Μια φοβισμένη αστυνομία. Τάκης Θεοδωρόπουλος

  «Οπαδική» βία. Eνας από τους νεολογισμούς που μας βοηθούν να βάλουμε μπούργκα στην πραγματικότητα όταν μας τρομάζει. 


  Και ποια η διαφορά της «οπαδικής» βίας από την άλλη, την «πολιτική»; Ποια η διαφορά των θυμάτων της Marfin από τον Μιχάλη Κατσουρή ή τον Aλκη Καμπανό; Και ποια η διαφορά των δολοφόνων τους; Θα μου πείτε, στη μία περίπτωση έχουμε οργανωμένες συμμορίες ακροδεξιών από την Κροατία και στην άλλη οργανωμένες συμμορίες ακροαριστερών εγχώριας κοπής. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, όμως, έχουμε την αδυναμία της πολιτείας να αντιμετωπίσει την οργανωμένη δράση τους.

 Οι δολοφόνοι της Marfin παραμένουν ακόμη ασύλληπτοι και οι δολοφόνοι από την Κροατία, όσοι συλληφθούν, θα συλληφθούν κατόπιν εορτής. «Είναι ζήτημα παιδείας», δήλωσε ο νέος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. κ. Οικονόμου. Πρωτίστως είναι θέμα παιδείας των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Η αστυνομία, λέει, παρακολουθούσε «διακριτικά» τους συμμορίτες από τη στιγμή που πέρασαν τα σύνορα ώσπου να χάσει τα ίχνη τους στην Αττική Οδό, που ως γνωστόν είναι ένας σκοτεινός λαβύρινθος. Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός «διακριτικά». Δηλώνει μια ολόκληρη νοοτροπία. Από την Τροχαία που εποπτεύει «διακριτικά» τους δρόμους μας, τόσο διακριτικά, δε, ώστε δεν τη βλέπεις πουθενά, έως την καθημερινότητα του πολίτη ο οποίος ξέρει ότι είναι απροστάτευτος. Στον πόλεμο της δημόσιας τάξης η αστυνομία έχει ηττηθεί. Την έχει αφοπλίσει ο φόβος τον οποίον εδώ και δεκαετίες καλλιεργούν οι διάφορες ομάδες δικαιωματιστών, πολιτικών χουλιγκάνων, σκέτων χουλιγκάνων, ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και λοιπών ζαρζαβατικών. Τον φόβο της τον ενισχύουν και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες οι οποίες τρέμουν μήπως κατηγορηθούν για αυταρχισμό. Στη χώρα όπου ο πιο ισχυρός αυταρχισμός είναι αυτός της παραβατικότητας.

  Ας µην κρυβόµαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας, εξίσου κρίσιμο με τον τομέα της υγείας ή της παιδείας, η κυβέρνηση δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον αδράνεια. Oσοι την υπερασπίστηκαν προσδοκούν τις απαραίτητες κινήσεις που θα επιτρέψουν στην αστυνομία να συνειδητοποιήσει τον κοινωνικό της ρόλο και στον πολίτη να αισθανθεί ότι την έχει στο πλευρό του όταν και όποτε τη χρειασθεί.

   Δεν μας φτάνουν πια ούτε οι ΕΔΕ ούτε η καρατόμηση υπευθύνων οι οποίοι αμέλησαν το καθήκον τους. Μπαλώματα. Μια φοβισμένη αστυνομία είναι μια άχρηστη αστυνομία. Οι καιροί ου μενετοί. Eχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν χρειάζεται να περάσουν άλλα τέσσερα για να εμπεδώσουμε την πεποίθηση ότι η πολιτεία μόνον ανασφάλεια μπορεί να μας προσφέρει. Eτσι για να μην πλήττουμε.

Πηγή: Καθημερινή

Πώς «γεννιέται» ένας χούλιγκαν.

Πώς σκέφτεται ένας χούλιγκαν και τι τελικά οδηγεί έναν νέο άνθρωπο να μπει σε μία τέτοια ομάδα που στηρίζεται στη βία; Η εγκληματολόγος Ελενα Συρμαλή και ο συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης μιλούν στην «Κ»




Μετά τη δολοφονική επίθεση των Κροατών στη Νέα Φιλαδέλφεια, πολλοί επιχείρησαν να απαντήσουν στο εξής ερώτημα: τι οδήγησε αυτούς τους χούλιγκαν να φύγουν από το Ζάγκρεμπ, να κατέβουν στο άλλο άκρο των Βαλκανίων και να ριχτούν σε μία μάχη με ανθρώπους που έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους.

Πώς σκέφτεται ένας χούλιγκαν και τι τελικά οδηγεί έναν νέο άνθρωπο να μπει σε μία τέτοια ομάδα που στηρίζεται στη βία; «Η βία στο ποδόσφαιρο αποτελεί παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο. Στις μέρες μας υπάρχουν άμεσες συνδέσεις μεταξύ των ατόμων που συμμετέχουν σε βίαια επεισόδια και ατόμων που ανήκουν στο οργανωμένο έγκλημα. Αλλωστε ο τρόπος δράσης των ομάδων αυτών παραπέμπει σε εγκληματικές οργανώσεις. Υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο και κατόπιν, εκτέλεση του», σημειώνει στην «Κ» η εγκληματολόγος, Ελενα Συρμαλή.

«Επίσης οι ομάδες αυτές, πολλές φορές, συνδέονται με πολιτικά ακραίες ομάδες – στα δεξιά και στ’ αριστερά. Αυτό το στοιχείο είναι κρίσιμο και δεν πρέπει να υποτιμάται. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε από κοινωνικό-ψυχολογικής άποψης είναι: γιατί τόσοι νέοι λαμβάνουν μέρος σε τέτοιου είδους βίαια επεισόδια, γιατί αποφασίζουν να εισέλθουν σε αυτές τις συμμορίες».

Οι χούλιγκαν (οι ultras των γηπέδων, όπως αυτοαποκαλούνται) κινούνται στο πλαίσιο –αν όχι στο περιθώριο- των αθλητικών σωματείων, που έχουν επιλέξει να στηρίζουν. Υιοθετούν –σε ένα βαθμό- την κουλτούρα και το ιστορικό υπόβαθρο της ομάδας, ωστόσο δρουν με το modus operandi των χούλιγκαν ασχέτως χρώματος.

«Το φαινόμενο δεν έχει σχέση με την αγάπη για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Οι δράστες βρίσκουν αυτόν τον χώρο για να αναπτύξουν, να εκφράσουν εγκληματικές συμπεριφορές. Ιστορικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι το φαινόμενο είναι διαχρονικό. Ας μην ξεχνάμε το λατινικό panem et circenses. Πολλά αθλητικά παιχνίδια στην αρχαιότητα κατέληγαν σε ταραχές και εξεγέρσεις. Μπορούμε να πούμε γενικά ότι συγκεκριμένες κοινωνικές δομές ενεργοποιούν συγκεκριμένες ψυχολογικές διαδικασίες. Ας μην ξεχνάμε τον Le Bon και την ψυχολογία των μαζών. Επίσης όσα έχει σημειώσει ο Cohen για τις υποκουλτούρες και την παραβατικότητα», υπογραμμίζει η κ. Συρμαλή και συμπληρώνει: «Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός περιλαμβάνει μια πληθώρα αντικοινωνικών, παραβατικών και εγκληματικών συμπεριφορών, που εκδηλώνονται στο πλαίσιο του ποδοσφαίρου (βανδαλισμός ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, λεκτική και σωματική βία μεταξύ των οπαδών των ομάδων κι άλλα). Η όλη συμπεριφορά των ατόμων/ μελών αυτών των ομάδων, σχετίζεται με θέματα κοινωνικών ταυτοτήτων και αυτοκατηγοριοποίησης των ατόμων».


Η κρίση ταυτότητας

Οι τάξεις των φανατικών κατά βάση απαρτίζονται από νέους ανθρώπους που αναζητούν ταυτοτικές απαντήσεις ή συνδέσεις στη συμμετοχή τους. Η εγκληματολόγος Ελενα Συρμαλή υποστηρίζει ότι «η διαδικασία κατηγοριοποίησης του εαυτού ως μέλους μιας ομάδας δημιουργεί κωνική ταυτότητα και ομαδικές, αλλά και διομαδικές συμπεριφορές. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας είναι κρίσιμο το στάδιο της κρίσης ταυτότητας και της αναζήτησης ταυτότητας από κάθε νέο. Η συμμετοχή σε μια ομάδα και η ταύτιση μαζί της δίνει μία αίσθηση ισχύος, αλλά και την αίσθηση του ανήκειν. Μια ανάγκη διαχρονική και παγκόσμια. Οι συμπεριφορές που εγκρίνει η ομάδα υιοθετούνται από τα μέλη της, ακόμα και αν αυτές είναι παραβατικές. Εκλογικεύονται στο πλαίσιο των κανόνων της υπό-κουλτούρας απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα».

«Ολοι μας συγκροτούμε μια προσωπική ταυτότητα, με συγκεκριμένα ιδιοσυγκρασιακά, μοναδικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένες σχέσεις και μια κοινωνική ταυτότητα, το μέρος δηλαδή της αυτοαντίληψης που πηγάζει από τη συμμετοχή μας σε κοινωνικές ομάδες. Όταν έχουμε κατηγοριοποίηση και ταύτιση απόλυτη με μια ομάδα, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση μια παραβατική ή/και εγκληματική ομάδα, ο εαυτός μας αλλά και τα μέλη μιας άλλης ομάδας αποπροσωποποιούνται. Αντιμετωπίζουμε τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας, ως αναπαραστάσεις των προτύπων των ομάδων. Το πρότυπο κάθε ομάδας αποτελεί τη θέση εκείνη της ομάδας που συγκεντρώνει τα περισσότερα χαρακτηριστικά της κατηγορίας, αλλά και τις περισσότερες αντιθέσεις σε σχέση με τα μέλη των έξω-ομάδων», προσθέτει.

Με τον τρόπο αυτό, ο νέος που εισέρχεται σε αυτού του τύπου τις ομάδες, νιώθει ενεργό μέλος ενός οργανισμού – αποκτά μια παραπληρωματική υπόσταση που τον καθορίζει και τον ομογενοποιεί με τους «συντρόφους» του.

«Έτσι δεν αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ως μοναδικά ξεχωριστά άτομα αλλά μόνο ως μέλη/ πρότυπα της κατηγορίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ένας τρίτος παρατηρητής μπορεί να αντιληφθεί πόσα κοινά στοιχεία έχουν τα άτομα των “αντίπαλων” ομάδων, κάτι φυσικά που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα μέλη των ίδιων των ομάδων», λέει η κ. Συρμαλή και συμπληρώνει: «Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να μελετούμε σε σχέση με το φαινόμενο είναι και τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας, καθώς και ενδείξεις διαταραχών που έχουν συσχετιστεί και με τη χρήση ουσιών και με την επιθετικότητα. Ορισμένοι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να λειτουργήσουν ως αφορμές για την ενεργοποίηση τέτοιων συμπεριφορών. Η παραβατική και εγκληματική συμπεριφορά και η οπαδική βία “δικαιολογούνται” στη συνείδηση του ατόμου ως σωστές συμπεριφορές για την υποστήριξη της ομάδας στην οποία ανήκει. Αν προσθέσουμε και άλλους παράγοντες όπως τα πρότυπα αρρενωπότητας, το αλκοόλ και τις ουσίες, έχουμε πραγματικά τη δημιουργία ενός εκρηκτικού κοκτέιλ».

Κάπως έτσι «γεννιέται» το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, που πλέον κατ’ εξοχήν εκδηλώνεται εκτός των γηπέδων και έχει αποκτήσει πρόσθετη διάσταση με την αξιοποίηση των social media, που διευκολύνουν την αδιαμεσολάβητη διάδραση με τον «εχθρό».

Η κ. Συρμαλή εκτιμά ότι «το στοιχείο της σύνδεσης με ακραίες πολιτικά ομάδες δεν αποτελεί παράγοντα γέννησης του φαινομένου (αιτία) της οπαδική βίας. Αποτελεί όμως χαρακτηριστικό του φαινομένου» και προσθέτει πως «πρέπει να καταλάβουμε μήπως και βρούμε λύσεις: Μπερδεύουμε τις αιτίες/παράγοντες με τα χαρακτηριστικά των φαινομένων. Αν αντιλαμβάνεσαι ένα χαρακτηριστικό ως αίτιο και βλέπεις σχέσεις “αίτιο-αιτιατό”, η αντιμετώπιση είναι επιφανειακή», για να συμπληρώσει ότι «πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει πρόληψη και τι αντιμετώπιση».


Χούλιγκαν: Μια φονική καρικατούρα

«Ο αθλητισμός είναι μια ειρηνική απεικόνιση πολέμου -άλλωστε τα πρώτα αθλήματα, όπως οι αρματοδρομίες, ο ακοντισμός, το τρέξιμο ή η πάλη, είχαν να κάνουν αποκλειστικά με πολεμικές δεξιότητες- και ο χουλιγκανισμός ένας πολεμικός πρωτογονισμός», σημειώνει στην «Κ» ο συγγραφέας, Κυριάκος Αθανασιάδης.

Ο ίδιος, σε μία προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσει τους λόγους που οδηγούν νέους ανθρώπους στις τάξεις των χούλιγκαν, σημειώνει: «Οι άνθρωποι γενικά λατρεύουν τη βία, και οι άντρες τη λατρεύουν σε πολύ υψηλότερο βαθμό. Απλώς η συντριπτική πλειονότητα κρύβει καλά αυτή την “ανάγκη” και ευτυχώς την καταστέλλει. Οχι όλοι βέβαια, και όχι πάντα. Πολλοί καταφεύγουν σε αυτήν, “δοθείσης ευκαιρίας”. Οι χούλιγκαν, απεναντίας, επιδιώκουν τις συγκρούσεις. Ως εκ τούτου, η υπόσχεση της βίας είναι με διαφορά ο υπ’ αριθμόν ένα λόγος που ένα αγόρι στρέφεται στον χουλιγκανισμό: ο πόνος του άλλου, η ταπείνωσή του, η υποχώρησή του μπροστά στον φόβο της ακόμη περισσότερης και ακόμη πιο ακραίας βίας, το χυμένο αίμα. Ο βανδαλισμός και οι καταστροφές δεν αφορούν τους χούλιγκαν, αλλά ένα μέρος των “σκληρών οπαδών”, ένα κομμάτι της κερκίδας που απλώς αισθάνεται (είτε πράγματι είναι είτε όχι) περιθωριοποιημένο, ριγμένο και απόβλητο».

Ο κ. Αθανασιάδης συνεχίζει, επιχειρώντας να σκιαγραφήσει την ψυχοσύνθεση ενός νεαρού ατόμου που ακολουθεί την αντι-κουλτούρα των χούλιγκαν. «Οι χούλιγκαν είναι “μάτσο” νεαροί άντρες: αντράκια. Ο “μάτσο” άντρας δέρνει, και ενίοτε σακατεύει, για να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Δέρνει και σακατεύει γυναίκες ως επί το πλείστον, και γκέι άντρες – έτσι άλλωστε χαρακτηρίζουν συλλήβδην τους “αντιπάλους” τους. Δεν το κάνουν επειδή “μισούν το κράτος”, επειδή είναι… άνεργοι, ή από μια εσωτερική ανάγκη να νιώσουν -επιτέλους- μέλη μιας ομάδας, μιας αδελφότητας, στην οποία θα εκχωρήσουν την προσωπική τους ταυτότητα, και για την προστασία της οποίας τάχα θα “θυσιαστούν”».

Ο ίδιος εκτιμά ότι οι χούλιγκαν, μολονότι επιδεικνύουν μία τάχα ρωμαλέα διάθεση, επί της ουσίας είναι δειλοί: «Ποτέ κανένας χούλιγκαν δεν θα προσπαθήσει να προστατεύσει ένα άλλο μέλος της ομάδας του, της αδελφότητάς του, της συμμορίας του, από τον “εχθρό”. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, στο παραμικρό “ντου” θα τον παρατήσουν για να σωθούν οι ίδιοι: δεν χρειάζεται μόνο πολύς νοσηρός πρωτογονισμός και μια παθολογική αγάπη για τη βία για να είσαι χούλιγκαν — κυρίως απαιτείται μεγάλη ποσότητα δειλίας».

Ο συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης ξεχωρίζει το αθλητικό κομμάτι με τη δράση των ακραίων οπαδών: «Δεν έχουμε, τέλος, να κάνουμε με κάποιου είδους “κοινωνική κουλτούρα”, με περίεργα τελετουργικά, παραδοσιακά τατουάζ και άλλα τέτοια μυθεύματα. Και φυσικά δεν έχουμε να κάνουμε με το… ποδόσφαιρο».

Ο ίδιος καταλήγει, λέγοντας ότι «όταν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί μια αρρωστημένη “ιδεολογία” -οι περισσότεροι είναι νεοναζί, αν και δεν λείπουν βέβαια οι αναρχικοί, οι αριστεριστές κ.τ.λ.-, τα πράγματα χώνονται ακόμη πιο βαθιά στη λάσπη. Και όταν, επίσης, η αρρώστια σου υποστηρίζεται από έπαθλα, δώρα, ναρκωτικά, χρήματα και υποσχέσεις πλουτισμού και εξουσίας, γίνεσαι μια καρικατούρα λεγεωνάριου πολεμιστή στην υπηρεσία του αφεντικού σου. Μια φονική καρικατούρα».

Πηγή: Καθημερινή.

Ο Αχόρταγος, του Δημητρίου Ψαθά. Ραδιοφωνικό θέατρο.

 Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος:

  Φίλες και φίλοι, απόψε θα σας παρουσιάσω τη διαχρονική μαύρη κωμωδία του Δημητρίου Ψαθά «Ο Αχόρταγος». Κλασική και επίκαιρη κωμωδία, η οποία έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1966. Στη Μεγάλη Οθόνη την απολαύσαμε με πρωταγωνιστή το ¨διδακτικό¨ Γιάννη Γκιωνάκη.



  Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, γι' αυτό και πάρθηκε η απόφαση να γυριστεί και κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Γκιωνάκη και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο.

  Στην ταινία “Ο Αχόρταγος” τραγουδούν ο Γιώργος Ζαμπέτας και η Ναυσικά. Η ταινία Ο Αχόρταγος προβλήθηκε στις αίθουσες Αθηνών - Πειραιώς - προαστίων το 1967 και έκοψε 280.732 εισιτήρια. Ήρθε στην 26η θέση σε 99 ταινίες.

 

Η υπόθεση του έργου:

  Η υπόθεση ήταν η εξής: Ο ήρωας Χρήστος Χρυσάφης είναι ένας φτωχός και...πεινασμένος νέος, που καταφέρνει να παντρευτεί τη Λένα, την κόρη του πλούσιου επιχειρηματία Μιχάλη Καμπάνταη και αδελφή της Ντίνας, μιας ελαφρόμυαλης η οποία τον χτύπησε μια μέρα με το αυτοκίνητό της. Παρά το γεγονός ότι αγαπάει την γυναίκα του, δεν μπορεί να αντισταθεί στα χρήματα του πεθερού του, τα οποία μεγαλύτερα ανθρώπινα πάθη, αυτό της «βουλιμίας».

 

  Σε κάθε περίπτωση είναι μια ταινία που παρά τις ατέλειές της, βλέπεται ευχάριστα και αποτελεί ένα πολύ διδακτικό και διαχρονικό μάθημα για όλους: η ανθρώπινη «βουλιμία» οδηγεί πάντα στην καταστροφή, πρώτα από όλα τον ίδιο τον άνθρωπο και μετά όλους εκείνους που ζουν δίπλα του. Μοναδικός ο Γκιωνάκης στο ρόλο του αχόρταγου, ειδικά στον σιγά-σιγά του γίνονται εμμονή και τον οδηγούν στα όρια της βουλιμίας. Έτσι επιζητά διαρκώς περισσότερα λεφτά, περισσότερες αρμοδιότητες, μεγαλύτερες διοικητικές θέσεις, ενώ αρχίζει να ζηλεύει και ανθρώπους του περιβάλλοντός του, οι οποίοι έχουν πάει καλά στη ζωή τους. Και όλα αυτά χωρίς να λείπει τίποτα από τον ίδιο.

 

  Απλά ήταν αδηφάγος και ήθελε όλο και περισσότερα, από όλους. Μοιραία έρχεται σε σύγκρουση με τον πεθερό του, ωστόσο στο τέλος επέρχεται συμβιβασμός, χωρίς όμως ουσιαστικά να έχει λυθεί το πρόβλημα της βουλιμίας του. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την ταινία και «μαύρη κωμωδία», η οποία αποτυπώνει με την αξεπέραστη συγγραφική μαεστρία του Ψαθά, ένα από τον τρόπο που υποδύεται την σταδιακή του μετάλλαξη από έναν άνθρωπο που απλά ήθελε ένα πιάτο φαί με το οποίο θα ήταν ευτυχισμένος, σε έναν άνθρωπο που ήθελε να γίνει έως και πρωθυπουργός!

 

 


Επιπλέον στοιχεία:

  Πολυγραφότατος και μαέστρος της κωμωδίας και του γέλιου, ο Ψαθάς αποτυπώνει στον «Αχόρταγο» ένα από τα μεγαλύτερα πάθη: αυτό της απληστίας. Με την καυστική του πένα σκιαγραφεί τον πλεονέκτη άνθρωπο ο οποίος δεν χορταίνει με τίποτα και τίποτα δεν ικανοποιεί την ακόρεστή του φιλοδοξία.

  Η ταινία «Ο αχόρταγος» αποτελεί κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά. Η θεατρική παράσταση ανέβηκε στο θέατρο «Μπουρνέλλη» από τον θίασο Γιάννη Γκιωνάκη, Χριστίνας Σύλβα, Σμάρως Στεφανίδου και Γιάννη Μιχαλόπουλου. Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε την Παρασκευή 26 Μαΐου 1967 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία, γι’ αυτό και πάρθηκε η απόφαση να γυριστεί και κινηματογραφική ταινία. Η παραγωγή ήταν της ΑΚ films και του Διονύση Κουρουνιώτη, κι αυτό διότι ο Φίνος στον οποίο είχε προταθεί αρχικά είχε μια δυσκολία στο να αποδεχθεί κινηματογραφικές ταινίες που είχαν ανέβει και ως θεατρικές παραστάσεις. Έστω κι αν κάποιες φορές «απαρνήθηκε» αυτή του την άποψη. Παρά τις ανησυχίες του Φίνου, η ταινία πήγε καλά, προβλήθηκε τη σεζόν 1967-1968, έκοψε 280.732 εισιτήρια και ήρθε στην 26η θέση ανάμεσα στις 99 ταινίες της σεζόν εκείνης.

  Το συγκεκριμένο έργο είναι γεμάτο ατάκες και διαλόγους που έμειναν στην ιστορία και μέχρι σήμερα προκαλούν άφθονο γέλιο, ακόμα και σε νεότερους. Μια τέτοια σκηνή είναι εκείνη που ο Παπαγιαννόπουλος φωνάζει έναν άλλο συνεργάτη του, τον Μανώλη (τον υποδύεται ο Νάσος Κεδράκας) και του παραγγέλνει φαγητό, αν και όπως του λέει...δεν πεινάει:

« - Έλα μέσα ρε Μανώλη

-Διαταγάς

-Πετάξου απέναντι στο εστιατόριο και φέρε μου κάτι να τσιμπήσω.

-Μάλιστα, τι να σας φέρω;

-Ε, κάτι ελαφρύ, δεν θα φάω σήμερα, δεν πεινάω...μια μακαρονάδα.

-Με σαλτσίτσα;

-Με σαλτσίτσα. Και ένα κοτόπουλο. Και μια μερίδα αρνάκι.

-Ψητό;

Ψητό. Και που’ σαι...Πες του να ετοιμάσει και μια καλή μερίδα κεφτέδες. Και μια συναγρίδα.

-Αν υπάρχει...

-Ε, αν υπάρχει.

-Αν δεν υπάρχει, θα πας εσύ να την ψαρέψεις;

-Ε, όχι βέβαια!

-Όχι βέβαια. Αντε πήγαινε. Και που’σαι...Να ετοιμάσει και μια καλή σαλάτα πες του...Κι ένα μπουκάλι μπίρα και ψωμιά.

-Μάλιστα. Μόνο αυτά;

-Ε, σου είπα θα τσιμπήσω σήμερα, δεν θα φάω. Δεν έχω όρεξη!!!»

 

  Το έργο αναδεικνύει χαρακτηριστικά του μέσου και σύγχρονου ανθρώπου και αυτό συντελεί στο να διατηρεί, γραμμένο πριν πέντε δεκαετίες, ακόμη την εφηβική του φρεσκάδα. Η αγωνία του ανθρώπου δεν αλλάζει στη διάρκεια των χρόνων…

 

Το έργο, τέλος, ηχογραφήθηκε το 1980 από την Κρατική Ελληνική Ραδιοφωνία.

Στη ραδιοφωνική διασκευή του έργου ακούγονται:

Γεωγλερής ΓιώργοςΔουλγεράκης ΝτίνοςΚοντογιάννης  Δημήτρης, Κόντου ΠόπηΛογοθέτης ΗλίαςΜιχαλόπουλος ΓιάννηςΣαμπάχ Νικολαΐδου Σούλι

Συμμετέχουν ακόμη: Λεζές Μάρκος Λιάνη Νόρα Νικολάου Νανά Νταλιάνης Κώστας Σμυρναίος Γιάννης Τριφύλλη Βάσια Φύτιζα Δώρα

Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ (Ισοβίτης):

https://isobitis.com/theatro1/?p=532

 

Ο Δημήτρης Ψαθάς


Πηγές:

https://www.gazzetta.gr/plus/article/945465/o-ahortagos-i-mayri-komodia-toy-dimitri-psatha-kai-o-didaktikos-gkionakis

https://www.makthes.gr/oi-diachronikes-komodies-toy-psatha-11676

https://www.philenews.com/politismos/kypros/article/1636780


-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.


Ο άγνωστος πόλεμος των Αρχαίων Ελλήνων εναντίον των Κινέζων η αλλιώς ο πόλεμος των Ουρανίων αλόγων(απόγονοι του Βουκεφάλα)

Η κινεζική αυτοκρατορία των Χαν εναντίον των Μεγάλων Ιώνων Ελλήνων (Dayuan) της Σογδιανής 

Ο πόλεμος που οδήγησε εν μέρει στο άνοιγμα του δρόμου του μεταξιού...



Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μεταφέρει τον ελληνικό πολιτισμό στις εσχατιές της Ασίας. Στην κοιλάδα της Φεργκάνα, στο Τατζικιστάν, είχε ιδρύσει την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, στον ποταμό Ιαξάρτη (Σιρ Νταριά) την οποία αποίκησε με Έλληνες. Οι εκεί Έλληνες και ντόπιοι τελούσαν υπό το ελληνιστικό βασίλειο της Βακτρίας μέχρι το 140 π.Χ. περίπου, όταν βαρβαρικά φυλές κατέκτησαν τη γύρω περιοχή και τους απομόνωσαν. Το 125 π.Χ., οι νομάδες Τόχαροι επεκτάθηκαν ακόμα περισσότερο προς τα νότια και τη Βακτριανή, αργότερα και στην Ινδία όπου και τον 1ο αιώνα μ.Χ. ίδρυσαν την αυτοκρατορία των Κουσάν, η οποία είχε πολλά γνωρίσματα του ελληνικού πολιτισμού. Οι Έλληνες τον 3ο αι. π.Χ. είχαν εκστρατεύσει μέχρι το κινεζικό Τουρκμενιστάν.

 Το βασίλειο των Ελλήνων και των απογόνων τους στη Φεργκάνα ήταν γνωστό στους Κινέζους ως Νταγιουάν που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «μεγάλοι Ίωνες», δηλαδή Έλληνες. Φαίνεται πως η ονομασία Γιουάν, ήταν απλώς μεταγραφή της ινδικής λέξης Γιόνα ή Γιαβάνα, η οποία χρησιμοποιούνταν σε όλη την Ασία για να περιγράψει τους Έλληνες (Ίωνες), έτσι το Τα-γιουάν αποδίδεται ως Μεγάλοι Ίωνες. 

Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας Εσχάτης (Χουζάντ) διατηρούσαν σχέσεις με την Κίνα και στην περίοδο της αυτοκρατορίας των Χαν. Σύμφωνα με Κινέζο περιηγητή που είχε μεταβεί στο βασίλειο περί το 130 π.Χ. η χώρα των Νταγιουάν είχε πρωτεύουσα την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, υψηλό πολιτισμό και στρατό 60.000 ανδρών.

Η ανατολικότερη κτήση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν στο Τατζικιστάν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη. Γύρω στο 140 π.χ. ένας σπουδαίος Κινέζος διπλωμάτης (της δυναστείας των Haz) ο Ζhang Qian, βρέθηκε κατά λάθος στην Εσχάτη Αλεξάνδρεια. Βέβαια οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ήταν και στα καλύτερά τους, 200 χρόνια μετά από την εγκαθίδρυσή τους στα βάθη της Ασίας, διότι ήταν υπόδουλοι σε μια νομαδική φυλή της περιοχής, τους Yuezhi (Τόχαρους) και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, τους πλήρωναν και το πατροπαράδοτο φόρο υποτέλειας, χαράτσι. Τέλος πάντων, ο Zhang Qian, διπλωμάτης ήταν ο άνθρωπος, εστίασε σε κάτι που του άρεσε περισσότερο και πίστευε ότι θα ενδιέφερε και τον αυτοκράτορα του: ήταν τα άλογά των εκεί Ελλήνων. Γύρισε λοιπόν πίσω ο Zhang στο αφεντικό του τον αυτοκράτορα και τον ενημέρωσε για τους Έλληνες που γνώρισε στα δυτικά σύνορα της Κίνας αλλά και για τα θεϊκά τους άλογα. Οι Κινέζοι ήταν εντυπωσιασμένοι από τα ψηλά και δυνατά άλογα (ουράνια άλογα) που είχαν στην κατοχή τους οι Νταγιουάν, η χρήση των οποίων από τους Κινέζους θα ήταν κρίσιμης σημασίας στη διαμάχη τους με τα τουρκο-μογγολικά φύλα των Ούννων Χιονγκ-νου.

Τα έθιμα των Νταγιουάν (Έλληνες Σογδιανης) αναφέρονται πως είναι πανομοιότυπα με αυτά των Ελληνο-βακτριανών στο νότο, οι οποίοι είχαν ιδρύσει το ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής. “Τα έθιμα τους [των Βακτρίων] είναι τα ίδια με αυτά των Νταγιουάν. Οι άνθρωποι έχουν σταθερές κατοικίες και ζουν μέσα σε οχυρωμένες πόλεις και κανονικά σπίτια όπως οι Νταγιουάν. Δεν έχουν μεγάλους βασιλείς ή αυτοκράτορες, αλλά παντού μέσα στις οχυρωμένες πόλεις τους έχει η κάθε μια τον δικό της μικρό βασιλιά.” Περιγράφονται ως αστικοί πληθυσμοί, σε αντίθεση με τους πληθυσμούς των Τόχαρων, Γουσούν (Σκύθες) ή τους Χιονγκ-νου (Ούννοι) οι οποίοι ήταν όλοι νομάδες. “Έχουν οχυρωμένες πόλεις και σπίτια, οι μεγάλες και οι μικρές πόλεις τους ανήκουν, εβδομήντα στον αριθμό, περιέχουν συνολικό πληθυσμό μερικών εκατοντάδων χιλιάδων…Υπάρχουν πάνω από εβδομήντα άλλες πόλεις στη χώρα.”

«Συνεχώς οι (Έλληνες) Νταγιουάν φτιάχνουν κρασί από τα σταφύλια. Οι πλούσιοι ανάμεσα τους αποθηκεύουν ως και 10.000 πέτρες [63.5 τόνους] και παραπάνω στα κελάρια τους, και το κρατάνε για αρκετές δεκάδες χρόνια χωρίς να χαλάει. Στους άνθρωπους αυτούς αρέσει το κρασί.» Τα σταφύλια και το τριφύλλι εισήχθησαν στη Κίνα από τους Έλληνες Νταγιουάν μετά το ταξίδι του Ζανγκ Κιουάν: "Οι περιοχές γύρω από το Νταγιουάν φτιάχνουν κρασί από σταφύλια, και οι πιο οικονομικά επιφανείς κρατάν ως και 10.000 ή περισσότερα πίκουλ αποθηκευμένο. Μπορεί να κρατηθεί για ως είκοσι με τριάντα χρόνια χωρίς να χαλάσει. Οι άνθρωποι αγαπούν το κρασί και τα άλογα το τριφύλλι. Οι αντιπρόσωποι του Χαν επέστρεψαν φέρνοντας σταφύλια και τριφύλλι σπόρους στην Κίνα και ο αυτοκράτορας για πρώτη φορά δοκίμασε να φυτέψει τα φυτά αυτά σε γόνιμο έδαφος. 

Αργότερα, όταν ο Χαν απέκτησε μεγάλο αριθμό των "ουράνιων αλόγων" και οι αντιπρόσωποι από άλλες χώρες άρχισαν να καταφθάνουν με τις συνοδείες τους, η γη σε όλες τις πλευρές των καλοκαιρινών παλατιών και πύργων αναψυχής του αυτοκράτορα ήταν φυτεμένη με σταφύλια και αλφάλφα τόσο μακριά όσο μπορεί να δεί το μάτι."


Μετά τις αναφορές του Ζανγκ Κιουάν ο οποίος αρχικά είχε σταλθεί για να συνάψει συμμαχία με τους λευκούς νομάδες Τόχαρους εναντίον των Ούννων Χιονγκ-νου -χωρίς αποτέλεσμα-, ο Κινέζος αυτοκράτορας Χαν Γουντί ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων με τους ανεπτυγμένους αστικούς πολιτισμούς της Φεργκάνα (Σογδιανης), Βακτριανής και Παρθίας. “Ο Γιός του Ουρανού στο άκουσμα όλων αυτών αποφάσισε έτσι λοιπόν: Η Φεργκάνα [Νταγιουάν] και οι κατοχές της Βακτριανής και της Παρθίας είναι μεγάλες χώρες, γεμάτες με σπάνια αγαθά, και με πληθυσμούς που ζουν σε μόνιμες κατοικίες και με επαγγέλματα τα οποία μοιάζουν αρκετά με αυτά των Κινέζων, αλλά με αδύναμους στρατούς, και με μεγάλη εκτίμηση στην πλούσια παραγωγή της Κίνας”. 

Οι κινέζοι στη συνέχεια έστειλαν πολυάριθμες αποστολές, γύρω στις δέκα ανά έτος, σε αυτές τις χώρες και τόσο μακριά όσο η ελληνιστική Συρία των Σελευκιδών. “Έτσι περισσότερες αποστολές απεστάλησαν στο Αν-σι [Παρθία], Αν-τσάι [Αλανοί? Σαρματες ρωσικού Καυκάσου], Λι-καν [Συρία των Σελευκιδών], Τιαου-τσι [Χαλδαία Μεσοποταμία], και Σον-του [Ινδία]... Ως γενική εκτίμηση, μάλλον πάνω από δέκα τέτοιες αποστολές στάλθηκαν κατά τη διάρκεια ενός έτους, και το λιγότερο πέντε ή έξι.”


Η σύγκρουση μεταξύ της Κίνας των Χαν (202 π.Χ. – 9 μ.Χ. & 25 μ.Χ. – 220 μ.Χ.) και του ελληνιστικού βασιλείου, σύμφωνα με την κινεζική παράδοση, προκλήθηκε από τη άρνηση των Ελλήνων να πουλήσουν στους Κινέζους πολεμικούς ίππους που διέθεταν για τις ανάγκες του στρατού του Κινέζου αυτοκράτορα. Αυτόθεωρήθηκε μεγάλη προσβολή και ο αυτοκράτορας Γου διέταξε τον στρατηγό του Λι Γκουάνγκ Λι να εκστρατεύσει κατά των αλαζόνων Νταγιουάν, διαθέτοντάς του 6.000 ιππείς και 20.000 πεζούς. Το 104 π.Χ. η κινεζική στρατιά ξεκίνησε. Οι Κινέζοι ήταν υποχρεωμένοι να διασχίσουν το Σινγιάνγκ (δυτική Κίνα) και την έρημο Τακλαμακάν υπολογίζοντας ότι θα προμηθεύονταν τα αναγκαία από τους τοπικούς φυλάρχους στις εκεί οάσεις. Ωστόσο οι τελευταίοι αποδείχθηκαν απρόθυμοι και οι Κινέζοι χρειάστηκε αρκετές φορές να πολεμήσουν. Συνεχίζοντας την επίπονη πορεία τους οι Κινέζοι έφτασαν στα σύνορα των Νταγιουάν αλλά μέχρι τότε ο στρατός τους είχε υποστεί τρομακτική φθορά. Σαν να μην έφτανε αυτό οι Κινέζοι ηττήθηκαν κατά κράτος στη μάχη του Γιουκτσένγκ και κακήν – κακώς υποχώρησαν. Η κινεζική στρατιά καταστράφηκε ολοσχερώς.

Παρόλα αυτά ο αυτοκράτορας δεν απογοητεύτηκε. Το 102 π.Χ. συγκρότησε μια τεράστια στρατιά 60.000 πεζών και 30.000 ιππέων την οποία ακολουθούσαν 100.000 βοοειδή και 20.000 υποζύγια. Οι Κινέζοι, υπό τον στρατηγό Λι και πάλι, ακολούθησαν το ίδιο δρομολόγιο, αλλά αυτή τη φορά η ισχύς των δυνάμεών τους δεν άφηνε περιθώρια στους φυλάρχους. Έτσι πέρασαν χωρίς σοβαρά προβλήματα από το Σινγιάνγκ (δυτική Κίνα) και την έρημο. Η τεράστια κινεζική στρατιά έφτασε στην Αλεξάνδρεια Εσχάτη που οι Κινέζοι αποκαλούσαν Ερσί και την πολιόρκησαν. Οι αμυνόμενοι επιχείρησαν έξοδο αλλά αποκρούστηκαν. Η πολιορκία δεν εξελισσόταν ευχάριστα για τους Κινέζους, μέχρι που κατάφεραν να κόψουν την τροφοδοσία της πόλης με νερό. Παρόλα αυτά μόνο ύστερα από 40 ημέρες άγριων τειχομαχιών οι Κινέζοι κατάφεραν να προκαλέσουν ρήγμα στο εξωτερικό τείχος και να εισέλθουν σε τμήμα της πόλης. Υποχωρώντας στο εσωτερικό τείχος μερίδα ευγενών ζήτησε συνθηκολόγηση υπό όρους.

Οι Κινέζοι, εξαντλημένοι και οι ίδιοι δέχτηκαν ζητώντας όμως το κεφάλι του βασιλιά της πόλης που στα κινεζικά κείμενα αναφέρεται ως Γουγκουά το οποίο οι προδότες ευγενείς του το παρέδωσαν. Επίσης ζήτησε την παράδοση 3.000 πολεμικών ίππων. Αποχωρώντας, χωρίς να έχει εκπορθήσει την πόλη, ο Κινέζος στρατηγός Λι Γκουάνγκ Λι ενθρόνισε έναν εκ των ευγενών τους βασιλείου, τον αποκαλούμενο στα κινεζικά κείμενα Μικάι και αποχώρησε. Από τους 90.000 άνδρες τους όμως μόνο 11.000 επέστρεψαν λόγω της φθοράς κατά την πολιορκία κυρίως, αφού στη δεύτερη εκστρατεία τους οι Κινέζοι είχαν μαζί τους τρόφιμα, τρόφιμα τους δόθηκαν και από τους Νταγιουάν, μετά την συνθήκη και δεν παρενοχλήθηκαν από τοπικούς φυλάρχους παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ωστόσο η κινεζική εκστρατεία απέτυχε ουσιαστικά. Το 101 π.Χ. οι ευγενείς Νταγιουάν σκότωσαν τον βασιλιά Μικάι που θεωρήθηκε μαριονέτα των Κινέζων και ανέβασαν στο θρόνο τον αδερφό του νεκρού βασιλιά Γουγκουά. Οι Κινέζοι δεν αντέδρασαν και περιοριστήκαν να αποκαταστήσουν τις εμπορικές και διπλωματικές τους σχέσεις με το βασίλειο του Νταγιουάν. 

Κατά την επιστροφή του Λι Γκουανγκλί, όλα τα μικρά βασίλεια και φυλές αποδέχτηκαν την κινεζική κυριαρχία και την υποτέλεια σε αυτήν. Έφτασε στην πύλη του Νεφρίτη -πέρασμα Γιουέν προς την κύρια Κίνα- το 100 π.Χ. με 10.000 άντρες και 1.000 άλογα. Η επικοινωνία με τη Δύση αποκαταστάθηκε μετά τη σύναψη ειρηνευτικής συμφωνίας με τους Νταγιουάν και οι απεσταλμένοι αναχώρησαν ακόμα μια φορά από την Κίνα για τη Δύση, με τα καραβάνια να ταξιδεύουν προς τις αγορές της Βακτριανής. 

Ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ. θεωρείται πως υπήρχε επικοινωνία μεταξύ των ελληνικών βασιλείων στην κεντρική Ασία και την Κίνα, και είναι πιθανό πως τα αγάλματα των πολεμιστών του πήλινου στρατού εμπνεύστηκαν από την ελληνική τεχνοτροπία, ή πως σχεδιάστηκαν από Έλληνες γλύπτες, με τους οποίους οι Κινέζοι ήρθαν σε επαφή στα δυτικά της χώρας κατά την περίοδο της διακυβέρνησης από τον αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ κατά τον 3ο αιώνα π.Χ.. Επίσης έχουν ανακαλυφθεί κοντά στα 300 νομίσματα σε διάφορες επαρχίες της Κίνας τα οποία φέρουν ελληνικούς χαρακτήρες και χρονολογούνται στην περίοδο 1ου με 2ου αιώνα μ.Χ., τα οποία πιθανώς είναι ινδοσκυθικής ή Τοχαρικης κοσσανικής προέλευσης.

Ο δρόμος του Μεταξιού ουσιαστικά ξεκίνησε από τον 1ο αιώνα π.Χ., μετά τις προσπάθειες της Κίνας να σταθεροποιήσει μια διαδρομή προς τον δυτικό κόσμο, μέσω απευθείας διακανονισμών στο λεκανοπέδιο του Ταρίμ (δυτική Κίνα) καθώς και με τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων με τις χώρες των Ελλήνων Νταγιουάν, Παρθών και Βακτριανών Ελλήνων προς τα δυτικά. Σύντομα ακολούθησε έντονη εμπορική δραστηριότητα, η οποία επιβεβαιώνεται και απο τον ρωμαϊκό παροξυσμό για κινεζικό μετάξι που επικράτησε από τον 1ο αιώνα π.Χ. -το οποίο προμηθεύονταν μέσω των Παρθών Αρσακιδών-, στο σημείο όπου η ρωμαϊκή γερουσία εξέδωσε -χωρίς αποτέλεσμα- αρκετά διατάγματα για να απαγορεύσει το φόρεμα του μεταξιού, βάσει οικονομικών και ηθικών λόγων -αντιπαλότητα και εμπόλεμη δραστηριότητα με Πάρθους. 

Την ίδια περίοδο η βουδιστική θρησκεία και ο ελληνοβουδισμός ξεκίνησαν τη διαδρομή τους ακολουθώντας το δρόμο του Μεταξιού, και εισχωρώντας στην Κίνα από τον 1ο αιώνα π.Χ..

Πηγή Ελληνική Στρατιωτική Ιστορία 

Η Ελυμική * Εγέστη, Αίγεστα

Πενήντα χιλιόμετρα δυτικά του Παλέρμο, σε ένα τοπίο ιδιαίτερα φυσικού κάλλους, βρίσκεται  η Ελυμική Εγέστη. Αγκαλιασμένη  από το φαράγγι του Σκάμανδρου, είναι μια αληθινή αποκάλυψη.



Ναός Εγέστας

Ο ναός  της Μεγάλης Μητέρας (Tempio della Dea Mandre) της  Έγεστα (Segesta)  πιθανόν αφιερωμένος στην Άρτεμη, είναι το μοναδικό κτίσμα που έμεινε ανέπαφο στους αιώνες όχι μόνο από τους σεισμούς, αλλά και από όλους τους κατά καιρούς κατακτητές της πόλης.  Ο εξάστυλος, περίπτερος ναός είναι από τα ωραιότερα δείγματα δωρικής αρχιτεκτονικής και αδιάψευστος μάρτυρας της προέκτασης του Τρωικού πολέμου στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Λέγεται ότι  είναι έργο Αθηναίου αρχιτέκτονα και χτίστηκε βιαστικά μεταξύ 426-416 π.Χ. για να εντυπωσιάσει τους Αθηναίους πρέσβεις. Γι’ αυτό το λόγο παρέμεινε ημιτελής, , όπως μαρτυρούν η έλλειψη ραβδώσεων στους κίονες και η απουσία διακόσμησης  (μετόπες, αέτωμα και σηκός). Άλλες  μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο ναός δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί λόγω επίθεσης των Σελινούντιων το 416 π.Χ. με τους οποίους οι κάτοικοι της Έγεστας (Έλληνες άποικοι και Έλυμοι, δηλαδή Έλληνες Τρώες) βρίσκονταν σε συνεχή διαμάχη. Μια προσεκτική παρατήρηση του ναού αποκαλύπτει  ότι δεν υπάρχει ευθεία γραμμή σε κανένα σημείο του κτίσματος. Είναι φανερό κι  εδώ το εκλεπτυσμένο επίτευγμα της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, η καμπυλότητα, όπως  στο ναό του Παρθενώνα.


Στην κορυφή του  όρους Μόντε Μπάρμπαρο  σε μια τοποθεσία με πανοραμική θέα βρίσκεται το ελληνικό  θέατρο, όπου το καλοκαίρι πραγματοποιούνται θεατρικές παραστάσεις.


( Οι Έλυμοι οι πρώτοι Τρώες που κατέφθασαν στην Τρινάκρια)

Το χρονικό της αιχμαλωσίας ενός εφέδρου.

 Βιβλίο με τίτλο ‘’ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ ΕΝΟΣ ΕΦΕΔΡΟΥ’’ του συγγραφέα Κων\νου Κούρτη από την Λευκάδα ο οποίος αναφέρει την πραγματική ιστορία που βίωσε ο ίδιος ως έφεδρος Ανθλγος (ΠΖ) όταν υπηρετούσε το 1948 στον Εθνικό Στρατό στο 573 Τ.Π., και εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια το πώς αιχμαλωτίστηκε από τους συμμορίτες του ‘’Δ.Σ.Ε.’’,που, και πως μεταφέρθηκε, τον τρόπο ανάκρισης που υπέστη, την αντιμετώπιση που είχε ως αξκος, την κατάσταση και το ηθικό που επικρατούσε στον ‘’ΔΣΕ’’,την τύχη που είχαν άλλοι συνάδελφοί του, τι βίωσε από το λαϊκό δικαστήριο που πέρασε, το πώς διέφυγε τελικά από το στρ\δο συγκέντρωσης, αλλά και τις παθογένειες που υπήρχαν στις φίλιες γραμμές και ήταν η αιτία να αιχμαλωτιστεί.




 Τέλος ο εν λόγω συγγραφέας εικονίζεται στην μεγάλη φωτογραφία την 1η ημέρα μόλις είχε εισέλθει στις γραμμές του Εθνικού Στρατού την 20-4-1949 ημέρα ‘’Μεγάλης Τετάρτης’’, και στην μικρή φωτογραφία όπως ήταν το 1994 που εξέδωσε το βιβλίο.


Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Ο Αντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ.

 Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ  έζησε 44 χρόνια, τα μισά από τα οποία ήταν άρρωστος με φυματίωση, από την οποία τελικά πέθανε, αλλά έκανε όσα δεν θα έκανε ο μέσος άνθρωπος σε 10 ζωές.



 - Έγραψε 20 τόμους πεζογραφίας που γνωρίζει όλος ο κόσμος.


 - Όταν ζούσε στο Μελίχοβο, θεράπευσε 1.000 άρρωστους αγρότες δωρεάν και προμήθευσε τους πάντες με φάρμακα.


 - Στην πατρίδα του, Ταγκανρόγκ, ίδρυσε μια βιβλιοθήκη και δώρισε εκεί 2.000 δικά του βιβλία.


 - Κατά τη διάρκεια της χολέρας, δούλευε μόνος του ως γιατρός σε 25 χωριά - χωρίς βοηθούς και ρεπό.


 - Έφτιαξε 4 σχολεία χωριών, ένα καμπαναριό, ένα πυροσβεστικό υπόστεγο, έναν δρόμο για τη Λοπάσνια.


 «Θα ήταν καλό ο καθένας μας να άφηνε πίσω του ένα σχολείο, ένα πηγάδι ή κάτι τέτοιο, για να μην περάσει η ζωή και να μην πάει στην αιωνιότητα χωρίς ίχνος».  Ο Α.Π.  Τσέχοφ

Η αυτοκτονία του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη μέσα από επίσημα έγγραφα.

Στις 21 Ιουλίου του 1928 ο Κώστας Καρυωτάκης θα βάλει τέλος στη ζωή του με μία σφαίρα στην καρδιά, αφού οι προηγούμενες απόπειρές του να πνιγεί είχαν αποτύχει, κάνοντας τον να γράψει στο υστερόγραφο του σημειώματος που βρέθηκε στην τσέπη του: «Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου». Ο Καρυωτάκης ήταν ο σημαντικότερος εκπρόσωπος των ποιητών της γενιάς του 1920 και ανήκει γραμματολογικά στους νεοσυμβολιστές ή νεορομαντικούς ποιητές του μεσοπολέμου. Εκτός από ποιητής, ο Καρυωτάκης είχε μια καριέρα δημοσίου υπαλλήλου.  Σπούδασε Νομική, αλλά δεν μπόρεσε να σταδιοδρομήσει ως δικηγόρος. Διορίστηκε γραμματέας στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης το 1919 και έκτοτε ξεκίνησαν οι συνεχείς μεταθέσεις του σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας (Άρτα, Κυκλάδες, Αθήνα, Πάτρα, Πρέβεζα) εξαιτίας και της συνδικαλιστικής του δράσης (Γενικός Γραμματέας του Δ. Σ. της Ενώσεως Δημοσίων Υπαλλήλων). Στη Νομαρχία Πρέβεζας, που ήταν και η τελευταία του μετάθεση, ήταν υπάλληλος του Γραφείου Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων.




🔎Δείτε μέσα από τεκμήρια των αρχειακών συλλογών της Κεντρικής Υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους


📌Υπηρεσιακές εκθέσεις των Νομαρχών Αττικοβοιωτίας (1923) και Θεσσαλονίκης (1920) για τον υπάλληλο Κωνσταντίνο Καρυωτάκη


📌Φύλλο μητρώου του υπαλλήλου Κωνσταντίνου Καρυωτάκη με ιδιόχειρη υπογραφή του (1920)





ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ (1932-2021)

 Ο Μπάμπης Ανθόπουλος γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1932 στον Πειραιά. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν απ΄ όπου αποφοίτησε το 1957.



Πρωτοεμφανίστηκε το 1957 με το “Θέατρο τέχνης” στο έργο του Αριστοφάνη, “Πλούτος”.

Συμμετείχε σε γνωστές κινηματογραφικές παραγωγές: ” Κάτι να καίει “, “Ο κόσμος τρελάθηκε” κ.ά. Διετέλεσε μέλος του Σ.Ε.Η. και συγκρότησε δικούς του θιάσους.


Πρωταγωνιστώντας ως Φανούρης, ο ψιλικατζής της θρυλικής καθημερινής σειράς της ΥΕΝΕΔ "Η γειτονιά μας" έγινε ευρέως γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός.


Παντρεύτηκε δύο φορές. Με την επίσης ηθοποιό Δήμητρα Νομικού και στην συνέχεια με την κυπριακής καταγωγής Δέσποινα Κουρέα με την οποία απέκτησαν μία κόρη και έναν γιο.


Απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών στις 7 Αυγούστου 2021.


Φιλμογραφία:

Ο εραστής της πείνας (1986) [Θωμάς]

Οι γκόμενες του Τσάρλυ (1986) [Απόστολος Παπασυναγρίδας]

Η κόμησσα της Κέρκυρας (1972)

Η Ρένα είναι “οφ-σάιντ” (1972) [δημοσιογράφος]

Αγάπησα μια… πολυθρόνα (1971) [σκηνοθέτης]

Αρχιψεύταρος (1971) [Μάρκος]

Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης (1971) [“Σπίθουρας”]

Εφοπλιστής με το ζόρι (1971) [Θανάσης]

Η εφοπλιστίνα (1971)

Ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971)

Ο αγαθιάρης και η ατσίδα (1971)

Πίσω μου σ’ έχω σατανά (1971) [Ζήνων Σπετζοφάης]

Αριστοτέλης ο επιπόλαιος (1970)

Ένα μπουζούκι αλλοιώτικο από τ’ άλλα (1970) [πλασιέ]

Ένας τρελλός γλεντζές (1970) [Άντζουλος]

Η ταξιτζού (1970)

Οι τρεις ψεύτες (1970)

Κρίμα… το μπόι σου (1970) [Αλέξανδρος/Ιάκωβος]

Ο κόσμος τρελλάθηκε… (1967) [Παρασκευάς]

Διπλοπενιές (1966) [πωλητής καταστήματος ρούχων]

Να ζει κανείς ή να μη ζει; (1966) [“Καρφής”]

Οι κυρίες της αυλής (1966) [μέλος συγκροτήματος]

Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965) [Ζορζ]

Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965) [θυρωρός]

Κάτι να καίει (1964)

Το έξυπνο πουλί (1961) [Τρύφωνας]

Η χαρτοπαίχτρα, Δημήτριος Ψαθάς. Θέατρο στο ραδιόφωνο


Στην αποψινή θεατρική βραδιά η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το έργο του Δημητρίου Ψαθά "Η χαρτοπαίχτρα".




Το έργο γράφτηκε από τον μεγάλο συγγραφέα το 1963.

Το μεγαλύτερο μέρος τον γυναικών της αστικής τάξης, εκείνης της εποχής,  έχοντας λυμένα τα βασικά βιοποριστικά ζητήματα, επιδίδονταν με μανία στη χαρτοπαιξία. Όπως θα επισημάνει ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας.

Το έργο σάρωσε εκείνη την εποχή στο σανίδι, με 700 παραστάσεις σε 3 θεατρικές σεζόν.

Η υπόθεση:

Η Αλέκα είναι τόσο παθιασμένη με τα χαρτιά, που δε λογαριάζει τίποτα μπροστά στο..."καρέ", και τα πάντα γύρω της φιλτράρονται μέσα από την εμμονή της με την χαρτοπαιξία. Ο άνδρας της, ο Ανδρέας, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά της γυναίκας του και την αδιαφορία της προς όλους και όλα, αποφασίζει να τη γιατρέψει μια και καλή από το πάθος της, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της ζήλιας. Είναι όμως ακόμα κι αυτό αρκετό για να συνεφέρει την χαρτόπληκτη Αλέκα;

  • ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μαίρη Αρώνη, Νίκος Τζόγιας, Τζόλη Γαρμπή, Θάνος Καλλιώρας, Άννα Ανδριανού, Τάκης Βουλαλάς, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Κώστας Καγξίδης, Κώστας Κουκάκης, Δημήτρης Τσούτσης, Χρήστος Βαλαβανίδης, Χρήστος Ζορμπάς, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Γιώργος Παρτσαλάκης, Σταύρος Ζαλμάς, Τζέση Παπουτσή, Σοφία Κακαρελίδου.
Ο Τζόγιας


                                               

Στοιχεία για τον Δ. Ψαθά θα βρείτε εδώ
https://politismikidiadromi.blogspot.com/2019/05/blog-post_0.html



Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι Ισοβίτης.

Καλή σας ακρόαση...



Ο Βύρων Πάλλης. Μια σπουδαία μορφή του ραδιοφωνικού θεάτρου.

 Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...