Τι σημαίνει η λέξη βαράω...

 

Η σιωπηρή πλειοψηφία του πανεπιστημίου

Το πιο ενδιαφέρον στις προχθεσινές εκδηλώσεις με αφορμή την εκπαίδευση ήταν οι δηλώσεις των καθοδηγητών. Το ταμείο το έκαναν οι κ. Φίλης και Κουτσούμπας. «Αποδείξαμε στην πράξη ότι δεν θα περάσει η απαγόρευση των συναθροίσεων». Κοινώς διαδηλώνεις για να αποδείξεις ότι μπορείς να διαδηλώσεις. Οπου η γάτα κυνηγάει την ουρά της. Παρακάμπτω την ξεδιάντροπη περιφρόνηση της υγείας μας. Οταν μάχεσαι για τον λαό δεν σταματάς στις λεπτομέρειες. Ο άλλος μπορεί να καταστραφεί αν ξανακλείσουν όλα, όμως ο λαός στο τέλος θα νικήσει. Οσοι πεθάνουν θα πεθάνουν και όσοι ζήσουν θα πεινάσουν. Με τέτοια άλματα προχωράει η Ιστορία.

Το θέμα είναι η μεταρρύθμιση που επιχειρούν η Κεραμέως και το επιτελείο της. Αναβίωση των εισαγωγικών εξετάσεων που έχουν καταργηθεί. Οταν περνάς σε μια σχολή έχοντας γράψει μόνον τ’ όνομά σου, σημαίνει ότι μπήκες χωρίς να εξεταστείς. Και επειδή το πανεπιστήμιο είναι δημόσιο, σημαίνει ότι βάρυνες με το κόστος σου το Δημόσιο χωρίς να το δικαιούσαι. Κατάργηση των αιώνιων φοιτητών. Η φοίτηση στο πανεπιστήμιο δεν είναι επάγγελμα. Είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που οι πολιτισμένες κοινωνίες το θεωρούν απαραίτητο για την ανανέωση των δυνάμεών τους. Κρίνοντας βέβαια από τη λογική των προαναφερθέντων ταγών, το ζητούμενο δεν είναι η φοίτηση. Το ζητούμενο είναι η διαδήλωση. Και αυτό είναι επάγγελμα. Σε φωτογραφίες από την προχθεσινή εκδήλωση είδα αρκετούς ασπρομάλληδες. Αιώνιοι φοιτητές, αιώνιοι διαδηλωτές.

Για την επιτήρηση της τάξης στο πανεπιστήμιο, δεν έχω να πω πολλά. Είτε θα την αναλάβουν ένστολοι με σφεντόνες, με τόξα, είτε με αεροβόλα, το βέβαιο είναι ότι κάποιοι πρέπει να την αναλάβουν. Οι πρυτάνεις δεν περνούν τη βάση του δέκα στη φύλαξη των πανεπιστημίων, οπότε καλό θα ήτο και εκεί να εφαρμοστούν κάποιες δοκιμασίες δεξιότητος.

Και τώρα επί της ουσίας. Ποιο είναι το πορτρέτο ενός μέσου Ελληνα φοιτητή το 2021; Είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ελλάδα της κρίσης. Εζησε την εφηβεία του σε μια οικογένεια που δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα, που φοβάται το αύριο, κόπιασε και κατάφερε να περάσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή. Είδε πολλούς συμμαθητές του ή φίλους του, που είχαν την οικονομική δυνατότητα, να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Επειδή δε το «εξωτερικό» δεν είναι πια μια εξωτική πραγματικότητα, επειδή με το Διαδίκτυο μπορεί να έχει καθημερινή επικοινωνία μαζί τους, ξέρει τι γίνεται «εκεί» και έτσι διαμορφώνει τις απαιτήσεις του για το «εδώ». Ας πούμε, όμως, ότι αυτό είναι το λιγότερο. Ούτως ή άλλως, και το «εκεί» είναι γεμάτο προβλήματα. Το θέμα είναι τι γίνεται με το «εδώ». Αυτό για το οποίο ο ίδιος και οι δικοί του κόπιασαν να αποκτήσουν. Και περιμένει να τον ανταμείψει. Αναγνωρίζοντας την αξία του και εξασφαλίζοντάς του τις συνθήκες για να αξιοποιήσει τον κόπο του.

Εξιδανικεύω; Δεν νομίζω. Ηρθε καιρός να αντιληφθούμε πως τα χρόνια της κρίσης απομυθοποίησαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Την Ελλάδα της αμέλειας, την Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας. Τα παιδιά της κρίσης το έχουν αντιληφθεί. Αυτοί που δυσκολεύονται να το αντιληφθούν είναι όσοι, με το πέρασμα των χρόνων, έπαθαν πολιτική, αλλά και κοινωνική, αρτηριοσκλήρυνση. Η αντίδραση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν αφορά τον φοιτητόκοσμο. Αφορά τους ίδιους. Δεν τους ενδιαφέρει ο φοιτητής που θέλει να αξιοποιήσει τον κόπο του. Τους ενδιαφέρουν οι συνθήκες που ανέδειξαν τους ίδιους. Αλήθεια, τι ενδιαφέρει όσους πανεπιστημιακούς υπέγραψαν το γελοίο κείμενο για να υπερασπιστούν τον Κουφοντίνα;

Πολλοί δυσπιστούν, ακόμη και όσοι συμφωνούν με το πνεύμα της μεταρρύθμισης. Ευελπιστώ ότι η κ. Κεραμέως, ο κ. Συρίγος και το επιτελείο τους θα τους διαψεύσουν. Η πραγματική κοινωνική δυναμική είναι μαζί τους. Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, ξέρω ότι η πραγματική σύγκρουση θα ξεσπάσει όταν επιχειρηθεί η αναβίωση της μέσης εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Είναι και το ζήτημα της διδακτέας ύλης, ως επί το πλείστον προσαρμοσμένης στις ανάγκες του εκπαιδευτικού που τη διδάσκει και όχι του μαθητή που τη διδάσκεται.

Αν εξαιρέσω τους κινδύνους που προκαλεί στη διάδοση της πανδημίας η προχθεσινή εκδήλωση, και όσες ακολουθήσουν, στην καλύτερη περίπτωση είναι γραφικές. Στη χειρότερη, οι σπασμοί ενός σώματος που πνέει τα λοίσθια. Είτε το ένα είτε το άλλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πώς θέλουμε τη χώρα μετά τα πρώτα διακόσια χρόνια της ύπαρξής της. Και οι φοιτητές που δεν αντιδρούν στη μεταρρύθμιση, η πλειονότητα, όπως και οι καθηγητές τους, μας δείχνουν τον δρόμο.

Όταν ο Γουόλτερ Μπέρι έβαζε 39 ποντους στην Ουλκερ!

 Σεζόν 1995-96.

Τεράστιος Μπέρι... 

Ο Κίρο Γκλιγκοροφ επιλέγει τη ¨Μακεδονική" εθνική ταυτότητα...

 Ο Κίρο Γκλιγκόροφ ήταν ο άνθρωπος που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, των Σκοπίων, από το 1990 έως το 1995. 

Σκόπια 1974.

Πέτυχε την αναίμακτη απόσχιση της ΠΓΔΜ από την ΟΔΓ, καθώς το Βελιγράδι συνεργάστηκε και σεβόμενο την απόφαση του δημοψηφίσματος του 1990 απέσυρε τα Ομοσπονδιακά Γιουγκοσλαβικά στρατεύματα. 

Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή ήταν άμεσο προϊόν της επικέντρωσης του σερβικού ενδιαφέροντος στο πεδίο μαχών της Βοσνίας και το μικρό ενδιαφέρον για το κρατίδιο του νότου, το οποίο θεωρείτο θνησιγενές. 

Το υψηλό ποσοστό μειονοτήτων και οι βλέψεις της Βουλγαρίας στο νεοσύστατο κράτος, ανάγκασε την κυβέρνηση Γκλιγκόροφ να πραγματοποιήσει την περιβόητη φυγή προς τα εμπρός, επενδύοντας στη διαφύλαξη και προβολή της «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και την προσπάθεια σύνδεσης της μακεδονικής ιστορίας με το «μακεδονικό» έθνος και το διαχωρισμό του από Βούλγαρους (κατά κύριο λόγο) και Σέρβους. 

Ταυτόχρονα, η προσπάθεια οικειοποίησης συμβόλων της Μακεδονικής αρχαιότητας, η αξίωση αναγνώρισης «μακεδονικού έθνους» και γλώσσας και φυσικά οι αλυτρωτικές αναφορές στο πρώτο Σύνταγμα της χώρας, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Ελλάδας. Η Αθήνα απαίτησε από τα Σκόπια την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τη διαγραφή του αστεριού της Βεργίνας από τα εθνικά σύμβολα του κράτους και την άμεση απόσυρση των αναφορών σε αλλαγή των συνόρων, καθώς σε χάρτες που έκαναν την εμφάνισή τους και απεικόνιζαν τη «Μεγάλη Μακεδονία» περιλαμβανόταν ελληνικά εδάφη. 

Πηγή:

Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας- ΠΓΔΜ: Η ανάδειξη της επικρατούσας Θεωρίας Διεθνών σχέσεων μέσα από την αξιολόγηση και οριοθέτηση του αντίκτυπου των οικονομικών διαδράσεων μεταξύ των δύο χωρών. 

Ορέστης Φοίβος Πιτσάβας 

Φόβος πάνω από τα ΑΕΙ, Σάκης Μουμτζής

 Το σχέδιο αποβλέπει, μέσω της στοχοποίησης, στον εκφοβισμό των πανεπιστημιακών, που απλώς θέλουν να διαφυλάξουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η διακύβευση σήμερα, καθώς το ακαδημαϊκό άσυλο δεν απειλείται από την κρατική αυθαιρεσία αλλά από τη δράση ποικιλώνυμων ομάδων της Αριστεράς. Οσοι επιθυμούν αυτή η νοσηρή κατάσταση, που διαρκεί περίπου σαράντα χρόνια, να αλλάξει, δέχονται συντονισμένες επιθέσεις από εφημερίδες, κόμματα και καθηγητές, που εκφράζουν τις ιδέες ενός αριστερού ακτιβισμού. Δηλαδή από όλους αυτούς που ευθύνονται –μαζί βεβαίως με όλες τις κυβερνήσεις– για τη σημερινή κατάντια των ΑΕΙ.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ τήρησε τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η φωτογραφία του δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του «χώρου» με τη λεζάντα: «καταδότης». Ποιος δεν θα φοβόταν αν έβλεπε τη φωτογραφία του υπό μορφή επικήρυξης; Πολύ δε περισσότερο, όταν γνωρίζει πως οι ομάδες κρούσης μπορεί να του στήσουν καρτέρι παντού. Στον χώρο δουλειάς του, στον δρόμο, στο αυτοκίνητό του, ακόμη κι έξω από το σπίτι του. Εχουμε καταντήσει, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι πρυτάνεις να κυκλοφορούν φρουρούμενοι. Ας σημειωθεί πως το κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ παραμένει κατειλημμένο και, ως εκ τούτου, δεν περαιώνεται καμιά γραφειοκρατική υπόθεση. Μια εικοσάδα καταληψιών περιφρονεί πρώτα και κύρια τους συμφοιτητές τους, που έχουν ανάγκη από ένα δικαιολογητικό. Συγχρόνως, ο εισαγγελέας δεν κινείται αυτεπαγγέλτως, ως ώφειλε, καθώς ο νέος νόμος δεν απαιτεί παρέμβαση του πρύτανη. Για ποιο λόγο να μπλέξει ο άνθρωπος; 

Ολα αυτά τα έκτροπα αποδεικνύουν, για μία ακόμη φορά, πως η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τη δράση αυτών των ομάδων κρούσης. Δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τον αριστερό ακτιβισμό που προσβάλλει πολλάκις την προσωπικότητα καθηγητών και πρυτάνεων. Με αυτό ως δεδομένο, η τήρηση των νόμων του ελληνικού κράτους, εντός των ΑΕΙ, μπορεί να επιτευχθεί μόνον από το ίδιο το ελληνικό κράτος, μέσω των μηχανισμών του. Οι ώμοι των πρυτάνεων δεν αντέχουν τέτοιο βάρος. Ελπίζω η κυβέρνηση να μη φοβηθεί τη σύγκρουση με τους μπαχαλάκηδες και τα πολιτικά κόμματα που τους καλύπτουν, γιατί πέραν όλων των άλλων, το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει θα είναι σημαντικό. Η κοινωνία θέλει να τερματιστεί το καθεστώς του φόβου στα ΑΕΙ.     

Παζολίνι...

 

Ο μεγαλύτερος δρόμος στον κόσμο...

 

Ο κουφοντινισμός δεν έχει μέλλον, Τάκης Θεοδωρόπουλος

 «Οταν οι αντάρτες μπούνε στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Κάνει ρίμα. Δεν έχω αντίρρηση. Απλώς αναρωτιέμαι ποιους αντάρτες εννοούν οι σαραντάρηδες πιτσιρικάδες που κλείνουν κάθε απόγευμα την πόλη. Υποθέτω τους έχουν δει σε φωτογραφία, γενειοφόρους με φισεκλίκια, έχουν και το πρόσωπο του Βελουχιώτη στο μυαλό τους. Και ονειρεύονται την ανάστασή τους εκ νεκρών. Είναι θρησκευτική σέχτα. Δεν είναι πάντως πολιτικό κίνημα.

Δεν διακρίνονται ούτε καν για πρωτοτυπία. Η πρωτοτυπία δεν είναι ύφος. Είναι έκφραση της ζωντανής σκέψης. Τους έχει προλάβει προ ετών ο φίλος Δημήτρης Φύσσας με το ενδιαφέρον μυθιστόρημά του «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος». Στην υπόθεση, τον Εμφύλιο τον έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές και η εξέγερση του Πολυτεχνείου γίνεται εναντίον του καθεστώτος τους. Υπέροχο το πρώτο κεφάλαιο με την ομιλία του Ρίτσου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Κάθε απόγευμα συγκεντρώνονται στην πλατεία Συντάγματος. Φωνάζουν για την «πλατεία Κουφοντίνα» και σηκώνουν πανό που γράφουν «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Τίποτε φοβερό. Η Αθήνα έχει συνηθίσει. Τι διεκδικούν; Θέλουν η πολιτεία να αποδεχθεί τα αιτήματα του ισοβίτη. Αυτό είναι το ελάχιστο. Το μέγιστο είναι να μπουν οι αντάρτες στην Αθήνα. Κοιτάνε γύρω τους κι αυτοί δεν φαίνονται πουθενά. Οι αντάρτες αθέτησαν τις υποσχέσεις τους.

Ευτυχώς υπάρχουν τα υποκατάστατα. Η συνήγορος του ισοβίτη κ. Κούρτοβικ, που τους εμψυχώνει όταν λέει ότι η υπόθεση θα προκαλέσει κοινωνικό διχασμό. Κι αυτοί αισθάνονται μέρος του κοινωνικού διχασμού. Πόσοι είναι; Χίλιοι; Αντε δύο χιλιάδες. Πάντως προχθές το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ μιλούσε για τετρακόσιους-πεντακόσιους.

Εκτός από τα υποκατάστατα υπάρχει και η πολιτική. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η αξιωματική αντιπολίτευση. Αναλαμβάνει την τύχη του ισοβίτη δολοφόνου και απεργού πείνας. Καταγγέλλει την κυβέρνηση διότι δεν αποδέχεται τα αιτήματά του. Ηθικολογεί αναζητώντας συμμάχους. Δεν τους βρίσκει στις δημοσκοπήσεις, όπου το 70% των ερωτηθέντων απαντάει ότι συμφωνεί με τη στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα του Κουφοντίνα. Τους βρίσκει αντιθέτως στους τετρακόσιους, άντε χίλιους ή δύο χιλιάδες που κλείνουν κάθε απόγευμα το Σύνταγμα.

Γιατί; Μα είναι απλό. Προσδοκά κι αυτή ανάσταση νεκρών. Οι δικοί της νεκροί είναι οι «Αγανακτισμένοι». Ξεκίνησαν κι αυτοί κάτι εκατοντάδες κι έφτασαν να γίνουν πλήθος που απειλούσε τη Βουλή και έριχνε κυβερνήσεις. Μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Πόσες μέρες τώρα γίνονται οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης στον ισοβίτη δολοφόνο; Δέκα, δεκαπέντε; Εχω χάσει τον λογαριασμό. Πόσοι έχουν προστεθεί στον αρχικό πυρήνα των κουφοντινιστών; Ενας ή κανένας;

Η ηγεσία της Αριστεράς πίστεψε ότι μπορεί το κίνημα συμπαράστασης στον ισοβίτη δολοφόνο να μετατραπεί σε κίνημα αγανάκτησης κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Εξ ου και οι απειλές της για κοινωνική αναταραχή σε περίπτωση που πάθει κάτι ο κατάδικος. Ταραχές μπορεί να προκληθούν. Ευτυχώς, υπουργός της Αστυνομίας είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και δεν είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, όπως το 2008. Ομως απ’ τις «ταραχές» ώς την «κοινωνική αναταραχή» η απόσταση είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη όσο είναι αυτή που χωρίζει την Ελλάδα του 2021 από την Ελλάδα του 2008, όταν οι κουκουλοφόροι λεηλατούσαν και κατέστρεφαν το κέντρο της Αθήνας.

Την υπόθεση του ισοβίτη κατά συρροήν δολοφόνου η Αριστερά αποπειράθηκε να τη μετατρέψει σε ιδεολογική συνιστώσα. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο Κουφοντίνας. Το πρόβλημά τους είναι ο κουφοντινισμός, η εκλεκτική συγγένεια της κοινοβουλευτικής Αριστεράς με την τρομοκρατία και τις παραφυάδες της. Την έκρυβαν χρόνια τώρα, όμως ήρθε η ώρα να την αποκαλύψουν. Το ιδεολογικό μπαούλο της Αριστεράς έχει αδειάσει. Εμεινε μόνον στον πάτο ο Κουφοντίνας.

Εν κατακλείδι: Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον κατάδικο. Ελπίζω η ανάνηψη μετά τη νεφρική ανεπάρκεια να αποδώσει. Ξέρω όμως ποιο είναι το μέλλον του κουφοντινισμού. Θλιβερότερο ακόμη κι απ’ την απολογία του κ. Δρίτσα στη Βουλή. Οποια κι αν είναι η τύχη του, σε μερικούς μήνες θα τον θυμόμαστε σαν το σκήνωμα μιας Ελλάδας που κάποτε μας τρόμαζε, τώρα όμως μας ικανοποιεί με τη γραφικότητά της. Ε, ναι, η Αριστερά, όταν υιοθετεί τον κουφοντινισμό, τη γραφικότητά του υιοθετεί.

Θα μου πείτε, γραφικότητα με έντεκα νεκρούς; Είναι το μεγάλο επίτευγμα της Αριστεράς. Προσπαθούν να μεταμορφώσουν τη φρίκη σε γραφικότητα. Αλλιώς δεν θα ήσαν αυτοί που είναι.

Πηγή:Καθημερινή

Ποίηση...

 

Τι σημαίνει η λέξη αβγατίζω...