Δεν είχε το κορμί και το ύψος του Ρεντζιά, τα φυσικά προσόντα του Παπανικολάου, το χέρι του Χατζή. Αλλά ο εορτάζων σήμερα Μιχάλης Κακιούζης είχε τόσο σπουδαίο μπασκετικό iq που θα μπορούσε να το μοιράσει στους απανταχού forward της Ευρώπης. Ένας απο τους πιο έξυπνους μπασκετμπολίστες της γενιάς του, που απέδειξε πως στο άθλημα είναι απαραίτητη και η αντίληψη εκτός της αθλητικότητας.
Γιατί αθλητικό τον Μιχάλη δεν τον έλεγες ποτέ ακόμα και στα νιάτα του, όταν ως βέρος Φιλαδελφιώτης ξεκινούσε το ταξίδι του στον χώρο με την φανέλα του Ιωνικού. Εκεί άρχισε να κάνει γνωστό το όνομα του, ήρθε η κλήση στην Μικτή ΕΣΚΑ και η Εθνική Παίδων.
Αυτή η τρελοπαρέα των πιτσιρικάδων έριξε την πρώτη πιστολιά στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας το 1993 κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με τον Μιχάλη βασικό και αναντικατάστατο. Τα καλύτερα όμως ήταν μπροστά για τον Κακιούζη και γρήγορα η πραγματικότητα θα ξεπερνούσε τα όνειρα του. Με τα παράσημα του δεύτερου σκόρερ και ριμπάουντερ της Α2 θα ανηφορίσει από τη Νέα Φιλαδέλφεια πρώτα στην Θεσσαλονίκη και μετά στο ΟΑΚΑ και μαζί με την υπέροχη εκείνη Εθνική Εφήβων, θα σκορπίσει στους πέντε ανέμους όλους τους αντιπάλους τους και θα βρεθούν στην κορυφή του κόσμου.
Και ύστερα θα ακολουθήσει η μεταγραφή στην ομάδα της καρδιάς του, εκεί που αγαπήθηκε όσο λίγοι αθλητές και βίωσε όπως έχει πει ο ίδιος όλα τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά.
Ήταν στο σπίτι του και σχεδόν κόντεψε να του πέσει το ακουστικό από τα χέρια όταν ο πατέρας του τον πήρε από ένα καρτοτηλέφωνο για να του ανακοινώσει πως έκλεισε η μεταγραφή του στην ΑΕΚ της οποίας ήταν οπαδός απο μικρό παιδί και παρέμεινε ακόμα και όταν οι άνεμοι τον έφεραν σε άλλα λιμάνια.
Από την πρώτη κιόλας σεζόν με τα κιτρινόμαυρα ξεχώρισε και μαζί με τον συνοδοιπόρο Νίκο Χατζή ήταν πραγματική όαση σε μία προβληματική χρόνια για τον Δικέφαλο. Και μετά ήρθε ο Ιωαννίδης, ο Ίβκοβιτς και ο φοίνικας αναγεννήθηκε απο τις στάχτες του.
Κύπελλα Ελλάδος, Φάιναλ Φορ, Κύπελλο Σαπόρτα αλλά κυρίως το πρωτάθλημα του 2002 με την επική ανατροπή απέναντι στον Ολυμπιακό. Το ξέσπασμα του Μιχάλη όταν σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της απεριόριστης χαράς αλλά και μίας απάντησης προς αυτούς εντός ΑΕΚ που τον κατηγόρησαν πως είχε "πουλήσει" το πρωτάθλημα στους Ερυθρόλευκους. Κάτι έσπασε μέσα του τότε, αισθάνθηκε προδομένος και μετά απο 7 χρόνια με τα κιτρινόμαυρα, έφυγε για να μην ξαναγυρίσει ποτέ.
Θα ακολουθήσει η περιπλάνηση σε ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη με Ισπανία και Ιταλία να τον κερδίζουν είς διπλούν με Μπαρτσελόνα και Σεβίλλη για τους Ίβηρες, με Σιένα, Κρέμονα και Ρόμα για τους γείτονες.
Πέρασε και μια βόλτα απο την Τουρκία με την Εφές, είπε oui στους Γάλλους της Λε Μαν αφού ενδιάμεσα φόρεσε ξανά κιτρινόμαυρα αλλά του Άρη αυτή την φορά, πήγε στην Ελβετία και στη μαρτυρική Κύπρο και τελικά σαν τον Οδυσσέα που επιστρέφει στην Ιθάκη του μετά απο είκοσι χρόνια με γκριζαρισμένους πια κροτάφους, έκλεισε την τεράστια καριέρα του στα γνώριμα χωράφια της Α2 με τον Φάρο Κερατσινίου.
Οποιοδήποτε αφιέρωμα γραφόταν για τον Μιχάλη Κακιούζη, θα ήταν ελλιπές αν δεν περιείχε το κεφάλαιο εθνική ομάδα. Πιστός στρατιώτης της απο τα μικράτα του, ο Μιχάλης ήταν βασικότατο στέλεχος της χρυσής εκείνης γενιάς και ευτύχησε να την υπηρετήσει και ως αρχηγός της, τιμή που δικαίως του απονεμήθηκε. Γιατί αρχηγός σημαίνει μπροστάρης, σημαίνει ηγέτης, σημαίνει πίστη στις δυνατότητες της ομάδας.
Και ο Μιχάλης πάντα πίστευε στην εθνική ακόμα και όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επέτρεπαν τόση αισιοδοξία. Όπως τότε που η Γαλανόλευκη υπέστη τρεις ήττες στα φιλικά πριν απο το Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου και συγκέντρωσε τα πυρά του τύπου με την κριτική να είναι σκληρή.Ο Μιχάλης ρωτήθηκε για το τι μπορούμε να περιμένουμε και η απάντηση του ήταν αξία λόγου ενός πραγματικού αρχηγού. "Το χρυσό μετάλλιο" είπε χωρίς πολλά πολλά και μερικές εβδομάδες αργότερα φάνηκε συνεπέστατος στην "προφητεία" του υψώνοντας στον ουρανό του Βελιγραδίου το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης.
Αρχηγός και ουσιαστικός και στο έπος της Σαϊτάμα όταν πέτυχε 15 αθόρυβους πόντους στον ημιτελικό και ήταν ο καλύτερος παίχτης μας στον τελικό με 17.
Αν κάνουμε τον τελικό απολογισμό της παρουσίας του Μιχάλη Κακιούζη στο ελληνικό μπάσκετ, θα δούμε πως η ουσία ήταν αυτή που χαρακτήριζε το παιχνίδι του. Σε ένα άθλημα σαν το μπάσκετ όπου τα φυσικά προσόντα χαρίζουν ένα πλεονέκτημα, ο Κακιούζης απέδειξε πως το μυαλό μπορεί να κάνει την διαφορά.
Το μπάσκετ διαρκώς εξελίσσεται και ο Μιχάλης ήταν ίσως ένας εκ των τελευταίων παιχτών και όχι αθλητών, γνωρίζοντας άριστα πως να εκμεταλλεύεται την θέση του και την αδυναμία του αντιπάλου. Η έφεση του στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν εκπληκτική, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν έχει μαγνήτες στα χέρια, οι κινήσεις του στο low post ιδανικές, το μακρινό του σουτ εγγύηση.
Ένας παίχτης, αγαπημένος των προπονητών ίσως γιατί ήταν ο ίδιος προπονητής μέσα στο γήπεδο. Αλλά πάνω απο όλα ο Μιχάλης Κακιούζης ήταν ο μεγάλος αρχηγός. Χρόνια πολλά Μιχάλη, καλημέρα μπασκετόφιλοι...
Antreas Tsemperlidis
