Τι συμβαίνει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Σε αυτή την εκπομπή γίνεται απόλυτα κατανοητό τι έχει γίνει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Πώς η Αμερική παίζει τελικά στα δάκτυλα τη Ρωσία. Και γιατί οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ προτιμούν να χάσουν εδάφη προκειμένου να ξεφύγουν από τα νύχια των Ρώσων και να ενταχθούν στη Δύση.

 

Πριν και μετά την πτώση. Θάνος Βερεμης

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης οι Ρώσοι γνώρισαν συρροή επισκεπτών στη χώρα τους: δυτικούς συμβούλους, τραπεζικούς επενδυτές, πολιτικούς επιστήμονες με προβλέψεις για το μέλλον και αρκετούς απατεώνες. Οι περισσότεροι από αυτούς προσπαθούσαν να πείσουν τους ζαλισμένους ντόπιους ότι η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν το αποτελεσματικότερο προϊόν της προόδου.

Οι Ρώσοι έβλεπαν με δέος τους Δυτικούς και τις μεταρρυθμίσεις που επαγγέλλονταν. Πέρασαν και αυτοί από τα στάδια της κατάρρευσης, της ανεργίας και της καταδολίευσης της κρατικής περιουσίας από γηγενείς και ξένους ολιγάρχες.

Η σημερινή εικόνα της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν κατασκευάστηκε επί προεδρίας του Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος ακολούθησε κάθε δυτική συμβουλή εκείνης της εποχής. Το καθεστώς Πούτιν πιστεύει ότι ο δυτικός κόσμος κατέστρεψε σκόπιμα τη Ρωσία, κερδίζοντας τον Ψυχρό Πόλεμο σε καιρό ειρήνης.

Αν το πιο επικίνδυνο χαρα-κτηριστικό της Σοβιετικής Ενωσης ήταν η στρατιωτική της ετοιμότητα, οι χαράκτες της αμερικανικής ασφάλειας φρόντισαν μετά το 1990 να μην ανακύψει αυτός ο κίνδυνος για τον δυτικό κόσμο. Η σημερινή μακρόσυρτη σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας αποτελεί ζωντανή απόδειξη της στρατιωτικής παρακμής των Ρώσων.

Τα χειρότερα χρόνια για τους Ρώσους ήταν η περίοδος ανάμεσα στο 1988 και το 1998. Μετά άρχισε η βελτίωση. Το ρούβλι υποτιμήθηκε, οι εξαγωγές αυξήθηκαν και η τιμή του πετρελαίου σημείωσε άνοδο. Ομως η κοινωνία έπασχε από τις αναταράξεις των αλλαγών, με πτώση του προσδόκιμου ορίου ζωής και τις επιπτώσεις της παρηγοριάς του αλκοολισμού.

Από τα βιβλία για τον Πούτιν το πιο περιεκτικό είναι του Φίλιπ Σορτ (Henry Holt and Company, 2022). Πρόκειται για περιγραφή της καταγωγής του από εργατική οικογένεια και της ροπής του προς τις μυστικές οργανώσεις. Η KGB τον επιστράτευσε την τελευταία χρονιά του στο πανεπιστήμιο και τον απέσπασε στην ανατολική Γερμανία όπου έζησε την πτώση του σοβιετικού κόσμου. Οταν επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη ανέλαβε να διεισδύσει στο δημοκρατικό κίνημα. Σε μικρό διάστημα έγινε αντιδήμαρχος με δήμαρχο της πόλης τον Ανατόλι Σομπτσάκ, έναν από τους πρωταγωνιστές της Περεστρόικα. Παρά τον υπάκουο χαρακτήρα του, ο Πούτιν δεν κατάφερε να αποδεχθεί τη διάλυση της πατρίδας του. Ηταν αυτό το στοιχείο που του εξασφάλισε την προεδρία της Ρωσίας.

Η εποχή εκείνη ήταν της μεγάλης αξιοπιστίας των ΗΠΑ στον κόσμο. Οι διανοούμενοι διπλωμάτες της υπερδύναμης φάνταζαν υπεράνθρωποι. Είναι κρίμα ότι πέτυχαν τόσο λίγα για να κερδίσουν τη Ρωσία και την ειρήνη στην περιοχή.

* O κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ.

Πηγή Καθημερινή 

Ο Αντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ.

 Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ  έζησε 44 χρόνια, τα μισά από τα οποία ήταν άρρωστος με φυματίωση, από την οποία τελικά πέθανε, αλλά έκανε όσα δεν θα έκανε ο μέσος άνθρωπος σε 10 ζωές.

 - Έγραψε 20 τόμους πεζογραφίας που γνωρίζει όλος ο κόσμος.

 - Όταν ζούσε στο Μελίχοβο, θεράπευσε 1.000 άρρωστους αγρότες δωρεάν και προμήθευσε τους πάντες με φάρμακα.

 - Στην πατρίδα του, Ταγκανρόγκ, ίδρυσε μια βιβλιοθήκη και δώρισε εκεί 2.000 δικά του βιβλία.

 - Κατά τη διάρκεια της χολέρας, δούλευε μόνος του ως γιατρός σε 25 χωριά - χωρίς βοηθούς και ρεπό.

 - Έφτιαξε 4 σχολεία χωριών, ένα καμπαναριό, ένα πυροσβεστικό υπόστεγο, έναν δρόμο για τη Λοπάσνια.

 «Θα ήταν καλό ο καθένας μας να άφηνε πίσω του ένα σχολείο, ένα πηγάδι ή κάτι τέτοιο, για να μην περάσει η ζωή και να μην πάει στην αιωνιότητα χωρίς ίχνος».  Ο Α.Π.  Τσέχοφ

Αντών Τσέχωφ, Τα Χριστούγεννα.

 Μετάφραση : Χρυσούλα Γούναρη.

I

“Τι να γράψω;” ρώτησε ο Γίγκορ, βουτώντας την πένα του στο μελάνι.

Η Βασιλίνα δεν είχε δει την κόρη της για τέσσερα χρόνια. Η Εφιμία είχε φύγει  μακριά, στην Αγία Πετρούπολη με τον σύζυγό της μετά τον γάμο, είχε γράψει τέσσερα γράμματα, και μετά εξαφανίστηκε λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε, ούτε μια λέξη ούτε ένας ήχος δεν ακούστηκε από εκείνη από τότε. Έτσι τώρα,  είτε η γερασμένη μάνα  άρμεγε την αγελάδα το χάραμα, είτε άναβε την σόμπα, είτε λαγοκοιμόταν τη νύχτα, το μυαλό της γύριζε πάντοτε στο ίδιο: “Πως να είναι η Εφιμία; Ζει; Είναι καλά;” Ήθελε να της στείλει ένα γράμμα αλλά ο γέρος πατέρας της δεν μπορούσε να γράψει, και δεν υπήρχε κανείς για να του ζητήσουν να το γράψει εκ μέρους τους.

Τώρα όμως είχαν έρθει τα Χριστούγεννα και η Βασιλίνα δεν μπορούσε να αντέξει άλλο την σιωπή. Πήγε στην ταβέρνα να δει τον Γίγκορ, τον κουνιάδο του πανδοχέα, που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να κάθεται τεμπέλικα στο σπίτι του στην ταβέρνα από τότε που είχε γυρίσει από την στρατιωτική θητεία· ο κόσμος όμως έλεγε πως έγραφε τα πιο ωραία γράμματα, εάν τον πλήρωνες αρκετά. Η Βασιλίνα μίλησε με τον μάγειρα στην ταβέρνα, και με την γυναίκα του πανδοχέα, και στο τέλος με τον ίδιο τον Γίγκορ, και τελικά συμφώνησαν στην τιμή – δεκαπέντε καπίκια.

Έτσι τώρα, την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, ο Γίγκορ καθόταν σ’ ένα τραπέζι στην κουζίνα του πανδοχείου με μία πένα στο χέρι. Η Βασιλίνα στεκόταν μπροστά του, βυθισμένη σε σκέψεις, με το ύφος της έγνοιας και της θλίψης στο πρόσωπό της. Ο άντρας της, ο Πέτρος, ένας ψηλός, λιπόσαρκος γέροντας με  φαλακρό σκουρόχρωμο κεφάλι, την συνόδευε. Κοιτούσε σταθερά μπροστά του όπως ένας τυφλός· ένα τηγάνι που τηγάνιζε χοιρινό τσιτσίριζε και κάπνιζε, κι έμοιαζε να λέει: “Σουτ, σουτ, σουτ!” Η κουζίνα ήταν ζεστή και στενή.

“Τι να γράψω;” ο Γίγκορ ρώτησε ξανά.

“Τι είπες;” ρώτησε η Βασιλίνα κοιτώντας τον  άγρια και καχύποπτα. “Μην με βιάζεις! Γράφεις αυτό το γράμμα για τα λεφτά, όχι από έρωτα! Λοιπόν, αρχίνα.  Στον αξιότιμο γαμπρό μας, Αντρέι Κραϊζόφιτς και στην μοναχοκόρη μας, την αγαπημένη Εφιμία, στέλνουμε χαιρετίσματα και αγάπη και την παντοτινή ευλογία των γονιών τους.”

“Εντάξει, παρακάτω!”

“Τους ευχόμαστε ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Ζούμε και είμαστε καλά, και το ίδιο ευχόμαστε για εσάς εις το όνομα του Θεού, του Πατέρα μας στα ουράνια… του Πατέρα μας στα ουράνια…” Η Βασιλίνα σταμάτησε για να σκεφτεί, και αντάλλαξε ματιές με τον γέροντα.

“Το ίδιο ευχόμαστε για σας εις το όνομα του Θεού, του Πατέρα μας στα ουράνια… ” επανέλαβε και ξέσπασε σε κλάματα.

Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να πει. Είχε όμως σκεφτεί, όσο ήταν άγρυπνη στο κρεββάτι τη μία νύχτα μετά την άλλη, ότι  ούτε δέκα γράμματα δεν θα μπορούσαν να περιλάβουν όλα εκείνα που ήθελε να πει. Πολύ νερό είχε κυλήσει στο ποτάμι από τότε που η κόρη τους  είχε φύγει με τον άντρα της και οι γέροντες ήταν μόνοι, σαν ορφανοί, αναστενάζοντας λυπημένα τις νύχτες, σαν να είχαν θάψει το παιδί τους. Πόσα πράγματα είχαν συμβεί στο χωριό όλα αυτά τα χρόνια! Πόσοι άνθρωποι δεν παντρεύτηκαν, πόσοι δεν πέθαναν! Πόσο μακρείς υπήρξαν οι χειμώνες, και πόσο μεγάλες οι νύχτες!

“Ουφ, κάνει ζέστη!” αναφώνησε ο Γίγκορ, ξεκουμπώνοντας το γιλέκο του. “Η θερμοκρασία πρέπει να είναι  70! Λοιπόν, μετά;” ρώτησε.

Οι γέροντες δεν απάντησαν.

“Ποιό είναι το επάγγελμα του γαμπρού σου;”

“Κάποτε ήταν στρατιώτης, αδερφέ· το ξέρεις αυτό,” απάντησε ο γέροντας με μιαν αδύναμη φωνή. “Έκανε την στρατιωτική του θητεία τον ίδιο  καιρό μ΄ εσένα. Ήταν στρατιώτης, αλλά τώρα είναι σε ένα νοσοκομείο όπου ο γιατρός θεραπεύει τους αρρώστους με νερό. Είναι ο  πορτιέρης εκεί.”

“Μπορείς να το δεις γραμμένο εδώ” είπε η γερόντισσα βγάζοντας ένα γράμμα από το μαντήλι της. “Το λάβαμε από την Εφιμία πάρα πολύ καιρό πριν. Μπορεί και να μην ζει τώρα.”

Ο Γίγκορ συλλογίστηκε για ένα λεπτό, και μετά άρχισε να γράφει γρήγορα.

“Η  μοίρα σε προορίζει για το στρατιωτικό επάγγελμα,” έγραψε, “γι’ αυτό σας συστήνουμε να εξετάσετε τα άρθρα σχετικά με τις πειθαρχικές κυρώσεις και το ποινικό δίκαιο  του Υπουργείου Άμυνας, και να βρείτε εκεί τους νόμους περί εκπολιτισμού για τα μέλη του συγκεκριμένου τομέα.”

Όταν το έγραψε το διάβασε φωναχτά ενώ η Βασιλίνα  σκέφτηκε  πόσο θα ήθελε να  γράψει ότι πέρυσι δεν είχανε τρόφιμα, και ότι το αλεύρι τους  δεν κράτησε ούτε μέχρι τα Χριστούγεννα, κι έτσι αναγκάστηκαν  να πουλήσουν την αγελάδα τους· ότι ο γέροντας αρρώσταινε συχνά, και σε λίγο θα παρέδιδε την ψυχή του στον Θεό· ότι χρειάζονταν χρήματα – αλλά πως μπορούσε να τα πει όλα αυτά με λέξεις; Τι πρέπει να πει πρώτα και τι μετά;

“Δώσε προσοχή στον πέμπτο τόμο του στρατιωτικού λεξικού”, έγραψε ο Γίγκορ. “Η λέξη στρατιώτης είναι μια γενική ονομασία, ένας  διακριτικός όρος. Και ο αρχιστράτηγος ενός στρατού και ο τελευταίος πεζικάριος στην σειρά λέγονται και οι δύο στρατιώτες…”

Τα χείλια του γέροντα κινήθηκαν και είπε με χαμηλή φωνή: “Θα ήθελα να δω τα μικρά εγγόνια μου!”

“Ποιά εγγόνια;” ρώτησε η γερόντισσα νευριασμένα. “Μπορεί να μην υπάρχουν εγγόνια.”

“Να μην υπάρχουν εγγόνια; Μπορεί όμως και να υπάρχουν! Ποιός ξέρει;”

“Και από αυτό μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα,” ο Γίγκορ βιάστηκε να συνεχίσει, “για το ποιός είναι ο εσωτερικός και ποιός είναι  ο ξένος εχθρός. Ο μεγαλύτερος εσωτερικός εχθρός μας είναι ο Βάκχος…”

Το μολύβι  έγδερνε κι έσκιζε, και τραβούσε μακριές κατσαρές γραμμές σαν αγκίστρια στο χαρτί. Ο Γίγκορ έγραφε με μεγάλη ταχύτητα και υπογράμμιζε κάθε πρόταση δύο ή τρεις φορές. Καθόταν σε ένα σκαμνί με τα πόδια του τεντωμένα  μακριά κάτω από το τραπέζι· ένα παχύ, ρωμαλέο πλάσμα μ’ έναν χοντρό, πυρόξανθο αυχένα και το πρόσωπο ενός μπουλντόγκ. Ήταν η ίδια η ουσία της τραχιάς, υπεροπτικής, σκληροτράχηλης χυδαιότητας· υπερήφανος που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει  σ’ ένα καπηλειό, και η Βασιλίνα ήξερε πολύ καλά το πόσο χυδαίος ήταν αλλά δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις για να το εκφράσει, μπορούσε μόνο να τον αγριοκοιτάζει με καχυποψία. Το κεφάλι της πονούσε από τον ήχο της φωνής του και τις ακαταλαβίστικες λέξεις του, και από την βαριά ζέστη του δωματίου, και το μυαλό της θόλωσε. Δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί ούτε να μιλήσει, μόνο να στέκεται μπορούσε και να περιμένει το μολύβι του Γίγκορ να πάψει να γρατζουνά. Ο γέροντας όμως κοιτούσε τον συγγραφέα με απεριόριστη εμπιστοσύνη στα μάτια του. Είχε εμπιστοσύνη στην γριά του που τον έφερε εκεί, είχε εμπιστοσύνη στον Γίγκορ και, όταν μίλησε για το υδροθεραπευτήριο πριν από λίγο, το πρόσωπό του έδειξε πως είχε εμπιστοσύνη και σ’ αυτό, και στην θεραπευτική δύναμη των λουτρών του.

Όταν το γράμμα τελείωσε, ο Γίγκορ σηκώθηκε και το διάβασε φωναχτά από την αρχή ως το τέλος. Ο γέροντας δεν κατάλαβε ούτε μία λέξη αλλά συγκατένευσε με αυτοπεποίθηση και είπε:

“Πολύ καλά. Είναι στρωτό. Ευχαριστούμε θερμά, είναι πολύ καλό.”

Άφησαν τρία καπίκια των πέντε στο τραπέζι  κι έφυγαν. Ο γέροντας απομακρύνθηκε κοιτώντας  σταθερά μπροστά, όπως ένας τυφλός, και με  ύφος υπέρτατης αυτοπεποίθησης στα μάτια του αλλά η Βασιλίνα, καθώς έβγαινε από την ταβέρνα, κλώτσησε έναν σκύλο που βρέθηκε στο δρόμο της και αναφώνησε με θυμό:

“Α, την πανούκλα!”

Εκείνη την νύχτα η γερόντισσα  έμεινε ξάγρυπνη από τις ανήσυχες σκέψεις  και το χάραμα σηκώθηκε, έκανε την προσευχή της και περπάτησε έντεκα μίλια μέχρι τον σταθμό για να ταχυδρομήσει το γράμμα.

 

II

 

Το υδροθεραπευτήριο του Δόκτορος Μοζελβάιζερ ήταν ανοιχτό ανήμερα την Πρωτοχρονιά,  ως συνήθως· η μόνη διαφορά ήταν πως ο  Αντρέι Κραϊζόφιτς, ο πορτιέρης, φορούσε ασυνήθιστα γυαλισμένες μπότες και μία στολή φινιρισμένη με  καινούργιο χρυσό σειρήτι, και πως εύχονταν σε κάθε έναν που ερχόταν Καλή Χρονιά.

Ήταν πρωί. Ο Αντρέι στεκόταν στην πόρτα διαβάζοντας εφημερίδα. Στις 10 ακριβώς έφτασε ένας γέρος στρατηγός  που ήταν από τους τακτικούς επισκέπτες του θεραπευτηρίου. Πίσω του ερχόταν ο ταχυδρόμος. Ο Αντρέι πήρε το παλτό του στρατηγού και είπε:

“Ευτυχισμένο το νέο έτος, Εξοχότατε!”

“Ευχαριστώ, φίλε, επίσης!”

Και καθώς ανέβαινε τις σκάλες ο στρατηγός έδειξε κουνώντας το κεφάλι του μια κλειστή πόρτα και ρώτησε, όπως έκανε κάθε μέρα, ξεχνώντας πάντα την απάντηση:

“Και τι υπάρχει εκεί μέσα;”

“Το δωμάτιο του μασάζ, Εξοχότατε!”

Όταν τα βήματα του στρατηγού δεν ακουγόνταν πια, ο Αντρέι  περιεργάστηκε τα γράμματα  και βρήκε ένα που απευθυνόνταν σε εκείνον. Το άνοιξε, διάβασε μερικές γραμμές και μετά, διαβάζοντας την εφημερίδα του, περπάτησε αργά προς το μικρό δωμάτιο στον κάτω όροφο, στο τέλος του διαδρόμου, όπου ζούσε αυτός με την οικογένειά του. Η σύζυγός του η Εφιμία καθόταν στο κρεβάτι και τάιζε το μωρό, το μεγαλύτερο παιδί της στεκόταν στα πόδια της με το σγουρομάλλικο κεφάλι του να ακουμπά στην ποδιά της κι ένα τρίτο παιδί  κοιμόταν στο κρεβάτι.  Ο Αντρέι μπήκε στο μικρό τους δωμάτιο και έδωσε το γράμμα στην σύζυγό του λέγοντας:

“Αυτό πρέπει να είναι από το χωριό.”

Μετά βγήκε πάλι έξω, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από την εφημερίδα, και σταμάτησε στον διάδρομο όχι πολύ μακριά από την πόρτα. Άκουσε την Εφιμία να διαβάζει μερικές  γραμμές με τρεμάμενη φωνή. Δεν μπορούσε να συνεχίσει παρακάτω αλλά αυτές ήταν αρκετές. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της και  αγκάλιασε το μεγαλύτερο παιδί της και άρχισε να του  μιλάει και να το φιλά. Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει αν γελούσε ή αν έκλαιγε.

“Αυτό είναι από την γιαγιά και τον παππού” είπε… “από το χωριό, Ω! Βασίλισσα των Ουρανών!  Ω! Άγιοι Πάντες!” Οι σκεπές είναι γεμάτες χιόνι εκεί τώρα, και τα δέντρα είναι κάτασπρα. Πόσο λευκά! Τα παιδάκια  είναι έξω και τρέχουν στις κατηφόρες με τα μικρά τους  έλκυθρά, και ο καλός ο παππούς, με το όμορφο γυμνό κεφάλι του κάθεται δίπλα στην μεγάλη ζεστή σόμπα και το μικρό καφετί σκυλί…  Ω! Τα αγαπημένα μου μικρά…”

Ο Αντρέι θυμήθηκε όσο την άκουγε πως η σύζυγός του τού είχε δώσει  κάποια γράμματα σε τρεις ή τέσσερις διαφορετικές περιστάσεις, και του είχε πει να τα στείλει στο χωριό αλλά πάντα προέκυπταν σημαντικές υποχρεώσεις και τα γράμματα παρέμεναν στην θέση τους, κάπου εκεί τριγύρω· αταχυδρόμητα.

“Και τα  κατάλευκα μικρά λαγουδάκια χοροπηδούν στα χωράφια τώρα…” είπε μέσα σε λυγμούς η Εφιμία και  αγκάλιασε το αγόρι της με μάτια που έτρεχαν. “Ο παππούκας είναι τόσο καλός κι ευγενικός, και η γιαγιά είναι τόσο ευγενική και  πονόψυχη. Οι καρδιές των ανθρώπων είναι απαλές και ζεστές στο χωριό… Υπάρχει μία μικρή εκκλησία εκεί και οι άντρες τραγουδούν στην χορωδία. … Ω, πάρε μας μακριά από δω, Βασίλισσα των Ουρανών! Κάνε κάτι για μας, φιλεύσπλαχνη μητέρα!”

Ο Αντρέι επέστρεψε στο δωμάτιό του για να καπνίσει μέχρι ο επόμενος επισκέπτης να έρθει, και η Εφιμία ξαφνικά πάγωσε και σκούπισε τα μάτια της· μόνο τα χείλη της έτρεμαν. Τον φοβόταν, ω! πόσο τον φοβόταν! Έτρεμε και ζάρωνε σε κάθε του βλέμμα και σε κάθε του βήμα, και ποτέ δεν τολμούσε να ανοίξει το στόμα της όσο ήταν μπροστά.

Ο Αντρέι άναψε  τσιγάρο αλλά εκείνη τη στιγμή ένα καμπανάκι χτύπησε  στον επάνω  όροφο. Έσβησε το τσιγάρο και παίρνοντας ένα πολύ επίσημο ύφος βιάστηκε να πάει  στην είσοδο.

Ο γέρος στρατηγός, ροδαλός και φρέσκος από το λουτρό του, κατέβαινε τις σκάλες.

“Και τι υπάρχει εκεί μέσα;” ρώτησε δείχνοντας μια κλειστή πόρτα.

Ο Αντρέι  πήρε στάση  προσοχής και απάντησε με δυνατή φωνή:

“Το ζεστό μπάνιο, Εξοχότατε!”

 

Το διήγημα ανήκει στην συλλογή “From Russian Silhouettes: More Stories of Russian Life, by Anton Chekhov” που μετέφρασε από τα Ρωσικά η Μαριάν Φελλ (Charles Scribner’s Sons, October, 1915).   Μετάφραση στα ελληνικά: Χρυσούλα Γούναρη

Ιούλιος 971 μ,Χ Συλιστρα.. Βυζαντινοί εναντίων Ρώσων

Αφού οι Ρώσοι σκότωσαν τον Μαγιστρο Ιωάννη Κουρκουα, έμπηξαν το κεφάλι του σε ένα κοντάρι και το έστησαν πάνω στους Πύργους ,κοροϊδεύοντας τους Ρωμαίους.

Ξιπασμένοι λοιπόν οι Ρώσοι από ένα τέτοιο τρόπαιο βγήκαν την επόμενη από την πόλη και παρατάχθηκαν στο πεδίο της Μάχης .

Παράλληλα και οι Ρωμαίοι αναπτυγμένοι σε διάταξη Βαθείας φάλαγγας απλώθηκαν απέναντι τους. Τοτε ακριβώς ο Ανεμας (ο γιος του Κουρουπα του πρώην εμίρη της Κρήτης )ένας από τους Σωματοφύλακες του Βασιλέως είδε το Ικμορα τον  μετά των Σφενδοσλαβο διοικητή των Σκυθικων στρατευμάτων  και δεύτερο μετά από κεινον στην ιεραρχία ,άνδρα γίγαντα και παράτολμο ,να ορμά με μένος και να σκοτώνει αμέτρητους Ρωμαίους ,φλεγόμενος από την φυσική του ρωμη, τράβηξε το σπαθί από την ζώνη του και επιτέθηκε κατά του Ικμορα χτυπώντας τον μόλις τον συνάντησε πάνω στον σβέρκο .Το κεφάλι του Σκυθη κομμένο μαζί με το δεξί του χέρι σωριάστηκε στο έδαφος. Μολις σκοτώθηκε ο Ικμορας ένας μαζικός θρήνος ακούστηκε να βγαίνει από τους Σκυθες.

Στις 14 του μηνός Ιουλίου λίγες μέρες αργότερα και ενώ η μάχη μαίνονταν οι Ταυροσκυθες αντιστέκονταν με σθένος στους Ρωμαίους .

Τότε ακριβώς ο Ανεμας  διέκρινε τον Σφενδοσλαβο που πολεμούσε με μένος κατά των Ρωμαίων και εμψύχωνε τις φάλαγγες του ,κέντρισε το άλογο του και τραβώντας το από τα χαλινάρια χίμηξε εναντίον του ,κατορθώνοντας να τον χτυπήσει με το ξίφος πάνω στο στέρνο του ,σωριάζοντας τον μπρούμυτα στη γη ,αλλά όχι και να τον σκοτώσει .Κατοπιν ο Ανεμας  έχοντας κυκλώθει από αμέτρητους Σκυθες και με πληγωμένο το άλογο του ,έχοντας σκοτώσει αμέτρητους Σκυθες ,σκοτώθηκε από τα πολλαπλά χτυπήματα δορατων .

Πούτιν

 

Τι δεν χρωστάμε στους Ρώσους. Αλεξάνδρου Παπαναστασίου.

 «Οι πρόγονοί μας πάντα στήριζαν τον ελληνικό λαό στον αγώνα του για την ελευθερία και είναι συμβολικό το γεγονός ότι πρώτος Κυβερνήτης της ανεξάρτητης Ελλάδας έγινε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, Ιωάννης Καποδίστριας» δήλωνε τις μέρες του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 στην Αθήνα, ο Πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας Μιχαήλ Μισούστιν. 

 Η καθοριστική για την ελευθερία της Ελλάδας και απαράγραπτη για τις σχέσεις των δύο λαών συμμετοχή του ρωσικού στόλου στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου βρέθηκε στο επίκεντρο και από τις δύο πλευρές. «Μας συνδέουν η Ιστορία, ο Πολιτισμός, η κοινή μας Θρησκεία, οι δεσμοί που ξεκίνησαν από το Βυζάντιο, δυνάμωσαν μέσω των ελληνικών κοινοτήτων της Ρωσίας και έγιναν συμμαχία με το ξέσπασμα του αγώνα του 1821» είπε από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης.   Για το μετά το Ναυαρίνο οι δύο Πρωθυπουργοί δεν είπαν και πολλά καθώς δεν υπήρχε κάποιος χαρακτηριστικός σταθμός στις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας για να τον σημειώσουν. Και έτσι περιορίστηκαν σε ευγενικές αλλά πιο γενικές διατυπώσεις. 

Για παράδειγμα ο Μητσοτάκης είπε ότι «στο πέρασμα του καιρού οι διεθνείς συσχετισμοί και οι γεωπολιτικές συγκυρίες έφεραν τις χώρες μας περισσότερο ή λιγότερο κοντά». Ενώ, ασφαλώς, και οι δύο πρωθυπουργοί αναφέρθηκαν στην Ορθοδοξία και θυμήθηκαν ότι στους παγκόσμιους πολέμους Ελλάδα και Ρωσία ήταν στο ίδιο στρατόπεδο. Αυτά τον Μάρτιο του 2021. Ενα χρόνο μετά είχαμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τη στήριξη της Ελλάδας στον αμυνόμενο και με στρατιωτικό εξοπλισμό, παρά τις αντιρρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και κάπως έτσι καταλήξαμε στις κεκαλυμμένες απειλές της Ζαχάροβα, εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ, και στο αφήγημα περί της δήθεν αχαριστίας της Ελλάδας. 

Τις τελευταίες ημέρες η Μόσχα έστειλε, κατά τις πληροφορίες, ρηματική διακοίνωση στα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας όπου υπάρχουν έμμεσες απειλές, ενώ παράλληλα ρώσος διπλωμάτης μίλησε δημόσια για «ξεκάθαρη πορεία προς την καταστροφή των πολυετών διμερών σχέσεων». Αφορμή για αυτό το νέο γύρο αποτέλεσε η αποστολή πεπαλαιωμένων σοβιετικών οχημάτων μεταφοράς προσωπικού BMP-1 από την Ελλάδα στην Ουκρανία.    Σημειώνοντας και υπογραμμίζοντας λοιπόν το Ναυαρίνο, ας δούμε αν και τι ακριβώς χρωστάει η Ελλάδα στη Ρωσία κατά τις τελευταίες δεκαετίες βάζοντας στην άκρη τον παραμορφωτικό φακό των φαντασιώσεων για το «ξανθό γένος» που θα επενέβαινε (για να πάρουμε ξανά την Πόλη και να σκίσουμε μνημόνια), τις κηραλοιφές, τις παρανοήσεις περί Ορθοδοξίας, τη σοβιετική νοσταλγία αλλά και τη γοητεία που ασκεί το αυταρχικό «μάτσο» στιλ του Πούτιν (με τις καρατιές, τα αυτόματα και τις πέστροφες) στον κάθε πικραμένο οπαδό κόμματος ή ποδοσφαιρικής ομάδας.  Αν αφήσει κανείς στην άκρη όλα αυτά, τα πράγματα γίνονται αμέσως πιο πεζά και πιο στεγνά, όπως συχνά είναι τα πράγματα στη διεθνή πολιτική, καθώς οι εξελίξεις υπαγορεύονται από το συμφέρον και όχι από το συναίσθημα, ιδίως όταν αυτό στηρίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει. 

  Ας αρχίσουμε από το ρόλο της Ρωσίας στη σχέση Ελλάδας – Τουρκίας και τη μεγάλη πληγή του Ελληνισμού, το Κυπριακό. Πέρα από την ανησυχία των Σοβιετικών μην τυχόν και ενταχθεί το έδαφος της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, αλλά και τη ρητορική περί Νατοϊκής συνωμοσίας για το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, οι Σοβιετικοί ουδέποτε καταδίκασαν την τουρκική εισβολή. Οπως σημειώνει ο Μακάριος Δρουσιώτης, σε άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Η εισβολή στην Κύπρο και το διπλό παιχνίδι της ΕΣΣΔ», σε όλη τη διάρκεια της κυπριακής κρίσης, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, «δεν υπήρξε ούτε μία ονομαστική καταδίκη της Τουρκίας από τη Σοβιετική Ενωση για οποιαδήποτε πτυχή του Κυπριακού». Σε ό,τι αφορά την Ορθοδοξία και, πιο συγκεκριμένα, τη σχέση μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η ρητορική αγιαστούρα ότι η Ορθοδοξία μάς ενώνει συγκρούεται με την πραγματικότητα. 

Οπως έχει επισημάνει σε εκτενές άρθρο του το Protagon (Πώς στήνεται το ρωσικό κόμμα στην Ελλάδα) ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, πολύ πριν ευλογήσει την εισβολή του Πούτιν σε βάρος ενός ορθοδόξου λαού, είχε κινηθεί πολύ επιθετικά εναντίον του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και όχι μόνο με αφορμή την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας για την οποία ειπώθηκαν χαρακτηρισμοί κατά του Πατριάρχη και από τον ίδιο τον Πούτιν. Εξάλλου, μέσω μονών του Αγίου Ορους οι στοχοποιημένοι πλέον από τη Δύση ολιγάρχες, φίλοι του Πούτιν, μοίραζαν αφειδώς χρήμα για σκοπούς που δεν έχουν καμία σχέση με την κατάνυξη και τη χριστιανική λατρεία.  

Τον Ιούλιο του 2020, πολύ πριν ο Μητσοτάκης στείλει Καλάσνικοφ στους Ουκρανούς, προκαλώντας την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος Τύπου του Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ, είχε πει ότι η απόφαση της Τουρκίας για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος δεν θα βλάψει τις σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Ο άνθρωπος του Πούτιν προχώρησε μάλιστα σε μια  πρόκληση για τους Ελληνες λέγοντας το εξής: «Στην Αγία Σοφία υπήρχαν αρκετά ακριβά εισιτήρια, ενώ τώρα εισιτήρια δεν θα υπάρχουν, η είσοδος θα είναι δωρεάν. Υπό αυτή την έννοια οι δικοί μας τουρίστες θα είναι κερδισμένοι» Αλλά και το 2015, όταν η Ελλάδα ήταν με το ένα πόδι στο γκρεμό, καλλιεργήθηκε η προσδοκία ότι οι Ρώσοι θα επέμβουν. «Μη σκας, θα παρέμβει ο Πούτιν» άκουγες μπαίνοντας σε ένα ταξί αν έπεφτες σε οπαδό των Τσίπρα – Καμμένου. 

Τη λαϊκή αυτή προσδοκία, ότι κάποιος από μηχανής Θεός (ο Πούτιν δηλαδή) θα μας στείλει λεφτά, ή θα τυπώσει δραχμές, ή θα μας βάλει κάτω από την προστατευτική του φτερούγα τροφοδοτούσαν πχ. φήμες ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε κλείσει με τους Ρώσους ένα εναλλακτικό σχέδιο για να εισρεύσουν στην Ελλάδα δισεκατομμύρια ευρώ, ως προκαταβολή για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου, και επομένως θα μπορούσαμε να γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια την τρόικα και τη Μέρκελ.  Και μετά, όταν ο Πούτιν «κρέμασε» μεγαλοπρεπώς τον Τσίπρα και τον παρέπεμψε στο Eurogroup, το εξιταρισμένο από κάθε λογής παραμύθια φιλορωσικό κοινό ήταν πολύ δύσκολο να «καταπιεί» ότι αντί για τον δυναμικό και με σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις Πούτιν, ο μόνος που ειλικρινά πάλεψε για εμάς ήταν ο ελαφρώς ασουλούπωτος -και καθόλου «μάτσο»- πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ.    

Επιστρέφοντας στο ζήτημα των ημερών, στην επιθετικότητα της Τουρκίας, η Ελλάδα δεν μπορούσε και πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία να περιμένει την ουσιαστική στήριξη των Ρώσων, όπως συνέβη πχ. το 2020 από τον Μακρόν που οργάνωσε κοινή στρατιωτική άσκηση με τις ελληνικές δυνάμεις στα νερά που αμφισβητούσε ο Ερντογάν. Η όποια στήριξη από τη Ρωσία έναντι των Τούρκων βρίσκεται κυρίως στο φαντασιακό όσων θεωρούν ότι λόγω της Ορθοδοξίας οι Ρώσοι θα υπερασπιστούν τους Έλληνες έναντι των αλλόθρησκων Τούρκων. 

Στην πραγματικότητα το κυριότερο σημείο συμφωνίας είναι το γεγονός ότι η Ρωσία υπερασπίζεται το Δίκαιο της Θάλασσας, τη διεθνή νομιμότητα δηλαδή που παγίως αμφισβητεί η Τουρκία στο Αιγαίο. Πέραν τούτου, και όσο κι αν σοκάρει κάτι τέτοιο  όσους πουλάνε στην Ελλάδα τα καλούδια (ιδεολογικά και μη) της σοβιετικής, ρωσικής και πουτινικής λατρείας, η αλήθεια είναι ότι η σχέση της Ρωσίας με την Τουρκία ήταν πολύ πιο στενή από τη σχέση της με την Ελλάδα, καιρό πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και δεν ήταν ευθύνη της Ελλάδας αυτό. Τα κοινά συμφέροντα οδήγησαν στην οικοδόμηση της σχέσης αυτής. 

 Ερντογάν και Πούτιν βρίσκονται στην εξουσία εδώ και 20 χρόνια, «μοιράζονται» την αυτοκρατορική νοσταλγία και τον αναθεωρητισμό -και παράλληλα αγωγούς και οπλικά συστήματα, όπως οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι S 400 – έχοντας αναπτύξει μεταξύ των δύο χωρών ένα σημαντικό πλέγμα οικονομικών σχέσεων και κοινών στοχεύσεων. Μέχρι και πυρηνικό εργοστάσιο κτίζουν οι Ρώσοι για τους Τούρκους! Αυτά, για να ξέρουμε τι ΔΕΝ χρωστάμε στους Ρώσους. 

Πηγή: Protagon.gr

Το φετινό Πάσχα του Πούτιν και του Κυρίλλου

 

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών...

 

Μόνο Ντροπή.

Οι Βυζαντινοι αφανίζουν τους Ρως 11 Ιουνίου 941 μ.Χ

Όταν οι γαλέρες εξοπλίστηκαν σύμφωνα με τις οδηγίες του (Ρωμανου Α),συνέλεξε τους πιο επιδέξιους ναυτικούς και τους διέταξε να πολεμήσουν τον βασιλιά Ιγκόρ. 

Έτσι ξεκίνησαν,και όταν  ο βασιλιάς Ιγκόρ τους είδε στην ανοιχτή θάλασσα, διέταξε τους άντρες του να τους συλλάβουν ζωντανούς και να μην τους σκοτώσουν. Αλλά ο φιλεύσπλαχνος και συμπαθής Κύριος δεν θέλησε μόνο να προστατεύσει τους λάτρεις του που προσεύχονταν σ’Αυτόν και ικέτευαν για την βοήθειά Του, αλλά και να τους δώσει την τιμή της νίκης. Γι’αυτό σταμάτησε τους ανέμους και ηρέμησε τα κύματα. διαφορετικά οι Ρωμαίοι  θα δυσκολεύονταν πολύ να εκτοξεύσουν το πυρ τους. 

Οι Ρωμαιοι καθώς ήταν περικυκλωμένοι από τον εχθρό, άρχισαν να ρίχνουν τουγρό πυρ παντού,και οι Ρώς, βλέποντας τις φλόγες, έπεφταν στην θάλασσα βιαστικά από τα πλοία τους, προτιμώντας να πνιγούν στο νερό αντί να καούν ζωντανοί στη φωτιά. Κάποιοι βυθίστηκαν κάτω από το βάρος των πανοπλιών και των κρανών τους και ποτέ κανείς δεν τους ξαναείδε .Κάποιοι  έπιασαν φωτιά καθώς κολυμπούσαν ανάμεσα στα αποκαΐδια. κανείς δεν μπόρεσε εκείνη την ημέρα να ξεφύγει, εκτός από εκείνους που κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή. Τα πλοία τωνΡως λόγω του μικρού μεγέθους μπορούσαν να κινηθούν σε πολύ ρηχά νερά, εκεί όπου οι Ρωμαϊκές  γαλέρες λόγω του μεγαλύτερου βυθίσματός τους δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν.

Όταν επέστρεψαν για άλλη μια φορά στην γενέθλια γη, όπου διηγήθηκαν στους συγγενείς τους την πορεία των γεγονότων και περιέγραφαν την φωτιά που εκτοξευόταν από ταπλοία, έλεγαν πως οι Ρωμαίοι  είχαν στην κατοχή τους τον κεραυνό που έπεφτε από τον ουρανό και τους κατέκαιε, εκτοξεύοντάς τον προς στο μέρος τους, έτσι ώστε οι Ρως δεν θα μπορούσαν να τους κατακτήσουν..!

Συνεχιστές του Θεοφανη (πηγή)

Ο «περίπατος» της Μόσχας και ο πυρηνικός εφιάλτης. Σταύρος Τζίμας

Η Ουκρανία τρέχει να εξοπλιστεί από τους Δυτικούς για να αποκρούσει, αν μπορεί, ενδεχόμενη ρωσική στρατιωτική εισβολή. H στρατιωτική υπεροχή της Ρωσίας είναι συντριπτική και σ’ έναν κεραυνοβόλο πόλεμο, χωρίς την υποστήριξη της Δύσης σε σύγχρονο οπλισμό αλλά και στρατεύματα, οι Ρώσοι θα φτάσουν με «περίπατο» στην ανατολική όχθη του Δνείπερου, που αποτελεί το φυσικό «σύνορο» το οποίο χωρίζει τους πληθυσμούς της Ουκρανίας σε φιλοδυτικούς και φιλορώσους.

Ο αντιστράτηγος ε.α. Χρήστος Δρίβας, πρώην διοικητής του νατοϊκού στρατηγείου στη Θεσσαλονίκη και παλαιότερα τμηματάρχης ασκήσεων του ΝΑΤΟ στο ΓΕΕΘΑ, συμμετείχε στην οργάνωση τεσσάρων αεροναυτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας στην Οδησσό και στη Μαύρη Θάλασσα. Ηταν ασκήσεις στο πλαίσιο του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (PFP) που διεξήχθησαν στο διάστημα από το 1998 έως το 2003 και η Ελλάδα συμμετείχε με δύο μονάδες επιφανείας, ένα υποβρύχιο, ένα ζεύγος μαχητικών F-16 και έναν λόχο πεζοναυτών. Στην ερώτησή μας εάν η Ουκρανία μπορεί να αντέξει μια ρωσική εισβολή, ο κ. Δρίβας είναι κατηγορηματικός: «Ούτε κατά διάνοια, θα τους ισοπεδώσουν σε χρόνο μηδέν. Ο Πούτιν διαθέτει τρομακτική πολεμική μηχανή και μπορεί να ισοπεδώσει ανά πάσα στιγμή την Ουκρανία», λέει και περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση στην Ουκρανία από στρατιωτικής απόψεως. «Οταν οι Ρώσοι έφυγαν, το 1991, με την ανεξαρτησία άφησαν πίσω τους στρατιωτική “στάχτη και μπούρμπερη”, το χάος. Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα, μιλάμε για κατάσταση απόλυτης ένδειας. Για να καταλάβετε, όταν πήγα στο Λβοβ, στην εκεί σχολή των Ευελπίδων της Ουκρανίας, εκπροσωπώντας σε άσκηση του ΝΑΤΟ την Ελλάδα, είχε τρομερό κρύο. Δεν υπήρχε καν θέρμανση γιατί δεν είχαν λεφτά για καύσιμα και για να επισκευάσουν τα καλοριφέρ που είχαν σαπίσει. Κοιμήθηκα έχοντας κάτω από τις κουβέρτες σε λειτουργία ένα σεσουάρ που είχα πάρει για τα μαλλιά, για να μην πεθάνω από το κρύο. Πιο φτώχεια δεν γινόταν, ήταν όλα διαλυμένα, παροπλισμένα, σάπια. Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορείς να έχεις αξιόμαχο στράτευμα. Το ΝΑΤΟ βοήθησε βεβαίως στην αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε γνώσεις, εξοπλισμό και τεχνογνωσία. Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία είναι περιορισμένων δυνατοτήτων ως προς την παραγωγή όπλων διότι έλεγχε την αμυντική της βιομηχανία η Ρωσία». Τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά σήμερα αν η Ουκρανία δεν είχε ανταλλάξει το πυρηνικό της οπλοστάσιο με τους Ρώσους έναντι υποσχέσεων περί σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της.

Ηταν το 1994 όταν στη Βουδαπέστη συνήλθαν οι τρεις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, αλλά και η Ουκρανία για να συζητήσουν την τύχη του πυρηνικού οπλοστασίου της τελευταίας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Μέχρι τότε οι Ουκρανοί είχαν το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον πλανήτη(!), μολονότι το Κίεβο δεν είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο των όπλων αυτών. Με το μνημόνιο που υπεγράφη, ΗΠΑ, Ρωσία και Βρετανία παρείχαν εγγυήσεις για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας η οποία, ως αντάλλαγμα, θα παρέδιδε τα πυρηνικά της όπλα. Είκοσι χρόνια μετά, το 2014, η Ρωσία, με τον ακρωτηριασμό και την προσάρτηση της Κριμαίας, παραβίασε κατάφωρα το Memorandum της Βουδαπέστης και τώρα απειλεί και πάλι να εισβάλει στην Ουκρανία, που φέρεται να σκέπτεται να αποκτήσει και πάλι πυρηνικά. Ο Πούτιν μπορεί να λέει ότι οι δυτικοί τον εξαπάτησαν επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ προς ανατολάς ενώ είχαν διαβεβαιώσει τη Μόσχα ότι αυτό δεν θα γίνει, όμως το ίδιο θα μπορούσαν να ισχυριστούν και οι Ουκρανοί στην περίπτωση της συμφωνίας για τα πυρηνικά.

Ο στρατηγός Δρίβας θεωρεί ότι με την παράδοση των πυρηνικών όπλων στους Ρώσους οι Ουκρανοί απογυμνώθηκαν τελείως στρατιωτικά. «Ηταν μεγάλο λάθος τους, αλλά εμμέσως πλην σαφώς τους το επέβαλαν οι Ρώσοι, οι οποίοι ήλεγχαν τους μηχανισμούς λειτουργίας και ασφαλείας τους», αναφέρει και παρομοιάζει την παρουσία των πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία με αυτήν των αμερικανικών στη βάση του Ιντσιρλίκ, τα οποία μπορεί να βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος, αλλά τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ.

Και ενώ η Μόσχα διαβεβαιώνει ότι δεν προτίθεται να κάνει χρήση πυρηνικών σε ενδεχόμενη ανάφλεξη, ο Ουκρανός υπουργός Αμυνας Aντρέι Τάραν δήλωσε πως η Ρωσία «ετοιμάζεται να αποθηκεύσει πυρηνικά όπλα στην Κριμαία», περιοχή δηλαδή που απέσπασε από την Ουκρανία το 2014. Ανεξαρτήτως εάν οι Ουκρανοί προλαβαίνουν, που δεν προλαβαίνουν, να αποκτήσουν πυρηνική αποτροπή, τούτες τις κρίσιμες ώρες και μόνο η συζήτηση που έχει ανοίξει, προκαλεί διεθνώς ανησυχίες. Οπως σημειώνουν οι New York Times, μπορεί να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και η όρεξη άλλων επίδοξων περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, να δημιουργήσουν το δικό τους εφιαλτικό αυτό οπλοστάσιο. Και αν μια πυρηνική σύγκρουση θεωρείται απίθανη, ο εφιάλτης της εισβολής εντείνεται όσο δεν αποδίδουν οι προσπάθειες της διπλωματίας.

Ο στρατηγός Δρίβας δεν αποκλείει έναν «αστραπιαίο» πόλεμο των Ρώσων, και σε μια τέτοια περίπτωση θεωρεί ότι δεν θα υπάρξει άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ. «Σε καμία περίπτωση δεν θα πολεμήσει η Συμμαχία. Μόνο εάν οι Ρώσοι επιτεθούν στην Πολωνία ή στη Βαλτική. Ο Πούτιν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με το ΝΑΤΟ: αποφασίζει μόνος αυτός, ενώ στο ΝΑΤΟ αν διαφωνήσει κάποιος, π.χ. το Λουξεμβούργο, δεν λαμβάνεται απόφαση. Ενα μοντέλο, το πιο πιθανό, σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης θα ήταν η ad hock σύμπραξη της νεόκοπης συμμαχίας Αγγλίας – ΗΠΑ – Αυστραλίας».
Η θέση της Ελλάδας

Και η Ελλάδα; «Η εμπλοκή μας είναι αναπόφευκτη διότι έχουμε τις βάσεις, κυρίως την Αλεξανδρούπολη. Οι βάσεις, διά της συμφωνίας με τις ΗΠΑ, έχουν δοθεί στους Αμερικανούς. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έχει δοθεί μόνο η Λήμνος. Οι άλλες διέπονται από τη διμερή διακρατική σύμβαση», λέει ο κ. Δρίβας.

Aνάλυση: Το ουκρανικό σε έναν κόσμο λιγότερο ασφαλή. Γιώργος Ν. Τζογόπουλος

 Το 1998, στα 94 του χρόνια, ο Τζορτζ Κένναν, αρχιτέκτονας της αμερικανικής πολιτικής ανάσχεσης της Σοβιετικής Ένωσης, διαφωνούσε έντονα με την τότε διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Προέβλεπε σταδιακή ρωσική αντίδραση και έκανε λόγο για έναρξη ενός νέου ψυχρού πολέμου. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 2013, η έναρξη της ουκρανικής κρίσης άνοιξε, πράγματι, ένα καινούριο κεφάλαιο στις σχέσεις Δύσης-Ρωσίας. Η περίοδος σχετικά αρμονικής συνεργασίας τελείωσε, και η αντιπαλότητα άρχισε να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό, ιδίως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014.

Οι συμφωνίες Μίνσκ Ι και ΙΙ συνέβαλαν στη μείωση των εντάσεων στην Ουκρανία, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν αντιμετώπισαν το ουσιαστικό πρόβλημα. Η φιλοδυτική πορεία της Ουκρανίας θα αποτελούσε για τη Ρωσία κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια, ιδίως εάν συνδυαζόταν με εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας της Ουκρανίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και με εντατικοποίηση των ζυμώσεων για μελλοντική ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Από τη δική τους πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν την άσκηση αυξανόμενης πίεσης προς τη Ρωσία – μεταξύ άλλων μέσω αυστηρών κυρώσεων – ελπίζοντας στη μεταμόρφωση της συμπεριφοράς της σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και στην αναγκαστική προσαρμογή της σε μία αρχιτεκτονική ασφάλειας, η οποίας θα καθοριζόταν από την πιο επιτυχημένη στρατιωτική συμμαχία στην σύγχρονη ιστορία των διεθνών σχέσεων, το ΝΑΤΟ. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Η Ρωσία, έχοντας ήδη ενισχύσει και εκσυγχρονίσει τις ένοπλες δυνάμεις της, φαίνεται αποφασισμένη να αντιδράσει, ώστε να προλάβει το ενδεχόμενο καινούριας διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και εγκατάστασης αμερικανικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία. Τα τύμπανα πολέμου ακούγονται εδώ και αρκετές βδομάδες, ενώ αμερικανικά περιοδικά, όπως το Foreign Affairs, επεξεργάζονται σενάρια εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και τρόπους αμερικανικής και γενικότερα νατοϊκής αντίδρασης. Η Μόσχα εμφανίζεται αρκετά απαιτητική στις συζητήσεις με την Ουάσιγκτον, ζητώντας εγγυήσεις ασφάλειας, όπως τη διακοπή της διαδικασίας περαιτέρω διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, που η δεύτερη δεν αποδέχεται. Η συνέχιση του διαλόγου, ιδίως πίσω από κλειστές πόρτες, είναι ιδιαίτερα σημαντική με στόχο την εκτόνωση της κρίσης. Την σύγχρονη εποχή, που δεσπόζει ο πόλεμος της πληροφορίας, το ενδεχόμενο ένοπλης σύρραξης παρουσιάζεται ως πολύ πιθανό στη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, η πραγματική διπλωματία είναι διαφορετική από τη δημόσια ρητορική. 

Μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, βασικό ερώτημα που απασχολεί τη διεθνή κοινότητα, ιδίως τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι ποιος μπορεί να είναι ο μελλοντικός τρόπος αντίδρασής τους σε ενδεχόμενο καινούριων κρίσεων. Η περίπτωση της Ουκρανίας ίσως δώσει απάντηση. Από ένα άλλο πρίσμα, όμως, δεν αποκλείεται η Ρωσία να εμφανίζεται απαιτητική και στιβαρή μέχρι στιγμής, επειδή, σύμφωνα με τη δική της ανάγνωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολύ δύσκολα θα δείξουν στη πράξη την πυγμή του παρελθόντος. Το στοίχημα, λοιπόν, για την αμερικανική διπλωματία είναι να αποτρέψει μία πιθανή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πείθοντας τη Μόσχα ότι οι συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας θα είναι μεγαλύτερες από τα όποια οφέλη. Θα φανεί στο επόμενο διάστημα, αν μπορεί να το πετύχει. Σίγουρα, έχει τις δυνατότητες και την εμπειρία να το πράξει. 

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του 2022 κάθε άλλο παρά είναι ασφαλής. Η περιορισμένη συνεργασία των μεγάλων δυνάμεων για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της ανθρωπότητας, όπως η συνεχιζόμενη πανδημία, δημιουργούν ερωτήματα στην παγκόσμια κοινότητα για την μελλοντική πορεία του κόσμου. Σενάρια πολέμου, προοπτικές διχοτόμησης και μια διαρκής κακοφωνία, επιδεινώνουν την κατάσταση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η μοναδική υπερδύναμη αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να ηγηθούν στον 21ο αιώνα προβληματίζει συχνά ακόμα και τους συμμάχους τους. Η ειρηνική διαχείριση της ουκρανικής κρίσης πρέπει να αποτελεί μονόδρομο για την Ουάσιγκτον. Ένας πόλεμος στην Ουκρανία, άλλωστε, θα πλήξει πολύ περισσότερο την Ευρώπη και τους πολίτες της παρά την Αμερική – λόγω γεωγραφικής απόστασης. Έχει έλθει η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέψουν στο δρόμο των επιτυχιών, που παλαιότερα εμφυσούσαν εμπιστοσύνη και ενέπνεαν. 

* O Δρ. Γιώργος Ν. Τζογόπουλος είναι Senior Fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ και το Begin Sadat Centre του Ισραήλ, και λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Νίκαιας.

Πηγή: Καθημερινή

Η Ρωσία επεμβαίνει στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καταλαμβάνοντας το Βουκουρέστι το 1853, υπέρ του αγώνα ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου.

 Στήν Courrier de Marseille τής 24ης τ.μ. διαβάζουμε:

((Είμαστε σέ θέση να άνακοινώσουμε στούς άναγνώστες μας τό περιεχόμενο μιας διακοίνωσης πού έπιδόθηκε στήν 'Υψηλή Πύλη άπό τόν κ. ντε Όζέροβ άμέσως μετά τήν άναχώρηση τοΰ κόμη Leiningen καί πρίν άπό τήν ώμή sortie "ΐ" τοΰ πρίγκηπα Μέντσικοβ μπροστά στά μάτια τοΰ Ντιβανιοϋ.· Τά κύρια σημεία, στά όποια άναφέρεται ή διπλωματική αύτή διακοίνωση, είναι τά έξης. Ό κόμης Νέσσελροντ παραπονείται έντονότατα δτι ή Πύλη, παρά τήν έπίσημη ύπόσχεσή της νά μή χτυπήσει τούς Μαυροβουνίους, διεξήγαγε αίματηρό πόλεμο έναντίον αύτοΰ τοΰ λαοϋ, πράγμα πού προκάλεσε μέγιστη δυσαρέσκεια στό ύπουργικό συμβούλιο τής Πετρούπολης. Γιά νά έξασφαλίσει στούς Μαυροβουνίους έπαρκή προστασία καί νά τούς προφυλάξει άπό νέες συμφορές, ή Ρωσσία καλεί τήν Πύλη νά άναγνωρίσει τήν όνεξαρτηαΐα τοϋ Μανροβοννίον.

Ή διακοίνωση περιείχε έπίσης μιά διαμαρτυρία έναντίον τοΰ άποκλεισμοΰ τής άλβανικής άκτής καί κατέληγε προβάλλοντας τήν άπαίτησην' άπολύσει ό σουλτάνος τούς ύπουργούς, τών ό ποίων ή δραστηριότητα δημιούργησε πάντοτε παρανοήσεις μεταξύ τών δύο κυβερνήσεων. Λέγεται δτι ή Τουρκία μετά τήν λήψη τούτης της διακοίνωσης έδειξε, άν καί μέ λύπη της, τήν διάθεση νά υποχωρήσει ώς πρός τήν άπόλυση τών ύπουργών, Ιδίως τοΰ Φουάτ έφέντη, γαμπρού τοΰ σουλτάνου, πού άντικαταστάθηκε μέ τόν Ριφάτ πασά, φίλο της Ρωσσίας. 'Ωστόσο ή Πύλη άρνήθηκε τήν άναγνώριση τής άνεξαρτησίας τοΰ Μαυροβουνίου. Άκριβώς τότε ό πρίγκηπας Μέντσικοβ, χωρίς προηγούμενα ν' άποδώσει τΙς συνηθισμένες τιμές στόν ύπουργό έξωτερικών καί περιφρονώντας δλους τούς διπλωματικούς τύπους, παρουσιάστηκε στό Ντιβάνι· καί ζήτησε ξεδιάντροπα άπό τό σώμα αύτό νά υποχωρήσει στίς άπαιτήσεις του. Τότε ή Πύλη έπικαλέστηκε τήν βοήθεια της 'Αγγλίας καί της Γαλλίας».