Παγόβουνα στη Γροιλανδία...

Τρία παγόβουνα στη Γροιλανδία...

Εικόνες απίστευτης ομορφιάς...

Αυρες της Αστυνομίας Πόλεων

Δυο φωτογραφιες από τις μηχανοκίνητες μονάδες της Αστυνομίας Πόλεων

Οι μονάδες αυτές λειτουργουσαν υπό βοηθώντας τα ΜΑΤ της αστυνομίας πολεων. 

Πρόκειται για τους προγονους του ΑΙΑΝΤΑ, της υδροφόρο που χρησιμοποιείται σήμερα εκτεταμένα από την ΕΛΑΣ. 

Η Αστυνομία Πόλεων λειτουργεισε από το 1920 έως το 1984.

Καλοκαίρι, Γεράσιμος Μαρκοράς

Πῶς τολμᾷς καὶ τέτοια μέρα

ξάφνου σὺ πετιέσαι ὀμπρός μου;

Εἰς τὴ γῆ καὶ στὸν αἰθέρα

βασιλεύω τώρα ἐγώ.

Εμαι, ναί, τὸ Καλοκαῖρι

ὁποῦ, στόλισμα τοῦ κόσμου,

μ’ ἕνα βλέμμα ὅλα τὰ μέρη

ἀπὸ λάμψη πλημμυρῶ

.

Ἐδῶ ἀκοίμηταις ἀχτίναις

βρίσκω ἀλήθεια, καὶ θωράω

ποῦ φωτίζονται μ’ ἐκεῖναις

ἀθῷα πνεύματα πολλά.

Ἀλλ’, ἀφοῦ κ’ ἐγὼ τὸ μαῦρο

κρύο σκοτάδι πολεμάω,

πλέον φιλόξενη ποῦ θαὔρω

ἀπὸ τέτοια κατοικιά;

Πως σκέφτονται οι άνθρωποι...

Οι άνθρωποι σκέφτονται ως κοπάδια. Τρελαίνονται ως κοπάδια. Και ανακτούν τα λογικά τους αργά, και ένας ένας»

έγραφε ο ποιητής Τσαρλς Μακέι. Το 1841.

Αυτοχειρία εκπαιδευτική, Χρήστου Γιανναρα

Ο γνωστός αρθρογράφος περιγραφει με εξαιρετικό τρόπο, τον τρόπο με τον οποίο η δημοσιογραφία επιδεινώνει τα ελαττώματά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

Υπάρχει ο επαγγελματικός δημόσιος λόγος, η δημοσιογραφία. Εχει αφετηρία την κοινή σε μια συμβίωση ανάγκη της πληροφόρησης και ανταλλαγής απόψεων. Είναι όπως η κοινή ανάγκη της εκπαίδευσης και καλλιέργειας, η ανάγκη απονομής δικαιοσύνης, λειτουργίας της αγοράς, των ταχυδρομείων, της ύδρευσης – και όσες ακόμα κοινές ανάγκες.

Ονομάζουμε κοινωνική παρακμή την άμβλυνση ή και απώλεια της επίγνωσης ότι συγκροτούμε οργανωμένες συλλογικότητες για να κοινωνούμε κοινές ανάγκες. Και ονομάζουμε ακμή την κοινωνία των αναγκών, όταν τη βιώνουμε, εμπειρικά και αυτονόητα, ως ευταξία. Δηλαδή, όταν μας δίνει χαρά πρώτιστη η σχέση με δευτερεύουσα την ικανοποίηση της ανάγκης. Αυτή την προτεραιότητα της σχέσης την έφεραν στην ανθρώπινη Ιστορία οι Ελληνες ως θεσμικό αίτημα.

Σήμερα μοιάζει να έχουμε ξεχάσει το προνόμιο που κάποτε αξιωθήκαμε. Δεν το καταλαβαίνουμε καν το προνόμιο όταν μας το εξηγούν. Κρατάμε τις λέξεις: πόλις, πολιτική, πολιτισμός, που τώρα πια σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από την αρχική τους σημασία, παραπέμπουν σε θεσμικά μορφώματα επινοημένα και φτιαγμένα για να εξασφαλίζουν την ατομοκεντρική αυτονομία, τη θωράκιση συμφερόντων. Από καταβολής του ελληνώνυμου βαλκανικού κρατιδίου, στρεβλώθηκε το νόημα των ονομάτων «δίχως αιδώ ή λύπην»: Μιλάμε για δημοκρατία, ενώ η πλειονότητα πουλάει την ψήφο της για να κερδίσει, δημόσια αμειβόμενη, ισόβια ραστώνη και απραγία. Υπήρξε πρωθυπουργός που καταξίωσε τον χρηματισμό σαν «δικαίωμα» του δημόσιου λειτουργού «να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του» και παρότρυνε τον υπουργό του των Οικονομικών να «τα δώσει όλα»: να αδειάσει το κοινωνικό χρήμα στα πορτοφόλια της κομματικής πελατείας.

Ο επαγγελματικός δημόσιος λόγος, η δημοσιογραφία, καταγγέλλει, κατά καιρούς, τα κοινωνικά εγκλήματα των επαγγελματιών της εξουσίας. Η καταγγελία είναι μόνο πυροτέχνημα, αφού οι εξουσιαστές έχουν προλάβει να κατοχυρώσουν νομοθετικά την ατιμωρησία τους προσφέροντας, σπανιότατα, και έναν αποδιοπομπαίο τράγο (Τσοχατζόπουλο ή Παπαντωνίου) για να ξεγελιώνται οι μάζες. Και είναι μεθοδευμένες οι καταγγελίες, ώστε η εμβέλεια των συνεπειών τους να εξαντλείται αποκλειστικά στο πεδίο εφήμερων εντυπώσεων.

Επιπλέον, η δημοσιογραφία σήμερα, για λόγους επαγγελματικά καθιερωμένης δεοντολογίας, περιορίζει τις πολιτικές της επικρίσεις σε προγραμματικά προκαθορισμένους αντιπάλους – αποκλείεται μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα να μεμφθεί υπουργό της κυβέρνησης ή να διαμαρτυρηθεί για την υπουργοποίησή του, έστω κι αν πρόκειται για καταφανώς ανεπιτήδειο ή και διανοητικά καθυστερημένον. Σε αυτήν την αυτιστική μονοτροπία προηγήθηκαν δουλοπρεπέστατα οι εφημερίδες του «αριστερού» χώρου, αυτοδιαφημιζόμενες σαν «προοδευτικές».

Η ανήκεστη πια βλάβη αποτυπώνεται εμφατικά, αλλά και πανουργότατα, στη γλώσσα: Με απίστευτη υπομονή και παραπειστική δολιότητα, όσοι καπηλεύονται αδιάντροπα τις κοινωνικές ευαισθησίες της Αριστεράς έχουν επιβάλει, στην εκπαιδευτικά υποβαθμισμένη Ελλάδα, να ονομάζονται «προοδευτικοί» οι θιασώτες του σταλινικού εφιάλτη και της ζαχαριαδικής φρικωδίας. Η εμμονή σε προτεραιότητες συλλογικής καλλιέργειας, γλωσσικής κατάρτισης, πολιτισμικής αυτοσυνειδησίας, κατασυκοφαντείται ευθέως σαν συντηρητική της στειρότητας, εθνικιστικός επαρχιωτισμός, οπωσδήποτε ή σχεδόν φασισμός.

Η ελλαδική κοινωνία έχει παγιδευτεί, τα τελευταία σαράντα χρόνια, σε ουτοπίες: Οι λέξεις δεν παραπέμπουν σε ρεαλιστικά δεδομένα, παραπέμπουν σε εντυπώσεις. Η κυκλοφορία των εφημερίδων και η επίδραση των εφημερίδων είναι κοινωνικά ασήμαντη, επειδή στο παιχνίδι των εντυπώσεων οι εφημερίδες (ο γραπτός λόγος, η ανάγνωση, η κριτική λειτουργία του νου) είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν το θέαμα, την εικόνα. Δεν μοιάζει να υπάρχουν εφημερίδες που έχουν συνειδητοποιήσει το ανέφικτο της επιβίωσής τους. Κατά κανόνα, συνεχίζουν να ανταγωνίζονται τη λογική της εικόνας, το κυνηγητό των εντυπώσεων, τη διαφημιστική μικρόνοια, μήπως και επιβιώσουν.

Επιβιώνει ωστόσο στις εφημερίδες, περιθωριακά, ο δοκιμιακός λόγος. Οχι η εξηλιθιωτική προτεραιότητα «ευρημάτων» εντυπωσιασμού, αλλά ίχνη εμμονής στη λογική ανάλυση και στη σύνθεση «νοήματος» – η γλώσσα να υπηρετεί την κοινωνία της εμπειρίας. Μοιάζει η εμμονή να είναι ματαιοπονία – τα ηλεκτρονικά σχόλια αναγνωστών σε εφημερίδες πείθουν και τον πιο αισιόδοξο ότι η υποκατάσταση της πληροφορίας από την εντύπωση δεν είναι περιπτωτικό νόσημα, είναι λοιμική.

Υπάρχουν κοινωνίες που αντιστέκονται, εφημερίδες που διστάζουν να εκμαυλιστούν από το πρωτείο των εντυπώσεων. Μια τέτοια αντίσταση στην Ελλάδα θα ήταν προϋπόθεση ιστορικής επιβίωσης και συλλογικής αξιοπρέπειας. Θα την παραλλήλιζε κανείς με κάτι σαν «κρυφό σχολειό»: άμυνα της ανθρωπιάς του ανθρώπου, όταν όλα τα σκιάζει η φοβέρα των «Αγορών» και τα πλακώνει η σκλαβιά σε δανειστές και «επενδυτές».

Είναι η ακρότατη οδύνη, ο ασφυκτικότερος πνιγμός: Η γλώσσα που μας την έδωσαν ελληνική, να κακοποιείται ατιμωτικά και να γελοιοποιείται σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός να μαστίζει τον μισό πληθυσμό της χώρας, το σχολειό συνεχώς να εξευτελίζεται και το φροντιστήριο θριαμβικά να ηγεμονεύει, και όμως πρώτη έγνοια του υπουργείου Παιδείας να παραμένει η ενίσχυση του ρόλου των συνδικαλιστών στη λειτουργική στελέχωση της Εκπαίδευσης («Κ» 2.2.2020), όπως και το κομματικό αλισβερίσι για την ηγεσία του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, του ΔΟΑΤΑΠ, της νεόφυτης Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης! Μα την αλήθεια, αυτοκτονούμε παίζοντας καραγκιόζη.

Πηγή:Καθημερινή

Ο Αύγουστος...

«Ο Αύγουστος ελούζονταν μες την αστροφεγγιά και από τα

γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.»

-Οδυσσέας Ελύτης

Το υπαριθμόν 2000 γκολ της ΑΕΚ μς τον Βασίλη Δημητριάδη

Το 2000ο γκολ της ΑΕΚ με σκόρερ τον μεγάλο άσσο της ΑΕΚ και Άρη!!

Απόλλων Σμύρνης- ΑΕΚ 0-3 το ματς για την ιστορία...

Στη Ριζούπολη...

Από που έλαβε την ονομασία της η Κερασούντα...

Ο Δημήτρης Ψαθάς μας πληροφορεί σχετικά στο έργο-αριστούργημα του "Γη του Πόντου"

Ταξιδεύοντας  προς  τα  δυτικά,  άλλες  πόλεις  προβάλλουν,  γεμάτες  κι  αυτές  ελληνισμό, Ελεβή,  Τρίπολη,  Κερασούντα. 

 Η  τελευταία  πήρε  τ'  όνομά  της  —λένε—  απ'  τους  γελαστούς της  κερασόκαμπους  κι  από  κει  ο  καλοφαγάς  κι  αχόρταγος  εκείνος  Λούκουλος  έφερε  το κεράσι στην Ευρώπη. 

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος μιλά για τον επιτυχημένο του γάμο

Έχει 51 χρόνια στο πλευρό του την ίδια γυναίκα και του φαντάζει σαν εφιάλτης η λέξη «χωρισμός». Ο λόγος για τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο, (ο περίφημος Φανφάρας του ελληνικού κινηματογράφου) που άφησε εποχή ερμηνεύοντας «Τα κοράκια» στην ελληνική ταινία «Ξύπνα Βασίλη» και που μίλησε για τα του γάμου του στο περιοδικό «Εγώ».

«Το μυστικό ενός πετυχημένου γάμου είναι να περιορίσεις το «εγώ» σου και να κατανοήσεις τον απέναντί σου. Έχουμε περάσει δυσκολίες με την γυναίκα μου, αλλά το ότι υπάρχουμε 51 χρόνια είναι μία επίδοση» είπε και πρόσθεσε: «Ποτέ δεν έφτασα στα όρια του διαζυγίου. Ούτε έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Μην μου μιλάς για τέτοιους εφιάλτες».

Πηγή: The Best

Φωνάζει ο κλέφτης, Δημητρίου Ψαθά. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, η Διαδρομή απόψε θα σας παρουσιάσει μία ακόμη κλασική ελληνική κωμωδία, πρόκειται για το έργο του Δημητρίου Ψαθά " Φωνάζει ο κλέφτης". Πρόκειται για ένα έργο που είναι διαχρονικά επίκαιρο αν και μετρά 62 χρόνια ζωής.










To έργο έγινε θεατρική επιτυχία το 1958 για πρώτη φορά, από το θίασο Μαίρης Αρώνη-Ντίνου Ηλιόπουλου-Διονύση Παπαγιαννόπουλου. Τέσσερα χρόνια μετά το 1962 έγινε ταινία από τη Φίνος Φιλμ, στη θέση της Αρώνη τη γυναίκα του στρατηγού υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία η Ρένα Βλαχοπούλου, το έργο άφησε εποχή.


Η κωμωδία παίχτηκε σε τρεις πράξεις, και ανήκει στην όψιμη περίοδο παραγωγής έργον ραδιοφωνικού θεάτρου (έργα που ηχοργαφήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 80)


Η υπόθεση του έργου:

Λίγα λόγια για το έργο: Ένας υπερβολικά έντιμος άνθρωπος, ο Τιμολέων, που έχει χάσει πολλές φορές την δουλειά του εξαιτίας αυτής της εντιμότητας και που για να παίρνει θάρρος να λέει την αλήθεια, γιατί κατά βάση είναι πολύ δειλός, αναγκάζεται να πίνει, βρίσκει το πορτοφόλι ενός στρατηγού, Προέδρου ενός μεγάλου Δημόσιου Οργανισμού το οποίο είναι γεμάτο χαρτονομίσματα και ένα γράμμα από την Αμερική και πηγαίνει στο σπίτι του για να του το επιστρέψει.


Η γυναίκα του στρατηγού, όμως, η Λία, καλύπτει τον αδελφό της, που έχει κάνει μεγάλες καταχρήσεις στον Οργανισμό του συζύγου της και το γράμμα αποδεικνύει τα ψέματα της και τις καταχρήσεις. Τελικά, η Λία αποκτά το γράμμα παρά την αντίδραση του έντιμου ανθρώπου, αλλά ο στρατηγός, εντυπωσιασμένος από την τιμιότητά του, τον διορίζει λογιστή στον Οργανισμό του. Εκεί, αυτός ανακαλύπτει τις κομπίνες και τις καταχρήσεις και όταν πηγαίνει και τα λέει όλα στον στρατηγό, η γυναίκα του και ο αδελφός της προσπαθούν να τον βγάλουν τρελό, απατεώνα και… αριστερό και «εναντίον του καθεστώτος», κάτι που συνήθως κάνει το στρατηγό έξαλλο.
Ο έντιμος άνθρωπος πηγαίνει στη φυλακή, αλλά …



Επιπλέον στοιχεία για το έργο


Ο κλέψας, του κλέψαντος, τω κλέψαντι, ω παλιοκλέψαντες και παλιοκλεφταρέοι...
Είναι η ατάκα του τίμιου λογιστή Τιμολέοντα που αντηχεί στις κρίσιμες στιγμές του έργου!


Το “Φωνάζει ο Κλέφτης” είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία που αγγίζει το μυαλό και την καρδιά μας και παραμένει καυστική, επίκαιρη και αγαπημένη.


Στο έργο οι τίμιοι είναι δύο, ο γενναίος, αδέκαστος αξιωματικός και ο τίμιος αλλά δειλός και φουκαριάρης, ο φουκαρατζίκος Τιμολέων που χρειάζεται να πιει πολύ για να καταγγείλει τις κλεψιές. Ανάμεσα στους δύο προβάλλει η ατσίδα της εποχής,είναι η γυναίκα που κρατά ισορροπία ανάμεσα στον αδέκαστο άντρα της και τον κακοηθέστατο κλέφτη αδερφό της.

Σήμερα τα μηνύματα της παράστασης είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, αφού, όπως ο ίδιος ο
Δημήτρης Ψαθάς είπε: «ποτέ δεν έλειψαν από τον κόσμο και από την Ελλάδα φυσικά οι ενάρετοι, οι τίμιοι πατριώτες και οι ψεύτικοι πατριδοκάπηλοι, που φυτρώνουν σαν τις
τσουκνίδες μέσα στα λουλούδια».


Ενώ ο Πόντιος λογοτέχνης θα πει ακόμη:

Φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης…Και το δυστύχημα είναι ότι πολύ συχνά –προπάντων στην εποχή μας- φωνάζει τόσο δυνατά και τόσο θρασύτατα ο κλέφτης ώστε φεύγει ο νοικοκύρης πανικόβλητος,για να μη βρεί τρικούβερτους μπελάδες! Οι κάπηλοι των ηθικών αξιών είναι την βοήν αγαθοί και επικίνδυνοι… Το φαινόμενο είναι συνηθέστατο.Κοντά στους τίμιους ανθρώπους που αγωνίζονται απεγνωσμένα για την αποκατάσταση των ηθικών αρχών και αξιών που κλόνισε ο πόλεμος, υπάρχει πάντα και η ποικιλία των κραυγαλέων μακρυχέρηδων που τους σιγοντάρουν- τάχα υψώνοντας τη φωνή περιπαθώς και απλώνοντας το χέρι ιεροκρυφίως. Είναι αυτοί που -όπως λέει η ηρωίδα του έργου- «από τη μιά μεριά φωνάζουν υπέρ πίστεως και πατρίδας και από την άλλη της αλλάζουνε την πίστη της πατρίδος»….[..]..,Από αντίδραση για κάτι τέτοιες περιπτώσεις ,-για να μην πω αηδία και αγανάκτηση-,βγήκε η κωμωδία «φωνάζει ο κλέφτης». Ισως το θέμα να μην είναι τόσο κατάλληλο για την τέρψη του κοινού, όμως στο θέατρο δεν ξέρω άλλη γλώσσα από την γλώσσα της κωμωδίας που τα λέει όλα πάιζοντας ή γελώντας.»


Ο Στάθης Σπηλιοτώπουλος τέλος θα γράψει:

«…Το φωνάζει ο κλέφτης είναι έργο διασκεδαστικό με δραματικό υπόστρωμα που του
δίνει ουσιαστικότερη γεύση.Και κάτι άλλο: Οι συχνοί αφορισμοί του συγγραφέως ,οι σχετικοί με διάφορα ζητήματα δημόσιας οικονομίας και κρατικής διοικήσεως-καταχρήσεις, φόροι ,ανακριτικαί μεθόδοι κ.τ.λ.-προσφέρουν πρόσθετη τέρψη σε μια μερίδα του κοινού, που φαίνεται να πιστεύει ότι το πολιτικοκοινωνικό μας καθεστώς είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει..»


Η ηχογράφηση έγινε το 1989.


ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρήστος Σιοπαχάς
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Χρήστος Σιοπαχάς
ΡΥΘΜΗΣΗ ΗΧΟΥ: Μάκης Γίγας
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζέση Παπουτσή, Λιάνα Χαλκιά, Κατερίνα Γιουλάκη, Αντώνης Αντωνίου, Γιάννης Γκιωνάκης, Μίμης Χρυσομάλης, Χρήστος Ζορμπάς, Δημήτρης Τζουμάκης, Πολύκαρπος Πολυκάρπου.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Δημήτρης Φραγκουδάκης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 36 λεπτά




Ο Γιάννης Γκιωνάκης υποδύεται το στρατηγό





Η Τζέσι Παπουτσή





Η Κατερίνα Γιουλάκη










Η μεταφόρτοση έγινε από το κανάλι "Ραδιοφωνικό Θέατρο¨











Πηγές: iconsday, culturenow,politeianet,ert.gr,to- theatro.blogspot,theatrikaprogrammata,soldouttickets.