Το έκτο πάτωμα, Αλφρέντ Ζερύ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας μεταφέρω στο Παρίσι της δεκαετίας του '30, στο Παρίσι της οικονομικής κρίσης, λίγο πριν την έκρηξη του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Θα σας παρουσιάσω τη γνήσια κωμωδία του Αλφρέντ Ζερύ, Το έκτο πάτωμα. Πρόκειται για ένα έργο θρύλος.

                                      

Το έκτο πάτωμα» ανέβηκε στο Theatre des Arts του Παρισιού το 1937. Έκτοτε παρουσιάστηκε σε δεκάδες χώρες στον κόσμο ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 και το 1952. 

Η υπόθεση:

Μεταφερόμαστε,  με τη γνωστή μαγεία του Ραδιοφώνου, στο Παρίσι του `30, την περίοδο του μεσοπολέμου, παρακολουθώντας τις ζωές πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων, μαθαίνοντας πως εξελίσσεται η καθημερινότητά τους στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Ένα γαϊτανάκι σχέσεων και παρεξηγήσεων, ένα έργο καταγραφή των απλών στιγμών που ομορφαίνουν τις ζωές μας.

Ένα έργο έτοιμο να παρασύρει με τους χαρακτήρες του.  Από την άλλη ο ονειροπόλος, φαντασμένος καλλιτέχνηςΜαξ Λεσκαλιέ. Η κουτσομπόλα γυναίκα του Ζερμαίν μαζί με την φίλη της, την Μπέρτ ή Σουλτάνα, που μαζί κρυφακούν και παρακολουθούν τα πάντα στον όροφο. Η αδίστακτη ιδιοκτήτρια Κα Μαρέ, που κυνηγάει με το «σκουπόξυλο» τους ενοικιαστές της. Ο διανοούμενος λογοτέχνης Οσπώ και η κόρη του Εντβίζ, η οποία ερωτεύεται τον καινούργιο ενοικιαστή. Ο καινούργιος ενοικιαστής, Ζονβάλ, μυστήριος και εμφανίσιμος. Ο ντροπαλός Ζοζό, που είναι ερωτευμένος με την Εντβίζ. Η Ζαν, μια αληθινή γυναίκα, που σκανδαλίζει τον όροφο με τους έρωτές της. Η «Κυρία με τα Γκρίζα» , όπως την αποκαλούν οι ένοικοι του ορόφου, μια μυστηριώδης γυναίκα που προκαλεί εντυπώσεις.

Το έργο αυτό ζωντανεύει ξανά σε μία παράσταση που θα ταξιδέψει και θα παρασύρει τους θεατές σε μια άλλη πραγματικότητα, γεμάτη μουσική, έρωτες, πάθη και συγκρούσεις στο Έκτο Πάτωμα. (https://www.culturenow.gr/to-ekto-patwma-toy-alfrent-zeri-apo-thn-omada-reperaz-sto-theatro-empros/)

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Η παράσταση ζωντανεύει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιοτρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 1930 ή του 2016...

Στη Γαλλία πάντα " Έκτο Πάτωμα" θεωρούν το τελευταίο πάτωμα μιας πολυκατοικίας.

Μετάφραση και διασκευή για το ρ/φ: Γιώργος Βρασιβανόπουλος

Ραδιοσκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Μηνάς Χρηστίδης

Τεχνική Επιμέλεια: Κώστας Κοσμάς

Παίζουν: Αλίκη Ζωγράφου, Νάσος Κεδράκας, Γιάννης Αργύρης, Αγνή Βλάχου, Νίκος Φιλιππόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Ελένη Καρπέτα, Καίτη Χρονοπούλου, Ρίτα Μουσούρη, Θεανώ Ιωαννίδου, Σταύρος Ξενίδης, Γιώργος Μανταρόπουλος.

Παρουσιάστηκε από την εκπομπή «Το θέατρο της εβδομάδας» τον Απρίλιοτου 1962.

Επιμέλεια: Μάρα Καλούδη

Ο Νίκος Κούρκουλος

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι ¨Μαργαρίτα Πάσχου¨:

Πηγές: ert.gr, culturenow, Ελculture.gr,politismika.gr, Ελεύθερο Βήμα, Τρίτο Πρόγραμμα

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΟΙΦ...

 Μπόμπι Τσάρλτον- Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Ένας αληθινός γίγαντας για το παιχνίδι μας.

Ρίνους Μίχελς -  Ήταν μόλις 17 χρονών όταν πρωτοήρθε στον 'Αγιαξ, και από τότε έδινε οδηγίες...έλεγε στους παίχτες σε ποιους χώρους να κινηθούν και σε ποιος οχι,και οι παίχτες ακολουθούσαν τις οδηγίες αυτού του αδύνατου έφηβου, επειδή είχε δίκιο. O Kροίφ δεν μιλούσε αφηρημένα για τον χώρο, έδινε συγκεκριμένες και λεπτομερείς οδηγίες. Πιο πολύ από το να σκοράρει,  ή να τρέχει τον θυμάμαι να κατευθύνει τους συμπαίχτες του... Οχι εκει, πηγαινε δύο μέτρα πισω, τώρα πιο αριστερα..."'. Εμοιαζε σαν να διευθύνει συμφωνική ορχήστρα .

Φράντς Μπεκενμπάουερ- Ήταν με βεβαιότητα , ο καλύτερος παίχτης που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη..

Μισέλ Πλατινι- Για μένα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.

Τέρι Βέναμπλς-  Όταν έβλεπες τον Κροίφ έξω από το γήπεδο, έμοιαζε με ένα απλό αδύνατο αγόρι,.Όταν το έβλεπες μεσα στο γήπεδο ήταν από άλλο πλανήτη,

Εμίλ Μπουτραγκένιο-Πάντα έλεγα σε όλους ότι ο Κρόιφ είναι το είδωλο μου.

Φράνκο Καούζιο- Ήταν ένας από τους σπουδαίοτερους ποδοσφαιριστές που έχω γνωρίσει. Τα είχε όλα ... τεχνική ,φαντασία, ταχύτητα, εξυπνάδα.

EΙΠΕ Ο ΚΡΟΙΦ...

«Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, ο μέσος όρος που ένας παίκτης έχει τη μπάλα στα πόδια του, είναι 3 λεπτά. Για να καταλάβεις πόσο καλός είναι, πρέπει να κοιτάξεις τι κάνει τα υπόλοιπα 87»

«Όταν έχεις την ικανότητα να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή, αυτό είναι Τέχνη»

«Όταν προηγείσαι 5-0, τότε δεν έχει νόημα να ψάξεις ένα 6ο γκολ. Πολύ πιο θεαματικό για την κερκίδα, είναι να προσπαθήσεις να σημαδέψεις το δοκάρι»

«Ξέρεις αν ένας παίκτης χτυπάει σωστά τη μπάλα, όχι βλέποντάς τον, αλλά ακούγοντας τον ήχο που κάνει το παπούτσι του στην επαφή με τη μπάλα»

Τεχνική δεν είναι να μπορέσεις να κάνεις τσαλιμάκια με τη μπάλα 1000 φορές. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό αν εξασκηθεί αρκετά. Και τότε μπορεί να πάει να δουλέψει σε τσίρκο. Τεχνική είναι να μπορέσεις να δώσεις την πάσα με ένα άγγιγμα, τη σωστή ταχύτητα και να τη στείλεις στο σωστό πόδι του συμπαίκτη σου.

Όταν έχεις τη μπάλα πρέπει να κάνεις τον αγωνιστικό χώρο όσο μεγαλύτερο γίνεται και όταν δεν την έχεις όσο μικρότερο γίνεται.

Οι παίκτες που δεν είναι αληθινοί ηγέτες αλλά προσπαθούν να γίνουν, πάντα κατακρίνουν έντονα άλλους παίκτες μετά από ένα λάθος τους. Οι αληθινοί ηγέτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήδη υποθέτουν ότι οι άλλοι θα κάνουν λάθη. 

Οι παίκτες σήμερα μπορούν να σουτάρουν μόνο με το κουντεπιέ τους. Εγώ μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό του ποδιού, με το εξωτερικό και με το κουντεπιέ και με τα δύο πόδια. Με άλλα λόγια, ήμουν έξι φορές καλύτερος από τους σημερινούς παίκτες.   

 Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι ανούσια. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά.

Τι σημαίνει η λέξη αταβισμός...

 

Ο σπουδαίος Ντούσκο Ιβάνοβιτς

 Το καλοκαίρι του 1987 ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς αναζητούσε στην γιουγκοσλαβική αγορά έναν έμπειρο παίχτη που θα έβαζε στην θέση τους τα κομμάτια του παζλ που δούλευε στο μυαλό του για το μοντάρισμα της Γιουγκοπλάστικα.

Ήθελε έναν βετεράνο μπασκετμπολίστα που θα ενέπνεε τον σεβασμό στα "μωρά" της ομάδας του Σπλίτ και θα συγκρατούσε τα χαλινάρια στα αποδυτήρια όταν ο ενθουσιασμός υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Ο Μπόζα έψαχνε το τελευταίο γρανάζι  και το βρήκε στο πρόσωπο του Ντούσκο Ιβάνοβιτς.

Ο γεννημένος στο Μαυροβούνιο Ιβάνοβιτς ήταν ήδη 30 χρονών εκείνη την εποχή και έψαχνε την ευκαιρία να δείξει πως μπορούσε να προσφέρει και σε ομάδες μεγαλύτερες απο την Μπούντουτσνοστ που αγωνιζόταν τότε. Ένας πολυτάλαντος γκαρντ (με 5072 πόντους βρίσκεται στην 12η θέση στην ιστορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος) που είχε ραμμένο το παράσημο του πρώτου σκόρερ της περιόδου 82-83 στην εγχώρια λίγκα. Όλα έδειχναν πως η καριέρα του θα αναλωνόταν σε μικρομεσαίες ομάδες χωρίς μεγάλους στόχους.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο Μάλκοβιτς και η Γιουγκοπλάστικα πείθοντας τον να βάλει στην άκρη την καλύτερη οικονομική πρόταση της Ολύμπια Λιουμπλιάνα και να έρθει στο Σπλίτ για να γίνει η "μάνα του λόχου". Το τι ακολούθησε μετά είναι ευρέως γνωστό και έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην ιστορία της χρυσής γενιάς των Žuti. Όλοι μας μνημονεύουμε τον Τόνι και τον Ντίνο ίσως όμως αδικώντας και παραγνωρίζοντας τον άνθρωπο που χωρίς αυτόν ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς δεν θα μπορούσε μας παρουσιάσει το διαστημικό μπάσκετ εκείνης της ονειρικής ομάδας. 

Antreas Tsemperlidis

Η εισβολή των ηλιθίων!

 «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί,χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα.Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν,αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ.

Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

~Umberto Eco~

Πάθη Ελλήνων της Σμύρνης μετά την ήττα του Ελληνικού Στρατού μέσα από το μυθιστόρημα ματωμένα χώματα της Διδώς Σωτηρίου.

Μόλις αρχίσανε να με σηκώνουνε τα πόδια μου έπιασα δουλειά. Ο χωριάτης το καθησιό δεν το ξέρει. Τ' αδέρφια όλα στρατευμένα! Ρημαδιό οι κόποι μας. Τι να σου κάνουνε μόνες γυναίκες. Τα δέντρα ακλάδευτα, απότιστα, δίνανε πολύ λίγο καρπό, κι αυτόν τον τρώγανε άγουρο τα παιδιά και τα πουλιά. 

Ο μπάρμπα Στυλιανός, ο ζευγάς, που τόνε λέγανε «άγιο», έφαγε με τη φαμελιά του το στάρι που του δωκε η μάνα μας για τη σπορά. Γέμισε τσουκνίδα και τριβόλια η γη μας. Οι Τούρκοι λιποτάχτες δεν αφήνανε ήσυχο αγρότη. Για ν' αρπάξουνε προσφάι, ρούχο, βεργέτα ή χρυσό δόντι ξαπλώνανε τον πασαένα νεκρό. Οι νοικοκυραίοι άμα βγαίνανε απ' το σπίτι τους, κάνανε το σταυρό τους και παρακαλούσανε το Θεό, κ' έναν έναν όλους τους άγιους, να τους αξιώσουνε να γυρίσουνε ζωντανοί το βράδι. 

Έτσι έγινε μια μέρα με τον Αντώνη Μάντζαρη, το γείτονα. Τον έβλεπα απ' το παραθύρι μου ν αποχαιρετάει τη γυναίκα του. Κείνη προσπαθούσε να τον κρατήσει.

- Μην πας στο μπαξέ, Αντώνη μου, για τ' όνομα του Θεού!

- Γυναίκα, γιατί γίνεσαι παιδί; Πρέπει να πάω να ρίξω ελέκια, αλλιώς θα πέσουνε τα σύκα και θα χάσουμε τη σοδειά!

- Χίλιες φορές να χάσουμε τη σοδειά, παρά να χάσω σένα! Άσε να περάσει η κακιά ώρα. Πούλησε τα φλουριά που μου χες δοσμένα.

- Μπρε, Ελένη, μάτια μου, τι να σου κάνουνε τα φλουριά; Τούτο, δεν είναι μια κακή ώρα·χρόνια θα βαστάξει. Μπα κ' έχουμε κομπόδεμα ή είμαστε ραντιέρηδες και δεν το ξέρω; Πώς θα θρέψουμε τα παιδιά μας;

Ο Μάντζαρης πίστευε πως δεν μπορούσε ποτέ Τούρκος να τόνε βλάψει. Τόσοι και τόσοι κοιμηθήκανε στο σπίτι του, και σηκωθήκανε χορτάτοι και δροσισμένοι απ' το τραπέζι του. Καθώς εκείνη τη στιγμή περνούσε ο φίλος του, ο Νικόλας Αϊντινλής, έφυγε μαζί του και πριν στρίψει το δρόμο φώναξε γελαστός στη γυναίκα του:

- Μη χολιάς, γυναίκα, θα γυρίσω το βράδι και θα σου φέρω και λεβάντα για τα ρούχα.

Το βράδι φέρανε τον Αντώνη Μάντζαρη σφαγμένο σα μοσχάρι! Για να τον τιμήσουνε, λέει, οι Τούρκοι αφήσανε να μεταφερθεί το κουφάρι του και να ταφεί στο κοιμητήρι, ενώ τον Αϊντινλή τον κάψανε ζωντανό και σκορπίσανε την τέφρα του!

Φωτογραφία: Η μόνη διέξοδος για τους Έλληνες κατοίκους της Σμύρνης ήταν η θάλασσα. Στην φωτογραφία το πλοιάριο βυθίζεται λόγω υπερφόρτωσης. Η φωτογραφία λήφθηκε από Αμερικανικό αντιτορπιλικό πλοίο που ευρισκόταν στην περιοχή, μαζί με άλλα 26 συμμαχικά πολεμικά σκάφη, τα οποία όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα ούτε για να αποτρέψουν την καταστροφή αλλά και ούτε για να βοηθήσουν τον Ελληνικό άμαχο πληθυσμό που ικέτευε για βοήθεια.

 Διδώ Σωτηρίου, 'Ματωμένα Χώματα'

Τα οφέλη της κλασικής μουσικής...

 Το πιο κλασικό που θα έχεις ακούσει μέχρι σήμερα, είναι ότι κατεβάζει την αρτηριακή πίεση και συστήνεται μέχρι και από γιατρούς σε γυναίκες που εγκυμονούν και είναι όλα αλήθεια. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Γιατρεύει την μελαγχολία και την κατάθλιψη, βοηθάει στην καλή διατήρηση της μνήμης μας, ενώ κάποιες από τις μελωδίες θεωρούνται ότι καταπραΰνουν τον πόνο των μυών μας. 

Να συνεχίσουμε; Εντείνει την παραγωγικότητα, ρίχνει σε μεγάλο βαθμό τον δείκτη του άγχους και ανεβάζει την παραγωγή της ντοπαμίνης, την ουσία που εκκρίνει ο εγκέφαλος όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι. Οπότε μην νιώθεις περίεργα αν έχεις ξεκινήσει να αναπτύσσεις μία αγάπη για αυτή. Γιατί είναι πραγματικά μία κατηγορία μόνη της. Αυτό που καλείσαι να κάνεις, είναι να ακολουθήσεις τον ενθουσιασμό σου και την καρδιά σου. Όποια μελωδία σου τραβήξει την προσοχή, είναι αρκετά καλή για να της χαρίσεις τον εαυτό σου ολόκληρο. Γιατί η κλασική μουσική είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Είμαστε εμείς.

Απόσπασμα από τον ελληνικό Τηλέγραφο της 12 Ιουνίου 1821 για τα γεγονότα της επανάστασης.

 

Ο κινέζικος πίνακας, του Φιλίπ Λεβίν. Ραδιοφωνικό θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω μία ακόμη ενδιαφέρουσα υπόθεση εμπρησμού από το γραφείο εμπιστευτικών υποθέσεων, τον Κινέζικο Πίνακα του Φιλίπ Λεβίν.

Υπόθεση: 

Σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι που ανήκει στον sir David Hanton ξεσπά πυρκαϊά η οποία εκτός των άλλων καίει και έναν αρκετά μεγάλης αξίας κινέζικο πίνακα. Αυτό τον πίνακα ο sir David πρόσφατα προσπάθησε να πουλήσει αλλά τελικά δεν βρήκε αγοραστή στα χρήματα που υπολόγιζε.  Ο πίνακας είναι ασφαλισμένος 25.000 λίρες. Η ασφαλιστική εταιρεία είναι πρόθυμη να πληρώσει αφού πρώτα γίνουν οι απαραίτητες έρευνες . 

Ο ντεντέκτιβ Κιου πηγαίνει στο αγρόκτημα που είναι χτισμένο το εξοχικό, στο Χίλιγκαρ, και αρχίζει την έρευνα μιας φαινομενικά απλής υπόθεσης...

                                           Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Glob TV:

Ο κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Η πόλη της Ρόδου γεννήθηκε στα ΒΑ του νησιού το έτος 408 π.Χ. από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού, την Ιαλυσό, την Κάμιρο και την Λίνδο.

Στην αρχαία Ρόδο - την κάλλιστην των ελληνίδων πόλεων - όπως την αποκαλούν οι ιστορικοί, υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον 3.000 αγάλματα.

Το αριστούργημα όμως όλων ήταν ο Κολοσσός. Φιλοτεχνήθηκε γύρω στα 293 από τον Λίνδιο Χάρη, μαθητή του Λυσίππου. Ηταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, ψηλό 70 πήχες (31μ. περίπου). Οι Ρόδιοι πούλησαν (300 τάλαντα) τις πολιορκητικές μηχανές του Δημητρίου όταν έπαψε την πολιορκία και έφυγε ηττημένος και έκαμαν το άγαλμα που η κατασκευή του κράτησε 12 χρόνια. Για το άγαλμα μιλούν αρχαίοι αλλά και μεσαιωνικοί συγγραφείς. Έμεινε στη θέση του μόνο 66 χρόνια. Έπεσε στο σεισμό του 227. Δεν το ξαναέστησαν όμως φοβούμενοι κάποιο χρησμό, όπως μας λέει ο Στράβωνας. Εννιά αιώνες έμεινε πεσμένος ο κολοσσός ώσπου το 653 μ.Χ τον πήρε ο χαλίφης Αράβων Μωαβίας, και το πούλησε για χαλκό σ’ έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.

Το πρόβλημα που απασχολεί τους σημερινούς ερευνητές είναι πού ήταν στημένος ο κολοσσός. Παρεξηγώντας μια φράση του επιγράμματος, που ήταν χαραγμένο στη βάση του κολοσσού, κι έλεγε ότι τον τοποθέτησαν «όχι μόνο πάνω από το πέλαγος αλλά και στη ξηρά», φαντάστηκαν ότι στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού με ανοιχτά τα σκέλη πατώντας με το ένα πόδι στο ένα άκρο του λιμανιού και με το άλλο στο απέναντι, ενώ ψηλά με σηκωμένο χέρι κρατούσε φως σαν φάρος για τα καράβια που περνούσαν να μπουν στο λιμάνι. Από τον 16ο αιώνα παρουσιάστηκε μια τέτοια γκραβούρα που έχει επικρατήσει ως σήμερα

Νεώτεροι μελετητές όμως θεωρούν αδύνατο να βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μόνο σημείο που θα μπορούσε να στηθεί είναι ο περίβολος ενός ναού, και το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε ένα ωραίο κεφάλι του Ηλίου, μαρμάρινο, με σπασμένες ακτίνες που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Ρόδου. Επίσης με τον τρόπο που τον περιγράφει ο Στράβωνας φαίνεται καθαρά ότι τον είδε στη στεριά: «βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό». Αν ήταν στη θάλασσα θα χανόταν εντελώς ή θα φαινόταν μόνο ένα μέρος, πράγμα που θα ανέφερε ο συγγραφέας.