Ητανε μια γυναίκα και ήταν πολύ ανάποδη. Είχε ένα μοναχοπαίδι και ήταν στον πόλεμο. Αλλά ήτανε τόσο ανάποδη αυτή η γυναίκα, που δεν ήθελε να βοηθήσει κανέναν στη ζωή της.
Κάθε βδομάδα γύριζε όλο το χωριό ένας κύριος επαίτης, τότε περνάγανε οι άνθρωποι, και δίνανε λάδια, φαγητά, ό,τι είχε ο καθένας. Στεκότανε στην πόρτα της πάντα και περίμενε να ανοίξει να του δώσει κάτι. Και της έλεγε: Καλό κάνεις, καλό βρίσκεις, κακό κάνεις, κακό βρίσκεις. Αυτή ούτε άνοιγε, ούτε απαντούσε, τίποτα. Μια μέρα εκνευρίστηκε μαζί του, τον κερατά, λέει, άμα θα ρθει την άλλη φορά θα σ’ τον φτιάξω εγώ. Πράγματι, πήρε αλεύρι και έπλασε μια πίτα, την έψησε, και περίμενε να ρθει ο γέροντας.
Αυτός ήρθε πράγματι, έκατσε στα σκαλιά και λέει: –Καλό κάνεις, καλό βρίσκεις, κακό κάνεις, κακό βρίσκεις. Ανοίγει την πόρτα αυτή, νά, λέει, σού ’κανα μια πίτα σήμερα, πάρε να φας.
–Ευχαριστώ, λέει. Ο Θεός να σ’ το ανταποδώσει αυτό το καλό που μ’ έκανες τώρα.
–Εντάξει, λέει. Πήρε αυτός το δρόμο, βγήκε έξω απ’ το χωριό, είχε μια βρυσούλα, έκατσε να ξεκουραστεί. Ήπιε το νεράκι του κι έκατσε. Πάνω που έκανε να βγάλει την πίτα, να τη φάει, βλέπει κι έρχεται ένας σίφουνας από μακριά. Ποδοβολητό αλόγου. Γύριζε ο γιος της γυναίκας.
Στάθκε στη βρύση, ωχ, λέει, γέροντα, να πιω λίγο νερό να σταθώ. Γύριζε από τον πόλεμο αυτό.
–Πιες, λέει, πιες.
–Είμαι, λέει, και ψόφιος από πείνα και κουρασμένος και νηστικός.
–Α, λέει, κάτσε, μια καλή κυριούλα μού έδωσε αυτή την πιτούλα, φά’ την.
Του δίνει την πίτα τώρα ο γέροντας χωρίς να ξέρει, έφαγε το μωρό την πίτα, ήπιε και το νερό, κάνει καβάλα στ’ άλογο, λέει, ευχαριστώ, γέροντα, ώσπου να πάει αυτός άρχισε να ζαλίζεται. Χτυπά την πόρτα, βγαίνει η μάνα, πέφτει αυτός μες στην αγκαλιά της μάνας, τι έπαθες, λέει,γιε μ’; τι είναι αυτό; Πήγες στον πόλεμο, γύρισες καλά, τι έπαθες;
–Τι να σε πω λέει, μάνα, έξω απ’ το χωριό ήταν ένας γέροντας και μ’ έδωσε κι έφαγα μια πίτα και ήπια και νερέλι.
–Άχ, λέει, γιε μ’, εγώ γίνομαι η φόνισσα. Και θυμήθηκε τα λόγια του γέροντα, που έλεγε: Καλό κάνεις, καλό βρίσκεις, κακό κάνεις, κακό βρίσκεις.
