Πως ο Άρπαλος κατάκλεψε τον Μέγα Αλέξανδρο. Τα "Αρπάλεια χρήματα" εξαγοράζουν τους πάντες στην Αθήνα. Πως o περίφημος αρχαίος ρήτορας Δημοσθένης πιάστηκε με την κατσίκα στον ώμο.

Έχετε μήπως ακουστά για τα «Αρπάλεια χρήματα»; Ήταν αυτά που εξευτέλισαν τον περίφημο ρήτορα της αρχαιότητας Δημοσθένη, ηγέτη της αντι-Μακεδονικής πτέρυγας στην Αθήνα. Οι συμπατριώτες τον κατηγόρησαν ότι έβαλε το χεράκι του στο πουγκί και τσίμπησε μερικά απ’ αυτά. Τον Άρπαλο έστω, τον θυμάστε απ’ το σχολείο; Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καταχραστές της αρχαιότητας, ο οποίος κατάκλεψε τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Ο Άρπαλος ήταν παιδικός φίλος του Αλέξανδρου από την Μακεδονία, τον ακολούθησε στην εκστρατεία κατά των Περσών, αλλά επειδή είχε κάποια αναπηρία και δεν μπορούσε να πολεμήσει, ο βασιλιάς τον έκανε υπουργό οικονομικών. Στα συστήματα εξουσίας, πάντα υπάρχουν θέσεις για έναν έμπιστο άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο ηρωικές όσο άλλες.

Κατακτώντας την Περσία ο Αλέξανδρος βρήκε στο Περσικό θησαυροφυλάκιο θησαυρούς που ήταν πέραν πάσης φαντασίας. Έφυγε λοιπόν για την Ινδία, αφήνοντας στην Περσέπολη τον φίλο του τον Άρπαλο να διαχειρίζεται το χρήμα. Αυτός άρχισε να το ξοδεύει ασύστολα, πιστεύοντας ότι ο βασιλιάς δεν θα ξαναγύριζε από τις ερημιές της Ασίας, όμως την πάτησε. Μετά από δυο χρόνια έμαθε ότι ο Αλέξανδρος επιστρέφει. Είτε διότι οι καταχρήσεις και σπατάλες του ήταν εξόφθαλμες, είτε διότι ο βασιλιάς είχε ενημερωθεί από ρουφιάνους που πάντα υπάρχουν στις βασιλικές αυλές, ο Άρπαλος κατάλαβε ότι δεν θα την γλύτωνε. Πήρε λοιπόν ένα μικρό μέρος του βασιλικού θησαυρού και μ’ ένα μισθοφορικό σώμα που πλήρωνε από τα ξένα λεφτά έφθασε στην Αθήνα. Είχε μαζί του 7.000 τάλαντα.

Το νούμερο δεν ακούγεται τόσο τρομερό. Για να δούμε όμως: Ο Αλέξανδρος βρήκε στην Περσέπολη 120.000 τάλαντα κατά τον Διόδωρο και 180.000 τάλαντα κατά τον Στράβωνα. Ο Πλούταρχος λέει ότι για να μεταφέρει αυτό το χρυσάφι και το ασήμι, χρησιμοποίησε 20.000 μουλάρια και 5.000 καμήλες. Αν βάλουμε το ποσό στη μέση, δηλαδή 150.000 τάλαντα, τότε κάθε μουλάρι κουβαλούσε 6 τάλαντα. Άρα, φεύγοντας ο Άρπαλος με τα 7.000 τάλαντα, πήρε μαζί του 1.200 μουλάρια φορτωμένα ως επάνω με χρυσό και ασήμι. Πως σας φαίνεται το ποσό; Μικρό; Για βάλτε 1.200 μουλάρια βαρυφορτωμένα με σημερινές χρυσές λίρες Αγγλίας και υπολογίστε το νούμερο. Αν και ήταν μια υποδιαίρεση του ποσού που είχε αρπάξει απ’ τους Πέρσες ο Αλέξανδρος, επρόκειτο πάλι για μυθικό ποσό. Φθάνοντας στην Αθήνα, ο Άρπαλος είχε μαζί του μόλις 700 τάλαντα από τα 7.000. Τι είχε κάνει τα υπόλοιπα είναι άγνωστο. Του τα έκλεψαν, τα είχε φάει, τα είχε κρύψει, κανείς δεν ξέρει.

Για να τον δεχτούν οι Αθηναίοι που φοβούνταν την εκδίκηση του Αλέξανδρου, ο Άρπαλος άρχισε τις δωροδοκίες. Μοίραζε χρυσάφι. Με τη μέθοδο αυτή και μετά από εισήγηση του Δημοσθένη, οι Αθηναίοι τον δέχτηκαν σαν προσωπικό ικέτη, υπό την προϋπόθεση να καταθέσει τα χρήματα του στην Ακρόπολη ως εγγύηση. Ο Άρπαλος το έκανε, αλλά λίγο αργότερα τον έκλεισαν φυλακή. Φοβούμενος για την ζωή του το έσκασε για την Κρήτη, όπου και δολοφονήθηκε. Όταν όμως οι Αθηναίοι μέτρησαν το ποσό που είχε αφήσει πίσω του, είδαν έκπληκτοι ότι υπήρχαν μόνο 350 τάλαντα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή 350 τάλαντα, είχαν μοιραστεί σε δωροδοκίες.

Ο Άρειος Πάγος έκανε έρευνα κι έφτιαξε έναν κατάλογο από επιφανείς πολίτες που τα ‘χαν αρπάξει από τον Άρπαλο. Πρώτο στην λίστα ήταν το όνομα του Δημοσθένη, ο οποίος τσίμπησε 20 τάλαντα, δηλαδή τρία με τέσσερα μουλάρια φορτωμένα χρυσάφι. Διόλου κακό μεροκάματο για να βγάλει έναν λόγο στην εκκλησία του Δήμου υπέρ του να δοθεί άσυλο στον Άρπαλο. Ο μεγάλος ρήτορας τα επέστρεψε βέβαια στο δημόσιο ταμείο, αλλά οι Αθηναίοι τον εξευτέλισαν και τον εξόρισαν στην Αίγινα κι ας τον δέχτηκαν τον επόμενο χρόνο πίσω με τιμές μόλις πέθανε ο Αλέξανδρος. Τα 350 αυτά τάλαντα της δωροδοκίας που έψαχναν οι Αθηναίοι, ονόμασαν τότε «Αρπάλεια χρήματα».

Δημήτρης Καμπουράκης, newsit

Δίκοπο οθωμανικό μαχαίρι.

 ΣΠΑΝΙΟ δίκοπο χειροποίητο μαχαίρι Οθωμανικής περιόδου με έντονα σκαλίσματα στην λάμα επτά ημισελήνων, συμβολίζοντας τις επτά Ηπείρους του πλανήτης μας, όπου με αυτόν τον τρόπο επεδείκνυαν τα μεγαλόπνοα σχέδια οι φανατικοί Οθωμανοί για την επέκταση της ‘’Αυτοκρατορίας’’ τους (δωρεά κ.Αντώνιου Σουλιώτη-Μόνιμο έκθεμα Βλαχογιάννειου Μουσείου).

Πηγή: Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Σαν σημερα...

 

Κ.Γ. Καρυωτάκης, «Όταν κατέβουμε τη σκάλα»

"Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,

αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,

μ’ ένα χαμόγελο στ’ ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.

Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα..."

Παρισινή Κομμούνα 1871

 Η Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα βρίσκεται εν μέσω μιας περιόδου πραγματικά εντυπωσιακής αλλαγής και προσαρμογής. Η βιομηχανική καπιταλιστική οικονομία έχει αρχίσει να ανθεί σε όλη σχεδόν την ήπειρο (ιδιαίτερα στο κεντρικό και δυτικό κομμάτι της), υπάρχει προσπάθεια απελευθέρωσης του εμπορίου από δασμούς και οι κοινωνίες αλλάζουν ως αποτέλεσμα της άνθησης αυτής. Πολύ χονδρικά οι αλλαγές αυτές είναι:

1. Συγκέντρωση της πλειονότητας του πληθυσμού στις πόλεις
2. Δημιουργία μιας έμμισθης ανειδίκευτης εργατικής τάξης
3. Αυξανόμενες κοινωνικές και οικονομικές διαφορές μεταξύ πλούσιων – κεφαλαιούχων και φτωχότερων στρωμάτων, κάτι που προκάλεσε δυσαρέσκεια.

Αυτά ήταν τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα και στη Γαλλία λίγο πριν την κήρυξη του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-1871). Ο πόλεμος αυτός καθαυτός δε θα μας απασχολήσει – προς απογοήτευση των φίλων της στρατιωτικής ιστορίας ανάμεσά μας – πέραν δύο βασικών στοιχείων. Πρώτον οι Γάλλοι ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Γερμανούς. Δεύτερον οι Γερμανοί πολιόρκησαν το Παρίσι για 4 μήνες (Σεπτέμβριος – Ιανουάριος). Ο πόλεμος είχε σαν αποτέλεσμα:

a. Την ανατροπή του ημι-αυταρχικού καθεστώτος του Λουδοβίκου Ναπολέοντα Γ
b. Την άνοδο μίας κυβέρνησης «Εθνικής Αμύνης», φαινομενικά αδύναμης και ανίκανης
c. Οδήγησε στην πενία και πείνα τους κατοίκους του Παρισιού
d. Τη διεύρυνση της Εθνοφρουράς

Γιατί το τελευταίο είναι σημαντικό; Η διεύρυνση αυτού του ιστορικά φιλοαστικού στρατιωτικού σώματος συνοδεύτηκε από την παροχή μισθού. Συνέπεια αυτού ήταν τα νέα μέλη της Εθνοφρουράς να προέρχονται από τα φτωχότερα εργατικά στρώματα της πόλης του Παρισιού. Με άλλα λόγια άρχισαν να οπλίζονται νόμιμα αυτοί που υπέφεραν περισσότερο από τον πόλεμο και το τρέχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Φυσικά θα ήταν άτοπο να πούμε πως οι νέοι «Εθνοφρουροί» του Παρισιού κατατάχτηκαν με κάποια “ατζέντα” στο μυαλό τους ή σχέδια για κοινωνική επανάσταση. Οι περισσότεροι το έκαναν, επειδή είχαν ανάγκη τα λεφτά ή ήθελαν να προστατέψουν τη χώρα τους από τους εισβολείς ή απλά για να “απασχοληθούν” κατά τη διάρκεια μιας πολιορκίας. Όμως η εισροή αυτού του ενεργητικού μέρους του πληθυσμού στην Εθνοφρουρά δεν πέρασε απαρατήρητη από τους ριζοσπαστικούς πολιτικούς της πόλης και συγκεκριμένα τους αναρχικούς Μπλανκιστές (σοσιαλιστές) και φυσικά Νεοϊακωβινούς. Οι τρείς αυτές ομάδες κατά τη διάρκεια της πολιορκίας άρχισαν να κυριαρχούν στις αυτοσχέδιες «Επιτροπές Επιφυλακής» που εμφανίστηκαν σε πολλές γειτονιές, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να οργανώσουν τους νέους Εθνοφρουρούς σε μικρές αυτόνομες οργανωτικές επιτροπές. Μάλιστα κατάφεραν η πλειονότητα των συνταγμάτων της Εθνοφρουράς να ορκιστεί, ώστε να υπακούει στις εντολές μονάχα της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής και όχι του κυβερνητικού διοικητή. Ήταν φανερό πως μια επανάσταση δε θα αργούσε να ανάψει.

Συνοπτικά, ταφτωχότερα στρώματα της πόλης οπλίστηκαν νόμιμα και οργανώθηκαν σε ένα βαθμό κατά την πολιορκία. Παράλληλα με την πολιτική οργάνωση όμως των κατοίκων του Παρισιού είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και έντονες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των τάξεων. Συγκεκριμένα, οι μεν μεγαλοαστοί και τα μεσαία στρώματα έβλεπαν το κάλεσμα για κοινωνική αλλαγή ή επανάσταση ως μεγαλύτερο κίνδυνο από τη γερμανική νίκη στον πόλεμο, ενώ τα κατώτερα στρώματα έβλεπαν τους προηγούμενους ως άπληστους και πιθανότατα προδοτικούς. Αυτή την κατάσταση επέτειναν οι πολλές ιστορίες (αληθινές και μη) συσσώρευσης πολύτιμων αποθεμάτων τροφής κατά τη διάρκεια της πολιορκίας.

Στις 26 Ιανουαρίου υπογράφτηκε ανακωχή μεταξύ των δύο πλευρών και μόλις 13 μέρες αργότερα διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη μιας νέας γαλλικής κυβέρνησης. Η εσπευσμένη αυτή εκλογική αναμέτρηση σε συνδυασμό με τη σαστισμένη κατάσταση της χώρας οδήγησε σε συντριπτική νίκη των συντηρητικών – μοναρχιστών (που στηρίζονταν από τους αγροτικούς πληθυσμούς της επαρχίας και τη μεγαλοαστική τάξη) που πλέον έλεγχαν περίπου το 60% της Εθνοσυνέλευσης. Έτσι και η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας ήταν πολύ συντηρητική, το ίδιο και ο νέος της πρωθυπουργός, ο Αδόλφος Τιέρ. Η νέα κυβέρνηση δεν άφησε καμία ψευδαίσθηση σχετικά με το τι πίστευε για τις όλο και πιο αυτόνομες “μάζες του Παρισιού” Η κυβέρνηση μεταφέρθηκε από το Παρίσι στις Βερσαλλίες και άρχισε να τοποθετείται με γνώμονα τον αφοπλισμό ακόμα και την κατάργηση της Εθνοφρουράς, φοβούμενη ή αναμένοντας μια κοινωνική εξέγερση.

Η κίνηση της κυβέρνηση έρχεται στα μέσα Μαρτίου. Το βράδυ της 18ης Μαρτίου ο τακτικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι με όσο το δυνατόν περισσότερη μυστικότητα και αρχίζουν μεθοδικά να αφαιρούν το βαρύ πυροβολικό από κάθε σημείο της πόλης. Στα βόρεια διαμερίσματα όμως της Μονμάρτης, ενός από τα βόρεια διαμερίσματα του Παρισιού, συγκεντρώνονται περισσότερο εργατικές γειτονιές ενώ στα δυτικά πιο πολύ πλούσιες. Ο στρατός δεν προλαβαίνει να απομακρύνει τα κανόνια από τη θέση τους πριν γίνει αντιληπτός από τους κατοίκους της περιοχής. Εξαγριωμένοι Γάλλοι χτυπούν τις καμπάνες και μια αυθόρμητη μάζα ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους, για να αντιταχθούν στο «πραξικόπημα» της κυβέρνησης Τιέρ.

Η πρώτη αυτή επαναστατική κίνηση λοιπόν δεν ήρθε από την οργανωμένη καθοδήγηση των σοσιαλιστών αναρχικών ή νεοϊακωβινών αλλά από την αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών, οι οποίοι πραγματικά φαίνονταν να επιθυμούν μια ριζική αλλαγή και μια πραγματική λύση στα προβλήματά τους. Αν και πολλοί από τους ριζοσπάστες –κυριολεκτικά – πιάστηκαν στον ύπνο τις πρώτες ώρες της επανάστασης, γρήγορα ξαναβρήκαν τον επαναστατικό τους βηματισμό και νωρίς το πρωί ανακήρυξαν τη σύσταση Κομμούνας. Με άλλα λόγια συγκρότησαν μια τοπική εξουσία – και ενιαία για όλο το Παρίσι – ανεξάρτητη από την κεντρική κυβέρνηση της Γαλλίας. Μετά από τρείς μέρες και τη διεξαγωγή εκλογών για το συμβούλιο της Κομμούνας η Γαλλία ήταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.

Τις υπόλοιπες μέρες του Μαρτίου το νέο συμβούλιο της Κομμούνας συζήτησε σχετικά με το μέλλον της, ενώ η κυβέρνηση των Βερσαλλιών προετοίμαζε μια νέα πολιορκία της πόλης. Αναπτύχθηκαν 2 ρεύματα, το «επαναστατικό» και το «πολεμικό» κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Το πρώτο υποστήριζε ότι η Κομμούνα έπρεπε να επικεντρωθεί στην ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος, στην ανάπτυξη προγραμμάτων για βελτίωση της ζωής των εργατών και ήταν αντίθετο στη δημιουργία ενός κεντρικού εκτελεστικού οργάνου. Όσοι υποστήριζαν αυτή τη γραμμή έτειναν να είναι πιο αναρχικοί στις αντιλήψεις τους. Το δεύτερο ρεύμα (και το οποίο υποστήριζε η πλειοψηφούσα ομάδα των νεοϊακωβινών) πίεσε για επικέντρωση της ενέργειας των επαναστατών στην επικείμενη επίθεση στο Παρίσι παρά στην άμεση ανατροπή του καθεστώτος. Τελικώς το «πολεμικό ρεύμα» επικράτησε.

O Απρίλιος ήταν ένας μήνας δοκιμασίας για το Παρίσι και την Κομμούνα. Η πολιορκία του τακτικού στρατού και ο συνεχής βομβαρδισμός της πόλης έριξε το ηθικό των επαναστατών. Παράλληλα η Εθνοφρουρά αδυνατούσε να προβάλει αποτελεσματική αντίσταση λόγω της απροθυμίας των εθελοντών στρατιωτών και του συστήματος εκλογής των αξιωματικών από τους στρατιώτες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία διεξαγωγής μιας κεντρικά οργανωμένης άμυνας. Βλέποντας τα φρούρια του Παρισιού έτοιμα να πέσουν οι κομμουνάροι αποφάσισαν να στρέψουν την προσοχή τους προς τα κοινωνικά προβλήματα των πολιτών, όπως ακύρωση των πληρωμών για ενοίκια, την απαγόρευση επιβολής επιτοκίου, την ανακήρυξη του χωρισμού εκκλησίας και κράτους και τη φροντίδα για δίκαιη αμοιβή των εργατών.

Βέβαια όλα αυτά αποδείχθηκαν σπασμωδικές κινήσεις πριν το τέλος της Επανάστασης. Από την 21η έως τις 27 Μαΐου – την επονομαζόμενη «Ματωμένη Εβδομάδα» – ο τακτικός στρατός εισέβαλε στο Παρίσι, συνέλαβε 40.000 λιποτάκτες και σκότωσε γύρω στα 25.000 άτομα . Οι κομμουνάροι, σε μια τελευταία προσπάθεια εκρίζωσης της παλαιάς κοινωνικής τάξης πραγμάτων και μέσα σε αγανάκτηση, πυρπόλησαν πολλά κτήρια στο Παρίσι και η πόλη του φωτός τυλίχτηκε στις φλόγες.

Η Παρισινή Κομμούνα, αν και μικρή σε διάρκεια, παραμένει ένας από τους σταθμούς στην πολιτική εξέλιξη της Ευρώπης (αν και πολλές φορές επισκιάζεται από τον πόλεμο που προηγήθηκε). Η επανάσταση αυτή αποτέλεσε την έμπνευση για πολλούς πρακτικούς και θεωρητικούς επαναστάτες κατά βάση αναρχικούς και σοσιαλιστές. Παρ’ όλα αυτά, κατά γενική ομολογία ακόμα και των ίδιων των εχθρών της κοινωνικής τάξης η επανάσταση αυτή είχε κοινωνικό αλλά όχι καθαρά «σοσιαλοαναρχικό» χαρακτήρα. Το εγχείρημα αυτό αποτέλεσε μάθημα και στην εφαρμογή των επαναστατικών ιδεών στην πράξη, αλλά αποτέλεσε και προειδοποίηση, καθώς, όπως αναφέρει ο Hobsbawm: «στο εξής οι κοινωνικοί επαναστάτες ήξεραν τι τους περίμενε, αν δεν κατόρθωναν να διατηρήσουν την εξουσία». Τέλος η Κομμούνα ήταν η τελευταία μεγάλη προσπάθεια κοινωνικής μεταβολής με τη βία τον 19ο αιώνα και προκάλεσε αρκετό φόβο στους Ευρωπαίους αστούς ως το 1917 στην Ευρώπη, όταν κυριάρχησε ένας «νεοσυντηριτισμός» .

[1] Το κρέας αρουραίου θεωρούνταν πολυτέλεια, ενώ από την πείνα των Γάλλων δε γλύτωσαν ούτε τα ζώα του ζωολογικού κήπου.

[2] Βλ. A. Horne, The fall of Paris: The siege and the commune 1870-71, London, Penguin books, 2007³ [1η:1965], σελ. 187

[3] Νεοσυντηριτισμός: αναβίωση της απολυταρχίας με σημαντική έμφαση στην κοινωνική σταθερότητα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ξενόγλωσσες Μονογραφίες
S. Dolgoff, Bakunin on anarchy, New York (Vintage Books), 1972
A. Horne, The fall of Paris: The siege and the commune 1870-71, London (Penguin books), 2007³ [1η:1965]
K. Marx, The Civil War in France, London (Dodo papers), 2009⁴ [1η:1871]
Ελληνικές Μονογραφίες
Π. Τσακαλογιάννης, Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: από τη Βαστίλη στον 21ο αιώνα, τόμος Ι, Αθήνα (Βιβλιοπωλείο της «ΕΣΤΙΑΣ»), 2009
Μεταφρασμένες εκδόσεις
E. J. Hobsbawm, The Age of Capital 1848-1875, London (Weidenfeld and Nelson), 1976² [1η: 1975] (ελλ. έκδοση: Η εποχή του κεφαλαίου 1848-1875, μετάφρ. Δ. Κουρτόβικ, Αθήνα (ΜΙΕΤ), 2012 [1η: 1994])

Πηγή: https://studyinghistory.gr/neoteroi-chronoi/19os-aionas/parisini-kommouna-1871/

Το καπρίτσιο, του Αλφρέντ Ντε Μυσσέ. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα αρκετά ενδιαφέρον μονόπρακτο, Το Καπρίτσιο του Αλφρέντ Ντε Μυσσέ.

Το έργο είναι μονόπρακτο, παίζεται δηλαδή σε μία πράξη ή μία σκηνή και είναι σύντομης διάρκειας.

Λίγα λόγια για το έργο και τον Μυσσέ.

Γάλλος θεατρικός συγγραφέας ποιητής και μυθιστοριογράφος ο Μυσσέ (1810-1857) υπήρξε σε όλο το έργο του υμνητής των γυναικών. Είχε ζήσει μία οδυνηρή εμπειρία μιας σχέσης τρελού έρωτα με τη Γεωργία Σάνδη, ενώ είχε συνδεθεί και με άλλες κοσμικές γυναίκες της εποχής του.Ήταν ένα πνεύμα ιδιοφυές, ερωτευμένο με την ελευθερία, αδιάφορο για σχολές και συρμούς.

Το Καπρίτσιο το έγραψε το 1847, σε μια εποχή που είχε αποφασίσει να μην ξαναγράψει θέατρο. Το έργο αναίβηκε την ίδια χρονιά στην Κομεντί Φρανσαίζ με μεγάλη επιτυχία και υπήρξε ένα από τα αριστουργήματα του. Η υπόθεση του αφορά ένα έξυπνο παιχνίδι που παίζει η φίλη ενός παντρεμένου ζευγαριού προκειμένου να τους αναζωπυρώσει τη σχέση.

Έξοχος στον χειρισμό του πνευματώδους και ειρωνικού παιχνιδιού, ο Μυσσέ ήξερε εξίσου καλά να εκφράζει τα ξεσπάσματα του πάθους ή αυτό που ήταν το εσωτερικό του δράμα: τον πειρασμό της ακολασίας και τη νοσταλγία της αθωότητας που κατοικούν "τη ματωμένη καρδιά του, τη γεμάτη φλόγα και λύπη" (Σαιντ-Μπεβ).

Ο Αλφρέντ Ντε Μυσσέ

 Adapted By (Text) [Επιμέλεια Κειμένου] – Αιμιλία Κτενά

Directed By – Κώστας Κροντηράς

Music Consultant [Μουσική Επιμέλεια] – Αργυρώ Μεταξά

Technician [Τεχνική Επιμέλεια] – Σήφης Σιγανός*

Technician [Ψηφιακή Επεξεργασία] – Γιάννης Ψυχογιός

Translated By, Adapted By (Text) [Adapted For Radio] – Λιλή Ζωγράφου

Voice Actor – Αγνή Βλάχου, Ανδρέας Φιλιππίδης, Θεόδωρος Τριανταφυλλίδης, Φλωρέττα Ζάννα

"Θέατρο της Τετάρτης" Broadcasted in 1961.

Ο Ανδρέας Φιλιππίδης

Η μεταφορά του έργου έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:

Πηγές:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD

https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=43107

https://www.discogs.com/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD-%CE%9D%CF%84%CE%B5-%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD-%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%9A%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF/release/11790224

«Τοξότες της Περσικής φρουράς», Μεσοποταμία, 5ος αι. π.Χ., τοίχος με σμαλτωμένα τούβλα

 

Πως ξεκίνησε το ραδιοφωνικό θέατρο.

Όλοι γνωρίζουμε το θέατρο με τη μορφή που έχει σήμερα. Την σκηνική παρουσίαση ενός έργου με την παρουσία κοινού. Επί πολλά χρόνια, ωστόσο, το κοινό απολάμβανε και μια διαφορετική μορφή θεάτρου. Το θέατρο στο ραδιόφωνο, που υφίσταται ακόμα και σήμερα, αν και δεν είναι πια τόσο δημοφιλές.

Το θέατρο στο ραδιόφωνο έκανε την εμφάνισή του γύρω στο 1880. Ο Γάλλος εφευρέτης Κλεμάν Αντέρ εφηύρε το θεατρόφωνο, ένα σύστημα τηλεφωνικής μετάδοσης, το οποίο έδινε τη δυνατότητα για στερεοφωνική εκπομπή των φωνών των ηθοποιών. Χάρη σε αυτό έγινε η πρώτη μετάδοση όπερας σε απόσταση άνω των 3 χλμ.

Στις ΗΠΑ, η αρχή έγινε με το A Rural Line on Education, ένα σκετς που γράφτηκε ειδικά για το ραδιόφωνο το 1921. Το 1922, στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε η εβδομαδιαία μετάδοση ολόκληρων θεατρικών έργων. Ένα γαλλικό βραβευμένο έργο με τίτλο «Marémoto», μεταφράστηκε και μεταδόθηκε σε Γερμανία και Αγγλία. Στην Γαλλία, ωστόσο, απαγορεύθηκε για αρκετά χρόνια. Ήταν μια ρεαλιστική αναπαράσταση της βύθισης ενός πλοίου. Οι ηθοποιοί έπαιζαν τον ρόλο των επιβαινόντων. Οι γαλλικές αρχές θεώρησαν ότι θα μπορούσε να το κοινό να το εκλάβει ως αληθινό γεγονός και να προκληθεί πανικος.

Το θέατρο στο ραδιόφωνο παρουσίασε μεγάλη άνθηση τις δεκαετίες ’30-΄60. Αξιοσημείωτο παραμένει το θεατρικό έργο του Orson Welles με τίτλο The War of the Worlds. Ο ηθοποιός και συγγραφέας έπεισε με το έργο του το κοινό ότι συνέβαινε μια πραγματική εξωγήινη εισβολή. Την ίδια περίοδο, οι παραγωγοί συνειδητοποίησαν ότι δεν αρκούσε να προσαρμόζουν θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Έπρεπε να γραφτούν καινούρια έργα, τα οποία θα αξιοποιούσαν στο έπακρο τις συγκεκριμένες δυνατότητες αυτού του μέσου.

Στην Αγγλία, το BBC παρουσίασε πολλά θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Αρχικά επέμενε σε πιο κλασικό περιεχόμενο. Τελικά, όμως, υιοθέτησε το παράδειγμα της Αμερικής και προχώρησε σε θεατρικές «σαπουνόπερες». Μία, μάλιστα, το The Archers, παίζεται ακόμα και σήμερα.

Το θέατρο στο ελληνικό ραδιόφωνο

Στις 21 Μαΐου 1938, έγινε η πρώτη μετάδοση της ελληνικής ραδιοφωνίας. Στη διάρκεια της Κατοχής, κάνει την εμφάνισή του και το θέατρο στο ραδιόφωνο. Η Αντιγόνη Μεταξά, γνωστή ως “Θεία Λένα”, παρουσίασε πολλές θεατρικές παραστάσεις για παιδιά στο ραδιόφωνο. Μεγάλωσε πολλές γενιές Ελλήνων, συντροφεύοντας την παιδική τους ηλικία.

Αρχικά στο ελληνικό ραδιόφωνο παρουσιάζονταν κλασικά έργα. Έργα του Σαίξπηρ, αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, έργα του Ο’Νιλ ή του Τσέχοφ, αλλά και των Εφταλιώτη, Χορν, Τσιφόρου, Ψαθά και Πολέμη. Στην πορεία, άρχισαν να γράφονται και έργα ειδικά για το ραδιόφωνο. Όλα ερμηνεύτηκαν από καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς της εποχής: Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Άννα Συνοδινού, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Αντιγόνη Βαλάκου, Μάνο Κατράκη, Κυβέλη, Μαίρη Αρώνη, κα.

Σίγουρα στο θέατρο παίζει τεράστιο ρόλο η εικόνα, η σκηνή, η παρουσία του ίδιου του ηθοποιού. Το θέατρο, ωστόσο, έκανε πιο προσιτή αυτή την τέχνη. Βοήθησε το κοινό, ειδικά παλιότερα, να έρθει σε επαφή με σπουδαία έργα. Βοήθησε τους ανθρώπους να εξασκήσουν τη φαντασία τους και να μαγευτούν από το παραμύθι. Κι ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη να ακούει όμορφες ιστορίες.

Για όποιον θέλει να πάρει μια ιδέα του τι σημαίνει θέατρο στο ραδιόφωνο, υπάρχουν πολλές σελίδες που μπορεί να επισκεφθεί. Με μια αναζήτηση «Θέατρο στο Ραδιόφωνο» στο YouTube, μπορείτε να βρείτε δεκάδες links και να ακούσετε αποσπάσματα ή και ολόκληρες ραδιοφωνικές παραστάσεις.

Πηγή https://www.maxmag.gr/theatro/pos-xekinise-to-theatro-sto-radiofono/

Βάσεις του ΔΣΕ σε όμορες χώρες

 Χάρτης ο οποίος καταδεικνύει με κάθε λεπτομέρεια την οργάνωση και τις βάσεις στήριξης που είχαν οι κομμουνιστές κατά την περίοδο 1946-1949 από τις τότε όμορες κομμουνιστικές χώρες, ενώ από τον χάρτη αυτόν γίνετε άμεσα αντιληπτό και με κάθε σαφήνεια πως ο ‘’ΔΣΕ’’ μέσω του ΚΚΕ ήταν ξενοκίνητος και με ανθελληνικούς σκοπούς .

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Χωρίς σχόλια...