Κατ’ αρχάς θάρρος οικονομικό. Το κόστος της γέννησης και της βρεφικής ηλικίας είναι το πιο διαχειρίσιμο, σε πείσμα όσων κερδοσκοπούν με το βρεφικό γάλα. O,τι πιο κοινωνικά ανήθικο, εφάμιλλο της κερδοσκοπίας με τα φάρμακα. Eπονται τα δύσκολα. Oσο μεγαλώνει το παιδί τόσο η επιχείρηση γίνεται πιο κοστοβόρα. Δημόσια δωρεάν παιδεία που χρειάζεται όμως μερικές χιλιάδες ευρώ για να την αντιμετωπίσεις. Δημόσια υγειονομική περίθαλψη που σου εμπνέει ανασφάλεια. Ανασφάλεια είπατε; Τηλεφωνήσατε στην άμεσο δράση και θα δείτε. Aδικη φορολογία αφού δεν σου αποδίδει την αντίστοιχη αξία με αυτήν που πληρώνεις. Oμως αυτή η λογιστική είναι η μία όψη του ζητήματος. Ο δημογραφικός μαρασμός δεν έχει να κάνει μόνον με την οικονομική διάσταση. Και επειδή δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι υπαρξιακό ζήτημα για τον δυτικό πολιτισμό.
Μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Oπως ότι ο πολιτισμός μας έχει διαχωρίσει την ευδαιμονία του από την οικογένεια. Και οικογένεια σημαίνει παιδιά. Οι μουσουλμάνοι ή οι Ρομά ταυτίζουν την ευμάρειά τους με την «παραγωγή» παιδιών. Οι πιο φανατικοί τα χρησιμοποιούν ως μετοχές στο χρηματιστήριο της διεθνούς πολιτικής. Συγκρίνατε την τεκνοποιία: ένα ζεύγος Ελλήνων αποκτά ένα παιδί, ή κανένα. Eνα ζεύγος Ρομά αποκτά τέσσερα. Οι αριθμοί είναι αυθαίρετοι, όμως δεν νομίζω ότι διαφέρουν από την πραγματικότητα. Οι Ρομά δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες με τους Eλληνες; Iσως έχουν άλλους τρόπους για να τις ξεπεράσουν, στέλνοντας το παιδί από την πιο τρυφερή ηλικία στον δρόμο αντί για το σχολείο. Oμως, προφανώς, δεν έχουν και τις ίδιες απαιτήσεις για το παιδί τους από μια ελληνική οικογένεια. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν απαιτήσεις που ξέρουν ότι το σύστημα δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει. Και το χειρότερο: έχουν χάσει το αίσθημα του μέλλοντός τους. Και δεν μιλάω μόνον για την κατάσταση του σημερινού κόσμου που προϊδεάζει για ένα χάος διαρκείας. Σκέφτομαι την αποψίλωση των αξιών του παρελθόντος μας. Και χωρίς αίσθημα του παρελθόντος δεν υπάρχει αίσθημα του μέλλοντος.
Μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Oπως ότι ο πολιτισμός μας έχει διαχωρίσει την ευδαιμονία του από την οικογένεια. Και οικογένεια σημαίνει παιδιά. Οι μουσουλμάνοι ή οι Ρομά ταυτίζουν την ευμάρειά τους με την «παραγωγή» παιδιών. Οι πιο φανατικοί τα χρησιμοποιούν ως μετοχές στο χρηματιστήριο της διεθνούς πολιτικής. Συγκρίνατε την τεκνοποιία: ένα ζεύγος Ελλήνων αποκτά ένα παιδί, ή κανένα. Eνα ζεύγος Ρομά αποκτά τέσσερα. Οι αριθμοί είναι αυθαίρετοι, όμως δεν νομίζω ότι διαφέρουν από την πραγματικότητα. Οι Ρομά δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες με τους Eλληνες; Iσως έχουν άλλους τρόπους για να τις ξεπεράσουν, στέλνοντας το παιδί από την πιο τρυφερή ηλικία στον δρόμο αντί για το σχολείο. Oμως, προφανώς, δεν έχουν και τις ίδιες απαιτήσεις για το παιδί τους από μια ελληνική οικογένεια. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν απαιτήσεις που ξέρουν ότι το σύστημα δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει. Και το χειρότερο: έχουν χάσει το αίσθημα του μέλλοντός τους. Και δεν μιλάω μόνον για την κατάσταση του σημερινού κόσμου που προϊδεάζει για ένα χάος διαρκείας. Σκέφτομαι την αποψίλωση των αξιών του παρελθόντος μας. Και χωρίς αίσθημα του παρελθόντος δεν υπάρχει αίσθημα του μέλλοντος.
Η τεκνοποιία χάνει την αξία της χωρίς το αίσθημα του μέλλοντος. Ενάμιση μήνα τώρα συζητάμε για το δικαίωμα τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Σαν να ξεχάσαμε ότι για να υπάρξει τεκνοθεσία πρέπει να προηγηθεί τεκνοποιία. Και για να την ενισχύσουμε χρειάζεται να αλλάξει το κοινωνικό μας μοντέλο. Τιτάνιο έργο για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.
Πηγή: Καθημερινή
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου