟΦ, χωρίς το Σ, δηλ. Ναρόντνο Οσλομποτίτελνο Φροντ) για να προωθήσει τις σλαβομακεδονικές επιδιώξεις για αιγαιακή Μακεδονία, που έστειλε από το Μπούλκες στο Βίτσι τις πρώτες ομάδες διωκόμενων ελασιτών Σλαβομακεδόνων, οι οποίες προηγήθηκαν του ΔΣΕ και έδρασε, ως γιουγκοσλαβική ουσιαστικά οργάνωση, μέχρι την ενσωμάτωσή των μαχητών του στον ΔΣΕ το 1946.

Είναι τόσο τραγική και πολύμορφη η ιστορία της περιοχής που η αποσιώπησή της από το ΚΚΕ και η προβολή της, ως αποστειρωμένης εξιστόρησης αγώνων και θυσιών των ηρώων του για τη ματαιωμένη ουτοπία (παραλείποντας πως επρόκειτο απλώς για την ίδρυση και στην Ελλάδα ενός κράτους όπως η Αλβανία), κάπου αδικεί και το ίδιο, που προσεταιριζόταν τους Σλαβομακεδόνες από ανάγκη, αφήνοντας τη λύση του θέματος «για αργότερα». Και δεν αμφιβάλλει κανείς πως, αν επρόκειτο να είχε επικρατήσει, μετά τους «αντιδραστικούς», τους πρώτους που θα έστελνε στη (δική του) Μακρόνησο θα ήσαν οι Σλαβομακεδόνες, ως «τιτικούς», «εθνικιστές» και τα συναφή.

Ακριβώς όλοι αυτοί οι «ήρωες καπεταναίοι», που κατέφυγαν στην αρχή στο Μπούλκες, δεν επέστρεψαν στο Βίτσι και στον Γράμμο για να συμβάλουν στην ομαλότητα, που ευαγγελιζόταν η ηγεσία του ΚΚΕ. Επέστρεψαν ως εκδικητές και επαναστάτες κατά της κυβέρνησης και του κοινωνικού καθεστώτος. Και είναι εκείνοι που παρέσυραν το ΚΚΕ στην άβυσσο ενός εμφυλίου χωρίς ελπίδα, καθώς αυτό μέχρι και το 1946 θεωρούσε τον ένοπλο αγώνα «δυναμικό μέσο εκβιασμού πολιτικής λύσης». Όμως οι κομμουνιστές ήρωες της περιοχής, ο Γιαννούλης, ο Υψηλάντης, ο Λασσάνης, ο Παλαιολόγος, ο Αμύντας, είχαν ήδη βάλει φωτιά στο Γράμμο, στα Χάσια, στο Βίτσι. Καθώς τους φόνους σκληρών αποσπασματαρχών της Χωροφυλακής ακολούθησαν οι φόνοι κοινοταρχών και γενικά κρατικών αξιωματούχων, η επιλεκτική λεηλασία περιουσιών δεξιών ως «λαϊκή» φορολογία και η διά της τρομοκρατίας και των απηνών διώξεων παντός μη όντος μετ’ αυτών δημιουργία «λαϊκής εξουσίας». Στόχος, η διά πυρός και σιδήρου εξαφάνιση κάθε ίχνους κρατικής παρουσίας στις περιοχές αυτές.

Η ιστορία του ΚΚΕ δεν είναι τιμημένη, είναι τραγική. Για ένα πουκάμισο αδειανό γέμισε τα βουνά με κόκαλα, και μάλιστα ανθρώπων που πίστευαν πως αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο και των θυμάτων τους. Ο Γιαννούλης εκτελέστηκε, όχι ο Γούσιας ούτε ο Βλαντάς.

Και αν σήμερα το ΚΚΕ θέλει τον εμφύλιο ταξικό, αποσιωπά ευσχήμως πως για τους σλαβομακεδόνες συμπολεμιστές του, που έφεραν και το κύριο βάρος του, ήταν αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, εις βάρος της Ελλάδας. Η «απόσπασις μέρους εκ του όλου της επικρατείας», που τόσους έστειλε στο απόσπασμα, δεν ήταν κατασκευασμένος από τον μοναρχοφασισμό μύθος. Ήταν απτή πραγματικότητα και επιδιώχθηκε με τα όπλα. Και παρά ταύτα, κοντά στο τραγικό τέλος, το κόμμα συνθηκολόγησε με τους Σλαβομακεδόνες και, στις αρχές του 1949, εγκατέλειψε την έως τότε γραμμή του για την ισοτιμία των μειονοτήτων και υιοθέτησε το αίτημα του ΝΟΦ για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Εύλογο, αφού πλέον οι Σλαβομακεδόνες αποτελούσαν τα 2/3 των μαχητών του ΔΣΕ, 14.000 σε 20.000.

Εδώ βρίσκεται η ιστορία του ΔΣΕ, σ’ αυτή την καθημαγμένη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Και οι εικόνες που στολίζουν το χαζοχαρούμενο δημοσίευμα του Βήματος, του δίκοχου του ΔΣΕ και του γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ να επιθεωρεί χαρούμενος τις φωτογραφίες γελαστών μαχητριών, μόνο θλίψη προκαλούν.

(Τα στοιχεία έχουν ληφθεί από το βιβλίο του Ιωάννη Σ. Κολιόπουλου, Λεηλασία Φρονημάτων, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2015).

Πηγή: https://booksjournal.gr/gnomes/3479-to-nestorio-kai-i-paraxaraksi-tis-istorias-apo-to-kke

Ο Χάρολντ Έλις

Ο Χάρολντ Έλις προκάλεσε αλγεινή εντύπωση στην μετέπειτα φήμη του με την απόδοση του στα play off. Παρόλα αυτά οι καλές αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί στην συλλογική μνήμη των Αρειανών είναι αντιστρόφως ανάλογες.

Το πάθος και ο ενθουσιασμός του «elevator», παρατσούκλι που απέκτησε κατά την περίοδο που αγωνιζόταν στις ΗΠΑ, έντυναν ένα πλούσιο ταλέντο. Ένα ταλέντο που μπορούσε να σκοράρει, να πάρει ριμπάουντ, να κλέψει μπάλες και να ξεσηκώσει την κερκίδα με τα εντυπωσιακά καρφώματα του. Στον αγώνα με τον Απόλλωνα Πάτρας θα πάρει 23 ριμπάουντ, από τις πιο υψηλές επιδόσεις στην Α1, ενώ σε ματς με τον Πανιώνιο μέσα στην Νέα Σμύρνη θα πετύχει 38 πόντους, καλύτερη επίδοση με τον "Θεό του πολέμου" στο στήθος.

Χαρακτηριστικό ήταν το ντέρμπι με τον Πάοκ στις 31-3-1996 όπου θα πετύχει 30 πόντους δίνοντας την νίκη στον Άρη με 74-86. Ενδεικτικό του οξύθυμου χαρακτήρα του ήταν πως 2 μέρες πριν από το μεγάλο ματς, κατά την διάρκεια την προπόνησης γρονθοκόπησε και έστειλε στο νοσοκομείο τον Ντίνο Αγγελίδη. Όταν τα πνεύματα ηρέμησαν ζήτησε συγνώμη δηλώνοντας πως «θα πάρει την νίκη για αυτόν».

Σίγουρα αν ο Άρης είχε κατορθώσει να πάρει την 3η θέση και να κερδίσει το εισιτήριο για την Euroleague θα ήταν στο Hall of fame χωρίς καμιά αμφιβολία. Ακόμη κι έτσι όμως ο Χάρολντ Έλις είναι από τους καλύτερους ξένους που απόλαυσαν οι μπασκετόφιλοι στα χρυσά 1990s. Σήμερα γίνεται 55 ετών και του ευχόμαστε χρόνια πολλά.

Το Μπάμπι Γιαρ

Μπάμπι Γιάρ (Babi Yar, ουκραν. Бабин Яр, Μπάμπι Γιαρ, σε ελληνική μετάφραση σημαίνει «Φαράγγι της Γιαγιάς») είναι το όνομα χαράδρας στο Βορειοδυτικό άκρο της πρωτεύουσας της Ουκρανίας Κιέβου. Το Μπάμπι Γιάρ είναι ιστορικά συνδεδεμένο με εκτελέσεις, κυρίως Εβραίων Σοβιετικών πολιτών κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας.

Το Κίεβο καταλήφθηκε από στρατεύματα της Γερμανικής 6ης Στρατιάς στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Η πόλη είχε τότε περίπου 900.000 κατοίκους, από τους οποίους 150.000 ως 200.000 ήταν Εβραίοι. Οι Σοβιετικοί, μη θέλοντας να εγκαταλείψουν τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας τους στις δυνάμεις του Χίτλερ, τις αποσυναρμολόγησαν και τις μετέφεραν σε περιοχές κοντά στα Ουράλια όρη. Μαζί με τις βιομηχανίες που απομάκρυναν, ήταν και το ειδικευμένο προσωπικό που τις επάνδρωνε. Ανάμεσα στο προσωπικό αυτό ήταν και ανεξακρίβωτος αριθμός Εβραίων (από 30.000 έως 100.000) από το Κίεβο. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην πόλη, καθώς έλειπαν τελείως τα μεταφορικά μέσα, ενώ οι Γερμανοί απαγόρευσαν κάθε μετακίνηση πληθυσμού.

Στις 23 Σεπτεμβρίου έγινε σαμποτάζ στην πόλη, πιθανότατα από άνδρες της NKVD (Νι-Κα-Βε-Ντέ), της μυστικής υπηρεσίας του σταλινικού καθεστώτος: Εξερράγησαν αρκετές βόμβες, οι οποίες κατέστρεψαν επιταγμένα κτίρια, ανάμεσα στα οποία το αρχηγείο των Γερμανικών στρατευμάτων και το ξενοδοχείο Κοντινένταλ, κατάλυμα των ανώτερων Γερμανών αξιωματικών, ενώ καταστράφηκε και ένα τμήμα της πόλης. Ακολούθησε πυρκαγιά και κατά τη διάρκεια των προσπαθειών κατάσβεσης της συνελήφθη ένας Εβραίος, ο οποίος έκοψε μια από τις μάνικες εκτόξευσης νερού και ο οποίος εκτελέσθηκε επί τόπου.

Αν και οι Εβραίοι είχαν ήδη αρχίσει να υφίστανται διώξεις από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για την εξολόθρευση ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 η αποστολή εξόντωσης ανατέθηκε στο Ζόντερκομμάντο (Sonderkommando) 4a, υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη των SS (SS-Standartenführer) Πάουλ Μπλόμπελ (Paul Blobel). Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ανακοίνωση των δυνάμεων κατοχής κάλεσε όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης να συγκεντρωθεί σε ένα πλατύ σταυροδρόμι στις 8 το πρωί της επομένης, 29ης Σεπτεμβρίου. Στην ανακοίνωση οι Εβραίοι καλούνταν να έχουν μαζί τους όλα τα χαρτιά τους, ζεστά ρούχα και εσώρουχα, καθώς και όλα τα φορητά πολύτιμα αντικείμενά τους. Όποιος συλλαμβανόταν σε διαφορετικό μέρος θα εκτελούνταν επί τόπου, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον μη Εβραίο παρείχε καταφύγιο ή τρόπο διαφυγής σε Εβραίο.

Η φήμη που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους Εβραίους ήταν ότι θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο εργασίας στη Γερμανία. Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, άρχισε η πορεία, σε ομάδες των 100 ατόμων, προς τη χαράδρα Μπάμπι Γιαρ, κοντά στην οποία υπήρχε και εβραϊκό νεκροταφείο. Οι Εβραίοι επιτηρούνταν από ομάδες των SS, των SD και ουκρανικής αστυνομίας. Για μεγαλύτερη ασφάλεια, η χαράδρα είχε περιφραχτεί με συρματόπλεγμα, ενώ υπήρχε και τριπλός κύκλος ασφάλειας από ενόπλους. Μόλις έφθαναν, οι Εβραίοι διατάσσονταν να γδυθούν και να τακτοποιήσουν τα ρούχα και τα υπάρχοντά τους και, στη συνέχεια, σε ομάδες των 10 ατόμων, οδηγούνταν στο άκρο της χαράδρας, όπου και εκτελούνταν με πυρά αυτόματων όπλων και πολυβόλων. Η σφαγή διήρκεσε τέσσερα (κατ' άλλους δύο)[1] ολόκληρα εικοσιτετράωρα, μέχρι τις 3 Οκτωβρίου. Ο αριθμός των εκτελεσθέντων υπολογίζεται σε περίπου 35.000 σύμφωνα με το Ίδρυμα Σίμον Βίζενταλ[2].

Η χαράδρα, ωστόσο, εξακολούθησε να αποτελεί τόπο εκτέλεσης τόσο για Σίντε και Ρομά, όσο και για σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Σύμφωνα με έρευνες των Σοβιετικών, υπολογίζεται ότι στη χαράδρα αυτή εκτελέσθηκαν συνολικά περίπου 100.000 άτομα[3].

Τον Ιούλιο του 1943 ο Μπλόμπελ, που είχε φύγει από το Κίεβο, επέστρεψε εκεί λόγω της προοπτικής εκκένωσης της πόλης και τον Αύγουστο, με ειδικά συγκροτημένες ομάδες (συμμετείχαν και Εβραίοι), άρχισε την εκταφή και την καύση των πτωμάτων, με σκοπό να εξαλείψει τα ίχνη των εγκληματικών αυτών εκτελέσεων. Χρειάστηκαν έξι περίπου εβδομάδες για την ολοκλήρωση της μακάβριας αυτής εργασίας.

Το 1976 ανεγέρθηκε μνημείο για να θυμίζει τις ωμότητες που διαπράχθηκαν στο Μπάμπι Γιαρ. Για πολιτικούς λόγους αρχικά δεν αναφέρονταν ως εκτελεσθέντες Εβραίοι, η «παράλειψη» όμως αυτή επανορθώθηκε δεκαπέντε χρόνια αργότερα με την ανέγερση νέου μνημείου.

Αναφορές στην Τέχνη

Επεξεργασία

Ο Γεβγκένι Γεφτουσένκο (Yevgeni Yeftusenko) έγραψε ένα ποίημα με αφορμή τα γεγονότα του Μπάμπι Γιάρ. Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς τιτλοφόρησε τη 13η Συμφωνία του «Μπάμπι Γιάρ», περιλαμβάνοντας σε αυτή μελοποιημένο το ποίημα του Γιεφτουσένκο.

Πηγές