Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Αλεξάνδρου Δουμά (πατρός) "Ο Πύργος του Νελ", ένα έργο που γράφτηκε το 1832, σε συνεργασία με τον Frédéric Gaullardet.
\
Αλέξανδρος Δουμάς (πατήρ).
Γάλλος μυθιστοριογράφος και δραματικός συγγραφέας, γεννήθηκε το 1802 και πέθανε το 1870. Είχε δυνατή φαντασία και μεγάλη ενεργητικότητα. Γραφέας σε συμβολαιογραφείο στην αρχή, μελέτησε με πάθος την ιστορία της πατρίδας του και άρχισε να 0, σε συνεργασία με άλλους δύο, κωμειδύλλια. Ακοο90 σε ηλούθως, έ0πγ,000π0π0π0π00π0π00000000000ραψε πολλά ρομαντικά δράματα και κωμωδίες και εν συνεχεία επιδόθηκε στο ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. "Οι τρεις σωματοφύλακες" και "Ο Κόμπ0ππ" τον έκαναν γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν προικισμένος με το χάρισμα να διηγείται και να συναρπάζει με τον τρόπο που έγραφε.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς μετέφερε με επιτυχία το ρομαντισμό στο θέατρο και έδωσε στο μυθιστόρημα μια λαϊκή μορφή τέχνης. Η γονιμότητά του υπήρξε καταπληκτική. Έγραψε 257 τόμους μυθιστορήματα και 25 τόμους με θεατρικά έργα, είτε μόνος του είτε σε συνεργασία με άλλους "στρατηγούς", καθώς έλεγε, των οποίων αυτός ήταν ο "Ναπολέων". Ο Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε για τον Δουμά: "Δεν είναι απλώς Ευρωπαίος, είναι παγκόσμιος".
Ο Δουμάς γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1802 με το όνομα Αλεξάντρ Νταβύ ντε λα Παγετρί. Ο πατέρας του, το εξώγαμο παιδί Γάλλου μαρκησίου και μαύρης καλλονής από την Αϊτή, στα χρόνια της Επανάστασης κατάφερε να γίνει στρατηγός. Όταν όμως ο Ναπολέων έγινε πρώτος ύπατος έβαλε στο περιθώριο τον μιγάδα αξιωματικό, ο οποίος απεβίωσε έναν χρόνο αργότερα, όταν ο Δουμάς ήταν τεσσάρων ετών. Ο μικρός Αλέξανδρος μεγάλωσε φτωχικά με τη μητέρα του στην επαρχία της Πικαρδίας. Το 1823 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και κατάφερε να γίνει γραφέας του δούκα της Ορλεάνης, ο οποίος θα γινόταν αργότερα ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Φίλιππος.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς (πατήρ).
Ο Αλέξανδρος Δουμάς ανήκε στην κάστα εκείνη των ανθρώπων που έζησαν «μέσα στα πράγματα» την πιο ταραγμένη περίοδο της γαλλικής ιστορίας. Ίσως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ήθελε να τοποθετεί τα βιβλία του σε ένα περιβάλλον με απόλυτους χρονικούς προσδιορισμούς. Εν τούτοις τα βιβλία του δεν είναι καθαρόαιμα «ιστορικά μυθιστορήματα». Ο ίδιος έλεγε ότι «η Ιστορία είναι ένα καρφί πάνω στο οποίο κρεμάω τα μυθιστορήματά μου». Εκτός από τα μυθιστορήματα ο Δουμάς έγραψε και περί τα 90 θεατρικά έργα, γνωστότερα των οποίων θεωρούνται τα εξής: Ο Ερρίκος Γ και η αυλή του, Χάος και μεγαλοφυΐα, Αντονύ, Ο πύργος του Νελ, Ναπολέων Βοναπάρτης. Έγραψε επίσης απομνημονεύματα εκτάσεως 22 τόμων και ταξιδιωτικά κείμενα. Θεωρείται ότι οι περιηγητικές εντυπώσεις του βρίθουν ανακριβειών, αλλά πώς να μην τον συγχωρήσει κανείς όταν γίνεται τόσο συμπαθής με τις προθέσεις του; Τα άπαντά του αριθμούν 301 τόμους.
Η υπόθεση:
Το έργο μας ταξιδεύει στο Παρίσι του Μεσαίωνα (έτος 1314). Μία σειρά από φόνοι ευγενών νέων αριστοκρατικής καταγωγής και κατά κύριο λόγο ιπποτών ταράζει την παρισινή κοινωνία. Τα πτώματα ανασύρονται από τις όχθες του Σηκουάνα και το μυστήριο που περιβάλλει τα γεγονότα σπέρνει τον τρόμο προς όλες τις κατευθύνσεις. Το κουβάρι εξελίσσεται σιγά σιγά και όλα τα στοιχεία οδηγούν στην Βασίλισσα της Γαλλίας Marguerite de Bourgogne η οποία σε προγενέστερο χρόνο έχει καταδικάσει τους δύο γιους της να εγκαταληφθούν έκθετοι στον θάνατο! Ύστερα από ένα σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι νεύρων και τακτικής μεταξύ της βασίλισσας και του Ιππότη-πρώην αγαπητικούς της στο τέλος αποκαθίσταται η τάξη και ο ακροατής επιστρέφει ήσυχος και με αίσθημα δικαίου στην εποχή του .
Κάποια λόγια για τον Πύργο του Νελ:
Ο πύργος του Νελ —απόδοση στα ελληνικά του La tour de Nesle— κατασκευάστηκε στις αρχές του 13
αιώνα από τον Φίλιππο Αύγουστο και καταστράφηκε το 1665. Σε σχέδια της εποχής εμφανίζεται στην Αριστερή Όχθη, απέναντι από το μουσείο του Λούβρου. Βλέπουμε κατοίκους του Παρισιού να πλένουν τα άλογά τους στα νερά του Σηκουάνα. Από σχετικές αφηγήσεις μαθαίνουμε ότι άγρια γουρούνια και άλλα ζωντανά κυκλοφορούσαν στους δρόμους (σκορπούσαν τον θάνατο). Ο πύργος του Νελ ήταν σε μίααπό τις γωνίες του αμυντικού τείχους που κύκλωνε όλο το Παρίσι.
Ο πύργος του Νελ είναι ένα σκοτεινό και σε πολλά σημεία φοβιστικό έργο. Παρά την μεγάλη διάρκεια του κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον…
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΝΕΛ. Του Αλέξάνδρου Δουμά
Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε το 1959 στους ράδιο θαλάμους του Ζαππείου. Ξεχωρίζουν οι φωνές του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, της Δέσπως Διαμαντίδου που υποδύεται την βασίλισσα και του Στέφανου Ληναίου που παίζει το ρόλο του Ιππότη Γκωτιέ.
Η ραδιοσκηνοθεσία ήταν του Ίωνα Νταϊφά.
Ενώ ακόμη ο Πύργος του Νελ έχει προβληθεί σε πέντε διαφορετικές εκδοχές στη Μεγάλη Οθόνη, από το 1923 έως το 1968, στη Γαλλία, Ιταλία και Η.Π.Α.
Detail from a painting depicting Parisian daily life during the winter of 1607–1608, during which the Seine was frozen over for several weeks. This left section of the painting shows the now-defunct Tour de Nesle, erected during the reign of Philippe Auguste.
Θα μεταφορτωθεί από το κανάλι ΝΑΤΑΛΊΑ ΔΕΔΟΥΣΟΠΟΎΛΟΥ του youtube:
Απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα επεισόδιο της σειράς διηγημάτων του Νίκου Τσιφόρου Τα παιδιά της πιάτσας με τίτλο Ο σοφός άνθρωπος.
Η υπόθεση:
Ο σοφός άνθρωπος ήταν ένας εξηντάρης, ο Λάζαρος, καχεκτικός, γραμματιζούμενος και κουνιστός...
Ο Λάζαρος δοκιμάζει για πρώτη φορά την ινδική κάνναβη και ενθουσιάζεται. Οι μόρτες τον βάζουν να τους μάθει καλούς τρόπους έναντι αμοιβής. Ο Λάζαρος από αριστοκρατική οικογένεια ξεπέφτει και αρχίζει τις κλοπές τύπου "Τζούρνεματος". Ο Λάζαρος πέφτει σε ένα φίλο του πατέρα του που τον βάζει στην πρεσβεία και τα κατάφερνε μια χαρά, άρχισε να ανεβαίνει στους κοσμικούς κύκλους, καθώς ήταν χαριτωμένος. Το πάθος του, καθότι ήταν τοιούτος, δεν του επέτρεπε να μαζέψει λεφτά, τα έτρωγε όλα. Κάποια στιγμή έκλεψε τα χρήματα από την πρεσβεία και τον έδιωξαν, 57 χρονών τότε.
Ούτε σε μοναστήρι μεταννοούντων δεν τον έπαιρναν διότι πλέον δεν μπορούσε να κάνει και αμαρτίες...
Έγινε λοιπόν δάσκαλος σωματέμπορων, λαθρέμπορων ναρκωτικών, απατεώνων και λοιπόν ανθρώπων καριέρας στον υπόκοσμο...
Δέχεται να κάνει τον τσιλιαδόρο σε μια κλοπή, άλλα η ατζαμοσύνη του καίει τη δουλειά και μπαίνει φυλακή, να κάνει εκεί το δάσκαλο στους φυλακισμένους...
Η σειρά έχει ανεκτίμητη ηθογραφική αξία, ενώ η αφήγηση του Γιάννη Μποσταντζόγλου είναι εξαιρετική.
Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου
Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:
Τον
περσυνό Ιούνιο έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία: την παρακολούθηση μιας
παράστασης ποντιακού θεάτρου. Αν και ποντιακής καταγωγής κατά το ήμισυ, μέχρι
σήμερα δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να δω ζωντανά ένα ποντιακό έργο. (Αμυδρά
μόνο θυμάμαι πριν είκοσι και πλέον χρόνια κάποιες εικόνες από τον Κλήδονα, τον οποίο είχε μεταδώσει μεταγλωττισμένο
όμως, η ΕΡΤ-3) Έτσι λοιπόν, με χαρά
αποδέχτηκα την πρόσκληση της προέδρου του της
Ένωσης Ποντίων Ωραιοκάστρου και Φίλων, κας
Γεωργίας Πετρίδου να παραστώ στην πρεμιέρα της παράστασης «Ο Βέβαιας κι φογάται (δεν φοβάται) τη
Στοφορίνα», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Γεωργιάδη.
Η παράσταση ανέβηκε στην αίθουσα προβολών του 2ου Γυμνασίου
Ωραιοκάστρου. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από θεατές, ποντιακής και μη καταγωγής.
Στα χρόνια που ζούμε τα ταμπού έχουν σπάσει (εδώ και δεκαετίες) και όλοι έχουν
κάποιον πρώην πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία ή παλιννοστούντα από τις πρώην
δημοκρατίες της Ε.Σ.Σ.Δ. (Υπενθυμίζουμε ότι κατά τις πρώτες δεκαετίες μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή οι ντόπιοι πληθυσμοί απέφευγαν επιμειξίες με Πόντιους.)
Αυτά εξέλειπον και η ποντιακή κουλτούρα, ως στοιχείο, είναι οικεία σχεδόν σε
όλους. Πάντως Πόντιοι και μη Πόντιοι ξεκαρδίστηκαν
στο γέλιο.
Μετά το
επιτυχημένο ανέβασμα στο Ωραιόκαστρο η παράσταση ανέβηκε στην Παλαιοκώμη
Σερρών, στο Ανοιχτό Θέατρο Κρύας Βρύσης «Τάσος Πεζιρκιανίδης» στην Πολίχνη,
στην Ανοιξιά Ασκού, ενώ συμμετείχε και στο 6ο Φεστιβάλ Ποντιακού
Θεάτρου στις Μουριές του Κιλκίς. Έτσι, έκλεισε τις παραστάσεις για φέτος το
Καλοκαίρι, ανανεώνοντας το ραντεβού με το κοινό για το Σεπτέμβρη.
Ας πούμε
και λίγα λόγια για το Σύλλογό: Ιδρύθηκε
το 1993 στο Ωραιόκαστρο του νομού Θεσσαλονίκης και φέρει την επωνυμία ¨Ένωση Ποντίων Ωραιοκάστρου & Φίλων¨.
Είναι πολιτιστικός, επιμορφωτικός Σύλλογος μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Σκοπός
του Συλλόγου είναι η μορφωτική και πνευματική μας καλλιέργεια μέσα από το λαϊκό
πολιτισμό, τις λαϊκές τέχνες (χορό, τραγούδι, θέατρο, λογοτεχνία κ.τ.λ. ) η
διατήρηση των ηθών- εθίμων και της Ιστορίας του πολιτισμού του Πόντου. Στον εν
προκειμένω Σύλλογο λειτουργούν διάφορα τμήματα :Χορευτικό , Χορωδιακό ,
Θεατρικό , Ποντιακής διαλέκτου, Εκδοτικό, Βιβλιοθήκη, Εκμάθηση ποντιακής λύρας,
Διαδίκτυο (www.oraman93@gmail.com)
Η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου λειτουργεί
εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Παρά τις ελλείψεις ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιάννης Γεωργιάδης, καταφέρνει και
καθοδηγεί με επιτυχία τα μέλη της ομάδας. Η ομάδα έχει παρουσιάσει άλλα έξι
έργα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Πρέπει τέλος να προσθέσουμε και ότι η
ίδια θεατρική ομάδα έχει λάβει και το Πρώτο
Βραβείο στο 2ο Περιφερειακό Φεστιβάλ Ποντιακού Θεάτρου.
Η
πρόεδρος του Συλλόγου κα. Γεωργία
Πετρίδου, προλόγισε την παράσταση με τον εξής χαιρετισμό: «Ο Σύλλογος
μας φέτος κλείνει τριάντα χρόνια λειτουργίας. Τριάντα χρόνια πολιτιστικής
προσφοράς. Μέσα από τα τμήματα του Συλλόγου καταφέραμε και κρατήσαμε ψηλά την
ποντιακή μας παράδοση, τα ήθη, τα έθιμα και την ιδιαίτερη διάλεκτό μας. Το
ποντιακό θέατρο είναι το πιο πρόσφορο μέσο για να μην περάσει στη λήθη η
ποντιακή διάλεκτος η συνέχεια της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Το θέατρο μας
μορφώνει, μας διδάσκει, θεραπεύει το αίσθημα νοσταλγίας και πρέπει να υπάρχει,
για να δίνει την πραγματική διάσταση της ποντιακής ζωής.»
Η υπόθεση του έργου.
Οι
ήρωες του έργου , ο Βέβαιας και η Στοφορίνα (τον Βαίβεα τον λεν Χριστόφορο-Στόφορο
στα ποντιακά, εξού και Στοφορίνα), είναι ένα ζεύγος αρκετά αγαπητό στην
κοινωνία. Υπάρχουν όμως κάποιες αντιπαλότητες μεταξύ τους πολλές φορές σε
έντονο βαθμό, διότι ο Βέβαιας ενδιαφέρεται περισσότερο για την προσωπική του
καλοπέραση έχοντας και αδυναμία στο γυναικείο φύλο. Αυτά εξοργίζουν την
Στοφορίνα, η οποία είναι φορτισμένη με τις υποχρεώσεις εντός και εκτός σπιτιού και
επιπλέον υποφέρει και τα τσιλιμπουρδίσματα του Βέβαια.
Από την άλλη ο Τοξαγιαλάντς είναι ένας τύπος
που του αρέσουν τα πειράγματα και οι φάρσες και εκμεταλλεύεται τις διαμάχες του
ζεύγους, δημιουργεί διάφορες ψεύτικες ιστορίες ώστε να εντείνει περισσότερο τις
αντιπαλότητες και να προκαλέσει κωμικές καταστάσεις με απώτερο σκοπό το γέλιο.
Επιπλέον
στοιχεία για το έργο.
Το έργο
διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Γιάννης Γεωργιάδης. Το εγχείρημα του αναμφίβολα ήταν
εξαιρετικά δύσκολο. Το ποντιακό θέατρο, όπως διαπίστωσα με τα μάτια μου δεν
είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ας δούμε τα πράγματα με μια σειρά:
Η διασκευή αποτέλεσε μια σύνθεση από μικρές
ιστορίες του Φίλωνα Κτενίδη, οι
οποίες δημοσιεύονταν στην «ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΕΣΤΙΑ».
Ο συγκερασμός τους και η μετατροπή τους σε θεατρικό έργο από τον Γεωργιάδη,
απαίτησε οπωσδήποτε χρόνο και κόπο. Όταν μάλιστα οι διάλογοι πρέπει να
μιλούνται στην ποντιακή διάλεκτο και σε όχι οποιαδήποτε έκδοση της, αλλά σ’
αυτήν την οποία θα είναι κατανοητή στο κοινό, τότε ο βαθμός δυσκολίας
μεγαλώνει. Ύστερα αυτοί οι διάλογοι θα πρέπει να διδαχτούν στους ηθοποιούς και
να ακουστούν από εκείνους επί σκηνής χωρίς σαρδάμ σαν να μιλιέται η απλή
ελληνική. Αυτή η διαδικασία υπήρξε κατά τη γνώμη μου η δυσκολότερη φάση της
προετοιμασίας της παράστασης. Ο σκηνοθέτης-συγγραφέας μπόρεσε και τα έφερε
εις πέρας με τη συνδρομή και του φροντιστηρίου της Θεοδώρας Κιμισκίδου.
Στη
σκηνοθεσία της παράστασης, ο Γιάννης Γεωργιάδης είχε επίσης δύσκολο έργο. Ο
σκηνοθέτης είναι Δάσκαλος, και καθήκον του Δασκάλου είναι να διδάξει στους
ηθοποιούς την υποκριτική τέχνη. Στην
προκειμένη περίπτωση ο κος Γεωργιάδης είχε να κάνει με ερασιτέχνες ηθοποιούς,
οι οποίοι διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να ανεβάσουν μια παράσταση.
Εδώ δεν αρκεί μόνο το φιλότιμο. Απαιτείται σκληρή, μεθοδική και επίπονη
δουλειά. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και το παρατεταμένο χειροκρότημα στο
τέλος επάξια επιβράβευση.
Ας
δούμε τι έγραψε στο σημείωμα του ο σκηνοθέτης: «Στο λαογραφικό περιοδικό «ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΕΣΤΙΑ» ο Φίλων Κτενίδης έγραψε εκτός
των άλλων και μικρές ιστορίες με το ζεύγος ΒΕΒΑΙΑ Στόφορος και Στοφορίνα,
σχεδόν σε κάθε τεύχος. Με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου μου Κωνσταντίνου
Ζουρουφίδη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού που πήρε κάποια αποσπάσματα τα μετέφερε
σε θεατρική μορφή και εγώ έκανα μια επιλογή και διασκευή δημιουργώντας αυτό το
θεατρικό έργο «Ο Βέβαιας κι φογάται τη Στοφορίνα». Θεωρώ ότι το ποντιακό θέατρο
είναι μια ένδειξη ζωτικότητας που στις μέρες μας σπανίζει. Έχει τη μορφή
έκφρασης από τις ζωτικές πολιτισμικές μας καταβολές και χρήζει ιδιαίτερης
προβολής και καταξίωσης.»
Όσον αφορά τα σκηνικά που επέλεξε ο Γεωργιάδης
ώστε να κοσμήσουν την παράσταση, έδιναν μια ωραία αύρα Λαογραφικού Μουσείου.
Το καφενείο αλλά και το σαλόνι του Βέβαια μας έδωσαν μια σαφή εικόνα της διαρρύθμισης
των δύο βασικών χώρων στους οποίους περνούσαν σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο
τους οι Πόντιοι πρόσφυγες της πρώτης γενιάς. Νοητικά ο θεατής θέλοντας και μη
μεταφέρθηκε στον Πόντο. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι εν λόγω χώροι και εκεί.
Τα
κοστούμια, αντρικά και γυναικεία, ήταν ακριβώς σαν αυτά που φορούσαν εκείνη την
εποχή. Αν κάνει κανείς μια βόλτα σε ένα σχετικό μουσείο θα το διαπιστώσει. Οι ηθοποιοί κινήθηκαν άνετα μέσα σε αυτές
τις φορεσιές, οι οποίες έχουν πλέον μόνο μουσειακό χαρακτήρα. Δε φάνηκε
κανείς και σε καμία περίπτωση να πνίγεται από τα κοστούμια της παράστασης. Και
πάλι θα πω ότι για να το επιτύχεις αυτό θέλει καλή δουλεία σε βάθος χρόνου στις
πρόβες αλλά και εσωτερική πειθαρχία όπως και υπομονή.
Ο ήχος
και ο φωτισμός, έδεσαν απόλυτα με την παράσταση και αυτό οφείλεται στη δουλεία
του Σάββα Ιωαννίδη. Ενώ τη μουσική
επιμέλεια ανέλαβε το Στούντιο Ράδιο
Ακρίτες. Αυτοί οι αφανείς εργάτες της παράστασης ήταν αλάνθαστοι και τα
κατάφεραν υπό αντίξοες συνθήκες, καθώς δεν είχαμε να κάνουμε με ένα
επαγγελματικό θέατρο αλλά με τη σκηνή μιας αίθουσας εκδηλώσεων ενός γυμνασίου.
Οι ερμηνείες:
Η κωμωδία για να είναι επιτυχημένη πρέπει να
διαβάζεται από ηθοποιούς οι οποίοι μπαίνουν στο πνεύμα του συγγραφέα και του
σκηνοθέτη. Οι ρόλοι οι οποίοι απαρτίζουν το έργο πρέπει να έχουν οντότητα. Αυτά
τα δύο στοιχεία συνυπήρξαν στη συγκεκριμένη παράσταση. Οι μορφές που ερμήνευσαν
το έργο μπήκαν για τα καλά στο νόημα της εν θέματι εποχής, αλλά και στις
επιδιώξεις του σκηνοθέτη κου Γεωργιάδη.
Η Τασούλα
Ορφανίδου στο ρόλο της Στοφορίνας ήταν χειμαρρώδης. Πέτυχε απόλυτα να μας
αποτυπώσει την εικόνα της Πόντιας γυναίκας η οποία έχει μπλέξει σε ένα γάμο με
ένα μπαγαπόντη και τεμπελάκο σύζυγο. Με
συνεχείς χειρονομίες και ακατάληπτα λογύδρια εξέφραζε σε κάθε σκηνή την
αγανάκτηση της. Θύμισε σε όλους πολλές Πόντιες «θείες» που κυνηγούσαν τους
άντρες τους στα καφενεία όπου ρεμπέλιαζαν. Η ηθοποιός όμως δεν ήταν
επίπεδη. Η Ορφανίδου έβγαλε συναίσθημα κατατρομαγμένη, όταν ο Τοξανγιαλάντς
(Σάκης Παναγιωτίδης) της είπε ψευδώς πως ο Βέβαιας έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Το ρόλο του Βέβαια ερμήνευσε ο ίδιος ο
Γεωργιάδης. Εκτός από το σκηνοθετικό και συγγραφικό ταλέντο μας έδειξε ότι
διαθέτει και αστείρευτο υποκριτικό. Μπήκε στο πετσί του ρόλου και προκάλεσε
άφθονο και πηγαίο γέλιο. Έχοντας μονίμως ιδρωμένο το πρόσωπο από το φόβο για τη
Στοφορίνα και κάνοντας συνεχώς τις απαραίτητες γκριμάτσες, με το βλέμμα του
μικροαπατεώνα που λέει το ένα ψέμα πίσω από το άλλο, έδωσε στο κοινό αυτό που
απαιτούσε ο ρόλος. Αεικίνητος επί σκηνής, ο Γεωργιάδης μας χάρισε μια
απολαυστική ερμηνεία.
Ο Γιώργος
Βαλετόπουλος (Γιωρίκας) στην πρώτη σκηνή του έργου μας ξεκλειδώνει το
χαρακτήρα του Βέβαια. Το πετυχαίνει και με το βλέμμα του, είναι συνεχώς έτοιμος
να γελάσει αλλά συγκρατείται. Κρατάει τα προσχήματα ώστε να αφήσει το Βέβαια να
δείξει ποιος πραγματικά είναι ο μεγάλος του φόβος. Συμπαραστάτης του ο Γιάννης Σταλίδης (Κωστής), ο οποίος
συνέχεια καμώνεται ότι ακούει με προσοχή το Βέβαια. Το σοβαρό ύφος που έχει σε
όλη τη σκηνή αλλά και οι χειρονομίες του, βοήθησαν εξίσου στην εξέλιξη της
παράστασης ώστε να βγει γέλιο από τα καμώματα του Βέβαια. Ο καφετζής Πανίκας (Λάμπης Παπαθανασιάδης) κάθεται αλλά και
κινείται σε δεύτερο πλάνο στη σκηνή. Παίζοντας συνέχεια ποντιακή λύρα (κεμετζέ)
γεμίζοντας έτσι με περισσότερο ποντιακό χρώμα την παράσταση, υποβοηθά
ταυτόχρονα τους άλλους δύο στο ξεδίπλωμα του χαρακτήρα του Βέβαια.
Η Βασιλεία Μαυρίδου, στο ρόλο της
Ελπινίκης ήταν όπως την περιμέναμε: Όμορφη, σεμνή, μετρημένη, άριστα ενδεδυμένη
αλλά και με κινήσεις προσεκτικές όπως απαιτούσε ο ρόλος της. Το ζεύγος
Ηλία-Σωτηρίας (Νίκος Αβλαστημίδης-Δόξα
Ορφανίδου) εισέρχεται στο σπίτι του ζεύγους Βέβαια και Στοφορίνας, και με
αφορμή το κυριακάτικο τραπέζι δίνει την ευκαιρία να αντιπαρατεθούν οι οικοδεσπότες. Η σκηνή
χαρίζει άπειρο γέλιο στο θεατή. Έξυπνοι διάλογοι, καλά ζυγισμένοι και χωρίς
υπερβολές οι οποίες θα μετέτρεπαν το έργο σε φαρσοκωμωδία. Παράλληλα όμως μας ταξιδεύουν και έναν και πλέον αιώνα πίσω, στον
ελληνικό Πόντο. Οι φιγούρες του έργου είναι, όπως είπαμε, πρόσφυγες πρώτης
γενιάς και μεταφέρουν αυτούσια εικόνες από τον Πόντο. Μια από αυτές ήταν
και το κυριακάτικο τραπέζι, το οποίο έδινε την ευκαιρία στους Πόντιους να
βάλουν τα καλά τους (ευρωπαϊκά) ρούχα και να επισκεφθούν συγγενείς και φίλους.
Η Ρούλα Γεωργιάδου (η Μαμή) αναλαμβάνει
το ρόλο του «Από μηχανής Θεού» στο
τέλος της παράστασης. Τακτοποιεί τα πράγματα λύνοντας την παρεξήγηση που γέννησε
η φάρσα του Τοξαγιαλάντη, αναγκάζοντας τη Στοφορίνα να πει στο Βέβαια: «Αν λέγοσε έναν κακό λόγο, αν κακοκαρδίζοσε
να ξεραίνεται το στόμαμ!» Έτσι το ζευγάρι συμφιλιώνεταικαι πέφτει η αυλαία…
Άφησα
για το τέλος την αναφορά μου στον ρόλο του Τοξογιαλάντη. Ο Τοξογιαλάντς
αρέσκεται στο να βάζει φυτίλια σε μορφές όπως ο Βέβαιας και η Στοφορίνα.
Αντικειμενικός στόχος το γέλιο, η πλάκα και η ανακατωσούρα. Άριστος «φυτιλίδης»
ο Σάκης Παναγιωτίδης, ερμήνευσε το
ρόλο Τοξογιαλάντη με γρήγορα περάσματα από τη σκηνή, σαν τη σπίθα που βάζει τη
φωτιά. Στάθηκε αφορμή η Στοφορίνα να «πάρει
με τα ξυλέας το Βέβαια», αλλά και «να
κλαίει και να φτουλίεται (ξεμαλιάζεται) από τη στεναχώρια του!»
Συμπερασματικά
θα σας έλεγα ότι αν σας δοθεί ευκαιρία να παρακολουθήσετε ποντιακό θέατρο θα
σας έλεγα να πάτε και πάλι να πάτε! Η
παρακολούθηση ενός τέτοιου θεάματος είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία ώστε να
μπει κανείς στο νόημα του ποντιακού πολιτισμού. Δικαίως οι ηθοποιοί, η πρόεδρος
του Συλλόγου, αλλά και οι συντελεστές της παράστασης χειροκροτήθηκαν
παρατεταμένα από τους θεατές. Όρθιο το κοινό αναγνώρισε την επίπονη
προσπάθεια τους αλλά και την ζωτικής σημασίας προσφορά τους στην παράδοση. Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη
δουλειά τους…
Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Νίκος Αλβανούδης:
-Ο
Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε
στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες
διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής
Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής
Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του
Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει
Αγγλικά και Γερμανικά.
Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την εντυπωσιακή μουσικοχορευτική παράσταση «Ξεριζωμός»,
που σκηνοθέτησε η σπουδαία σκηνοθέτιδα και ηθοποιός Ελένη (Νέλλυ) Δελλή.
Πιο συγκεκριμένα, στις 1 Οκτώβρη 2022 σε ένα
ασφυκτικά γεμάτο, με πάνω από 1.500 θεατές, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης είχαμε
την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα υπερ-θέαμα που μόνο γνώστες του χώρου του
θεάτρου (όπως η Δελλή) μπορούν να εγγυηθούν. Όλοι φύγαμε καλύτεροι μετά από
αυτήν την παράσταση. (Είχε προηγηθεί η πρεμιέρα στο Ανοιχτό Θέατρο Χαλκηδόνας
την 24 Σεπτεμβρίου 2022.)
Ο Δήμος
Χαλκηδόνας σε συνεργασία με Πολιτιστικούς Συλλόγους αλλά και θεατρικές ομάδες
της περιοχής, συνετέλεσαν σε αυτή την ηχηρή παράσταση. Περισσότεροι από 250
μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Όλα αυτά υπό
την καθοδήγηση φυσικά της κυρίας Δελλή.
Στο
μήνυμα του ο Δήμαρχος Χαλκηδόνος,
Σταύρος
Αναγνωστόπουλος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι “η φετινή επέτειος των 100 χρόνων είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο και να
τιμήσουμε τη γενιά της προσφυγιάς, που με μοναδικό σθένος έχτισε μια νέα ζωή,πρόκοψε και φέροντας
μαζί τα ιδιαίτερα πολιτιστικά στοιχεία της, διαμόρφωσε τη σύγχρονη Ελλάδα”. “Έχουμε υποχρέωση να διατηρήσουμε άσβεστη τη φλόγα της ιστορικής
μνήμης και να τη μεταδώσουμε στη νέα γενιά και σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει και κανείς
δεν πρέπει να μην γνωρίζει. Έχουμε υποχρέωση να μην επιτρέψουμε την ιστορική λήθη και να
αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια. Γιατί η ιστορία μας, με τα διδάγματα, τις καταστροφές και τους θριάμβους της αποτελεί τον οδηγό για
ένα πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μέλλον”, τονίζει ο Δήμαρχος Χαλκηδόνος.
Το μυθιστόρημα:
Η
εξέλιξη βασίστηκε πάνω στο πασίγνωστο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα»:
Η ζωή του Μικρασιάτη Μανώλη Αξιώτη, που
αφηγείται τις δοκιμασίες του στα Ματωμένα Χώματα, μεταφέρεται στις σελίδες
του βιβλίου της Σωτηρίου. Με έντονο το στοιχείο της μνήμης, και μέσα από μία
έντονη αλληλουχία αφηγήσεων και σκηνών, ο θεατής παρακολουθεί τη ζωή του ήρωα
από την ήρεμη αγροτική ζωή στο χωριό Κιρκιντζέ, στα απάνθρωπα τάγματα εργασίας
Αμελέ Ταμπουρού, το σκληρό μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ και το προσφυγικό ταξίδι
στην Ελλάδα. «Θηρίο είν’ ο άνθρωπος»,
μονολογεί ο ήρωας, για να περιγράψει όχι μόνο το πόσα μπορεί να αντέξει, αλλά
και το πόσα φριχτά μπορεί να πράξει.
Όταν η Νέλλυ μεγαλουργεί…
Η Δελλή
ετοίμασε μια παράσταση-μνημόσυνο για τους προγόνους μας, με αφορμή την επέτειο
των 100 χρόνων από τη συντριβή του ελληνικού στρατού και πληθυσμού στη Μικρά
Ασία.
Η
γνωστή σκηνοθέτιδα είχε να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση: Να φέρει εις
πέρας μια τεράστια θεατρική παραγωγή. Ηθοποιοί, κομπάρσοι, χορευτές μουσικοί
κλπ έπρεπε να συντονιστούν απόλυτα και παρουσιάσουν αποτέλεσμα. Αυτό απαιτούσε
σκληρή και δουλεία. Η Δελλή εργάστηκε σκληρά και μεθοδικά για περίπου εννέα
μήνες (από τον προηγούμενο Δεκέμβρη), με τη συνεργασία όλων των συντελεστών.
Έχουμε
αναφερθεί και σε άλλα άρθρα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας σκηνοθέτης
όταν καλείται να εργαστεί με μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Οι άνθρωποι αυτοί
αφήνουν τη δουλειά τους και αφιερώνουν τον πολύτιμο ελεύθερο τους χρόνο στις πρόβες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχαμε να κάνουμε με μια ολιγομελή θεατρική
ομάδα αλλά με ένα σύνολο ομάδων, απαρτιζόμενων από εκατοντάδες μέλη. Το
αποτέλεσμα που είδαμε και θαυμάσαμε ήταν σε απόλυτο βαθμό επαγγελματικό. Αν
δηλαδή κάποιος δεν είχε στο χέρι του το σημείωμα της παράστασης θα ήταν βέβαιος
ότι την συνετέλεσαν επαγγελματίες χορευτές και ηθοποιοί. Όλα αυτά ήταν βουνό
για τη σκηνοθέτιδα, πλην όμως με το μεθοδικό χαρακτήρα που διακρίνει το έργο
της κατάφερε να ετοιμάσει τους δρώντες ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Θα
σταθώ επίσης στην ¨πρόκληση¨ του Μεγάρου Μουσικής. Ο
στόχος που τέθηκε για την κατασκευή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης ήταν
αυτός ενός σύγχρονου, διεθνών προδιαγραφών πολιτιστικού και συνεδριακού
κέντρου, το οποίο να έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί ένα μεγάλο εύρος
εκδηλώσεων, από συναυλίες, παραστάσεις θεάτρου και όπερας, μπαλέτα, καλλιτεχνικές
και πολιτιστικές εκθέσεις, μέχρι και συνεδριακές εκδηλώσεις.Σχεδιάστηκε έτσι ένα
κτίριο που αφενός πληροί όλες τις προϋποθέσεις για το σκοπό αυτό, αφετέρου
αποτελεί ένα κτίριο ορόσημο (κτίριο
Μ1), ένα κόσμημα για την πόλη, στο οποίο συνυπάρχουν τα
στοιχεία μιας μεγάλης αίθουσας
συναυλιών (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής), ενός χώρου υποδοχής του κοινού
(φουαγιέ),γραφείων
για τις διοικητικές και τεχνικές υπηρεσίες, καθώς και όλων των
απαραίτητων εγκαταστάσεων
για την υποστήριξη των εκδηλώσεων (καμαρίνια, αίθουσες
δοκιμών, αποθήκες οργάνων κ.α.). Παράλληλα, έχει ληφθεί μέριμνα για τους
πολίτες με αναπηρίες, με την κατασκευή κατάλληλων θέσεων και ανελκυστήρων. Η
εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την ιστορία της
πόλης, συνδυάζοντας στοιχεία τόσο από το λαμπρό βυζαντινό παρελθόν όσο και από
το μετέπειτα κοσμοπολίτικο ρόλο της. (Από
τον επίσημο ιστότοπο του Μεγάρου)
Κάποιες
φορές έχει τύχει να να παρακολουθήσω παράσταση ή συναυλία στο Μέγαρο και να
χάσω ¨επεισόδια¨ από αυτή εξαιτίας της εντυπωσιακότητας του κτιρίου, η οποία μου απέσπασε την προσοχή. Η
παράσταση όμως ξεπέρασε την ομορφιά του Μεγάρου και έπεισε το θεατή να
επικεντρωθεί στη δράση παραβλέποντας την ομολογουμένως εντυπωσιακή δομή.
Σε κάθε
περίπτωση οι επιμέρους δομές των σκηνών του «Ξεριζωμού» στήριξαν την τελική
δομή του έργου Η διάρθρωση της τρίωρης παράστασης ήταν εξαιρετική. Ακολουθώντας
χρονικά τα βασικά κεφάλαια του μυθιστορήματος, η Δελλή επέλεξε τους ποιο hot διαλόγους και περιβάλλοντας τους με
παραδοσιακά χορευτικά περικαλύμματα από όλες τιςπεριοχές της Μικράς Ασίας, συνέθεσε μια
παράσταση που θα συζητιέται για χρόνια. Μικρασιάτες, Πόντιοι, Καππαδόκες,
Θρακιώτες κλπ συναντήθηκαν επί σκηνής και μας μετέφεραν στα πιο δραματικά
χρόνια της νέας ελληνικής ιστορίας.
Η
επιλογή των σκηνικών αλλά και των ενδυμάτων ήταν αυτή που έπρεπε να είναι. Τα
κοστούμια προσαρμόστηκαν άριστα στην εποχή, την οποία μας ταξίδεψε το έργο. Η
Δελλή αναμφίβολα σχεδίασε χώρο και σκηνικά με το σκηνοθετικό γνώμονα της
αποτύπωσης μιας συγκεκριμένης εποχής.
Προσωπικά
θα σταθώ στη σκηνή της απελευθέρωσης της Σμύρνης. Ο θεατής για αρκετή ώρα πριν
βυθιζόταν στην άβυσσο της τουρκικής βαρβαρότητας. Μέσα σε μία στιγμή η Δελλή
παρουσιάζοντας την άφιξη του στρατού στη Σμύρνη, τράβηξε το θεατή από το σκοτάδι
και τον έβγαλε στο φως όπου ανέπνευσε ανακουφισμένος καθαρό αέρα…
Κλείνοντας
θα πούμε για τη (Νέλλυ) Δελλή:Ότι η διακεκριμένη ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Νέλλυ ΔελΛή τιμήθηκε για την πολύχρονη προσφορά της στα πολιτιστικά δρώμενα του Δήμου Ωραιοκάστρου, στα πλαίσια των εγκαινίων της Αίθουσας Πολιτισμού, στο κτίριο “Παύλος Μελάς”, στο Ωραιόκαστρο, στις 3 Ιουλίου. Ενώ πριν λίγο καιρό το η συγκεκριμένη αίθουσα έλαβε το όνομα της ύστερα από απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου της Δημοτικής Κοινότητας Ωραιοκάστρου. Επιπρόσθετα η κα Δελλή θα είναι υποψήφια στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές με το συνδιασμό του περιφεριάρχη κου Απόστολου Τζιτζικώστα…
Ολόκληρη την παράσταση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα,
μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996
εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της
Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της
Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και
της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού
Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς αστυνομικών υποθέσεων, τη " Φωτιά της σωτηρίας" του Φιλίπ Λεβίν.
Το έργο αποτελεί παραγωγή της Κυπριακής Κρατικής Κρατικής Ραδιοφωνίας
Υπόθεση:
Το τμήμα ελέγχων μιας μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας κατά την διάρκεια ελέγχου των συμβάσεων που υπογράφονται στα περιφερειακά της καταστήματα εντοπίζει την τροποποίηση ενός συμβολαίου η οποία δημιουργεί ανησυχία. Σύμφωνα με την τροποποίηση διπλασιάζεται το ποσό αποζημίωσης που θα λάβει ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης κατασκευής ενδυμάτων σε περίπτωση φωτιάς. Ο βιομήχανος επικαλέστηκε το γεγονός ότι την εποχή αυτή στο εργοστάσιο υπάρχει διπλάσια ποσότητα ενδυμάτων απ΄οτι συνήθως.
Οι φήμες λένε ότι η εταιρεία έχει στοκάρει μεγάλη ποσότητα καλοκαιρινών ενδυμάτων τα οποία δεν μπορεί να προωθήσει στην αγορά και με δεδομένο ότι η καλοκαιρινή σεζόν πλησιάζει στο τέλος της πιθανότατα η εταιρεία να οδηγηθεί σε οικονομική καταστροφή.
Η ασφαλιστική εταιρεία στέλνει τον ειδικό ντετέκτιβ Barnabie να επιβεβαιώσει για το αν στο εργοστάσιο τηρούνται οι κανόνες πυρασφάλειας που ορίζει το συμβόλαιο. (Greekradiotheater)
Ο Λεβίν γεννήθηκε το 1928 στο Ντιτρόιτ και πέθανε το 2015 στην Καλιφόρνια, ενώ παντρεύτηκε δύο φορές και απόκτησε τρία παιδιά. Το 1995 βραβεύτηκε με το Πούλιτζερ καλύτερου ποιητικού βιβλίου. Διακρίθηκε πολλές φορές κερδίζοντας πλήθος βραβείων. Υπήρξε τέλος μεταξύ άλλων και στιχουργός αρκετών γνωστών τραγουδιών.
Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι "Ισοβιτης"
Στο παρόν άρθρο θα αναλύσουμε ορισμένες
απόψεις των ανθρώπων της αρχαιότητας για τα όνειρα και τη Νεκρομαντεία. Θα αντλήσουμε υλικό από τις τραγωδίες Πέρσες και Χοηφόροιτου Αισχύλου.
Σκοπός μας θα είναι να καταδείξουμε πως λειτουργούν τα όνειρα και οι πρακτικές
της Νεκρομαντείας στη δραματουργική
παραγωγή του Αισχύλου.
Ο Άδης αναφερόταν και ως Άιδης, Αιδωνεύς, Εύβουλος, Ευρύπυλος, Κλυμενος, Αγησίλαος, Κρατερός. και ήταν αόρατος χάρη στο κράνος που φορούσε. Η Αχερουσία λίμνη αποστραγγίστηκε το 1960...
Για τα όνειρα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν καταρχήν
την άποψη ότι είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι κοιμώμενοι
στο ναό, όντας άρρωστοι θα τους αποκαλύπτονταν η θεραπεία μέσω κάποιου ονείρου
(εγκοίμηση). Η εγκοίμηση γινόταν σε ειδικούς τόπους (σπήλαια, χάσματα της γης,
ιερά) όπου ήταν δυνατή η επικοινωνία με τους νεκρούς, τα χθόνια πνεύματα ή τους θεούς, μιας και τα χάσματα της γης αποτελούν
για την αρχαϊκή αντίληψη μια πύλη για τον Κάτω
Κόσμο. Πέρα από τα φαντάσματα και τα είδωλα, το όνειρο κατά τις αντιλήψεις
των αρχαίων παρουσίαζε και αλήθειες.
Η Νεκρομαντεία
είχε πανάρχαιες ρίζες στην αρχαιοελληνική παράδοση. Μέσω αυτής επικαλούνταν
τους νεκρούς για μαντικούς σκοπούς, η
συσχέτιση της Νεκρομαντείας με τη μαντική είναι αδιαμφισβήτητη. Η μαντική
εμπειρία οδήγησε στην τεχνική αναζήτηση πληροφοριών μέσω των ονείρων. Το
σύστημα των ονειροκριτικών, κάνει
καίριες όμως διακρίσεις στην αποκρυπτογράφηση των ονειρικών συμβόλων, ανάλογα
με μεταβλητές όπως το επάγγελμα και η κοινωνική θέση ή τα έθιμα της πόλης του
ονειρευόμενου.
Η πίστη των αρχαίων Ελλήνων στην αθανασία της
ψυχής σχετίζονταν με τη Νεκρομαντεία.
Βασίζεται στην πεποίθηση ότι η επικοινωνία με τα μέλη που δεν ανήκουν πλέον στη
σφαίρα του φυσικού κόσμου μπορεί να προσφέρει στους θνητούς πληροφορίες που δε
θα μπορούσαν να αποκτήσουν διαφορετικά, για το λόγο αυτό οι ψυχές ανακαλούνται
από τον Κάτω Κόσμο. Η Νεκρομαντεία συνδέεται επίσης ξεκάθαρα
και με την αρχαία ελληνική μαγεία. Η σύνδεση της Νεκρομαντείας με τη μαγεία προκύπτει από το γεγονός ότι ο νεκρός
εξαναγκάζεται να εμφανιστεί, για να δώσει τους χρησμούς, ακριβώς όπως στη
μαγεία οι θεότητες και οι φυσικές δυνάμεις εξαναγκάζονται να πράξουν τα όσα
τους ζητούν οι μάγοι.
Η Εριχθώ
Τα όνειρα στον Αισχύλο θα θεωρηθούν μηνύματα
των νεκρών. Οι νεκροί θα δώσουν, κατά βάση, τη σοφία τους για το παρόν, ενώ δε
θα είναι ξεκάθαρη η γνώση που κατέχουν οι νεκροί. Στους Πέρσες περιγράφεται διεξοδικά (στίχ. 176-200) το εφιαλτικό όνειρο
της βασίλισσας Ατόσας. Η βασίλισσα, με την εμφάνιση της θα πει: «Πάντα πολλά όνειρα νυχτερινά βλέπω, αφότου ο
γιος μου ετοίμασε στρατό και για των Ιώνων τη γη τράβηξε να την κουρσέψει
θέλοντας· ωστόσο ως τώρα δεν είδα τόσο φανερό όνειρο όσο της νύχτας που μας
πέρασε και θα σου το πω». Έτσι η Ατόσα, γυναίκα του Δαρείου και μητέρα του
Ξέρξη διηγείται το εφιαλτικό όνειρο που είδε και την τάραξε και αποφασίζει να
εξευμενίσει τους θεούς με προσφορές.Το
όνειρο της βασίλισσας αποτελεί πρόρρηση της καταστροφής εξαιτίας, κυρίως της
αλαζονείας του Ξέρξη, και ειδικότερα της προσπάθειας ζεύξης Ασίας Ευρώπης από
αυτόν.
Ο Αισχύλος θα χρησιμοποιήσει έντεχνα τις
προειδοποιήσεις των ονείρων. Η Ατόσα στους Πέρσες
θα ζητήσει συμβουλή από τους γέροντες του Χορού για το κακό όνειρο που έχει
δει το προηγούμενο βράδυ. «Σ’ αυτά μια
που είναι έτσι, του λόγου μου σύμβουλοι γίνετε για χάρη μου, Πέρσες, έμπιστοι
μου γέροντες· γιατί όλες οι καλές συμβουλές για μένα είναι από εσάς». Στο πρώτο στάσιμο των Περσών, θα
έρθουν στο προσκήνιο τα ανησυχητικά όνειρα που φέρνουν την καταστροφή. Έτσι ο
Χορός θα μιλήσει με επιφυλάξεις στη βασίλισσα, ως εξής: «Μητέρα δε θέλουμε με λόγια ούτε να σε φοβίσουμε πολύ ούτε θάρρος να σου
δώσουμε. Στους θεούς παρακαλώντας πάνε αν είδες όνειρο κακό· ζήτησε τους αυτό
να το ξορκίσουν, και να γίνει το καλό, για σένα και για τα δικά σου παιδιά, για
τη χώρα, για όλους τους αγαπημένους».
Στις Χοηφόρους
το όνειρο της Κλυταιμνήστρας με το φίδι θα ερμηνευτεί από τον Ορέστη ότι
αυτός είναι το φίδι και τη σκοτώνει. Ο Ορέστης λέει: «με βία θα χαθεί κι αυτή· κι εγώ θα γίνω φίδι κι αυτή θα τη σκοτώσω όπως
λέει το όνειρο αυτό». Ο Ορέστης, λοιπόν, συνδιαλέγεται με την κορυφαία του
Χορού με αντικείμενο την εξήγηση του ονείρου της Κλυταιμνήστρας, και εκεί
αποκαλύπτει το σχέδιο του ερμηνεύοντας το όνειρο. Στον Αισχύλο οι χρησμοί ή το
όνειρο φαίνονται απλώς να ενισχύουν το φόβο ή τις προσδοκίες των σκηνικών
προσώπων.
Χοηφόροι, σε σκηνοθεσία Λίλλυ Μέλεμε
Αργότερα, στο ίδιο έργο, έρχεται η
επιβεβαίωση από την Κλυταιμνήστρα τη στιγμή που τη σκοτώνει ο Ορέστης: «Αλήθεια, πολύ μάντης ήταν ο φόβος από το
όνειρο». Ο Χορός επιβραβεύει τον Ορέστη ότι ελευθέρωσε το Άργος, με έμμεση
αναφορά στο όνειρο της Κλυταιμνήστρας και έτσι μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι
οι ψυχές των νεκρών, εν προκειμένω του Αγαμέμνονα, έχουν δύναμη να στείλουν
μηνύματα ή να ζητήσουν εκδίκηση μέσω των ονείρων: «Την πόλη ολόκληρη των Άργειων ελευθέρωσες κόβοντας εύκολα το κεφάλι των
δύο φιδιών». Ενώ ο Ορέστης βλέπει τις Ερυνίες: «Α,α! Γυναίκες υπηρέτριες αυτές εδώ σαν τις γοργόνες σταχτόμαυρα
ντυμένες και πλακομαζωσμένες με πλήθος από φίδια· δε μπορώ να μείνω άλλο εδώ».
Στην πραγματικότητα η γλώσσα των ονείρων και του χρησμού, η ερμηνεία και η
επίτευξη του σκοπού διαμορφώνει πολλές τραγωδίες του Αισχύλου.
Η νεκρομαντεία
σχετίζονταν με την ηρωολατρεία,
ήταν η επικοινωνία με τους ένδοξους νεκρούς. Η αντίληψη περί επικοινωνίας με
τους νεκρούς υπήρχε ήδη σταθεροποιημένη από τον 8ο αιώνα (Νεκυία, Οδύσσεια). Ο Όμηρος κάνει την
πρώτη φιλολογική αναφορά πριν από τον 8ο αιώνα. Στη σκηνή της
ανάδυσης του φαντάσματος του Δαρείου στους Πέρσες
είναι έντονο το ύφος της Νεκυομαντείας.
Σε γενικές γραμμές η μαγεία κατακρίνεται στην
τραγωδία της κλασικής περιόδου. Ο Οιδίποδας απευθύνεται στον Τειρεσία: «Με ύπουλη ενέργεια ζητάει να μου στερήσει,
στέλνοντας μου έναν τέτοιο πανούργο απατεώνα». Ενώ στον Ορέστη του Ευριπίδη η απορία του Φρυγά
σκλάβου είναι αν η εξαφάνιση της Ελένης οφείλεται ή απατεώνα σκλάβο: «Δεν ξέρω πώς -
με τίποτα αλοιφές που φτιάχνουνε οι μάγισσες, με ξόρκια ή με θέλημα θεού...
πάντως στο σπίτι δεν ήτανε... Καπνός!»
Η βασίλισσα Ατόσα ζητά, στους Πέρσες από το Χορό να φέρει στον πάνω
κόσμο το Δαρείο. Στο σημείο αυτό λαμβάνει χώρα μια σκηνή νεκρομαντείας. Ο Χορός
αφήνεται σε μια παράξενη μιμική, βίαιη, λέγοντας συγχρόνως παράξενα λόγια και
ονοματοτοπίες. Αυτή η μαγική δύναμη του άγριου τραγουδιού κάνει το Δαρείο να
βγει από τον τάφο. «Βασιλιά μου παλιέ
έλα, φτάσε· έλα στην κορυφή του τάφου σου σηκώνοντας του ποδιού σου το
κροκόβαφο σαντάλι και της βασιλικής τιάρας σου το φαλακρό φανερώνοντας».Η μαγική επίκληση του Χορού θα έχει ως
αποτέλεσμα την ανάδυση του Δαρείου από τον τάφο.
Πέρσες του Αισχύλου
Για το κάλεσμα της ψυχής του Δαρείου από τον
τάφο προσφέρονται χοές από την Ατόσα,
και γίνεται παράκληση για την καλοσύνη των χθόνιων
θεών. Λαμβάνει χώρα η σκηνή της νεκρομαντείας. Η μετάβαση στον άνω κόσμο όπως
λέει και ο ίδιος ο Δαρείος δεν είναι εύκολη. Ο Δαρείος θα πει μόλις εμφανιστεί
στον κόσμο: «Κι εσείς θρηνείτε, καθώς
στέκεστε δίπλα στον τάφο μου, με θρήνους τρανούς που τις ψυχές σηκώνουν απ' τον
Άδη, πονετικά με κράζετε όμως δεν είναι εύκολο να βγεις από κει οπωσδήποτε κι
οι θεοί του κάτω κόσμου να παίρνουν είναι πιο καλοί παρά πίσω να δίνουν».
Ο Δαρείος θα μιλήσει για τα μελλούμενα
εξαιτίας κάποιων χρησμών που κατείχε ενώ ζούσε. Ο νεκρός βασιλιάς επιβεβαιώνει
ότι πραγματοποιήθηκαν οι προβλέψεις των θεών: «Αλίμονο, ήρθε των χρησμών η επαλήθευση στου παιδιού μου την κεφαλή
έριξε ο Δίας το τέλος τωνχρησμών κι εγώ
βέβαια έλεγα πως ύστερα από καιρό πολύ θα τελειώσουν οι θεοί αυτά». Σε
καμία περίπτωση δεν προφητεύει αλλά συμπεραίνει και δίνει πολλές συμβουλές.
Σύμφωνα με τις αντιλήψεις οι νεκροί κατέχουν γνώσεις που κατείχαν ως ζωντανοί.
Ενώ γενικά οι νεκροί απαιτούν κανονικές κηδείες. Αν τιμηθούν σωστά οι νεκροί θα
βοηθήσουν τους ζωντανούς, σε περίπτωση που αυτό χρειαστεί. Έτσι γίνεται
αντιληπτό και ότι υφίστανται κατά τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και
δοσοληψίες μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Η εμφάνιση του Δαρείου επί σκηνή συμβολίζει
την ανάκληση της συλλογικής μνήμης ενός λαού (στίχ. 769-786), δηλαδή την
ιστορική μνήμη. Αυτό ενέτεινε ακόμη περισσότερο τη βασική λειτουργία του έργου
που είναι η συστηματοποιημένη δραστηριοποίηση όχι θρησκευτικών ή
παραθρησκευτικών αντιλήψεων όπως η επικοινωνία με τους νεκρούς, αλλά
πνευματικών και ηθικών αξιών όπως η Ύβρις
και η Δίκη. Δίνοντας έτσι μια
έντονη αστική διάσταση, όπως η ιστορική συνείδηση.
Οδυσσέας και Τειρεσίας στον Άδη
Συμπερασματικά, τα όνειρα κατά την κλασική
εποχή αλλά και γενικά στην αρχαιότητα θεωρούνταν ότι είχαν θεραπευτικές
ιδιότητες. Η Νεκρομαντεία, που
απασχόλησε και τους τρεις τραγικούς ποιητές,συνδέθηκε με τη μαντική και τη
μαγεία. Στους Πέρσες, ο Αισχύλος θα
μας διδάξει ότι τα μηνύματα των νεκρών περιλαμβάνουν προειδοποιήσεις, καθώς
επίσης και ότι οι νεκροί κατέχουν γνώσεις που είχαν ως ζωντανοί. Στις Χοηφόρους,τέλος, το όνειρο της Κλυταιμνήστρας θα έχει σημαντικό ρόλο στην
εξέλιξη της υπόθεσης της τραγωδίας.
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα,
μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996
εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της
Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της
Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και
της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού
Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
Στην ανάλυση που θα ακολουθήσει θα
επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε την έννοια της Άτης όπως την παρουσίασε ο Αισχύλος. Θα επικεντρωθούμε στο έργο Πέρσες, στο οποίο θα διαδραματίσει
νευραλγικό ρόλο. Ο ρόλος της Άτης στην
τραγωδία Πέρσες, θα εκφραστεί μέσω
της παραπλάνησης του Ξέρξη.
Η έννοια της Άτης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια Ύβρις, η οποία διαπράττονταν από έναν άνθρωπο. Η Ύβρις ενάντια στο συνάνθρωπο και η
ιεροσυλία ενάντια στους θεούς, είναι δύο αμαρτίες που τιμωρούνται από τη μοίρα
και τη Δίκη. Η Άτη είναι αυτή που προκαλεί τελικά τη θεϊκή δικαιοσύνη. Η
περιπέτεια των προσωπείων αναπαύεται
στη δικαιοσύνη του θεού. Η Ύβρις απαντάται
με την Άτην και οι δύο ισορροπούν
μέσα στη Δίκην.
Ο Αριστοτέλης, επιπρόσθετα, πραγματεύεται την
απονομή τηςθεϊκής δικαιοσύνης μέσα από
την τραγωδία. Στην Ποιητική του
Αριστοτέλη απαντά κανείς την Άτη. Παρόλο
που η αριστοτελική προαίρεσις του
ήρωα (η επιλογή του τι να πράξει ή τι να αποφύγει) αποδεικνύει ότι το ήθος του
είναι χρηστόν, πολύ συχνά η Ύβρις (η αλαζονεία ή η υπερβολική
αυτοπεποίθηση) οδηγεί στην Άτην (τη συσκότιση
του νου), που συνήθως θεωρείται θεόσταλτη και στην αναπόφευκτη Νέμεσιν (την αναμενόμενη τιμωρία). Όταν
ο άνθρωπος υπερβαίνει κάποια όρια τότε οδηγείται στην παγίδα της Άτης. Από το μέρος των θεών η Άτη είναι το πεπρωμένο, που αυτοί
στέλνουν από το μέρος των ανθρώπων, η Άτη
παριστάνεται σαν η τύφλωση, που στην αρχή έρχεται χαμογελαστή, τους θολώνει
όλο και περισσότερο το μυαλό, τους ξεγελά και τους αφήνει τέλος να τραβήξουν το
δρόμο της καταστροφής τους.
Το νόημα της Άτης σκανδαλίζει και τονΠλάτωνα
στην Πολιτεία: «Αν κάποιος ισχυριστεί ότι ο Πάνδαρος, που πάτησε τους όρκους και τις
σπονδές, το έκανε με την υποκίνηση της Αθηνάς και του Δία, δε θα του πούμε
«εύγε» ή ότι η διαμάχη των θεών και ο τσακωμός έγινε εξαιτίας της Θέμιδας και
του Δία, ούτε πάλι να ακούσουνε οι νέοι ότι, όπως λέει ο Αισχύλος, σπέρνει ο
θεός το κρίμα στους θνητούς όταν συθέμελα το σπιτικό τους να χαλάσει θέλει».
Όταν ο θεός θελήσει να εξοντώσει κάποιο σπιτικό φροντίζει να δημιουργηθεί
κάποια αιτία. Η λέξη Άτη έχει
αμφίδρομη πορεία: από την πλευρά του θεού την αρχική αιτία και από την πλευρά
του ανθρώπου το σφάλμα που επισύρει πάνω σ’ αυτόν τη μοίρα του. Ο άνθρωπος
ενεργεί σε κατάσταση τύφλωσης, η λέξη Άτη
τον οδηγεί κοντά στην αμαρτία.
Pierre-Paul Prudhon-Justice and Divine Vengeance Pursuing Crime
Στους Πέρσες
η Ατη θα είναι η παραπλάνηση στην
οποία θα υποπέσει ο Ξέρξης. Ο Χορός θα πει: «Γιατί πρόσχαρη χαϊδεύοντας τον στην αρχή παρασέρνει τον άνθρωπο στην
αρχή στα δίχτυα της η Άτη απ’ όπου θνητός να ξεμπλέξει και να ξεφύγει δεν
μπορεί».Στο στίχο 93 του έργου, θα
προηγηθεί η δόλια απάτη των θεών: «Γιατί
απ’ των θεών το θέλημα η μοίρα κρατά από παλιά και όρισε για τους Πέρσες».
Ποιος λοιπόν δύναται, κατά τον Αισχύλο, να αποφύγει την απάτη του θεού; Ο
Αγγελιοφόρος γνωρίζει πολύ καλά ότι το στρατό κατέστρεψε κάποιος θεός: «Αλλ’ έτσικάποιος θεός το στρατό μας
κατέστρεψε βαραίνοντας τη ζυγαριά μ’ όχι ισόμετρη τύχη.». Η Άτη τελικά θα αποτελέσει ένα αδιαπέραστο
τείχος.
Από την αρχή του έργου θα προσδιοριστεί η
παγίδα η οποία έστησαν στους Πέρσες οι θεοί. Εντελώς τρομακτικά θα ακουστεί μια
στροφή, που το περιεχόμενο της θα θυμίσει στους θεατές μια καταστροφική δύναμη,
τη δολοπλόκα απάτη του θεού, την Άτη,
που ξεγελά και παρασύρει τον άνθρωπο στα δίχτυα της. Ο Χορός θα διερωτηθεί: «Τη δολερή απάτη του θεού ποιος θνητός μπορεί
να την ξεφύγει; Ποιος που με πόδι γοργό εύκολο κάνει πήδημα;». Η υπερβολική
επιτυχία και τα πλούτη των Περσών ίσως ήταν αυτά που προκάλεσαν τη ζηλόφθονη
θεότητα που τους οδήγησε στην καταστροφή.
Η ήττα των Περσών είναι σίγουρα έργο δαιμόνων
και θεών όπως γίνεται αντιληπτό από την ανωτέρω σκηνή. Πράγματι οι λύπες των
Περσών δεν είναι μέσα στο χρόνο ένα ανήκεστο κακό: διπλασιάζονται ύστερα από
μια τέτοια σκηνή, από ένα αίσθημα φρίκης μπροστά στη δύναμη των θεών, αυτή η
δύναμη, χωρίς να ενεργεί ποτέ τυχαία, είναι τόσο αυστηρή, ώστε η σκοτεινή
συνείδηση της ενοχής ενώνεται στα μάτια μας με τη φύση του ανίσχυρου. Η Άτη οδήγησε τον Ξέρξη στα σύνορα της
Ελλάδας, έτσι ο πέρσης βασιλιάς έπραξε Ύβρι
και καταστράφηκε.
Ο Δαρείος καθώς εμφανίζεται στη σκηνή ως
φάντασμα, επισημαίνει ότι κάποιος φοβερός θεός τρέλανε τον Ξέρξη. Στο διάλογο
του με τη βασίλισσα θα πει: «Έτσι είναι·
βέβαια κάποιος θεός του άγγιξε τη σκέψη». Όταν ο άνθρωπος, εν προκειμένω ο
Ξέρξης, βιάζεται, τότε ο θεός του δίνει ένα χέρι προς την καταστροφή. Ο Δαρείος
ερμηνεύει τα γεγονότα: Η Ύβρις του
Ξέρξη που θέλησε να μετατρέψει τη θάλασσα σε ξηρά, δένοντας με αλυσίδες το
Βόσπορο, και τόλμησε γεμάτος ασέβεια να επέμβει στο θεϊκό χώρο της φύσης, έφερε
την καταστροφή που είχε αναγγελθεί από παλιά με ένα χρησμό. Ο Δαρείος θα
αναφέρει ότι: «Αλίμονο ήρθε η των χρησμών
η επαλήθευση· στου παιδιού μου την κεφαλή έριξε ο Δίας το τέλος των χρησμών· κι
εγώ βέβαια έλεγα πως ύστερα από καιρό πολύ θα τελειώσουν οι θεοί αυτά· αλλ’
όταν κάποιος κι ο ίδιος βιάζεται, βάζει χέρι κι ο θεός». Ο θεός λοιπόν
συνδράμει στην καταστροφή του, όποιον είναι έτοιμος για την πτώση του, όπως ο
Ξέρξης.
Εκτός από τους Πέρσες, η έννοια της Άτης εντοπίζεται και αλλού στο έργο του
Αισχύλου. Ενδεικτικά θα αναφερθεί ένα απόσπασμα από τους Επτά επί Θήβας. τους Επτά επί
Θήβας, στο στίχο 719 ο Ετεοκλής θα απαντήσει στο Χορό: «Αν σου τα δίνουν οι θεοί, δεν μπορείς να
αποφύγεις τα κακά». Κάτι το οποίο σαφώς συνδέεται με την έννοια της Άτης. Από τη μελέτη του έργου
διαπιστώνεται ότι όταν ο άνθρωπος πάει στην αμαρτία, δηλαδή, βρίσκει βοηθό το
θεό.
Την Άτη
ως έννοια την απαντάμε κυρίως στο έργο Πέρσες,
σε πλήρη ανάπτυξη. Ως έννοια η Άτη,
επιπλέον,προϋπάρχει της αισχυλικής
δραματουργίας. Η Άτη συνδέεται άμεσα
με την Ύβρη, είναι η δόλια απάτη ενός
θεού, καθώς για κάποια αιτία προκλήθηκε ο φθόνος προς κάποιο άνθρωπο. Ο
Αισχύλος πραγματεύεται εκτεταμένα την έννοια της απονομής της θεϊκής
δικαιοσύνης μέσα στο έργο του, και η Άτη σ’
αυτήν την πραγμάτευση έχει αυξημένο ρόλο.
Βιβλιογραφία:
1)GILBERTM, Αισχύλος,
ο δημιουργός της τραγωδίας, μετάφρ. Β. Μανδηλαρά, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα
1993.
2)Lesky A., Η τραγική ποίηση των αρχαίων Ελλήνων τ.1, από τη γέννηση του είδους
μέχρι το Σοφοκλή, μετάφρ. Ν. Χουρμουζιάδη, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1987.
3)Romily D. J., Αρχαία ελληνική
τραγωδία, μετάφρ. Ε. Δαμιανού-Χαραλαμποπούλου, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1990.
6)Γεωργουσόπουλος Κ., Κλειδιά και
κώδικες θεάτρου 2, αρχαίο δράμα, εκδ. Εστία Αθήνα 2002.
7)Ελλάδα, η ιστορία, ο πολιτισμός, το
σύγχρονο κράτος, τ.2, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2018.
8)Λεοντοπούλου Π., Η διαλεκτική της
θείας και ανθρώπινης βούλησης στον Αισχύλο, Διδακτορική Διατριβή, Αθήνα 2007.
9)Πλάτων, Πολιτεία, μετάφρ. Ν.
Σκουτερόπουλος, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2007.
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα,
μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996
εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της
Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της
Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και
της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού
Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
.jpg)
