Η επινόηση της ιδεολογίας

 Η «ιδεολογία» είναι μια λέξη που επινόησε ο Antoine Destutt de Tracy το 1796. Πρόθεσή του ήταν να διαχωρίσει τις ιδέες από οτιδήποτε αμφισβητήσιμο ή άγνωστο, αποσυνδέοντάς τες από μεταφυσικές ή ψυχολογικές συνδηλώσεις.

 Με τον όρο «ιδεολογία» επιχείρησε, λοιπόν, να θεμελιώσει έναν νέο επιστημονικό κλάδο με αντικείμενο τη μελέτη των ιδεών. Μάλιστα, στον βαθμό που όλες οι επιστήμες μπορούν να ιδωθούν ως σύνολα ιδεών, η Ιδεολογία αποκτά προτεραιότητα έναντι των υπόλοιπων επιστημονικών πεδίων, ακριβώς επειδή μπορεί να ελέγξει και να ορίσει με σαφήνεια τις μεθόδους, τις έννοιες και, τελικά, τα περιεχόμενά τους. 

Στο πνεύμα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, αποκτά έτσι αναπόφευκτα και πολιτική διάσταση, μολονότι ο εμπνευστής της ιδεολογίας και οι συνοδοιπόροι του, οι ιδεολόγοι, την υπερασπίζονταν ως αντικειμενική. Και αυτό διότι, πρώτα απ’ όλα, ο κριτικός χαρακτήρας της επιτάσσει την αναδιάταξη των γνωστικών αντικειμένων –για παράδειγμα, τη συρρίκνωση και τον υποβιβασμό της θεολογίας, θίγοντας και την αυθεντία των ιερατείων–, καθώς και μια εν γένει κριτική προσέγγιση της εξουσίας από φιλελεύθερη σκοπιά. Αυτό το κατανόησε και ο Ναπολέων, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά για τους ιδεολόγους ότι «διαλύουν όλες τις ψευδαισθήσεις και η εποχή των ψευδαισθήσεων είναι για τα άτομα και τους λαούς η εποχή της ευτυχίας» (Kennedy, 1979, σσ. 354-359). 

Πράγματι, η Ιδεολογία, αντιτιθέμενη πρωτίστως στο Παλαιό Καθεστώς ως ένα σύστημα κυριαρχίας που αξιοποιούσε (και) την πλάνη και την αμάθεια για να επιβληθεί και να αναπαραχθεί, γενικεύεται ως κριτική στάση προς κάθε εξουσία που εκμεταλλεύεται για την εδραίωσή της όλων των ειδών τα ψευδή είδωλα (Goldie, 1989, σ. 270). 

Γυναικοκρατία, του Ερρίκου Θαλασσινού. Ελληνικός Κινηματογράφος

   Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω την κωμωδία του Ερρίκου Θαλασσινού Γυναικοκρατία. Ένα έργο που ανέβηκε στη μεγάλη οθόνη το 1973.

 

  Η ταινία του Ερρίκου θαλασσινού Γυναικοκρατία, ανέβηκε στη μεγάλη οθόνη το 1973 και έχει παραπλήσιο με τη Λυσιστράτη θέμα.  Σε ένα ανδροκρατούμενο χωριό υπάρχει ένα παλιό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες για μία μέρα παίρνουν την εξουσία. Στην περίπτωση της Γυναικοκρατίας οι άνδρες αυτή τη φορά, κηρύσσουν ερωτική απεργία , με αντικειμενικό σκοπό την ανατροπή της κατάστασης που έχει παραταθεί πέραν της μίας ημέρας.

 

 

Η Μαίρη Χρονοπούλου

 

Η υπόθεση με λίγα λόγια:

 

  Σύμφωνα μ’ ένα παλιό έθιμο, οι γυναίκες ενός χωριού παίρνουν μια μέρα το χρόνο την εξουσία στα χέρια τους, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων ανδρών, όπως ο Φώντας που επιχειρεί να φυλακίσει τη γυναίκα του, αλλά και ζευγαριών, όπως η Ειρήνη κι ο Στρατής, που σκοπεύουν να περάσουν όλη τη μέρα στο κρεβάτι. Ωστόσο η Ελένη, σύζυγος του Προέδρου του χωριού και πρόεδρος των γυναικών, μαζί με τη γυναίκα του ταβερνιάρη, τη Ντίνα, αποφασίζουν να μην παραδώσουν την επόμενη μέρα την εξουσία. Οι άνδρες αντιδρούν εύστοχα με ερωτική αποχή κι έτσι τις φέρνουν στα πρόθυρα τρέλας, μέχρις ότου τελικά οι γυναίκες παραδίδονται άνευ όρων.

 

Λίγα ακόμη λόγια για το έργο:

  Ο πρόεδρος του χωριού λοιπόν, αποφασίζει να κάνουν αποχή από το σεξ. Δε χρησιμοποιεί, για να πείσει τους άντρες πονηριά πειθώ και διπλωματία, αλλά τους το θέτει ως μοναδική λύση. Τους κλείνει μάλιστα στο σχολείο για να τους ελέγχει απόλυτα.

  Οι γυναίκες παρουσιάζονται ευάλωτες στο σαρκικό πειρασμό, καθώς τις παρουσιάζει, ο Θαλασσινός να μην μπορούν να κάνουν χωρίς σεξ και άντρες, ενώ ρέπουν και προς την κατανάλωση αλκοόλ. Αντίθετα οι άντρες παρουσιάζονται εγκρατείς.

  Στην ταινία παρεμβάλλεται σαν παρένθεση η ιστορία της Λυσιστράτης του Αριστοφάνη, με τη διαφορά ότι στη θέση των γυναικών είναι οι άντρες. Επίσης οι γυναίκες που πρωταγωνιστούν δεν είναι όλες παντρεμένες, αφού υπάρχει το ζευγάρι της Ειρήνης και του Στρατή. Στη Γυναικοκρατία, με την παρουσία του ζευγαριού της Ειρήνης και του Στρατή, που δεν είναι παντρεμένοι, ο Θαλασσινός θα διευρύνει τη θεματολογία του και σε μη παντρεμένα ζευγάρια, ενώ ο πρόεδρος (Γ. Κωνσταντίνου), αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εάν δε συμφωνήσουν οι άντρες στην απεργία ¨να πάει στην πόλη, που έχει πολλές γυναίκες, να «ξεθυμάνει».

 

  Στο ανδροκρατούμενο χωριό, οι άντρες φέρονται στις γυναίκες τους σαν αντικείμενα, σαν δούλες. Ο πρόεδρος θα πει στη γυναίκα του: Η γυναίκα είναι υπό πάντα και για πάντα! Της συμπεριφέρεται σαν υπηρέτρια. Παρά τη σκληρή στάση των ανδρών έναντι των γυναικών, είναι φανερό ότι τις αγαπάνε.

 

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Θύμιος Καρακατσάνης

 

  Οι γυναίκες αναλαμβάνουν την εξουσία με αρχηγό την Ελένη και καταπιέζουν βάναυσα τους άντρες. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι άντρες αναλαμβάνουν τις οικιακές δουλειές με χρήματα που τις στέλνει η οργάνωση ¨Παγκόσμιος Σύλλογος Ανεξαρτήτων Γυναικών¨ το έθιμο παρατείνεται. Τελικά όμως οι γυναίκες παραδίδονται άνευ όρων και επανέρχονται υποτασσόμενες στην προηγούμενη κατάσταση. Όλοι είναι πια ευχαριστημένοι και η ταινία τελειώνει όπως η κωμωδία του Αριστοφάνη με γλέντι, έτσι αποφορτίζεται η ατμόσφαιρα…

 

Λίγα λόγια για τον Ερρίκο Θαλασσινό:

  Ο Ερρίκος Θαλασσινός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, στιχουργός και ποιητής, ήταν ένας σεμνός και διακριτικός καλλιτέχνης, που οι ευαισθησίες του, η ποιότητα του και η κουλτούρα του, ήταν αξίες εμφανείς σε ό,τι κι αν καταπιανόταν.

 

  Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και μεγάλωσε με σεβασμό στις παραδόσεις του τόπου του. Σπούδασε στην Αθήνα Πολιτικές Επιστήμες (Πάντειο), αλλά και κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, όπου και γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι επέδρασαν και στην μετέπειτα πορεία του. Το 1957 ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του ως βοηθός του Ζυλ Ντασέν στην ταινία «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» και στη συνέχεια (1958-59), ως βοηθός σκηνοθέτη του Βασίλη Γεωργιάδη στην ταινία «Καραγκιόζης, ο Αδικημένος της Ζωής», ταινία που ολοκλήρωσε σκηνοθετικά μόνος του.

Ο Ερρίκος Θαλασσινός

 

  Το 1960 συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ και σκηνοθέτησε σε δικό του σενάριο την αστυνομική ταινία «Ο Θάνατος θα Ξανάρθει», συνεργαζόμενος με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Μέχρι το 1986 σκηνοθέτησε συνολικά 44 κινηματογραφικές ταινίες – οι 17 από αυτές με δικά του σενάρια – στις οποίες, είτε ήταν κωμωδίες, είτε δράματα, κυριαρχούσε στις περισσότερες η φιγούρα του τίμιου Έλληνα που προσπαθεί να τα «καταφέρει». Δεν είναι έτσι τυχαίο, ότι ο πιο χαρακτηριστικός ερμηνευτής των ταινιών του ήταν ο Θανάσης Βέγγος.

 

  Από το 1976 ως το 1991 σκηνοθέτησε 10 τηλεοπτικές σειρές, και 5 βιντεοταινίες. Παράλληλα ,ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ από την αρχή της κινηματογραφικής του καριέρας έγραφε τους στίχους για τα τραγούδια των ταινιών του, τα οποία μελοποιήθηκαν από: Μίκη Θεοδωράκη, Χατζή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιώργο Χατζηνάσιο, και έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ως το θάνατό του, η ποίηση του κυκλοφόρησε σε εννέα ποιητικές συλλογές, με πρώτη την: «Σχέδια μάνα και δώδεκα χωρισμοί» το 1963.Όπως έλεγε ο ίδιος, η ποίηση ήταν αυτή που στήριζε και ανανέωνε τη ζωή του.

 

Πηγές:

https://www.ishow.gr/production/259117/

https://ellinikoskinimatografos.gr/errikos-thalassinos/

 

 Την ταινία μπορείτε να δείτε εδώ:

https://ok.ru/video/2683422116380

 

Μεγάλα διλήμματα για το αύριο. Ανδρέα Ανδριανόπουλου

 

Ξιφίδιο σχολής Ευελπίδων παλιάς εποχής...

 Το πρώτο ξιφίδιο που χορηγήθηκε στους σπουδαστές στη ‘’Σχολή Ευελπίδων’’ το 1952 και διατηρήθηκε έως το 1974, και χαρακτηριστικό του εν λόγω ξιφιδίου είναι ότι έχει αντικατασταθεί το στέμμα που έφερε στο πάνω μέρος της λαβής ως βιδωτό κούμπωμα καθώς το 1973 καταργήθηκε η ‘’Ελληνική Βασιλεία’’. Επίσης άξιον παρατηρήσεως είναι ότι πάνω στην λαβή είναι ορατό το έμβλημα του ‘’Βυζαντίου’’, ενώ στην θήκη του ξιφιδίου βρίσκεται το έμβλημα της ‘’Σ.Σ.Ε.’’ με το στέμμα που καταργήθηκε το 1973 καθώς και το σχέδιο του μαίανδρου, ενώ η λάμα του ξιφιδίου φέρει το αρχαίο ρητό που διατηρείται έως και σήμερα (ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΙΝ ΕΠΙΣΤΗΣΗ). Ευχαριστώ θερμά τον Υπστγο ε.α. κ.Αθανάσιο Τσάνη για την δωρεά του εν λόγω ξιφιδίου.

Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ’’

 ΑΡΙΣΤΕΡΑ Σπάνια πρώτη έκδοση του 1947 με τίτλο ‘’Η Εξύψωσις της Χωροφυλακής’’, που έγραψε ο τότε Αντισυνταγματάρχης Χωροφυλακής Βορρές Κων\νος. Το βιβλίο εκδόθηκε εν μέσω του ΄΄εμφυλίου πολέμου΄΄ όπου η ΄΄Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή΄΄ πολεμούσε ως στρατιωτική Μονάδα, για αυτό και ήταν και το μοναδικό αστυνομικό σώμα στον κόσμο που είχε ΄΄πολεμική σημαία΄΄. Το εν λόγω βιβλίο παρουσιάζεται ως εγκόλπιο για τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις των στελεχών της Χωροφυλακής, και είναι άξιο μελέτης, καθώς μέσα από τις σελίδες διαφαίνεται η διαφορά της τότε εποχής με την σημερινή (δωρεά του κ.Στρατινάκη Κων\νου).

ΔΕΞΙΑ Σπάνιο βιβλίο (πρώτη έκδοση) που εκδόθηκε το 1945 από τον δημοσιογράφο Στρατόπουλο με τίτλο ‘’Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ’’, όπου γίνετε ιδιαίτερη μνεία για τις υπηρεσίες που πρόσφερε η Χωροφυλακή εις την πατρίδα και τις θυσίες στο καθήκον, με πρόσφατο γεγονός τα ‘’Δεκεμβριανά του 1944’’ (δωρεά από το αρχείο του Σχη ε.α. της ‘’Ε.Β.Χ.’’ Νικόλαου Σόλα).

Πηγή ιστορικός συλλέκτης Βέροιας 

Λήδα και ο Κύκνος

 Λήδα και ο Κύκνος (ένας μεταμορφωμένος Δίας) - Βρέθηκαν στο ιερό της Αφροδίτης στην Παλαιά Πάφο, Κύπρος

Leda and the Swan (a transformed Zeus) - Found in the sanctuary of Aphrodite at Palea Paphos, Cyprus

Αισχύλος: ο πιο αυστηρός τραγικός

Η λέξη τραγωδία σημαίνει «Τράγων Ωδή». Αν ήταν ωδή σχετική με κάποιο τράγο, που θυσίαζαν κατά τους ποιητικούς αγώνες, ή ωδή που εκτελούσαν τράγοι δηλαδή ηθοποιοί μεταμφιεσμένοι σε τράγους, στις πρώτες σατυρικές συνθέσεις, είναι ζήτημα που έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Ο Αριστοτέλης κλίνει προς τη δεύτερη ερμηνεία. Βέβαιο είναι πάντως πως η τραγωδία έχει ηρωϊκοθρησκευτική προέλευση. Και βαθειά θρήσκος ήταν ο πρώτος και μεγαλύτερος εκπρόσωπός της ο Αισχύλος (γεννήθηκε γύρω στο 525 π.Χ.).

Ο Αισχύλος ήταν άνθρωπος και της σκέψεως και της δράσεως. Είχε ζήσει στην πρώτη γραμμή το δράμα με τους Πέρσες πολεμώντας στις σπουδαιότερες μάχες (τα τραύματά του είχαν συγκινήσει τους δικαστές κατά τη διάρκεια μιας δίκης, όταν κατηγορήθηκε ότι είχε αποκαλύψει στα έργα του ορισμένα τελετουργικά μυστικά).

Είχε κερδίσει πολλές φορές το πρώτο βραβείο, που απονεμόταν κάθε χρόνο, κατά τις γιορτές του Διονύσου στον καλύτερο δραματουργό και είχε φιλοξενηθεί με εξαιρετικές τιμές στην αυλή του Ιέρωνα Α΄ τυράννου των Συρακουσών. Και στις Συρακούσες πέθανε κατά τη δεύτερη εκεί παραμονή του το 456-455 π.Χ. Ένας περίεργος θάνατος σύμφωνα με το θρύλο: μια χελώνα που είχε ξεφύγει από τα νύχια ενός αετού, έπεσε πάνω στο κεφάλι του από μεγάλο ύψος.

Ο Αισχύλος είναι ο υμνητής των μεγάλων αρχαίων αρετών: της σωρφοσύνης, της συνειδήσεως, της τιμής, του μέτρου. Η θεότητα γι’ αυτόν είναι σχεδόν μονοθεϊστική, αυστηρή αλλά δίκαιη. Δεν είναι θεότητα που ευνοεί ή μαίνεται κατά του ανθρώπου, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελληνική Μυθολογία (αρκεί να σκεφτή κανείς την περίφημη έννοια «του φθόνου των θεών» - θεών που σκοτώνουν ένα θνητό, επειδή φθονούν την τύχη του). Ο θεός του Αισχύλου τιμωρεί τον άνθρωπο, που αμάρτησε. Και γύρω απ’ αυτό το όραμα του θεού-τιμωρού περιστρέφονται όλα τα γεγονότα του ανθρώπινου βίου. Αυτό συμβαίνει στην Ορέστεια, με την τρομερή αλληλουχία της βίας, όπου κάθε έγκλημα πλήττει εκείνον, που έγινε ένοχος ενός προηγούμενου εγκλήματος. 

Ο Αγαμέμνων θυσιάζει την κόρη του Ιφιγένεια για να του χαρίσουν οι θεοί την επιτυχία της εκστρατείας, γι’ αυτό και η γυναίκα του Κλυταιμνήστρα τον σκοτώνει κατά την επιστροφή του από τον πόλεμο με τη βοήθεια του εραστή της. Ο γιος του, Ορέστης, εκδικείται τον πατέρα του σκοτώνοντας τη μητέρα του και καταδιώκεται και αυτός με τη σειρά του, από τις Ερινύες. 

Αλλά και ο Προμηθέας Δεσμώτης, άλλο αισχύλειο αριστούργημα, δεν είναι παρά η ιστορία ενός εξιλασμού: του εξιλασμού ενός Τιτάνα, που ύψωσε το ανάστημά του αντίκρυ στο Δία, του Προμηθέα, ενόχου γιατί δίδαξε τη χρήση της φωτιάς στους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, ο Προμηθέας, απεικονίζεται έτσι ώστε κα κατακτά όλη τη συμπάθεια του θεατή. Και είναι αναμφισβήτητα συναρπαστικό το γεγονός ότι ο πιο αυστηρός από τους τραγικούς, δείχνει τόση ανθρώπινη κατανόηση για το θύμα του θεού-τιμωρού. Είναι έμμεσα, μια έξαρση του ανθρώπου.

Εικόνα: Prometheus Bound, oil on canvas by Jacob Jordaens, 1640; in the Wallraf-Richartz Museum, Cologne, Germany.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ» ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ARNOLDO MONDADORI EDITORE S.P.A. 1973

Μ.τ.φ.: Βασίλειος Κοχλατζής

8 Αυγούστου 1884 Εγκαίνια της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.

Τους τελευταίους μήνες του 1883 ανατέθηκε στον Πλωτάρχη Ηλία Κανελλόπουλο, τμηματάρχη προσωπικού του Υπουργείου Ναυτικών, η σύνταξη των σχετικών οργανισμών και κανονισμών. Ο Κανελλόπουλος συνέταξε βάσει των ανάλογων γαλλικών διατάξεων πέντε νομοσχέδια, τα οποία κάλυπταν με λεπτομέρεια όλους τους τομείς λειτουργίας της Σχολής. Η αξία της εργασίας του αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο οργανισμός αυτός διατηρήθηκε για 34 χρόνια, περισσότερα δηλαδή από κάθε άλλον. Τα θέματα εξετάσεων, εκπαίδευσης και εκπαιδευτικών πλοίων, αδειών, ποινών και εσωτερικής υπηρεσίας καθορίστηκαν με σαφήνεια. 

Το επιτελείο της Σχολής αποτελούνταν από τον διοικητή, τον υποδιοικητή, που εκτελούσε και χρέη διευθυντή σπουδών, τέσσερεις υποπλοιάρχους επιτηρητές, ιερέα, ιατρό και φροντιστή. Τον Μάιο του 1884, διεξήχθησαν εισαγωγικές εξετάσεις για την κατάταξη 24 δοκίμων. Έλαβαν μέρος 45 υποψήφιοι και πέτυχαν 21, από τους οποίους 8 ήταν πρώην ναυτικοί υπότροφοι της Σχολής Ευελπίδων (έτσι ονομάζονταν οι απόφοιτοι από τη Σχολή του Στρατού που προορίζονταν για το Ναυτικό). Τον Ιούλιο, ανέλαβε διοικητής της Σχολής και κυβερνήτης του ατμοδρόμωνα Ἑλλάς ο Ηλίας Κανελλόπουλος και στις 4 Αυγούστου, εισήχθησαν οι νέοι δόκιμοι. Στις 8 Αυγούστου, έγιναν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνια της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων δυστυχώς όμως, ο Λεωνίδας Παλάσκας, του οποίου το όραμα γινόταν πραγματικότητα, δεν πρόλαβε να ζήσει αυτήν την αλλαγή των καιρών

Στην προσωπογραφία εικονίζεται ο Ηλίας Κανελλόπουλος, ο πατέρας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.

Απόλλων Σαυροκτόνος γλυπτό του Πραξιτέλη

Με την ονομασία Απόλλων Σαυροκτόνος είναι γνωστά διάφορα μαρμάρινα Ρωμαϊκά γλυπτά του 1ου και 2ου αιώνα μ.Χ., τα οποία αποτελούν αντίγραφα του αρχικού ελληνικού από τον Πραξιτέλη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. το οποίο ήταν ορειχάλκινο. Τα αγάλματα αυτά αναπαριστούν ένα γυμνό νεαρό ενήλικα ο οποίος θεωρείται πως είναι ο θεός Απόλλωνας, καθώς ετοιμάζεται να πιάσει μια σαύρα που σκαρφαλώνει στον κορμό ενός δέντρου.

Ο Ρωμαίος ιστορικός του 1ου αιώνα μ.Χ. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, αποδίδει την παράσταση του αγάλματος στον Πραξιτέλη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ.

Το Μουσείο Τέχνης του Κλήβελαντ στις ΗΠΑ έχει στην κατοχή του μέρος ενός ορειχάλκινου αγάλματος με την παράσταση αυτή,το οποίο αγόρασε το 2004 από ιδιωτικό συλλέκτη στην Ελβετία ενώ αναφέρεται πως το άγαλμα κατά το 1930 βρισκόταν στη Γερμανία. Θεωρείται πιθανό πως πρόκειται για το αυθεντικό ελληνικό άγαλμα από τον 4ο αιώνα π.Χ. όμως δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα πλήρως η αυθεντικότητα του αγάλματος από την επιστημονική κοινότητα, ενώ η κυβέρνηση της Ελλάδος έχει εγείρει αμφισβητήσεις σχετικά με την νομιμότητα της κατοχής του αγάλματος από το μουσείο καθώς υποστηρίζει ότι βρέθηκε σε θαλάσσια περιοχή του Ιονίου Πελάγους ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία και παρόμοιες αμφιβολίες έχει εκφράσει και η κυβέρνηση της Ιταλίας.

Η κύρια αναπαράσταση του αγάλματος εικάζεται πως μπορεί να αναφέρεται έμμεσα στη μάχη του Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα, τέρατος της ελληνικής μυθολογίας. Εναλλακτικά η σαύρα αναπαριστάται ως ένα από τα χαρακτηριστικά του θεού με την θεραπευτική του ιδιότητα ο οποίος καταπολεμά τις ασθένειες, βάσει των επιθέτων όπως σμινθεύς(εξολοθρευτής των ποντικιών) ή παρνόπιος (εξολοθρευτής των ακρίδων) τα οποία συχνά αποδίδονταν στους θεούς από τους αρχαίους Έλληνες.

Υπήρξαν επίσης αντίγραφα του αγάλματος σε μικρή κλίμακα κατά την Ρωμαϊκή εποχή, ενώ η θεματολογία του Απόλλωνα και της σαύρας συναντάται επίσης και σε Ρωμαϊκά φηφιδωτά.

Το μαρμάρινο αντίγραφο που βρίσκεται στο Λούβρο, στεγάζονταν προγενέστερα στη συλλογή Μποργκέζε και αγοράστηκε από τον Ναπολέοντα το 1807. Έχει ύψος 1,49 μέτρα (έκθεμα Ma 441), με το αριστερό χέρι και την κεφαλή της σαύρας να είναι σύχρονες αποκαταστάσεις. Υπάρχουν επίσης αντίγραφα του αγάλματος τα οποία φιλοξενούνται στα μουσεία του Βατικανού στο Βατικανό (έκθεμα 750), και τα Εθνικά Μουσεία του Λίβερπουλ στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η αναπαράσταση έχει επίσης αποτυπωθεί σε νομίσματα του 2ου αιώνα μ.Χ. της αρχαίας Νικόπολης στην Ήπειρο.

Οι φωτογραφίες είναι απο τον Απόλλωνα στο μουσείο του Κλήβελαντ, ΗΠΑ

Μια ιστορία για ένα απίθανο πλάσμα του Μορίς Λεμπλάν (περιπέτειες με τον Αρσέν Λουμπέν). Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω ένα επεισόδιο από τις περιπέτειες του περίφημου Αρσέν Λουμπέν. Την Ιστορία για ένα απίθανο πλάσμα, του συγγραφέα Μορίς Λεμπλάν.

Πρόκειται για την πρώτη και αποφασιστική περιπέτεια του δαιμόνιου τυχοδιώκτη. Ταυτόχρονα είναι και η πιο παράδοξη από όλες. Ο Αρσέν Λουμπέν ήταν τότε μόλις 20 χρονών. Επίκεντρο της ιστορίας είναι ένας φόνος που όμως σχετίζεται με έναν πόλεμο...

Πρωταγωνιστούν οι Κύπριοι: Ανδρέας Μιχαηλίδης , Θεόδουλος Μορέας  και Νεόφυτος Νεοφύτου

Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης

                                                                                   

Ο Νεόφυτος Νεοφύτου

 Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ισοβιτης:

http://isobitis.com/theatro1/?p=2392