Η μάχη του Αλή Βεράν – 17 Αυγούστου 1922

( Περιγραφή από τον Χρήστο Σπανομανόλη που έλαβε μέρος σ’αυτήν την μάχη, από το βιβλίο του «Aιχμάλωτοι των Τούρκων», σελ. 56-79)

…εξαντλημένοι, καταπονημένοι, φτάσαμε στη τραγική κοιλάδα του Αλή Βεράν, στην κοιλάδα του θανάτου. Τι είναι το Αλή Βεράν; Μικρό χωριό της επαρχίας Κιουταχείας της Μικράς Ασίας, της ελληνικής περιοχής. Κάθε σπιθαμή εδάφους είναι ποτισμένο με αίμα ελληνικό, μαρτύρων και ηρώων, κείμενον επί της οδού που συνδέει την Κουτάχεια με τον σιδηροδρομικό σταθμό του Τομλού Μπουνάρ. Εδώ στο Αλή Βεράν στις 17 Αυγούστου 1922 δόθηκε μια άνισος μάχη μεταξύ πολυαρίθμων μονάδων του Τουρκικού στρατού με ολιγάριθμες μονάδες του Ελληνικού και με αναλογίαν ένα προς οχτώ. Εκτός της ονομαστής μάχης του Αλή Βεράν, μάχης της κοιλάδας του θανάτου, ωνομάσθη από τους Τούρκους μάχη του Αρχιστρατήγου, γιατί την μάχην την διηύθυνεν εκ μέρους των Τούρκων ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ…

…εδώ στο Αλή Βεράν είχαν συγκεντρωθεί το πρωί της 17ης Αυγούστου 1922 οκτώ πλήρεις τουρκικές Μεραρχίες πεζικού (61η, 16η, 17η, 11η, 5η, 3η, 23η) και τρεις ακόμα μεραρχίες ιππικού με μεγάλην υποστήριξιν πυροβολικού.

Ενώ ο στρατηγός Τρικούπης διέθετε τα υπολείμματα πέντε Ελληνικών μεραρχιών μαχίμων, δυνάμεων τεσσάρων περίπου συνταγμάτων πεζικού και μερικές ορειβατικές πυροβολαρχίες. Την παραμονήν, την 16ην Αυγούστου 1922, δώσαμε από το πρωί, όλην την ημέραν φονικωτάτη μάχη παρά το Χαμουρκίοϊ, που διήρκεσε ως αργά το βράδυ. Μετά από μικράν ανάπαυλαν, όλη τη νύκτα εκάναμε εξαντλητική πορεία μέσα σε πυκνά δάση και ποτάμια και εφθάσαμε το πρωί της 17ης Αυγούστου στο χωριό Σάλκιοϊ με την ιδέα πως θ’αναπαυθούμε χωρίς να ξέρωμε βέβαια τι μας περίμενε, και ότι αυτή τη μέρα θα δίναμε τη μεγαλύτερη και φονικώτερη μάχη όπου έδωσεν ο Ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία !

Είχαμε τέσσερις νύκτες να κοιμηθούμε, ήμαστε νηστικοί, εξαντλημένοι, αλλ’όμως παρ’όλα αυτά μία θεία δύναμις μας έδινε κουράγιο, μας τροφοδοτούσε μ’ανεξάντλητες δυνάμεις τα αποθέματα των οποίων κι εμάς όλους μας εξένιζαν. Σ’αυτή τη σωματική και ψυχική κατάσταση μας βρήκε η 17η Αυγούστου 1922.

Στις έξι το πρωί έφθασε στο Σάλκιοϊ με τα επιτελεία Α΄ και Β΄ Σώματος Στρατού και ο στρατηγός Τρικούπης, σοβαρός, σιωπηλός, με πλήρες αίσθημα ευθύνης και αυτοσυγκεντρώσεως. Διέταξε ανασύνταξιν και οι αξιωματικοί μας ειδοποίησαν, ότι όχι μόνον δεν προέβλεπαν ανάπαυσι, αλλά και σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαν, ήμαστε σχεδόν περικυκλωμένοι από τον εχθρό και επομένως ήμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε τη μεγαλύτερη μάχη που είχε δοθή ποτέ στην Μικρά Ασία…

…άρχισαν οι πρώτες κανονιές των Τούρκων, ενώ από διάφορα σημεία το τουρκικό πεζικό άρχιζε τη δράσι του. Από την διεύθυνσι των πυρών καταλάβαμε ότι ήμαστε περικυκλωμένοι. Οι οβίδες των Σκόντα των 105 πάνω από τα κεφάλια μας έπεφταν καταιγιστικά μαζί με τις μυριάδες σφαίρες του τουρκικού πεζικού. Ακροβολιστήκαμε και περιμέναμε με αγωνία τη διαταγή για την πρώτη εξόρμησι. Και τότε ακούμε τις ιαχές των επερχόμενων Τούρκων «Αλλάχ-Αλλάχ»…

…ο λοχαγός μας είχε διατάξει στη κρίσιμη αυτή ώρα : - Δεν θα πυροβολήση κανείς πριν δώσω το σύνθημα. Προσέξτε θα τους αφήσωμε να πλησιάσουν κι εγώ θα σας διατάξω πότε θα επιτεθούμε. «Αλλάχ-Αλλάχ», όλο και πιο δυνατά τ’ακούγαμε. Που όμως υπομονή εμείς.

-Εφ’όπλου λόγχη ! ακούγεται φοβερή και τρομερή η φωνή του λοχαγού μας. Κλακ, κλακ οι λόγχες στη θέσι τους. Και τότε με το σάλπισμα «Προχωρείτε, προχωρείτε» ξαφνιάσαμε τους Τούρκους. Γίνεται κακό μεγάλο. Χαλασμός κόσμου. Με τον αιφνιδιασμό μας και με τις βροντώδεις πολεμικές κραυγές «Αέραα!» σταματήσαμε τους Τούρκους, σταμάτησε και το «Αλλάχ-Αλλάχ». Έπαψε το πυροβολικό και αρχίζει ο αγώνας της λόγχης σώμα με σώμα. Μετά από μεγάλη αντίσταση και πείσμα των Τούρκων τους παίρνομε φαλάγγι. Πατούμε επάνω σε σκοτωμένους Έλληνες, Τούρκους, σε τραυματίες. Που και που αγκαλιασμένοι κάτω νεκροί Τούρκοι και Έλληνες. Προς στιγμήν απέτυχε η προσπάθειά τους και αποσύρονται με μεγάλες απώλειες. Περιγραφή της μάχης με τη λόγχη σώμα με σώμα είναι ανατριχιαστική, γιατί είναι απάνθρωπη. Ξεπερνά κάθε όριο ψυχικής αντοχής…

…πλησιάζουν πάλι οι Τούρκοι. Νέα διαταγή : Ανεφοδιασμός, ακροβολισμός και έτοιμοι προς έφοδον. Είναι ακόμη 9 το πρωί. Παύει το πυροβολικό των Τούρκων άρα ετοιμάζονται πάλι για έφοδο. Πριν γίνη ο ακροβολισμός μας συγκέντρωσε ο λοχαγός με δεμένο τώρα το αριστερό του χέρι, από τραύμα. Πήρε εκείνο το ύφος του σεμνοπρεπούς ήρωα και μας μίλησε για δεύτερη φορά.

-Παιδιά μου, έτσι σας θεωρώ όλους παιδιά μου. Ετιμήσατε τα ελληνικά όπλα. Κανείς μα κανείς στρατός δεν θα πολεμούσε με τέτοια εξάντλησι όπως πολεμήσαμε προ ολίγου εμείς. Είχαμε θυσίες. Ας είναι αιωνία η μνήμη των αθανάτων νεκρών μας. Εδώ στα άγια κι αιματοποτισμένα χώματα των σκλαβωμένων αδελφών μας που ελευθερώσαμε, η δόξα τους στεφανώνει. Σας το λέγω και πάλι να το ξέρετε. Είμεθα γύρω-γύρω κυκλωμένοι από τους Τούρκους. Ίσως το βράδυ όσοι επιζήσουν να επιχειρήσουν σπάσιμο της γραμμής των Τούρκων. Τώρα μας περιμένουν πολύ δύσκολες ώρες, μεγάλες δοκιμασίες. Δε θ’αφήσουμε τους Τούρκους να μας σφάξουν ! Θα πολεμήσομε μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός μας, θα πολεμήσωμε για την τιμή των ελληνικών όπλων…

…τώρα βάλλουν πάλι οι Τούρκοι με τα κανόνια. Τα κανόνια σκάβουν γύρω μας τη γη. Δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Αυτοκίνητα, κάρα, στρατιώτες, υποζύγια, τινάζονται όλα στον αέρα και πέφτουν κάτω, κορμιά μισά, κεφάλια, πόδια, άλογα σε κομμάτια, μέρη αυτοκινήτων. Μία οβίδα παίρνει και τα δυο πόδια ενός πυροβολητή μας. Και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να βλέπη κανείς το μουλάρι του στρατιώτη να γλείφη τις πληγές του τραυματία. Και τα ζώα ακόμη έχουν συναίσθηση του χρέους και προσφέρουν τις υπηρεσίες των. Γίνονται πρόχειρα χειρουργεία. Μέσα στο κακό διακρίνω τον υπίατρο Μαρσέλλο να προσφέρη τις πρώτες βοήθειες…

…εμπρός να περιγράψεις τη μάχη σώμα με σώμα, στήθος με στήθος και το τελευταίο ! Στα χέρια. Κι αυτό να επαναλαμβάνεται την ίδια μέρα από το πρωί έως το βράδυ…

Σπάνια φωτογραφία σύλληψης Βούλγαρου κατασκόπου από άντρες της Χωροφυλακής το 1913

 Σπάνια έγχρωμη φωτογραφία που παρουσιάζει δύο χωροφύλακες να έχουν συλλάβει το 1913 στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος Βούλγαρο κατάσκοπο, και τον οποίο έχουν δέσει πισθάγκωνα, ενώ να επισημάνουμε πως η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από Γάλλο περιηγητή (δωρεά κ.Ιουλίας Πελεκάνου).

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Το κυνήγι της Δόξας, του Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι, η Πολιτισμική Διαδρομή συνεχίζει την παρουσίαση των αυτοτελών επεισοδίων από το έργο του Νίκου Τσιφόρου Τα παιδιά της Πιάτσας παρουσιάζοντας σας απόψε το Κυνήγι της Δόξας.

 

Η υπόθεση:

Τον πλούτο εμίσησαν, τη δόξα ουδής. Ο Ζαφείρης Σοροπάκιας είχε κάνει καραμέλα την παραπάνω έκφραση. Ο πατέρας του Ζαφείρη είχε έναν αραμπά και έκανε μεταφορές, κονόμαγε δέκα τάληρα αλλά δεν του έφταναν καθότι είχε έξι παιδιά και του άρεσε το τσούζει.

Ο Ζαφείρης πίστευε ότι μόνο με την παρανομία θα βρει προκοπή. Ήθελε να βρει γυναίκα της προκοπής και να κάνει Μπαμ. Τέτοιες  γυναίκες τον κορόιδευαν. Μια μέρα όμως κερδίζει απότομα λεφτά στον ιππόδρομο, γνωρίζει τη Δήμητρα που τη λέγανε Σούζη και ερωτεύεται φουλ!

Η Σούζη όμως θέλει ένδοξο άνδρα και εδώ ξαναθυμάται την παρόλα με το ρητό ¨τη δόξα κλπ¨, το λοιπόν έβαλε μπροστά να δοξασθεί…

 

Πρόκειται για ανεκτίμητης ηθογραφικής αξίας διηγήματα που μας παρουσιάζουν ¨λουμπέν¨ μορφές μιας άλλης εποχής.

Απαγγέλει ο Γιάννης Μποστατζόγλου.

Μουσικές Στίξεις: Δημήτρης

Αρσενόπουλος

Τεχνικός Ήχου: Τάσος Μπακασιέτας

Φωτογραφίες: Άγγελος Μίχας

Παραγωγή: Γιώργος Ευσταθίου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Stavros M:

Ο Πιτ Παπαχρόνης...

 Καλημέρα μπασκετόφιλοι...

Από την φουρνιά των Ελληνοαμερικανών που ήρθαν στην πατρίδα των γονέων τους την δεκαετία του 80, ένας από αυτούς που ξεχώρισαν όχι απαραίτητα εξαιτίας των μπασκετικών του προσόντων, ήταν ο Πιτ Παπαχρόνης που σήμερα γιορτάζει τα 54α γενέθλια του. Με κορμί που παρέπεμπε σε body builder, ο Παπαχρόνης παρέα με τον ξαδερφο του Κρις Παπασαραντου ακολούθησαν το αντίθετο δρομολόγιο απο αυτό των προγόνων τους και ήρθαν στην Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ θέλοντας να κάνουν καριέρα ως μπασκετμπολίστες.

Από την πρώτη στιγμή ο Πιτ έγινε ο αγαπημένος της ασπρόμαυρης εξέδρας που έβλεπε έναν άτεχνο αλλά πολύ δυνατό και παθιασμένο power forward να τα δίνει όλα στο παρκέ, ρίχνοντας μπόλικο ξύλο στην άμυνα και στην επίθεση να πετυχαίνει μερικούς εύκολους πόντους, συνήθως σε κοντινή απόσταση απο το καλάθι αφού το σουτ του δεν ήταν και για σεμινάριο ( η μηχανική του ήταν περίεργη σαν να υψώνεται ένας γερανός).

Συγκεκριμένος ήταν ο ρόλος του Παπαχρόνη στον Δικέφαλο του Βορρά και ήταν εξαιρετικός σε αυτόν.Με τον ΠΑΟΚ κατέκτησε το Κυπελλούχων το 91 και το πρωτάθλημα το 92 αλλά ήδη ο Ίβκοβιτς είχε πάρει την απόφαση να τον τελειώσει απο την ομάδα, όταν σε μία ομιλία του ο Πιτ συνελήφθη κοιμώμενος.

Και έτσι έγινε με τον παίχτη να αλλάζει γειτονιά και να μετακομίζει απο το Αλεξάνδρειο στο Ιβανώφειο ως αντάλλαγμα για τον Χρήστο Τσέκο τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω είχε φιλοδωρήσει με μία μεγαλοπρεπέστατη αγκωνιά κατά την διάρκεια ενός αγώνα μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή.Στον Γηραιό ο Παπαχρόνης βρήκε την μπασκετική του Ιθάκη και ειδικά την περίοδο 94-95 στο ημίψηλο σχήμα που λανσάρισε ο Σούμποτιτς  ως παρτενέρ του Γουόλτερ Μπέρι.

Αποχωρώντας απο τον Ηρακλή το 1996 φόρεσε ξανά την φανέλα με τον Δικέφαλο, της ΑΕΚ αυτή τη φορά ρίχνοντας και πάλι μπόλικο ξύλο στις δύο ρακέτες και δίνοντας ανάσες στο βασικό δίδυμο ψηλών των Αλεξάντερ και Λάρσεν.Ο δυναμισμός του έφτασε μέχρι και την Κρήτη παίζοντας για έναν χρόνο στο Ηράκλειο και τελικά έριξε αυλαία το 2000 με την φανέλα του Αμαρουσίου.

 

Ένας πολύ γυμνασμένος μπασκετμπολίστας που έκανε καριέρα με τα σωματικά του προσόντα, ο Πιτ Παπαχρόνης ίσως να έβρισκε θέση στο ρόστερ μιας ομάδας ακόμα και σήμερα ως ένας undersized σέντερ συγκεκριμένων αγωνιστικών χαρακτηριστικών με κυρίαρχα στοιχεία το το πάθος και την δύναμη. Ένας Robocop του μπάσκετ...

Antreas Tsemperlidis

Στελέχη της Βασιλικής χωροφυλακής σε αγορανομικους ελέγχους

 Δύο φωτογραφίες περιόδου 1965-1966 που εμφανίζουν στελέχη της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’, της ‘’Αγορανομικής Υπηρεσίας’’, να εκτελούν ελέγχους, στην μεν αριστερή φωτογραφία σε πωλητή λαϊκής αγοράς, στην δε, δεξιά φωτογραφία σε καταναλώτρια εντός καταστήματος.

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Άποψη...

 

Η δροσιά του βουνού. Γ Σεφέρης

 

Ένας Γάλλος Δον Ζουάν στη Μόσχα του 1812, του Πωλ Κέντεν. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Στην κατεχόμενη από τους Γάλλους του Ναπολέοντα Μόσχα, θα σας μεταφέρει η Πολιτισμική Διαδρομή, παρουσιάζοντας σας το έργο του Πωλ Κέντεν Ένας Γάλλος Δον Ζουάν στη Μόσχα του 1812.

Το έργο μας βάζει απευθείας στο κλίμα της κατεχόμενης από τους Γάλλους Μόσχας...

Στις 14 Σεπτεμβρίου, η Μόσχα παραδόθηκε στον Ναπολέοντα αμαχητί. Ο Γάλλος αυτοκράτορας διόρισε τον Αντόλφ Εντουάρ Ζοζέφ Μορτιέ στρατιωτικό διοικητή, τον Ντυρονέλ διοικητή του οχυρού και της πόλης, ενώ τη θέση του «οικονόμου της Μόσχας και της επαρχίας» (πολιτικoύ διοικητή) έλαβε ο Λεσσέψ. Ο Λεσσέψ «επέλεξε» και ο Ναπολέοντας διόρισε 22 άτομα από τον ρωσικό πληθυσμό στις θέσεις της πολιτικής διοίκησης, αν και στην πραγματικότητα δεν είχαν καμία πραγματική εξουσία.




Η υπόθεση:

Τη νύχτα μεταξύ 14 και 15 Σεπτεμβρίου ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά στη Μόσχα,η οποία (τη νύχτα από τις 15 στις 16 Σεπτεμβρίου) έγινε πιο δυνατή και ανάγκασε τον Ναπολέοντα να φύγει από το Κρεμλίνο.

Περίπου 400 απλοί πολίτες εκτελέστηκαν από το γαλλικό στρατοδικείο λόγω υποψίας για συμμετοχή στον εμπρησμό της πόλης.
Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την πρόκληση της πυρκαγιάς:
οργανωμένος εμπρησμός κατά τη διάρκεια της παράδοσης της πόλης (οι περισσότεροι το συνδέουν με το όνομα του στρατηγού-κυβερνήτη της Μόσχας, Φιόντορ Βασίλιεβιτς Ροστόψιν)
εμπρησμός με τη συμμετοχή Ρώσων κατασκόπων (μερικοί Μοσχοβίτες εκτελέστηκαν με την κατηγορία για κατασκοπεία) και εγκληματιών, οι οποίοι απελευθερώθηκαν σκόπιμα από τον Ροστόψιν
ανεξέλεγκτες πράξεις των κατακτητών και κατά λάθος εμφάνιση της πυρκαγιάς που προκάλεσε χάος στην πόλη.

Οι εστίες της πυρκαγιάς ήταν αρκετές, γι' αυτό και όλες οι εκδοχές μπορούν να θεωρηθούν βάσιμες.

Η πυρκαγιά διήρκεσε μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της Μόσχας. Από τις 30.000 οικίες που υπήρχαν πριν στη Μόσχα, διασώθηκαν λιγότερες από 5.000

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό ένας Γάλλος αξιωματικός γυναικοκατακτητής, ένας σκληρός σκληρός επίσης Γάλλος αξιωματικός που έχει επιφορτιστεί από τον ίδιο το Βοναπάρτη να συλλάβει τον αρχηγό των εμπρηστών, ένας παλιός έρωτας και μία γυναίκα Γαλλίδα η οποία είναι σύζυγος ενός Ρώσου αξιωματούχου, περιπλέκονται με φόντο την κατεστραμμένη από τους εμπρηστές Μόσχας.

             Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Το εφήμερο πέρασμά του Ρέτζι Θιους από τον Άρη...

Όταν η κουβέντα έρχεται στα ονόματα των Αμερικανών με τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ που έκαναν το υπερατλαντικό ταξίδι και πάτησαν το πόδι τους στα ελληνικά παρκέ, το δικό του σπανίως ακούγεται. Και ίσως είναι λίγο άδικο για έναν παίχτη με το παλμαρέ του Ρέτζι Θίους, του παίχτη του ενός αγώνα με τη φανέλα του Άρη. 

Προτού όμως καταλήξουμε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1993, ας πιάσουμε το νήμα απο την αρχή ξετυλίγοντας τη διαδρομή του Αμερικανού στα γήπεδα της πατρίδας του. Γεννημένος σαν σήμερα στην Καλιφόρνια το 1957, ο Ρέτζι αγωνίστηκε για τρία χρόνια υπό  τις οδηγίες του Τζέρι Ταρκάνιαν στο UNLV και ως μέλος της περίφημης "Hardway Eight" έφτασε στο Φάιναλ Φορ του 1977 γνωρίζοντας την ήττα στον ημιτελικό απο το Νόρθ Καρολάινα. Την επόμενη χρονιά ο Θίους επιλέχθηκε στο νούμερο 9 του ντραφτ απο το Σικάγο που έψαχνε έναν αξιόπιστο σκόρερ για να πλαισιώσει τον Άρτις Γκίλμορ και πέτυχε διάνα με την περίπτωση του Ρέτζι. Ήδη απο την ρούκι σεζόν του ο Θίους έδειξε τα στοιχεία που θα τον καθιέρωναν τα επόμενα χρόνια στην ελίτ του ΝΒΑ, δηλαδή την τρομερή επαφή του με το αντίπαλο καλάθι και την ευχέρεια στη δημιουργία. Ο Θίους ήταν για τους Μπουλς ο Τζόρνταν πρίν από τον Μάικλ, ο πρώτος τους σκόρερ και ο καλύτερος παίχτης τους. 

Σε μία κακή περίοδο για το Σικάγο που πάλευε για την είσοδο στα πλέι οφ, ο Θίους ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα και αμοίφθηκε για τις εμφανίσεις του  με δύο συμμετοχές σε All Star Game το 81 και το 83. Η άφιξη όμως του νέου προπονητή Κέβιν Λάγκχερι έθεσε στο περιθώριο τον μέχρι τότε βασικό Θίους και στις 15 Φεβρουαρίου του 1984, ο "Riverboat" βρέθηκε στο Κάνσας Σίτι για τους Κίνγκς και κατόπιν στο Σακραμέντο όπου μετακόμισαν το 1985 οι "Βασιλιάδες". Στην πρωτεύουσα της γενέτειρας του, ο Ρέτζι βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό, οι μέσοι όροι του σε πόντους και ασίστ ξεπέρασαν τα νούμερα του Σικάγο (9.6 ασίστ το 85-86 και 21.6 πόντους το 87-88) αλλά το είχε η μοίρα του να παίζει σε κακές ομάδες που αγκομαχούσαν για την είσοδο στην post season. 

Έχοντας κλείσει τα 30 και θέλοντας να παίξει σε οργανισμό με μεγαλύτερους στόχους, ζήτησε ξανά ανταλλαγή και το καλοκαίρι του 88 τον βρήκε στην Ατλάντα συμπαίχτη του Ντομινίκ και του Μόουζες Μαλόουν. Δεν μακροημέρευσε όμως ως Γεράκι, ο Σταν Κάστεν τον άφησε απροστάτευτο στο expansion draft του 1989 και η νεοεισαχθείσα ομάδα του Ορλάντο άδραξε την ευκαιρία να ενισχύσει το ρόστερ με μπόλικη εμπειρία και την ποιότητα που διέθετε αποδεδειγμένα ο Ρέτζι Θίους. Δεύτερος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ για το Ορλάντο, το καλοκαίρι του 90 ο Αμερικανός υπέγραψε το τελευταίο του συμβόλαιο στο ΝΒΑ με την 5η ομάδα της καριέρας του και έτσι το αγαπημένο του νούμερο 24 βρέθηκε στις γαλάζιες φανέλες των Νετς. 

Στο Νιου Τζέρσεϊ ο Θίους ανέλαβε ξανά ηγετικό ρόλο, η μπογιά του ακόμα και στα 34  του περνούσε και η ανάδειξη του σε πρώτο σκόρερ της ομάδας δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Λογική λοιπόν η απαίτηση του το καλοκαίρι του 91 να υπογράψει ένα τελευταίο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, λογική όμως και η επιφυλακτικότητα των Νετς να δεσμεύσουν το salary cap για έναν βετεράνο που βρισκόταν πια στη δύση της καριέρας του. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η Βαρέζε για να δώσει τη λύση, ρίχνοντας στο τραπέζι την πρόταση για τριετές συμβόλαιο που θα απέφερε στον Ρέτζι 4.000.000 δολλάρια. Ο Αμερικανός που στη 13χρονη διαδρομή στο ΝΒΑ είχε κερδίσει 5.800.000 συνολικά, όπως ήταν φυσικό ζαλίστηκε από τη δελεαστική προσφορά των Ιταλών και έτσι ο μπασκετμπολίστας των 19.105 πόντων και των 1.022 αγώνων στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, πέρασε για πρώτη φορά στην καριέρα του τον Ατλαντικό. Σε 30 αγώνες που έπαιξε με τη φανέλα της θρυλικής Βαρέζε, ο Θίους διέπρεψε με 29 πόντους και 6 ασίστ  σε κάθε παιχνίδι αλλά οι αριθμοί αυτοί δεν στάθηκαν ικανοί να αποτρέψουν τον υποβιβασμό για τους Λομβαρδούς και ακόμα χειρότερα, ο Ρέτζι τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι και αναγκάστηκε να βάλει τέλος στην καριέρα του ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. 

Τον Μάϊο του 93 ο Άρης, εστεμμένος Κυπελλούχος Ευρώπης στο Τορίνο, προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ που προκάλεσε η φυγή του Ρόι Τάρπλεϊ όταν ο Αμερικανός την κοπάνησε για την πατρίδα του, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την ομάδα που προετοιμαζόταν για τον τελικό Κυπέλλου με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό του Νίκου Γκάλη. Ο Σβι Σερφ χρειαζόταν επειγόντως έναν ψηλό για να καλύψει όσο αυτό ήταν δυνατόν το τεράστιο κενό του Ρόι στην ρακέτα του "Αυτοκράτορα"και ενώ όλοι περίμεναν έναν σέντερ, για ανεξήγητο λόγο στη Θεσσαλονίκη αφίχθη στις 7 Μαΐου ο ύψους 1.98 γκαρντ/φόργουορντ και παλαίμαχος Ρέτζι Θίους. Μέσα σε οχτώ μέρες ο Ρέτζι έπρεπε να γνωρίσει τους συμπαίχτες του, να μάθει τα συστήματα και τους κανονισμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ταυτόχρονα να βρει αγωνιστικό ρυθμό προερχόμενος από απραξία ενός χρόνου. Όσο φιλότιμο και να είχε και καθόλου βεντετισμό -όλοι στον Άρη είχαν να λένε για το πόσο προσιτός ήταν- με δύο τρεις προπονήσεις ήταν πρακτικά αδύνατο να μπορέσει να κάνει τη διαφορά στον τελικό. Σύν τοίς άλλοις στον αγώνα της 15ης Μαΐου, άλλαξαν και τα αγωνιστικά πλάνα του Σερφ αφού για να χωρέσει ο Θίους στην πεντάδα σε θέση σμολ φόργουορντ, ο Άντερσον πήγε αναγκαστικά στο 4. Στο ρεσιτάλ του "Γκάνγκστερ" που εκτέλεσε με 36 πόντους τη μεγάλη του αγάπη, ο Ρέτζι έμοιαζε χαμένος και εκτός κλίματος. Το νούμερο 12 του Άρη σκόραρε μόλις 9 πόντους αλλά ο "Αυτοκράτορας" με τρομερή εμφάνιση από Γιαννάκη και Άντερσον διεκδίκησε μέχρι τη νίκη και το τρόπαιο για να υποκύψει στο τέλος, έχοντας τρομερά παράπονα από τη διαιτησία των Ράλλη και Τσανίδη. 

Παράπονα σίγουρα δεν είχαν οι άνθρωποι του Άρη απο τον Ρέτζι έστω και αν ο Μητρούδης ουσιαστικά πέταξε 150.000 δολλάρια που ήταν η αμοιβή του Θίους για τον έναν και μοναδικό αγώνα που έπαιξε με τα κιτρινόμαυρα. Ο Αμερικανός που ήρθε στην Ελλάδα χωρίς το μουστάκι του, σήμα κατατεθέν την εποχή που σκόραρε κατά ριπάς στο ΝΒΑ, έμεινε στην ιστορία ως ο παίχτης της μίας βραδιάς και είναι πραγματικά κρίμα που ήρθε στη χώρα μας έχοντας στην πλάτη του τραυματισμό και αγωνιστική "σκουριά", γιατί σίγουρα θα βλέπαμε πολλά περισσότερα από έναν μπασκετμπολίστα της εμβέλειας του Ρέτζι Θίους...

Antreas Tsemperlidis

Στελέχη του 20ου τάγματος χωροφυλακής

 Φωτογραφία που εμφανίζει στελέχη του ηρωικού 20ου Τάγματος της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’ στο χωριό Βουρλιώτες της νήσου Σάμου, κατά την διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εναντίων των κομμουνιστών το 1948, τους οποίους και τελικά συνέτριψαν.

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας