Καλοκαίρι, Γεράσιμος Μαρκοράς

Πῶς τολμᾷς καὶ τέτοια μέρα

ξάφνου σὺ πετιέσαι ὀμπρός μου;

Εἰς τὴ γῆ καὶ στὸν αἰθέρα

βασιλεύω τώρα ἐγώ.

Εμαι, ναί, τὸ Καλοκαῖρι

ὁποῦ, στόλισμα τοῦ κόσμου,

μ’ ἕνα βλέμμα ὅλα τὰ μέρη

ἀπὸ λάμψη πλημμυρῶ

.

Ἐδῶ ἀκοίμηταις ἀχτίναις

βρίσκω ἀλήθεια, καὶ θωράω

ποῦ φωτίζονται μ’ ἐκεῖναις

ἀθῷα πνεύματα πολλά.

Ἀλλ’, ἀφοῦ κ’ ἐγὼ τὸ μαῦρο

κρύο σκοτάδι πολεμάω,

πλέον φιλόξενη ποῦ θαὔρω

ἀπὸ τέτοια κατοικιά;