Έχουμε αναφερθεί στην οροσειρά του Ταύρου και του Αντίταυρου που αποτελούσε το φυσικό όριο της Αυτοκρατορίας για πάνω από 200 χρόνια. Εκεί έγιναν λυσώδεις μάχες μεταξύ των Ακριτών και των επιδρομέων Σαρακηνών. Αρχικά το ταχύ σαν τον άνεμο ελαφρύ ιππικό των Μουσουλμάνων ήταν ανίκητο· αλλά σιγά-σιγά οι Ακρίτες προσαρμόστηκαν και ανέπτυξαν διαφορετικές τακτικές από τις βαρειές, ρωμαϊκές λεγεώνες. Κρύβονταν σε διάφορά σημεία, ξαφνικά περικυκλώνοντας τους έκπληκτους εισβολείς. Και αν αυτό αποτύγχανε, άλλοι Ακρίτες παραφυλούσαν στα ορεινά περάσματα και τις κλεισούρες όπου οι Σαρακηνοί θα κατέφευγαν αφού είχαν αποκρουστεί. Οι ελαφρές τους περιβολές εφόσον είχαν περικυκλωθεί δεν ήταν τίποτα μπροστά στο βυζαντινό κλιβάνιον και την σπάθη.
Παραταύτα, μέχρι οι Δυνατές οικογένειες να επικρατήσουν στην οροσειρά ήταν κρανίου τόπος και No man’s land. Έχει γραφτεί πως εκεί:
«σύν δυό δέν περπατοῦν, σύν τρεῖς δέν κουβεντιάζουν, παρά πενῆντα κι ἑκατό καί πάλι φόβον ἔχουν»
Ποιός περπάτησε εκεί μόνος; Ο Διγενής!
«ἐγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι ἀρματωμένος, μέ τετραπίθαμο σπαθί, μέ τρεῖς ὀργιές κοντάρι. Βουνά καί κάμπους ἔδειρα, βουνά καί καταράχια, νυχτιές χωρίς ἀστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι. Καί τόσα χρόνια πούζησα δῶ στόν ἀπάνω κόσμο, κανέναν δέν φοβήθηκα ἀπ' τούς ἀντρειωμένους.»
Το πέρασμα στο φαράγγι Cimbar, οροσειρά Αντίταυρου
(Από την Σελίδα Ελληνική Ιστορία )
