Μια φοβισμένη αστυνομία. Τάκης Θεοδωρόπουλος

  «Οπαδική» βία. Eνας από τους νεολογισμούς που μας βοηθούν να βάλουμε μπούργκα στην πραγματικότητα όταν μας τρομάζει. 

  Και ποια η διαφορά της «οπαδικής» βίας από την άλλη, την «πολιτική»; Ποια η διαφορά των θυμάτων της Marfin από τον Μιχάλη Κατσουρή ή τον Aλκη Καμπανό; Και ποια η διαφορά των δολοφόνων τους; Θα μου πείτε, στη μία περίπτωση έχουμε οργανωμένες συμμορίες ακροδεξιών από την Κροατία και στην άλλη οργανωμένες συμμορίες ακροαριστερών εγχώριας κοπής. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, όμως, έχουμε την αδυναμία της πολιτείας να αντιμετωπίσει την οργανωμένη δράση τους.

 Οι δολοφόνοι της Marfin παραμένουν ακόμη ασύλληπτοι και οι δολοφόνοι από την Κροατία, όσοι συλληφθούν, θα συλληφθούν κατόπιν εορτής. «Είναι ζήτημα παιδείας», δήλωσε ο νέος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. κ. Οικονόμου. Πρωτίστως είναι θέμα παιδείας των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Η αστυνομία, λέει, παρακολουθούσε «διακριτικά» τους συμμορίτες από τη στιγμή που πέρασαν τα σύνορα ώσπου να χάσει τα ίχνη τους στην Αττική Οδό, που ως γνωστόν είναι ένας σκοτεινός λαβύρινθος. Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός «διακριτικά». Δηλώνει μια ολόκληρη νοοτροπία. Από την Τροχαία που εποπτεύει «διακριτικά» τους δρόμους μας, τόσο διακριτικά, δε, ώστε δεν τη βλέπεις πουθενά, έως την καθημερινότητα του πολίτη ο οποίος ξέρει ότι είναι απροστάτευτος. Στον πόλεμο της δημόσιας τάξης η αστυνομία έχει ηττηθεί. Την έχει αφοπλίσει ο φόβος τον οποίον εδώ και δεκαετίες καλλιεργούν οι διάφορες ομάδες δικαιωματιστών, πολιτικών χουλιγκάνων, σκέτων χουλιγκάνων, ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και λοιπών ζαρζαβατικών. Τον φόβο της τον ενισχύουν και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες οι οποίες τρέμουν μήπως κατηγορηθούν για αυταρχισμό. Στη χώρα όπου ο πιο ισχυρός αυταρχισμός είναι αυτός της παραβατικότητας.

  Ας µην κρυβόµαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας, εξίσου κρίσιμο με τον τομέα της υγείας ή της παιδείας, η κυβέρνηση δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον αδράνεια. Oσοι την υπερασπίστηκαν προσδοκούν τις απαραίτητες κινήσεις που θα επιτρέψουν στην αστυνομία να συνειδητοποιήσει τον κοινωνικό της ρόλο και στον πολίτη να αισθανθεί ότι την έχει στο πλευρό του όταν και όποτε τη χρειασθεί.

   Δεν μας φτάνουν πια ούτε οι ΕΔΕ ούτε η καρατόμηση υπευθύνων οι οποίοι αμέλησαν το καθήκον τους. Μπαλώματα. Μια φοβισμένη αστυνομία είναι μια άχρηστη αστυνομία. Οι καιροί ου μενετοί. Eχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν χρειάζεται να περάσουν άλλα τέσσερα για να εμπεδώσουμε την πεποίθηση ότι η πολιτεία μόνον ανασφάλεια μπορεί να μας προσφέρει. Eτσι για να μην πλήττουμε.

Πηγή: Καθημερινή

Κακοποίηση παιδιών των αστυνομικών. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Διαβάζεις ότι κάποιος θίασος στη Θεσσαλονίκη δεν επέτρεψε να παρακολουθήσουν την παιδική παράσταση τα παιδιά των αστυνομικών. Δεν το πιστεύεις. Ομως το διασταυρώνεις. Τίτλος έργου, αίθουσα, ονόματα ηθοποιών. Απαξιώ να τα αναφέρω. Και αφού πλέον βεβαιωθείς ότι το γεγονός είναι γεγονός, προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα πρακτικής φύσεως. Πώς έγινε αυτό; Υπήρχε στην είσοδο ταμπέλα που έγραφε ότι απαγορεύεται η είσοδος στα παιδιά των αστυνομικών; Ή μήπως, πριν αρχίσει η παράσταση, κάποιος ηθοποιός κάλεσε τα παιδιά των αστυνομικών να αποχωρήσουν; Εκτός κι αν στο ταμείο ρωτούσαν επάγγελμα πατρός ή μητρός, γονέως Α΄ και γονέως Β΄. Υπογράψτε εδώ, παρακαλώ. Και πώς μπόρεσαν να ελέγξουν αν η δήλωση ήταν ειλικρινής; Εχουν τα παιδιά των αστυνομικών κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τα κάνει να ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα παιδάκια του κόσμου τούτου; Φέρουν στίγμα χαραγμένο στο μέτωπό τους, σε κοιτούν περίεργα, σου κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις; Ή μήπως τους κάνουν περιτομή; Αναρωτιέμαι επίσης πώς αντέδρασαν οι υπόλοιποι γονείς που συνόδευαν τα παιδιά τους. Σηκώθηκε κάποιος να πει ότι αυτό που γίνεται είναι απαράδεκτο; Εγώ δηλώνω υπευθύνως πως αν βρισκόμουν εκεί με τους εγγονούς μου, θα τους έπαιρνα να φύγουμε αφού περνούσα από το ταμείο για να ζητήσω την επιστροφή των χρημάτων ως αχρεωστήτως καταβληθέντα. Ηρθα να δω παιδική παράσταση. Οχι να παρακολουθήσω συνεδρία ψυχασθενών που επιδεικνύουν αλαζονικά τη βλακεία τους. Bête et méchant, και χαζός και μοχθηρός, λένε οι Γάλλοι γι’ αυτές τις περιπτώσεις.

Σε πείσµα με το στερεότυπο της αριστερής άνοιας, που πιστεύει ότι ο ρατσισμός έχει πολιτικές ρίζες, για να απαλλάξει εαυτήν από το άγος, ο ρατσισμός είναι ψυχικό φαινόμενο. Και γίνεται ένα επικίνδυνο ψυχικό φαινόμενο όταν έχει ως θύματα ανήλικα παιδιά. Διότι αυτό που συνέβη είναι ψυχολογικός βιασμός ανήλικων παιδιών, τα οποία κάποιοι τα απέκλεισαν από την κοινότητα στην οποία ανήκουν. Δεν θα επιχειρηματολογήσω υπέρ των αστυνομικών. Δεν το χρειάζονται. Μπορεί ορισμένες κοινωνικές ομάδες να προσπαθούν να τους απαξιώσουν, όμως η δημοκρατία μας, στον βαθμό που δεν έχει αποβλακωθεί, τους θεωρεί βασικούς λειτουργούς της. Το θέμα είναι ότι μια ομάδα ηθοποιών, που ελπίζω να μη σιτίζονται από το δημόσιο ταμείο, κακοποίησε ανενδοίαστα παιδιά. Για ποιον λόγο; Για να ξεχωρίσουν από τον χυλό στον οποίο βράζουν; Αυτοί οι άνθρωποι φέρουν βαριά ψυχολογικά τραύματα. Ένα χοντροκομμένο παράδειγμα της μετάλλαξης της Αριστεράς από πολιτική στάση σε ψυχολογικό σύνδρομο. Δεν ξέρω αν ανάμεσά τους ήταν κι εκείνη η κοπέλα που ζητούσε πέρυσι από τα ΜΑΤ να τη δείρουν στο ΑΠΘ, αλλά δυστυχώς γι’ αυτήν δεν εισακούστηκε. Προφανώς δεν τους το συγχώρησε ποτέ.

Πηγή: Καθημερινή

Η τυφλη δικαιοσύνη

 

Άρθρο του Υποστρατήγου ε.α. κ Παπαπροδρόμου σχετικό με το παρεμπόριο στον κυβερνοχώρο.

Άρθρο  με θέμα: "Το παρεμπόριο στον Κυβερνοχώρο: Μια πρόκληση για την κοινωνία μας" , με αφορμή την πρόσφατη σχετική ημερίδα της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου κι Επιχειρηματικότητας ΕΣΕΕ https://bit.ly/2knJpdC, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό EPSILON, τεύχος 7 Ιουλίου - Αυγούστου 2019, https://www.e-forologia.gr/epsilon7/

#cybercrime

#fraud

#darknet

#greyeconomy

 

Πηγή Epsilon