Ο κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Η πόλη της Ρόδου γεννήθηκε στα ΒΑ του νησιού το έτος 408 π.Χ. από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού, την Ιαλυσό, την Κάμιρο και την Λίνδο.

Στην αρχαία Ρόδο - την κάλλιστην των ελληνίδων πόλεων - όπως την αποκαλούν οι ιστορικοί, υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον 3.000 αγάλματα.

Το αριστούργημα όμως όλων ήταν ο Κολοσσός. Φιλοτεχνήθηκε γύρω στα 293 από τον Λίνδιο Χάρη, μαθητή του Λυσίππου. Ηταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, ψηλό 70 πήχες (31μ. περίπου). Οι Ρόδιοι πούλησαν (300 τάλαντα) τις πολιορκητικές μηχανές του Δημητρίου όταν έπαψε την πολιορκία και έφυγε ηττημένος και έκαμαν το άγαλμα που η κατασκευή του κράτησε 12 χρόνια. Για το άγαλμα μιλούν αρχαίοι αλλά και μεσαιωνικοί συγγραφείς. Έμεινε στη θέση του μόνο 66 χρόνια. Έπεσε στο σεισμό του 227. Δεν το ξαναέστησαν όμως φοβούμενοι κάποιο χρησμό, όπως μας λέει ο Στράβωνας. Εννιά αιώνες έμεινε πεσμένος ο κολοσσός ώσπου το 653 μ.Χ τον πήρε ο χαλίφης Αράβων Μωαβίας, και το πούλησε για χαλκό σ’ έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.

Το πρόβλημα που απασχολεί τους σημερινούς ερευνητές είναι πού ήταν στημένος ο κολοσσός. Παρεξηγώντας μια φράση του επιγράμματος, που ήταν χαραγμένο στη βάση του κολοσσού, κι έλεγε ότι τον τοποθέτησαν «όχι μόνο πάνω από το πέλαγος αλλά και στη ξηρά», φαντάστηκαν ότι στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού με ανοιχτά τα σκέλη πατώντας με το ένα πόδι στο ένα άκρο του λιμανιού και με το άλλο στο απέναντι, ενώ ψηλά με σηκωμένο χέρι κρατούσε φως σαν φάρος για τα καράβια που περνούσαν να μπουν στο λιμάνι. Από τον 16ο αιώνα παρουσιάστηκε μια τέτοια γκραβούρα που έχει επικρατήσει ως σήμερα

Νεώτεροι μελετητές όμως θεωρούν αδύνατο να βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μόνο σημείο που θα μπορούσε να στηθεί είναι ο περίβολος ενός ναού, και το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε ένα ωραίο κεφάλι του Ηλίου, μαρμάρινο, με σπασμένες ακτίνες που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Ρόδου. Επίσης με τον τρόπο που τον περιγράφει ο Στράβωνας φαίνεται καθαρά ότι τον είδε στη στεριά: «βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό». Αν ήταν στη θάλασσα θα χανόταν εντελώς ή θα φαινόταν μόνο ένα μέρος, πράγμα που θα ανέφερε ο συγγραφέας.

Οδυσσέας, του Μίκη Θεοδωράκη

 

Γιαχου...

 

Γνώμη του Τζέφρυ Πάιαντ σχετικά με τις σχέσεις Η.Π.Α. και Ελλάδας στο Βήμα

 

Ο ξένος, της Αθηνάς Κακούρη. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Με μεγάλη ανυπομονησία οι νοσταλγοί του Ραδιοφωνικού Θεάτρου παρακολούθησαν τον περασμένο Δεκέμβρη τα πέντε έργα που επιλέχθηκαν από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, προκειμένου να παρουσιαστούν στο κοινό με τα Raddio Plays. Εν μέσω της πανδημίας και της ατμόσφαιρας αστυνομικών περιορισμών (γι' αυτό άλλωστε η επιλογή των έργων έγινε από την αστυνομική λογοτεχνία) επιχειρείτε ένα νέο ξεκίνημα στο Ραδιοφωνικό Θέατρο. Η αναβίωση όμως αυτού του σπουδαίου και ιδιαίτερου θεατρικού είδους είναι τεράστιο ζήτημα, έγινε τουλάχιστον μία αξιόλογη αρχή.

Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα από τα επιλεγμένα-βραβευμένα έργα του Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών, τον ¨Ξένο¨ της Αθηνάς Κακούρη. 

Τι είναι το Radio Plays;

Αυτόν τον Δεκέμβριο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου παρουσιάζει ένα νέο εγχείρημα, που

συνδυάζει το ραδιοφωνικό θέατρο με την αστυνομική λογοτεχνία και τη τζαζ μουσική. Πέντε νέα ακουστικά έργα, βασισμένα σε ελληνικά αστυνομικά διηγήματα, γεμάτα ανεξιχνίαστες

δολοφονίες, ερωτικά πάθη και επαγγελματικές αντιζηλίες, εκβιασμούς και οικονομικές

δολοπλοκίες, ιδιόρρυθμους ντετέκτιβ και γοητευτικές περσόνες. Στα Radio Plays συμμετέχουν από 60 εξαιρετικοί Έλληνες  καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες: σκηνοθέτες *ιδες, ηθοποιοί, μουσικοί και συγγραφείς. Για όλα τα έργα έχουν γραφτεί πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις από

εξαιρετικούς μουσικούς, που προσδίδουν στα έργα μια νουάρ ατμόσφαιρα μυστηρίου.

Η πρώτη μετάδοση του έργου έγινε την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2020 στις 17:00. Το πρόγραμμα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου συνδύασε το Ραδιοφωνικό Θέατρο, την Αστυνομική Λογοτεχνία και την Τζαζ Μουσική. Σίγουρα όμως στην περίπτωση του Ξένου ο συνδυασμός του επαρχιώτικου αγροτικού κλίματος με τη Τζαζ μουσική είναι κατά τη γνώμη μου ατυχής επιλογή... 

Η υπόθεση:

Πρωταγωνιστής είναι ένας παλιός, αγαπημένος ήρωας της Κακούρη, ο Αστυνόμος Γεράκης. Ο Γεράκης καλείται να διαλευκάνει το θάνατο ενός μετανάστη, του Νίκου, που βρίσκεται νεκρός κάτω από έναν υδατόπυργο σε ένα αγρόκτημα της ελληνικής επαρχίας. Δίπλα του, ένα τσαλακωμένο χαρτί με μία προειδοποίηση. Από την πρώτη στιγμή ο Αστυνόμος βρίσκεται αντιμέτωπος με το ερώτημα αν ο Νίκος δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν ατύχημα. Θα είχε κάποιος να ωφεληθεί από τον θάνατό του; Μήπως ήταν μπλεγμένος σε κάποια συμμορία μεταναστών; Τι στοιχεία αποκαλύπτει ο υπολογιστής του; 

Στην έρευνά του, ο Αστυνόμος Γεράκης καλείται να αντιμετωπίσει τη δυναμική και αντιπαθή ιδιοκτήτρια του αγροκτήματος, Θεανώ Πετρομανώλη. Ενώ ο καιρός περνάει, ο Γεράκης αδυνατεί να βρει επαρκή στοιχεία για τον θάνατο του Ξένου. Όμως η Νεφέλη, η ψυχολογικά ασταθής και κατά τα φαινόμενα αναξιόπιστη, κόρη της Πετρομανώλη, επιμένει πως ο Νίκος δολοφονήθηκε και μάλιστα από τη μητέρα της. Θα καταφέρει ο Γεράκης να ανακαλύψει την αλήθεια;

Περεταίρω στοιχεία για το έργο: 

Το έργο αποτελεί θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος που περιλαμβάνεται στον Ά Τόμο της Σειράς Ελληνικών Εγκλημάτων των εκδόσεων Καστανιώτη. Συγγραφέας του είναι η Αθηνά Κακούρη.

Η συγγραφέας είναι μία βετεράνος και πρωτοπόρος της  της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Επί δεκαετίες μελετά τα αστυνομικά μυστήρια, είναι διάσημη στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Ένας αγαπημένος αστυνομικός ήρωας, εικόνες γνώριμες, βγαλμένες από το αστυνομικό δελτίο της εποχής μας, εύθραυστες, σκοτεινές οικογενειακές ισορροπίες και για πρωταγωνιστές χαρακτήρες της ελληνικής επαρχίας: ένας μετανάστης που αναζητά εργασία, μια δυναμική και στριφνή αγρότισσα που κοπιάζει να διατηρήσει τα κεκτημένα και η παλαβιάρα κόρη της.

Η ατμόσφαιρα του κειμένου αναπτύσσεται μέσω των πρωταγωνιστών μέσα σε ένα γνώριμο σε όλους μας επαρχιακό περιβάλλον. Ο Αστυνόμος Γεράκης (αγαπημένος αστυνομικός ήρωας της Κακούρη). Το κυριότερο ερώτημα που αντιμετωπίζει ο Αστυνόμος είναι αν ο μετανάστης δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν ατύχημα. Ο Γεράκης μεθοδικά εξετάζει το ποιος θα ωφελούνταν από το θάνατο του μετανάστη, εάν αυτός ήταν μπλεγμένος σε κάποια συμμορία και τα ευρήματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η δυναμική και δύσπιστη ιδιοκτήτρια Θεανώ Πετρομανώλη ιδιοκτήτρια. Καθώς ο καιρός περνάει ο Γεράκης αδυνατεί να βρει επαρκεί στοιχεία για να εξιχνιάσει το έγκλημα. Η ψυχικά ασταθής κόρη επιμένει ότι το έκανε η μάνα της. Όπως και να ' χει το έργο είναι ένα εύστοχο ψυχογράφημα της κόρης και τη μάνας (των δύο πρωταγωνιστριών), ενώ ανοίγονται και ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Ας δούμε τέλος τι ήταν αυτό που εξίταρε τη σκηνοθέτη Μαρία Μαγκανάρη προκειμένου να ξαναζωντανέψει το έργο:

«Από την πρώτη στιγμή με συνεπήρε το γεγονός ότι είναι γραμμένο από μια γυναίκα συγγραφέα που από τη δεκαετία του'50 έχει αφοσιωθεί στο αστυνομικό είδος. Το κείμενο έχει ατμόσφαιρα που έρχεται από το παρελθόν και συγχρόνως είναι πολύ σημερινή, έχει κλασική αστυνομική πλοκή, ήρωες γήινους, πολύ προσεγμένα φτιαγμένους, και στο επίκεντρο μια οικογένεια στην επαρχία, πλαίσιο το οποίο με ενδιαφέρει πολύ στη δουλειά μου. Η κοινωνική πραγματικότητα, το δίπολο μάνας - κόρης και ο τρόπος που σκιαγραφούνται οι σχέσεις καθιστούν μεγάλη πρόκληση τη ραδιοφωνική αφήγηση»

Η Μαρία Μαγκανάρη

Το έργο θα ζωντανέψουν με τις φωνές τους οι:

Ανθή Ευστρατιάδου, Σύρμω Κεκέ, Ασπασία Κράλλη, Δημήτρης Ντάσκας, Εύη Σαουλίδου και Νίκος Ψαρράς. 

Σκηνοθεσία Μαρία Μαγκανάρη

Όπως και σε όλα τα Radio Plays, το έργο συμπληρώνουν μοναδικά πρωτότυπες jazz μουσικές συνθέσεις, που εδώ υπογράφει ο Δημήτρης Τσάκας. Ερμηνεύουν οι: Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο), Κωστής Χριστοδούλου (πιάνο), Ιάσονας Wastor (ντραμς), Δημήτρης Τσάκας(σαξόφωνο).

Η Συρμώ Κεκέ

                                      

                              

Ο Δημήτρης Ντάσκας

                                                       

Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

https://www.lifo.gr/podcasts/radio-plays/radio-plays-o-xenos

Πηγές:

https://www.protothema.gr/culture/article/1073770/o-xenos-ena-astunomiko-diigima-ginetai-radiofoniki-parastasi/

https://www.openbook.gr/o-ksenos/

https://www.lifo.gr/podcasts/radio-plays/radio-plays-o-xenos

https://www.culturenow.gr/radio-plays-o-xenos-apo-ti-maria-magkanari/

https://www.monopoli.gr/2020/12/14/promotional-items/theater-promo-items/438863/radio-plays-premiera-gia-ton-kseno-se-skinothesia-marias-magk… 

https://digitalculture.gov.gr/2020/12/o-xenos-tis-athinas-kakouri/

Άρθρο του Υποστρατήγου ε.α. κ Παπαπροδρόμου σχετικό με το παρεμπόριο στον κυβερνοχώρο.

Άρθρο  με θέμα: "Το παρεμπόριο στον Κυβερνοχώρο: Μια πρόκληση για την κοινωνία μας" , με αφορμή την πρόσφατη σχετική ημερίδα της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου κι Επιχειρηματικότητας ΕΣΕΕ https://bit.ly/2knJpdC, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό EPSILON, τεύχος 7 Ιουλίου - Αυγούστου 2019, https://www.e-forologia.gr/epsilon7/

#cybercrime

#fraud

#darknet

#greyeconomy

 

Πηγή Epsilon

‘’ΑΓΝΩΣΤΟΙ’’ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ‘’ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ’’.

Φωτογραφία του 1948 που εμφανίζει στο κέντρο τον τότε οπλίτη καταδρομέα της ‘’Α΄ΜΟΊΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ’’ του ‘’45 ΛΟΚ’’, της ‘’3ης Δρίας’’, Σιδέρη Γεώργιο από την Απείρανθο–Νάξου νοσηλευόμενο στο ‘’421 ΓΣΝΕ’’, μετά τον βαρύ τραυματισμό που υπέστη ενεργώντας με αυτοθυσία και ηρωισμό για την διάσωση συναδέλφου του. 

Πιο συγκεκριμένα, ο εν λόγω εικονιζόμενος καταδρομέας κατά την διάρκεια επιχειρήσεων κατά των κομμουνιστών στην περιοχή του Βιτσίου, και ενώ κινούνταν με την διμοιρία του υπό την διοίκηση του τότε Ανθυπολοχαγού (ΠΖ) Πλάτων Συναδινού, και ενώ ο Ανθυπολοχαγός την συγκεκριμένη στιγμή με άλλους δύο Υπαξιωματικούς προέβαιναν στην εκκαθάριση ναρκοπεδίου από το δρομολόγιο που κινούνταν, καταδρομέας της Διμοιρίας παρέκλινε του δρομολογίου, και εισήλθε σε ναρκοθετημένη περιοχή, με συνέπεια να πατήσει νάρκη και να ακρωτηριαστεί εντελώς, χάνοντας το ένα πόδι του. Πριν να αντιδράσει ο οποιοσδήποτε άλλος, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση ο εικονιζόμενος καταδρομέας (κέντρο φωτογραφίας) Σιδέρης Γεώργιος όρμησε στην επικίνδυνη ζώνη για να περισυλλέξει τον συνάδελφό του, όπου και αυτός πατώντας νάρκη ακρωτηριάστηκε στο δεξί πόδι του από τον αστράγαλο και κάτω, γεγονός όμως που δεν τον πτόησε, αφού έστω και με το ένα πόδι κατάφερε να μεταφέρει τον βαριά τραυματισμένο και ακρωτηριασμένο συνάδελφό του εκτός του ναρκοπέδιου, σε ασφαλή χώρο. 

Οι δύο βαριά τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι καταδρομείς μεταφέρθηκαν την επομένη αεροπορικώς όπως προαναφέρθηκε στην Αθήνα στο ‘’412 ΓΣΝΕ’’ όπου και η εν λόγω φωτογραφία. 

Όπως αναφέρθηκε αρχικά ο εν λόγω καταδρομέας διακρίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας, αγκαλιά με τον διμοιρίτη του (δεξιά) που τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο, τον τότε Ανθυπολοχαγό (ΠΖ) Πλάτων Συναδινό, και ακόμη έναν νοσηλευόμενο καταδρομέα αγνώστων στοιχείων. 

Η παραπάνω αυτοθυσία και ηρωική πράξη του Γεώργιου Σιδέρη προς την διάσωση του συναδέλφου του καταδρομέα, καταδεικνύει το πνεύμα των Δυνάμεων Καταδρομών, που είναι ο άγραφος νόμος της συναδελφικότητας και της θυσίας που διέπει έως και σήμερα τον κάθε καταδρομέα, για τον κάθε συνάδελφό του, ο οποίος καταδρομέας έχει μάθει και έχει την ηθική υποχρέωση με κάθε κόστος να στηρίζει τον συνάδελφο του, και να μην αφήνει ποτέ κανέναν ‘’πίσω’’ στο πεδίο της μάχης.

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Ο ελληνορθόδοξος κλήρος στρέφεται εναντίον της επαπειλούμενης απορρόφησης του από τη ρωσική εκκλησία το 1828

 Ο περίφημος φιλόσοφος σημειώνει:

«Ό έλληνορθόδοξος κλήρος, πού ένδιαφέρεται βαθιά γι' αύτό τό ζήτημα, πήρε θέση ύπέρ τοϋ status quo," δηλ. ύπέρ τής Πύλης. Διαμαρτύρεται en masse κατά της έπαπειλούμενης προστασίας, τήν όποία θέλει νά τούς έπιβάλει ό Ρώσσος αυτοκράτορας. Γενικά ό έλληνορθόδοξος πληθυσμός έπιθυμεϊ τήν ύποστήριξη της Ρωσσίας, όμως ΰπό τόν όρο, ότι δέν θά ύπάγεται στήν άμεση κυριαρχία της. 

Τοϋ δημιουργεί άπέχθεια ή*σκέψη δτι ή 'Ανατολική 'Εκκλησία, ποΰναι ή μητέρα τής Ρωσσικής Εκκλησίας, θά μπορούσε ποτέ νά ύποταχθεΐ στήν τελευταία, πράγμα πού θά γινόταν όπωσδήποτε, άν γίνονταν δεκτά τά σχέδια τοΰ ύπουργικοΰ συμβουλίου τής Πετρούπολης».

Marx

«Εξω οι Αμερικάνοι» Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ηταν το δημοφιλέστερο σύνθημα της γενιάς μου. Κόμματα, ομάδες, γκρουπούσκουλα –έτσι λέγαμε τότε τις συλλογικότητες–, ορθόδοξοι φιλοσοβιετικοί κομμουνιστές, ευρωκομμουνιστές, θαυμαστές της πολιτιστικής επανάστασης, κουκουέ μουλού και μουλού κουκουέ, τροτσκιστές, εραστές του Μπάαθ, αγαπητικοί των Παλαιστινίων και του Γιασέρ Αραφάτ. Στη λαϊκή αγορά της Αριστεράς υπήρχε μεγάλη προσφορά προϊόντων, όμως το «Εξω οι Αμερικάνοι» όλοι το φώναζαν εν χορώ. «Εξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», έως το περίφημο εκείνο «αλλαγή νατοϊκής φρουράς» με το οποίο είχε υποδεχθεί ο Αντρέας τη Δημοκρατία. Δεν τους θέλαμε τους Αμερικανούς. Δεν τους θέλαμε στη Μεσόγειο, στο Βιετνάμ, στη Λατινική Αμερική. Ας πήγαιναν σπίτι τους και ας μας άφηναν μόνους μας να λύσουμε τις διαφορές μας. Οι «λαοί του κόσμου» είχαν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτοδιαχείριση – παραλείπω χάριν ευπρεπείας την άλλη λέξη που μου έρχεται συνειρμικά. Ακούγαμε Ντίλαν, βλέπαμε το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα, βλέπαμε Γαβρά και δεν είχαμε αμφιβολία ότι τη δυστυχία του κόσμου την οργάνωνε η CIA στα υπόγεια του Λάνγκλεϊ. Εκεί ακόμη και οι καθαρίστριες συνωμοτούσαν για να στήσουν δικτατορίες και να αναδείξουν τους λακέδες τους. «Αμερικανοκίνητη» ανεβοκατεβάζαμε τη χούντα μας.

 

Οι ξέχειλες βάρκες με τους δραπέτες του Βιετνάμ ήταν βέβαια μια ανθρωπιστική τραγωδία, όμως στην Ινδοκίνα το μείζον ήταν η ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τώρα μπορεί να γελάμε με τον Βαρουφάκη, όμως τότε παίρναμε πολύ στα σοβαρά την προοδευτική μας σκέψη. Οπου έχαναν «οι Αμερικάνοι», κέρδιζε η ανθρωπότητα. Ωσπου οι ευχές μας εισακούσθηκαν και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός άρχισε να τρικλίζει. Στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, στον Αραβικό Κόσμο. Και επειδή η Ιστορία είναι ζωντανός οργανισμός, συνέχισε να γεννάει φαινόμενα, απρόβλεπτα, ανεξέλεγκτα. Πιστέψαμε ότι αφήσαμε τον Μεσαίωνα πίσω μας, όμως μας προέκυψε ο Ισλαμικός Στρατός και οι Ταλιμπάν, για να μας φέρουν πίσω στους σκοτεινούς αιώνες. Μπροστά τους ο Μεσαίωνας είναι φωτεινός. Αν μη τι άλλο, διάβαζε Αριστοτέλη. Και ως διά μαγείας, το αίσθημά μας στριφογύρισε μια-δυο φορές τρομαγμένο και είδαμε το είδωλό του αναποδογυρισμένο στον καθρέφτη. Τι θα γίνει με τους Αμερικανούς; Ηρθαν που ήρθαν, γιατί σηκώνονται να φύγουν; Ποιος τους ζήτησε να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν; Είπαμε «έξω οι Αμερικάνοι», αλλά ας τελειώσουν πρώτα τη βρώμικη δουλειά που ήρθαν να κάνουν και μετά ας μας αφήσουν στην ησυχία μας.
 
Τους μπερδέψαμε τους ανθρώπους. Μπερδευτήκαμε κι εμείς. Θέλουμε να μείνουν ή να φύγουν οι Αμερικανοί; Είτε παρεμβαίνει στην επικράτεια της βαρβαρότητας, είτε δεν παρεμβαίνει, η Δύση ήταν, είναι και θα είναι ένοχη. Και το αυτομαστίγωμα συνεχίζεται, όσο κι αν έχει γίνει αφόρητα βαρετό

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ (1897) Ένας γέρος ...

Στου καφενείου του βοερου το μέσα μέρος 

σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ´ενας γέρος•

με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια 

σκέπτεται ποσό λίγο χάρηκε τα χρονια

που είχε δυναμι, και λόγο, κι εμορφια.

Ξέρει που γέρασε πολύ•το νιώθει, το κοιτάζει.

Κι εντούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει

σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιεται η Φρόνησις πως τον εγελα•

και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλα! —

την ψεύτρα που έλεγε• «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»