Ηφαιστίωνας ο "Ισαλέξανδρος"

 Μετά την νίκη των Μακεδόνων στην Ισσό το 333 π.Χ. ο Δαρείος ηττημένος εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης αφήνοντας στα χέρια του νικητή την οικογένεια του. Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος, συνοδευόμενος από τον Ηφαιστίωνα, πήγε να επισκεφθεί τις γυναίκες της βασιλικής οικογένειας στην σκηνή τους. Τότε η Σισύγαμβρη, η ηλικιωμένη μητέρα του Δαρείου, θεωρώντας ότι ο πιο ψηλός και επιβλητικός από τους δύο άνδρες ήταν ο Μακεδόνας βασιλιάς, έσκυψε να υποκλιθεί μπροστά του. Βλέποντας τον να υποχωρεί, κατάλαβε έντρομη ότι είχε κάνει λάθος. Ο ψηλός καλοντυμένος άντρας ήταν ο Ηφαιστίωνας. "Δεν έκανες λάθος μητέρα. Και αυτός Αλέξανδρος είναι" την καθησύχασε ο Μακεδόνας βασιλιάς.

"Η οικογένεια του Δαρείου μπροστά στον Αλέξανδρο"



Francesco Fontebasso 1750

Τι σημαίνει η λέξη σηματωρός


 

Σπάνια φωτογραφία...

 ΣΠΑΝΙΑ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ (επιχρωματισμένη) φωτογραφία Φεβρουάριος του 1949 μετά την Μάχη της Φλώρινας, όπου εμφανίζει τον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο με τα χέρια εντός της χλαίνης, δεξιά τον Αμερικάνο στρατηγό Τζέιμς βαν Φλιτ, και αριστερά με το χέρι που δείχνει τον Στρατηγό Παπαδόπουλο με το επιτελείο του, και όλοι μαζί να παρακολουθούν τον Παπαδόπουλο να τους ενημερώνει λεπτομερώς για την μάχη της Φλώρινας επί τόπου όπου εξελίχθηκαν τα γεγονότα μετά την νικηφόρα επικράτηση του Ελληνικού Στρατού κατά των κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’, ενώ σε πρώτο πλάνο παρατηρούμε να κείτονται ήδη νεκροί μαχητές του ‘’ΔΣΕ’’. Η φώτο είναι σπάνια καθώς όσες φορές δημοσιεύονταν αυτή η φωτογραφία το κάτω μέρος της φωτογραφίας που έδειχνε τους νεκρούς κομμουνιστές αποκόπτονταν για ευνόητους λόγους.


Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, επίσκοπος Σαγκάης

 ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ 🌿

Η θαυματουργική δύναμη κι η προορατική ικανότητα του Άγιου Ιωάννη ήταν ευρέως γνωστή στη Σανγκάη. Μία φορά, στη διάρκεια της Διακαινησίμου Εβδομάδος, ο Άγιος Ιωάννης ήρθε στο εβραϊκό νοσοκομείο για να επισκεφτεί ορθοδόξους ασθενείς εκεί. Διερχόμενος ένα θάλαμο σταμάτησε μπροστά σ’ ένα παραβάν πού έκρυβε το κρεβάτι, οπού ήταν ξαπλωμένη και πέθαινε μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα.

 Δίπλα της τα μέλη της οικογένειας της περίμεναν τον θάνατο της.

 Ο Άγιος ύψωσε ένα Σταυρό πάνω από το παραβάν και δυνατά αναφώνησε:

«Χριστός Ανέστη!».

 Τη στιγμή εκείνη η ετοιμοθάνατη γυναίκα ανέκτησε τις αισθήσεις της και ζήτησε νερό. Ο Άγιος πλησίασε τη νοσοκόμα και είπε: «η ασθενής θέλει να πιει».

Το ιατρικό προσωπικό ήταν κατάπληκτο από την αλλαγή πού είχε συντελεστεί σε κάποιον πού μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα πέθαινε. Σύντομα η γυναίκα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο.



 Τέτοια περιστατικά ήταν πολυάριθμα.

Συνέβη να καλέσουν επειγόντως τον Άγιο Ιωάννη να κοινωνήσει έναν άνθρωπο ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο.

 Ο Άγιος πήρε τα Τίμια Δώρα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί, συνοδευόμενος από έναν άλλο κληρικό.

 Όταν έφτασαν είδαν ένα νεαρό άνδρα, περίπου στην ηλικία των 20 χρόνων, να παίζει φυσαρμόνικα.

 Είχε ήδη αναρρώσει και επρόκειτο να βγει από το νοσοκομείο σύντομα.

Ο Άγιος τον κάλεσε λέγοντας:

 «θέλω να σε κοινωνήσω τώρα αμέσως».

Ο νέος άνδρας τον πλησίασε αμέσως, εξομολογήθηκε και δέχθηκε τη θεία Κοινωνία. Κατάπληκτος ο κληρικός ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη γιατί δεν πήγε στον ετοιμοθάνατο, αλλά καθυστέρησε μ’ ένα φανερά υγιή νέο άνδρα.; 

 Ο Άγιος απάντησε απλά:

 «Αυτός θα πεθάνει απόψε, ενώ ο άλλος πού είναι σοβαρά άρρωστος θα ζήσει ακόμα πολλά χρόνια».

Και έτσι ακριβώς έγινε.

 Ο Κύριος επέδειξε παρόμοια θαύματα στην Ευρώπη και την Αμερική μέσω του Αγίου Του.


.. Ο Άγιος μαθαμε οτι θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους».

Επίσης και σ’ ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους».

Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε:

«Πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός».

Μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα,

δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο.

Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; ηρθε η απάντηση :

– Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιός είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινέ με σε αυτόν».


ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ Ο ΆΓΙΟΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Επίσκοπος Σαγκάης

Η Φιλιππούπολη ως εμπορικό κέντρο. Νικόλαος Θ. Κόκκας

Είναι σκόπιμο να παρουσιάσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία για την πόλη. Χτισμένη γύρω από τρεις λόφους, στις όχθες του Άνω Έβρου, η Φιλιππούπολη έχει σημαδευτεί στη μακραίωνη ιστορία της από την έντονη παρουσία του ελληνικού στοιχείου.



 Η Φιλιππούπολη οφείλει το όνομά της στο βασιλιά Φίλιππο Β’ της Μακεδονίας, ο οποίος την κατέλαβε το 341 π.Χ., μετά από νίκη του έναντι των Οδρυσσών. Το αρχαιότερο όνομά της ήταν Κενδρισός, τον 6ο αιώνα π.Χ. ονομάστηκε Ευμολπιάς και αργότερα Πονηρόπολις. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν Τριμόντσιουμ και οι Οθωμανοί, από το 1363 και μετά, Φιλίμπε και την αποίκισαν με μουσουλμάνους που έφεραν από τη Μικρά Ασία. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να συρρέουν στην πόλη Έλληνες από την Ήπειρο, τα Άγραφα, την Πόλη και αλλού. Ως ιδρυτής και πρόεδρος της πρώτης ελληνικής κοινότητος Φιλιππουπόλεως αναφέρεται ο μητροπολίτης (1455-1466) Διονύσιος Α’. Κατά το 18ο αιώνα η Φιλιππούπολη ήταν κορυφαίο κέντρο του Ελληνισμού και ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Θράκης, καθώς βρίσκονταν πάνω στον οδικό άξονα Κωνσταντινούπολης-Αδριανούπολης-Σόφιας-Βελιγραδίου-Βιέννης). 

Το 1818, όταν μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως ήταν ο Παΐσιος Α’ (1800-1822), στη διοίκηση της ελληνικής κοινότητας αρχίζουν να συμμετέχουν επτά εκλεγμένα μέλη αντιπροσώπων των συντεχνιών, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν οι πρόκριτοι με τους πρωτομάστορες των συντεχνιών (Γκλαβίνας, 2001:114).


Στα τέλη του 19ου αιώνα, η θρησκευτική και εθνοτική συνύπαρξη ήταν από τα κύρια γνωρίσματα της πόλης, καθώς εδώ συγκατοικούσαν οκτώ διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες: μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Πομάκοι, Αθίγγανοι), ορθόδοξοι εξαρχικοί Βούλγαροι, ορθόδοξοι πατριαρχικοί Έλληνες, Γρηγοριανοί Αρμένιοι, Εβραίοι, Βουλγαροκαθολικοί, προτεστάντες και Ουνίτες. Η ελληνική γλώσσα ήταν κυρίαρχη ανάμεσα στους ορθοδόξους της πόλης μέχρι και τη δεκαετία του 1860, ακόμα και μεταξύ επιφανών βουλγαρικών οικογενειών (Πλουμίδης, 2006:49). Κατά το 19ο αιώνα οι Έλληνες Φιλιππουπολίτες ιδρύουν λέσχες και συλλόγους και κυκλοφορούν σημαντικές ελληνικές εφημερίδες.

 Χάρη στην οικονομική ενίσχυση πλουσίων Ελλήνων της περιοχής παρατηρείται οικοδομικός οργασμός με ανέγερση εκκλησιών όπως ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Κυριακή, η Αγία Μαρίνα, η Αγία Παρασκευή κ.α. Πριν τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854-6) στην επαρχία Φιλιππουπόλεως λειτουργούσαν 110 βουλγαρικά σχολεία, τα οποία διπλασιάστηκαν μέσα σε 8 χρόνια. 

Το 1876 οι Έλληνες της Φιλιππούπολης ήταν διπλάσιοι από τους υπόλοιπους κατοίκους της (Τούρκους, Βούλγαρους και Αρμένιους). Η Φιλιππούπολη είχε 7 μεγάλες ελληνικές συνοικίες με μια καλά οργανωμένη ελληνική κοινότητα και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ελληνική εκπαίδευση16.


Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών

Γ’ Επιστημονική Συνάντηση: «Μαστόροι και γεφύρια»

Αθήνα 25 Νοεμβρίου 2006

Οι δουλγκέρηδες της Θράκης.

Σχόλια στα αρχεία της συντεχνίας τους στη Φιλιππούπολη

Ο Ρινόκερος, του Ιονέσκο. Ραδιοφωνικό θέατρο



Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα αλλόκοτο και παράλογο έργο, το "Ρινόκερο" του Ευγενείου Ιονέσκο. Ένα έργο που ηχογραφήθηκε το μακρινό 1960 από την κρατική ραδιοφωνία.

Το έργο γράφτηκε το 1960 από το διάσημο γαλλο-ρουμάνο συγγραφέα και πρωτοανέβηκε στο Ντύσσελντορφ το ίδιο έτος.



H υπόθεση του έργου:

Η υπόθεση εξελίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο καλόκαρδος και δειλός
Μπερανζέ, συνομιλεί με τον εγωπαθή και επηρμένο φίλο του Ζαν, όταν την ρουτίνα
αναταράζει η εμφάνιση ενός ρινόκερου, που τρέχει μανιασμένα ανάμεσα στα πλήθη.
Γρήγορα η είδηση γίνεται γνωστή και συζητιέται παντού. Όμως, δεν αργούν να κάνουν
την εμφάνισή τους κι άλλοι ρινόκεροι, εξαπλώνοντας την παρουσία τους σαν επιδημία . Ο
ένας μετά τον άλλον, οι πολίτες ακολουθούν την τάση να μεταμορφώνονται σε ζώα,
αποτινάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και κάθε ουμανιστική ιδέα,
θεμελιώνοντας παράλληλα έναν νέο νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία. Όμως ο
Μπερανζέ, αντιστέκεται στην λαίλαπα της «ρινοκερίτιδας» και εν τέλει απομένει ο μόνος
που αποφασίζει να την αντιμετωπίσει με κάθε κόστος, ελπίζοντας να βγει νικητής.



ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ.

Ο κεντρικός ήρωας, ενώ βρίσκεται δακτυλοδεικτούμενος στο περιθώριο, καλείται να
αντιμετωπίσει έναν πολυσυλλεκτικό περίγυρο, διαφόρων ιδεολογιών και προελεύσεων.
Άπαντες παραδίνονται αμαχητί στο κύμα ομογενοποίησης, που τους θέλει κινούμενους
προς αυστηρά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα σχόλιο που μπορεί να μπει
ως υπότιτλος σε κάθε επικίνδυνη ή μη, χρονική στιγμή, όπως αυτή που ζούμε. Τόσο ο
Ζαν, όσο και ο Μποτάρ, είναι τύποι που βρίσκονται σε αφθονία γύρω μας, που
ρητορεύουν προσπαθώντας να πείσουν όλους για το μονομερές τους δίκιο, τη στιγμή
που αρκεί μια αναπάντεχη μαζική επιταγή ώστε να τους παρασύρει ανεμπόδιστα και
ολοκληρωτικά. Αντιθέτως, σπανίζουν οι Μπερανζέ, που γεμάτοι αφέλεια και αλτρουισμό,
δεν επιθυμούν να μείνουν αμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει.

Πέρα από τη στηλίτευση του Ναζισμού, ο Ρινόκερος αντικατοπτρίζεται και στον Κομουνισμό.
Παρόλο που πρόθεση του συγγραφέα ήταν τα πολιτικά, δημαγωγικά, εκμαυλιστικά δόγματα (ο
ναζισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός - ο Ιονέσκο ήταν ορκισμένος αντικομμουνιστής), στην
εποχή του το έργο ταυτίστηκε με κάθε είδους ολοκληρωτισμό: υλιστικό, πνευματικό ή ηθικό.

Το ένστικτο της αγέλης θα αναδυθεί, οι άνθρωποι θα γίνονται άβουλα και καταστροφικά όντα όντα, ενώ επίσης θα μετατρέπονται σταδιακά σε βίαια όργανα μίας απολυταρχικής εξουσίας...

Το θέατρο του παραλόγου
Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα...
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;

Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο;

Ασφαλώς και πρόκειται για ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του θεάτρου του παραλόγου.
Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της
θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες
καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της
γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών.
Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός και το γκροτέσκο, τα οποία
υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του


Μία πλειάδα μεγάλων ηθοποιών συμμετέχουν στο έργο:


Ο Ανδρέας Φιλιππίδης υποδύεται τον Μπενζανζέ


Ο Δήμος Σταρένιος υποδύεται τον Ζαν

                                           



Ηθοποιοί : Ανδρέας Φιλιππίδης (Μπερανζέ), Κλεώ Σκουλούδη, Δήμος Σταρένιος, Γιώργος Μοσχίδης, Βάσω Μεταξά, Κώστας Ρηγόπουλος, Άννα Κυριακού, Βίκτωρ Παγουλάτος, Ευάγγελος Πρωτοπαππάς, Κώστας Παπαγεωργίου, Γιώργος Πλούτης και Απόστολος Αυδής


Μετάφραση : Ιουλία Ιατρίδη
Σκηνοθεσία : Μήτσος Λυγίζος



Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι  "Ραδιοφωνικό Θέατρο"





Πηγές: el-culture, athens voice, politeianet, culture now, καθημερινή, Εσλιν (το θέατρο του παραλόγου),ράδιο-ψαλίδι


Ο Κεν Μπάρλοου

 Ο Μπάνε και ο Πέτζα είναι δικά μας παιδιά, δεν θεωρούνται ξένοι. Σάβιτς και Μπέρι είναι ίσως το καλύτερο δίδυμο ψηλών, Μακρέϊ και Σάκλφορντ σπουδαίοι μπασκετμπολίστες αλλά έμειναν λίγο, Σκάϊλς και Λέβινγκστον έφεραν άρωμα ΝΒΑ στο Αλεξάνδρειο αλλά όχι τίτλο. Δικαιωματικά λοιπόν η τιμητική διάκριση του κορυφαίου ξένου στην ιστορία του ΠΑΟΚ πάει στον παίχτη ουσία Κεν Μπάρλοου που σήμερα γιορτάζει τα 57α γενέθλια του.



Όταν ο Κεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη μετά το πείραμα Τέρι Μίλς ως αντικαταστάτης του παίχτη του ενός ημιχρόνου Ίρβινγκ Τόμας (με την ΑΕΚ) ήταν σίγουρο πως με την απόκτηση του ο ΠΑΟΚ απέφευγε το ρίσκο να μην του βγεί η επιλογή, ο Αμερικανός είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του στα ευρωπαϊκά παρκέ τα προηγούμενα χρόνια. Προτού πατήσει το πόδι του στο Αλεξάνδρειο, ο Μπάρλοου έβγαλε το ψωμί του για μια τετραετία στα ιταλικά και ισραηλινά γήπεδα με απόλυτη επιτυχία, κατακτώντας τίτλους ως μέλος δύο εξαιρετικών ομάδων.
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα της ζωής του από την αρχή και την Ιαπωνία όπου γεννήθηκε λόγω της εκεί μετάθεσης του στρατιωτικού πατέρα του. Η συνέχεια τους βρήκε στο Οχάιο και στο Μίσιγκαν μέχρι την ηλικία των 12 που η οικογένειά του ρίζωσε στην πολιτεία που το μπάσκετ είναι θρησκεία, την Ιντιάνα. Ο πιτσιρικάς κόλλησε με το άθλημα αν και ήταν η πρώτη φορά που έπιανε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του και τελικά έγινε τόσο καλός ώστε του δόθηκε υποτροφία από το τοπικό Νότρ Ντάμ του Ρίτσαρντ "Ντίγκερ" Φελπς.
Με τους Fighting Irish o Κεν αγωνίστηκε και τα τέσσερα κολλεγιακά χρόνια έχοντας ως συμπαίχτη για δύο σεζόν τον Ντέιβιντ Ρίβερς με τον οποίο τον συνδέει μια δυνατή προσωπική ιστορία. Το καλοκαίρι του 1986 ο Μπάρλοου επιλέχθηκε στο νούμερο 23 του ντραφτ από τους Λέικερς αλλά γρήγορα ενεπλάκη σε διαδικασία ανταλλαγής που έστειλε τα δικαιώματα του στην Ατλάντα. Μέχρι λοιπόν να ξεκινήσει το training camp των Γερακιών, ο Κεν παρέα με τον Ντέιβιντ γύρισαν στην Ιντιάνα, δουλεύοντας παράλληλα σε μια αποθήκη.Το βράδυ της 24ης Αυγούστου 1986 το φορτηγάκι που οδηγούσε ο μετέπειτα παίχτης του ΠΑΟΚ με συνοδηγό τον Ντέιβιντ, στην προσπάθεια του να αποφύγει ένα όχημα που παραβίασε το STOP, έριξε το αυτοκίνητο σε παρακείμενο χωματόδρομο. Ο Κεν τη γλύτωσε με ελαφρά τραύματα αλλά ο Ντέιβιντ που όπως και ο συμπαίχτης του δεν φορούσε ζώνη, λόγω της ανατροπής πετάχτηκε απο το παρμπρίζ και προσγειώθηκε σοβαρότατα τραυματισμένος στην κοιλιακή χώρα σε ένα χαντάκι 10 μέτρα μακριά. Βρέθηκε στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου και τελικά σώθηκε επειδή δεν είχαν πειραχτεί τα ζωτικά του όργανα. Μετά απο ένα εφτάωρο χειρουργείο, οι γιατροί κατάφεραν να τον θέσουν εκτός κινδύνου και οι προσευχές του Μπάρλοου και του προπονητή του που παρακαλούσε τον Θεό να μη γίνει ο παίχτης του πελάτης του πατέρα του (το επάγγελμα του οποίου ήταν νεκροθάφτης εξου και το παρατσούκλι "Ντίγκερ" του Φελπς) φαίνεται πως εισακούστηκαν.
Στις 13 του Σεπτέμβρη, ο Κεν ανακοίνωσε μέσω του εκπροσώπου του πως θα περνούσε τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ιταλία με τη φανέλα της ιστορικής Ολύμπια Μιλάνο. Τον Οκτώβριο είχε την πρώτη γνωριμία με το Αλεξάνδρειο και τον Άρη σε εκείνο το εξωπραγματικό 98-67 και στη ρεβάνς του Παλαντρουσάρτι που οδήγησε στη μεγάλης ανατροπή ήταν από τους καλύτερους παίχτες των Μιλανέζων όπως και στον τελικό του Πρωταθλητριών στη Λωζάνη, εκεί όπου σήκωσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της καριέρας του.
Αν και η παρουσία του στη Λομβαρδία ήταν εξαιρετική με μέσους όρους της τάξεως των 17 πόντων και 8 ριμπάουντ, το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε αλλά ο Κεν δεν έμεινε χωρίς δουλειά.Η αντίπαλος στη Λωζάνη, η Μακάμπι έσπευσε να αποσπάσει την υπογραφή του και ο Αμερικανός έγινε μέλος μιας τρομακτικής front line που εκτός από τον ίδιο περιελάμβανε τον Κέβιν Μαγκί και τον Λαβόν Μέρσερ. Με τους Ισραηλινούς έπαιξε σε δύο συνεχόμενους τελικούς του Πρωταθλητριών, πρώτα στη Γάνδη όπου ηττήθηκε από τους παλιόφιλους της Ολύμπια και κατόπιν στο Μόναχο το 89 πέφτοντας θύμα των τρομερών μωρών της Γιουγκοπλάστικα. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε και η πρώτη προσέγγιση από πλευράς Βεζυρτζή για να έρθει ο Κεν στη Θεσσαλονίκη αλλά το έδαφος δεν ήταν ακόμα πρόσφορο.
Έγινε την επόμενη χρονιά που ο Μπάρλοου προέρχομενος από έναν τραυματισμό στο γόνατο είδε την πόρτα της εξόδου στο Τελ Αβίβ και όταν ο μάνατζερ του τον ενημέρωσε πως ο ΠΑΟΚ είχε επικοινωνήσει ξανά μαζί του δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και στις αρχές Σεπτέμβρη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" και χωρίς καλά καλά να γνωρίζει τα ονόματα των συμπαιχτών του, αγωνίστηκε στο ντέρμπι με τον Άρη.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο ΠΑΟΚ που βάδιζε πια το μονοπάτι της ωριμότητας, βρήκε στο πρόσωπο του Κεν τον ιδανικό κρίκο για να κλείσει η αλυσίδα. Ο Μπάρλοου έφερε πνεύμα πρωταθλητισμού στην ομάδα, εμπειρία μεγάλων αγώνων αλλά και ουσία. Χωρίς να ξεσηκώνει την εξέδρα με το παιχνίδι του, ήταν αθόρυβος αλλά και ουσιαστικός. Τελείωνε ο αγώνας και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι για το πως είχε γεμίσει τη στατιστική του με πόντους και ριμπάουντ. Στην τριετία του στην Ελλάδα ήταν πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ και ριμπάουντερ ενώ τα ποσοστά του στα δίποντα έφταναν το 65 με 70%.
Από την πρώτη του χρονιά ο Μπάρλοου φρόντισε να δείξει πως ο ΠΑΟΚ είχε πετύχει διάνα με την απόκτηση του, στη Γενεύη θα είναι αυτός που θα κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ παίζοντας ως πεντάρι για σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο μετά την αποβολή του Φασούλα, δίνοντας ομηρικές μάχες στη ρακέτα με τον Κέβιν Μαγκί. Το Κυπελλούχων του 91 έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σπουδαίου Αμερικανού φόργουορντ.
Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να ρίξει τον Άρη από τον θρόνο αλλά δύο λάθη, ένα του Κεν και ένα του Φασούλα θα αναβάλουν προσωρινά την εκθρόνιση. Αυτή θα έρθει το 1992, τα χρόνια της αβεβαιότητας και των παιδικών ασθενειών ήταν πίσω για τον ΠΑΟΚ ακόμα και αν στη Ναντ τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίστηκαν ξανά.
Το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς σχεδιάζει την ομάδα που θα φέρει στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο τραυματισμός του Χάρισον του αλλάζει τα πλάνα και στη Θεσσαλονίκη έρχεται ο Κλιφ Λέβινγκστον. Ο Κεν που είναι πάντα πιστός στρατιώτης, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τραβηχτεί πιο έξω για να μην τρακάρει με τον "Good News" και να παίξει στο 3. Με αυτό το σχήμα ο ΠΑΟΚ θα φτάσει στο ΣΕΦ με την ταμπέλα του μεγάλου φαβορί, ο Κεν στον ημιτελικό ξεκινάει κάνοντας καλή αμυντική δουλειά πάνω στον Κούκοτς αλλά το γρήγορο φόρτωμα του Φασούλα με φάουλ και η απουσία του Τσέκου θα υποχρεώσει τον Ντούντα και τον Κεν να παίξει ξανά στο 5 χωρίς την επιτυχία της Γενεύης. Η αποτυχία στο Φάιναλ Φορ αλλά και ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, θα σηκώσουν τρικυμία στον Δικέφαλο του Βορρά που τα απόνερα της θα παρασύρουν και τον Αμερικανό.
Η Ιταλία θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά της, πρώτα στην Καλαβρία για τη Ρέτζιο και εν συνεχεία για λίγο στο Τρεβίζο και μετά στην Πιστόϊα, τη Μοντεκατίνι, τη Σάσαρι και το Λιβόρνο όπου το 2002 θα κρεμάσει τα παπούτσια του σε ηλικία 38 ετών.
Ο Κεν ήρθε στον ΠΑΟΚ για να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν η ομάδα για να εδραιωθεί, η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Και το σίγουρο είναι πως με το ήθος του, τη σεμνότητα του και το ταλέντο του, ο Αμερικανός συνέβαλε τα μέγιστα στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του Δικεφάλου του Βορρά. Δεν ήταν φαντεζι, δεν τράνταζε τις μπασκέτες με βροντερά καρφώματα αλλά στο τέλος της ημέρας δίπλα στο όνομα του Κεν Μπάρλοου, η ουγιά γράφει ουσία...
Antreas Tsemperlidis

Σαν σημερα πεθανε ο Νικηταράς

 Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πεθαίνει τυφλός και πάμφτωχος στον Πειραιά ο ενδοξότερος και ευγενέστερος όλων των αγωνιστών του 1821, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς. 





Για τους Έλληνες ήταν ο ξακουστός Τουρκοφάγος, ενώ για τους συμπολεμιστές του ήταν ο φτωχός Νικήτας, που ποτέ δεν δέχθηκε να πάρει λάφυρα. Η εμφάνισή του στα πεδία των μαχών ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό στους Έλληνες και προκαλούσε τον αληθινό τρόμο στους Τούρκους, που υποχωρούσαν αλαλάζοντας και μόνο στη θωριά του με το σπαθί στο χέρι. Αγνός και ανιδιοτελής, δεν καταδέχθηκε ποτέ να πάρει την παραμικρή αμοιβή, ακόμα και όταν η οικογένειά του πεινούσε. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Γαζής, ο γραμματικός του Καραϊσκάκη «Ο Νικήτας επατούσε τον χρυσόν δια να κυνηγήσει τον εχθρόν, ευχαριστούμενος να ονομάζηται πένης ένδοξος παρά πλούσιος άδοξος».  Μετά την επανάσταση, όταν ο Τερτσέτης ρώτησε το Νικηταρά γιατί δεν πήρε ποτέ του λάφυρα και ζει τώρα σε τόση φτώχια, ο Νικηταράς απάντησε αυστηρά «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω Καπετάνιος. Και δεν θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το Καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!». 


Για τον  Όθωνα και τους Βαυαρούς, τη Βαυαρική ακρίδα όπως τους αποκαλούσε ο απλός λαός, ο Νικηταράς ήταν κάτι παραπάνω από επικίνδυνος. Όχι μόνο γιατί ο Νικηταράς είχε σταθεί ολόψυχα στο πλευρό του Καποδίστρια, αλλά κυρίως γιατί στο πρόσωπό του οι ρακένδυτοι Έλληνες έβρισκαν ακόμα το ηρωικό τους ίνδαλμα, το ατρόμητο παλικάρι που ενσάρκωνε την τιμή και την υπερηφάνεια τους. Γι’ αυτό το Βαυαρικό παρακράτος τον συνέλαβε και τον φυλάκισε, υποβάλλοντάς τον σε φρικαλέα βασανιστήρια. Και όταν η μικρότερη κόρη του, στην οποία ο Νικηταράς είχε παθολογική αδυναμία, είδε να φέρνουν τον πατέρα της με καταματωμένα ρούχα με φορείο στην αίθουσα του δικαστηρίου που δικάζονταν, έχασε τα λογικά της και από τότε παραληρούσε λέγοντας «ωραία που σου παν’ τα κόκκινα πατέρα μου»…


Όταν μετά την πίεση της κοινής γνώμης ο Νικηταράς επέστρεψε τυφλός από την εξορία που τον είχε στείλει ο Όθωνας, αναγκάστηκε να ζητήσει για πρώτη φορά στη ζωή του από την κυβέρνηση ένα μικρό προνοιακό επίδομα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα έξοδα νοσηλείας της κόρης του. Η κυβέρνηση αρνήθηκε το επίδομα και του έδωσε μόνο μια άδεια επαιτείας για να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή απόγευμα έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Έτσι, ο ημίθεος των Δερβενακίων στέκονταν ρακένδυτος και τυφλός κάθε Παρασκευή απόγευμα στο προαύλιο της εκκλησίας και ζητιάνευε…


Το ξημέρωμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849, η υπέροχη καρδιά του Νικηταρά σταμάτησε να χτυπά. Αμέσως κατακλύστηκε από πλήθος κόσμου το σπίτι του στον Πειραιά, καθώς όλοι οι απλοί άνθρωποι ήρθαν αυθόρμητα να δουν για τελευταία φορά το θρυλικό Νικηταρά. Στη μικρή διαθήκη του άφηνε μόνο το σπαθί του στο γιό του Γιάννη και δήλωνε την τελευταία του επιθυμία: να ταφεί δίπλα στο θείο του τον Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 


Την ημέρα της κηδείας συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Έξω από το χαμόσπιτο υπήρχε ένα μόνιππο κάρο το οποίο θα μετέφερε τη σωρό του Νικήτα στην Αθήνα. Μόλις όμως η σωρός βγήκε στο κατώφλι του σπιτιού, το άπειρο συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε γοερά κλάματα και οι παλιοί συμπολεμιστές του που είχαν σηκώσει αρχικά τη σορό, δεν την απόθεσαν στο κάρο αλλά την παρέδωσαν στους αμέτρητους ανώνυμους Έλληνες που προσφέρονταν εθελοντικά να σηκώσουν στις πλάτες τους τη σωρό του Νικήτα. Χιλιάδες  άνδρες, νέοι, γέροι και παιδιά σήκωσαν διαδοχικά τη σωρό και έτσι, από πλάτη σε πλάτη,  μεταφέρθηκε η σωρός από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα, ενώ από τα μπαλκόνια των σπιτιών που περνούσε η τεράστια πομπή έπεφταν λουλούδια στο φέρετρο. Με αυτόν τον μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο τρόπο, ένα ολόκληρο Έθνος σήκωσε στις πλάτες του και ξεπροβόδησε στην αιωνιότητα αυτόν τον υπέροχο άνδρα. Μόνο οι Έλληνες θα μπορούσαν να αποδώσουν τέτοια τιμή σε ένα νεκρό και τέτοια τιμή μόνο στο Νικηταρά θα μπορούσε να γίνει…


Δυστυχώς, σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς που ήταν ο τάφος του, καθώς και τι απέγιναν τα οστά του Νικηταρά. Αλλά όπως έγραψε και ο ιστορικός Δημήτριος Καμπούρογλου που προσπάθησε το 1926 να βρει τον τάφο του Νικηταρά «Οι Έλληνες ας παρηγορηθούν δια της σκέψεως ότι δια τον Νικηταράν πάσα η Ελληνική Γη έχει ανοιχτές τις αγκάλας»….

Ο Μανούσος Αντρέου Χουρδακης

 Μανούσος Αντρέου Χουρδάκης. Γεννήθηκε στον Αϊ Γιάννη Σφακίων, μετανάστευσε στην Αμερική περίπου το 1910. Επίστρεψε στην Ελλάδα 1912 και υπηρέτησε τον Ελληνικό στρατό. To 1916 επέστρεψε στην Αμερική. Το 1920 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός κατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε στην Μικρασία. Σκοτώθηκε τον Αύγουστο του  1921 στον Σαγγάριο.



Η γέννηση του ιστορικού φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία.

 Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο ελληνικός πολιτισμός και η χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθώρισαν την εξέλιξη του Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το Βυζάντιο.



 Η σύνθεση του ελληνικού πολιτισμού με τη χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία[i]. Η σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον τρίτο αιώνα. Συγκεκριμένη μορφή έλαβε με την αναγνώριση του χριστιανισμού από το Imperium romanum και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλ. η νίκη του χριστιανισμού και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη Ανατολή, εγκαινιάζουν τη βυζαντινή εποχή.

Στην πραγματικότητα η βυζαντινή ιστορία είναι μία νέα φάση της ρωμαϊκής ιστορίας, όπως και το βυζαντινό κράτος είναι βασικά η συνέχεια του imperium romanum. Βέβαια το επίθετο «βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους και ήταν άγνωστο στους ονομαζόμενους «Βυζαντινούς». Αυτοί χρησιμοποιούσαν συνήθως το όνομα «Ρωμαίοι», τον αυτοκράτορα τους θεωρούσαν ρωμαίο ηγεμόνα, διάδοχο και κληρονόμο των παλαιών ρωμαίων καισάρων. Έμειναν πιστοί στο όνομα της Ρώμης όσο χρόνο διήρκεσε η αυτοκρατορία, και οι ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις κυριάρχησαν ως το τέλος στην πολιτική τους συνείδηση και βούληση[ii]. Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία συνένωσε τα ετερογενή εθνικά φύλα της αυτοκρατορίας και η ρωμαϊκή ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας καθώρισε τη θέση της αυτοκρατορίας απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.

Ως κληρονόμος του ρωμαϊκού imperium το Βυζάντιο πίστευε ότι ήταν η μοναδική αυτοκρατορία πάνω στη γη και διεκδικούσε κυριαρχικό ρόλο πάνω σε όλες τις χώρες που ανήκαν κάποτε στον ρωμαϊκό κόσμο (orbis) και που τώρα είχαν γίνει τμήματα της χριστιανικής οικουμένης. Η σκληρή όμως πραγματικότητα ανέτρεψε προοδευτικά την αξίωση αυτή. Πάντως τα κράτη που δημιουργήθηκαν μέσα στο χώρο της χριστιανικής οικουμένης πάνω στο παλαιό ρωμαϊκό έδαφος, παράλληλα με το ρωμαιο-βυζαντινό κράτος, δεν θεωρήθηκαν νομικά και ιδεολογικά ισότιμα με αυτό. Δημιουργήθηκε μια περίπλοκη ιεραρχία κρατών, στην κορυφή της οποίας βρισκόταν ο ηγεμόνας του Βυζαντίου ως ρωμαίος αυτοκράτορας και ως κεφαλή της χριστιανικής οικουμένης[iii]. Στην πρώτη βυζαντινή εποχή η πολιτική της αυτοκρατορίας απέβλεπε στην άσκηση άμεσης κυριαρχίας πάνω στον orbis romanus, ενώ στη μέση και την ύστερη βυζαντινή εποχή η διατήρηση της θεωρητικής αυτής ηγεμονίας αποτελούσε τον άξονα, γύρω από τον οποίο στρεφόταν η πολιτική της αυτοκρατορίας.



[i] Πρβλ. Ν. Η. Baynes, The Hellenistic Civilization and East Rome, Oxford 1946 (ανατύπωση: Byzantine Studies, σελ. 1 εξ.). Για την ελληνιστική πολιτιστική και εκπαιδευτική παράδοση βλ. τα διεισδυτικά σχόλια του R.J.H. Jenkins, Byzantium and Byzantinism. Lectures in Memory of Louise Taft Semple, The University of Cincinnati 1963, σελ. 8 εξ.

[ii] Πρβλ. F. Dölger, Rom in der Gedankenwelt der Byzantiner, Zeitschr. f. Kirchengesch. 56(1937) 1 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und die europ. Staatenwelt 70 εξ.

[iii] Πρβλ. G. Ostrogorsky, Die byzantinische Staatenhierarchie, Sem. Kond. 8 (1936) 41 εξ. Επίσης F. Dölger, Die «Familie der Könige» im Mittelalter, Hist. Jahrb. 60(1940) 397 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und die europ. Staatenwelt 34 εξ.

Πηγή: GEORG OSTROGORSKY ΙΣΤΟΡΙΑ TOY ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι περίοδοι της κλασικής μουσικής.

Η κλασική μουσική είναι ένα αυθεντικό παιδί της Ευρώπης από την εποχή του Μεσαίωνα – και λίγο νωρίτερα. Έχει περάσει μέσα από διάφορα κύματα προβολής και επιρροής, που ξεκινούν από την Αγγλία και την Γαλλία και φτάνουν μέχρι την Γερμανία και την Ιταλία. Οι μουσικοί ιστοριογράφοι για να μπορέσουν να διαχωρίσουν τις τάσεις των εποχών της, επιλέγουν να την χωρίζουν σε 6 περιόδους.




Μεσαίωνας: Είναι η περίοδος πριν το 1400 που χαρακτηρίζεται από τα μονωδικά άσματα ή αλλιώς και Γρηγοριανά μέλη. Πήραν το όνομα τους από τον πάπα Γρηγόριο Α’ τον Μέγα και έχουν κυρίως εκκλησιαστική μορφή άρα και θρησκευτικό χαρακτήρα.

Αναγέννηση: Περίοδος από το 1400 μέχρι το 1600, χαρακτηρίζεται από μαδριγάλια αλλά και από τραγούδια με λατινικό στίχο. Ουσιαστικά είναι η άνθιση της μουσικής της τέχνης και η πρώτη μορφή κειμένων που συναντούν την μουσική, όπως τα ποιήματα του Βοκάκιου και οι εκφραστικές συνθέσεις του πρωτοπόρου Κάρλο Τζεζουάλντο.

Μπαρόκ
: 1600-1750. Ξεχωρίζει για το απαλό μεν έντονο χρώμα στις μελωδίες, με την πλειοψηφία τους να είναι τόσο ακουστικές όσο και χορευτικές.

κλασική
: Ξεκινάει από τα μέσα του 1750 μέχρι την πρώτη δεκαετία του 1800. Η κλασική μουσική αποκτά για πρώτη φορά δομή και ισορροπία. Δεν υπάρχουν κομμάτια που αρχίζουν και τελειώνουν σε περίεργα σημεία, αλλά αρχή μέση και τέλος που υπακούν σε μουσικές αρχές και στην επαγγελματική αρμονία. Είναι η εποχή της γέννησης της Ευρωπαϊκής μουσικής.

Ρομαντική: 1820-1900. Μεγάλα κομμάτια με συναισθηματικές μελωδίες και έντονα χαρακτηριστικά.

Νεότερη: Είναι το κύμα της μουσικής που έρχεται μετά το 1900 και δεν γνωρίζει σύνορα και οδηγίες. Η τελευταία 15ετία ωστόσο χαρακτηρίζεται από την επιστροφή στον ρομαντισμό.

Το έκτο πάτωμα, Αλφρέντ Ζερύ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας μεταφέρω στο Παρίσι της δεκαετίας του '30, στο Παρίσι της οικονομικής κρίσης, λίγο πριν την έκρηξη του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Θα σας παρουσιάσω τη γνήσια κωμωδία του Αλφρέντ Ζερύ, Το έκτο πάτωμα. Πρόκειται για ένα έργο θρύλος.


                                      


Το έκτο πάτωμα» ανέβηκε στο Theatre des Arts του Παρισιού το 1937. Έκτοτε παρουσιάστηκε σε δεκάδες χώρες στον κόσμο ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 και το 1952. 


Η υπόθεση:

Μεταφερόμαστε,  με τη γνωστή μαγεία του Ραδιοφώνου, στο Παρίσι του `30, την περίοδο του μεσοπολέμου, παρακολουθώντας τις ζωές πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων, μαθαίνοντας πως εξελίσσεται η καθημερινότητά τους στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Ένα γαϊτανάκι σχέσεων και παρεξηγήσεων, ένα έργο καταγραφή των απλών στιγμών που ομορφαίνουν τις ζωές μας.

Ένα έργο έτοιμο να παρασύρει με τους χαρακτήρες του.  Από την άλλη ο ονειροπόλος, φαντασμένος καλλιτέχνηςΜαξ Λεσκαλιέ. Η κουτσομπόλα γυναίκα του Ζερμαίν μαζί με την φίλη της, την Μπέρτ ή Σουλτάνα, που μαζί κρυφακούν και παρακολουθούν τα πάντα στον όροφο. Η αδίστακτη ιδιοκτήτρια Κα Μαρέ, που κυνηγάει με το «σκουπόξυλο» τους ενοικιαστές της. Ο διανοούμενος λογοτέχνης Οσπώ και η κόρη του Εντβίζ, η οποία ερωτεύεται τον καινούργιο ενοικιαστή. Ο καινούργιος ενοικιαστής, Ζονβάλ, μυστήριος και εμφανίσιμος. Ο ντροπαλός Ζοζό, που είναι ερωτευμένος με την Εντβίζ. Η Ζαν, μια αληθινή γυναίκα, που σκανδαλίζει τον όροφο με τους έρωτές της. Η «Κυρία με τα Γκρίζα» , όπως την αποκαλούν οι ένοικοι του ορόφου, μια μυστηριώδης γυναίκα που προκαλεί εντυπώσεις.

Το έργο αυτό ζωντανεύει ξανά σε μία παράσταση που θα ταξιδέψει και θα παρασύρει τους θεατές σε μια άλλη πραγματικότητα, γεμάτη μουσική, έρωτες, πάθη και συγκρούσεις στο Έκτο Πάτωμα. (https://www.culturenow.gr/to-ekto-patwma-toy-alfrent-zeri-apo-thn-omada-reperaz-sto-theatro-empros/)


Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Η παράσταση ζωντανεύει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιοτρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 1930 ή του 2016...

Στη Γαλλία πάντα " Έκτο Πάτωμα" θεωρούν το τελευταίο πάτωμα μιας πολυκατοικίας.


Μετάφραση και διασκευή για το ρ/φ: Γιώργος Βρασιβανόπουλος

Ραδιοσκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Μηνάς Χρηστίδης

Τεχνική Επιμέλεια: Κώστας Κοσμάς

Παίζουν: Αλίκη Ζωγράφου, Νάσος Κεδράκας, Γιάννης Αργύρης, Αγνή Βλάχου, Νίκος Φιλιππόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Ελένη Καρπέτα, Καίτη Χρονοπούλου, Ρίτα Μουσούρη, Θεανώ Ιωαννίδου, Σταύρος Ξενίδης, Γιώργος Μανταρόπουλος.

Παρουσιάστηκε από την εκπομπή «Το θέατρο της εβδομάδας» τον Απρίλιοτου 1962.

Επιμέλεια: Μάρα Καλούδη


Ο Νίκος Κούρκουλος




Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι ¨Μαργαρίτα Πάσχου¨:






Πηγές: ert.gr, culturenow, Ελculture.gr,politismika.gr, Ελεύθερο Βήμα, Τρίτο Πρόγραμμα


ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΟΙΦ...

 Μπόμπι Τσάρλτον- Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Ένας αληθινός γίγαντας για το παιχνίδι μας.


Ρίνους Μίχελς -  Ήταν μόλις 17 χρονών όταν πρωτοήρθε στον 'Αγιαξ, και από τότε έδινε οδηγίες...έλεγε στους παίχτες σε ποιους χώρους να κινηθούν και σε ποιος οχι,και οι παίχτες ακολουθούσαν τις οδηγίες αυτού του αδύνατου έφηβου, επειδή είχε δίκιο. O Kροίφ δεν μιλούσε αφηρημένα για τον χώρο, έδινε συγκεκριμένες και λεπτομερείς οδηγίες. Πιο πολύ από το να σκοράρει,  ή να τρέχει τον θυμάμαι να κατευθύνει τους συμπαίχτες του... Οχι εκει, πηγαινε δύο μέτρα πισω, τώρα πιο αριστερα..."'. Εμοιαζε σαν να διευθύνει συμφωνική ορχήστρα .


Φράντς Μπεκενμπάουερ- Ήταν με βεβαιότητα , ο καλύτερος παίχτης που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη..


Μισέλ Πλατινι- Για μένα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.


Τέρι Βέναμπλς-  Όταν έβλεπες τον Κροίφ έξω από το γήπεδο, έμοιαζε με ένα απλό αδύνατο αγόρι,.Όταν το έβλεπες μεσα στο γήπεδο ήταν από άλλο πλανήτη,


Εμίλ Μπουτραγκένιο-Πάντα έλεγα σε όλους ότι ο Κρόιφ είναι το είδωλο μου.


Φράνκο Καούζιο- Ήταν ένας από τους σπουδαίοτερους ποδοσφαιριστές που έχω γνωρίσει. Τα είχε όλα ... τεχνική ,φαντασία, ταχύτητα, εξυπνάδα.


EΙΠΕ Ο ΚΡΟΙΦ...


«Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, ο μέσος όρος που ένας παίκτης έχει τη μπάλα στα πόδια του, είναι 3 λεπτά. Για να καταλάβεις πόσο καλός είναι, πρέπει να κοιτάξεις τι κάνει τα υπόλοιπα 87»


«Όταν έχεις την ικανότητα να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή, αυτό είναι Τέχνη»


«Όταν προηγείσαι 5-0, τότε δεν έχει νόημα να ψάξεις ένα 6ο γκολ. Πολύ πιο θεαματικό για την κερκίδα, είναι να προσπαθήσεις να σημαδέψεις το δοκάρι»


«Ξέρεις αν ένας παίκτης χτυπάει σωστά τη μπάλα, όχι βλέποντάς τον, αλλά ακούγοντας τον ήχο που κάνει το παπούτσι του στην επαφή με τη μπάλα»



Τεχνική δεν είναι να μπορέσεις να κάνεις τσαλιμάκια με τη μπάλα 1000 φορές. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό αν εξασκηθεί αρκετά. Και τότε μπορεί να πάει να δουλέψει σε τσίρκο. Τεχνική είναι να μπορέσεις να δώσεις την πάσα με ένα άγγιγμα, τη σωστή ταχύτητα και να τη στείλεις στο σωστό πόδι του συμπαίκτη σου.


Όταν έχεις τη μπάλα πρέπει να κάνεις τον αγωνιστικό χώρο όσο μεγαλύτερο γίνεται και όταν δεν την έχεις όσο μικρότερο γίνεται.


Οι παίκτες που δεν είναι αληθινοί ηγέτες αλλά προσπαθούν να γίνουν, πάντα κατακρίνουν έντονα άλλους παίκτες μετά από ένα λάθος τους. Οι αληθινοί ηγέτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήδη υποθέτουν ότι οι άλλοι θα κάνουν λάθη. 


Οι παίκτες σήμερα μπορούν να σουτάρουν μόνο με το κουντεπιέ τους. Εγώ μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό του ποδιού, με το εξωτερικό και με το κουντεπιέ και με τα δύο πόδια. Με άλλα λόγια, ήμουν έξι φορές καλύτερος από τους σημερινούς παίκτες.   


 Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι ανούσια. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά.

Ο σπουδαίος Ντούσκο Ιβάνοβιτς

 Το καλοκαίρι του 1987 ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς αναζητούσε στην γιουγκοσλαβική αγορά έναν έμπειρο παίχτη που θα έβαζε στην θέση τους τα κομμάτια του παζλ που δούλευε στο μυαλό του για το μοντάρισμα της Γιουγκοπλάστικα.



Ήθελε έναν βετεράνο μπασκετμπολίστα που θα ενέπνεε τον σεβασμό στα "μωρά" της ομάδας του Σπλίτ και θα συγκρατούσε τα χαλινάρια στα αποδυτήρια όταν ο ενθουσιασμός υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Ο Μπόζα έψαχνε το τελευταίο γρανάζι  και το βρήκε στο πρόσωπο του Ντούσκο Ιβάνοβιτς.


Ο γεννημένος στο Μαυροβούνιο Ιβάνοβιτς ήταν ήδη 30 χρονών εκείνη την εποχή και έψαχνε την ευκαιρία να δείξει πως μπορούσε να προσφέρει και σε ομάδες μεγαλύτερες απο την Μπούντουτσνοστ που αγωνιζόταν τότε. Ένας πολυτάλαντος γκαρντ (με 5072 πόντους βρίσκεται στην 12η θέση στην ιστορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος) που είχε ραμμένο το παράσημο του πρώτου σκόρερ της περιόδου 82-83 στην εγχώρια λίγκα. Όλα έδειχναν πως η καριέρα του θα αναλωνόταν σε μικρομεσαίες ομάδες χωρίς μεγάλους στόχους.


Μέχρι που εμφανίστηκε ο Μάλκοβιτς και η Γιουγκοπλάστικα πείθοντας τον να βάλει στην άκρη την καλύτερη οικονομική πρόταση της Ολύμπια Λιουμπλιάνα και να έρθει στο Σπλίτ για να γίνει η "μάνα του λόχου". Το τι ακολούθησε μετά είναι ευρέως γνωστό και έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην ιστορία της χρυσής γενιάς των Žuti. Όλοι μας μνημονεύουμε τον Τόνι και τον Ντίνο ίσως όμως αδικώντας και παραγνωρίζοντας τον άνθρωπο που χωρίς αυτόν ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς δεν θα μπορούσε μας παρουσιάσει το διαστημικό μπάσκετ εκείνης της ονειρικής ομάδας. 



Antreas Tsemperlidis

Η εισβολή των ηλιθίων!

 «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί,χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα.Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν,αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ.

Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

~Umberto Eco~



Πάθη Ελλήνων της Σμύρνης μετά την ήττα του Ελληνικού Στρατού μέσα από το μυθιστόρημα ματωμένα χώματα της Διδώς Σωτηρίου.

Μόλις αρχίσανε να με σηκώνουνε τα πόδια μου έπιασα δουλειά. Ο χωριάτης το καθησιό δεν το ξέρει. Τ' αδέρφια όλα στρατευμένα! Ρημαδιό οι κόποι μας. Τι να σου κάνουνε μόνες γυναίκες. Τα δέντρα ακλάδευτα, απότιστα, δίνανε πολύ λίγο καρπό, κι αυτόν τον τρώγανε άγουρο τα παιδιά και τα πουλιά. 

Ο μπάρμπα Στυλιανός, ο ζευγάς, που τόνε λέγανε «άγιο», έφαγε με τη φαμελιά του το στάρι που του δωκε η μάνα μας για τη σπορά. Γέμισε τσουκνίδα και τριβόλια η γη μας. Οι Τούρκοι λιποτάχτες δεν αφήνανε ήσυχο αγρότη. Για ν' αρπάξουνε προσφάι, ρούχο, βεργέτα ή χρυσό δόντι ξαπλώνανε τον πασαένα νεκρό. Οι νοικοκυραίοι άμα βγαίνανε απ' το σπίτι τους, κάνανε το σταυρό τους και παρακαλούσανε το Θεό, κ' έναν έναν όλους τους άγιους, να τους αξιώσουνε να γυρίσουνε ζωντανοί το βράδι. 

Έτσι έγινε μια μέρα με τον Αντώνη Μάντζαρη, το γείτονα. Τον έβλεπα απ' το παραθύρι μου ν αποχαιρετάει τη γυναίκα του. Κείνη προσπαθούσε να τον κρατήσει.

- Μην πας στο μπαξέ, Αντώνη μου, για τ' όνομα του Θεού!

- Γυναίκα, γιατί γίνεσαι παιδί; Πρέπει να πάω να ρίξω ελέκια, αλλιώς θα πέσουνε τα σύκα και θα χάσουμε τη σοδειά!

- Χίλιες φορές να χάσουμε τη σοδειά, παρά να χάσω σένα! Άσε να περάσει η κακιά ώρα. Πούλησε τα φλουριά που μου χες δοσμένα.

- Μπρε, Ελένη, μάτια μου, τι να σου κάνουνε τα φλουριά; Τούτο, δεν είναι μια κακή ώρα·χρόνια θα βαστάξει. Μπα κ' έχουμε κομπόδεμα ή είμαστε ραντιέρηδες και δεν το ξέρω; Πώς θα θρέψουμε τα παιδιά μας;

Ο Μάντζαρης πίστευε πως δεν μπορούσε ποτέ Τούρκος να τόνε βλάψει. Τόσοι και τόσοι κοιμηθήκανε στο σπίτι του, και σηκωθήκανε χορτάτοι και δροσισμένοι απ' το τραπέζι του. Καθώς εκείνη τη στιγμή περνούσε ο φίλος του, ο Νικόλας Αϊντινλής, έφυγε μαζί του και πριν στρίψει το δρόμο φώναξε γελαστός στη γυναίκα του:

- Μη χολιάς, γυναίκα, θα γυρίσω το βράδι και θα σου φέρω και λεβάντα για τα ρούχα.

Το βράδι φέρανε τον Αντώνη Μάντζαρη σφαγμένο σα μοσχάρι! Για να τον τιμήσουνε, λέει, οι Τούρκοι αφήσανε να μεταφερθεί το κουφάρι του και να ταφεί στο κοιμητήρι, ενώ τον Αϊντινλή τον κάψανε ζωντανό και σκορπίσανε την τέφρα του!


Φωτογραφία: Η μόνη διέξοδος για τους Έλληνες κατοίκους της Σμύρνης ήταν η θάλασσα. Στην φωτογραφία το πλοιάριο βυθίζεται λόγω υπερφόρτωσης. Η φωτογραφία λήφθηκε από Αμερικανικό αντιτορπιλικό πλοίο που ευρισκόταν στην περιοχή, μαζί με άλλα 26 συμμαχικά πολεμικά σκάφη, τα οποία όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα ούτε για να αποτρέψουν την καταστροφή αλλά και ούτε για να βοηθήσουν τον Ελληνικό άμαχο πληθυσμό που ικέτευε για βοήθεια.



 Διδώ Σωτηρίου, 'Ματωμένα Χώματα'


Τα οφέλη της κλασικής μουσικής...

 Το πιο κλασικό που θα έχεις ακούσει μέχρι σήμερα, είναι ότι κατεβάζει την αρτηριακή πίεση και συστήνεται μέχρι και από γιατρούς σε γυναίκες που εγκυμονούν και είναι όλα αλήθεια. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Γιατρεύει την μελαγχολία και την κατάθλιψη, βοηθάει στην καλή διατήρηση της μνήμης μας, ενώ κάποιες από τις μελωδίες θεωρούνται ότι καταπραΰνουν τον πόνο των μυών μας. 



Να συνεχίσουμε; Εντείνει την παραγωγικότητα, ρίχνει σε μεγάλο βαθμό τον δείκτη του άγχους και ανεβάζει την παραγωγή της ντοπαμίνης, την ουσία που εκκρίνει ο εγκέφαλος όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι. Οπότε μην νιώθεις περίεργα αν έχεις ξεκινήσει να αναπτύσσεις μία αγάπη για αυτή. Γιατί είναι πραγματικά μία κατηγορία μόνη της. Αυτό που καλείσαι να κάνεις, είναι να ακολουθήσεις τον ενθουσιασμό σου και την καρδιά σου. Όποια μελωδία σου τραβήξει την προσοχή, είναι αρκετά καλή για να της χαρίσεις τον εαυτό σου ολόκληρο. Γιατί η κλασική μουσική είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Είμαστε εμείς.

Ο κινέζικος πίνακας, του Φιλίπ Λεβίν. Ραδιοφωνικό θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω μία ακόμη ενδιαφέρουσα υπόθεση εμπρησμού από το γραφείο εμπιστευτικών υποθέσεων, τον Κινέζικο Πίνακα του Φιλίπ Λεβίν.







Υπόθεση: 

Σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι που ανήκει στον sir David Hanton ξεσπά πυρκαϊά η οποία εκτός των άλλων καίει και έναν αρκετά μεγάλης αξίας κινέζικο πίνακα. Αυτό τον πίνακα ο sir David πρόσφατα προσπάθησε να πουλήσει αλλά τελικά δεν βρήκε αγοραστή στα χρήματα που υπολόγιζε.  Ο πίνακας είναι ασφαλισμένος 25.000 λίρες. Η ασφαλιστική εταιρεία είναι πρόθυμη να πληρώσει αφού πρώτα γίνουν οι απαραίτητες έρευνες . 

Ο ντεντέκτιβ Κιου πηγαίνει στο αγρόκτημα που είναι χτισμένο το εξοχικό, στο Χίλιγκαρ, και αρχίζει την έρευνα μιας φαινομενικά απλής υπόθεσης...


                                           Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Glob TV:




Ο κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Η πόλη της Ρόδου γεννήθηκε στα ΒΑ του νησιού το έτος 408 π.Χ. από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού, την Ιαλυσό, την Κάμιρο και την Λίνδο.



Στην αρχαία Ρόδο - την κάλλιστην των ελληνίδων πόλεων - όπως την αποκαλούν οι ιστορικοί, υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον 3.000 αγάλματα.


Το αριστούργημα όμως όλων ήταν ο Κολοσσός. Φιλοτεχνήθηκε γύρω στα 293 από τον Λίνδιο Χάρη, μαθητή του Λυσίππου. Ηταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, ψηλό 70 πήχες (31μ. περίπου). Οι Ρόδιοι πούλησαν (300 τάλαντα) τις πολιορκητικές μηχανές του Δημητρίου όταν έπαψε την πολιορκία και έφυγε ηττημένος και έκαμαν το άγαλμα που η κατασκευή του κράτησε 12 χρόνια. Για το άγαλμα μιλούν αρχαίοι αλλά και μεσαιωνικοί συγγραφείς. Έμεινε στη θέση του μόνο 66 χρόνια. Έπεσε στο σεισμό του 227. Δεν το ξαναέστησαν όμως φοβούμενοι κάποιο χρησμό, όπως μας λέει ο Στράβωνας. Εννιά αιώνες έμεινε πεσμένος ο κολοσσός ώσπου το 653 μ.Χ τον πήρε ο χαλίφης Αράβων Μωαβίας, και το πούλησε για χαλκό σ’ έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.


Το πρόβλημα που απασχολεί τους σημερινούς ερευνητές είναι πού ήταν στημένος ο κολοσσός. Παρεξηγώντας μια φράση του επιγράμματος, που ήταν χαραγμένο στη βάση του κολοσσού, κι έλεγε ότι τον τοποθέτησαν «όχι μόνο πάνω από το πέλαγος αλλά και στη ξηρά», φαντάστηκαν ότι στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού με ανοιχτά τα σκέλη πατώντας με το ένα πόδι στο ένα άκρο του λιμανιού και με το άλλο στο απέναντι, ενώ ψηλά με σηκωμένο χέρι κρατούσε φως σαν φάρος για τα καράβια που περνούσαν να μπουν στο λιμάνι. Από τον 16ο αιώνα παρουσιάστηκε μια τέτοια γκραβούρα που έχει επικρατήσει ως σήμερα


Νεώτεροι μελετητές όμως θεωρούν αδύνατο να βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μόνο σημείο που θα μπορούσε να στηθεί είναι ο περίβολος ενός ναού, και το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε ένα ωραίο κεφάλι του Ηλίου, μαρμάρινο, με σπασμένες ακτίνες που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Ρόδου. Επίσης με τον τρόπο που τον περιγράφει ο Στράβωνας φαίνεται καθαρά ότι τον είδε στη στεριά: «βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό». Αν ήταν στη θάλασσα θα χανόταν εντελώς ή θα φαινόταν μόνο ένα μέρος, πράγμα που θα ανέφερε ο συγγραφέας.

Ο ξένος, της Αθηνάς Κακούρη. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Με μεγάλη ανυπομονησία οι νοσταλγοί του Ραδιοφωνικού Θεάτρου παρακολούθησαν τον περασμένο Δεκέμβρη τα πέντε έργα που επιλέχθηκαν από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, προκειμένου να παρουσιαστούν στο κοινό με τα Raddio Plays. Εν μέσω της πανδημίας και της ατμόσφαιρας αστυνομικών περιορισμών (γι' αυτό άλλωστε η επιλογή των έργων έγινε από την αστυνομική λογοτεχνία) επιχειρείτε ένα νέο ξεκίνημα στο Ραδιοφωνικό Θέατρο. Η αναβίωση όμως αυτού του σπουδαίου και ιδιαίτερου θεατρικού είδους είναι τεράστιο ζήτημα, έγινε τουλάχιστον μία αξιόλογη αρχή.

Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα από τα επιλεγμένα-βραβευμένα έργα του Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών, τον ¨Ξένο¨ της Αθηνάς Κακούρη. 




Τι είναι το Radio Plays;

Αυτόν τον Δεκέμβριο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου παρουσιάζει ένα νέο εγχείρημα, που
συνδυάζει το ραδιοφωνικό θέατρο με την αστυνομική λογοτεχνία και τη τζαζ μουσική. Πέντε νέα ακουστικά έργα, βασισμένα σε ελληνικά αστυνομικά διηγήματα, γεμάτα ανεξιχνίαστες
δολοφονίες, ερωτικά πάθη και επαγγελματικές αντιζηλίες, εκβιασμούς και οικονομικές
δολοπλοκίες, ιδιόρρυθμους ντετέκτιβ και γοητευτικές περσόνες. Στα Radio Plays συμμετέχουν από 60 εξαιρετικοί Έλληνες  καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες: σκηνοθέτες *ιδες, ηθοποιοί, μουσικοί και συγγραφείς. Για όλα τα έργα έχουν γραφτεί πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις από
εξαιρετικούς μουσικούς, που προσδίδουν στα έργα μια νουάρ ατμόσφαιρα μυστηρίου.

Η πρώτη μετάδοση του έργου έγινε την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2020 στις 17:00. Το πρόγραμμα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου συνδύασε το Ραδιοφωνικό Θέατρο, την Αστυνομική Λογοτεχνία και την Τζαζ Μουσική. Σίγουρα όμως στην περίπτωση του Ξένου ο συνδυασμός του επαρχιώτικου αγροτικού κλίματος με τη Τζαζ μουσική είναι κατά τη γνώμη μου ατυχής επιλογή... 


Η υπόθεση:

Πρωταγωνιστής είναι ένας παλιός, αγαπημένος ήρωας της Κακούρη, ο Αστυνόμος Γεράκης. Ο Γεράκης καλείται να διαλευκάνει το θάνατο ενός μετανάστη, του Νίκου, που βρίσκεται νεκρός κάτω από έναν υδατόπυργο σε ένα αγρόκτημα της ελληνικής επαρχίας. Δίπλα του, ένα τσαλακωμένο χαρτί με μία προειδοποίηση. Από την πρώτη στιγμή ο Αστυνόμος βρίσκεται αντιμέτωπος με το ερώτημα αν ο Νίκος δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν ατύχημα. Θα είχε κάποιος να ωφεληθεί από τον θάνατό του; Μήπως ήταν μπλεγμένος σε κάποια συμμορία μεταναστών; Τι στοιχεία αποκαλύπτει ο υπολογιστής του; 

Στην έρευνά του, ο Αστυνόμος Γεράκης καλείται να αντιμετωπίσει τη δυναμική και αντιπαθή ιδιοκτήτρια του αγροκτήματος, Θεανώ Πετρομανώλη. Ενώ ο καιρός περνάει, ο Γεράκης αδυνατεί να βρει επαρκή στοιχεία για τον θάνατο του Ξένου. Όμως η Νεφέλη, η ψυχολογικά ασταθής και κατά τα φαινόμενα αναξιόπιστη, κόρη της Πετρομανώλη, επιμένει πως ο Νίκος δολοφονήθηκε και μάλιστα από τη μητέρα της. Θα καταφέρει ο Γεράκης να ανακαλύψει την αλήθεια;


Περεταίρω στοιχεία για το έργο: 

Το έργο αποτελεί θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος που περιλαμβάνεται στον Ά Τόμο της Σειράς Ελληνικών Εγκλημάτων των εκδόσεων Καστανιώτη. Συγγραφέας του είναι η Αθηνά Κακούρη.

Η συγγραφέας είναι μία βετεράνος και πρωτοπόρος της  της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Επί δεκαετίες μελετά τα αστυνομικά μυστήρια, είναι διάσημη στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Ένας αγαπημένος αστυνομικός ήρωας, εικόνες γνώριμες, βγαλμένες από το αστυνομικό δελτίο της εποχής μας, εύθραυστες, σκοτεινές οικογενειακές ισορροπίες και για πρωταγωνιστές χαρακτήρες της ελληνικής επαρχίας: ένας μετανάστης που αναζητά εργασία, μια δυναμική και στριφνή αγρότισσα που κοπιάζει να διατηρήσει τα κεκτημένα και η παλαβιάρα κόρη της.

Η ατμόσφαιρα του κειμένου αναπτύσσεται μέσω των πρωταγωνιστών μέσα σε ένα γνώριμο σε όλους μας επαρχιακό περιβάλλον. Ο Αστυνόμος Γεράκης (αγαπημένος αστυνομικός ήρωας της Κακούρη). Το κυριότερο ερώτημα που αντιμετωπίζει ο Αστυνόμος είναι αν ο μετανάστης δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν ατύχημα. Ο Γεράκης μεθοδικά εξετάζει το ποιος θα ωφελούνταν από το θάνατο του μετανάστη, εάν αυτός ήταν μπλεγμένος σε κάποια συμμορία και τα ευρήματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η δυναμική και δύσπιστη ιδιοκτήτρια Θεανώ Πετρομανώλη ιδιοκτήτρια. Καθώς ο καιρός περνάει ο Γεράκης αδυνατεί να βρει επαρκεί στοιχεία για να εξιχνιάσει το έγκλημα. Η ψυχικά ασταθής κόρη επιμένει ότι το έκανε η μάνα της. Όπως και να ' χει το έργο είναι ένα εύστοχο ψυχογράφημα της κόρης και τη μάνας (των δύο πρωταγωνιστριών), ενώ ανοίγονται και ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Ας δούμε τέλος τι ήταν αυτό που εξίταρε τη σκηνοθέτη Μαρία Μαγκανάρη προκειμένου να ξαναζωντανέψει το έργο:

«Από την πρώτη στιγμή με συνεπήρε το γεγονός ότι είναι γραμμένο από μια γυναίκα συγγραφέα που από τη δεκαετία του'50 έχει αφοσιωθεί στο αστυνομικό είδος. Το κείμενο έχει ατμόσφαιρα που έρχεται από το παρελθόν και συγχρόνως είναι πολύ σημερινή, έχει κλασική αστυνομική πλοκή, ήρωες γήινους, πολύ προσεγμένα φτιαγμένους, και στο επίκεντρο μια οικογένεια στην επαρχία, πλαίσιο το οποίο με ενδιαφέρει πολύ στη δουλειά μου. Η κοινωνική πραγματικότητα, το δίπολο μάνας - κόρης και ο τρόπος που σκιαγραφούνται οι σχέσεις καθιστούν μεγάλη πρόκληση τη ραδιοφωνική αφήγηση»


Η Μαρία Μαγκανάρη


Το έργο θα ζωντανέψουν με τις φωνές τους οι:

Ανθή Ευστρατιάδου, Σύρμω Κεκέ, Ασπασία Κράλλη, Δημήτρης Ντάσκας, Εύη Σαουλίδου και Νίκος Ψαρράς. 

Σκηνοθεσία Μαρία Μαγκανάρη

Όπως και σε όλα τα Radio Plays, το έργο συμπληρώνουν μοναδικά πρωτότυπες jazz μουσικές συνθέσεις, που εδώ υπογράφει ο Δημήτρης Τσάκας. Ερμηνεύουν οι: Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο), Κωστής Χριστοδούλου (πιάνο), Ιάσονας Wastor (ντραμς), Δημήτρης Τσάκας(σαξόφωνο).


Η Συρμώ Κεκέ

                                      

                              

Ο Δημήτρης Ντάσκας

                                                       

Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

https://www.lifo.gr/podcasts/radio-plays/radio-plays-o-xenos



Πηγές:

https://www.protothema.gr/culture/article/1073770/o-xenos-ena-astunomiko-diigima-ginetai-radiofoniki-parastasi/

https://www.openbook.gr/o-ksenos/

https://www.lifo.gr/podcasts/radio-plays/radio-plays-o-xenos

https://www.culturenow.gr/radio-plays-o-xenos-apo-ti-maria-magkanari/

https://www.monopoli.gr/2020/12/14/promotional-items/theater-promo-items/438863/radio-plays-premiera-gia-ton-kseno-se-skinothesia-marias-magk… 

https://digitalculture.gov.gr/2020/12/o-xenos-tis-athinas-kakouri/

Άρθρο του Υποστρατήγου ε.α. κ Παπαπροδρόμου σχετικό με το παρεμπόριο στον κυβερνοχώρο.

Άρθρο  με θέμα: "Το παρεμπόριο στον Κυβερνοχώρο: Μια πρόκληση για την κοινωνία μας" , με αφορμή την πρόσφατη σχετική ημερίδα της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου κι Επιχειρηματικότητας ΕΣΕΕ https://bit.ly/2knJpdC, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό EPSILON, τεύχος 7 Ιουλίου - Αυγούστου 2019, https://www.e-forologia.gr/epsilon7/

#cybercrime
#fraud
#darknet
#greyeconomy


 






Πηγή Epsilon

Ο Ιούδας, του Σπύρου Μελά. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

  Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.     Φίλες και φίλοι, με αφορμή τη μεγάλη χριστιανική εορτή, πρόκειται να σας αναλύσω τον Ιούδα , του Σπύρ...