Και αυτός το βιολί 🎻 του...

 

Το μυθιστόρημα ενός άπορου νέου, του Οκτάβιου Φιγιέ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι και φίλες απόψε θα σας παρουσιάσω ένα έργο ενός από τους διασημότερους Γάλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα: Το μυθιστόρημα ενός άπορου νέου, του Οκτάβιου Φιγιέ. 

Υπόθεση: 

Στο Παρίσι, στη σοφίτα ενός αριστοκρατικού μεγάρου που ανήκε άλλοτε στην οικογένεια του μαρκησίου Ντε Σανσέ μένει τώρα ο γιος του ο Μαξίμ. Ο πατέρας του Μαξίμ πεθαίνοντας άφησε μόνο χρέη. Ο απόγονος των Ντε Σανσέ έμεινε κυριολεκτικά στο δρόμο. Τώρα η μόνη του σκέψη είναι να δουλέψει για να ζήσει την αδερφούλα του Ο κύριος Λοβεπέν, ένας συμβολαιογράφος αρκετά περασμένος στα χρόνια επισκέπτεται τον Μαξίμ και του προτείνει μια θέση σαν επιστάτης στο υποστατικό των Λαρόκ στη Βρεττάνη ...

Περαιτέρω στοιχεία για το έργο:

Πρόκειται καταρχήν για μία ωραία ιστορία, ένα ευχάριστο θεατρικό έργο. Αρκετά νέος ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, με νεανική φωνή, κάνει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Ο Φιγιέ, που έγραφε με το ψευδώνυμο Desire Hazard, με ευφυία άλλοτε επινοεί ως παρατηρητής και άλλοτε διεισδύει βαθιά στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Οι ήρωες του όμως ενίοτε στερούνται πρωτοτυπίας. Ήταν ένα δράμα που διδάχθηκε με επιτυχία στη στη θεατρική σκηνή, και μέσα από αυτό φαίνονται όλες οι αρετές και τα ελαττώματα του. 

Τα έργα του ο Οκτάβιος Φιγιέ τα έγραφε μόνος του και με έμπνευση δική του. Τέλος από το 1867, με αφορμή ένα έργο του που είχε εκδοθεί λίγο πριν και μετά οι κριτές τον ενέταξαν στο ρεύμα του Ρεαλισμού.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ

Για το ραδιόφωνο:

μετάφραση και διασκευή Δημήτρη Κωνσταντινίδη,

μουσική επιμέλεια Τώνιας Καράλη

σκηνοθεσία Νίκου Γκάτσου.

Παίζουν οι ηθοποιοί: 

Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μαργαρίτα Λαμπρινού, Δημήτρης

Μυράτ, Κώστας Σαντοριναίος, Δέσπω Διαμαντίδου.

Η Δέσπω Διαμαντίδου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ραδιοφωνικό Θέατρο:

Πηγές: 

Παρισινή Μυθιστορία, (Αττικόν Μουσσείον)

radio-theatre.blogspot.com/2013/04/blog-post_20.html

Άποψη..

 

Σουρεαλ..

 

Η Ελληνική προσέγγιση στο ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων.

Η ελληνική προσέγγιση στο ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων θα μπορούσε να περιγράφει ως προσπάθεια αντίκρουσης των τουρκικών και βουλγαρικών θέσεων, οι οποίες ήταν ενταγμένες στο πλαίσιο των εδαφικών διεκδικήσεων και της διαπάλης του 19ου και των αρχών του 20ου αι. Η ελληνική άποψη έδωσε έμφαση στην αναζήτηση των σχέσεων των Πομάκων με τα αρχαιοθρακικά φύλα και μέσω της ιστορικής τους συνέχειας στη σχέση τους με το Βυζάντιο.

Όλοι οι Έλληνες συγγραφείς αλλά και κάποιοι από τους ξένους, που μελέτησαν το ζήτημα, ενσυνείδητα, θεωρούν τους Πομάκους, απόγονους των παλαιών Θρακών.

 

Κατά τον Στράβωνα(1ος αι. π.Χ), στη Ροδόπη κατοικούσαν τα εξής ελληνοθρακικά φύλα: οι Βήσσοι στη Βόρεια Ροδόπη ως τον Αίμο, οι Δίοι στην Ανατολική και τέλος οι Αγριάνες στη Δυτική. Αλλά και πριν από τον Στράβωνα, υπάρχουν αρχαιότερες μαρτυρίες του Θουκυδίδη (5ος αι.) και του Θεόπομπου (4ος αι.), που μιλούν για το θρακικό φύλο των Αγριανών ή Αγραίωνή Αγριέων και τους τοποθετούν στον ίδιο σχεδόν χώρο, όπου βρίσκουμε σήμερα τους Πομάκους.

Όμως, ποια η σχέση αυτού του αρχαίου ελληνοθρακικού φύλου με τους σημερινούς Πομάκους;

Καταρχήν είναι διατηρημένη μέχρι σήμερα παράδοση ανάμεσα στους Πομάκους που κατοικούν στον ελληνικό χώρο, ότι είναι απόγονοι των Αγριανών (δηλαδή, αυτόχθονος πληθυσμός.)

Την άποψη αυτή ενισχύει η μαρτυρία του Βυζαντινού ιστορικού Γεωργίου Ακροπολίτη (1217-1282), ότι η περιοχή της Ροδόπης ονομαζόταν Αχριδός, καθώς και η στενή σχέση των παλαιών στοιχείων με τα σημερινά δεδομένα, που επικαλείται μεγάλος αριθμός Ελλήνων ερευνητών που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων(Χιδίρογλου Π., Μαγκριώτης I.,Μυλωνάς Π., κ.α). Στην παλιά Ξάνθη υπάρχει συνοικία που ονομάζεται

«Αχριάν μαχαλέση» (γειτονιά των Αχριάνων). Στην περιοχή του Έβρου, χωριό της περιοχής ονομάζεται Αγριανή, ενώ πλησίον συνοικισμός λέγεται «Αχριάν πουναρή»(πηγή των Αχριανών).

Ωστόσο, αυτό που προβάλλεται ως ισχυρό επιχείρημα από ελληνικής πλευράς για την ελληνική καταγωγή των Πομάκων, είναι η πλήρη αντίθεση των χαρακτηριστικών Πομάκων και Τούρκων, που προβάλλει ως συμπέρασμα από την αντιπαραβολή των ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών των Πομάκων και των τουρκικών φύλων στη Μ.Ασία και στη Θράκη.

Ενισχυτικό για την ανθρωπολογική συγγένεια μεταξύ Ελλήνων και Πομάκων, είναι το πόρισμα της αιματολογικής έρευνας της Β' Παθολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης στους Πομάκους το 1969. Την έρευνα πραγματοποίησε μια ομάδα γιατρών (Παναγιωτόπουλος Σ., Τσάπας Γ., Παπάζογλου Π., Ξηροτύρης Ν., Μυλωνάς Π., Χαρισιάδου Ε., Παναγιωτόπουλος Ε.) και το πόρισμα τους αναφέρει περιληπτικά: «Προέβημεν εις τον ανοσολογικόν καθορισμόν των φαινοτύπων των απτοσφαιρινών, επί 508 Πομάκων κατοίκων Θράκης. Εκ της ερεύνης ουδεμία διαφορά προέκυψεν μεταξύ των Πομάκων και του λοιπού Ελληνικού πληθυσμού, τόσο ως προς τη συμμετοχή των γόνων, όσον και ως προς τη συχνότητα των τριών ατμοσφαιρινικών φαινοτύπων».

Τα παραπάνω στοιχεία ενισχύονται και σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνονται κι από τα πορίσματα της διδακτορικής διατριβής του Ν.Ι Ξηροτύρη, Ιατρού, εγκεκριμένη από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που περιλαμβάνει παρατηρήσεις που προέκυψαν από την έρευνα της κατανομής των συχνοτήτων των ομάδων του αίματος στους Πομάκους και από τη διερεύνηση ενδεχόμενης φυλετικής σχέσεως με τους γειτονικούς πληθυσμούς με αιματοληψίες από 1.030 κατοίκους πομακικών χωριών (από το 1/20 του συνόλου του πληθυσμού).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής συνδυασμένα και με διάφορα άλλα λαογραφικά και αρχαιολογικά ευρήματα πρόσφεραν τα εξής νέα δεδομένα:

1. Οι Πομάκοι αποτελούν φυλετικά ενιαίο, απομονωμένο πληθυσμό που υπέστη ελαφρότατη επίδραση από φυλές μογγολικής προελεύσεως.

2. Υπάρχει αιματολογική συγγένεια των Πομάκων με τους Έλληνες που φτάνει σε ποσοστό 50-70°/ο για τον πληθυσμό των χωριών Σάτραι και Εχίνος.

3. Οι Πομάκοι ως πληθυσμός απομονώθηκαν επί μακρό χρονικό διάστημα, υπέστησαν ορισμένες μικρομεταβολές στην κατανομή των συχνοτήτων των ομάδων αίματος, και διατήρησαν σχεδόν αναλλοίωτες τις αρχικές τους συχνότητες κατανομής των διαφόρων συστημάτων των ομάδων αίματος, ενώ η άποψη ότι είναι απόγονοι Κιργισιών αποίκων δεν είναι σωστή με βάση τη στατιστική σύγκριση των αποτελεσμάτων Πομάκων-Κιργισίων.

4. Οι κάτοικοι της νοτίου Βουλγαρίας διαφέρουν από εκείνους της βορείου, που θεωρούνται απόγονοι αρχαίων θρακοελληνικών φύλων και δεν υπέστησαν αξιόλογες φυλετικές μεταλλαγές.

5. /Από τη σύγκριση των κατανομών των συχνοτήτων των ομάδων αίματος με τις αντίστοιχες που βρέθηκαν στους Βούλγαρους, Τούρκους, Σέρβους και Αλβανούς, πληθυσμούς του βαλκανικού χώρου που συμμετείχαν σε ορισμένες ιστορικές στιγμές με τους Πομάκους, προκύπτει ότι δεν υπάρχει πρακτικά οποιαδήποτε πιθανότητα συγγένειας με αυτούς και δεν έλαβε καμία άξια λόγου επιμειξία.

 

 Τέλος, οι ελληνικές προσεγγίσεις για την καταγωγή των Πομάκων, όπως παρουσιάζονται μέσα από τη λιγοστή βιβλιογραφία, προβάλλουν ως επιχείρημα την ύπαρξη χριστιανικών στοιχείων σε εκδηλώσεις της καθημερινής τους ζωής και την παρουσία ελληνικών λέξεων στο λεξιλόγιο τους (ειδικότερα στη γλώσσα των Πομάκων και στη σχέση της με την Ελληνική αναφέρεται αναλυτικά το κεφάλαιο).

 

Πράγματι, εκδηλώσεις όπως το σταύρωμα της ζύμης από τις νοικοκυρές αμέσως μετά το ζύμωμα, το σταύρωμα των παιδιών στις κούνιες, το έθιμο της βασιλόπιτας την πρωτοχρονιά, ονομασίες συνοικισμών, όπως «τεοτόκα (=Θεοτόκος) στο πομακικό χωριό Ώραίον, είναι στοιχεία που οι Έλληνες ερευνητές στην προσπάθεια να εξηγήσουν την ύπαρξη τους στους Πομάκους, τα θεωρούν κατάλοιπα του ελληνορθόδοξου παρελθόντος τους.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική άποψη συνοψίζεται ως εξής: Οι Πομάκοι είναι απόγονοι των αρχαίων Θρακών, δηλαδή γηγενής πληθυσμός της περιοχής, που λόγω των ιστορικών συνθηκών εξισλαμίσθηκαν από τους Τούρκους πριν περίπου τρεισήμισι αιώνες και μιλούν μία μεικτήδιάλεκτο όπου επικρατεί το σλαβοβουλγάρικο ιδίωμα και κάνει αισθητή την παρουσία του τόσο το τούρκικο, όσο και το ελληνικό στοιχείο.

Πηγή: Οι Πομάκοι Μια κοινωνιογλωσσολογική προσέγγιση (έρευνα στο χωριό Μύκη)

Ταραμπατζή Κατερίνα, 2002

Ματωμένη Αποκριά, του Ανδρέα Μιχαηλίδη. Ραδιοφωνικό θέατρο

  Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς Κλέφτες και Αστυνόμοι του 902 Αριστερά, την Ματωμένη Αποκριά.

                                              

 Ο γέρο Μανούσος είναι άστεγος και μεθύστακας. Η Παρασκευή και 13 ήταν πάντα μια συνηθισμένη μέρα γι' αυτόν. Μια κοπέλα, η Άννα Μέη, τον είπε κάποια μέρα Μποέμ και του ζήτησε να περάσει κάποια λεπτά μαζί του. Το επόμενο πρωί της Παρασκευής και 13 βρίσκεται δολοφονημένη με μαχαίρι.

Ο υποδιοικητής του τμήματος ανθρωποκτονιών Βαρδίτσης, τηλεφωνεί στον Προμηθέα Ερμητικό να ασχοληθεί με την υπόθεση. Ο Προμηθέας είναι ένας ιδιαίτερος αλλά αποτελεσματικός τύπος. 

Τα Εξάρχεια εκείνη την εποχή ελέγχονται από τους πολίτες που έχουν κάνει τμήματα πολιτικής προστασίας, από εθελοντές. Ο Μανούσος είναι αυτός που έχει τηλεφωνήσει στο Βαρδίτση και αυτόν βρίσκει πρώτο ο Προμηθέας. Αφού ερευνά το πτώμα που βρίσκεται στην πλατεία, βρίσκει ένα νεαρό εθελοντή που του αναθέτει να ψάξει σε ποιο κλαμπ έγινε μασκέ πάρτι με μεσαιωνική θεματολογία.

Αφού ο μικρός εντοπίζει το κλαμπ, ο Προμηθέας μπαίνει μέσα και αρχίζει την έρευνα...

Εξαιρετική η αφήγηση του Πουλικάκου, ωραίες μουσικές νότες και φόντο η ασχήμια των Εξαρχείων. Όλα αυτά συνθέτουν ένα ενδιαφέρον αστυνομικό έργο. 

                                           

                                                  Η μεταφορά έγινε από το ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ:

Οι Βυζαντινοι αφανίζουν τους Ρως 11 Ιουνίου 941 μ.Χ

Όταν οι γαλέρες εξοπλίστηκαν σύμφωνα με τις οδηγίες του (Ρωμανου Α),συνέλεξε τους πιο επιδέξιους ναυτικούς και τους διέταξε να πολεμήσουν τον βασιλιά Ιγκόρ. 

Έτσι ξεκίνησαν,και όταν  ο βασιλιάς Ιγκόρ τους είδε στην ανοιχτή θάλασσα, διέταξε τους άντρες του να τους συλλάβουν ζωντανούς και να μην τους σκοτώσουν. Αλλά ο φιλεύσπλαχνος και συμπαθής Κύριος δεν θέλησε μόνο να προστατεύσει τους λάτρεις του που προσεύχονταν σ’Αυτόν και ικέτευαν για την βοήθειά Του, αλλά και να τους δώσει την τιμή της νίκης. Γι’αυτό σταμάτησε τους ανέμους και ηρέμησε τα κύματα. διαφορετικά οι Ρωμαίοι  θα δυσκολεύονταν πολύ να εκτοξεύσουν το πυρ τους. 

Οι Ρωμαιοι καθώς ήταν περικυκλωμένοι από τον εχθρό, άρχισαν να ρίχνουν τουγρό πυρ παντού,και οι Ρώς, βλέποντας τις φλόγες, έπεφταν στην θάλασσα βιαστικά από τα πλοία τους, προτιμώντας να πνιγούν στο νερό αντί να καούν ζωντανοί στη φωτιά. Κάποιοι βυθίστηκαν κάτω από το βάρος των πανοπλιών και των κρανών τους και ποτέ κανείς δεν τους ξαναείδε .Κάποιοι  έπιασαν φωτιά καθώς κολυμπούσαν ανάμεσα στα αποκαΐδια. κανείς δεν μπόρεσε εκείνη την ημέρα να ξεφύγει, εκτός από εκείνους που κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή. Τα πλοία τωνΡως λόγω του μικρού μεγέθους μπορούσαν να κινηθούν σε πολύ ρηχά νερά, εκεί όπου οι Ρωμαϊκές  γαλέρες λόγω του μεγαλύτερου βυθίσματός τους δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν.

Όταν επέστρεψαν για άλλη μια φορά στην γενέθλια γη, όπου διηγήθηκαν στους συγγενείς τους την πορεία των γεγονότων και περιέγραφαν την φωτιά που εκτοξευόταν από ταπλοία, έλεγαν πως οι Ρωμαίοι  είχαν στην κατοχή τους τον κεραυνό που έπεφτε από τον ουρανό και τους κατέκαιε, εκτοξεύοντάς τον προς στο μέρος τους, έτσι ώστε οι Ρως δεν θα μπορούσαν να τους κατακτήσουν..!

Συνεχιστές του Θεοφανη (πηγή)

Γυναικείο ειδώλιο τερακότα

 Γυναικείο ειδώλιο τερακότα που διατηρεί τα φωτεινά του χρώματα και τα χρυσά κοσμήματα. - από την Κυδωνία (νυν Χανιά). - Πρώιμη Ελληνιστική περίοδος (π.Χ. αιώνα) - Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, Κρήτη

Η πόλη των Φιλίππων.

Το 360 π.Χ. ιδρύεται μια πόλη, ως αποικία των Θασίων με το όνομα Κρηνίδες. Η θέση ήταν εξαιρετικά στρατηγική, σε περιοχή #πλούσια σε γεωργικά αγαθά, ναυπηγήσιμη ξυλεία και πολύτιμα μέταλλα. Το 356 π.Χ. ο Φίλιππος Β' καταλαμβάνει την πόλη, ολοκληρώνει την οχύρωσή της και την μετονομάζει σε Φιλίππους. Στην εποχή αυτή ανάγεται η πρώτη φάση του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Από τα ανασκαφικά δεδομένα προκύπτει ότι στις αρχές του 5ου αι. μ.Χ. το θέατρο παύει να λειτουργεί ως χώρος παραστάσεων. Στη φάση των πρώιμων βυζαντινών χρόνων, η στοά της σκηνής του θεάτρου και ο ευρύτερος χώρος του θεάτρου μετατρέπεται σε εργαστήρια. Με την καταστροφή του κτηρίου της σκηνής από πυρκαγιά, η οποία πιθανόν σχετίζεται με τον μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε την πόλη των Φιλίππων, στα τέλη του 6ου αι. μ.Χ., αρχίζει η συστηματική λιθολόγηση του θεάτρου. #διάζωμα #συνέργειες #πολιτισμός#κοινό_αγαθό.

The city was founded in 360 BC as a colony of Thassos named Krenides, in a strategic location in an area #rich in agricultural goods, timber for ship-building and precious metals. In 356 BC Philip II conquered the city, completed its fortifications and renamed it Philippi. The first phase of the ancient theatre dates to this period. According to the excavation data, the theatre ceased to function as a performance area in the early 5th c. AD. In Early Byzantine times, the stoa of the stage and the wider area of the theatre were converted into workshops. Following the destruction of the stage building by fire, probably connected to the great earthquake which destroyed the city of Philippi in the early 7th c. AD, the theatre began to be systematically robbed of stone. #diazoma #synergies #culture #greece 

.

Info: https://www.diazoma.gr/en/theaters/theatre-of-philippi/

. 

Photo credits: @yourworldfromabove / Instagram

Φωτογραφίες ανδρών των Μ.Α.Υ.

 Δύο φωτογραφίες με διαφορά μερικών δευτερολέπτων, που εμφανίζουν την συγκέντρωση αντρών των ‘’Μ.Α.Υ.’’ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), έξω από την πόλη της Κόνιτσας Χριστούγεννα του 1947, έτοιμοι να ενισχύσουν τις ήδη Μονάδες του Ελληνικού Στρατού που μάχονταν κατά των επιτιθεμένων ξενοκίνητων κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’.

Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας