Το Κάπα, του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλη η Πολιτισμική Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το μονόπρακτο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, ¨Το Κάπα¨. Πρόκειται για μία παραγωγή του 2013 στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ένας σπουδαίος ηθοποιός ο Άγγελος Αντωνόπουλος.




Το έργο όπως σημειώσαμε αποτελεί μονόπρακτο. Τα μονόπρακτα είναι (συνήθως) σύντομα έργα που διαδραματίζονται σε μια πράξη η μία σκηνή.


Η υπόθεση του έργου.

Ο έμπειρος καθηγητής γραφολογιας Στέλιος Ελευθεριάδης, μελετά επί έξι μήνες την ενδεχόμενη πλαστογραφία επί της διαθήκης του Διομηδη Αυγουστακη. Βασικός ύποπτος είναι ο γιος του επιχειρηματία Χριστοφορος, που αν αποδειχθεί ότι πλαστογράφησε τη διαθήκη τότε έχει επιχειρήσει να αποσπάσει τρία εκατομμύρια ευρώ με δόλιο τρόπο από τον αδερφό του Ανδρέα, που  την εποχή της σύνταξης της διαθήκης ήταν φαντάρος.

Ο καθηγητής με τα 45 χρόνια πείρας στο αντικείμενο της γραφολογιας, καταλήγει ότι ο Χριστόφορος πλαστογράφησε τη διαθηκη, βασισμένος σε ένα περίεργο γραμμα Κάπα (κ) που βρίσκεται μέσα στο κείμενο. Το απόσταγμα της πολυετούς εμπειρίας του και η ενδελεχής έρευνα που έκανε, τον οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Ο Ελευθεριάδης ταυτόχρονα παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα στο νεαρό φοιτητή της νομικής Αριστείδη. Το επόμενο πρωί λοιπόν κυρίαρχο θέμα στο μάθημα αποτελεί η υπόθεση του Διομηδη Αυγουστακη. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα παίρνουν μια απρόσμενη τροπή και οι δύο άνδρες φτάνουν σε οριακές καταστάσεις...


 Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Λιγότερα λόγια, λιγότερη μουσική και αυτό γιατί θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το θεατρικό έργο "Το Κάπα" του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου... Το έργο αναφέρεται στην προσπάθεια ενός δικαστικού γραφολόγου να ερευνήσει μία υπόθεση διαθήκης, ενώ παράλληλα,ο ίδιος εκπαιδεύει και έναν μαθητή του, έναν εκολαπτόμενο γραφολόγο που κρύβει ένα μυστικό. Το συγκεκριμένο εργο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου είναι ένα δείγμα γραφής και μία άποψη, ότι στη δικαιοσύνη πρέπει να χρησιμοποιείται το ρήμα νομίζω πιστεύω, εικάζω υποθέτω αντί της βεβαιότητος του γνωρίζω, είμαι σίγουρος κλπ και ιδιαίτερα στη γραφολογία, που εκ της γραφής επιχειρείται να αποκαλυφθεί η γνησιότητα ενός εγγράφου ή ο χαρακτήρας μιας προσωπικότητας. (Διαυλος)



Ο Χαλιακόπουλος καταφέρνει να κρατήσει σε όλη τη διάρκεια του σύντομου μονόπρακτου τον ακροατή με κομμένη την ανάσα. Επιπλέον ο συγγραφέας μας παραθέτει αρκετές χρήσιμες πληροφορίες για την επιστήμη της γραφολογίας.

Παίζουν: Άγγελος Αντωνόπουλος και Στέλιος Ψαρουδάκης. Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης. Αφηγητής: Αντώνης Χαλιακόπουλος. Τραγούδι - φωνητικά: Θέλμα Καραγιάννη. Ραδιοσκηνοθεσία: Άγγελος Αντωνόπουλος


Ο Άγγελος Αντωνόπουλος 
 
Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι του Γρηγόρη Χαλιακοπουλου:



Πηγη: diavlos

Τι ήταν οι Αλκυονίδες...

"Και στις ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες Αλκυωνίδες μέρες καρτερούν".

                                              


Τούτο το ωραίο δίστιχα είχε γράψει ο ποιητής Δροσἰνής, θέλοντας να τονἰσει ότι και μέσα στις πιο δύσκολες εποχές που περνάει κανείς, μπορεί να ελπίζει ότι θα έλθουν και καλύτερες μέρες.

Ἐνας άλλος ποιητής, ο Αργύρης Κρανιὼτης, εἰχε κι αυτός χρησιμοποιήσει τις αλκυονἰδές για να τραγουδήσει την αισιοδοξία: Ηλιἀλουστες μέρες, γελαζοὺμενες της ζωἠς χαρὰ και γιορτἀσι, που κερνἀτε τη γλύκα ανοιχτὁχερα a' ένα μέσα ολὸχρυσο τἁσι.

Ας αρχίσουμε από την αρχαία ελληνική μυθολογία, την τόσο όμορφη και τόσο διδακτική. Ζούσε λοιπόν κάποτε μια όμορφη νέα, κόρη του θεού Αίολου και της Αιγιάλης, κόρη των ανέμων και της ακτής, η οποία αγάπησε παράφορα και παντρεύτηκε τον βασιλιά της Τραχινίας Κήυκα, που ήταν βουτηχτής. Στον τρελό έρωτά τους ο Κήυκας και η Αλκυόνη (αυτό ηταν το όνομα της νέας), δεν σεβάστηκαν τα όρια που είχαν θέσει οι θεοί, και αμάρτησαν βαριά απέναντί τους. Οπότε ο Δίας, φύλακας της ηθικής τάξης ανάμεσα σε θεούς και ανθρὼπους, τους τιμωρησε. Μεταμόρφωσε την Αλκυόνη στο θαλασσοπούλι Αλκυόνα και τον Κήυκα στο άλλο θαλασσοπούλι, τον γλάρο.

Η αλκυόνα λοιπόν ζεί κοντά στη θάλασσα, στις ακτές όπου γεννάει τ᾿ αυγά της μέσα στις σχισμές των βράχων, μέσα στην εποχἠ του χειμῶνα, τιμωρία κι αυτό του θεού, αφού όλα τ᾿ άλλα πουλιά γεννάνε τ᾿ αυγά τους την άνοιξη. Αλλά το χειμωνα έχει πολλὲς κακοκαιρίες και θαλασσοταραχές. Και τότε τα άγρια κύματα φτάνοντας μέχρι τους βράχους που ὲχει τη φωλιά της η Αλκυόνα, της άρπαζαν τα αυγά και την άφηναν χωρίς οικογένεια, αυτήν που τόσο αγαπούσε τον άντράτης και τα παιδιά της. Αυτό ηταν μια τρίτη τιμωρία του θεού, να σε χτυπάει εκεί που πονάς. Οπὸτε η Αλκυόνα αρχίζει το θρήνο. Ἐκλαιγε τόσο θρηνητικά, που ο θεός τελος τη λυπήθηκε. Φαίνεται ότι είχε επέλθει η εξιλέωση. Κι επειδή δεν ηταν σωστό ο θεὸς ν᾿ αλλάζει γνώμη και να μεταβάλει την απόφασή του, πήρε μια άλλη συμπληρωματική και διορθωτική απόφαση.

Μέσα στην καρδιά του χειμὼνα να γίνονται μερικές μέρες ηλιόλουστεςκαι χωρίς θαλασσοταραχή, γύρω στις δύο βδομάδες, ὡστε στο διάστημα αυτό να προφτάνει η Αλκυόνα να γεννάει και να επωάζει τ᾿ αυγά της, χωρίς να της τα αρπάζουν τα άγρια κύματα. Αυτές λοιπόν οι ηλιόλουστες μέρες του Γενάρη που γίνανε για χάρη της Αλκυόνας, τις ονόμασαν οι αρχαίοι πρόγονοι Αλκυονίδες. Την ίδια εποχή, γύρω στα μέσα Ιανουαρίου, μεσουρανεί ένα πολύ ζωηρό αστέρι. Επιστημονικά λέγεται αστήρή του αστέρισμού του Ταύρου. Είναι το λαμπρότερο αστέρι των πλειάδων, δηλαδή της Πούλιας. Είναι όπως λένε οι αστρονόμοι τρίτου μεγέθους και φαίνεται κατακάθαρα τις διαυγείς νύχτες του Γενάρη. Επειδὴ βρίσκεται ακριβὼς στο μέσο . του ουρανού οι παλαιοί παρατηρητές του ουρανού είχαν καταλήξει στη θεωρία ότι το αστέρι αυτό του Γενάρη ηταν το κέντρο γύρω στο οποίο περιστρέφεται ο ήλιος μαζί με όλο το πλανητικό του σύστημα. Και επειδή το αστέρι αυτό φαίνεται καθαρά κατά τις Αλκυονίδες, ονομάστηκε κι αυτό Αλκυόνη.

Συναντάμε και αλλού το επίθετο Αλκυονίς. Ονομάζονται Αλκυονἰδες νήσοι κάτι μικρά νησάκια στον κόλπο της Δομβραἰνης, στη βορειοανατολική άκρη του Κορινθιακού κόλπου, στα παράλια της Φωκἰδας. Την ονομασία τους τα νησάκια την πήραν γιατί το χειμὼνα εἰναι γεμάτα αλκυόνες, θαλασσοπούλια. Και η θάλασσα γύρω από τα νησάκια αυτά ονομάζεται Αλκυονίς θάλασσα. Και ένας θαυμάσιος διάλογος που αποδἰδέται στον Πλάτωνα, δεν εἰναι όμως δικός του, ονομάζεται Αλκυὡν. Εκεί ο Σωκράτης συζητάει με το μαθητη του Χαιρέφωντα για τις μεταμορφώσεις. Ας γυρίσουμε στο θαλασσοπούλι.

Η Αλκυόνα ανήκει στην τάξη μερικὼν πουλιὡν που δεν εἰναι ωδικά, αλλά βγάζουν ένα στριγκό ήχο και λέγονται κεκράχτες. Κεκράχτες υπάρχουν 125 εἰδη. Ο ελληνικός λαός, την θέλει χαροπούλι, θαλασσοπούλι, μπιρμπἰλι. πουλί. Δεν εἰναι ωραίο Ἐχει σὼμα γύρω στους 18 πόντους, όσο το μήκος μιας πιθαμής. Ἀγριο και δύσπιστα πουλί, έρχεται στον τόπο μας στις αρχές Σεπτεμβρίου και ξαναφεύγει τα τέλη Μαρτίου. Πετάει πολύ γρήγορα, κατ᾿ ευθείαν μπροστά, λίγο πιοπάνω από το έδαφος, αλλά σε μικρές αποστάσεις. Τα πόδια της είναι πολύ λεπτά, δεν βαδίζει όμως ούτε αναρριχάται στα κλαδιά. Τα χρησιμοποιεί για να στηρίζεται ακίνητη πάνω σ᾿ ένα κλαδί επί αρκετή ὡρα. Μόλις δει κάποιο ψάρι, ορμάει αστραπιαία, το αρπάζει με τό ράμφος της, γυρίζει μετά πάνω σ᾿ ένα βράχο, το κομματιάζει και το καταβροχθἰζει.

To κεφάλι της Αλκυόνας εἰναι ογκὼδές, δυσανάλογο με το υπόλοιπο σὡμα της και ο λαιμός της εἰναι τόσο κοντός, που σχεδόν δεν φαίνεται. Νομίζει κανεὶς ότι το χοντρό της κεφάλι είναι ενωμένο κατ᾿ ευθείαν με τό σὡμα της. To ράμφος της είναι ίσιο και αρκετά μακρύ. Φτερούγες μικρές, ουρά σχεδόν δεν φαἰνεται. Ὁλη - όλη η Αλκυόνα εἰναι κεφάλι με μακρύ ράμφος και σὡμα. Δεν μοιάζει καθόλου με τον γνωστό τύπο των άλλων πουλιὼν. Φτιάχνει άτεχνα τη φωλιά της μέσα στις σχισμές των βράχων ή στις γούβες των ακτὡν. Μαζεύει μερικά βρύα, ξεραμένα φυσικά και πούπουλα, που τα σωριάζει χωρίς ιδιαίτερη τέχνη. Ενω οι φωλιές άλλων πουλιὼν εἰναι σωστά κεντήματα, ή σχέδια αρχιτεκτονικά. Γεννάει 7 έως 10 αυγά. To κρέας της δεν είναι και τόσο νόστιμό. Αντἰθετα σ᾿ ὸλα αυτά η Αλκυόνα διατηρεί και κάτι από την παλιά της ομορφιά, τότε που ήταν ωραία γυναίκα.

Ἐχει ωραιότατα χρώματα στα φτερά της, που είναι περιζήτητα από τους βιοτέχνες γυναικείων στολισμάτων.Η Αλκυόνα, όπως και ο γλάρος, εἰναι πουλί οικογενειακό. Δηλαδή ζει ζευγαρωτά με τον αρσενικό της, ὸχι σε κοπάδια κοινοκτημοσύνης. Οι παραδόσεις του λαού μας λένε ότι τρέφει ξεχωριστή αγάπη στο σύντροφό της, απήχηση της αγάπης της Αλκυόνης στον Κήυκα. Δεν τον αποχωρίζεται μέχρι το θάνατό του ή το δικό της θάνατό.Κι αν ο σύντροφος αρρωστήσει ή τραυματιστεί, η Αλκυόνα τον παίρνει στους ωμους και τον μεταφέρει όταν αποδημούν, τον τρέφει και τον περιποιεἰται μέχρις ότου γίνει καλά.




Κάθε Γενάρη τις ηλιόλουστες μέρες θυμόμαστε τις Αλκυονίδες…



Αστυνομική Επιθεώρηση, Γενάρης 1983


Το σχοινί και η κρεμάλα, Νίκου Τσιφόρου.

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα, απόψε θα σας παρουσιάσω το αφήγημα του Νίκου Τσιφόρου από τη συλλογή "Τα παιδιά της πιάτσας" με τίτλο "Το σχοινί και η κρεμάλα".






Η υπόθεση:

Ο Βαγγελάκης έκανε διάφορες παράνομες δραστηριότητες στον Πειραιά. Απένταρος καθώς ήταν έπιασε δουλειά φύλακα σε ένα αραγμένο καραβάκι στο λιμάνι. Κατά βάση κλέφτης ήταν ο Βαγγελάκης...

Ο Σάσας και ο Μένιος δυο κλέφτες βάζουν σκοπό να κλέψουν τον κλέφτη Βαγγελάκι! Αυτό το κάνουν για να "ρίξουν" μια γυναίκα από την Κοκκινιά...

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV


 

Διαβάζει ο Νίκος Μποστατζόγλου.

Το έργο του Νίκου Τσιφόρου είναι ανεκτίμητης αξίας από ηθογραφικής άποψης.

Τα βασικά στοιχεία του Νατουραλισμού στο θέατρο.

Ο  νατουραλισμός 

Ο  θεατρικός  νατουραλισμός  δεν  ήταν  μεμονωμένο  γεγονός  αλλά  μέρος  μιας  γενικότερης τάσης  στα  γράμματα  και  στις  εικαστικές  τέχνες  που  εγκωμιάζει  την  πλήρη  αναπαραγωγή μιας  μη  εξωραϊσμένης  πραγματικότητας.  Η  εξέλιξη  της  κοινωνικής  και  οικονομικής  ζωής των  επιστημών  (θεωρία  της  κληρονομικότητας  του  Δαρβίνου  κτλ.),  παράλληλα  με  την  εφεύρεση  και  την  τελειοποίηση  της  φωτογραφίας,  που  προσέφερε  μια  ακριβή  αναπαράσταση  του κόσμου,  συνέβαλαν  στην  ανάπτυξη  του  ριζοσπαστικού  κινήματος  που  έθεσε  νέα  δεδομένα για  την  αποτύπωση  της  ζωής  και  την  επιλογή  της  θεματολογίας  στο θέατρο. 





Βασικά  χαρακτηριστικά  της  νατουραλιστικής  γραφής 

Η θεατρική  σκηνή  επηρεάστηκε  από  τα  μυθιστορήματα  του  Εμίλ  Ζολά  και  από  το  μανιφέστο  Le Natouralism au  Theatre,  που  διατύπωσε  το  1881,  ενάντια  στις  επίπλαστες  μεθόδους  συγγραφής  και  υποκριτικής  της  εποχής,  αναζητώντας  ένα  φυσικό  περιβάλλον  για  το σκηνικό  θέαμα,  με  επίκεντρο  τον  άνθρωπο  όπως  πραγματικά  είναι. 

 Στο  νατουραλισμό  η κληρονομικότητα  και  το  περιβάλλον  είναι  οι  δύο  παράγοντες  που  καθορίζουν  το  πεπρωμένο  και  τις  πράξεις  του  δραματικού  προσώπου  και  καθορίζουν  απόλυτα  τη  συμπεριφορά του.  Η  αληθινή  συμπεριφορά  του  ανθρώπου  μπορεί  να  παρατηρηθεί  ακέραια  σε  περιβάλλοντα  παρθένα  από  κοινωνικούς  καθωσπρεπισμούς.  Δεν  είναι  τυχαίο  ότι  όσο  πιο  νατουραλιστικό  είναι  το  έργο  τόσο  πιο  βαθιά  στην  ανθρώπινη  εξαθλίωση  βρίσκεται  το  περιβάλλον των  προλετάριων,  διαλυμένων  από  τις  κοινωνικές  συνθήκες  ανθρώπων.  Η  πραγματικότητα αποδίδεται  μέσα  από  σκληρές  εικόνες  φωτογραφικής  αποτύπωση. 


Η  θεατρική  γραφή  αποκτά  ιδιαίτερα  χαρακτηριστικά  περιγραφής,  αφηγηματικότητας  και αναπαράστασης  όπως: 

1.  Ταμπλό:  η  επιλογή  της  σκηνικής  δράσης  με  φωτογραφική  σταθερότητα  αντί  για  θεατρική  ροή,  που  έχει  στόχο  την  απομάκρυνση  από  την  πραγματικότητα  και  την  αποσπασματική  αφήγηση  ιδιαίτερων  «μικροσκοπικών»  εκφάνσεων  της  καθημερινής ζωής.  

2.  Μιλιέ:  το  σκηνικό  περιβάλλον,  η  κατά  το  δυνατόν  πιστή  αναπαράσταση  του  φυσικού χώρου.  Μιλιέ:  ο  χώρος  του  δράματος,  όπου  η  σκηνογραφία  αποδίδεται  με  σκηνικά τόσο  αληθοφανή  όσο  το  «φυσικό»  τους  αντίθετο,  που  λειτουργούν  ως  «διαρκείς  περιγραφές»,  όπως  σημειώνει  ο  Ζολά,  και  μάλιστα  κατασκευάζονται  με πραγματικά  αντικείμενα  (πραγματικές  πόρτες,  βοδινό  κρέας  με  το  αίμα  του στις  σκηνοθεσίες  του  Αντουάν  κτλ.).  Η  νατουραλιστική  σκηνοθεσία  αρέσκεται  στη  συσσώρευση,  τη  λεπτομέρεια,  το  μοναδικό  και  το  απρόβλεπτο.  Pavis Patrice,  Λεξικό  του  Θεάτρου 

 3.  Η  «φέτα  ζωής»:  Διατύπωση  του  Ζολά  που  πίστευε  ότι  ένα  έργο  πρέπει  να  είναι  μια «φέτα  ζωής»  ριγμένη  πάνω  στη  σκηνή,  χωρίς  ωραιοποιήσεις  και  τεχνάσματα,  σαν αυτά  του  Σκπιμπ  και  των  συγγραφέων  του  «καλοφτιαγμένου»  έργου.

  4.  Τέταρτος  τοίχος:  Νοητός  τοίχος  όπου  ο  θεατής  παρίσταται  σε  μια  δράση  ηδονοβλεπτικά,  αφού  οι  ηθοποιοί  παίζουν  μέσα  σε  ένα  κλειστό  σύμπαν  που  δεν  τον  περιλαμβάνει,  δημιουργώντας  έναν  ακραίο  διαχωρισμό  της  σκηνής  και  της  πλατείας.  

Είτε  συνθέτετε  είτε  παίζετε,  να  μην  σκέφτεστε  πια  τον  θεατή,  σαν  να  μην  υπήρχε.  Φανταστείτε  στην  άκρη  της  σκηνής  ένα  μεγάλο  τοίχο  που  σας  χωρίζει από  την  πλατεία·  να  παίζετε  σαν  να  μην  είχε  σηκωθεί  η  αυλαία. 

Ντιντερό  Ντενί,  Περί  της  δραματικής  τέχνης  


Πηγή: Υπουργείο Παιδείας κ Θρησκευμάτων

Πώς αποχαιρέτησαν οι ΤΙΜΕS του Λονδίνου το 2020...

Το τελευταίο πρωτοσελιδο... 


 Μια από τις χειρότερες χρονιές... 

Ο Βύρων Πάλλης. Μια σπουδαία μορφή του ραδιοφωνικού θεάτρου.

 Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...