Γυναικείο Βυζαντινό ένδυμα αρχόντισσας

 Η ιστορική αναβίωση ( Αγγλικά: reenactment ) είναι μια εκπαιδευτική ή μαχητική ή ψυχαγωγική δραστηριότητα , όπου οι αναβιωτες προβάλουν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Για να μπορέσουν οι αναβιωτες να παρουσιάσουν όσο πιο σωστά γίνετε το θέμα που παρουσιάζουν, έχουν ως συμβούλους ή και μέλη , ιστορικούς, αγιογράφους, ζωγράφους αρχαιολόγους, ενδυματολόγους που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη περιόδο, ενώ για την παρουσίαση μαχητικών δρώμενων συμβουλεύονται ή εκπαιδεύονται από προπονητές Ξιφασκίας και Οπλομαχίας. 

Η αναβίωση είναι πολύ διαδεδομένη στο εξωτερικό από συλλόγους που ειδικεύονται σε συγκεκριμένα χρονικές περιόδους. Στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει τα τελευταία 20 χρόνια. 



Ο σύλλογος είναι πρωτοπόρος σε ότι αφορά την αναβίωση της Βυζαντινής περιόδου. 


Αναβιωτης: Ευαγγελία Ζορμπά, Ξιφομάχος της Ακαδημίας Ιστορικών Ευρωπαϊκών Πολεμικών Τεχνών "Λέοντες"


Φωτογραφία: SpirosK photography 


Ένδυση :Ailiroy




Secrets of the Rhine: Brahms’ Symphony No. 3

In October 1883, Antonín Dvořák wrote to his publisher: “I was recently in Vienna, where I spent very fine days with Dr. Brahms, who had just come back from Wiesbaden,” a picturesque town on the Rhine river in Western Germany. The Czech composer, a good friend of Brahms, continued:

 “You know, of course, how very reticent he is even to his dearest friends and musicians in regard to his work, but towards me he was not so. At my request to hear something of his new symphony, he was immediately forthcoming and played its first and last movements for me. I say without exaggerating that this work surpasses his first two symphonies; if not, perhaps, in grandeur and powerful conception—then certainly in—beauty. […] What magnificent melodies there are for the finding!”



Dvořák was not alone in his enthusiasm; upon the symphony’s premiere the following December with the Vienna Philharmonic, the work was embraced by audiences and critics alike and has remained a cornerstone of the repertoire ever since. The fifty-year-old composer was at the height of his powers, and in addition to the many beautiful melodies that Dvořák noted, his new symphony also displayed vibrant orchestral colors and an ingenious rhythmic and metrical flexibility. The shortest of his four symphonies, it remains a prime example of the musical economy and organic development which Brahms had long cultivated

A SECRET MUSICAL CODE?

But beneath the symphony’s technical perfections lie powerful emotions. Though Dr. Brahms liked to hide behind a professorial mask of craftsmanship and tradition, he was at heart a Romantic. The symphony traces a dramatic narrative arc, and its cyclical technique—in which melodies from earlier movements “cycle back” in later movements—was at the time more characteristic of program music than abstract symphonic music. The guarded Brahms always publicly denied any extra-musical inspiration for his instrumental works, although on rare occasions he gave his friends tantalizing clues about his true sources of inspiration. Regarding the Third Symphony, he said nothing, although scholars have identified a few intriguing musical allusions in the score that suggest that the work was a deeply personal one.

The symphony begins with three powerful chords that underscore the notes F-A-flat-F:

Virtually all of the melodic ideas in the symphony are related to this simple musical motif. The notes are a variant of Brahms’ famous F-A-F “motto.” Brahms’ friend and biographer Max Kalbeck identified F-A-F as a musical cipher for “frei aber froh”—“free but happy”—which was Brahms’ response to his friend Joseph Joachim’s F-A-E, which stood for “frei aber einsam”—“free but lonely.” Both of these can be found in other works (such as the A minor string quartet and the early F-A-E violin sonata, which was composed collaboratively by Brahms, Schumann and Dietrich for Joachim to play).

Brahms’ “frei aber froh” motto reflected his uncompromising need for independence in both his professional and personal life. Though he came close several times, he never married, possibly due to unresolved feelings for Clara Schumann, the disintegration of his parents’ marriage, a fear of being hindered in his work by having to provide for a family, or a simple fear of commitment. Instead, his typical pattern involved a series of intense but platonic crushes on intelligent, beautiful young singers and regular patronage of Vienna’s brothels, whose employees reportedly appreciated his kindness and generosity. Many biographers have also speculated that his purported youthful experiences of supplementing his family’s limited income by playing piano in Hamburg’s red light district may have influenced his relationships with women, although some dispute the claim that he performed in any disreputable establishments. He maintained a close circle of friends throughout his life, but rarely revealed his innermost thoughts and feelings, even to them. It was only though the inscrutable language of music that he gave full expression to his inner world.

The three notes that begin the symphony are not F-A-F, though, but F-A-flat-F. Though the key of the symphony is F major, the note A-flat belongs to F minor, and imbues the opening with a sense of conflict and instability. Indeed, the conflict between F major and F minor will drive the entire symphony, only reaching resolution in its final pages. For Brahms, could this alteration have symbolized doubt or conflicted feelings about his “free but happy” motto? Perhaps, but he may have made the change for purely musical reasons as well.

MEMORIES OF THE RHINE

The third chord also introduces the dynamic main theme of the first movement. Brahms’ stay in the Rhineland must have brought back memories of his formative years with the Schumanns in nearby Düsseldorf. The main idea that forms the basis of this melody is actually a quotation from a passing phrase in Schumann’s Rhenish Symphony, and its rushing, surging character recalls the opening of the same piece. While Schumann’s opening seems to be an uncomplicated, enthusiastic celebration of the famous river, Brahms’ “Rhine” theme is by contrast more laden with a tense, powerful energy: the music lunges back and forth between F major and F minor, realizing the conflict implied by the opening chords. The result is a thrilling, unforgettable beginning.

Soon after, the music broadens and calms as it transitions to the second theme. Just before it appears, Brahms includes an allusion to the music of Wagner, who had died just months before Brahms wrote the symphony. The harmonies just before the second theme arrives are adapted from the “Siren’s Chorus” from Tannhäuser, in which beautiful women sing “Approach the shore! Approach the land, where, in the arms of glowing love, let blissful warmth content your desires!” Although contemporary critics had often pitted Brahms and Wagner against each other as arch rivals, Brahms actually admired Wagner’s music, and even owned part of Wagner’s handwritten manuscript to Tannhäuser for a time (Wagner was dismayed when he found out it had fallen into Brahms’ hands and concocted a plot to get it back). Is this Wagner reference a hint at some secret program or merely a nod to an admired contemporary who had recently passed away? It could also be a simple coincidence, but given that Brahms owned and certainly studied Wagner’s manuscript, that seems unlikely.

Another consideration that makes the reference to Wagner’s “Siren’s Chorus” intriguing was Brahms proximity to the Lorelei rock, a famous cliff on the Rhine just downstream from Wiesbaden. It is likely that the scenery-loving Brahms visited it during his stay, and he was certainly familiar with the legend that the rock was the home of Lorelei, a beautiful, siren-like water spirit that lured passing fishermen to a rocky death with her enchanting song. The legend was perhaps most famously evoked in a poem by Heinrich Heine, which was in turn set to music by Franz Liszt. Compare this bit of Liszt’s song with the new theme that Brahms introduces immediately after the Wagner allusion. Here, Brahms imperceptibly slips from the 6/4 meter of the opening to the 9/4 meter of Liszt’s song, effectively adding a beat to each measure and further relaxing the music. Following a shape similar to that of Liszt’s melody, this lyrical tune for clarinet unfolds naturally and organically above a steady drone bass, giving the music a pastoral atmosphere. Each measure is a variation of the one before, as if the clarinetist is improvising, or noodling on a brief idea. Could this melody represent Lorelei’s song?

The melody is then taken up by other instruments, but soon unravels as the music darkens, transitioning to A minor. Interestingly, at this moment the “frei aber froh” motif reappears in the oboe. The music also returns to the original 6/4 meter, but the rhythms become increasingly unstable, full of syncopations and unexpected accents. The gathering storm disperses as the music suddenly falls down another major third, back to F major and the opening of the piece. Following classical tradition, the music repeats up to this point, giving listeners the chance to become more familiar with the main ideas of the movement.

When the stormy music returns, it leads to a transformed version of the “Lorelei” theme, which becomes passionate and emotionally intense. After this agitato episode, the music calms as a solo horn intones a warm, extended version of the “frei aber froh” motifFragments of the Rhine theme return low in the orchestra, leading to reprises of the Rhine theme and the “Lorelei” theme. The Rhine theme then begins a thrilling coda that dies away to a quiet ending.

The second movement begins in C major with another lyrical melody for clarinet that many have likened to a German folksong. The chorale-like texture of the accompaniment also recalls traditional hymns; indeed, Clara Schumann declared that this movement was “a pure idyll; I can see the worshipers kneeling about the little forest shrine, I hear the babbling brook and the buzz of insects….” Each phrase of the clarinet melody ends with a figure that is echoed in the lower strings; its shape strongly recalls the “frei aber froh” motif, and the contrasting instrumentation suggests a sort of musical conversation between two characters. The melody ends in a blossoming transitional passage that leads to a contrasting second theme. This melancholy, harmonically wandering melody for clarinet and bassoon leads to a strange series of chromatic chords. An increasingly intense development ensues, after which the opening theme returns in such a way that it is nearly impossible to say where the theme begins—a remarkable sleight of hand. Unusually, the melancholy second theme is missing during the reprise of the movement’s themes; in its place is a gorgeous, sunset-like passage leading to the return of the strange chromatic chords. The movement ends with the clarinet stretching out the main theme slower and slower over mysterious, chromatic harmonies.

ROMANI MELODIES

The third movement turns from the pastoral, sunshine-filled landscapes of the first half of the symphony to a more urban, nocturnal atmosphere. The C major of the previous movement now becomes C minor as the cellos open the movement with one of Brahms’ most famous melodies: a slow, bittersweet waltz. The violins then take it up, and after a contrasting phrase, the flute, oboe and horn complete it.

Brahms scholar Malcolm MacDonald has suggested that the melody’s ornamentation imitates Romani (gypsy) music. Likewise, its delicate string accompaniment may be inspired by the characteristic figurations of the cimbalom, an instrument typically associated with Romani music. Though Brahms’ love of this style was most famously manifested in his Hungarian Dances, numerous examples of its influence can be found throughout his oeuvre, ranging from the obvious to the subtle. Though this musical style was often associated with Hungary in Brahms’ day, its true roots lay not with Hungarian peasants but with Romani musicians. It could most often be heard played in cafes, pubs and on street corners; some have likened it to the jazz of nineteenth-century central Europe. Brahms likely associated it with the spirit of independence he so valued.

Brahms’ contemporaries also heard the influence of Romani music in the contrasting central section of the third movement. This strange passage in A-flat major features metrically displaced, sliding figures that float through the woodwinds, answered by tender phrases from the strings. The melody then returns, first in the horn, then the oboe, ending with violins.

The finale begins with a dark, unharmonized melody with an exotic, Phrygian sonority centered on the note C (the Phrygian mode is a variant of the minor scale). As the melody unfolds, an accompanimental texture emerges and reveals that the music is in F minor, fulfilling the implication of the “frei aber froh” motif that began the symphony. This F minor, however, is inflected with the augmented seconds of Romani music, as well as evocative orchestration featuring clarinets and cimbalom-like strings.

This theme is soon interrupted by the surprising return of the melancholy theme from the second movement, now as a tenebrous, mysterious chorale. Suddenly, musical lightning bolts based on the opening Phrygian theme rouse the music, which becomes increasingly tumultuous. A heroic, contrasting second theme appears in the cellos and horns, but the music soon darkens with a series of wrenching pauses followed by a sweeping new theme.

Once this stormy music dissipates, the Phrygian theme reemerges quietly in the woodwinds, as if on tiptoe. The music becomes softer and softer, until an eruption of sound signals the return of the mysterious chorale, this time as the powerful climax of the movement. This segues immediately into a wild reprise of the other themes.

The Phrygian melody then returns once more, unwinding and slowing until it slips into F major. The “frei aber froh” motif reappears, leading to the final incarnation of the mysterious chorale in a broad, noble form that seems to finally resolve the symphony’s tonal conflict. Fragments of the Phrygian theme are combined with the “frei aber froh” motif, the last note of which leads to a last surprise: a shimmering return of the Rhine melody. The music dies away, ending the symphony pianissimo. This hushed ending astonished Brahms’ contemporaries; it is possible that no composer had ended a symphony quietly since the 18th century.

What are we to make of this rich, highly suggestive work? Brahms’ musical allusions, quotations, and thematic recurrences seem to beg for some narrative interpretation. While it is possible to speculate, we will never know exactly what these melodies meant to Brahms, though it seems certain that they did mean something to him beyond abstract exercises in harmony, counterpoint and musical form. Though his distaste for narrative programs may in part have been driven by his desire to conceal his innermost thoughts, Brahms also wanted listeners to imagine their own responses to his works. Like musical inkblots, they invite us to discover our own meanings within them. With its serene ending, this symphony offers us the catharsis of intense emotions that find resolution in inner tranquility. —Calvin Dotsey.


https://houstonsymphony.org/brahms-symphony-3/


ΣΩΚΡΑΤΗΣ : Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ και ο γνωστότερος διανοητής στην παγκόσμια ιστορία. Έζησε τον 5ο πΧ αι. Γονείς του: ΣΩΦΡΟΝΙΣΚΟΣ (ευκατάστατος Αθηναίος) και η μαία ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ. Παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία την ΞΑΝΘΙΠΠΗ (γυναίκα δύστροπη και ιδιότροπη) και απέκτησε 3 γιους. Αναπτύσσει την ηθική του φιλοσοφία κυρίως στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν ο πόλεμος είχε οδηγήσει στην ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΗΘΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ.





Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ. Στην κωμωδία "ΝΕΦΕΛΕΣ", τον παρουσιάζει ως φυσικό φιλόσοφο. Να έχει δική του σχολή όπου διδάσκει απόψεις, που τον φέρνουν σε αντίθεση με τις καθιερωμένες ηθικές αντιλήψεις και την επίσημη θρησκεία.  Ο ΞΕΝΟΦΩΝ δίνει την εικόνα ενός Σωκράτη με πρακτικό πνεύμα που δίνει ορθές συμβουλές. ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ είναι η καλύτερη πηγή. Μαθαίνουμε για το άτομο που άλλαξε την πορεία της φιλοσοφίας και την έκανε μελέτη του ανθρώπου, της ζωής του και των αξιών. 

ΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕ : Σύχναζε σε αγορά, γυμναστήρια και σε μέρη όπου συγκεντρώνονταν οι Αθηναίοι και κυρίως οι νέοι. Ένιωθαν ευχαρίστηση ακούγοντας τον να συζητά για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά, θρησκευτικά. Έτσι σχηματίστηκε γύρω του ένας όμιλος, που δεν αποτελούσε όμως σχολή. Ο Σωκράτης διαλέγονταν σε κάθε σημείο της πόλης με ανθρώπους κάθε τάξης. Δεν έπαιρνε χρήματα από τους μαθητές του, σε αντίθεση με τους Σοφιστές. 

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ = τρόπος συζήτησης ενός θέματος με ερωτήσεις και απαντήσεις, με σκοπό την εύρεση της αλήθειας. Ο Σωκράτης συζητούσε και εξέταζε με απλές ερωτήσεις τη ζωή, την αρετή, τα προβλήματα του ανθρώπου.

ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ = λέγεται η προσποίηση άγνοιας. Προσποιούνταν ότι δεν γνωρίζει, αλλά ότι ενδιαφέρεται να μάθει ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΣΙΟ-ΑΝΟΣΙΟ, ΚΑΛΟ- ΑΧΗΜΟ, ΘΑΡΡΟΣ- ΔΕΙΛΙΑ κα.

ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ= η τέχνη με την οποία ο έβγαζε απ' τον συνομιλητή του ό,τι εκείνος είχε μέσα του χωρίς να το γνωρίζει. Δεν πρόσφερε ποτέ έτοιμες γνώσεις, αλλά με ερωτήσεις έκανε τον συνομιλητή του να φτάνει σε γνώσεις που είχε ήδη μέσα του.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ.  Η γνώση φέρνει τον άνθρωπο στην πραγματική ευτυχία και οδηγεί τις πράξεις του στο καλό και το δίκαιο, δηλ. ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ. "Ουδείς εκών κακός" : κανένας δεν είναι κακός με τη θέλησή του, αλλά από άγνοια της αρετής. Δίδασκε το "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ", ο άνθρωπος είναι "φύσει αγαθός" και οι ηθικές έννοιες λανθάνουν. Εάν εμβαθύνει, θα βρει τους ηθικούς κανόνες, θα γίνει ενάρετος και οι πράξεις του θα είναι αγαθές. "ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΔΟΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ"....

ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ : "είναι σαν την πλούσια χώρα που παράγει όλα τα αγαθά". "Από αγράμματο άνθρωπο μην απαιτείς αρετή". Επίσης το γνωστό: "ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ". Το διάσημο: "ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ".  Είδε μια μέρα έναν πλούσιο απαίδευτο και είπε: "Το χρυσούν πρόβατον"....Μια συμβουλή του: "Αν σε κλωτσήσει ένας γάιδαρος, δεν έχει νόημα να τον κλωτσήσεις κι εσύ"........Θέτει ερώτημα στους Αθηναίους: "Γιατί δεν βγάζετε με κλήρο και τους πλοιάρχους, τους αρχιτέκτονες και άλλους τεχνίτες;" (ήταν μια εποχή παρακμής όπου στο όνομα της δήθεν ισότητας  πολλά αξιώματα κληρώνονταν......). 

ΤΟ "ΔΑΙΜΟΝΙΟΝ" ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ. Υποστήριζε πως ήταν μία εσωτερική αποτροπή και προειδοποίηση, να μην παρεκκλίνει από τον σωστό δρόμο. Πρόκειται για προσωποποίηση της συνείδησής του. 

Για τη ΦΙΛΙΑ τονίζει: "Ο ειλικρινής και καλός φίλος, είναι το σημαντικότερο που μπορείς να αποκτήσεις"..... "Το ΨΕΜΑ ποτέ δεν ζει για να γεράσει".....Για τον ΑΤΥΧΟ: "Οποιον τον κατατρέχει η τύχη, ακόμα κι απ' τους καλούς ανθρώπους βρίσκει δυστυχίες"........ΣΕ ΑΝΥΠΑΝΤΡΟ λέει: "Σε συμβουλεύω να παντρευτείς. Αν είναι καλή η γυναίκα σου, θα γίνεις ευτυχισμένος. Αν δεν είναι, θα γίνεις φιλόσοφος"........Ο Σωκράτης είναι και..... ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΗΣ: "Πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασσα κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα"........Αυτό όμως για τα ΑΔΕΛΦΙΑ ; "Τους 2 αδελφούς ο Θεός τους έπλασε για μεγαλύτερη ωφέλεια από τα 2 χέρια, τα 2 πόδια, τα 2 μάτια και όσα άλλα έπλασε ζευγαρωτά στους ανθρώπους"......

ΕΠΙΛΟΓΟΣ : Ο Σωκράτης είναι μια γοητευτική προσωπικότητα. Ένα ιδεώδες σοφίας και κριτικού πνεύματος. Ο Κικέρων αναφέρει πως ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΣΤΗ ΓΗ (ως τότε οι φιλόσοφοι ασχολούνταν πιο πολύ με τα φυσικά φαινόμενα). Ο Έρασμος τον υμνολόγησε: "SANCTE SOKRATES, ORO PRO NOBIS"--'Αγιε Σωκράτη, πρέσβευε υπέρ ημών...."Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ. Ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο, είναι άγνωστο σε μας. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει"...... Ήταν 71 ετών.......  

Πως ο Άρπαλος κατάκλεψε τον Μέγα Αλέξανδρο. Τα "Αρπάλεια χρήματα" εξαγοράζουν τους πάντες στην Αθήνα. Πως o περίφημος αρχαίος ρήτορας Δημοσθένης πιάστηκε με την κατσίκα στον ώμο.

Έχετε μήπως ακουστά για τα «Αρπάλεια χρήματα»; Ήταν αυτά που εξευτέλισαν τον περίφημο ρήτορα της αρχαιότητας Δημοσθένη, ηγέτη της αντι-Μακεδονικής πτέρυγας στην Αθήνα. Οι συμπατριώτες τον κατηγόρησαν ότι έβαλε το χεράκι του στο πουγκί και τσίμπησε μερικά απ’ αυτά. Τον Άρπαλο έστω, τον θυμάστε απ’ το σχολείο; Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καταχραστές της αρχαιότητας, ο οποίος κατάκλεψε τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Ο Άρπαλος ήταν παιδικός φίλος του Αλέξανδρου από την Μακεδονία, τον ακολούθησε στην εκστρατεία κατά των Περσών, αλλά επειδή είχε κάποια αναπηρία και δεν μπορούσε να πολεμήσει, ο βασιλιάς τον έκανε υπουργό οικονομικών. Στα συστήματα εξουσίας, πάντα υπάρχουν θέσεις για έναν έμπιστο άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο ηρωικές όσο άλλες.




Κατακτώντας την Περσία ο Αλέξανδρος βρήκε στο Περσικό θησαυροφυλάκιο θησαυρούς που ήταν πέραν πάσης φαντασίας. Έφυγε λοιπόν για την Ινδία, αφήνοντας στην Περσέπολη τον φίλο του τον Άρπαλο να διαχειρίζεται το χρήμα. Αυτός άρχισε να το ξοδεύει ασύστολα, πιστεύοντας ότι ο βασιλιάς δεν θα ξαναγύριζε από τις ερημιές της Ασίας, όμως την πάτησε. Μετά από δυο χρόνια έμαθε ότι ο Αλέξανδρος επιστρέφει. Είτε διότι οι καταχρήσεις και σπατάλες του ήταν εξόφθαλμες, είτε διότι ο βασιλιάς είχε ενημερωθεί από ρουφιάνους που πάντα υπάρχουν στις βασιλικές αυλές, ο Άρπαλος κατάλαβε ότι δεν θα την γλύτωνε. Πήρε λοιπόν ένα μικρό μέρος του βασιλικού θησαυρού και μ’ ένα μισθοφορικό σώμα που πλήρωνε από τα ξένα λεφτά έφθασε στην Αθήνα. Είχε μαζί του 7.000 τάλαντα.

Το νούμερο δεν ακούγεται τόσο τρομερό. Για να δούμε όμως: Ο Αλέξανδρος βρήκε στην Περσέπολη 120.000 τάλαντα κατά τον Διόδωρο και 180.000 τάλαντα κατά τον Στράβωνα. Ο Πλούταρχος λέει ότι για να μεταφέρει αυτό το χρυσάφι και το ασήμι, χρησιμοποίησε 20.000 μουλάρια και 5.000 καμήλες. Αν βάλουμε το ποσό στη μέση, δηλαδή 150.000 τάλαντα, τότε κάθε μουλάρι κουβαλούσε 6 τάλαντα. Άρα, φεύγοντας ο Άρπαλος με τα 7.000 τάλαντα, πήρε μαζί του 1.200 μουλάρια φορτωμένα ως επάνω με χρυσό και ασήμι. Πως σας φαίνεται το ποσό; Μικρό; Για βάλτε 1.200 μουλάρια βαρυφορτωμένα με σημερινές χρυσές λίρες Αγγλίας και υπολογίστε το νούμερο. Αν και ήταν μια υποδιαίρεση του ποσού που είχε αρπάξει απ’ τους Πέρσες ο Αλέξανδρος, επρόκειτο πάλι για μυθικό ποσό. Φθάνοντας στην Αθήνα, ο Άρπαλος είχε μαζί του μόλις 700 τάλαντα από τα 7.000. Τι είχε κάνει τα υπόλοιπα είναι άγνωστο. Του τα έκλεψαν, τα είχε φάει, τα είχε κρύψει, κανείς δεν ξέρει.

Για να τον δεχτούν οι Αθηναίοι που φοβούνταν την εκδίκηση του Αλέξανδρου, ο Άρπαλος άρχισε τις δωροδοκίες. Μοίραζε χρυσάφι. Με τη μέθοδο αυτή και μετά από εισήγηση του Δημοσθένη, οι Αθηναίοι τον δέχτηκαν σαν προσωπικό ικέτη, υπό την προϋπόθεση να καταθέσει τα χρήματα του στην Ακρόπολη ως εγγύηση. Ο Άρπαλος το έκανε, αλλά λίγο αργότερα τον έκλεισαν φυλακή. Φοβούμενος για την ζωή του το έσκασε για την Κρήτη, όπου και δολοφονήθηκε. Όταν όμως οι Αθηναίοι μέτρησαν το ποσό που είχε αφήσει πίσω του, είδαν έκπληκτοι ότι υπήρχαν μόνο 350 τάλαντα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή 350 τάλαντα, είχαν μοιραστεί σε δωροδοκίες.

Ο Άρειος Πάγος έκανε έρευνα κι έφτιαξε έναν κατάλογο από επιφανείς πολίτες που τα ‘χαν αρπάξει από τον Άρπαλο. Πρώτο στην λίστα ήταν το όνομα του Δημοσθένη, ο οποίος τσίμπησε 20 τάλαντα, δηλαδή τρία με τέσσερα μουλάρια φορτωμένα χρυσάφι. Διόλου κακό μεροκάματο για να βγάλει έναν λόγο στην εκκλησία του Δήμου υπέρ του να δοθεί άσυλο στον Άρπαλο. Ο μεγάλος ρήτορας τα επέστρεψε βέβαια στο δημόσιο ταμείο, αλλά οι Αθηναίοι τον εξευτέλισαν και τον εξόρισαν στην Αίγινα κι ας τον δέχτηκαν τον επόμενο χρόνο πίσω με τιμές μόλις πέθανε ο Αλέξανδρος. Τα 350 αυτά τάλαντα της δωροδοκίας που έψαχναν οι Αθηναίοι, ονόμασαν τότε «Αρπάλεια χρήματα».

Δημήτρης Καμπουράκης, newsit

Δίκοπο οθωμανικό μαχαίρι.

 ΣΠΑΝΙΟ δίκοπο χειροποίητο μαχαίρι Οθωμανικής περιόδου με έντονα σκαλίσματα στην λάμα επτά ημισελήνων, συμβολίζοντας τις επτά Ηπείρους του πλανήτης μας, όπου με αυτόν τον τρόπο επεδείκνυαν τα μεγαλόπνοα σχέδια οι φανατικοί Οθωμανοί για την επέκταση της ‘’Αυτοκρατορίας’’ τους (δωρεά κ.Αντώνιου Σουλιώτη-Μόνιμο έκθεμα Βλαχογιάννειου Μουσείου).



Πηγή: Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Σαν σημερα...

 



Κ.Γ. Καρυωτάκης, «Όταν κατέβουμε τη σκάλα»

"Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,

αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,

μ’ ένα χαμόγελο στ’ ανύπαρκτα τους χείλη;


Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.

Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα..."




Παρισινή Κομμούνα 1871

 Η Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα βρίσκεται εν μέσω μιας περιόδου πραγματικά εντυπωσιακής αλλαγής και προσαρμογής. Η βιομηχανική καπιταλιστική οικονομία έχει αρχίσει να ανθεί σε όλη σχεδόν την ήπειρο (ιδιαίτερα στο κεντρικό και δυτικό κομμάτι της), υπάρχει προσπάθεια απελευθέρωσης του εμπορίου από δασμούς και οι κοινωνίες αλλάζουν ως αποτέλεσμα της άνθησης αυτής. Πολύ χονδρικά οι αλλαγές αυτές είναι:

1. Συγκέντρωση της πλειονότητας του πληθυσμού στις πόλεις
2. Δημιουργία μιας έμμισθης ανειδίκευτης εργατικής τάξης
3. Αυξανόμενες κοινωνικές και οικονομικές διαφορές μεταξύ πλούσιων – κεφαλαιούχων και φτωχότερων στρωμάτων, κάτι που προκάλεσε δυσαρέσκεια.



Αυτά ήταν τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα και στη Γαλλία λίγο πριν την κήρυξη του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-1871). Ο πόλεμος αυτός καθαυτός δε θα μας απασχολήσει – προς απογοήτευση των φίλων της στρατιωτικής ιστορίας ανάμεσά μας – πέραν δύο βασικών στοιχείων. Πρώτον οι Γάλλοι ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Γερμανούς. Δεύτερον οι Γερμανοί πολιόρκησαν το Παρίσι για 4 μήνες (Σεπτέμβριος – Ιανουάριος). Ο πόλεμος είχε σαν αποτέλεσμα:

a. Την ανατροπή του ημι-αυταρχικού καθεστώτος του Λουδοβίκου Ναπολέοντα Γ
b. Την άνοδο μίας κυβέρνησης «Εθνικής Αμύνης», φαινομενικά αδύναμης και ανίκανης
c. Οδήγησε στην πενία και πείνα τους κατοίκους του Παρισιού
d. Τη διεύρυνση της Εθνοφρουράς

Γιατί το τελευταίο είναι σημαντικό; Η διεύρυνση αυτού του ιστορικά φιλοαστικού στρατιωτικού σώματος συνοδεύτηκε από την παροχή μισθού. Συνέπεια αυτού ήταν τα νέα μέλη της Εθνοφρουράς να προέρχονται από τα φτωχότερα εργατικά στρώματα της πόλης του Παρισιού. Με άλλα λόγια άρχισαν να οπλίζονται νόμιμα αυτοί που υπέφεραν περισσότερο από τον πόλεμο και το τρέχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Φυσικά θα ήταν άτοπο να πούμε πως οι νέοι «Εθνοφρουροί» του Παρισιού κατατάχτηκαν με κάποια “ατζέντα” στο μυαλό τους ή σχέδια για κοινωνική επανάσταση. Οι περισσότεροι το έκαναν, επειδή είχαν ανάγκη τα λεφτά ή ήθελαν να προστατέψουν τη χώρα τους από τους εισβολείς ή απλά για να “απασχοληθούν” κατά τη διάρκεια μιας πολιορκίας. Όμως η εισροή αυτού του ενεργητικού μέρους του πληθυσμού στην Εθνοφρουρά δεν πέρασε απαρατήρητη από τους ριζοσπαστικούς πολιτικούς της πόλης και συγκεκριμένα τους αναρχικούς Μπλανκιστές (σοσιαλιστές) και φυσικά Νεοϊακωβινούς. Οι τρείς αυτές ομάδες κατά τη διάρκεια της πολιορκίας άρχισαν να κυριαρχούν στις αυτοσχέδιες «Επιτροπές Επιφυλακής» που εμφανίστηκαν σε πολλές γειτονιές, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να οργανώσουν τους νέους Εθνοφρουρούς σε μικρές αυτόνομες οργανωτικές επιτροπές. Μάλιστα κατάφεραν η πλειονότητα των συνταγμάτων της Εθνοφρουράς να ορκιστεί, ώστε να υπακούει στις εντολές μονάχα της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής και όχι του κυβερνητικού διοικητή. Ήταν φανερό πως μια επανάσταση δε θα αργούσε να ανάψει.

Συνοπτικά, ταφτωχότερα στρώματα της πόλης οπλίστηκαν νόμιμα και οργανώθηκαν σε ένα βαθμό κατά την πολιορκία. Παράλληλα με την πολιτική οργάνωση όμως των κατοίκων του Παρισιού είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και έντονες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των τάξεων. Συγκεκριμένα, οι μεν μεγαλοαστοί και τα μεσαία στρώματα έβλεπαν το κάλεσμα για κοινωνική αλλαγή ή επανάσταση ως μεγαλύτερο κίνδυνο από τη γερμανική νίκη στον πόλεμο, ενώ τα κατώτερα στρώματα έβλεπαν τους προηγούμενους ως άπληστους και πιθανότατα προδοτικούς. Αυτή την κατάσταση επέτειναν οι πολλές ιστορίες (αληθινές και μη) συσσώρευσης πολύτιμων αποθεμάτων τροφής κατά τη διάρκεια της πολιορκίας.

Στις 26 Ιανουαρίου υπογράφτηκε ανακωχή μεταξύ των δύο πλευρών και μόλις 13 μέρες αργότερα διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη μιας νέας γαλλικής κυβέρνησης. Η εσπευσμένη αυτή εκλογική αναμέτρηση σε συνδυασμό με τη σαστισμένη κατάσταση της χώρας οδήγησε σε συντριπτική νίκη των συντηρητικών – μοναρχιστών (που στηρίζονταν από τους αγροτικούς πληθυσμούς της επαρχίας και τη μεγαλοαστική τάξη) που πλέον έλεγχαν περίπου το 60% της Εθνοσυνέλευσης. Έτσι και η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας ήταν πολύ συντηρητική, το ίδιο και ο νέος της πρωθυπουργός, ο Αδόλφος Τιέρ. Η νέα κυβέρνηση δεν άφησε καμία ψευδαίσθηση σχετικά με το τι πίστευε για τις όλο και πιο αυτόνομες “μάζες του Παρισιού” Η κυβέρνηση μεταφέρθηκε από το Παρίσι στις Βερσαλλίες και άρχισε να τοποθετείται με γνώμονα τον αφοπλισμό ακόμα και την κατάργηση της Εθνοφρουράς, φοβούμενη ή αναμένοντας μια κοινωνική εξέγερση.

Η κίνηση της κυβέρνηση έρχεται στα μέσα Μαρτίου. Το βράδυ της 18ης Μαρτίου ο τακτικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι με όσο το δυνατόν περισσότερη μυστικότητα και αρχίζουν μεθοδικά να αφαιρούν το βαρύ πυροβολικό από κάθε σημείο της πόλης. Στα βόρεια διαμερίσματα όμως της Μονμάρτης, ενός από τα βόρεια διαμερίσματα του Παρισιού, συγκεντρώνονται περισσότερο εργατικές γειτονιές ενώ στα δυτικά πιο πολύ πλούσιες. Ο στρατός δεν προλαβαίνει να απομακρύνει τα κανόνια από τη θέση τους πριν γίνει αντιληπτός από τους κατοίκους της περιοχής. Εξαγριωμένοι Γάλλοι χτυπούν τις καμπάνες και μια αυθόρμητη μάζα ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους, για να αντιταχθούν στο «πραξικόπημα» της κυβέρνησης Τιέρ.

Η πρώτη αυτή επαναστατική κίνηση λοιπόν δεν ήρθε από την οργανωμένη καθοδήγηση των σοσιαλιστών αναρχικών ή νεοϊακωβινών αλλά από την αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών, οι οποίοι πραγματικά φαίνονταν να επιθυμούν μια ριζική αλλαγή και μια πραγματική λύση στα προβλήματά τους. Αν και πολλοί από τους ριζοσπάστες –κυριολεκτικά – πιάστηκαν στον ύπνο τις πρώτες ώρες της επανάστασης, γρήγορα ξαναβρήκαν τον επαναστατικό τους βηματισμό και νωρίς το πρωί ανακήρυξαν τη σύσταση Κομμούνας. Με άλλα λόγια συγκρότησαν μια τοπική εξουσία – και ενιαία για όλο το Παρίσι – ανεξάρτητη από την κεντρική κυβέρνηση της Γαλλίας. Μετά από τρείς μέρες και τη διεξαγωγή εκλογών για το συμβούλιο της Κομμούνας η Γαλλία ήταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.


Τις υπόλοιπες μέρες του Μαρτίου το νέο συμβούλιο της Κομμούνας συζήτησε σχετικά με το μέλλον της, ενώ η κυβέρνηση των Βερσαλλιών προετοίμαζε μια νέα πολιορκία της πόλης. Αναπτύχθηκαν 2 ρεύματα, το «επαναστατικό» και το «πολεμικό» κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Το πρώτο υποστήριζε ότι η Κομμούνα έπρεπε να επικεντρωθεί στην ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος, στην ανάπτυξη προγραμμάτων για βελτίωση της ζωής των εργατών και ήταν αντίθετο στη δημιουργία ενός κεντρικού εκτελεστικού οργάνου. Όσοι υποστήριζαν αυτή τη γραμμή έτειναν να είναι πιο αναρχικοί στις αντιλήψεις τους. Το δεύτερο ρεύμα (και το οποίο υποστήριζε η πλειοψηφούσα ομάδα των νεοϊακωβινών) πίεσε για επικέντρωση της ενέργειας των επαναστατών στην επικείμενη επίθεση στο Παρίσι παρά στην άμεση ανατροπή του καθεστώτος. Τελικώς το «πολεμικό ρεύμα» επικράτησε.


O Απρίλιος ήταν ένας μήνας δοκιμασίας για το Παρίσι και την Κομμούνα. Η πολιορκία του τακτικού στρατού και ο συνεχής βομβαρδισμός της πόλης έριξε το ηθικό των επαναστατών. Παράλληλα η Εθνοφρουρά αδυνατούσε να προβάλει αποτελεσματική αντίσταση λόγω της απροθυμίας των εθελοντών στρατιωτών και του συστήματος εκλογής των αξιωματικών από τους στρατιώτες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία διεξαγωγής μιας κεντρικά οργανωμένης άμυνας. Βλέποντας τα φρούρια του Παρισιού έτοιμα να πέσουν οι κομμουνάροι αποφάσισαν να στρέψουν την προσοχή τους προς τα κοινωνικά προβλήματα των πολιτών, όπως ακύρωση των πληρωμών για ενοίκια, την απαγόρευση επιβολής επιτοκίου, την ανακήρυξη του χωρισμού εκκλησίας και κράτους και τη φροντίδα για δίκαιη αμοιβή των εργατών.

Βέβαια όλα αυτά αποδείχθηκαν σπασμωδικές κινήσεις πριν το τέλος της Επανάστασης. Από την 21η έως τις 27 Μαΐου – την επονομαζόμενη «Ματωμένη Εβδομάδα» – ο τακτικός στρατός εισέβαλε στο Παρίσι, συνέλαβε 40.000 λιποτάκτες και σκότωσε γύρω στα 25.000 άτομα . Οι κομμουνάροι, σε μια τελευταία προσπάθεια εκρίζωσης της παλαιάς κοινωνικής τάξης πραγμάτων και μέσα σε αγανάκτηση, πυρπόλησαν πολλά κτήρια στο Παρίσι και η πόλη του φωτός τυλίχτηκε στις φλόγες.

Η Παρισινή Κομμούνα, αν και μικρή σε διάρκεια, παραμένει ένας από τους σταθμούς στην πολιτική εξέλιξη της Ευρώπης (αν και πολλές φορές επισκιάζεται από τον πόλεμο που προηγήθηκε). Η επανάσταση αυτή αποτέλεσε την έμπνευση για πολλούς πρακτικούς και θεωρητικούς επαναστάτες κατά βάση αναρχικούς και σοσιαλιστές. Παρ’ όλα αυτά, κατά γενική ομολογία ακόμα και των ίδιων των εχθρών της κοινωνικής τάξης η επανάσταση αυτή είχε κοινωνικό αλλά όχι καθαρά «σοσιαλοαναρχικό» χαρακτήρα. Το εγχείρημα αυτό αποτέλεσε μάθημα και στην εφαρμογή των επαναστατικών ιδεών στην πράξη, αλλά αποτέλεσε και προειδοποίηση, καθώς, όπως αναφέρει ο Hobsbawm: «στο εξής οι κοινωνικοί επαναστάτες ήξεραν τι τους περίμενε, αν δεν κατόρθωναν να διατηρήσουν την εξουσία». Τέλος η Κομμούνα ήταν η τελευταία μεγάλη προσπάθεια κοινωνικής μεταβολής με τη βία τον 19ο αιώνα και προκάλεσε αρκετό φόβο στους Ευρωπαίους αστούς ως το 1917 στην Ευρώπη, όταν κυριάρχησε ένας «νεοσυντηριτισμός» .

[1] Το κρέας αρουραίου θεωρούνταν πολυτέλεια, ενώ από την πείνα των Γάλλων δε γλύτωσαν ούτε τα ζώα του ζωολογικού κήπου.

[2] Βλ. A. Horne, The fall of Paris: The siege and the commune 1870-71, London, Penguin books, 2007³ [1η:1965], σελ. 187

[3] Νεοσυντηριτισμός: αναβίωση της απολυταρχίας με σημαντική έμφαση στην κοινωνική σταθερότητα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ξενόγλωσσες Μονογραφίες
S. Dolgoff, Bakunin on anarchy, New York (Vintage Books), 1972
A. Horne, The fall of Paris: The siege and the commune 1870-71, London (Penguin books), 2007³ [1η:1965]
K. Marx, The Civil War in France, London (Dodo papers), 2009⁴ [1η:1871]
Ελληνικές Μονογραφίες
Π. Τσακαλογιάννης, Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: από τη Βαστίλη στον 21ο αιώνα, τόμος Ι, Αθήνα (Βιβλιοπωλείο της «ΕΣΤΙΑΣ»), 2009
Μεταφρασμένες εκδόσεις
E. J. Hobsbawm, The Age of Capital 1848-1875, London (Weidenfeld and Nelson), 1976² [1η: 1975] (ελλ. έκδοση: Η εποχή του κεφαλαίου 1848-1875, μετάφρ. Δ. Κουρτόβικ, Αθήνα (ΜΙΕΤ), 2012 [1η: 1994])

Πηγή: https://studyinghistory.gr/neoteroi-chronoi/19os-aionas/parisini-kommouna-1871/

Το καπρίτσιο, του Αλφρέντ Ντε Μυσσέ. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα αρκετά ενδιαφέρον μονόπρακτο, Το Καπρίτσιο του Αλφρέντ Ντε Μυσσέ.





Το έργο είναι μονόπρακτο, παίζεται δηλαδή σε μία πράξη ή μία σκηνή και είναι σύντομης διάρκειας.



Λίγα λόγια για το έργο και τον Μυσσέ.

Γάλλος θεατρικός συγγραφέας ποιητής και μυθιστοριογράφος ο Μυσσέ (1810-1857) υπήρξε σε όλο το έργο του υμνητής των γυναικών. Είχε ζήσει μία οδυνηρή εμπειρία μιας σχέσης τρελού έρωτα με τη Γεωργία Σάνδη, ενώ είχε συνδεθεί και με άλλες κοσμικές γυναίκες της εποχής του.Ήταν ένα πνεύμα ιδιοφυές, ερωτευμένο με την ελευθερία, αδιάφορο για σχολές και συρμούς.

Το Καπρίτσιο το έγραψε το 1847, σε μια εποχή που είχε αποφασίσει να μην ξαναγράψει θέατρο. Το έργο αναίβηκε την ίδια χρονιά στην Κομεντί Φρανσαίζ με μεγάλη επιτυχία και υπήρξε ένα από τα αριστουργήματα του. Η υπόθεση του αφορά ένα έξυπνο παιχνίδι που παίζει η φίλη ενός παντρεμένου ζευγαριού προκειμένου να τους αναζωπυρώσει τη σχέση.

Έξοχος στον χειρισμό του πνευματώδους και ειρωνικού παιχνιδιού, ο Μυσσέ ήξερε εξίσου καλά να εκφράζει τα ξεσπάσματα του πάθους ή αυτό που ήταν το εσωτερικό του δράμα: τον πειρασμό της ακολασίας και τη νοσταλγία της αθωότητας που κατοικούν "τη ματωμένη καρδιά του, τη γεμάτη φλόγα και λύπη" (Σαιντ-Μπεβ).


Ο Αλφρέντ Ντε Μυσσέ


 Adapted By (Text) [Επιμέλεια Κειμένου] – Αιμιλία Κτενά

Directed By – Κώστας Κροντηράς

Music Consultant [Μουσική Επιμέλεια] – Αργυρώ Μεταξά

Technician [Τεχνική Επιμέλεια] – Σήφης Σιγανός*

Technician [Ψηφιακή Επεξεργασία] – Γιάννης Ψυχογιός

Translated By, Adapted By (Text) [Adapted For Radio] – Λιλή Ζωγράφου

Voice Actor – Αγνή Βλάχου, Ανδρέας Φιλιππίδης, Θεόδωρος Τριανταφυλλίδης, Φλωρέττα Ζάννα


"Θέατρο της Τετάρτης" Broadcasted in 1961.


Ο Ανδρέας Φιλιππίδης







Η μεταφορά του έργου έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:





Πηγές:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=43107
https://www.discogs.com/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD-%CE%9D%CF%84%CE%B5-%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD-%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%9A%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF/release/11790224

Ο Βύρων Πάλλης. Μια σπουδαία μορφή του ραδιοφωνικού θεάτρου.

 Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...