Πίνακας Παναγίτσα, του Σπύρου Βασιλείου

 

Ο Μικρασιάτης αγιογράφος, ζωγράφος, συγγραφέας, Φώτης Κόντογλου πέθανε σαν σήμερα στις 13 Ιουλίου του 1965.

Γεννήθηκε στις ηλιόλουστες Κυδωνίες,

το Αϊβαλί, όπου μέσα του αναμείχθηκαν οι αρχαιοελληνικές, βυζαντινές, νεότερες ρίζες της Τέχνης και τις μετουσίωσε με το δικό του μοναδικό ύφος.

Σπούδασε στο Γυμνάσιο Κυδωνιών με συμμαθητές τους Ηλία Βενέζη, Στρατή Δούκα, τον κεραμείστα Πάνο Βαλσαμάκη.
Συνέχισε στην Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και το Παρίσι.
Γύρισε, το 1919, στο Αϊβαλί για να διδάξει Ιστορία Τέχνης και Γαλλικά στο Παρθεναγωγείο του. Ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο «Νέοι Άνθρωποι» με τον Ηλία Βενέζη και Στρατή Δούκα.
Το 1921 πολέμησε εθελοντής στρατιώτης στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Τον Σεπτέμβριο του 1922 έρχεται ξεριζωμένος πρόσφυγας στην Ελλάδα, όπου συνεχίζει το έργο του.

Από τα σημαντικότερα έργα του στην κοσμική ζωγραφική είναι οι νωπογραφίες στο Δημαρχείο Αθηνών, με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Ιστορία.
Εργάσθηκε στο Βυζαντινό Μουσείο, το Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου, στην αποκατάσταση των αγιογραφιών του Μυστρά, δημιούργησε το Βυζαντινό τμήμα του Μουσείου Κέρκυρας,

Μερικές από τις εκκλησίες που έχει αγιογραφήσει είναι :

Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, Άγιος Ανδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή και Αγία Παρασκευή Παιανίας, Ευαγγελισμός Ρόδου, Άγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Άγιος Γεώργιος Κυψέλης, Μεταμόρφωση Σωτήρος Παλ. Κοκκινιάς κ.ά.

Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο Σπύρος Βασιλείου, ο Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Εγγονόπουλος.
Ο Φώτης Κόντογλου έχει βαθιές κληρονομικές ρίζες από την ελληνική μικρασιατική παράδοση, το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία. Βάζει την δική του υπογραφή στην σύγχρονη αγιογραφία όπου ανοίγει νέους ορίζοντες.

Πίνακας: "Πρόσφυγες" ή "Η κοιλάδα του Κλαυθμώνος", του Φώτη Κόντογλου.

Πηγή: Πολιτιστικά Νέα

Στην παραλία,Albert Marquet (1875 - 1947)

(Το έργο του "Στην παραλία" αποτελεί μέρος της συλλογής Δυτικοευρωπαϊκής Ζωγραφικής της Εθνικής Πινακοθήκης.)

Φώτο και στοιχεία από

Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου / National Gallery @nationalgalleryathens · Μουσείο τέχνης

Η αντίληψη: Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ (1898-1972) Ascending and Descending, 1960

 Οι άκρως δημοφιλείς πίνακες που ο Έσερ δημιούργησε, «παίζουν» με τις διαδικασίες της αντίληψης μας «από την κορυφή προς τα κάτω», όπου αναμένουμε ότι ο τρισδιάστατος κόσμος θα έχει μία συγκεκριμένη όψη. Μόλις αρχίσετε να ακολουθείτε τις σκάλες και τα μπαλκόνια, ωστόσο, συνειδητοποιείτε ότι οι προσδοκίες σας έχουν πλέον διαψευσθεί. Τα παραπλανητικά σημάδια παρέχουν πληροφορίες για τους παράγοντες που συνήθως σας καθοδηγούν για να δείτε το βάθος και που στην πορεία γίνονται διασκεδαστικά.

Η γνωστική λειτουργία: Σαλβαδόρ Νταλί (1904-1989), The Persistence of Memory, 1931

 Ο πίνακας αυτός του Νταλί που απεικονίζει μία έρημο γεμάτη με ρολόγια που λιώνουν, έχει αναφερθεί για τους συμβολισμούς του σε διάφορα βιβλία ψυχολογίας, όπως αναφορικά με την αδυναμία της ανθρώπινης μνήμης. Το γεγονός ότι ο Νταλί αναφέρθηκε απευθείας σε αυτή την ανθρώπινη αδυναμία στον τίτλο του έργου του, δείχνει ότι ήθελε να συλλογιστούμε την ειρωνεία ότι τα μυαλά μας δεν είναι σαν τα μηχανήματα και ότι χαλάνε όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.

Όνειρα: Μαρκ Σαγκάλ (1887-1985), The Flying Carriage, 1913

 Αυτός ο περίτεχνος πίνακας που απεικονίζει έναν άνδρα με ένα άλογο να απογειώνονται από το έδαφος δίπλα σε ένα μικρό σπίτι, όπως και πολλά από τα έργα του, έχει μια ονειρική ποιότητα τόσο στις αέρινες πινελιές του όσο και στο αντικείμενο που παρουσιάζει. Ο πίνακας Ο Βιολιστής του Σαγκάλ, ομοίως, που απεικονίζει το Βιολιστή στη Στέγη που ενσαρκώνει το ομώνυμο μιούζικαλ, αναδεικνύει επίσης μια εξέχουσα αλληλουχία ονείρων. Ο Σαγκάλ, αποτυπώνοντας στον καμβά εικόνες από τη νιότη του, μας περνάει μέσα από τις πρώτες αναμνήσεις του, οι οποίες μπορεί να συνέθεσαν και πολλά από τα όνειρά του.

Πηγή https://www.psychologynow.gr/psyxologia-texni/eikastika/4593-15-spoudaia-erga-texnis-pou-syndeontai-me-tin-psyxologia.html

Ο Εαυτός (η εικόνα του Εαυτού): Ρενέ Μαγκρίτ (1898-1967), The False Mirror, 1928

 Πρόκειται για μια ισχυρή εικόνα ενός ματιού που κοιτάζει τον θεατή, με σύννεφα να διέρχονται από την ίριδα του ματιού. Θεωρούμε τα μάτια ως τα παράθυρα της ψυχής ή ότι μας παρέχουν πληροφορίες για την προσωπικότητα κάποιου. Η σουρεαλιστική εικόνα της εμφάνισης των σύννεφων αντί της ίριδας, μπορεί να σημαίνει ότι κοιτάζουμε τον εαυτό μας ή κοιτάζοντας προς τα έξω διερευνώντας το μάτι και το μυαλό κάποιου άλλου. Εναλλακτικά, αυτός ο πίνακας θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο, εναλλακτικό ξεκίνημα σε μια διάλεξη ψυχολογίας σχετικά με την εικόνα του εαυτού. Και στις δύο περιπτώσεις, η εικόνα είναι μια συναρπαστική εικόνα που παίζει με την επιθυμία μας να κατανοήσουμε τους άλλους, αν όχι τους εαυτούς μας, κοιτάζοντας τα μάτια τους.

H ψυχική ασθένεια και ο εγκλεισμός σε ίδρυμα: Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853-1890), Corridor in the Asylum, 1889

 Οι εμπειρίες του Βαν Γκογκ κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του μοιάζουν να προωθούν μια προφανή σύνδεση ανάμεσα στην ψυχολογία και την τέχνη. Οι τελευταίοι πίνακες του Βαν Γκογκ φαίνεται να πληρούν τις προϋποθέσεις για την απεικόνιση των θεμάτων της «παραφροσύνης» και της δημιουργικότητας. Αυτός ο συγκεκριμένος πίνακας, που δείχνει ένα μακρύ διάδρομο που ξεθωριάζει, αιχμαλωτίζει τη μοναξιά και την αποδιοργάνωση της ζωής σε ένα ίδρυμα στα τέλη του 19ου αιώνα.

Πηγή https://www.psychologynow.gr/psyxologia-texni/eikastika/4593-15-spoudaia-erga-texnis-pou-syndeontai-me-tin-psyxologia.html

Ιωάννης Αλταμούρας, κύματα...

 Ο Ιωάννης Αλταμούρας είναι ο πρώτος Έλληνας ζωγράφος που ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη θαλασσογραφία. Απόψεις από τα λιμάνια και τις ακτές της Δανίας, όπου βρέθηκε για τις σπουδές του, είναι οι βασικές πηγές έμπνευσής του. Ενταγμένος στα κινήματα που απηχούσαν τις προεμπρεσιονιστικές τάσεις στη Βόρεια Ευρώπη, απομακρύνεται από κάθε διηγηματική περιγραφή του αντικειμένου και απελευθερωμένος μελετά τη μεταμόρφωση της ατμόσφαιρας ή της θάλασσας τη συγκεκριμένη στιγμή. 

Η απομάκρυνση του Αλταμούρα από την ανεκδοτολογική περιγραφή του αντικειμένου, επισημαίνεται κατά τον καλύτερο τρόπο στα «Κύματα», στα οποία φαίνεται ότι ο ζωγράφος δεν ενδιαφέρεται για την ακριβή απεικόνισή του θέματος παρά για την απομόνωση ενός συγκεκριμένου μοτίβου και την απόδοση της εικόνας του, όπως διαφοροποιείται με τη διαρκή κίνηση κάτω από την επίδραση του φωτός.

Η ταράτσα του Ιάκωβου Ρίζου. 1897

 «Αξίζει να κοιτάξουμε ένα έργο που έχουμε δει αλλά λίγοι γνωρίζουν τον καλλιτέχνη πίσω από το έργο. Είναι η ταράτσα του Ιάκωβου Ρίζου που σπούδασε στο Παρίσι, εκφράζει το πνεύμα της Μπελ Επόκ, και η ζωγραφική του έχει ως κύριο θέμα όμορφες και κομψές γυναίκες που απεικονίζονται μέσα σε πλούσια ανάκτορα ή σε κήπους. Είναι μια ζωγραφική ευχάριστη και ανώδυνη. Η “Αθηναϊκή βραδιά”, ένα από τα πιο γοητευτικά έργα του τέλους του 19ου αιώνα, εκφράζει το κλίμα ευφορίας, το ευ ζην των πλούσιων αστών της Αθήνας στο τέλος του αιώνα. Στην ταράτσα ενός νεοκλασικού σπιτιού στην περιοχή της Πλάκας, ένας όμορφος αξιωματικός του ιππικού απαγγέλλει ποίηση σε δύο ωραίες Αθηναίες που τον ακούνε μαγεμένες, μέσα σε ένα διαβρωτικό ποιητικό αίσθημα που κάνει το έργο αξιολάτρευτο». 

Σπίτια στο λόφο. Πικάσο 1909

 Σε αυτό το έργο, βλέπουμε πώς ο καλλιτέχνης “παίζει” με τα περιγράμματα των αστικών σπιτιών στο λόφο, παρουσιάζοντάς μας μια υπό όρους εικόνα του δηλωμένου προγράμματος της ζωγραφικής, παρά το αυθεντικό του περιεχόμενο.

Έναστρη Νύχτα, Βίνσεντ βαν Γκογκ, 1889,

 Ο Βαν Γκογκ εμπνεύστηκε τον συγκεκριμένο πίνακα από τη θέα του δωματίου του στο άσυλο όπου νοσηλευόταν για την ψυχική του ασθένεια, στο Σαιν-Ρεμί της Γαλλίας.

Έναστρη Νύχτα, Βίνσεντ βαν Γκογκ, 1889,  Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη

Δέησις. Κ. Ο. Καβάφης.

 Δέησις 

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.

H μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί

για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί—

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.

Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,

ξεύροντας πως δεν θα ’λθει πια ο υιός που περιμένει.

                  Κ. ΚΑΒΆΦΗΣ

(πίνακας του Γ. Τσαρούχη)

Το χιόνι της πρωτοχρονιάς – Eric Ravilious – 1938

 

Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σπύρου Δουκάτου

 Το έργο φέρει τον τίτλο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και απεικονίζει μία σκηνή από τη ζωή της νεοελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Στο σαλόνι του αστικού σπιτιού μία οικογένεια κάθεται δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι η όψη μιας άλλης Ελλάδας, “ευρωπαΐζουσας” και δυτικότροπης που φαινομενικά δεν επικοινωνεί με την επαρχιακή εικόνα του πρώτου πίνακα.

Σπύρου Δουκάτου.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο παλάτι της Στοκχόλμης...

 Το παλάτι της Στοκχόλμης την παραμονή Πρωτοχρονιάς 1779 – Pehr Hilleström – 1779

Λουλουδάκι και μελισσούλα, από την Ειρηνουλα Παπαδοπούλου.

Με γέμιση μαρκαδόρου... 

Η Ειρήνη Παπαδοπούλου είναι μαθήτρια του Νηπιαγωγείου... 
 

Ο Θεός Διόνυσος, σκίτσο του Γιαννάκη Παπαδοπούλου

Χρησιμοποιήθηκε γέμιση ξυλομπογιας... 

                                                 
 

Ο Ιωάννης Παπαδόπουλος είναι μαθητής της Β τάξης του Δευτέρου Δημοτικού Σχολείου Πευκων Θεσσαλονίκης. 

Το "ΟΧΙ", Χειροτεχνία...

Ο Γιαννάκης Παύλου Παπαδόπουλος μας παρουσιάζει το "Όχι" σε μια χειροτεχνία του υπό μορφή ψηφιδωτού... 

 

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μαθητής του 2ου Δημοτικού σχολείου Πευκών Θεσσαλονίκης. 

Η Ελληνική σημαία, από την Ειρηνούλα Παπαδοπούλου

 Η ελληνική σημαία σε σχήμα καρδιάς... 

Και στο εσωτερικό της ένα ωραίο ποιηματάκι... 

Το φιλοτέχνησε η Ειρήνη Παπαδοπούλου

Η Ειρηνουλα Παπαδοπούλου είναι μαθήτρια των προνήπιων του 4ου Νηπιαγωγείου Πευκών Θεσσαλονίκης.