Νικα ο Αετός . Φιλομηλιον 1116μ.Χ

Κλάματα ακούγονταν από τα γυναικόπαιδα ,ηλικιωμένοι άνδρες ανήμποροι να κρατήσουν όπλα περίμεναν την εξέλιξη των πραγμάτων ,ιερείς προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους αμάχους και να τους  βοηθήσουν να περάσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στην Ρωμανια .Ο φόβος ήταν έκδηλος στα πρόσωπα τους ,φοβόντουσαν την οργή των Σελτζούκων .Οι δυο αντίπαλες στρατιές παρατάχθηκαν στην πεδιάδα του Φιλομηλιου .Ο Αλεξιος αντίκρυσε τους διψασμένους για αίμα Σελτζούκους και προσευχήθηκε στον Πανάγαθο.



Οι Σελτζούκοι επιτέθηκαν πρώτοι,υπό τον Μαναλουγκ ,με μια ορδή από επίλεκτους ιππείς τους λεγόμενους Κapiculu,με σαφείς εντολές να παρενοχλούν το Ρωμαϊκό στράτευμα .Ο ΑΥτοκρατωρας περίμενε την επίθεση των ιππέων ,και όταν έφτασαν στο σημείο που ήθελε διέταξε τους Μουρτατους(τοξότες )να βάλουν κατά των ιππέων .Οι τοξότες είχαν προωθηθεί μπροστά από το τείχος των Σκουτατων και κυριολεκτικά θέρισαν τους Σελτζούκους ιππείς ,οι οποίοι μάχονταν γενναία ,αλλά σύντομα άρχισαν να υποχωρούν .Η μέρα ανήκε στα αυτοκρατορικά φλάμπουρα .

Την αυγή της επόμενης μέρας ο Αλεξιος είδε τα πρώτα ίχνη της Σελτζουκικης απειλής .Μια τεράστια γραμμή Σελτζούκων και Τουρκομανων ιπποτοξοτων φαίνονταν στον ορίζοντα .Το φλάμπουρο του Σουλτάνου Μαλικ Σαχ ανέμιζε στον ορίζοντα .

Ο Αλεξιος διέταξε τους στρατιώτες του να σχηματίσουν το σίδηρο Τείχος ,και διέταξε τους Μουρτατους να βρίσκονται σε επιφυλακή .

Ο Μαλικ Σαχ διαμοίρασε το στράτευμα του θέλοντας να συντρίψει τους Ρωμαίους με ένα στρατήγημα <<σφηρας και ακμονος >>που είχε ομοιότητες με το στρατήγημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου .Ο μίσος στρατός υα επιτίθονταν εναντίον της εμπροσθοφυλακής και ο υπόλοιπος εναντίον της οπισθοφυλακής .Η σύγκρουση ήταν επικών διαστάσεων .Οι Τουρκομανοι ιππείς ξεκίνησαν την επίθεση αλλά αποκρούστηκαν από το κινούμενο <<Ρωμαϊκό φρούριο >>.Εν συνέχεια ο Σουλτάνος διέταξε την επίθεση των βαριά θωρακισμένων ιππέων του.Η επίθεση ήταν τόσο σφοδρή ώστε το χαλύβδινο τείχος άρχισε να κάμπτεται .Τότε ο Αλεξιος ο οποίος βρίσκονταν σε ένα σημείο όπου κατοπτευε το πεδίο μάχης ,περιστοιχισμένος από τους Γιούς του και τον γαμπρό του Νικηφόρο Βρυεννιο ,διέταξε τους ιππείς του να επιτεθούν για να μπορέσουν να μικρύνουν το χάσμα και να ελαφρύνουν την πίεση που δέχονταν το τείχος των οπλιτών .Την αντεπίθεση θα οδηγούσε ο Πρίγκιπας Ανδρονικος,γιος του Αλεξιου.Οι Δρακοναριοι σάλπισαν και ο Ανδρονικος ξεχύθηκε μαζί με τους <<Οικείους >>την καλύτερη μονάδα της Αυτοκρατορίας όπου υπηρετούσαν μόνο Αριστοκράτες και Συγγενείς του Αυτοκράτορα .Η ορμή της επίθεσης ήταν τόσο σφοδρή που ανάγκασαν τους Σελτζούκους να στρέψουν τα νώτα και να αναδιπλωθούν .Η σύγκρουση ήταν τρομερή και έγερνε προς το μέρος των Ρωμαίων ,έως ότου ένας Σελτζούκους χτύπησε και σκότωσε το άλογο το Ανδρονίκου .Ο γιος του Αυτοκράτορα έπεσε από το άλογο του και κατάφερε να ρίξει κάτω τον Σελτζούκους και να τον σκοτώσει .Τότε άλλος ένα βάρβαρος προσπάθησε να κάνει το ίδιο αλλά ένας παραπλήσιος Οικείος προσπάθησε να προστατέψει τον νεαρό Πρίγκηπα αλλά χτυπήθηκε θανάσιμα .Πολεμώντας γενναία και σκοτονωντας πολλούς ,αφού περικυκλώθηκε κατακρεουργήθηκε από τους βαρβάρους .

Ο Χρόνος Πάγωσε .

Ο Αλεξιος είδε το φλάμπουρο του γιου του να πέφτει και τους Οικείους να οπισθοχωρούν .Ίσως το τέλος να είχε φθάσει ,ίσως ο Θεός ήθελε όλα να τελειώσουν εδώ .Ο γιος του ο Ιωάννης προσπάθησε να τον συνεφέρει και να τον ξυπνήσει .Διατάζει δεύτερη αντεπίθεση αυτή την φορά υπό τον γαμπρό του Νικηφόρο Βρυεννιο .Το μένος των Αυτοκρατορικών μετά τον θάνατο του Ανδρονίκου ήταν αβυσσαλέο .Οι Δρακοναριοι σαλπισαν και πάλι .Η Φρουρά των Αθανάτων το επίλεκτο τάγμα των Καταφρακτων θα έμπαινε στην μάχη ,και μαζί με τους εναπομείναντες Οικείους θα σχημάτιζαν το Δόντι του Δράκου (σφήνα ).Ταυτόχρονα ο Αλεξιος διατάζει να μπουν στην μάχη και οι ξεκούραστου Άνδρες της θρυλικής Βαραγγειου Φρουράς .Η ορμή των Αυτοκρατορικών ήταν τέτοια ώστε σύντομα η μάχη μετατράπηκε σε σφαγή .Οι Σελτζούκοι πέταξαν τις σημαίες τους στις λάσπες και τράπηκαν σε άτακτη φυγή .Οι Αθάνατοι έσπειραν τον θάνατο στην καταδίωξη που ακολούθησε .Ο Σουλτάνος Μαλικ Σαχ ξέφυγε την τελευταία στιγμή από το να πιαστεί αιχμάλωτος .Ο δυστυχής Αλεξιος δεν είχε πολύ χρόνο να θρηνήσει τον γιο του .Περιεσυνελεξε το πτώμα του και χωρίς να χάσει χρόνο διέταξε να φτιάξουν στρατόπεδο για την νύχτα .

Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος επιχείρησε να αντεπιτεθεί ,το κινούμενο Ρωμαϊκό Φρούριο τους περίμενε .Θα έκανε μαζική επίθεση .Υπό τον ήχο των τυμπάνων τα υπολείμματα του Σελτζουκικου στρατού επιτέθηκαν .Οι Σελτζούκοι ιππείς κατέβασαν τις λόγχες και τότε το Ρωμαίικο Τείχος άνοιξε και από μέσα του ελαφρά οπλισμένοι Σιφωναριοι κρατώντας στα χέρια τους σιφωνια με κεφαλές Δράκων ,έβαλαν εναντίον τους .Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική .Σε κάθε πλευρά του κινούμενου Ρωμαϊκού Φρουρίου είχαν εκτυλιχθεί Ομηρικές μαχες .

Οι Ρωμαίοι κατατρόπωσαν τοΣελτζουκικο στράτευμα .Ο Αλεξιος έφερε ακριβώς το σχέδιο του σε πράξη .Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος έστειλε πρέσβεις για να συνάψει Ειρήνη .

Πηγή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι βρωμιάρηδες, Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό θέατρο

 Απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς του Νίκου Τσιφόρου ¨Τα παιδιά της πιάτσας¨, σε αφήγηση Γιάννη Μποσταντζόγλου.





Η υπόθεση:

Ο Τοτός είναι ένας τύπος με παπιγιόν, τσιμπούκι στο στόμα και βγάζει το φρύδι του με το τσιμπιδάκι. Είναι ένας γυναικωτός με λεφτά. Γυρίζει στον Πειραιά για να κάνει ¨γνωριμίες¨. Εκεί βάζει στο μάτι ένα νεαρό, τον Κλέαρχο, ένας μάγκας όμως, ο Νεκτάριος, που έχει στρώσει τον Κλέαρχο στη δουλειά του βάζει φρένο. Ο φιόγκος όμως δεν το βάζει κάτω.

Εκπομπή της ΕΡΑ 2


Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου



Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Stavros M:


Η Αγία Παρασκευή

 Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου 138 - 160 μ.Χ..


Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα..

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού..

Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα..Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα..Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα..Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η Αγία είχε μείνει ανέπαφη για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε..

Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους.. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα..

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο..

Σήμερα η Ορθοδοξία μας τιμά την θαυματουργή Αγία Παρασκευή..

Η γιάτρισσα των ματιών ψυχής και σώματος..

Βοήθεια μας..


Όταν νικήθηκε το πακμαν

 Χρειάστηκαν να περάσουν 19 χρόνια έως ότου ο Billy Mitchell, σαν σήμερα το 1999, να ολοκληρώσει και τις 256 πίστες του Pac-Man κάνοντας το απόλυτο ρεκόρ πόντων, 3.333.360, έπειτα από 6 ώρες! 

Χωρίς βεβαίως, να χάσει ούτε μια ζωή!



Θυμάστε μέχρι ποια πίστα είχατε φθάσει;


Το Pac-Man κυκλοφόρησε το 1980. Οι «δυνατοί» παίκτες του είχαν ανακαλύψει ότι στην 256η πίστα, η μισή οθόνη γέμιζε με ακανόνιστα σχήματα με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιος καθόλου εύκολα να ολοκληρώσει την πίστα και να το τερματίσει!


Το 1982 ένας οκτάχρονος παίκτη ισχυριζόταν ότι έφθασε τους 6 εκατομμύρια πόντους παίζοντας Pac-Man. Μάλιστα ο τότε

Πρόεδρος των Η.Π.Α Ronald Reagan, έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον οκτάχρονο.


Αυτό το γεγονός στάθηκε η αφορμή για τον Billy Mitchell να αναζητήσει ποιο είναι το υψηλότερο score που μπορεί να φθάσει κάποιος παίζοντας Pac-Man ως το τέλος του παιχνιδιού.


Ο Mitchell συνεργάστηκε με τον φίλο του Chris Ayra (κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ για την υψηλή βαθμολογία στο Ms. Pac-Man, μια μεταγενέστερη έκδοση του παιχνιδιού) το 1983 και βρήκαν ότι το απόλυτο score που μπορεί να πετύχει κάποιος, είναι 3.333.360! Για να επιτύχει ο παίχτης αυτό το σκορ, θα πρέπει να καταφέρει να συλλέξει όλες τις βούλες ,ακόμα και στην πίστα 256 που η μισή οθόνη δεν φαινόταν λόγω bug, άρα θα πρέπει να έχει μάθει καλά και αυτή την πίστα.


Το 1999, μια ομάδα Καναδών παικτών, ανάμεσα τους και ο Rick Fothergill, έφθασαν κοντά στο υψηλότερο σκορ. Συγκεκριμένα στις 8 Μαΐου 1999, ο Fothergill σημείωσε το παγκόσμιο ρεκόρ στο Pac-Man συγκεντρώνοντας 3.333.270 πόντους, μόλις 90 λιγότερους από το υψηλότερο σκορ που είχε υπολογίσει ο Mitchell ότι είναι δυνατόν να επιτευχθεί.


Ο Mitchell στο άκουσμα αυτής της είδησης, επαναδραστηριοποιήθηκε και ξεκίνησε να παίζει ξανά Pac-Man καταφέρνοντας στις 3 Ιουλίου του 1999 να επιτύχει το απόλυτο σκορ! 3.333.360 «έγραψε» το σκορ και ο Mitchell μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guines.

Ο Mitchell έπαιξε αυτό το παιχνίδι σε ένα arcade που βρισκόταν στο Funspot Family Fun Center στην παραλία Weirs, New Hampshire.

Το ρεκόρ του καταγράφηκε από τις εταιρείες Funspot και Twin Galaxies οι οποίες διενεργούσαν τέτοιου είδους καταγραφές. Η εταιρεία Twin Galaxies ονόμασε τον Mitchell ως τον «Video Game Player of the Century».


Επίσης η εταιρεία Namco και ο δημιουργός του Pac-Man, Toru Iwatani, κάλεσαν τον Mitchell στο Τόκιο για να συμμετάσχει στο Game Show εκείνης της χρονιάς.


Από τότε υπάρχουν αρκετοί gamers να τερματίσουν τον Pac-Man, με τον πιο πρόσφατο να είναι ο Jake Goldberg, ο οποίος στις 14 Απριλίου χρειάστηκε 4 ώρες και 12 λεπτά για να φθάσει το απόλυτο σκορ, το 3.333.360.


#recall_memory #hellenicITmuseum #elmp #museum #technologymuseum #pacman #videogame #BillyMitchell

Η Πολιτεία των Τιμίων, του Μαρκ Τουέην. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάρκ Τουέην ¨Η πολιτεία των τιμίων¨.






Ο Μάρκ Τουέην είναι ο συγγραφέας του Τομ Σώγιερς και του Χωκ Φιν...


Η υπόθεση:

Ένα σημείωμα και χρήματα που έρχονται από το πουθενά αναστατώνουν μια ολόκληρη πόλη,που θεωρείται από τους κατοίκους της ως η τιμιότερη όλων. Είναι όμως έτσι ή η απληστία για το χρήμα θα αποκαλύψει την αλήθεια κάποιων και θα κατεβάσει τις μάσκες;


Πρόκειται για μία πολύ συμπαθητική ιστορία, έννοιες όπως η τιμιότητα και η απληστία τίθενται σε δοκιμασία στο έργο...



Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Ο Σάμιουελ Λόνγκχορν Κλέμενς, που έγινε γνωστός σ' όλο τον κόσμο ως Μαρκ Τουέιν, γεννήθηκε το 1835 και μεγάλωσε στο παραποτάμιο λιμάνι Χάνιμπαλ, στο Μιζούρι. Σε ηλικία δώδεκα χρόνων εγκατέλειψε το σχολείο ψάχνοντας για δουλειά. Εργάστηκε ως καπετάνιος σε ατμόπλοιο, τυπογράφος, στρατιώτης, χρυσοθήρας, εργάτης ορυχείων και ανταποκριτής στις Δυτικές Πολιτείες. Οι εμπειρίες του τον πλούτισαν με μια βαθιά γνώση των ανθρώπων, καθώς και με την ικανότητα να χειρίζεται τις διαλέκτους τους και να κατανοεί τα έθιμά τους.

Με το βιβλίο του "Ο περίφημος βάτραχος της Καλαβέρας" (1865) κέρδισε το ενδιαφέρον των συμπολιτών του και με το "Οι Αφελείς Ταξιδεύουν" ενίσχυσε τη φήμη του. Αλλά μόνο με το μυθιστόρημά του "Η Ζωή στο Μισισιπή" που έγραψε το 1883, και με τις "Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν" το 1884, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Αμερικής. Προς το τέλος της ζωής του, κυνηγημένος από προσωπικές δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα, ο Τουέιν έχασε την αισιοδοξία του, με αποτέλεσμα μόνο οι ιστορίες "Ο άνθρωπος που διέφθειρε τον Χάντλμπουργκ" και "Ο μυστηριώδης ξένος" (που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, το 1916) να είναι αντάξιες του μεγάλου ταλέντου του.(βιβλίοnet)



Παίζουν:

Καλογήρου Σπύρος,Μιχαλόπουλος Γιάννης,Μοσχίδης Γιώργος,Μουσούρη Ρίτα,Ρευματάς Μάκης,Ψαράς Ιάκωβος


Η Ρίτα Μουσουρή και ο Γιώργος Μοσχίδης θα υποδυθούνδύο πολύ συμπαθητικούς ρόλους...


Η Ρίτα Μουσουρή







Ο Γιώργος Μοσχίδης



           


Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ραδιοφωνικό Θέατρο:








Η καπνομαντεια.

Ως μέθοδος μαντικής, η καπνομαντεία εξέταζε το καπνό που έβγαινε από τα φλεγόμενα αντικείμενα. Επιπλέον, υπήρχε και η μαντεία δι’ εμπύρων, κατά την οποία εξεταζόταν η συμπεριφορά της φωτιάς αλλά και η συμπεριφορά του αντικειμένου που δεχόταν την ενέργεια της φωτιάς.



Η οιωνοσκοπία.

 Οι μέθοδοι μαντικής που χρησιμοποιούσαν ήταν αρκετά περίεργες και λίγο ξένες σε σύγκριση με αυτές που χρησιμοποιούμε στις μέρες μας. Μία πρώτη μέθοδος, και μάλιστα από τις αρχαιότερες, ήταν η οιωνοσκοπία/ορνιθοσκοπία. Με αυτή τη μέθοδο οι ιερείς, παρακολουθώντας τη συμπεριφορά και το πέταγμα των πουλιών προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το μέλλον. Η λέξη προέρχεται από τη λέξη οιωνός που σημαίνει πουλί. Οι μάντεις, ως καλό σημάδι λάμβαναν την εμφάνιση οιωνού από την ανατολή, ενώ ως κακό από τη δύση. Παρατηρούνταν ιδιαίτερα ο αετός, το γεράκι, η γλαύκα και ο ερωδιος.




Φόνος στο αμφιθέατρο, της Κυριακής Γεροζήση. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη ενδιαφέρον αυτοτελές επεισόδιο της σειράς ¨Κλέφτες και Αστυνόμοι¨, τον Φόνο το Αμφιθέατρο.





Η υπόθεση:

Μία μεταπτυχιακή  φοιτήτρια, η Βαλερί, ολοκληρώνει το διδακτορικό της στο Παρίσι. Ο καθηγητής Τρισσέ που της απονέμει τον τίτλο δολοφονείται την ώρα της απονομής από μια άγνωστη γυναίκα. Η γυναίκα αμέσως μετά εγκαταλείπει το Παρίσι για την Αθήνα. Ο Γάλλος αστυνόμος Ζαν Μαρτεν που αναλαμβάνει την εξιχνίαση του φόνου προσπαθώντας να ερευνήσει την προσωπικότητα του Τρισσέ. Η Ελένη Παπαδήμα είναι μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, συνάδελφος του Τρισσέ, αφοσιωμένη στην έρευνα, ενώ ο καθηγητής είναι διαπλεκόμενος στις ακαδημαϊκές εξελίξεις.


Ο Δημήτρης Πουλικάκος στο ρόλο του αφηγητή




Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ισοβιτης:



 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου αφηγείται την καταστροφή.

 «Στα Βουρλά το κακό ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου. Μπήκαν οι Τούρκοι στα σπίτια μας και μας έβαλαν φωτιά. Αργότερα μας είπαν ότι ήταν αντάρτες και μετά ήρθε ο τακτικός στρατός και μας μάζεψε. Μας έπιασαν όλους μαζί, τον πατέρα μου τον έσφαξαν, τον αδερφό μου τον έκαψαν, τους νέους τους μάζεψαν και τους πήραν στην Ανατολή...»




«...Δυο μέρες και δυο νύχτες μείναμε όρθιοι στην παραλία περιμένοντας να μπούμε σε κάποιο πλοίο. Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ τα όσα είχαμε δει και την ψυχή ματωμένη απ τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων μας. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους δίπλα μας, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, όταν οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν, οι Αμερικανοί άναψαν τους προβολείς των πλοίων και τους έριξαν πάνω μας, για να σταματήσουν κάπως το κακό. Φωνές ακούγονταν: "Τα γυναικόπαιδα να μπαρκάρουν πρώτα!" -θαρρείς και υπήρχε και κανένας άντρας ανάμεσά μας...»


«Έβλεπα τη Σμύρνη και τα Βουρλά να καίγονται και έδωσα έναν όρκο. Είπα, Βουρλά μου αγαπημένα δεν θα σας ξεχάσω ποτέ»


ΦΙΛΙΩ ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΥ

(Βουρλά Ερυθραίας Μικράς Ασίας, 1899 - Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια 2007) Γεννήθηκε τον 19ο αιώνα, έζησε όλον τον 20ο με όλα τα δεινά του και έφυγε από τη ζωή τον 21ο αιώνα, σε ηλικία 108 ετών... «ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ» ο τίτλος του βιβλίου της, όπου, με τον μοναδικό της χαρισματικό τρόπο, διηγείται την πολυτάραχη μυθιστορηματική της ζωή... Από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της πρώτης της ζωής, μέχρι τη φρίκη της Καταστροφής, τον Ξεριζωμό, την Προσφυγιά, τα Βάσανα του Αγώνα να στήσει καινούργια ζωή, με πολύ σκληρή δουλειά μέχρι τη νίκη και την Προκοπή... Δίχως να πάψει ούτε στιγμή τον αγώνα της για τη Διάσωση, Διάδωση, Δικαίωση της Μικρασιάτικης Μνήμης. Με την επιμονή της και το πείσμα της -δεν δίστασε να χτυπήσει ακόμα και την πόρτα του πρωθυπουργού της εποχής- ίδρυσε το Μουσείο του Μικρασιατικού Ελληνισμού (που σήμερα έχει πια το όνομά της), συγκεντρώνοντας εκεί Κειμήλια Μικρασιατών Προσφύγων απανταχού της Γης... 


...Νιώθοντας πια πως έκανε το Χρέος της, έφυγε ήσυχη κι ευτυχισμένη, ήρεμα, στο σπίτι της, στον ύπνο της και στ' όνειρό της μέσα, με το υπεραιωνόβιο μυαλό της ακόμα τετραπέρατο, λαμπερό, φωτεινό, δυναμικό, εμπνευσμένο...


Πρότυπο Μικρασιάτισσας Γυναίκας, η γιαγιά Φιλιώ, γιαγιά όλων μας, δίδαξε Ήθος, Αξιοπρέπεια, Περηφάνεια, τιμώντας την Καταγωγή της και συμβολίζοντας και δοξάζοντας το χαρακτήρα και την προσωπική ιστορία του μέσου Μικρασιάτη Πρόσφυγα, τον Πολιτισμό και την ιδιαίτερη Ποιότητα των Ελλήνων της Ανατολής.




Κείμενο Βιογραφικού: Γ.Χ.Κ.

Πηγή Φωτογραφίας: iellada.gr

Σαν σήμερα...

 Σαν Σήμερα, στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 ξέσπασε στην Κωνσταντινούπολη  το πογκρόμ των Τούρκων κατά των Ελλήνων,(πογκρόμ ,από την ρωσική λέξη που σημαίνει συντρίβω). Αφορμή ήταν το πρωτοσέλιδο μιας Τουρκικής εφημερίδας της Ισταμπούλ Εξπρές, που έγραψε : «Βάλανε φωτιά στο σπίτι του πατέρα μας Κεμάλ Ατατούρκ». Στην πραγματικότητα έγινε προβοκάτσια από δύο Τούρκους υπαλλήλους του Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, που έβαλαν βόμβα στην αυλή του και έγινε ισχυρή έκρηξη. Οι Ελληνικές Αρχές συνέλαβαν τους δράστες της έκρηξης. Ήταν ο φύλακας του προξενείου Χασάν Μεχμέτογλου και ο συνεργός του, Οκτάι Εγκίν, μουσουλμάνος από τη Θράκη. Επρόκειτο για πράκτορες της Τουρκικής Αστυνομίας, ωστόσο το τουρκικό κράτος δεν έχει παραδεχτεί κάτι τέτοιο. Το σύνθημα για το πογκρόμ δόθηκε.  



Οι μαρτυρίες περιγράφουν πως ο όχλος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη με κάθε είδους μέσο, από διάφορες περιοχές της Τουρκίας. Στο πλήθος μοιράστηκαν λοστοί, ενώ τα σπίτια και οι επιχειρήσεις των Ελλήνων είχαν σημαδευτεί από την προηγούμενη νύχτα. Μέσα σε εννέα ώρες καταστρέφονται 4.500 ελληνικά καταστήματα, 1.000 σπίτια, 73 εκκλησίες και 37 σχολεία. Είναι η αρχή του τέλους για τον Ελληνισμό της Πόλης. Μεγάλο ρόλο στα «Σεπτεμβριανά» όπως  ονομάστηκαν τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου 1955, έπαιξε και η Βρετανική προπαγάνδα που ξεσηκώνοντας του Τούρκους εναντίον των Ελλήνων ως αντίποινα για το Κυπριακό. Από τους 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την εποχή στην Πόλη, τα χρόνια που ακολούθησαν ο αριθμός τους συρρικνώθηκε σταδιακά σε λίγες χιλιάδες. Τελικά αποδείχθηκε ότι το πογκρόμ είχε οργανωθεί από την ίδια την κυβέρνηση Μεντερές. Την αποκάλυψη έκαναν οι ίδιοι οι Τούρκοι όταν οι στρατιωτικοί κατέλαβαν το 1960 την εξουσία και κάθισαν στο σκαμνί την πρώην πολιτική ηγεσία.  Καταδίκασαν τον πρώην πρωθυπουργό Μεντερές σε θάνατο δι' απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961.  



Οι φωτογραφίες από τα «Σεπτεμβριανά». Στην 4η φωτογραφία το πρωτοσέλιδο της Τουρκικής εφημερίδας Ισταμπούλ Εξπρές.

Πηγή Σαν σήμερα

Πηλήκιο Ταξιάρχου Χωροφυλακής΄΄

 Πηλήκιο Ταξίαρχου στολής Νο2 περιόδου 1953-1973 της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (δωρεά Αντγου ε.α. Παναγιώτη Σεραφίδη)



Γιατί αντιπαθούμε τον ελληνικό πολιτισμό; Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Σήμερα θα αφιερώσω το σημείωμά μου στον διάλογό μου με τον Αλέξανδρο Νεχαμά. Δεν χρειάζεται συστάσεις, και όποιος θεωρεί ότι χρειάζεται ας ανατρέξει στη διεθνή βιβλιογραφία για να τις βρει. Ομότιμος καθηγητής στο Πρίνστον οφείλω να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω ολόκληρο το έργο του. Εχω διαβάσει το «Νίτσε: Η ζωή ως λογοτεχνία» και το «Περί Φιλίας». Με αφορμή τη σειρά των άρθρων μου για τη διδασκαλία της ελληνικής γραμματείας στη μέση εκπαίδευση, μου έστειλε μια επιστολή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο όπου περιγράφει τη δική του εμπειρία. Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς ήταν απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών το 1964. Τμήμα κλασικό, ήτοι ανθρωπιστικές σπουδές, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα Φιλοσοφική και Νομική. Αν δεν πέφτω έξω τότε στη Φιλοσοφική φιλοδοξούσαν να εγγραφούν όσοι μαθητές αγαπούσαν το διάβασμα και τη λογοτεχνία. Η συναναστροφή τους στην τάξη βοηθούσε και τους επίδοξους δικηγόρους να ενδιαφερθούν για τη γραμματεία που ξεπερνούσε τα όρια των συγγραμμάτων τους. Ολοί αυτοί διάβαζαν λογοτεχνία και φρόντιζαν τα ελληνικά τους.





Επανέρχομαι όμως στην εμπειρία του Νεχαμά. Οπως μου γράφει στην επιστολή του στην τελευταία τάξη έκαναν ολίγη από «Πρωταγόρα», «Αντιγόνη» χωρίς τα χορικά διότι «είναι δύσκολα» και τον «Επιτάφιο» του Θουκυδίδη. Οταν αποφοίτησε με το καλό, στην Αμερική τον κατέταξαν στο τρίτο εξάμηνο των κλασικών σπουδών. Στο τέταρτο εξάμηνο έκαναν αντίστροφη μετάφραση, από τα αγγλικά στα αρχαία ελληνικά. Και όπως γράφει ο Νεχαμάς εκεί κατάλαβε για πρώτη φορά πως όλα αυτά τα αριστουργήματα δεν υπάρχουν μόνον για να μας διδάσκουν γραμματική και συντακτικό. Μεταφέρουν ουσιαστικά προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο του 21ου αιώνα όπως απασχολούσαν και τον άνθρωπο του 5ου αιώνα π.Χ. Η σύγκρουση ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα, ανάμεσα στην πόλη και την οικογένεια, ανάμεσα στους πολιτικούς νόμους και τους άγραφους νόμους της παράδοσης. Οταν ανακάλυψε αυτόν τον πλούτο, μου γράφει ο Νεχαμάς, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά μαζί του. Ευτυχώς για τον ίδιο και για εμάς. Το συμπέρασμα είναι ότι ένας διανοητής σαν τον Αλέξανδρο Νεχαμά, παρ’ ότι αποφοίτησε από ένα από τα καλύτερα ελληνικά σχολεία, το Κολλέγιο, συνειδητοποίησε την αξία των κλασικών γραμμάτων όταν πήγε στην Αμερική.

«1973. Ετος της δικής μου οιονεί αποφοίτησης. Οιονεί διότι είχα φύγει από το Κολλέγιο για να γλιτώσω από τον παραπάνω χρόνο. Ομως η διδακτέα ύλη ήταν η ίδια. Ολίγη από “Πρωταγόρα”, “Αντιγόνη” χωρίς τα χορικά, και “Επιτάφιος” του Θουκυδίδη. Το 1964, αν δεν κάνω λάθος, ίσχυε η περίφημη μεταρρύθμιση του Παπανούτσου. Το 1973 είχαμε χούντα. Εφυγα για να σπουδάσω στο Παρίσι με την επιθυμία να αφήσω πίσω μου ό,τι ελληνικό. Σπούδασα σύγχρονη συγκριτική λογοτεχνία και παρ’ ότι μιλούσαμε για τον Ουγκώ και τον Τολστόι οι αναφορές στην Ελλάδα ήταν τόσες που όχι μόνον με παρακινούσαν να ασχοληθώ μαζί της αλλά με έκαναν να ντρέπομαι που, αν και Ελληνας, δεν την ήξερα όσο όφειλα να την ξέρω. “Υπήρξε έτι το άριστο εκείνο, Ελληνικός”. Αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν το έμαθα στην Ελλάδα όπου γεννήθηκα, ανατράφηκα και μεγάλωσα. Το έμαθα στη Γαλλία όπου ωρίμασα πνευματικά και ηθικά».

Το ερώτημα παραμένει: Πώς είναι δυνατόν το 1964 να μη διαφέρει από το 1973 και να μη διαφέρει από το 2022; Πόσες κυβερνήσεις έχουν αλλάξει, πόσοι υπουργοί; Ομως κανείς δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το βασικό εμπόδιο της εκπαίδευσής μας, το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ελληνικών, κατά συνέπεια των κλασικών σπουδών; Η παρ’ ημίν σχιζοφρένεια. Από τη μια αναγορεύουμε την κλασική Ελλάδα μας σε πρότυπο, από την άλλη δεν έχουμε τον τρόπο να εξηγήσουμε στους εαυτούς μας γιατί αυτό το πρότυπο είναι πρότυπο.

Ποια δύναμη θα είχε το σημερινό Ελληνόπουλο αν περνούσε τα σύνορα εξοπλισμένο με τη σωκρατική – πλατωνική σκέψη; Ελάτε τώρα. Η ελληνική παιδεία αντιμετωπίζει την κλασική σκέψη ως διεκπεραίωση κάποιας πολιτισμικής υποχρέωσης. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να εμπνεύσει τα παιδιά της. Ερώτηση κρίσεως: Με ποιον τρόπο οι Ελληνες μπορούν να σταματήσουν να αντιπαθούν τον ελληνικό πολιτισμό;


Πηγή Καθημερινή

Οι πρόσφυγες του 1922, του Κωνσταντίνου Τρυπάνη. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι του Ραδιοφωνικού Θεάτρου, απόψε με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, θα σας παρουσιάσω το έργο του Κώστα Τρυπάνη Οι πρόσφυγες του 1922.




Η υπόθεση (με λίγα λόγια):

Το έργο παρουσιάζει τις περιπέτειες μιας οικογένειας Μικρασιατών Ελλήνων που ζουν στην ελεύθερη πλέον από τον ελληνικό στρατό Σμύρνη. Οι αμέριμνες ημέρες, οι έρωτες και η μέθη της νίκης δίνουν σταδιακά τη σκυτάλη στην αγωνία, στον "Υπέρ Πάντων Αγώνα", στην καταστροφή και στη σκληρή πραγματικότητα της προσφυγιάς.






(Λόγια του συγγραφέα από τον από τον πρόλογο του βιβλίου)

 Όταν γείρει προς τη δύση η ζωή, η μνήμη γυρίζει στα νεανικά χρόνια και μας παρορμά να ζωντανέψουμε και πάλι και να διασώσουμε κάτι από τις συγκλονιστικές εμπειρίες που δοκιμάσαμε τότε. Έτσι κι εμένα οι σκέψεις στράφηκαν στα δοξασμένα και τραγικά χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, που για την Ελλάδα τελείωσε με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, και έγραψα το θεατρικό έργο "Οι πρόσφυγες" με την ελπίδα να δώσω κάτι από τα γεγονότα και την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. [...]





Ο Κωνσταντίνος Τρυπάνης (Βίκιπέδια)

Ο Κωνσταντίνος Α. Τρυπάνης (22 Ιανουαρίου 190918 Ιανουαρίου 1993) ήταν Έλληνας κλασικός φιλόλογος, ποιητής, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ακαδημαϊκός, βουλευτής επικρατείας και υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών.

Ο Τρυπάνης γεννήθηκε στη Χίο και τελείωσε εκεί το περίφημο Α΄ Γυμνάσιο αρρένων της Χίου, διάδοχο της Σχολής της Χίου. Ο πατέρας του, Αθανάσιος, επέμενε ο Κωνσταντίνος να γίνει δικηγόρος, οπότε σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τότε όμως ο πατέρας του απεβίωσε, οπότε ο Κωνσταντίνος άλλαξε σε σπουδές φιλολογίας και πήρε το διδακτορικό του το 1937. Συνέχισε ωστόσο τις σπουδές του στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Μονάχου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Τρυπάνης εκλέχθηκε υφηγητής της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1939. Από το 1939 μέχρι το 1945 δίδαξε εκεί, με μία διακοπή για να πολεμήσει με τον ελληνικό στρατό στο αλβανικό μέτωπο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνήθιζε να αψηφά τη βραδινή απαγόρευση της κυκλοφορίας για να έχει μακρές λογοτεχνικές συζητήσεις με τον διανοούμενο Γεώργιο Κατσίμπαλη, φίλο γενεών Ελλήνων ποιητών, με αποτέλεσμα να γνωρίσει και τη νεότερη ελληνική λογοτεχνία σε βάθος που δεν θα μπορούσε να αποκτήσει με άλλο τρόπο εκείνη την εποχή. Το 1947 ο Τρυπάνης εγκαταστάθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου δίδαξε στο Κολέγιο Έξετερ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ως Καθηγητής στην έδρα «Bywater and Sotheby» Βυζαντινής και Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας μέχρι το 1968. Στην Αγγλία ο Τρυπάνης γνώρισε τον ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας Ίαν Φλέτσερ (1920-1988). Το 1968 ο Τρυπάνης εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, αφού είχε ήδη διατελέσει επισκέπτης καθηγητής σε διάφορα αμερικανικά πανεπιστήμια και είχε δώσει διαλέξεις στα πανεπιστήμια της Βιέννης, της Νέας Υόρκης, του Σίδνεϊ και του Χάρβαρντ. Στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου δίδαξε κλασική φιλολογία μέχρι το 1974. Τότε, μετά την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το ίδιο έτος εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και, μετά από μία τυχαία συζήτηση σε ένα επίσημο δείπνο με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δέχθηκε την πρότασή του να αναλάβει το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών, οπότε εκλέχθηκε βουλευτής επικρατείας και υπηρέτησε στο υπουργείο μέχρι το 1977. Ο Τρυπάνης ίδρυσε την «Εταιρεία Ρωμαϊκών Σπουδών» και το 1986 διετέλεσε Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Παρέμεινε στην Ελλάδα μέχρι τον θάνατό του. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 84 ετών.

Ήταν έγγαμος και είχε μία κόρη από τον δεύτερο γάμο του. Υπήρξε καλός παίκτης αντισφαίρισης και πρωταθλητής του κολεγίου του στην τοιχοσφαίριση (σκουός) μέχρι την ηλικία των 50 ετών
Το έργο του

Ο Κωνσταντίνος Τρυπάνης άφησε πίσω του ένα επιστημονικό έργο που εκτείνεται σε όλο το εύρος της ελληνικής φιλολογίας, από τον Όμηρο ως τα βυζαντινά γράμματα και από τους κλασικούς χρόνους ως τη νεότερη γλώσσα και λογοτεχνία, ένα έργο που ολοκληρώνουν οι μεταφράσεις του. Από την άλλη πλευρά, απετόλμησε, πιθανώς μετά από παρότρυνση του Φλέτσερ, να γράψει ο ίδιος και να εκδώσει ποίηση στην αγγλική γλώσσα. Παρότι η ποίηση αυτή έχει πλέον ξεχαστεί, στην εποχή του δέχθηκε επαίνους από την κριτική, με δύο από τις συλλογές του (The Stones of Troy και The Cocks of Hades) να αποσπούν τη διάκριση της Poetry Book Society και το Βραβείο Heinemann της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας. Η ποίηση του Τρυπάνη επαινέθηκε επίσης από προσωπικότητες του χώρου όπως ο Αμερικανός ποιητής Θήοντορ Ρέτκη, ο Αγγλοαμερικανός Ουίσταν Ώντεν και ο Βρετανός Τζων Γουέιν[8], ενώ κίνησε και το ενδιαφέρον του Τόμας Στερνς Έλιοτ. Στην Αγγλία, ο Τρυπάνης άρχισε να αναπτύσσει ένα δικό του ποιητικό κύκλο. Πολλά από τα ποιήματα του Τρυπάνη έχουν ως θέμα τους τα καλλιτεχνήματα, την ιστορία και τη μυθολογία της αρχαιότητας, ιδίαιτερα της κλασικής Ελλάδας και Ρώμης, αν και κάποια επικεντρώνονται σε πλευρές και γεγονότα της σύγχρονής του εποχής.
Ποιητικές συλλογέςPedasus: Twenty-four Poems (1955) (περιορισμένη έκδοση, 150 αντίτυπα)
The Stones of Troy (1957)
The Cocks of Hades (1958)
Pompeian Dog (1964)
Grooves in the Wind (1964) (επιλογές από τις The Stones of Troy και The Cocks of Hades, συν ένα νέο ποίημα)
The Elegies of a Glass Adonis (1967) (περιορισμένη έκδοση, 450 αριθμημένα αντίτυπα, το καθένα υπογεγραμμένο από τον συγγραφέα)
The Glass Adonis (1972) (εμπεριέχει και τις Elegies of a Glass Adonis)

Στην ελληνική γλώσσα δημοσιεύθηκαν οι ποιητικές συλλογές του:Ταρτησσός φαναγόρεια Αλεξάνδρεια εσχάτη (1945)
Σκιάς όναρ (εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», Αθήνα 1986, 80 σελ.)
Καταλεπτόν (1991)
Σωρός (1992)
Θεατρικό έργοΟι πρόσφυγες («Εκδόσεις των φίλων», Αθήνα 1983, 88 σελ., ISBN 9780002891400)
ΜεταφράσειςΚαλλίμαχος, Aetia, Iambi, lyric poems, Hecale, minor epic and elegiac poems, and other fragments (1975)
Sophocles, the Three Theban Plays (1986)
Λογοτεχνική κριτική και επιμέλειεςΑλεξανδρινή ποίηση (1943)
Medieval and Modern Greek Poetry (Μεσαιωνική και νεότερη ελληνική ποίηση, 1951)
Ρωμανός, Sancti Romani Melodi Cantica. I: Cantica genuina (1963· επιμέλεια, με βάση την προπαρασκευή του δασκάλου του, καθηγητή Πάουλ Μάας [Paul Maas])
Fourteen Early Byzantine Cantica (Βιέννη, 1968· κριτική έκδοση, αφιερωμένη στον εκλιπόντα Πάουλ Μάας, που είχε την προπαρασκευή του υλικού)
Ρωμανός, Sancti Romani Melodi Cantica. II: Cantica dubia (1970· επιμέλεια, με βάση την προπαρασκευή του εκλιπόντος δασκάλου του, Πάουλ Μάας)
The Penguin Book of Greek Verse (1971) (επιμέλεια)
The Homeric Epics (1977)
Greek Poetry, from Homer to Seferis (1981, σε ελλην. έκδοση: Ελληνική ποίηση − Από τον `Ομηρο ως τον Σεφέρη, εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», Αθήνα 1990, 426 σελ., ISBN 9780000505781)
Ο αττικισμός και το γλωσσικό μας ζήτημα (εκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων», Αθήνα 1984, 63 σελ., ISBN 9780007133567)

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:



Το τέλος της επιχείρησης κατάληψης της Άγκυρας

 Από τις 24 Αυγούστου έως τις 13 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν σκληρές συγκρούσεις σε όλη την έκταση του μετώπου.



 Μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου οι ελληνικές δυνάμεις κατάφεραν να διασπάσουν τις δύο τουρκικές αμυντικές γραμμές και να καταλάβουν την γραμμή Καρά Νταγ – Τσαλ Νταγ – Αρντίζ Νταγ – Καλέ Γκρότο. Απέμενε η τρίτη και τελευταία αμυντική γραμμή των Τούρκων, που κάλυπτε την Άγκυρα, έδρα των κεμαλιστών.Όμως, οι επιτυχίες αυτές των Ελλήνων κατακτήθηκαν με τεράστιες θυσίες σε έμψυχο υλικό, αλλά και σε εφόδια. Παράλληλα, παρουσιάστηκαν σοβαρά προβλήματα, όπως η πλημμελής διοίκηση, η κόπωση των τμημάτων, η έλλειψη ικανών εφεδρειών να αναπληρώσουν τις μεγάλες απώλειες ανδρών, προβλήματα επισιτισμού και γενικότερα ανεφοδιασμού του στρατού. 

Από τις 16 Σεπτεμβρίου αποφασίστηκε η διακοπή της επίθεσης και η προσωρινή μετάπτωση σε άμυνα, καθώς οι προβλέψεις για συνέχιση της επίθεσης ήταν ιδιαίτερα δυσοίωνες.Πορομοίως και στην πλευρά των Τούρκων η κατάσταση ήταν κρίσιμη, με μεγάλες απώλειες ενώ είχαν διασπαστεί οι δύο αμυντικές γραμμές τους. Η τουρκική διοίκηση σκέφθηκε προς στιγμήν την απόσυρση πίσω από την Άγκυρα, αλλά αυτό θα ισοδυναμούσε με καταστροφή, γιατί θα έπεφτε στα Ελληνικά χέρια η πρωτεύουσά τους Άγκυρα η κύρια βάση ανεφοδιασμού τους και ανατολικά αυτής, χωρίς σοβαρή δημογραφική βάση και χωρίς εφόδια η συνέχιση της αντίστασης τους θα ήταν ανέφικτη.Οι απώλειες των επιχειρήσεων για τον Στρατό μας ανήλθαν σε 4.000 νεκρούς και 19.000 τραυματίες, ενώ για την τουρκική πλευρά οι απώλειες ανήλθαν σε νεκρούς και τραυματίες γύρω στις 15.000.Η διοίκηση της Ελληνικής Στρατιάς τότε, αμφιταλαντευόμενη και αδυνατώντας να αποφασίσει για την εξέλιξη των επιχειρήσεων, έστειλε τηλεγράφημα στην κυβέρνηση στην Αθήνα ζητώντας από τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη εντολές για την περαιτέρω συνέχιση της επίθεσης. Ο Γούναρης με έκπληξη απάντησε ότι ήταν αναρμόδιος και συνέστησε να ληφθεί η απόφαση “συμφώνως προς το στρατιωτικόν συμφέρον”.


Το απόγευμα της 21ης Σεπτεμβρίου ο αρχηγός της Στρατιάς Μικράς Ασίας Αναστάσιος Παπούλας αποφάσισε τη διακοπή των επιχειρήσεων και την υποχώρηση στις θέσεις εξόρμησης, δυτικά του Σαγγάριου. Η μεγάλη επιχείρηση έληξε άδοξα για τις Ελληνικές δυνάμεις, αφού δεν πέτυχαμε τους αντικειμενικούς στόχους που ήταν η κατάληψη της Άγκυρας και η καταστροφή του κεμαλικού στρατού. H τελική σύμπτυξη αποτελεί αναμφισβήτητα έναν άθλο των τριών Σωμάτων Στρατού, αφού επιτεύχθηκε χωρίς απώλειες σε άνδρες και υλικό.


[

 ](http://www.infokids.gr/wp-content/uploads/2018/03/e65885f02e2eca502dcafa4d0196ff87.jpg)


[

 ](http://www.infokids.gr/wp-content/uploads/2018/03/diabasisag.jpg)

Ο Ιούδας, του Σπύρου Μελά. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

  Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.     Φίλες και φίλοι, με αφορμή τη μεγάλη χριστιανική εορτή, πρόκειται να σας αναλύσω τον Ιούδα , του Σπύρ...