Φίλες
και φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω τη νουβέλα του Λεωνίδα Αντρέγιεφ Το κόκκινο γέλιο. Το έργο κυκλοφόρησε το
1905 και πρόκειται για την πιο φιλόδοξη αλλά και πειραματική νουβέλα του Ρώσου λογοτέχνη.
Το έργο
αποτελείται από δέκα εννέα αποσπάσματα και χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο μέρος ό αφηγητής είναι ένας αξιωματικός του
ρωσικού στρατού πού πολεμά στη Μαντζουρία, στον καταστροφικό Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο
του 1904. Τραυματίζεται βαριά και επιστρέφει στην οικογένειά του σωματικά αλλά
και πνευματικά ανάπηρος. Στο δεύτερο μέρος αφηγητής γίνεται ό αδελφός του
αξιωματικού. Για τον Αντρέγιεφ οι αποτρόπαιες πράξεις της νέας μορφής πολέμου
μαρτυρούσαν την υπέρτατη εξαχρείωση μιας κοινωνίας για την οποία ό ίδιος είχε
ήδη βγάλει διάγνωση: ασθένεια ανίατη.
Η
υπόθεση του έργου:
ΕΚΕΙΝΟΣ...
Ένας άφραγκος φοιτητής της Πετρούπολης βρίσκει αναπάντεχα δουλειά ως
οικοδιδάσκαλος σ' ένα απομονωμένο σπίτι σε κάποιο χωριό δίπλα στη θάλασσα, όπου
κυριαρχούν ή θλίψη και ή μελαγχολία και όπου ό κύριος του σπιτιού γελάει
παράδοξα στις πιο παράξενες καταστάσεις. Μία του κόρη έχει πνιγεί στα γκρίζα
νερά της θάλασσας και ή γυναίκα του, πού δεν εμφανίζεται ποτέ, ακούγεται να
παίζει πιάνο από κάποιο κλειστό δωμάτιο. Ώσπου εμφανίζεται στον νεαρό
οικοδιδάσκαλο εκείνος, ένα φασματικό πρόσωπο με το οποίο αποκτά σχεδόν σωματική
επαφή. Κι αρχίζει το αριστοτεχνικό παιχνίδι του συγγραφέα με τον ήρωα του και
τον αναγνώστη, γύρω από την ύπαρξη του αλλόκοτου επισκέπτη και το σταδιακό
παραλήρημα του φοιτητή.
Ο Λεωνίδας Αντρέγιεφ
Λίγα
ακόμη στοιχεία για το έργο:
Η
νουβέλα του Αντρέγιεφ, Το κόκκινο γέλιο,
αποτέλεσε την πρώτη αντίδραση του συγγραφέα στη φρίκη του Ρωσοϊαπωνικού πόλεμου
του 1905. Λίγο αργότερα θα έρθει η πρώτη επανάσταση στη Ρωσία, την οποία ο
Αντρέγιεφ όχι μόνο θα χαιρετίσει αλλά και θα μπλεχτεί στο κίνημα κατά του
Τσαρισμού.Παρόλαυτά τα τελευταία του
έργα (Το ημερολόγιο του Σατανά, SOS Ρωσία καλεί ανθρωπότητα)
είναι διαποτισμένα από την απαισιοδοξία του συγγραφέα και το μίσος του για την
κυβέρνηση των Μπολσεβίκων.
Κύριος εκπρόσωπος
του εξπρεσιονισμού ο Αντρέγιεφ στη Ρωσία, αντανακλά από τα πρώτα του έργα
καταστροφικές συνθήκες στις οποίες βρισκόταν ο ίδιος προσωπικά. Από την αρχή
του έργου του έδειξε τα κίνητρα του: Πεσιμισμός, σκεπτικισμός, έλλειψη πίστης
στον ανθρώπινο νου και τη θρησκεία.Το
εξπρεσιονιστικό, το φανταστικό και το πειραματικό στοιχείο θα αποδώσουν ακεραία
τη φρίκη του πολέμου.
Ο
Σπύρος Γιανναράς θα θέσει τον Αντρέγιεφ επάξιο επίγονο των Ε.Τ.Α. Χόφμαν και
Ε.Α. Ποέ εξαιτίας του Κόκκινου γέλιου και
της νουβέλας Εκείνος και θα σημειώσει
στην Καθημερινή: «Στις νουβέλες
αυτές δεν περιορίζεται
στο παιχνίδι της μεθοδικά καλλιεργούμενης
αμφιβολίας, της κλιμακούμενης έντασης και της κλειστοφοβίας, ούτε στη
δημιουργία ενός κλίματος ζόφου, που άσκησε τεράστια γοητεία στους φανατικούς
αναγνώστες του γοτθικού μυθιστορήματος. Όπως κάθε αντάξιο τέκνο της υψηλής
λογοτεχνίας, δεν αρκείται στη χειραγώγηση του ευαίσθητου συναισθηματικού κόσμου
των αναγνωστών. Χρησιμοποιεί την απαράμιλλη ικανότητά του στη δημιουργία
εκρηκτικής ατμόσφαιρας, τη συναρπαστική ευχέρεια στις εξπρεσιονιστικές
περιγραφές και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες για να θίξει μείζονα πολιτικά και
βαθιά υπαρξιακά ζητήματα.»
Το έργο
σε κάθε περίπτωση είναι προφητικό, προαναγγέλλει τη φρίκη των σοβιετικών
Γκουλάγκ, του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι επίσης
διορατικό και καταγγέλλει τη βαρβαρότητα του πολέμου και την κτηνωδία του
ανθρώπου.
Στις
αρχές του 20ου αιώνα το ελληνικό αναγνωστικό κοινό μπορούσε πλέον να
αποκτήσει μια πρώτη ανθολογία του ρωσικού διηγήματος. Μέσα σε χίλιες οχτακόσιες
δέκα τρεις σελίδες ανθολογήθηκαν σαράντα οχτώ Ρώσοι/Σοβιετικοί συγγραφείς,
μεταξύ αυτών φυσικά και ο Αντρέγιεφ.
Αγαπητοί
φίλοι του θεάτρου, απόψε θα σας παρουσιάσω την παράδοξη, πικρή σάτιρα του
Φρήντριχ Ντύρρενματ, Πλέι Στρίμπεργκ.
Το έργο πρωτοεμφανίστηκε το 1968 και από την αρχή κίνησε το ενδιαφέρον του
κοινού.
Ο ελβετόφωνος
δραματουργός (1921-19900 δούλεψε είκοσι
χρόνια την ιδέα στο μυαλό του, ενώ στο μεταξύ έγραψε ένα σωρό άλλα έργα. Ο
συγγραφέας περνά την άποψη ότι ο ηθοποιός δεν ενσαρκώνει το ρόλο· αλλά είναι
«άνθρωπος επί σκηνής». Μια σκηνή που με τη μεσολάβηση του ηθοποιού γίνεται
«κάτι παραπάνω από φιλολογία».
Στην
Ελλάδα, το έργο ανέβηκε το 1983, σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Το 1988
μεταδόθηκε από την εκπομπή ¨Το Θέατρο της Δευτέρας¨. Η ψυχρή οργή· η υφέρπουσα·
ειρωνεία και ο σκοτεινός πεσιμισμός· λάμπρυναν την ψυχολογική παράσταση του
πρωταγωνιστή Λυκούργου Καλλέργη.
Ο
τίτλος.
Ο
τίτλος σημαίνει: Ο Στρίμπεργκ «παίζει», που πάει να πει ότι κατευθύνει κριτικά
τη διάρθρωση του θεματικού και δραματουργικού υλικού, το οποίο έλαβε από το
Στρίμπεργκ. Αυτό το πράττει για να διατυπώσει τη δική του θεώρηση για τον
αστικό γάμο, τις αξίες του, το μέλλον του και τη σαθρή προέκταση του: Την αστική
κοινωνία.
Έχουμε να
κάνουμε μια έξυπνη διασκευή του έργου του Στρίμπεργκ. Εντύπωση προκαλεί η χρήση
της αγγλικής λέξης play. Ακόμη
και στο δικό του γερμανικό κείμενο. Μια πράξη πρωτοφανής για γερμανόφωνο συγγραφέα.
Ο
Αύγουστος Στρίμπεργκ.
Ανάμεσα
στους τρεις γενάρχες του Νεώτερου Ευρωπαϊκού Θεάτρου, τον Ίψεν, τον Τσέχωφ και το
Στρίμπεργκ, ο τελευταίος κατέχει την πιο περίεργη θέση.
Ο Στρίμπεργκ
είχε τρεις αποτυχημένους γάμους. Χρησιμοποίησε πλούσιο αυτοβιογραφικό υλικό· και
επένδυσε μεγάλες ποσότητες παράνοιας από τις αποθήκες του όχι και πολύ ισορροπημένου
μυαλού του. Ο Σουηδός συγγραφέας έδωσε στο ζευγάρι των ηρώων του διαστάσεις αρχέτυπου.
Κατάφερε, ακόμη, να δώσει στη μονομαχία τους το κύρος μιας στοιχειακής αναμέτρησης
των δύο φύλων.
Ο Αύγουστος Στρίμπεργκ
Η
εξέλιξη του έργου.
Δύο από
προ εικοσιπενταετίας σύζυγοι θα συναντηθούν και θα ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλον
με αδυσώπητη αυστηρότητα, μέχρι να φάει χώμα η πλάτη του ενός. Μέχρι την ήττα. Το
σαλόνι του ζευγαριού μετατρέπεται σε ρινγκ.
Η οικογενειακή
εστία μετατρέπεται σε ρινγκ όπου με δώδεκα γύρους θα παρασταθούν οι ετοιμόρροπες
δομές του αστικού γάμου, οι κίβδηλες αξίες του, η αδυσώπητη σύγκρουση των δύο φύλων
και των γενιών, η έλλειψη ιδανικών, η κοσμική υποκρισία, ο παραλογισμός, η ασυνεννοησία,
τα ανικανοποίητα όνειρα και η υπαρξιακή ασημαντότητα που οδηγούν στο μίσος και στην
απελπισία, η βαθύτατα οδυνηρή μοναξιά του ανθρώπου.
Δώδεκα γύροι
σε δώδεκα θεατρικές εικόνες. Την έναρξη κάθε γύρου αναγγέλλουν οι ίδιοι οι υποκριτές-αθλητές
(εντοπίζεται επίδραση του Μπρεχτ, χρησιμοποιημένη με εντονότατη σατιρική διάθεση.)
Τα κόλπα των ηθοποιών στον αγώνα καθηλώνουν το θεατή. Το παιχνίδι δεν πρέπει να
φανεί όπως όλα τα στημένα παίγνια…
Περεταίρω
στοιχεία για το έργο.
Αρκετά έχουμε να πούμε για
το συγκεκριμένο έργο.
Η
έμπνευση.
Πηγή έμπνευσης
του έργου αποτέλεσεο Χορός του Θανάτου του Στρίμπεργκ. Από το
έργο του Σουηδού συγγραφέα, ο Ντύρρενματ, δανείστηκε το μύθο και τη δραματική ιδέα.
Ο Ντύρρενματ
ανασκεύασε το Χορό του Θανάτου, πιθανόν
το κορυφαίο έργο του Στρίμπεργκ, συνθέτοντας δικές του σκηνές, «βαρανσιόν». Ο συγγραφέας
χειρίστηκε το στριμπεργκικό δράμα με μια γενικότερη στρατηγική απέναντι στα κλασικά
κείμενα (Γκαίτε, Σαίξπηρ). Το έργο αντανακλάει την πρόκριση των κωμικών διαστάσεων
στις ανθρώπινες συγκρούσεις και πιστοποιεί μια ειρωνική απόσταση από το πάθος των
ηρώων. Ο Ντύρρενματ παίζει με το μύθο με τον πιο άγριο και πιο σαρκαστικό τρόπο.Παιχνίδι σκληρό και απάνθρωπο μέσα στον εκπληκτικό
του ρεαλισμό. Σε καμία περίπτωση δε θέλει να διορθώσει το Σουηδό συγγραφέα.
Αναβιώνει
ο ανθρωποφάγος μύθος, που θέλει μια αβυσσαλέα και ανυποχώρητη μάχη ανάμεσα στα ετερόφυλα
ανθρώπινα είδη. Πρόκειται για ένα μύθο που με συνταρακτική εμμονή και δραματουργική
συνέπεια κατέγραψε ο ΓιόχανΑύγουστος Στρίμπεργκ.Η ιστορία του Στρίμπεργκ αναζωντανεύεται σε ένα
παραλογικό κλοιό ενός κλειστού χώρου, που μοιάζει με ρινγκ· οπού δύο άνθρωποι αλληλοεξοντώνονται
γιατί δεν είναι ικανοί να χαλιναγωγήσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους.
Ο Ντύρρενματ
βοήθησε τελικά το σύγχρονο θεατή να ανταποκριθεί σε ένα έργο του 1900.
Ο
Λόγος.
Ο πυκνός,
ελλειπτικός σαρκαστικό χιούμορ λόγος κινεί με θαυμαστή θεατρικότητα τους «τρεις
ήρωες» του σκηνικού παιχνιδιού του, με το οποίο καυτηριάζει και αποκαλύπτει την
αστική κοινωνία.
Η γραφή του συγγραφέα διατηρείται ψυχρή και κυνική.
Κυριαρχούν η λογική της «σπασμένης φράσης», ο ασύμμετρος διάλογος και η συγχορδία
λέξεων που ακούγονται χωρίς αποτέλεσμα. Ο μύθος συμπυκνώνεται σε κοφτό και σταράτο
διάλογο, με μια δωρική λιτότητα της έκφρασης και της κίνησης. Αυτά είναι εν ολίγοις
τα βασικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να απαλλαγεί από την κυριαρχία
της ψυχολογίας και του αφηγηματικού λόγου.
Αξίζει να
σημειωθεί ότι στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου όπου πρωταγωνίστησε ο Λυκούργος
Καλέργης, το 1983, ο Παύλος Μαντούδης, πέτυχε μια από τις πιο καλές μεταφράσεις
που έχουμε δει. Ο τρόπος χειρισμού της γλώσσας από το μεταφραστή υπήρξε αποκαλυπτικός.
Το
Θέατρο του Παραλόγου.
Το Πλέι
Στρίμπεργκ ήταν μια προσωπική άσκηση του Ντύρρενματ μια άσκηση-παιχνίδι.
Το έργο
χωρίζειμεγάλη απόσταση από τα προηγούμενα
του συγγραφέα. Ο Ντύρρενματ έκανε στροφή στο Θέατρο του Παραλόγου του Ιονέσκο και
του Μπέκετ. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ‘ότι προηγούμενα έργα του όπως Η Γηραιά Κυρία, Οι Φυσικοί, Το Μετέωρο κ.α.,
ανήκουν στο Θέατρο του Παραδόξου και όχι στο Θέατρο του Παραλόγου.
Ο συγγραφέας
δεν ξεκόβει από το Ρεαλισμό. Συνεχίζει μια δική του μορφή θεάτρου, την παρέμβαση
στα κοινωνικά προβλήματα. Την δεκαετία του ’60 το Θέατρο του Παραλόγου και το χιούμορ
του Ιονέσκο διατηρούσαν ακόμη την επικαιρότητα τους.
Ο Ντύρρενματ περιόρισε τη δραματουργική ανάπτυξη
του ψυχολογικού αστικού θεάτρου, συμπύκνωσε το διάλογο του στον υπέρτατο βαθμό και
δημιούργησε ένα άλλο έργο (σε σχέση με αυτό του Στρίμπεργκ) με τη μορφή του Παραλόγου.
Ο διάλογος και οι λέξεις εδώ δεν εκφράζουν τις πιο πολλές φορές καθαρά τα νοήματα
ή συνεπείς ψυχολογικές καταστάσεις. Κυριαρχεί ο μονολογικός διάλογος, οι ετερόκλητες
συγχορδίες ηδυσμένου λόγου, που συχνά διασπούν τη λογική αλληλουχία παρά τη συνθέτουν.
Το δράμα
της πάλης, παίζεται σε γκροτσέσκο ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία κινούνται οι ήρωες.
Σε πρώτο επίπεδο προβάλλεται το πλαίσιο της καθημερινής ανούσιας ζωής του ζευγαριού,
ο εγωισμός που τυφλώνει, ο αγώνας για αλληλοεξόντωση σε έναν δίχως όρια ανταγωνισμό
δίχως λογική, που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια ζωή αθλιότητας: Να έχεις χρόνια δίπλα
σε κάποιον και να μην έχεις καμιά επαφή παρά μόνο το μίσος. Μια ζωή χαμένη, χωρίς
λόγο, χωρίς προσπάθεια.
Το
τραγικό στοιχείο.
Το έργο
εκθέτει μια αστική συζυγική τραγωδία· αλλά προκύπτει μια κωμωδία με αστικές συζυγικές
τραγωδίες. Οι ηθοποιοί πρέπει να επωμισθούν μια δραματική αναμέτρηση. Να την περιγράψουν
ψύχραιμα και υπομονετικά στο κοινό.
Ο Ντύρρενματ
ανασκεύασε το έργο του Στρίμπεργκ σε ένα μοντέρνο θεατρικό είδος· όπου μετέτρεψε
μια αστική συζυγική τραγωδία κάνοντας μια κωμωδία με θέμα τις αστικές συζυγικές
τραγωδίες. Το έργο τελικά είναι μια ελαφροτραγωδία που έχει την απλότητα του φυσικού
μύθου πάνω στον οποίο εξελίσσεται.
Χρειάζεται
δεξιοτεχνία για να επιτευχθεί μια άσκηση κωμωδίας σε ύφος παρωδίας πάνω σε ένα τραγικό
θέμα. Όπως διαπιστώνουμε ασκεί και αυτό τη γοητεία του…
Θα κλείσουμε
λέγοντας ότι ο Ντίρενματ είναι προτεστάντης.
Κατ’ ουσίαν όμως λίγο νοιάζεται για το
δόγμα. Αν νοιάζεται για κάτι
είναι για να διαμαρτυρηθεί ανατρεπτικά μέσω του κυνισμού και της ειρωνείας για
την ανθρώπινη συνθήκη. Αυτός ο χλευασμός είναι η βαθύτερη
ανθρωπιά του, η κοινωνική του προσφορά, αν το θέλετε...
Το υλικό για το άρθρο και τις εικόνες αντλήθηκε
από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου:
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε
στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο
σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής
Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης
και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών.
Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
Αγαπητοί φίλοι του ραδιοφωνικού θεάτρου απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω το έργο του σπουδαίου Ρώσου λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα Λεωνίδα Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ Ο Κλόουν ή Εκείνος που δέχεται ραπίσματα.
Το έργο γράφτηκε το 1915 (τέσσερα μόλις χρόνια πριν το θάνατο του Αντρέγιεφ). Σε μια εποχή λίγο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση είχε τεράστια απήχηση και μάλιστα έγινε ταινία το 1916 στη Ρωσία, ενώ ανέβηκε στη μεγάλη οθόνη και στις Η.Π.Α. με τον τίτλο He who gets slapped το 1924 με πρωταγωνιστές τους Ian Chaney, Norman Shearen John Gilbert.
Η υπόθεση:
Σε ένα μεγάλο τσίρκο, κάπου έξω από μία μεγαλούπολη, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας, που ζητά μία θέση στο θίασο ενώ αρνείται να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα και την κοινωνική του θέση. Ελλείψει όμως οποιασδήποτε προϋπηρεσίας και ειδίκευσης, προτείνει και τελικά αναλαμβάνει ένα πρωτότυπο πόστο: θα ονομάζεται Εκείνος και θα είναι αυτός που δέχεται χαστούκια, μπροστά στο κοινό.
Το νούμερο γνωρίζει τεράστια επιτυχία, παρόλο που κάθε φορά, στο τέλος, οι θεατές νιώθουν σαν να τα δέχτηκαν οι ίδιοι. Στα παρασκήνια του τσίρκο, ένας παράξενος κύκλος χορευτών, ακροβατών, κλόουν, τζόκεϊ, θηριοδαμαστών, βαρώνων και λιονταριών κινούνται και διασταυρώνονται διαρκώς.
Ο κόμης Μαντσίνι, η Κονσουέλα, βασίλισσα του ταγκό πάνω στα άλογα, η θηριοδαμάστρια Ζινίδα, ο βαρώνος Ρενιάρ, ο πρίγκηψ Πανιατόφσκι, ο χορευτής Μπεζανό, ο κλόουν Τζάκσον, ο Τίλι και ο Πόλι, ο παλαιστής Τόμας. Ανάμεσά τους ο Εκείνος, ένας ζωντανός «φιλόσοφος», βλέπει τον κόσμο και τη ζωή μέσα από μια σκοπιά σχεδόν μεταφυσική και κινείται σε πορεία αντίθετη.
Αυτό όμως θα προκαλέσει μία επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση: ο καθένας θ’ αποκαλύψει τις βαθύτερες προθέσεις και επιθυμίες του, όμως Εκείνος στο τέλος θα ορίσει το πεπρωμένο επεμβαίνοντας με τρόπο μοιραίο στις ζωές των άλλων και στη δική του...
Λίγα επιπλέον στοιχεία για το έργο και τη σχέση του Αντρέγιεφ με τη Ρωσική Επανάσταση.
Κύριος εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμου στη Ρωσία ο συγγραφέας θα δημιουργήσει ένα μείγμα εξπρεσιονισμού και συμβολισμού μ’ αυτό το έργο, που υπήρξε και το τελευταίο θεατρικό του.
Ο εξπρεσιονισμός ήταν ένα ρεύμα που εμφανίστηκε στη ζωγραφική, στη Γερμανία, στις αρχές του 20ου αιώνα και επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι εξπρεσιονιστές καλλιτέχνες είχαν μία τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα αδιαφορώντας αν αυτή γίνει πιστευτή ή όχι.
Φύση ιδεαλιστική και επαναστατική ο Αντρέγιεφ υποστήριξε, ως συντάκτης του λογοτεχνικού τμήματος της εφημερίδας “Ρωσική Θέληση”, κατά βάση τη Μπολσεβικική Επανάσταση, πλην όμως προέβλεψε από νωρίς ότι η εξουσία της θα ήταν καταστροφική.Τα έργα της πρώτης περιόδου μετά την επανάσταση αποτυπώνουν την απαισιοδοξία του, ενώ από το 1917 οπότε και μετακόμισε στη Φινλανδία επιδόθηκε στη συγγραφή μιας σειράς άρθρων κατά των υπερβολών των Μπολσεβίκων και των κινδύνων που αυτές τελικά έκρυβαν.
Ο Λεωνίδας Αντρέγιεφ
Ο Αντρέγιεφ ανήκει στη μεγάλη εκείνη κατηγορία των διανοούμενων (όπως και ο Μαγιακόφσκι και άλλοι) που παρασύρθηκαν από το επαναστατικό πνεύμα της εποχής αλλά με τα πρώτα δείγματα γραφής των Μπολσεβίκων απογοητεύτηκαν και είτε άσκησαν κριτική με διάφορους τρόπους είτε περιχαρακώθηκαν στον εαυτό τους φοβούμενοι αντίποινα.
Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης 1 Δεκεμβρίου 1977
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα,
μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996
εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της
Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της
Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και
της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού
Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
.jpg)
.jpg)
