Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα, καθώς το Φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά, θα σας παρουσιάσω ένα έργο που διαδραματίζεται σε μία πανσιόν στον κόλπο του Μεξικού αρχές Φθινοπώρου. Πρόκειται για τον ¨Φθινοπωρινό κήπο", της Λίλιαν Χέλμαν.
Υπόθεση:
Σε ένα ξενώνα στον κόλπο του Μεξικού, περίπου εκατό χιλιόμετρα από τη Νέα Ορλεάνη, έξι φίλοι, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ellis η μητέρα, ο γιος, και η γιαγιά, ο Ned Crossman, ερωτευμένος με την ιδιοκτήτρια, Constance και ο Ben Griggs, συνταξιούχος αξιωματικός του στρατού και η σύζυγός του Rose μαζεύονται κάθε καλοκαίρι. Η άφιξη ενός άλλου παλιού τους φίλου, φανταχτερού καλλιτέχνη Nick Denery με τη σύζυγό του, θέτει τα πάντα σε δράση.
Μια ομάδα λοιπόν αποτελούμενη από επτά ενήλικες, που στο φθινόπωρο της ζωής τους, έχουν επίγνωση της παρόδου του χρόνου και την ανάγκη για επανεκτίμηση των επιλογών που έχουν γίνει και πρόκειται να κάνουν.
Επιπλέον στοιχεία για το έργο: Ο Φθινοπωρινός Κήπος γράφτηκε από την Lillian Hellman και πρωτοεμφανίστηκε το 1951. Το έργο εκθέτει μια ομάδα μεσήλικων ενηλίκων κατά τη διάρκεια δύο ημερών και διερευνά τα θέματα των αποτυχιών, των απογοητεύσεων και των προσδοκιών που παραμένουν ανεκπλήρωτες Μια ομάδα λυπημένων ανθρώπων συγκεντρώνονται σε έναν μικρό ξενώνα στον Κόλπο του Μεξικού και είτε αντιμετωπίζουν, είτε αποφεύγουν τις ψευδαισθήσεις στις οποίες στηρίζονται οι ζωές τους.
Ο Φθινοπωρινός κήπος ομοιάζει με έργο του Tennessee Williams.
Αναπτύσσεται ο εξής προβληματισμός: δεν είμαστε σίγουροι αν οι χαρακτήρες είναι θύματα του εκρηκτικού ρομαντισμού του αμερικάνικου νότου ή πέφτουν θύματα κάποιας μεγαλύτερης εθνικής αδιαθεσίας. Είναι σημαντικό ότι ο μόνος ξεκάθαρος χαρακτήρας είναι ένας νεαρός Ευρωπαίος πρόσφυγας.
Μπορούμε ακόμη να εντοπίσουμε αρκετά κοινά στοιχεία με το έργο του Αντόν Τσέχοφ.
Εν κατακλείδι όμως εβδομήντα χρόνια μετά την εποχή του, οι προβληματισμοί που θέτει το έργο είναι ελάχιστα επίκαιροι για το κοινό της εποχής μας.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Χρηστίδης Μηνάς,
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Σολωμονίδη Μπαλάνου Ελλη,
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Διαμαντίδου Δέσπω,
Παίζουν οι ηθοποιοί: Παππά Κρινιώ, Ποδηματά Λουίζα, Λαμπρινού Μαργαρίτα,
Συνέπεια, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια. Τρία στοιχεία που χαρακτήρισαν την σχεδόν εικοσαετή καριέρα στα ελληνικά παρκέ του Νίκου Μπουντούρη που σήμερα κλείνει τα 50. Πως όμως πάει η ιστορία;
Το καλοκαίρι του 1989 διεξάγονταν στον Βόλο τα τελικά του Πανελλήνιου πρωταθλήματος Εφήβων. Μεγάλο αστέρι της τοπικής ομάδας του Ολυμπιακού, ήταν ο 18χρονος Νίκος που πεισμωμένος απο το κόψιμο του στο ρόστερ της Εθνικής Ελπίδων εκείνης της χρονιάς, έκανε τρομερές εμφανίσεις και με αυτόν τον τρόπο μπήκε στα ραντάρ των ανθρώπων του ΠΑΟΚ. Με τη σύμφωνη γνώμη του Κώστα Πολίτη, ο Νίκος Βεζυρτζής τηλεφωνούσε καθημερινά στα γραφεία των ανθρώπων του Ολυμπιακού Βόλου για να τους πείσει για τη μεταγραφή του φερέλπιδος μπασκετμπολίστα και όταν τελικά τα κατάφερε ξεκινώντας εν μέσω καταρρακτώδους βροχής το ταξίδι απο Θεσσαλονίκη προς την όμορφη πρωτεύουσα της Μαγνησίας παρολίγο να τρακάρει αλλά ευτυχώς ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΟΚ απέφυγε τα χειρότερα.
Με την υπογραφή του Μπουντούρη στο συμβόλαιο και τον ίδιο στο αυτοκίνητο, ο Βεζυρτζής πήρε τον δρόμο της επιστροφής στελεχώνοντας το ρόστερ της ομάδας για τα επόμενα εννέα χρόνια με ένα απο τα βασικότερα γρανάζια της. Ο Νίκος βρήκε χρόνο συμμετοχής ήδη απο την πρώτη σεζόν, ο Πολίτης εκτιμώντας τις αμυντικές του αρετές και την άγνοια κινδύνου που τον διέκρινε, τον έριξε πάνω στον Γκάλη και αυτός τα κατάφερε όσο αυτό ήταν δυνατόν να δυσκολέψει τον Γκάνγκστερ, δείχνοντας όμως και το ήθος του όταν σε σχετική ερώτηση απάντησε πως "είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω εγώ για τον Γκάλη" αλλά κερδίζοντας έτσι και την εκτίμηση της δύσκολης ασπρόμαυρης εξέδρες που τον "τίμησε" με ευρηματικό σύνθημα.
Ο αγαπημένος "Μπουντουράκος" των Παοκτσήδων σταδιακά αύξανε τον χρόνο συμμετοχής έναντι του Νίκου Σταυροπούλου γενόμενος αυτός η πρώτη εναλλακτική πίσω απο τον Κόρφα για τη θέση του πλέι μεικερ και ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Δικεφάλου του Βορρά τη δεκαετία του 90. Κυπελλούχος Ευρώπης και Κόρατς, πρωταθλητής και τροπαιούχος του Κυπέλλου Ελλάδος, Φάιναλ Φορ και τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ο Νίκος με το καθαρό του μυαλό και το φαρμακερό του τρίποντο ήταν η ήρεμη δύναμη μέσα στο παρκέ για τον ΠΑΟΚ, πάντα σοβαρός και δουλευταράς.
Αυτά τα προσόντα του εκτιμήθηκαν και απο τους εκάστοτε προπονητές της εθνικής ομάδας της οποίας ο Νίκος αποτέλεσε μέλος απο το 92 μέχρι το 98 με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ. Μετά το Παγκόσμιο της Αθήνας ο Μπουντούρης που ήταν πια ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, δεν ικανοποιήθηκε απο την πρόταση ανανέωσης της διοίκησης Αλεξόπουλου που αναλογικά της προσφοράς του στον σύλλογο ήταν όντως πολύ χαμηλή και πήρε των ομματιών του αλλάζοντας ομάδα και πόλη για τα πράσινα χρώματα του Παναθηναϊκού. Σίγουρα αυτή η απόφαση πίκρανε τους φίλους του ΠΑΟΚ αλλά ο Νίκος δεν πούλησε ποτέ οπαδιλικι, μόνο δουλειά μέσα στο γήπεδο.
Αυτό ακριβώς που έδωσε και στη διετία του στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και αποζημιώθηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του μεγάλου τροπαίου του ευρωπαϊκού μπάσκετ, του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μέσα στην νεοσύστατη έδρα της πρώην ομάδας του. Το 2000 ο Μπουντούρης που ποτέ δεν φοβήθηκε τις μεγάλες αλλαγές, πέρασε στην απέναντι ερυθρόλευκη όχθη ανταμώνοντας ξανά με τον Ντίνο Ράτζα και μπολιάζοντας με εμπειρία την περιφέρεια των Ερυθρόλευκων.
Αποχώρησε απο τον Πειραιά το 2003 με ακόμα ένα Κύπελλο στη συλλογή, πήγε για μία σεζόν στον Μακεδονικό παρέα με τον Γιώργο Μπαλογιάννη και το 2004 ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρήκε στο πρόσωπο του πολύπειρου Μπουντούρη το ιδανικό συμπλήρωμα για τον Ρόντρικ Μπλάκνεϊ και τον νεαρό Βασίλη Σπανούλη στην ομάδα του Αμαρουσίου. Μετά απο δύο επιτυχημένα χρόνια στα βόρεια προάστια έπαιξε για μια χρονιά στην Πάτρα με την Ολυμπιάδα για να επιστρέψει στο Μαρούσι το 2007 γράφοντας 39 συμμετοχές πριν πει το αντίο στην αγωνιστική δράση, φτάνοντας έτσι τις 510 στο σύνολο, αριθμός που τότε τον έφερνε στην πρώτη θέση στην ιστορία της Α1.
Ο Μπουντούρης ήταν ο ορισμός των εννοιών "παίχτης ομάδας" και "αγαπημένο παιδί του προπονητή". Σίγουρα δεν ήταν ο φαντεζί παίχτης που θα ξεσήκωνε την εξέδρα, ο τρόπος που έπαιζε απείχε απο αυτό που θα χαρακτηρίζαμε εντυπωσιακό. Έμπαινε στο γήπεδο έχοντας πλήρη γνώση για το τι έπρεπε να κάνει και ήταν απόλυτα συνεπής σε αυτό.
Ουσιαστικός και εγκεφαλικός πλέι μεικερ, ο Νίκος Μπουντούρης έβγαζε τίμια το ψωμί του στο παρκέ με επαγγελματισμό και αφοσίωση, ένας στρατιώτης στην υπηρεσία της ομάδας...
O Βρετανικός Independent δημιούργησε μία λίστα με τα πιο εύστοχα σχόλια που έχουν ακουστεί ανά τους αιώνες. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η απάντηση που έδωσαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, όταν τους απείλησε με πόλεμο, ο Φίλιππος Β' της Μακεδονίας!
- Φίλιππος Β':
"Αν κερδίσω αυτόν τον πόλεμο, θα είστε σκλάβοι για πάντα".
Μετά την νίκη των Μακεδόνων στην Ισσό το 333 π.Χ. ο Δαρείος ηττημένος εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης αφήνοντας στα χέρια του νικητή την οικογένεια του. Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος, συνοδευόμενος από τον Ηφαιστίωνα, πήγε να επισκεφθεί τις γυναίκες της βασιλικής οικογένειας στην σκηνή τους. Τότε η Σισύγαμβρη, η ηλικιωμένη μητέρα του Δαρείου, θεωρώντας ότι ο πιο ψηλός και επιβλητικός από τους δύο άνδρες ήταν ο Μακεδόνας βασιλιάς, έσκυψε να υποκλιθεί μπροστά του. Βλέποντας τον να υποχωρεί, κατάλαβε έντρομη ότι είχε κάνει λάθος. Ο ψηλός καλοντυμένος άντρας ήταν ο Ηφαιστίωνας. "Δεν έκανες λάθος μητέρα. Και αυτός Αλέξανδρος είναι" την καθησύχασε ο Μακεδόνας βασιλιάς.
ΣΠΑΝΙΑ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ (επιχρωματισμένη) φωτογραφία Φεβρουάριος του 1949 μετά την Μάχη της Φλώρινας, όπου εμφανίζει τον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο με τα χέρια εντός της χλαίνης, δεξιά τον Αμερικάνο στρατηγό Τζέιμς βαν Φλιτ, και αριστερά με το χέρι που δείχνει τον Στρατηγό Παπαδόπουλο με το επιτελείο του, και όλοι μαζί να παρακολουθούν τον Παπαδόπουλο να τους ενημερώνει λεπτομερώς για την μάχη της Φλώρινας επί τόπου όπου εξελίχθηκαν τα γεγονότα μετά την νικηφόρα επικράτηση του Ελληνικού Στρατού κατά των κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’, ενώ σε πρώτο πλάνο παρατηρούμε να κείτονται ήδη νεκροί μαχητές του ‘’ΔΣΕ’’. Η φώτο είναι σπάνια καθώς όσες φορές δημοσιεύονταν αυτή η φωτογραφία το κάτω μέρος της φωτογραφίας που έδειχνε τους νεκρούς κομμουνιστές αποκόπτονταν για ευνόητους λόγους.
Η θαυματουργική δύναμη κι η προορατική ικανότητα του Άγιου Ιωάννη ήταν ευρέως γνωστή στη Σανγκάη. Μία φορά, στη διάρκεια της Διακαινησίμου Εβδομάδος, ο Άγιος Ιωάννης ήρθε στο εβραϊκό νοσοκομείο για να επισκεφτεί ορθοδόξους ασθενείς εκεί. Διερχόμενος ένα θάλαμο σταμάτησε μπροστά σ’ ένα παραβάν πού έκρυβε το κρεβάτι, οπού ήταν ξαπλωμένη και πέθαινε μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα.
Δίπλα της τα μέλη της οικογένειας της περίμεναν τον θάνατο της.
Ο Άγιος ύψωσε ένα Σταυρό πάνω από το παραβάν και δυνατά αναφώνησε:
«Χριστός Ανέστη!».
Τη στιγμή εκείνη η ετοιμοθάνατη γυναίκα ανέκτησε τις αισθήσεις της και ζήτησε νερό. Ο Άγιος πλησίασε τη νοσοκόμα και είπε: «η ασθενής θέλει να πιει».
Το ιατρικό προσωπικό ήταν κατάπληκτο από την αλλαγή πού είχε συντελεστεί σε κάποιον πού μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα πέθαινε. Σύντομα η γυναίκα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο.
Τέτοια περιστατικά ήταν πολυάριθμα.
Συνέβη να καλέσουν επειγόντως τον Άγιο Ιωάννη να κοινωνήσει έναν άνθρωπο ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο.
Ο Άγιος πήρε τα Τίμια Δώρα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί, συνοδευόμενος από έναν άλλο κληρικό.
Όταν έφτασαν είδαν ένα νεαρό άνδρα, περίπου στην ηλικία των 20 χρόνων, να παίζει φυσαρμόνικα.
Είχε ήδη αναρρώσει και επρόκειτο να βγει από το νοσοκομείο σύντομα.
Ο Άγιος τον κάλεσε λέγοντας:
«θέλω να σε κοινωνήσω τώρα αμέσως».
Ο νέος άνδρας τον πλησίασε αμέσως, εξομολογήθηκε και δέχθηκε τη θεία Κοινωνία. Κατάπληκτος ο κληρικός ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη γιατί δεν πήγε στον ετοιμοθάνατο, αλλά καθυστέρησε μ’ ένα φανερά υγιή νέο άνδρα.;
Ο Άγιος απάντησε απλά:
«Αυτός θα πεθάνει απόψε, ενώ ο άλλος πού είναι σοβαρά άρρωστος θα ζήσει ακόμα πολλά χρόνια».
Και έτσι ακριβώς έγινε.
Ο Κύριος επέδειξε παρόμοια θαύματα στην Ευρώπη και την Αμερική μέσω του Αγίου Του.
.. Ο Άγιος μαθαμε οτι θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους».
Επίσης και σ’ ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους».
Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε:
«Πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός».
Μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα,
δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο.
Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; ηρθε η απάντηση :
– Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιός είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινέ με σε αυτόν».
Είναι σκόπιμο να παρουσιάσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία για την πόλη. Χτισμένη γύρω από τρεις λόφους, στις όχθες του Άνω Έβρου, η Φιλιππούπολη έχει σημαδευτεί στη μακραίωνη ιστορία της από την έντονη παρουσία του ελληνικού στοιχείου.
Η Φιλιππούπολη οφείλει το όνομά της στο βασιλιά Φίλιππο Β’ της Μακεδονίας, ο οποίος την κατέλαβε το 341 π.Χ., μετά από νίκη του έναντι των Οδρυσσών. Το αρχαιότερο όνομά της ήταν Κενδρισός, τον 6ο αιώνα π.Χ. ονομάστηκε Ευμολπιάς και αργότερα Πονηρόπολις. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν Τριμόντσιουμ και οι Οθωμανοί, από το 1363 και μετά, Φιλίμπε και την αποίκισαν με μουσουλμάνους που έφεραν από τη Μικρά Ασία. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να συρρέουν στην πόλη Έλληνες από την Ήπειρο, τα Άγραφα, την Πόλη και αλλού. Ως ιδρυτής και πρόεδρος της πρώτης ελληνικής κοινότητος Φιλιππουπόλεως αναφέρεται ο μητροπολίτης (1455-1466) Διονύσιος Α’. Κατά το 18ο αιώνα η Φιλιππούπολη ήταν κορυφαίο κέντρο του Ελληνισμού και ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Θράκης, καθώς βρίσκονταν πάνω στον οδικό άξονα Κωνσταντινούπολης-Αδριανούπολης-Σόφιας-Βελιγραδίου-Βιέννης).
Το 1818, όταν μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως ήταν ο Παΐσιος Α’ (1800-1822), στη διοίκηση της ελληνικής κοινότητας αρχίζουν να συμμετέχουν επτά εκλεγμένα μέλη αντιπροσώπων των συντεχνιών, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν οι πρόκριτοι με τους πρωτομάστορες των συντεχνιών (Γκλαβίνας, 2001:114).
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η θρησκευτική και εθνοτική συνύπαρξη ήταν από τα κύρια γνωρίσματα της πόλης, καθώς εδώ συγκατοικούσαν οκτώ διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες: μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Πομάκοι, Αθίγγανοι), ορθόδοξοι εξαρχικοί Βούλγαροι, ορθόδοξοι πατριαρχικοί Έλληνες, Γρηγοριανοί Αρμένιοι, Εβραίοι, Βουλγαροκαθολικοί, προτεστάντες και Ουνίτες. Η ελληνική γλώσσα ήταν κυρίαρχη ανάμεσα στους ορθοδόξους της πόλης μέχρι και τη δεκαετία του 1860, ακόμα και μεταξύ επιφανών βουλγαρικών οικογενειών (Πλουμίδης, 2006:49). Κατά το 19ο αιώνα οι Έλληνες Φιλιππουπολίτες ιδρύουν λέσχες και συλλόγους και κυκλοφορούν σημαντικές ελληνικές εφημερίδες.
Χάρη στην οικονομική ενίσχυση πλουσίων Ελλήνων της περιοχής παρατηρείται οικοδομικός οργασμός με ανέγερση εκκλησιών όπως ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Κυριακή, η Αγία Μαρίνα, η Αγία Παρασκευή κ.α. Πριν τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854-6) στην επαρχία Φιλιππουπόλεως λειτουργούσαν 110 βουλγαρικά σχολεία, τα οποία διπλασιάστηκαν μέσα σε 8 χρόνια.
Το 1876 οι Έλληνες της Φιλιππούπολης ήταν διπλάσιοι από τους υπόλοιπους κατοίκους της (Τούρκους, Βούλγαρους και Αρμένιους). Η Φιλιππούπολη είχε 7 μεγάλες ελληνικές συνοικίες με μια καλά οργανωμένη ελληνική κοινότητα και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ελληνική εκπαίδευση16.
Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών
Γ’ Επιστημονική Συνάντηση: «Μαστόροι και γεφύρια»
Αθήνα 25 Νοεμβρίου 2006
Οι δουλγκέρηδες της Θράκης.
Σχόλια στα αρχεία της συντεχνίας τους στη Φιλιππούπολη
Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα αλλόκοτο και παράλογο έργο, το "Ρινόκερο" του ΕυγενείουΙονέσκο. Ένα έργο που ηχογραφήθηκε το μακρινό 1960 από την κρατική ραδιοφωνία.
Το έργο γράφτηκε το 1960 από το διάσημο γαλλο-ρουμάνο συγγραφέα και πρωτοανέβηκε στο Ντύσσελντορφ το ίδιο έτος.
H υπόθεση του έργου:
Η υπόθεση εξελίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο καλόκαρδος και δειλός
Μπερανζέ, συνομιλεί με τον εγωπαθή και επηρμένο φίλο του Ζαν, όταν την ρουτίνα
αναταράζει η εμφάνιση ενός ρινόκερου, που τρέχει μανιασμένα ανάμεσα στα πλήθη.
Γρήγορα η είδηση γίνεται γνωστή και συζητιέται παντού. Όμως, δεν αργούν να κάνουν
την εμφάνισή τους κι άλλοι ρινόκεροι, εξαπλώνοντας την παρουσία τους σαν επιδημία . Ο
ένας μετά τον άλλον, οι πολίτες ακολουθούν την τάση να μεταμορφώνονται σε ζώα,
αποτινάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και κάθε ουμανιστική ιδέα,
θεμελιώνοντας παράλληλα έναν νέο νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία. Όμως ο
Μπερανζέ, αντιστέκεται στην λαίλαπα της «ρινοκερίτιδας» και εν τέλει απομένει ο μόνος
που αποφασίζει να την αντιμετωπίσει με κάθε κόστος, ελπίζοντας να βγει νικητής.
ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ.
Ο κεντρικός ήρωας, ενώ βρίσκεται δακτυλοδεικτούμενος στο περιθώριο, καλείται να
αντιμετωπίσει έναν πολυσυλλεκτικό περίγυρο, διαφόρων ιδεολογιών και προελεύσεων.
Άπαντες παραδίνονται αμαχητί στο κύμα ομογενοποίησης, που τους θέλει κινούμενους
προς αυστηρά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα σχόλιο που μπορεί να μπει
ως υπότιτλος σε κάθε επικίνδυνη ή μη, χρονική στιγμή, όπως αυτή που ζούμε. Τόσο ο
Ζαν, όσο και ο Μποτάρ, είναι τύποι που βρίσκονται σε αφθονία γύρω μας, που
ρητορεύουν προσπαθώντας να πείσουν όλους για το μονομερές τους δίκιο, τη στιγμή
που αρκεί μια αναπάντεχη μαζική επιταγή ώστε να τους παρασύρει ανεμπόδιστα και
ολοκληρωτικά. Αντιθέτως, σπανίζουν οι Μπερανζέ, που γεμάτοι αφέλεια και αλτρουισμό,
δεν επιθυμούν να μείνουν αμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει.
Πέρα από τη στηλίτευση του Ναζισμού, ο Ρινόκερος αντικατοπτρίζεται και στον Κομουνισμό.
Παρόλο που πρόθεση του συγγραφέα ήταν τα πολιτικά, δημαγωγικά, εκμαυλιστικά δόγματα (ο
ναζισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός - ο Ιονέσκο ήταν ορκισμένος αντικομμουνιστής), στην
εποχή του το έργο ταυτίστηκε με κάθε είδους ολοκληρωτισμό: υλιστικό, πνευματικό ή ηθικό.
Το ένστικτο της αγέλης θα αναδυθεί, οι άνθρωποι θα γίνονται άβουλα και καταστροφικά όντα όντα, ενώ επίσης θα μετατρέπονται σταδιακά σε βίαια όργανα μίας απολυταρχικής εξουσίας...
Το θέατρο του παραλόγου
Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα...
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;
Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο;
Ασφαλώς και πρόκειται για ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του θεάτρου του παραλόγου.
Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της
θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες
καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της
γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών.
Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός και το γκροτέσκο, τα οποία
υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του
Μία πλειάδα μεγάλων ηθοποιών συμμετέχουν στο έργο:
Ο Μπάνε και ο Πέτζα είναι δικά μας παιδιά, δεν θεωρούνται ξένοι. Σάβιτς και Μπέρι είναι ίσως το καλύτερο δίδυμο ψηλών, Μακρέϊ και Σάκλφορντ σπουδαίοι μπασκετμπολίστες αλλά έμειναν λίγο, Σκάϊλς και Λέβινγκστον έφεραν άρωμα ΝΒΑ στο Αλεξάνδρειο αλλά όχι τίτλο. Δικαιωματικά λοιπόν η τιμητική διάκριση του κορυφαίου ξένου στην ιστορία του ΠΑΟΚ πάει στον παίχτη ουσία Κεν Μπάρλοου που σήμερα γιορτάζει τα 57α γενέθλια του.
Όταν ο Κεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη μετά το πείραμα Τέρι Μίλς ως αντικαταστάτης του παίχτη του ενός ημιχρόνου Ίρβινγκ Τόμας (με την ΑΕΚ) ήταν σίγουρο πως με την απόκτηση του ο ΠΑΟΚ απέφευγε το ρίσκο να μην του βγεί η επιλογή, ο Αμερικανός είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του στα ευρωπαϊκά παρκέ τα προηγούμενα χρόνια. Προτού πατήσει το πόδι του στο Αλεξάνδρειο, ο Μπάρλοου έβγαλε το ψωμί του για μια τετραετία στα ιταλικά και ισραηλινά γήπεδα με απόλυτη επιτυχία, κατακτώντας τίτλους ως μέλος δύο εξαιρετικών ομάδων.
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα της ζωής του από την αρχή και την Ιαπωνία όπου γεννήθηκε λόγω της εκεί μετάθεσης του στρατιωτικού πατέρα του. Η συνέχεια τους βρήκε στο Οχάιο και στο Μίσιγκαν μέχρι την ηλικία των 12 που η οικογένειά του ρίζωσε στην πολιτεία που το μπάσκετ είναι θρησκεία, την Ιντιάνα. Ο πιτσιρικάς κόλλησε με το άθλημα αν και ήταν η πρώτη φορά που έπιανε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του και τελικά έγινε τόσο καλός ώστε του δόθηκε υποτροφία από το τοπικό Νότρ Ντάμ του Ρίτσαρντ "Ντίγκερ" Φελπς.
Με τους Fighting Irish o Κεν αγωνίστηκε και τα τέσσερα κολλεγιακά χρόνια έχοντας ως συμπαίχτη για δύο σεζόν τον Ντέιβιντ Ρίβερς με τον οποίο τον συνδέει μια δυνατή προσωπική ιστορία. Το καλοκαίρι του 1986 ο Μπάρλοου επιλέχθηκε στο νούμερο 23 του ντραφτ από τους Λέικερς αλλά γρήγορα ενεπλάκη σε διαδικασία ανταλλαγής που έστειλε τα δικαιώματα του στην Ατλάντα. Μέχρι λοιπόν να ξεκινήσει το training camp των Γερακιών, ο Κεν παρέα με τον Ντέιβιντ γύρισαν στην Ιντιάνα, δουλεύοντας παράλληλα σε μια αποθήκη.Το βράδυ της 24ης Αυγούστου 1986 το φορτηγάκι που οδηγούσε ο μετέπειτα παίχτης του ΠΑΟΚ με συνοδηγό τον Ντέιβιντ, στην προσπάθεια του να αποφύγει ένα όχημα που παραβίασε το STOP, έριξε το αυτοκίνητο σε παρακείμενο χωματόδρομο. Ο Κεν τη γλύτωσε με ελαφρά τραύματα αλλά ο Ντέιβιντ που όπως και ο συμπαίχτης του δεν φορούσε ζώνη, λόγω της ανατροπής πετάχτηκε απο το παρμπρίζ και προσγειώθηκε σοβαρότατα τραυματισμένος στην κοιλιακή χώρα σε ένα χαντάκι 10 μέτρα μακριά. Βρέθηκε στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου και τελικά σώθηκε επειδή δεν είχαν πειραχτεί τα ζωτικά του όργανα. Μετά απο ένα εφτάωρο χειρουργείο, οι γιατροί κατάφεραν να τον θέσουν εκτός κινδύνου και οι προσευχές του Μπάρλοου και του προπονητή του που παρακαλούσε τον Θεό να μη γίνει ο παίχτης του πελάτης του πατέρα του (το επάγγελμα του οποίου ήταν νεκροθάφτης εξου και το παρατσούκλι "Ντίγκερ" του Φελπς) φαίνεται πως εισακούστηκαν.
Στις 13 του Σεπτέμβρη, ο Κεν ανακοίνωσε μέσω του εκπροσώπου του πως θα περνούσε τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ιταλία με τη φανέλα της ιστορικής Ολύμπια Μιλάνο. Τον Οκτώβριο είχε την πρώτη γνωριμία με το Αλεξάνδρειο και τον Άρη σε εκείνο το εξωπραγματικό 98-67 και στη ρεβάνς του Παλαντρουσάρτι που οδήγησε στη μεγάλης ανατροπή ήταν από τους καλύτερους παίχτες των Μιλανέζων όπως και στον τελικό του Πρωταθλητριών στη Λωζάνη, εκεί όπου σήκωσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της καριέρας του.
Αν και η παρουσία του στη Λομβαρδία ήταν εξαιρετική με μέσους όρους της τάξεως των 17 πόντων και 8 ριμπάουντ, το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε αλλά ο Κεν δεν έμεινε χωρίς δουλειά.Η αντίπαλος στη Λωζάνη, η Μακάμπι έσπευσε να αποσπάσει την υπογραφή του και ο Αμερικανός έγινε μέλος μιας τρομακτικής front line που εκτός από τον ίδιο περιελάμβανε τον Κέβιν Μαγκί και τον Λαβόν Μέρσερ. Με τους Ισραηλινούς έπαιξε σε δύο συνεχόμενους τελικούς του Πρωταθλητριών, πρώτα στη Γάνδη όπου ηττήθηκε από τους παλιόφιλους της Ολύμπια και κατόπιν στο Μόναχο το 89 πέφτοντας θύμα των τρομερών μωρών της Γιουγκοπλάστικα. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε και η πρώτη προσέγγιση από πλευράς Βεζυρτζή για να έρθει ο Κεν στη Θεσσαλονίκη αλλά το έδαφος δεν ήταν ακόμα πρόσφορο.
Έγινε την επόμενη χρονιά που ο Μπάρλοου προέρχομενος από έναν τραυματισμό στο γόνατο είδε την πόρτα της εξόδου στο Τελ Αβίβ και όταν ο μάνατζερ του τον ενημέρωσε πως ο ΠΑΟΚ είχε επικοινωνήσει ξανά μαζί του δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και στις αρχές Σεπτέμβρη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" και χωρίς καλά καλά να γνωρίζει τα ονόματα των συμπαιχτών του, αγωνίστηκε στο ντέρμπι με τον Άρη.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο ΠΑΟΚ που βάδιζε πια το μονοπάτι της ωριμότητας, βρήκε στο πρόσωπο του Κεν τον ιδανικό κρίκο για να κλείσει η αλυσίδα. Ο Μπάρλοου έφερε πνεύμα πρωταθλητισμού στην ομάδα, εμπειρία μεγάλων αγώνων αλλά και ουσία. Χωρίς να ξεσηκώνει την εξέδρα με το παιχνίδι του, ήταν αθόρυβος αλλά και ουσιαστικός. Τελείωνε ο αγώνας και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι για το πως είχε γεμίσει τη στατιστική του με πόντους και ριμπάουντ. Στην τριετία του στην Ελλάδα ήταν πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ και ριμπάουντερ ενώ τα ποσοστά του στα δίποντα έφταναν το 65 με 70%.
Από την πρώτη του χρονιά ο Μπάρλοου φρόντισε να δείξει πως ο ΠΑΟΚ είχε πετύχει διάνα με την απόκτηση του, στη Γενεύη θα είναι αυτός που θα κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ παίζοντας ως πεντάρι για σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο μετά την αποβολή του Φασούλα, δίνοντας ομηρικές μάχες στη ρακέτα με τον Κέβιν Μαγκί. Το Κυπελλούχων του 91 έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σπουδαίου Αμερικανού φόργουορντ.
Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να ρίξει τον Άρη από τον θρόνο αλλά δύο λάθη, ένα του Κεν και ένα του Φασούλα θα αναβάλουν προσωρινά την εκθρόνιση. Αυτή θα έρθει το 1992, τα χρόνια της αβεβαιότητας και των παιδικών ασθενειών ήταν πίσω για τον ΠΑΟΚ ακόμα και αν στη Ναντ τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίστηκαν ξανά.
Το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς σχεδιάζει την ομάδα που θα φέρει στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο τραυματισμός του Χάρισον του αλλάζει τα πλάνα και στη Θεσσαλονίκη έρχεται ο Κλιφ Λέβινγκστον. Ο Κεν που είναι πάντα πιστός στρατιώτης, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τραβηχτεί πιο έξω για να μην τρακάρει με τον "Good News" και να παίξει στο 3. Με αυτό το σχήμα ο ΠΑΟΚ θα φτάσει στο ΣΕΦ με την ταμπέλα του μεγάλου φαβορί, ο Κεν στον ημιτελικό ξεκινάει κάνοντας καλή αμυντική δουλειά πάνω στον Κούκοτς αλλά το γρήγορο φόρτωμα του Φασούλα με φάουλ και η απουσία του Τσέκου θα υποχρεώσει τον Ντούντα και τον Κεν να παίξει ξανά στο 5 χωρίς την επιτυχία της Γενεύης. Η αποτυχία στο Φάιναλ Φορ αλλά και ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, θα σηκώσουν τρικυμία στον Δικέφαλο του Βορρά που τα απόνερα της θα παρασύρουν και τον Αμερικανό.
Η Ιταλία θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά της, πρώτα στην Καλαβρία για τη Ρέτζιο και εν συνεχεία για λίγο στο Τρεβίζο και μετά στην Πιστόϊα, τη Μοντεκατίνι, τη Σάσαρι και το Λιβόρνο όπου το 2002 θα κρεμάσει τα παπούτσια του σε ηλικία 38 ετών.
Ο Κεν ήρθε στον ΠΑΟΚ για να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν η ομάδα για να εδραιωθεί, η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Και το σίγουρο είναι πως με το ήθος του, τη σεμνότητα του και το ταλέντο του, ο Αμερικανός συνέβαλε τα μέγιστα στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του Δικεφάλου του Βορρά. Δεν ήταν φαντεζι, δεν τράνταζε τις μπασκέτες με βροντερά καρφώματα αλλά στο τέλος της ημέρας δίπλα στο όνομα του Κεν Μπάρλοου, η ουγιά γράφει ουσία...
