Κιλίκιαι Πύλαι

 Έχουμε αναφερθεί στην οροσειρά του Ταύρου και του Αντίταυρου που αποτελούσε το φυσικό όριο της Αυτοκρατορίας για πάνω από 200 χρόνια. Εκεί έγιναν λυσώδεις μάχες μεταξύ των Ακριτών και των επιδρομέων Σαρακηνών. Αρχικά το ταχύ σαν τον άνεμο ελαφρύ ιππικό των Μουσουλμάνων ήταν ανίκητο· αλλά σιγά-σιγά οι Ακρίτες προσαρμόστηκαν και ανέπτυξαν διαφορετικές τακτικές από τις βαρειές, ρωμαϊκές λεγεώνες. Κρύβονταν σε διάφορά σημεία, ξαφνικά περικυκλώνοντας τους έκπληκτους εισβολείς. Και αν αυτό αποτύγχανε, άλλοι Ακρίτες παραφυλούσαν στα ορεινά περάσματα και τις κλεισούρες όπου οι Σαρακηνοί θα κατέφευγαν αφού είχαν αποκρουστεί. Οι ελαφρές τους περιβολές εφόσον είχαν περικυκλωθεί δεν ήταν τίποτα μπροστά στο βυζαντινό κλιβάνιον και την σπάθη.

Παραταύτα, μέχρι οι Δυνατές οικογένειες να επικρατήσουν στην οροσειρά ήταν κρανίου τόπος και No man’s land. Έχει γραφτεί πως εκεί:

«σύν δυό δέν περπατοῦν, σύν τρεῖς δέν κουβεντιάζουν, παρά πενῆντα κι ἑκατό καί πάλι φόβον ἔχουν»

Ποιός περπάτησε εκεί μόνος; Ο Διγενής!

«ἐγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι ἀρματωμένος, μέ τετραπίθαμο σπαθί, μέ τρεῖς ὀργιές κοντάρι. Βουνά καί κάμπους ἔδειρα, βουνά καί καταράχια, νυχτιές χωρίς ἀστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι. Καί τόσα χρόνια πούζησα δῶ στόν ἀπάνω κόσμο, κανέναν δέν φοβήθηκα ἀπ' τούς ἀντρειωμένους.»

Το πέρασμα στο φαράγγι Cimbar, οροσειρά Αντίταυρου

(Από την Σελίδα Ελληνική Ιστορία )

Ο Διόνυσος με το αυγό

 ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΜΕ ΑΥΓΟ

Πήλινη προτομή Διονύσου με κάνθαρο και αυγό, σύμβολο ευγονίας και αναγέννησης.

380-360 π.Χ.

Αθήνα, Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου

DIONYSOS HOLDING AN EGG

Terracotta figurine of God Dionysos holding a cup (kantharos) and an egg, believed to be a symbol of fertility and rebirth.

380-360 B.C.

Athens, Paul & Alexandra Canellopoulos Museum

Σύβοτα Θεσπρωτίας

 

Αναμνηστική φωτογραφία με μέλη της χωροφυλακής και των Καταδρομών σε κοινή περιπολία στα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα.

 Αναμνηστική φωτογραφία τέλη της δεκαετίας του 1950 που διακρίνονται οπλίτες της ΄΄Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής΄΄ μαζί με οπλίτες των ΄΄Δυνάμεων Καταδρομών΄΄ της Ε΄ΜΚ σε μία στιγμή ανάπαυλας, όταν κατά την συγκεκριμένη περίοδο από κοινού διενεργούσαν περιπολίες στα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα για την προστασία των παραμεθορίων περιοχών.

Πηγή ιστορικός συλλέκτης Βέροιας 

Η πολιορκία που έφερε τον Μαύρο Θάνατο στην Ευρώπη 💀

 Η πόλη Κάφα ιδρύθηκε ως εμπορικός σταθμός των Γενουατών τον 13ο αιώνα στη θέση της αρχαίας ελληνικής Θεοδοσίας και σύντομα εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Εκείνη την εποχή κυρίαρχη δύναμη στην Κριμαία ήταν οι Μογγόλοι της Χρυσής Ορδής. Οι προστριβές μεταξύ των δύο δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή δεν άργησαν να εξελιχθούν σε κανονικό πόλεμο και οι Μογγόλοι πολιόρκησαν την Κάφα το 1343 αλλά απέτυχαν να την καταλάβουν.

⚔️ Το 1345 οι Μογγόλοι ξαναγύρισαν αποφασισμένοι να πετύχουν. Αρχικά, τα πράγματα δεν ήταν καλά για αυτούς. Η άμυνα των Γενουατών ήταν σθεναρή και σαν να μην έφθανε αυτό, οι επιτιθέμενοι χτυπήθηκαν από μια σοβαρή αρρώστια, που μάστιζε την Κεντρική Ασία από το 1331, τη βουβωνική πανώλη. Η πανώλη προκαλούνταν από το βακτήριο Yersinia pestis, το οποίο μεταφερόταν από τους ψύλλους των τρωκτικών, μέσω των οποίων έφθασε και στην Κριμαία. Η εξάπλωση της πανδημίας αποδιοργάνωσε τον μογγολικό στρατό και διέλυσε το ηθικό του. Ωστόσο, δεν σκόπευαν να αφήσουν την Κάφα ήσυχη τόσο εύκολα. 

⚠️ Οι Μογγόλοι αποφάσισαν να μοιραστούν την κακοτυχία τους με τους Χριστιανούς αμυνόμενους. Τοποθέτησαν πτώματα των συμπολεμιστών τους στους καταπέλτες και τα εκσφενδόνισαν πάνω από τα τείχη της Κάφα. Οι υπερασπιστές της πόλης έβλεπαν με φρίκη να πέφτουν πτώματα σε αποσύνθεση από ψηλά και να διασπείρουν μια άθλια μυρωδιά στους δρόμους της πόλης. Προσπάθησαν να τα ξεφορτωθούν γρήγορα πετώντας τα στη θάλασσα αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Ο Μαύρος Θάνατος ήταν εντός των τειχών. 

💢 Σύντομα, οι Γενουάτες άρχισαν να αρρωσταίνουν και να έχουν τις πρώτες απώλειες. Ωστόσο, κατάφεραν να κρατήσουν την πόλη μέχρι το 1347, όταν έκαναν συμφωνία με τους Μογγόλους και τους παρέδωσαν την πόλη με αντάλλαγμα να φύγουν ανενόχλητοι. Όσοι επέζησαν, έφυγαν και πήραν την αρρώστια μαζί τους. Μάλιστα, η πρώτη τους στάση ήταν η Κωνσταντινούπολη, όπου σύντομα καταγράφηκαν τα πρώτα περιστατικά. Εν τέλει έφθασαν στην Ιταλία, μη γνωρίζοντας ότι μαζί τους κουβαλούσαν την ασθένεια που έμελλε να ρημάξει την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια.

⏩ Η μογγολική επίθεση στην Κάφα θεωρείται το πρώτο περιστατικό βιολογικού πολέμου στην ιστορία. Η μεταφορά του Μαύρου Θανάτου στην Ιταλία -το κέντρο του εμπορικού κόσμου τότε- είχε ως αποτέλεσμα την ραγδαία εξάπλωση της αρρώστιας σε κάθε γωνιά της Ευρώπης μέσα σε λίγους μήνες. Υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης μειώθηκε στο μισό μέσα σε 6-7 χρόνια!

Σεντούκι Ιστορίας ©️

13-15 Ιουλίου 1913, οι μάχες για την κατάληψη του υψώματος 1378. Όταν ο ελληνικός στρατός επιχειρούσε στην ενδοχώρα της Βουλγαρίας...

 Το ύψωμα 1378 (Αρισβάνιτσα), βρισκόταν βαθιά στο βουλγαρικό έδαφος και η νικηφόρα κατάληξη των μαχών για την κατάληψη του, έκρινε και τα σημερινά σύνορα με την Βουλγαρία.

Οι Βούλγαροι ύστερα από συνεχείς υποχωρήσεις, εκμεταλλευόμενοι και την κατόπιν ρωσικών πιέσεων και αυστριακών απειλών σερβική αδράνεια, μετέφεραν δυνάμεις στο μέτωπο με την Ελλάδα πραγματοποιώντας την ύστατη προσπάθεια να αλλάξουν τα πολεμικά δεδομένα.

Για το λόγο αυτό έφεραν μία από τις εκλεκτότερες μονάδες τους, το 1ο Σύνταγμα της βασιλικής φρουράς, καθώς και ένα ακόμη σύνταγμα επιλέκτων. Απέναντι τους κατά ευνοϊκή συγκυρία βρέθηκαν μερικές από τις καλύτερες μονάδες του ελληνικού στρατού, το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων , το 9ο Τάγμα Ευζώνων με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Βελισσαρίου, το 8ο Τάγμα Ευζώνων και το Τάγμα Κρητών.

Οι μάχες ξεκίνησαν στις 12 Ιουλίου και ειδικά εκείνες που δόθηκαν στο ύψωμα 1378, χαρακτηρίζονταν, από πρωτοφανή αγριότητα, με τον ένα να ξεκοιλιάζει τον άλλο…

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα που διηγείται ό λοχίας Παναγάκης του Τάγματος των Κρητών : `` Οι Βούλγαροι ενισχυθέντες , φαίνεται την ημέραν εκείνην προέβησαν εις ορμητικήν επίθεσιν εναντίον των δύο ταγμάτων των Κρητικών και ενός τάγματος του 17ου. Τέσσερα πεδινά πυροβόλα εβοήθουν τους Βουλγάρους δια των καταστρεπτικών πυρών τους από τόσον μικράς αποστάσεως , ώστε ήταν κανονισμένα εις το μηδέν. 

Οι ήρωες Κρήτες και εύζωνοι προ της ορμητικής αυτής επιθέσεως και προ των τρομακτικών απωλειών προς στιγμή κλονίζονται. Την στιγμήν εκείνην δέκα σάλπιγγες σημαίνουν γενικήν επίθεσιν και ανακτούν το θάρρος των. Ορμούν ακάθεκτοι δια της λόγχης και ο εχθρός προ της παράφρονος αυτής επιθέσεως ανακόπτει την ορμήν του.

Συγχρόνως ενίσχυσις δύο λόχων υπό τους ήρωας λοχαγούς Μανωλίδην και Καραχρήστον δίδουν θάρρος εις τους μαχομένους. Κρήτες και εύζωνοι πλησιάζουν πλέον τους Βουλγάρους και η μάχη μεταβάλλεται εις λυσσώδη πάλην δια των χειρών και των οδόντων. Ένας Κρής ευρισκόμενος εν τω μέσω πέντε εχθρών λογχίζεται με λύσσαν. Έχει πετάξει το Μάνλιχερ και κρατά μία πελώριαν πάλαν.

Με αυτή κτυπά μέχρις ότου πίπτει νεκρός με 22 λογχισμούς εις το σώμα. Δύο εύζωνοι του 8ου τάγματος ο λοχίας Τόλιας και ο στρατιώτης Μακράκης ανέρχονται από μίαν χαράδραν η οποία χωρίζει τους Βουλγάρους απ` αυτούς και προχωρούν εις τα προχώματα του υψώματος 1378.

Οι εχθροί τους αφίνουν και πλησιάζουν και εκεί τους τεμαχίζουν δια της λόγχης μετά λυσσώδην πάλην. Εις το σώμα του Τόλια εμετρήσαμεν περί τους 30 λογχισμούς .

Ο Μακράκης με τους οφθαλμούς εξωρρυγμένους και το στήθος διάτρητον από σφαίρες. Η σφαγή αυτή διήρκεσε μέχρι της 7ης εσπερινής και θα εξηκολούθει , αν δεν εξηντλούντο όχι μόνο τα φυσίγγια των ευζώνων και των Κρητών , αλλά και οι πέτρες ακόμη ``.

(Αρίστου Περίδη `` Στα κανόνια μας `` 

Οι ελληνικές δυνάμεις τρεις φορές κυρίευσαν το ύψωμα 1378 και τρεις φορές εκτοπίσθηκαν απ' αυτό. Κατά την διάρκεια των μαχών είχαν φονευθεί εκλεκτοί αξιωματικοί όπως ο διοικητής του Τάγματος Κρητών Γιώργος Κολοκοτρώνης (ακαριαία από οβίδα), ο θρυλικός Διοικητής του 9ου Τάγματος Ευζώνων Ταγματάρχης Βελισσαρίου Ι. , ενώ λίγο αργότερα τους ακολούθησε και ο Διοικητής του 9ου Τ. Ευζώνων Λοχαγός Μανωλίδης,

Ο Γιώργος Κολοκοτρώνης ήταν εγγονός του θρυλικού γέρου του Μωριά. Πάντα βάδιζε μπροστά από τους άνδρες του χωρίς να υπολογίζει οβίδες και σφαίρες Κάποια φορά ο διοικητής της μονάδας του έκανε παρατήρηση να φυλάγεται περισσότερο, με τον Κολοκοτρώνη να απαντά:

`` Κύριε διοικητά σέβομαι όσα μου λέτε. Αλλά αν ένας αξιωματικός οφείλει να προφυλάσσεται, σε ένα Κολοκοτρώνη δεν αρμόζει να μην είναι μπροστά από τους άνδρες του ``.

Αλλά και ο θρυλικός Ταγματάρχης Βελισσαρίου που (πριν από τον Πλαστήρα ) τον είχαν ονομάσει Μαύρο Καβαλλάρη δεν ήξερε από άμυνα. Για το λόγο αυτό πάντοτε ξεκινούσε με το σπαθί υψωμένο πρώτος την επίθεση παροτρύνοντας τους στρατιώτες του με εκφράσεις όπως ``εμπρός δια της λόγχης`` και `` Επάνω τους παιδιά,`` μέχρι που δύο σφαίρες τον βρήκαν κατάστηθα…

Σύμφωνα με μαρτυρίες `` παρέδωσε την ψυχήν του παραληρών προς την γυναίκα του: Χαρίκλεια, Χαρίκλεια μετά δύο ώρας στη Σόφια! Και εξέπνευσε ``. 

Τον θάνατο του τον είχε προαισθανθεί η γυναίκα του, όταν πριν ξεκινήσει ο β’ βαλκανικός πόλεμος είχε φτάσει στο Ασβεστοχώρι για να ξεπροβοδίσει τον άνδρα της. Αυτός κατευθυνόταν προς την Γκιουβέζνα (Άσσηρος) . Ο Βελισσαρίου δείχνοντας με το δάκτυλο τις φλόγες της Μπέροβας , είπε στην γυναίκα του πως δεν έχει καιρό για αποχαιρετισμό και σπηρούνισε το άλογο του και χίμιξε προς τα εμπρός. Η γυναίκα του βουβή και δακρυσμένη ψιθύρισε : Κάτι μου λέει πως δεν θα τον ξαναδώ…

(Σαράντος Καργάκος `` Η Ελλάδα κατά τους βαλκανικούς πολέμους 1912-13).

 Ο Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος, πληροφορούμενος τον θάνατο του ήρωα του Μπιζανίου Βελισσαρίου αντί συλλυπητηρίων τηλεγράφησε στην οικογένεια του την παρακάτω φράση:

"Χαιρετίζω τον ήρωα των ηρώων".

Οι μάχες ήταν φονικότατες με τις ελληνικές απώλειες να ανέρχονται σε 859 στρατιώτες. Αντίστοιχα μεγάλες όμως ήταν και οι απώλειες των Βουλγάρων μεταξύ αυτών και ο διοικητής της φρουράς τους…

Η πρωία της 15 Ιουλίου 1913 έβρισκε τον ελληνικό στρατό οριστικά κυρίαρχο του υψώματος. Από ψηλά μπορούσε να δει κάποιος τις κλιτύες και τις χαράδρες γεμάτες από ανάμικτα πτώματα Ελλήνων και Βουλγάρων. Ο αγώνας υπήρξε τόσο λυσσώδης και εκ του συστάδην, ώστε πολλοί εκ των πεσόντων εκατέρωθεν έφεραν τραύματα δια λόγχης, αρκετοί δε Βούλγαροι είχαν κτυπηθεί δια λίθων των οποίων έκαναν χρήση οι Εύζωνοι, όταν εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά ....

Ο Σεργκέι Μπαζαρεβιτς.

 Όπως υποστηρίζει μέλος του The Basketbook με εξαιρετική γνώση του ρωσικού μπάσκετ, οι συμπατριώτες του Πούτιν δύο πράγματα δεν παράγουν εδώ και αρκετά χρόνια. Προπονητές και play maker. 

Και αν το καλοσκεφτούμε δεν έχει και τόσο άδικο, αφού ο σημερινός μας καλεσμένος που γιορτάζει τα 57 του χρόνια είναι μαζί με τον Καράσεφ, ο τελευταίος καθαρόαιμος άσσος της ρωσικής σχολής.  

Ο Σεργκέι Μπαζάρεβιτς ξεκίνησε την καριέρα του στην CSKA το 1983 ως επιλογή του Γκομέλσκι για να δίνει ανάσες στον Ερέμιν. Σταδιακά ο χρόνος συμμετοχής αυξανόταν και όταν ο Ερέμιν αποσύρθηκε, ο Μπαζάρεβιτς κέρδισε την θέση του βασικού μέχρι το 88 και τη μεταγραφή του στην Ντιναμό.

Με την έτερη ομάδα της Μόσχας, θα αντιμετωπίσει το 1991 τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων και παρολίγο να αποκλείσει τους Θεσσαλονικείς που τελικά κατάφεραν να χάσουν με 12 πόντους υπερασπιζόμενοι τους 13 της νίκης τους στο Αλεξάνδρειο. 

Μετά την κατάρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Μπαζάρεβιτς βρήκε επαγγελματική στέγη στην Τουρκία, ενώ το 94 έκανε και ένα πέρασμα από το ΝΒΑ για μόλις 10 αγώνες με τη φανέλα της Ατλάντα.

Το κλίμα της Αμερικής δεν τον σήκωνε, γρήγορα το αντιλήφθηκε και επέστρεψε στην Ευρώπη αλλάζοντας σχεδόν κάθε χρόνο ομάδα με περάσματα από Ισπανία, τις φιλόξενες αγκαλιές της CSKA και της Ντιναμό και τον ιταλικό βορρά για την Γκορίτσια.

Και ξαφνικά το 1999 όταν πια είχε φτάσει στα 34, ο Σεργκέι Μπαζαρεβιτς θυμήθηκε τις βολιώτικες ρίζες του και αποκτήθηκε τον Ιούλιο εκείνης ς της χρονιάς από τον ΠΑΟΚ ως παλιννοστούντας συμπατριώτης μας.

Η υπόθεση ήταν φυσικά για γέλια και η ΕΟΚ ξεκίνησε αμέσως την έρευνα αλλά εν τω μεταξύ μέχρι να βρεθούν στοιχεία, ήταν υποχρεωμένη να εκδώσει δελτίο στον παίχτη όπως και έκανε.

Ο Σεργκέι έκανε ορισμένες καλές εμφανίσεις με την ασπρόμαυρη φανέλα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο παίχτης του παρελθόντος.

Ο ΠΑΟΚ έτσι και αλλιώς δεν θα ανανέωνε την συνεργασία τους και όταν στα τέλη Μαρτίου ήρθε στην επιφάνεια ο παράνομος τρόπος απόκτησης του ελληνικού διαβατηρίου μέσω γραφείου που ειδικευόταν σε τέτοιες υποθέσεις σε "συνεργασία" με το ελληνικό προξενείο του Νευροσίσκ, η αποχώρηση του με το τέλος της σεζόν ήταν δεδομένη.

Το πέρασμα του από τον ΠΑΟΚ συμπυκνώνεται σε μια απορία του Πέταρ Σκάνσι που όταν είδε και αποείδε πως ο άλλοτε εγκέφαλος της εθνικής Ρωσίας δυσκολευόταν να προσαρμοστεί, ο Κροάτης γύρισε προς τον Γιάννη Γιαννούλη ρωτώντας τον "Ρε Γιάννη ο Μπαζαρεβιτς είναι αυτός ή ο σωσίας του; Γιατί αν είναι ο αληθινός, εγώ θα σκίσω τα διπλώματα μου".

Το πατριωτάκι μας μετά την ελληνική περιπέτεια γύρισε στη μητέρα Ρωσία για τα τελευταία ένσημα και κρέμασε τη φανέλα με την Ντιναμό το 2003.

Μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του αποτελεί η εθνική ομάδα, τόσο της Σοβιετικής Ένωσης όσο πολύ περισσότερο της Ρωσίας. Με την ΕΣΣΔ της οποίας ήταν μέλος από το 1989, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής και θεωρούνταν ως βασικό γρανάζι για το Ευρωμπάσκετ 91 στην Ιταλία όμως ο αποκλεισμός και οι πολιτικές εξελίξεις έβαλαν τέλεια στην θητεία του, φορώντας τη φανέλα με το σφυροδρέπανο.

Αντίθετα, ξεκίνησε μία νέα καριέρα ως ηγέτης των διαδόχων, αρχικά της ομάδας μιας χρήσεως με την ονομασία Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και εν συνεχεία της εθνικής ομάδας της Ρωσίας με την οποία ανέβηκε δύο φορές στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πρώτα στο Ευρωμπάσκετ του 1993 (εκτελώντας τη Γαλανόλευκη με 36 πόντους) και κατόπιν στο Μουντομπάσκετ του 94.

Ο "Βολιώτης" Σεργκέι Μπαζαρεβιτς εκτός απο συλλέκτης διαβατηρίων και εθνικοτήτων (Σοβιετική, Τουρκική, Ελληνική και Ρωσική) ήταν και ένας εξαιρετικός play maker με άψογες οργανωτικές ικανότητες αλλά και εκτελεστικές όποτε χρειαζόταν. Στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να τις δείξει σε μεγάλο βαθμό αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει απο το γεγονός πως ο Μπαζαρεβιτς ήταν ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους άσσους της γενιάς του και ο τελευταίος αυθεντικός Ρώσος...

Antreas Tsemperlidis

Διαγόρας, ο ανίκητος Ολυμπιονίκης.Του Θεοφάνη Μπογιάννου

Το Επίκαιρο αυτό αφιέρωμα στον Μεγαλύτερο Πυγμάχο του κόσμου, είναι ένα αφιέρωμα και τάμα όλων των Ροδίων. Ήταν καλοκαίρι του 448 π.Χ., στην Ολυμπία και ο μήνας ήταν ο Απολλώνιος, μέρες ιερές και ώρες θείες των Ολυμπιακών αγώνων, στην Ιερά Άλτι της Ήλιδος.

Την ίδια αυτή ημέρα και χρονιά, οι δυο γιοί του Ημίθεου Διαγόρα, Ακουσίλαος και Δαμάγητος, έχουν νικήσει στην Πυγμή, δηλαδή στην Πυγμαχία και στο Παγκράτιο αντίστοιχα. Και οι σωστοί και καλοκάμωτοι γιοί του Ρόδιου Διαγόρα, στεφανωμένοι και οι ίδιοι, παίρνουν στους στιβαρούς ώμους τους τον γέροντα Διαγόρα, τον ανίκητο αθλητή και περιοδονίκη που δεν νικήθηκε ποτέ.

Ο λαός μέσα στο Στάδιο της Ολυμπίας ραίνει με άνθη τα δυο αγνά παλικάρια που περιφέρουν στους ώμους τους τον υπέργηρο, ένδοξο και αθάνατο Διαγόρα από τον Ιαλυσό της Ρόδου. Και τότε, μέσα από το πλήθος των 36.000 φιλάθλων, πετάγεται ένας Σπαρτιάτης και φωνάζει στον σοφό και ασπρομάλλη Διαγόρα:

“ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΟΥΚ ΕΣ ΟΛΥΜΠΟΝ ΑΝΑΒΗΣΗ…”, που σημαίνει στα σημερινά ελληνικά λόγια: “Είναι ώρα και στιγμή να πεθάνεις θείε και ωραίε Διαγόρα, μη θέλεις να γίνεις και θεός…”.

Και εκεί, μέσα στο στάδιο, αινούμενος και διαδούμενος, δακρυρροών και πανευτυχής, ξεψύχησε στα χέρια των παιδιών του, ο Ημίθεος Διαγόρας.

Ήταν η 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος αθλητής – πυγμάχος όλων των εποχών του κόσμου. Δεν νικήθηκε ποτέ. Ήταν γεννημένος στον Ιαλυσό της Ρόδου – τότε δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η πόλη της Ρόδου – και ήταν ο πιο ωραίος, ο πιο δυνατός και ανίκητος Ολυμπιονίκης της Γης. Οι Έλληνες του 5ου αιώνα δεν τον αποκαλούσαν αθλητή, αλλά περιοδονίκη, που σημαίνει: ανίκητος αθλητής και άτρωτος άνθρωπος. Είχε ύψος πάνω από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: “Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε δακτύλων, ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος…”.

Ο μέγας ποιητής Πίνδαρος αφιέρωσε μεγάλο και αινετικό ποίημα στον θείο και ωραίο αθλητή Διαγόρα. Το ποίημα αυτό που λέγεται: “Έβδομος Ολυμπιόνικος”, ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα στη μετώπη του Ναού της Λυνδίας Αθηνάς, στην Λίνδο.

Ο Διαγόρας δεν νικήθηκε ποτέ. Νικούσε συνεχώς σε όλες τις Ολυμπιάδες και οι Ρόδιοι πατέρες μας του έστησαν αγάλματα όχι μόνο στη γενέτειρα του, Ιαλυσό, αλλά και μέσα στην Ολυμπία. Νίκησε στην Ολυμπία, στα Νέμεα, στα Ίσθμια και Πύθια, πολλές φορές.

Ο Διαγόρας είχε και τρία παλικάρια και δύο κόρες. Τα παλικάρια του ήταν ο Δαμάγητος, Ακουσίλαος και Δωριέας και κόρες του πανέμορφες ήταν η Καλλιπάτειρα και η Φερενίκη. Ο Διαγόρας αποκαλούνταν από όλους τους Έλληνες “ευθυμάχα” γιατί ποτέ δεν απόφευγε ούτε τον αντίπαλο, ούτε τα χτυπήματα του. Μια φορά μάλιστα νίκησε “ακονιτί”, δηλαδή χωρίς να αγωνιστεί, αφού ο αντίπαλος του πυγμάχος, δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο στάδιο.

Εφέτος αποτίουμε φόρο τιμής και αίνου στον ανίκητο Πυγμάχο της Ρόδου. Έχουν περάσει ακριβώς 2.448 χρόνια από τη θανή του Διαγόρα, που τον αθλητισμό και το ήθος, μέχρι το θρόνο του Δημιουργού τον έφερε.

Το άρθρο μας αυτό γράφτηκε ειδικά για τον Διαγόρα, αλλά και στους 32 μεγάλους Ροδίτες αθλητές που βρέθηκαν τα ονόματα και τα αγάλματα τους στην Ολυμπία και στους άλλους ελληνικούς αθλητικούς χώρους. Μεγάλοι αθλητές και ωραίοι άνθρωποι γεννήθηκαν πολλοί στην Ελλάδα και στον κόσμο μας. Σαν τον Ημίθεο, Περιοδονίκη, Ευθυμάχα, Ρόδιο Διαγόρα: ΚΑΝΕΙΣ!!!

Στην αρχαία Ρόδο το να είσαι αθλητής σήμαινε κάτι περισσότερο από το να αθλείσαι και να νικάς. Ήταν κάτι θεϊκό, αφού οι αθλητές αθλούνταν στο όνομα των θεών και ήταν οι αγαπημένοι των πατρίδων τους. Ο αθλητής ήταν σκεύος ειρήνης, φιλίας, υγείας και πατριωτισμού, αλλά και δοχείο θεού, ένα ιερό δισκοπότηρο για να μεταλαμβάνουν οι άλλοι άνθρωποι το θείο νάμα και να κοινωνούν τα ιδεωδέστερα ελληνικά και παγκόσμια ιδανικά.

Ποτέ ο αρχαίος αθλητής, Ρόδιος ή άλλος Έλληνας, δεν καταδέχονταν να πάρει χρήματα για τη νίκη του. Αυτό ήταν όνειδος και ντροπή για τον ίδιο, την πατρίδα του, τη γενιά του και τους θεούς. Βέβαια σήμερα οι οραματισμοί των αθλητών δεν είναι και τόσο υψιπετείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και πρόβλημα των ημερών μας. Οι Ροδίτες αθλητές υπακούουν στους κανονισμούς των αθλητικών και ιδίως των Ολυμπιακών αγώνων, αφού αυτό ήταν κέλευσμα της Ελλανοδίκου Επιτροπής, αλλά και επιθυμία των θεών.

Ιδού ποιοί ήταν οι Κανονισμοί των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους διέπρεψαν οι Ροδίτες αθλητές.

ΠΡΩΤΟ:

Αποκλείονται από τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι σκλάβοι και οι βάρβαροι.

ΔΕΥΤΕΡΟ:

Αποκλείονται ακόμη φονιάδες, κακοποιοί, υπόδικοι και ανέντιμοι πολίτες.

ΤΡΙΤΟ:

Όλοι οι αθλητές προ των αγώνων, όφειλαν να θυσιάσουν στα ιερά της Ολυμπίας και να δώσουν τον νόμιμο όρκο. Ο όρκος έλεγε πως ο αθλητής είναι ο αγαπημένος των θεών, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό και νικά μόνο με τη δύναμη και ποτέ με αντιαθλητικές ενέργειες και σκέψεις.

ΤΕΤΑΡΤΟ:

Όποιος αθλητής φτάνει αργά στο στάδιο, διαγράφεται.

ΠΕΜΠΤΟ:

Απαγορεύεται στις ανύπανδρες γυναίκες να παρευρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.

ΕΚΤΟ:

Κατά τη διάρκεια των αγώνων οι προπονητές απομακρύνονται των αθλητικών χώρων

ΕΒΔΟΜΟ:

Απαγορεύεται στον αθλητή να σκοτώσει τον αντίπαλο.

ΟΓΔΟΟ:

Απαγορεύεται στον αθλητή να χρησιμοποιεί αντιαθλητικά τεχνάσματα και πονηριές εναντίον του αντιπάλου του.

ΕΝΝΑΤΟ:

Απαγορεύεται η δωροδοκία και ο εκφοβισμοί του αντιπάλου.

ΔΕΚΑΤΟ:

Όποιος προσπα θήσει να δωροδοκίσει την Ελλανόδικο Επιτροπή, μαστιγώνετο δημοσίως.

ΕΝΔΕΚΑΤΟ:

Απαγορεύετο να αμφισβητηθεί δημοσίως η ετυμηγορία της Ελλανοδίκου Επιτροπής, και

ΔΩΔΕΚΑΤΟ:

Ενστάσεις γίνονται δεκτές για την ετυμηγορία της Επιτροπής, αλλά τα έξοδα βαρύνουν τον ενάγοντα.

Οι αρχαίοι αθλητές ποτέ δε διανοήθηκαν να παραβιάσουν τους Κανονισμούς αυτούς, γι αυτό είχαν πάντοτε την εύνοια των θεών, την εκτίμηση των Ελλήνων και το γέρας της πατρίδας τους. Είναι προνόμιο να είσαι αθλητής, ιδίως όταν είσαι ΡΟΔΙΟΣ.

~~~~~

Πηγή: Διαγόρας: Ο ανίκητος πυγμάχος του κόσμου / 7-9-2010 

ΣΥΝΑΦΗ

ΠΙΝΔΑΡΟΣ - Ὀλυμπιονίκαις VII - Διαγόρᾳ Ῥοδίῳ πύκτῃ

https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/index.html?author_id=198

https://www.dimokratiki.gr/arxeio/giatros-ipevale-minisi-gia-to-agalma-tou-diagora-2/

Στη Μαρμαρίδα ο τάφος του Διαγόρα;

https://www.facebook.com/fotodoths/posts/pfbid0372YJ548mjdtTGhbM6Tu4yNXREwQcYtQmGzb6jxLSCgw4cV6Fz3FUXfi86TBvVJQhl

Φωτογραφία: Το σύμπλεγμα του Διαγόρα του Ρόδιου. Ο Διαγόρας στα χέρια του Δαμάγητου και του Ακουσίλαου στην περιοχή Ψαροπούλα στη Ρόδο

Άγριες φράουλες, του Ίγκμαρ Μπέργκμαν. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω σε ραδιοφωνική διασκευή το αριστούργημα του σουηδού συγγραφέα Ίγκμαρ Μπέργκαν: Άγριες φράουλες. Πρόκειται για ένα έργο που άφησε το αποτύπωμα του ως μεγάλο αριστούργημα ειδικά στη μεγάλη οθόνη της ¨Έβδομης¨ τέχνης.

Ο πρωτότυπος σουηδικός τίτλος είναι Smultronstaaldet και παραπέμπει στην τοποθεσία όπου φυτρώνουν οι άγριες φράουλες στη Σουηδία. Το καλοκαίρι η σουηδική γη είναι γεμάτη αγριοφράουλες, για τους Σουηδούς η λέξη Αγριοφράουλα έχει μεταφορική σημασία, σημαίνει καλοκαίρι. Ο Μπέργκμαν σημειωτέων γεννήθηκε και πέθανε κατακαλόκαιρο.

Ο Μπέργκμαν συνέγραψε το έργο σε ηλικία σαράντα περίπου ετών, έχοντας βιώσει ο ίδιος πια τις πρώτες του καλλιτεχνικές επιτυχίες. Ο συγγραφέας κοιτάζει με εντυπωσιακή διαύγεια το μεγάλο ταξίδι της ζωής, χαρτογραφεί και εικονογραφεί το μυαλό ενός ηλικιωμένου με εντυπωσιακή ωριμότητα. Οι Άγριες φράουλες μοιάζουν με ¨κύκνειο¨ άσμα συγγραφέα κι όμως έγιναν από την όρεξη και τον οίστρο ενός δημιουργού στο μέσο της καριέρας του.

Έργο λυτρωτικό, επιτάφιο μιας ζωής που αποτυπώνει μεγάλα ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη συνθήκη.

 

Η κινηματογραφική εκδοχή.

Οι Άγριες φράουλες υπήρξαν μία από τις σημαντικότερες ταινίες του κορυφαίου δημιουργού. Ήταν αναμφίβολα μία εμβληματική και σημαντική ταινία. Υποψήφια για Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Πρωταγωνιστής ήταν ο πατέρας του σύγχρονου Σουηδικού Κινηματογράφου Βίκτορ Σέστρομ, που υποδύθηκε το ρόλο του καθηγητή, συμπρωταγωνίστρια του η Ίνκριντ Τάνλιν. Η ταινία σηματοδότησε τη διακοπή της καθωσπρέπει αφήγηση γεννώντας όλη αυτή την επίθεση σουρεαλισμού της δεκαετίας του 1960.

 

Η υπόθεση:

Ο ηλικιωμένος γιατρός Άιζακ Μποργκ , ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του για την πόλη Λουντ, όπου θα τιμηθεί από το παλιό του πανεπιστήμιο για την 50χρονη καριέρα του και προσφορά. Στο ταξίδι τον συνοδεύει η έγκυος νύφη του Μαριάν , η οποία δεν τρέφει και τα ευγενέστερα των συναισθημάτων για τον εγωπαθή πεθερό της.

Στη διαδρομή, έπειτα και από έναν εφιάλτη που θα τον προβληματίσει, ο γιατρός θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα που, συνειρμικά, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τα όνειρα του παρελθόντος και τις μνήμες μιας ζωής που έχει μείνει πίσω.

Πλέον το ταξίδι του θα μετατραπεί σε μια πνευματική πορεία συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του, με το υποσυνείδητο να συναντά τους φόβους, τις αυταπάτες και τις διαψεύσεις μιας ζωής, πετυχημένης κοινωνικά, αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.

 

 

 

 

Περεταίρω στοιχεία για το έργο:

 

Προσφιλή θέματα του μεγάλου δημιουργού είναι οι σχέσεις του ζευγαριού, η ζωή η ευτυχία, οι αναμνήσεις, ο θάνατος, η παρουσία του θεού. Οι Άγριες Φράουλες είναι γεμάτες θαυμάσιες σκηνές δοσμένες με φαντασία και πρωτοτυπία. Σύνθετο έργο, με πλούσια φιλοσοφικά και ηθικά θέματα.

Το ταξίδι του καθηγητή μετατρέπεται σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του. Διαδρομή γεμάτη λάθη και επίπονες αντιφάσεις, η πορεία απογειώνεται από τη θεατρικότητα των διαλόγων του Μπέργκμαν, από τη συγκρατημένη δραματουργία που αποκαλύπτει μόνο όσα είναι απαραίτητα να ειπωθούν, και την εξαιρετική χρήση των εικόνων της σουηδικής ενδοχώρας. Το έργο είναι σίγουρα ανθρωποκεντρικό και όχι άμεσα κοινωνικό.

Το έργο ξεκινά με την παραδοχή μιας ανθρώπινης αποτυχίας, το φόβο του τέλους και το βάρος της μνήμης, για να ανθίσουν όλα αυτά σε έναν ύμνο της ζωής. Ο Μπέργκμαν δεν τρέφει ψευδαισθήσεις, η απόλυτη ευτυχία είναι ανέφικτη, η μοίρα του ανθρώπου προδιαγεγραμμένη, ο θάνατος αναπόφευκτος. Το μόνο που μένει είναι να συναντήσει κανείς το νόημα της εφήμερης ύπαρξης, να βρίσκεσαι, δηλαδή, σ’ αυτόν τον κόσμο για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να προφέρεις και να πάρεις χαρά. Εδώ έχουμε μια αναζήτηση των αέναων, και νομοτελειακά υπαρξιακών προβλημάτων που βασανίζουν τον άνθρωπο.

Ξεδιπλώνει με πειστικότητα τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου μπροστά στη θεϊκή εξουσία και την ορατή προοπτική του θανάτου. Μιλά για το θάνατο και μάλιστα «ζωή εν τάφο», την ίδια ώρα είναι αισιόδοξος. Τονίζει το «ποτέ δεν είναι αργά»,. Κρίνει ταυτόχρονα τη νοοτροπία των συμπατριωτών του και το τέλμα που αυτή μπορεί να οδηγήσει. Βλέπει στα νιάτα της εποχής του τραγούδια, χαρά, πάθος για ελευθερία και έρωτα, αντίθετα με τις νεκροφόρες και τον άκρατο προτεσταντισμό του παρελθόντος.

Το καλοκαίρι εμφανίζεται ως διάστημα στο οποίο οι αισθήσεις αφήνονται να εξαγνίσουν το πνεύμα από τις αγωνίες του, ένα αντίδοτο της φύσης στο προτεσταντικό δηλητήριο της ενοχής. Ο Μπέργμαν, με πνεύμα ίσως ορθόδοξου, αντιμάχεται στον «αστυνομικό» πολιτισμό της θρησκείας του Προτεσταντισμού, η ηθική ως ενσταλαγμένη, ιδρυτική της προσωπικότητας έκφραση της θεϊκής βούλησης. Η ενοχή στίγμα της βάναυσης προτεσταντικής θεϊκής παρουσίας, στέκει εμπόδιο συχνά αξεπέραστο στην έφεση του ανθρώπου να διηθήσει το ¨εγώ¨ στο ¨εμείς¨ με φυσικό επακόλουθο τη μόνωση, την αποκοπή από τις σχέσεις, την αυτοαναίρεση. Επιχειρείται μια ειλικρινής καταγραφή αντίρροπων δυνάμεων που μπορούν να διαλύσουν ή να συσφίξουν κάθε μορφής σχέση. Το έργο ταιριάζει σε θερινή προβολή, μια νότα δροσιάς υπό το ζεστό φως των αστεριών…

Οι τεταμένες σχέσεις γονιών και παιδιών και οι χαμένες δυνατότητες της νιότης παραμένουν στο επίκεντρο του έργου και το ανάγουν σε κάτι πολύ πιο πανανθρώπινο και οικουμενικό, ξεπερνώντας έτσι τα όρια της προσωπικής αφήγησης. Ο Μπέργκμαν παραδέχθηκε ότι αρχικά ο χαρακτήρας του Μποργκ αποτέλεσε μια προσπάθεια του να δικαιολογήσει τη στάση του απέναντι στους γονείς του. Το έργο αποκτά μια απρόσμενη δύναμη, είναι αυτή η αισιόδοξη στάση σε λάθη και επίπονες αποφάσεις του Μπέργμαν σε όλες τις σχέσεις σε κρίση. Η Μάριαν όταν μιλά ειλικρινά στον πεθερό της, η συνειδητοποίηση μοιάζει ικανή να τον μετατρέψει σε ένα διαφορετικό καινούριο άνθρωπο. Όταν τα σκληρά λόγια μοιάζουν ικανά να διαλύσουν για πάντα μια εύθραυστη σχέση, οι σωστές λέξεις έχουν τη δύναμη να γιατρέψουν τις πληγές και να βάλουν στη σωστή πορεία, έστω και καθυστερημένα,  μια σειρά από ευτυχείς συγκυρίες.

Κυρίαρχο το θέμα της μοναξιάς στο έργο, και εκφράζεται μέσα από τον κεντρικό ήρωα, ένα πρόσωπο διφορούμενο και αντιφατικό. Η μοναξιά είναι στενά συνδεδεμένη με το θέμα του θανάτου. Ο Μποργκ είναι άλλοτε είναι πρόσωπο άλλοτε συμπαθητικό και άλλοτε αντιπαθητικό, συχνά εγωιστικό, σύμφωνα με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν ή και που αντιμετωπίζει ο ίδιος τα άλλα πρόσωπα γύρω του.

Το έργο κινείται ανάμεσα στο ρεαλιστικό ή το φαντασιακό, συνδυάζοντας τους διαλόγους με την αφήγηση «off» χωρίς να δημιουργούνται χάσματα. Ο Μπέργκμαν αντιμετωπίζει με δεξιοτεχνία τις σκηνές του. Πολλές σκηνές μας έμειναν αξέχαστες, όπως η σκηνή του ονείρου του Μποργκ που θυμάται «φλας μπακ» τη νεανική του ζωή. Τα όνειρα έχουν απίστευτα συμβολική χρήση, μέσα από αυτή ο Μπέργκμαν θέλει να δείξει ότι ο ήρωας αναρωτιέται αν έχει ζήσει σωστά τη ζωή του, αν έπραξε σωστά το επάγγελμα του, αν είχε την κατάλληλη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα του και το γιο του, αν φέρθηκε εν τέλει καλά στον ίδιο του τον εαυτό. Συναντά με το υποσυνείδητο φόβους, διαψεύσεις και αυταπάτες μιας ζωής επιτυχημένης κοινωνικά αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.  Οι επιρροές της σκηνής άμαξας-φάντασμα στις ονειρικές ή μάλλον εφιαλτικές σκηνές που μαρτυρούν τι βασανίζει τον ηλικιωμένο γιατρό Άιζακ Μποργκ. Μόνιμη επίσης η θεματική του γάμου, ο ήρωας αναλογίζεται τη χαμένη αγάπη του παρελθόντος, για να αντιμετωπίσει άλλη μια φορά τη μνήμη του αποτυχημένου του γάμου.

Η φύση αναλαμβάνει το ρόλο του συμπρωταγωνιστή, δημιουργεί μια σειρά από ιμπρεσιονιστικούς πίνακες και εξπρεσιονιστικούς εφιάλτες, εικόνες του παρελθόντος και των ονείρων αντίστοιχα. Παρελθόν και παρόν συνυπάρχουν στο ίδιο πλάνο μαζί με τον ήρωα, τις μικρές χαρές και βαθιά ανθρώπινες στιγμές του παρελθόντος.

Η τελική νότα είναι αισιόδοξη και διαχέεται την πικρή μελαγχολία του έσχατου απολογισμού. Ένα ασθενές αλλά σαφές χαμόγελο διακρίνεται, αλλά χωρίς δισταγμό…

Η προσαρμογή της ταινίας στην ραδιοφωνική της εκδοχή έγινε από την Ροζίτα Σώκου.

Τη ραδιοσκηνοθεσία επιμελήθηκε ο Λαμπρος Κωστοπουλος, ενώ τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Λυκουργος Καλλεργης (Ισαακ Μποργκ), Χλοη Λιασκου, Μαρια Φωκα ,Τρυφων Καρατζας, Στρατος Χαδουλης, Ριτα Μουσουρη, Ματινα Καρρα, Στεφανος Μεσσηνης, ΛευτερηςΕλευθεριαδης, Ντινα Γιαννακου, Λοισκα Αβαγιανου, Ριτα Μπενσουσαν, Μαρια Ραζη, Δωρα Λιτινακη, Δημητρης Πουλικακος, Νικητας Τσακιρογλου, Ορφεας Ζαχος, Σουλα Διαβατη, ΑβαΣφακιανακη, Σπυροα Καλογηρου, Μαρια Αλκαιου, Μακης Ρευματας, ΓιαννηςΜορτζος, Δημητρης Κοντογιαννης.

 

Στο ρόλο του καθηγητή Μπόρκμαν ένας σπουδαίος ηθοποιός, ο Λυκούργος Καλλέργης. Η ερμηνεία του πάνω στο ρόλο εκτιμώ ότι ξεπερνά κατά πολύ την ερμηνεία του Βίκτωρ Σέστρομ. Θα αποτολμήσω να πω ότι ήταν ένας ρόλος βγαλμένος για το μεγάλο ηθοποιό.

Ο Λυκούργος Καλλέργης

 Η μεταφορά έγινε από το Κανάλι Ισοβιτης

http://isobitis.com/theatro1/?p=1531

Πηγές:

https://tvxs.gr/news/sinema/agries-fraoyles-ena-oneiriko-taksidi-endoskopisis-apo-ton-ingkmar-mpergkman

https://camerastyloonline.wordpress.com/2019/06/20/agries-fraoules-kritikes-pou-graftikan-gia-tin-tainia/

radio-theatre.blogspot.com/2013/02/blog-post_21.html

https://www.lifo.gr/guide/cinema/agries-fraoyles

https://www.athinorama.gr/cinema/article/agries_fraoules-2536174.html

https://camerastyloonline.wordpress.com/2013/03/08/wild-strawberries-1957-directed-by-ingmar-bergman/

https://www.tovima.gr/2008/07/30/archive/agries-fraoyles-gia-panta/

https://frapress.gr/2016/05/agries-fraoules-ke-logotechnia/

https://www.protagon.gr/epikairotita/parenoxlouse-gynaikes-ithopoious-o-skinothetis-ingkmar-bergkman-44341561670

Τούρκος αιχμάλωτος σκοτώνει πισώπλατα Έλληνα γιατρό που τον θεράπευε.Εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού ‘’Le Petit Journal’’ που εκδόθηκε την 17-11-1912

 Εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού ‘’Le Petit Journal’’ που εκδόθηκε την 17-11-1912, και είναι αφιερωμένο σε ένα γεγονός που είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, όπου το εξώφυλλο αποτυπώνει το όλο αυτό γεγονός όσο μπορεί πιο ρεαλιστικά, όταν φανατικός Τούρκος αιχμάλωτος ενώ νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο της Ελασσόνας μετά το τέλος της ομώνυμης Μάχης τον Οκτώβριο του 1912, και ενώ τύγχανε της αμέριστης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από τους Έλληνες ιατρούς, τόσο ο ίδιος, όσο και οι άλλοι συνάδελφοί του, αυτός δεν δίστασε να σκοτώσει τον ίδιο τον θεράποντα ιατρό του (δωρεά κ.Ηλία Σαραφίδη)