Υπογεννητικότητα: καλέστε Aμεσο Δράση. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Συμφωνώ ότι ο δημογραφικός μαρασμός δεν λύνεται με επιδόματα τέκνων και λοιπά παρασκευάσματα της πολιτείας, που ανακουφίζουν πρόσκαιρα τα συμπτώματα. Η γέννηση ενός παιδιού είναι μια ριψοκίνδυνη ενέργεια η οποία απαιτεί θάρρος από όσους την επιχειρούν. 

Κατ’ αρχάς θάρρος οικονομικό. Το κόστος της γέννησης και της βρεφικής ηλικίας είναι το πιο διαχειρίσιμο, σε πείσμα όσων κερδοσκοπούν με το βρεφικό γάλα. O,τι πιο κοινωνικά ανήθικο, εφάμιλλο της κερδοσκοπίας με τα φάρμακα. Eπονται τα δύσκολα. Oσο μεγαλώνει το παιδί τόσο η επιχείρηση γίνεται πιο κοστοβόρα. Δημόσια δωρεάν παιδεία που χρειάζεται όμως μερικές χιλιάδες ευρώ για να την αντιμετωπίσεις. Δημόσια υγειονομική περίθαλψη που σου εμπνέει ανασφάλεια. Ανασφάλεια είπατε; Τηλεφωνήσατε στην άμεσο δράση και θα δείτε. Aδικη φορολογία αφού δεν σου αποδίδει την αντίστοιχη αξία με αυτήν που πληρώνεις. Oμως αυτή η λογιστική είναι η μία όψη του ζητήματος. Ο δημογραφικός μαρασμός δεν έχει να κάνει μόνον με την οικονομική διάσταση. Και επειδή δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι υπαρξιακό ζήτημα για τον δυτικό πολιτισμό.

Μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Oπως ότι ο πολιτισμός μας έχει διαχωρίσει την ευδαιμονία του από την οικογένεια. Και οικογένεια σημαίνει παιδιά. Οι μουσουλμάνοι ή οι Ρομά ταυτίζουν την ευμάρειά τους με την «παραγωγή» παιδιών. Οι πιο φανατικοί τα χρησιμοποιούν ως μετοχές στο χρηματιστήριο της διεθνούς πολιτικής. Συγκρίνατε την τεκνοποιία: ένα ζεύγος Ελλήνων αποκτά ένα παιδί, ή κανένα. Eνα ζεύγος Ρομά αποκτά τέσσερα. Οι αριθμοί είναι αυθαίρετοι, όμως δεν νομίζω ότι διαφέρουν από την πραγματικότητα. Οι Ρομά δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες με τους Eλληνες; Iσως έχουν άλλους τρόπους για να τις ξεπεράσουν, στέλνοντας το παιδί από την πιο τρυφερή ηλικία στον δρόμο αντί για το σχολείο. Oμως, προφανώς, δεν έχουν και τις ίδιες απαιτήσεις για το παιδί τους από μια ελληνική οικογένεια. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν απαιτήσεις που ξέρουν ότι το σύστημα δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει. Και το χειρότερο: έχουν χάσει το αίσθημα του μέλλοντός τους. Και δεν μιλάω μόνον για την κατάσταση του σημερινού κόσμου που προϊδεάζει για ένα χάος διαρκείας. Σκέφτομαι την αποψίλωση των αξιών του παρελθόντος μας. Και χωρίς αίσθημα του παρελθόντος δεν υπάρχει αίσθημα του μέλλοντος. 

Η τεκνοποιία χάνει την αξία της χωρίς το αίσθημα του μέλλοντος. Ενάμιση μήνα τώρα συζητάμε για το δικαίωμα τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Σαν να ξεχάσαμε ότι για να υπάρξει τεκνοθεσία πρέπει να προηγηθεί τεκνοποιία. Και για να την ενισχύσουμε χρειάζεται να αλλάξει το κοινωνικό μας μοντέλο. Τιτάνιο έργο για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.

Πηγή: Καθημερινή

Η Δύση απέναντι στον πόλεμο των πολιτισμών. Τάκης Θεοδωρακόπουλος

 Τον περασμένο Σεπτέμβριο τη Γαλλία την απασχολούσαν οι κοριοί. Οχι τα εργαλεία παρακολούθησης ιδιωτικών συνομιλιών. Τα ίδια τα αντιπαθέστατα ζωύφια που κεντούν το δέρμα με το τσίμπημά τους και μπορούν να σε τρελάνουν. Οι κοριοί απειλούσαν τα εκατομμύρια των επισκεπτών στα ξενοδοχεία και τα airbnb και υπονόμευαν την ήδη εύθραυστη ψυχική υγεία της γαλλικής κοινωνίας. Την απασχολούσε και η αμπαγιά, ένδυμα των μουσουλμάνων γυναικών το οποίο πολλές μαθήτριες φορούσαν στις σχολικές τάξεις – κάτι περισσότερο ξέρουν οι Ισπανοί που έχουν διατηρήσει την παλιά καλή σχολική στολή. Πολλοί καθηγητές έλεγαν ότι όταν μπαίνουν σε μια τάξη όπου οι μαθήτριες φορούν αμπαγιά, πώς να τολμήσουν να τους μιλήσουν για ανεξιθρησκία, εκκοσμικευμένη κοινωνία ή τον Βολταίρο. Η απαγόρευσή της προκάλεσε πολλές εμβριθείς συζητήσεις περί ελευθερίας, αν και η συντριπτική πλειονότητα του κοινού, γύρω στο 80% αν δεν κάνω λάθος, συμφώνησε με το μέτρο.

Σήμερα οι κοριοί ξεχάστηκαν. Δεν νομίζω ότι εξοντώθηκαν, απλώς μπορεί να αντιμετωπισθούν και ως ψυχοφάρμακο. Με τα τσιμπήματά τους αποσπούν την προσοχή σου από τον περιρρέοντα τρόμο. Οσο για την αμπαγιά, υποθέτω ότι έχει αλλάξει επίπεδο, έχει περάσει στο επίπεδο της γραφικότητας. Σήμερα η Γαλλία αναγκάστηκε να κλείσει 18 από τα αεροδρόμια της χώρας εξαιτίας τρομοκρατικής απειλής, το Λούβρο και οι Βερσαλλίες έκλεισαν για τον ίδιο λόγο και στους δρόμους κυκλοφορεί στρατός για το ενδεχόμενο χτυπήματος. Η Συνθήκη Σένγκεν ανεστάλη σε 13 χώρες. Ο καθηγητής Λογοτεχνίας Ντομινίκ Μπερνάρ σε λύκειο του Αράς μαχαιρώθηκε άγρια από μουσουλμάνο ενώ προσπαθούσε να προστατεύσει τους μαθητές του. Στις Βρυξέλλες ένας Τυνήσιος σωματέμπορος σκότωσε με το κατοικίδιο καλάσνικοφ που διατηρούσε δύο Σουηδούς φιλάθλους. Ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και στην τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς έχει μεταφερθεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο Μπάιντεν το είπε καθαρά: Ο Πούτιν δεν έχει τους ίδιους στόχους με τη Χαμάς, όμως στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη η Δύση δέχεται επίθεση.

Η Δύση όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως απολύτως συγκεκριμένη πραγματικότητα, ένας τρόπος ζωής, η δημοκρατία, η ελευθερία της έκφρασης, τα δικαιώματα του ατόμου, και μαζί τους όλα τα προβλήματα που συνεπάγονται. Δεν είναι παράδεισος. Ακόμη και ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του γράφει πως το ιδανικό πολίτευμα δεν είναι του κόσμου τούτου. Δεν ήταν χριστιανός ούτε μουσουλμάνος. Ηξερε όμως πολύ καλά τις παραμέτρους της ανθρώπινης συνθήκης. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος είναι η πιο βιώσιμη περιοχή του πλανήτη. Αυτό δεν μπορούν να της συγχωρήσουν οι εχθροί της.

Το ερώτημα είναι αν οι ελίτ της Δύσης είναι σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Υπάρχει η φυσιολογική ψυχολογική απώθηση. Δεν θέλουμε να το ζήσουμε αυτό. Λειτουργεί όμως και η «νεογλώσσα» με την οποία οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν κουκουλώσει την πραγματικότητα. Ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. την Παρασκευή για τον μουσουλμάνο με το μαχαίρι που συνελήφθη στον Αγιο Παντελεήμονα. «Είχε, λέει, ψυχολογικά προβλήματα». Ενώ, όπως είναι γνωστόν, οι βομβιστές αυτοκτονίας του Μπατακλάν ή ο σφαγέας της Νίκαιας έχαιραν άκρας ψυχικής υγείας. Χειρότερα ακόμη: Ο Κριστιάν Μπερουαγέ, διαπραγματευτής στο λύκειο του Αράς, προσπάθησε να απωθήσει τον μαχαιροβγάλτη με μια καρέκλα. «Εκανα το καθήκον μου ως Γάλλος», θα δηλώσει αργότερα στην τηλεόραση. «Εννοείτε ως πολίτης», προσπαθεί να τον επαναφέρει στην τάξη ο ρεπόρτερ. «Οχι ως πολίτης, ως Γάλλος. Δεν αισθάνθηκα ότι είχα απέναντί μου έναν κοινό εγκληματία. Είχα απέναντί μου έναν εχθρό»

Πηγή Καθημερινή