Δον Καμίλο, του Σωτήρη Πατατζή. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

   Φίλες και φίλοι του θεάτρου, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ιδιαίτερα αγαπητό έργο στο ελληνικό κοινό, το Δον Καμίλο του Σωτήρη Πατατζή. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του συγγραφέα. Εκτός από κωμωδία το έργο, όπως θα δούμε, αποτελεί και πολιτική σάτιρα.

Από την παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματαράγκα 

  Ο Πατατζής εμπνεύστηκε από τα ευθυμογραφήματα του Ιταλού συγγραφέα Ζοβάνι Γκουαρέσκι, τα οποία ο τελευταίος συνέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 50. Το γραπτό του Γκουαρέσκι γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία, ενώ έγινε και κινηματογραφική ταινία. Ο ιταλός συγγραφέας δημιούργησε έναν κωμικό θεατρικό χαρακτήρα, βασισμένος στην προσωπικότητα του καθολικού ιερέα Δον Καμίλο Βαλότα. Η βάση του Πατατζή ήταν, λοιπόν, αυτή η σειρά με τις ιδιαίτερα δημοφιλείς μικρές ιστορίες, που σκόρπισαν το γέλιο στο αναγνωστικό και θεατρικό κοινό της Ιταλίας.

  Το έργο γράφτηκε από τον Πατατζή το 1958 και διαδραματίζεται σε μια μικρή κωμόπολη της νότιας Ιταλίας, λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Δον Καμίλο ανέβηκε το 1958 από το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου και γνωρίζει επιτυχία μέχρι τις μέρες μας όποτε και όπου και αν παίζεται.

  Η σπουδαία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης Το θέατρο της Δευτέρας πρόβαλε το έργο την 27-06-1983, την 21-09-1987, την 11-10-1993, την 6-10-2008 και την 28-01-2012. Ως ανεξάρτητη την 16-07-200 και την 16-07-2010. Η παράσταση διασκευάστηκε και σε ραδιοφωνική έκδοση. Πρόσφατα, το 2021, το έργο ανέβηκε και πάλι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματαράγκα, γνωρίζοντας επιτυχία, αποδεικνύοντας το πόσο επίκαιρο και αιχμηρό παραμένει.

Από το Θέατρο της Δευτέρας

  Ο Δον Καμίλο, είναι ταυτισμένος με το Μίμη Φωτόπουλο. Ο σπουδαίος ηθοποιός, γαμπρός του Πατατζή (το έγραψε κατά παραγγελία του Φωτόπουλου) μετέτρεψε με την ερμηνεία του το έργο σε διαχρονική επιτυχία. Άλλα έργα του συγγραφέα ήταν η Μεθυσμένη Πολιτεία (1948), η Επιστροφή από το Μπούχενβαλντ (1948), ο Καλός στρατιώτης Σβέικ (1956), η Χρυσή Φυλακή (1959) και το Πένθιμο Εμβατήριο (1978).

 

Η υπόθεση:

  Ιταλία: Ο εν ενεργεία Δήμαρχος Φλουράτος, του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, διεκδικεί γι' άλλη μία τετραετία το Δημαρχιακό θώκο με αντίπαλο του τον -αριστερών πεποιθήσεων- υποψήφιο Δήμαρχο, Πεπόνε. Κινδυνεύοντας οι χριστιανοδημοκράτες να χάσουν τις εκλογές, μηχανεύονται και θέτουν σε εφαρμογή διάφορα πολιτικά κόλπα. Συμπαρασύρουν με το μέρος τους και τον Δον Καμίλο, εκπρόσωπο της εκκλησίας, ώστε να συμβάλλει στη νίκη τους, επισείοντας τον κίνδυνο της από βορράν εισβολής. Τα γεγονότα και οι κωμικές καταστάσεις, εναλλάσσονται τόσο ραγδαία και απρόβλεπτα, που για πρώτη φορά, Δήμαρχος εκλέγεται ο Πεπόνε. Αποτέλεσμα όλων αυτών των εχθροτήτων και αντιπαλοτήτων, είναι να γεννηθεί ένας μεγάλος έρωτας ανάμεσα στο γιο του Πεπόνε και στην ανιψιά του Δον Καμίλο. Και ότι δεν καταφέρνει να κάνει η πολιτική και κομματική αντιπαλότητα, το πετυχαίνει ο έρωτας των δύο παιδιών.

 

Περαιτέρω στοιχεία:

  Σε αυτήν την απίθανη κωμωδία για όλες τις ηλικίες και όλη την οικογένεια δημιουργούνται απίθανες καταστάσεις, οι οποίες κάνουν το θεατή να γελάσει με την καρδιά του, να συγκινηθεί αλλά και να προβληματιστεί. Έχει δομηθεί από καλοφτιαγμένους χαρακτήρες, ευφάνταστη πλοκή, ενώ δε λείπει ο έρωτας.

  Το έργο έχει σαφώς πολιτική διάσταση. Έντονα πολιτικοποιημένος ο Πατάτζης, πλην όμως νηφάλιος και αφανάτιστος, έγραψε ένα ανάλαφρο ως ύφος αλλά ουσιώδες ως ιδεολογικό και συνάμα ηθογραφικό κείμενο. Έγραψε δηλαδή μια κωμωδία πολιτικών ηθών. Σημειώνεται ότι το 1959, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το να μιλάς για έναν αναρχικό παπά και ένα καλοσυνάτο κομουνιστή  έγκλημα.

  Ο Πεπόνε νομιμοποιήθηκε σκηνικά με την υπονόμευση της αγαπητικής του προσωπικότητας. Αυτό έγινε εκ μέρους του με τη χρήση της ξύλινης κομματικής γλώσσας. Ο μέσος Έλληνας αριστερός, πιθανόν τελείως αδιάβαστος στο μαρξισμό και την κομματική ορολογία, αντιμετώπιζε πάντα με επιφυλακτικότητα τους κώδικες της κομματικής αργκό. Έτσι εκφράσεις τύπου αγκιτάτσια, προβοκάτσια, αχτίδα, λουμπέν, φράξια κλπ , τον ξένιζαν και του γεννούσαν προβληματισμούς.

  Γεμάτο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό το κείμενο, μέσα από το χιούμορ αναδεικνύει την πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στη συντηρητική και την κομμουνιστική αντίληψη. Το αποτέλεσμα είναι τελικά μια σάτιρα πολιτικού φανατισμού, με γλώσσα χυμώδης πάντα επίκαιρη στη σύγχρονη κοινωνία. Τα κυρίαρχα πρόσωπα είναι ο αιδεσιμότατος Δον Καμίλο και ο αριστερός Πεπόνε. Αμφότεροι συγκροτούν μια σχέση αγάπης-μίσους μέσα από την έντονη πολιτική αντιπαράθεση.

Από την παράσταση του 1981-2.

  Η γλυκιά ανιψιά (Τζούλια) και ο ερωτευμένος Μάριο είναι η δροσερή πνοή του νεανικού έρωτα που πάντα όλα τα νικάει! Είναι μεγάλη η δύναμη του έρωτα! Ο φτερωτός θεός είναι ένας Νικολέτος, καντηλανάφτης, πανταχού παρών! Ένα κερασάκι στην τούρτα που μπερδεύεται στα πόδια όλων! Τίθενται επίσης και ορισμένοι προβληματισμοί για την κατάσταση αγαμίας των καθολικών ιερέων.

  Ο διάλογος του Δον Καμίλο με τον Ύψιστο μας βάζει και κάποια ερωτηματικά για τη νοητική κατάσταση του ιερέα. Ο αιδεσιμότατος βλέπει τους πειρασμούς όμως ο Θεός τον εμποδίζει να παρεκτραπεί. Μέσα από την παράσταση εκφράζεται δια στόματος Δον Καμίλο ηχηρά και ο προβληματισμός για την αγαμία των καθολικών παπάδων. Τέλος ο Καρδινάλιος, ντυμένος στα κόκκινα βάζει φωτιά ως υψηλός κλήρος. Αριβίστας ως το κόκκαλο, κυνηγός της φήμης και του φαίνεσθε ξέρει να χειρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις!

  Κλείνοντας θα αποσαφηνίσουμε ότι ο Πατατζής δανείστηκε μεν τύπους και στοιχεία καθώς και ορισμένα έξοχα στοιχεία του Γκουαρέσκι, σκάρωσε όμως ένα τελείως, αδιάφορο και άσχετο με το ιταλικό πρότυπο έργο.

 

Πηγές:

https://apotis4stis5.com/vintage/103300-o-don-kamilo-sto-theatro-me-ton-mimi-fotopoylo

https://www.catisart.gr/don-kamilo-sotiris-patatzis/

https://www.culturenow.gr/don-kamilo-toy-sotiri-patatzi-se-skinothesia-giorgoy-mataragka-sto-theatro-broadway/

https://www.gnoristetinellada.gr/politismos/theatrikes-parastaseis/9676-don-kamilo

https://www.kallitexnes.gr/theatre/idame-tis-peripeties-tou-don-kamilo-se-skinothesia-gianni-kozi-ston-choro-technis-asomaton/

https://www.katiousa.gr/politismos/theatro/theatro-ti-deftera-don-kamilo-tou-sotiri-patatzi-1982/

https://www.tanea.gr/2006/09/11/lifearts/culture/i-antoxi-dyo-typwn/

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΛΥΩΤΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ…ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Οι απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τούς Παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οι βάρβαροι μη χριστιανοί πειρατές δεν είχαν κάνει...

 

Και αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν και στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μεν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιερά Μονή των Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…

 

Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού… Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως το κερί στην φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι (και κατ' άλλους 11), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφορισμένοι, και των οποίων τα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους…

 ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, και οι όποιοι έδέχθησαν και συνελλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον, τον τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είχε αμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, και πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς να τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ως αυτόπτης μάρτυς διά να πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε… Και από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, και ήρθε και με ερώτησε εάν γνωρίζω και εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, και τον επληροφόρησα ότι τους είδα και είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Άγιον Όρος, εις τα 1885, ετών είκοσι…

 

Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες ( πιθανόν σκαρίφημα ) δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνσ/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132...

Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε να πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας να το περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών και ήτο τον Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού. Επήγαμε το εσπέρας και εμείναμε εις τον αρσανάν της Μεγίστης Λαύρας, όπως το πρωΐ εξακολουθήσωμε το ταξίδιόν μας, καθώς και έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από την Λαύραν, ακούω και μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,

«Παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι εδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον και τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί και άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος και ίσως να γίνει κάποτε λόγος και να λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε αφωρισμένοι, αλλά τα λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι' αυτό να πάμε, να τους ίδης ιδίοις όμμασι, να μη πιστεύεις ότι και αν σου λέγουν μετά, διότι και η Αγία Γραφή λέει, ο οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής»…

Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ένα απότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τον ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, και μου λέγει, «εδώ είναι»,

Εγώ δέ περιεργαζόμουν να τους ιδώ και του λέγω: «Με κοροϊδεύεις»; Λοιπόν γέλασε και μού λέγει: «Τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και να κάμνουν τον Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θα ίδης και τότε θα πιστέψεις...»

 

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον εκείνην χαράδραν και μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, και με τα είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιον και εισήλθαμε, και βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τον βράχον, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τα μαλλιά και το γένειον και των τριών μακρύ και κατάλευκον, τα πρόσωπά των όπως είναι το χρώμα της φούμας (μαύρο), ομοίως και αι χείρες προς τα κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι προς τα μέσα, οι όνυχες των χειρών έως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

 

Μάλιστα θέλησα να τους ψηλαφήσω να ιδώ αν πραγματικά το σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα και οστά, αλλά δεν μου άφησε ο Γέρων και μου λέγει:

«Μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»

Εις όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δεν έβαλα. Και τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου και δεν ημπορώ ούτε να κοιμηθώ ημερόνυκτα ολόκληρα, ούτε να φάγω δύο και τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τον νουν μου…

 

Γράφω το παρόν, ιδία χειρί εις τας 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος,

Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός,

από το Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».

(Αγιορειτικόν Εγκόλπιον - Ημερολόγιον του έτους 2004)__

 

ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

Γι' αυτά τα τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:

«Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί (μουλαράδες) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ' όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…

Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει να πάρει ένα από τα πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν ! Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…

 

Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τα κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τα ανακατεμένα μαλλιά, τα γαμψά νύχια, και με τα στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…

 

Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου και να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…

Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τα τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και παπικών στο Άγιον Όρος…

 

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/aireseis-menu/188-oi-aforismenoi-alyotoi-monaxoi-toy-agiou-orous

 

https://www.imdleo.

Η έναρξη των επαφών της Ρώμης με τους Φράγκους κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα.

Η υπαγόμενη στη βυζαντινή αυτοκρατορία Ρώμη κατά τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ρώμη μεταδίδει την ορθόδοξη πίστη δυτικότερα στους Φράγκους και σταδιακά προτάσσοντας κυρίως θρησκευτικούς λόγους αρχίζει να αυτονομείται από το Βυζάντιο συγκλίνοντας προς τους Φράγκους.

Το πνεύμα της ελεύθερης συνδιαλλαγής της Ρώμης με τους Φράγκους αποδίδεται από τον πάπα Πελάγιο (579-590) στη θρησκευτική τους συγγένεια με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

 Η άποψη αυτή διατυπώνεται σε επιστολή του ρωμαίου Ποντίφηκα προς τον Αυναχάριο επίσκοπο Αυτισιόδωρου (Auxerre) με την οποία ζητούσε τη μεσολάβηση των Φράγκων για την αναγνώριση της εκλογής του και τη διάσωση της Εκκλησίας από τους Λογγοβάρδους. Η στροφή αυτή του Πελαγίου προς τους Φράγκους έχει αποδοθεί στην κρίση που είχε δημιουργήσει η παρουσία των Λογγοβάρδων στην Ιταλία.

 Στην πραγματικότητα, η προσφυγή του πάπα στους Φράγκους ηγεμόνες δεν περιλάμβανε μόνο το αίτημα της προστασίας της από τους Λογγοβάρδους αλλά και της βοήθειας τους για την ίδρυση ναών και μοναστηριών. Η ενίσχυση της Εκκλησίας της Ρώμης από τους Φράγκους αναβάθμιζε τον πολιτικό της ρόλο, αναδεικνύοντας την σιγά-σιγά σε αντίβαρο του Βυζαντίου στη Δύση. Σε αυτές τις συνθήκες, ο πάπας Πελάγιος πρόβαλλε τη Ρώμη ως υπερέχουσα πόλη ανάμεσα σε φίλους και υπηκόους ολόκληρης της Ιταλίας.

 Υπόβαθρο αυτής της συμμαχίας, σύμφωνα με τον Πελάγιο, ήταν η ορθόδοξη πίστη, η οποία ισχυριζόταν ότι ήταν κοινή στους Φράγκους και το Imperium romanum δηλαδή, το Βυζάντιο. Η ανάπτυξη δεσμών της ρωμαϊκής Εκκλησίας με τους Φράγκους, την κύρια ορθόδοξη δύναμη στην Δύση, εξασφάλιζε με τον τρόπο αυτό, την υπεροχή της Ρώμης στα εδάφη τα οποία ανήκαν παλαιότερα στο δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας. Μέσω της Ρώμης η Ορθοδοξία επιβαλλόταν στη Δύση ειρηνικά και χωρίς τις στρατιωτικές ενέργειες και τις κατακτητικές επεμβάσεις του Βυζαντίου.

Αυτή η αδιαμφισβήτητη αποδοχή της Ρώμης, ως του αρχαιότερου πόλου του Χριστιανισμού στη Δύση και η προσφυγή του πάπα προς τους Φράγκους ηγεμόνες για συμπαράσταση, ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη δηλαδή οι ισορροπίες στη Δύση, δεν απείχε από την επικρατούσα αντίληψη του Βυζαντίου για τη διατήρηση φιλικών σχέσεων με ομόδοξα κράτη με όσα δηλαδή αναγνώριζαν την Ορθοδοξία, όπως είχε καθοριστεί από τις Οικουμενικές Συνόδους και ιδιαίτερα εκείνης της Χαλκηδόνας (451).8 Το πεδίο συνάντησης του Βυζαντίου με τη Δύση στις αρχές του 7ου αιώνα ήταν αποκλειστικά η ορθόδοξη πολιτική και η δογματική σύμπλευση με τον πάπα της Ρώμης.

 Αυτή η αντιμετώπιση της Δύσης ήταν πάγιο αίτημα της ορθόδοξης συγκλητικής αριστοκρατίας της Κωνσταντινούπολης, στην οποία πάντοτε άρεσε να επιδεικνύει τη ρωμαϊκή της καταγωγή και τις ευνοϊκές διαθέσεις της έναντι του πάπα.9 Η αριστοκρατία αυτή, ορθόδοξη από την εποχή της Συνόδου της Χαλκηδόνας, ήταν τον 7ο αιώνα αποδυναμωμένη, εσωστρεφής και προσηλωμένη στην αναγνώριση του Πάπα ως εγγυητή της τήρησης των αξιών και των αρχών της. Η αδυναμία του Βυζαντίου για στρατιωτικές επεμβάσεις στη Δύση από τη μια πλευρά και η ορθόδοξη ομοφωνία ανάμεσα στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη από την άλλη, έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ανεξαρτησία κινήσεων στον διάδοχο του Πελαγίου, πάπα Γρηγόριο Α' (590-604).