Όταν ο Ωνάσης είχε την Ολυμπιακή, αγόραζε κάθε μέρα ένα κουλούρι από τον ίδιο κουλουρά. Πάει λοιπόν μια μέρα ο Ωνάσης και λέει του κουλουρά :
"Αν βρω, αν ο αριθμός των κουλουριών που έχεις είναι μονός ή ζυγός,θα μου δώσεις όλα τα κουλούρια σου. Αν όμως δεν το βρω, θα σου δώσω 5.000 δραχμές (την εποχή εκείνη με τόσα λεφτά αγόραζες διαμέρισμα).
Και απαντάει ο κουλουράς : ” Μα θα χάσω όλα τα κουλούρια μιας μέρας…”
Και απαντάει ο Ωνάσης : ” Γιαυτό θα μείνεις για πάντα κουλουράς…”
Στην φωτογραφεία βλέπουμε μπροστά τον Κεμαλ, πλάι του ο Ισμετ Ινονου και τους ακολουθούν ο Γάλλος Συνταγματάρχης Sarroux με τον απεσταλμένο της Γαλλικής Κυβερνήσεως Franklin Bouillon. Επιθεωρούν τα Τουρκικά στρατεύματα.
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Εσκη Σεχηρ μερικές μέρες πριν πέσει στα Ελληνικά στρατεύματα.
Το πρώτο τεχνικό εγχειρίδιο συντήρησης που εκδόθηκε το 1983 στην Ελληνική γλώσσα για το τεθωρακισμένο άρμα ‘’LEOPARD 1GR’’ από το ΚΕΤΘ\ΣΑΤΘ.
Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας
Από τις πρώτες Στρατιωτικές Ταυτότητες που εκδόθηκαν για τους υπηρετούντες στις ‘’Δυνάμεις Καταδρομών’’, και πιο συγκεκριμένα Στρατιωτική Ταυτότητα που εκδόθηκε την 10-10-1948 από το τότε ‘’Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών’’ (ΚΕΜΚ), και μετέπειτα ‘’ΚΕΕΔ’’, στον τότε έφεδρο Λοχία των ‘’ΛΟΚ’’ Καραντζούνη Δημήτριο του Ιωάννη (1930-2005), ο οποίος γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Ευρυτανίας. Ο εν λόγω Καταδρομέας εντάχθηκε και υπηρετούσε στην δύναμη του ‘’83 ΛΟΚ’’, και συμμετείχε ήδη από το 1947, και έως το 1949, στις επιχειρήσεις κατά των συμμοριτών στα Άγραφα, στον Γράμμο και στο Βίτσι, όπου και διακρίθηκε για το απαράμιλλο θάρρος του και την μαχητικότητα του, και για αυτό τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τα μετάλλια, ‘’Χρυσό Αριστείο Ανδρείας’’ και ‘’Εξαίρετων Πράξεων’’.
Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας
Ο πίνακας αυτός του Νταλί που απεικονίζει μία έρημο γεμάτη με ρολόγια που λιώνουν, έχει αναφερθεί για τους συμβολισμούς του σε διάφορα βιβλία ψυχολογίας, όπως αναφορικά με την αδυναμία της ανθρώπινης μνήμης. Το γεγονός ότι ο Νταλί αναφέρθηκε απευθείας σε αυτή την ανθρώπινη αδυναμία στον τίτλο του έργου του, δείχνει ότι ήθελε να συλλογιστούμε την ειρωνεία ότι τα μυαλά μας δεν είναι σαν τα μηχανήματα και ότι χαλάνε όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.
Η Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Αθήνα στην περιοχή της Κυψέλης πρωτοχρονιά του 1897 σε μια οικογένεια με δέκα παιδιά.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου, αλλά η ίδια το άλλαξε σε Βασιλειάδου όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι και την υποκριτική. Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της κατόπιν πτώσης από άλογο, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού.
Την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση έκανε το 1922 σαν μέλος της χορωδίας του Θεάτρου Ολύμπια, στο έργο Ερνάνη του Τζουζέπε Βέρντι, μάλλον συμπτωματικά οπότε και ξεκίνησε τις σπουδές της στην Γεννάδειο Σχολή το 1923 και κατόπιν εμφανίστηκε σε διάφορες όπερες. Εργάστηκε σε μεγάλα θεατρικά σχήματα της εποχής με τους Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Δημήτρη Μυράτ, ερμηνεύοντας ποικίλους ρόλους.
Στα μέσα του 1930 αποφάσισε να σταματήσει, μετά από ένα γάμο της που υπήρξε όμως ατυχής. Στη συνέχεια γνώρισε τη Σοφία Βέμπο η οποία και της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει. Ο άνθρωπος που την ανακάλυψε και της έδωσε την ευκαιρία να κάνει μεγάλη καριέρα ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος έτσι στα σαράντα δύο της χρόνια η Γεωργία Βασιλειάδου κάνει ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα και με το έμφυτο ταλέντο της κατακτάει αμέσως το κοινό. Ο Αλέκος Σακελλάριος της προσέφερε ένα ρόλο το 1939 στα Κορίτσια της παντρειάς, που έγινε η αφορμή για το ξεκίνημα μιας δεύτερης, αλλά περισσότερο γνωστής καριέρας - αυτή τη φορά ως κοσμαγάπητης κωμικού, της "ομορφότερης άσχημης" του ελληνικού κινηματογράφου, όπως χαρακτηρίστηκε. Στην εταιρεία της Φίνος Φιλμ έγιναν οι μεγάλες της επιτυχίες όπως: Η ωραία των Αθηνών, Η θεία απ΄ το Σικάγο, Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός και πολλές άλλες. Έλαβε μέρος στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.
Θάνατος
Έμενε στο Μαρούσι και είχε μια κόρη, την Φωτεινή Αποστολίδου. Τον τελευταίο καιρό, υπέφερε από βρογχικό άσθμα. Η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό. Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980[, κηδεύτηκε δύο μέρες μετά, ένα βροχερό πρωί με πολύ κρύο. Ωστόσο παραμένει ακόμα αξιαγάπητη χάρη στις ταινίες της. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Το αγαπημένο αρχαίο ελληνικό γλυπτό, γνωστό ως «Καθήμενος Πύκτης» (300-50 π.Χ.), ένα από τα πιο ρεαλιστικά όλων των αρχαίων ελληνικών γλυπτών, είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και συναισθηματικά έργα τέχνης από εκείνη την περίοδο, θυμίζοντας ότι ο πόνος και οι δυσκολίες της ανθρώπινης ζωής είναι καθολικές και πέρα από τα όρια του χρόνου. Δημιουργήθηκε σε μια εποχή που οι Έλληνες γλύπτες της Ελληνιστικής εποχής είχαν ξεπεράσει τα τυποποιημένα, τυπικά σχήματα και άρχισαν να απεικονίζουν τον άνθρωπο με πλήρη ρεαλισμό. Το αριστούργημα είναι τόσο ζωντανό που οι θεατές του περιμένουν σχεδόν να δουν τον άνθρωπο να αρχίζει να κινείται και να μιλά. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πώς ένα αρχαίο έργο τέχνης θα μπορούσε να ενσωματώσει τη ρεαλιστική απεικόνιση του απλού ανθρώπου, στοιχείο που έγινε ο μόνος κανόνας στη σύγχρονη εποχή.
Το άγαλμα ανακαλύφθηκε στην πλαγιά του Κυρινάλιου λόφου της Ρώμης το 1885, και πιθανώς στεγάζονταν στα λουτρά του Κωνσταντίνου (Θέρμες). Εμφανίζεται να είχε θαφτεί προσεκτικά κατά την αρχαιότητα, και βρισκόταν σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Θεωρείται πιθανό πως το γλυπτό φυλάχτηκε προσεχτικά έτσι ώστε να προστατευτεί από την άλωση της Ρώμης από τους Γότθους το 410. Σε σχεδόν τέλεια κατάσταση μετά από είκοσι αιώνες, το γλυπτό είναι μια άψογη απεικόνιση του πόνου και της ταλαιπωρίας των αρχαίων Ελλήνων πυγμάχων, ενώ απεικονίζει τη μεγάλη αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που έχει αγωνιστεί για δεκαετίες και παρόλα αυτά φαίνεται να κοιτάζει προς τον θεατή ζητώντας, «Πρέπει να παλέψω ξανά; Δεν έχω κάνει αρκετά;». Ο Πυγμάχος φοράει δερμάτινα περιτυλίγματα χεριών, ή ιμάντες, που οι πυγμάχοι εκείνης της εποχής φορούσαν πάντα σε αγώνες. Αυτά χρησίμευαν ως η μόνη προστασία για τους πυγμάχους, οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι αθλητές, ανταγωνίζονταν γυμνοί.
H σπασμένη, πεπλατυσμένη μύτη του αθλητή και η πλήρης εξάντληση προκαλούν ένα αίσθημα αδυναμίας, και ίσως ακόμη και απόγνωσης, στο τέλος της καριέρας του άνδρα. Ίσως ο καλλιτέχνης ήθελε να απεικονίσει την ανησυχία ενός αθλητή στο τέλος των ημερών της δόξας του, αντιμετωπίζοντας μια ενδεχόμενη λησμονιά μετά από δεκαετίες φήμης και λατρείας που απολάμβανε από το κοινό, κοιτάζοντας με φόβο ένα αβέβαιο μέλλον. Οι ουλές του στόματος και του προσώπου του Πυγμάχου ήταν αρχικά επικεκαλυμμένες με χαλκό, ενώ άλλα κομμάτια χαλκού στον ώμο, το χέρι και το μηρό του είχαν σκοπό να αναπαριστούν σταγόνες αίματος, προκαλώντας ακόμη πιο ολοκληρωμένη ρεαλιστική μορφή από αυτή που αντικρύζουμε σήμερα.
Πηγή Αέναη Ελλάς
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο μύθος του Περσέα ενσαρκώνει τον αρχέγονο μύθο του ήρωα, ο οποίος, ταγμένος από τη μοίρα-νόμο, υπηρετεί έναν ανώτερο, ιερό σκοπό, προς όφελος της ανθρωπότητας. Μάχεται, βελτιώνει και αναπτύσσει τον εαυτό του μέσα από την αποστολή του και τις δοκιμασίες που συναντάει στο δρόμο και αφού πετύχει και κατακτήσει τον Εαυτό του, τη γνώση και την αλήθεια, επιστρέφει για να διδάξει τους ανθρώπους πώς να κάνουν το ίδιο. Ο άνθρωπος είναι ένα ον διπλής φύσης, μιας κατώτερης γήινης, που τον δεσμεύει στην ύλη, και μιας ανώτερης, ουράνιας, που τον απελευθερώνει στο πνεύμα.
Ο ήρωας, ένας άνθρωπος κι αυτός, κουβαλά το ανθρώπινο στοιχείο της προσκόλλησης με τη γη, έχει, μ’ άλλα λόγια, πάθη, αδυναμίες, φόβους, ελαττώματα, πόνο και φθορά. Με την ελεύθερη, όμως, βούλησή του επιλέγει να στρέψει το βλέμμα του προς τα πάνω («άνω – θρώσκω»= άνθρωπος), ακολουθεί το δύσκολο αλλά αναβατικό μονοπάτι και αναπτύσσοντας αρετές, ανεβαίνει ακόμα ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τον άνθρωπο, πλησιέστερα στο Θεό, στην κατάσταση του ήρωα. Στην όλη πορεία του δεν εξαφανίζει τα κατώτερα ανθρώπινα στοιχεία του, απλά τα ελέγχει και τα εξουσιάζει. Εξάλλου δεν υφίσταται η έννοια του Ήρωα – νικητή, όταν δεν υπάρχει κάτι που αυτός πρέπει να νικήσει.
Tα τελευταία χρόνια της μακεδονικής δυναστείας κάνει την εμφάνισή του στον μακεδονικό χώρο ο μύθος του Περσέα. Ο ήρωας από το Άργος ανήκει στους άμεσους προγόνους του Ηρακλή. Ο Ακρίσιος, βασιλιάς του Άργους, από το γάμο του με την Ευρυδίκη, είχε αποκτήσει μια πεντάμορφη κόρη τη Δανάη, δεν είχε κάνει όμως αρσενικά παιδιά. Σαν ρώτησε το μαντείο πώς μπορούσε να αποκτήσει και γιο, πήρε χρησμό που έλεγε ότι ο ίδιος δεν θα κάνει γιο, θα κάνει όμως η κόρη του, και ότι ο γιος της κόρης του έμελλε να τον σκοτώσει. Φοβισμένος ο Ακρίσιος μήπως αληθέψει ο χρησμός, έκλεισε τη Δανάη σ’ ένα υπόγειο και πήρε όλες τις προφυλάξεις να μην την πλησιάσει κανένας άντρας. Όμως ο Δίας επόθησε τη σπάνια ομορφιά της κόρης και, για να μπορέσει να τη χαρεί, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, χύθηκε μέσα στο υπόγειο και έφτασε στην αγκαλιά της. Έτσι η Δανάη γέννησε τον Περσέα. Όταν ο Ακρίσιος κατάλαβε, από τα κλάματα του μωρού, τι είχε γίνει, ζήτησε να μάθει την αλήθεια, δεν πίστευε όμως ότι ο Δίας ήταν ο πατέρας του παιδιού. Ύστερα από αυτά ο Ακρίσιος έκλεισε μάνα και παιδί μέσα σε μια κιβωτό και την έριξε στο πέλαγος. Τα κύματα έφεραν την κιβωτό στις Κυκλάδες, στη Σέριφο, και στο ακρογιάλι της τη βρήκε στα δίχτυα του ο Δίκτης.
Ο Δίκτης, αδελφός του βασιλιά του νησιού Πολυδέκτη, φιλοξένησε στο σπίτι του τα δυο ταλαιπωρημένα πρόσωπα και τα έκανε μέλη της οικογένεια του. Ο Πολυδέκτης στη συνέχεια αγάπησε τη Δανάη και θεωρώντας τον Περσέα εμπόδιο στον έρωτά του, του αναθέτει να αποκεφαλίσει τη δαιμονική γοργόνα Μέδουσα.
Σ’ αυτή την επικίνδυνη αποστολή ο νέος είχε συμπαραστάτες τον Ερμή και την Αθηνά.
Πληροφορείται πως για να σκοτώσει την Μέδουσα θα πρέπει να προμηθευτεί: την περικεφαλαία του Άδη, ώστε αόρατος να πλησιάσει τον στόχο του, τον μαγικό σάκο που θα βάλει το τρομερό κεφάλι, τα φτερωτά σανδάλια, επειδή η Γοργώ - Μέδουσα, έμενε σε βράχο, στη μέση της θάλασσας, την αστραφτερή ασπίδα, απ' όπου θα έβλεπε το κεφάλι της Μέδουσας (γιατί όποιος έβλεπε την Μέδουσα κατάματα πέτρωνε) και τέλος το κοφτερό σπαθί ή δρεπάνι (τη χαλύβδινη άρπη), με το οποίο θα έκοβε τον σκληρό λαιμό της Γοργούς.
Η Αθηνά του δίνει την αστραφτερή ασπίδα και ο Ερμής τα φτερωτά σανδάλια. Κατά άλλη πηγή την περικεφαλαία του Κυνός ή του Άδη, τα φτερωτά σανδάλια και τον μαγικό σάκο του τα έδωσαν οι Νύμφες, στις οποίες έφτασε καθοδηγούμενος από τους θεούς - προστάτες του. Η Αθηνά οδήγησε τον Περσέα στην χώρα των Υπερβορείων (μαρτυρία προερχόμενη από τον Πίνδαρο), όπου μετά από θυσία που έκανε περέλαβε το κοφτερό σπαθί και την περικεφαλαία του Κυνός.
Ο Περσέας ακολουθώντας τις συμβουλές του Ερμή συνάντησε πρώτα τις Γραίες, που ήταν συγγενείς των Γοργόνων και οι μόνες που ήξεραν τον τόπο διαμονής τους. Οι Γραίες ήταν γριές από γεννησιμιού τους και ήταν όντα με αποκρουστική οψη, είχαν και οι τρεις μαζί ένα μάτι κι ένα δόντι, που τα χρησιμοποιούσαν πότε η μια και πότε η άλλη.
Ο Περσέας τις πλησίασε αόρατος και εκμεταλλευόμενος την στιγμή της ανταλλαγής άρπαξε το μάτι και το δόντι τους. Οι Γραίες, γνωρίζοντας το σχετικό χρησμό για την Γοργώ, μαρτυρούν στον ήρωα τον τόπο παραμονής της Μέδουσας.
Η Μέδουσα, ένα από τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας, ήταν θνητή κόρη του Φόρκυος και της Κητούς, που μαζί με τις δύο αθάνατες αδελφές της Σθεννώ και Ευρυάλη κατοικούσαν πέρα από τον Ωκεανό, στις εσχατιές της Δύσης. Με κεφάλι γεμάτο φολίδες φιδιού, τεράστια δόντια, χάλκινα χέρια και χρυσά φτερά η Μέδουσα απολίθωνε όποιον τολμούσε να την κοιτάξει.
Όταν ο ήρωας πλησίασε την Μέδουσα, αόρατος και κοιτώντας το καθρέφτισμα της ασπίδας του, με την βοήθεια της Αθηνάς έκοψε το κεφάλι της και το έβαλε στο σακίδιο. Από το κόψιμο γεννήθηκε ο γίγαντας Χρυσάωρ, με το χρυσό σπαθί, και από το αίμα που έπεσε στον Ωκεανό, ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο. Για να αποφύγει την καταδίωξη των αδελφών της Μέδουσας, πέταξε γοργά με τα φτερωτά σανδάλιά του ή καβαλίκεψε τον Πήγασο και έφυγε από τον τόπο.
Στον δρόμο της επιστροφής, περνά από την από την Αιθιοπία. Εκεί, σ΄ έναν βράχο βλέπει μια γυναικεία φιγούρα αλυσσοδεμένη. Πλησιάζει και θαμπωμένος από την ομορφιά της σταματά να μάθει τι συμβαίνει. Μαθαίνει πως η κόρη ονομάζεται Ανδρομέδα. Κόρη του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπης η Κασσιόπειας, είχε προκαλέσει την οργή του Ποσειδώνα, επειδή περηφανεύτηκε πως είναι πιο όμορφη από τις Νηρηίδες. Ο Ποσειδώνας έστειλε, ως τιμωρία, έναν Δράκοντα και για εξιλέωση απαίτησε την θυσία της Ανδρομέδας. Ο Περσέας, ερωτευμένος με την κόρη του Κηφέα, αποφασίσει να σκοτώσει τον Δράκοντα και να πάρει μαζί του την Ανδρομέδα. Πράγματι, ο ήρωας τερματίζει την ζωή του θαλάσσιου τέρατος και, με την συγκατάθεση των γονέων, παίρνει την Ανδρομέδα μαζί του στη Σέριφο.
Κατά την απουσία του Περσέα, ο Πολυδέκτης προσπάθησε με τη βία να κάνει την Δανάη γυναίκα του. Η άκαμπτη στάση της τον εξόργισε και την πήγε με τη βία στον ναό της Αθηνάς για να την θυσιάσει. Την στιγμή εκείνη καταφτάνει ο Περσέας, με την Ανδρομέδα στην αγκαλιά του. Ο Πολυδέκτης, μην αποδεχόμενος την επιτέλεση του άθλου, προκαλεί τον ήρωα να του δείξει το κεφάλι. Ο ήρωας προειδοποιεί τους δικούς του να μην κοιτάξουν και βγάζει από τον σάκο το κεφάλι της Μέδουσας. Όσοι το κοίταξαν, ανάμεσά του και ο Πολυδέκτης, πέτρωσαν μονομιάς. Έτσι επιβεβαιώθηκε η δύναμη του κεφαλιού, ακόμη και νεκρό, και γέμισε η Σέριφος από πέτρες που έμοιαζαν με ανθρώπους.(γιαύτο και στα αρχαιά ελληνικά "Σέριφος" σημαίνει και "συντρίμμια πέτρας")
Μετά από αυτό ο Περσέας αφιέρωσε το κεφάλι στην Αθηνά, η οποία το πήρε και το κάρφωσε μπροστά στην ασπίδα της. Ο Δίκτης ανέλαβε την ηγεσία του νησιού και ο Περσέας, με τις δυο γυναίκες, ετοιμάστηκε για την επιστροφή στο Άργος. Τώρα πια ο Περσέας μαζί με τη μητέρα του τη Δανάη και τη γυναίκα του την Ανδρομέδα, αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του το Άργος και να γνωρίσει τον παππού του τον Ακρίσιο. Ο Ακρίσιος μόλις έμαθε ότι η κόρη και ο εγγονός του επιστρέφουν θυμήθηκε τον παλιό χρησμό. Για να σωθεί πήγε στη Λάρισα. Εκεί ο βασιλιάς Τευταμίδης είχε οργανώσει νεκρικούς αγώνες προς τιμήν του πατέρα του. Ανάμεσα στους νέους που πήραν μέρος στους αγώνες ήταν και ο Περσέας. Όταν έφτασε η σειρά του Περσέα να ρίξει το δίσκο, τον πέταξε με τόση δύναμη που έφυγε από το στάδιο και έσκασε στην εξέδρα των επισήμων. Εκεί χτύπησε έναν από τους θεατές που σκοτώθηκε από το ισχυρό χτύπημα. Ο χρησμός είχε βγει. Ο θεατής ήταν ο Ακρίσιος. Γιατί το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»...
Ο Περσέας λυπήθηκε πολύ όταν έμαθε ποιον είχε σκοτώσει και εγκατέλειψε την ιδέα να επιστρέψει στο Άργος. Ο μύθος λέει ότι συμφώνησε με τον Μεγαπένθη τον ξάδερφό του βασιλιά της Τίρυνθας και άλλαξαν βασίλεια. Έτσι ο Περσέας έγινε βασιλιά της Τίρυνθας. Εκεί δημιούργησε την περίφημη, για τα "Κυκλώπεια Τείχη" της, πόλη Μυκήνες. Ονομάστηκε έτσι από την άκρη της σπαθοθήκης, που ονομαζόταν "μύκης".
Ο Περσέας απόκτησε, με την Ανδρομέδα, εφτά παιδιά : τον Πέρση, τον Αλκαίο, το Σθένελο, τον Έλειο, το Μήστορα, τον Ηλεκτρύωνα και μια κόρη, τη Γοργοφόνη.
Από τους απογόνους του Περσέα, ο πιο φημισμένος κι ο πιο μεγάλος απ' όλους τους Έλληνες ήρωες ήταν ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και της Αλκμήνης. Όταν ο Περσέας πέθανε, οι θεοί δεν τον έστειλαν στον Άδη, αλλά στα άστρα. Μαζί του καταστέρισαν την Ανδρομέδα και τους γονείς της Κηφέα και Κασσιόπη. Έτσι δημιουργήθηκαν οι αστερισμοί του Περσέα, της Ανδρομέδας, της Κασσιόπης του Κηφέα, του Πηγάσου και του Δράκοντα, και αποτυπώνοντας την ιστορία τους στον ουράνιο θόλο.
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας η Διαδρομή απόψε θα σας μεταφέρει στο σαλόνι της Μις Μαρπλ και θα σας παρουσιάσει το έργο της Αγκάθα Κρίστι ¨Κίνητρο και ευκαιρία¨.
Η υπόθεση:
Ένας παλιός πελάτης του κυρίου Πέθερικ με σημαντική περιουσία, ο Σάιμον Κλόουντ, του οποίου ο γιός έχει χαθεί στον πόλεμο ζει μεγαλώνοντας τη μικρή του εγγονή (κόρη του αδικοχαμένου γιου του). Ο γέρος υπεραγαπά τη μικρή και δε της χαλά χατίρι. Ξαφνικά η εγγονή του πεθαίνει και ο Κλόουντ μένει με τα τρία ανίψια του, στα οποία γράφει την περιουσία του.
Ο γερο-Κλόουντ όμως μπλέκει με μία απατεώνισσα μέντιουμ που τον κοροϊδεύει πείθοντας τον ότι τον φέρνει σε επαφή με την εγγονή του!
Ο Σάιμον αρρωσταίνει και ετοιμοθάνατος αποφασίζει να αφήσει κύριο κληρονόμο του τη Μέντιουμ, δύο μήνες μετά ο γέρος πεθαίνει και η διαθήκη που είχε κλειστεί σε ένα φάκελο, έχει αντικατασταθεί με ένα λευκό χαρτί...
Τι συνέβη;
Μία ακόμη ενδιαφέρουσα υπόθεση...
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νεόφυτος Νεοφύτου, Λίνα Ζένιου Παππά, Κώστας Δημητρίου, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Θεόδουλος Μωρέας, Μάχη Σειράκου Καζαμία.
Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:
₪₪ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ ₪₪ MAGNA GRÆCIA ₪₪
Poseidonia: una città ornamentale della Magna Grecia. Situata nella provincia di Salerno, vicino a Napoli, la città è di oltre 1.000 acri. Chiunque visiti oggi il sito archeologico vedrà i tre imponenti templi arcaici che si fermano, mentre c'è anche un museo che ospita molti reperti noti e importanti nella zona.
Ποσειδωνία: Μια πόλη στολίδι της Μεγάλης Ελλάδος. Η εν λόγω πόλη βρίσκεται στην επαρχία του Σαλέρνο, κοντά στη Νάπολη και είχε έκταση πάνω από 1.000 στρέμματα. Όποιος επισκεφθεί σήμερα τον αρχαιολογικό χώρο θα δει τους τρεις επιβλητικούς αρχαϊκούς ναούς οι οποίοι στέκουν αγέρωχοι ακόμη ενώ υπάρχει και ένα μουσείο το οποίο φιλοξενεί πάρα πολλά γνωστά και σημαντικά ευρήματα της περιοχής.
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...
