Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ, Γ. ΜΑΡΚΟΡΑ

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Μήν, ἀδέλφια, φοβηθῆτε,

ἂν στ’ ὡραῖο σας περιβόλι

τὸ χειμῶνα τώρα ἰδῆτε

μὲ ὁλοφάνερη μορφή.

Ἐδῶ ἐρχόμουν κάθε τόσο,

μέρα ἐργάσιμη καὶ σχόλη,

στ’ ἄνθια, βρέχοντας, νὰ δώσω

μόσχους, χρώματα, ζωή.

Μὲ χαρούμενα σημεῖα,

σεῖς γονέοι, δικοὶ καὶ ξένοι,

νὰ μοῦ δείξετε εἶναι χρεία

τὴν εὐγνωμονη καρδιά.

Μὴ σᾶς μάργωσαν τὰ χέρια

γιατὶ ὁ πάγος μὲ λευκαίνει;

Ἂμ χτυπῆστε τα καὶ πλέρια,

νὰ σᾶς γένουνε φωτιά.

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΑΡΚΟΡΑ

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τόπο! - τόπο! Μ’ ἄλλα δῶρα

τὸ Φθινόπωρο προβαίνει.

Ρῖχτε σεῖς τὰ φύλλα τώρα,

καθὼς πάντα στοὺς ἀγρούς.

Γιὰ τιμή μου σᾶς προστάζω

τέτοιο σκόρπισμα νὰ γένῃ,

τί ἐγὼ τ’ ἄνθια σας ἀλλάζω

εἰς ὁλόχρυσους καρπούς.

Ἐδῶ μέσα τόσους εἶδα

νὰ ξανθίσουνε μὲ χάρη,

ποῦ γοργά, σὰ μίαν ἀχτίδα,

πρώιμα χύθηκα κ’ ἐγώ.

Μήτε ἀλλοῦ θὲ νὰ περάσω,

ἂν σὲ κάθε ὡραι βλαστάρι

δὲ γλυκάνω, δὲν ὡρμάσω

τὸν ἀτίμητο καρπό.

Καλοκαίρι, Γεράσιμος Μαρκοράς

Πῶς τολμᾷς καὶ τέτοια μέρα

ξάφνου σὺ πετιέσαι ὀμπρός μου;

Εἰς τὴ γῆ καὶ στὸν αἰθέρα

βασιλεύω τώρα ἐγώ.

Εμαι, ναί, τὸ Καλοκαῖρι

ὁποῦ, στόλισμα τοῦ κόσμου,

μ’ ἕνα βλέμμα ὅλα τὰ μέρη

ἀπὸ λάμψη πλημμυρῶ

.

Ἐδῶ ἀκοίμηταις ἀχτίναις

βρίσκω ἀλήθεια, καὶ θωράω

ποῦ φωτίζονται μ’ ἐκεῖναις

ἀθῷα πνεύματα πολλά.

Ἀλλ’, ἀφοῦ κ’ ἐγὼ τὸ μαῦρο

κρύο σκοτάδι πολεμάω,

πλέον φιλόξενη ποῦ θαὔρω

ἀπὸ τέτοια κατοικιά;