Tango του 1944 σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους Κώστα Κοφινιώτη
Είν'η ζωή μας γιομάτη παγίδες,
λόγια, υποσχέσεις ποτέ μην ακούς,
τι είν'ο κόσμος ακόμα δεν είδες,
έχεις να κάνεις με κακούς.
Μη σε ζαλίζουν τα λόγια τα πολλά,
άκου μονάχα την καρδιά σου,
μονάχα αυτή σένα σε γελά,
μην κάνεις βήμα από κοντά μου.
Λίγες καρδιές αγαπούνε, σαν τη δική μου καρδιά,
οι πιο πολλές σε ξεχνούνε, μόλις περάσει η βραδιά,
γιαυτό μη θες να μου φύγεις, ν'αλλάξεις φως μου σκοπό,
λίγες καρδιές αγαπούνε, όπως εγώ σ' αγαπώ.
Η πονηριά παντού βασιλεύει,
όλοι με πόθο κρυφό σε κοιτούν,
ποτέ δεν πρέπει κανείς να πιστεύει,
όσα γλυκόλογα του πουν.
Σου κάνουν όρκους τρελά πως σ'αγαπούν,
για να περάσουν τη βραδιά τους,
Μπορεί γλυκά να σε φιλούν,
μα δε δίνουν τη καρδιά τους. Tango του 1944 σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους Κώστα Κοφινιώτη
Τμήμα του Ελληνικού Στρατού παρελαύνει στην Κωνσταντινούπολη!!
Στο πλαίσιο της συμμαχικής κατοχής της Κωνσταντινουπολής μονάδες του Ε.Σ. εγκαταστάθηκαν εντός της Πόλης από το 1917 έως το 1923. Μέσα στο κλίμα του γενικότερου ενθουσιασμού που είχε προκαλέσει η προέλαση του Ε.Σ. στο Μικρασιατικό έδαφος οι Ελληνικές μονάδες της Κωνσταντινούπολης δεν έχαναν ευκαιρία να πραγματοποιήσουν επίδειξη δύναμης.
Ο Ελληνικός Στρατός ύστερα από μία σύντομη και νικηφόρα πορεία θα εισέλθει στη Θεσσαλονίκη θριαμβευτικά προλαβαίνοντας τον βουλγαρικό στρατό ο οποίος εποφθαλμιούσε την πόλη. Ύστερα από αρκετούς αιώνες σκλαβιάς οι Έλληνες της Θεσσαλονίκης αναρτούν εκ νέου τις Ελληνικές σημαίες στην πόλη. (26-10-1912)
Δύο πορτραίτα τα οποία φιλοτεχνήθηκαν για να εκφράσουν την γενοκτονία των Αρμενίων η οποία και διαδραματίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Υπολογίζεται ότι περίπου 1,5 εκατομύρια Αρμένιοι εξολοθρεύτηκαν από τους Οθωμανούς.
Η τέχνη υπηρετεί την αλήθεια.
Η βαρβαρότητα αποτυπώνεται σε όλο το μεγαλείο της.
Το Στάρτσοβο είναι ένα χωριό στη νότια Βουλγαρία, βόρεια του Μπέλες σε κοντινή σχετικά απόσταση από τα σύνορα.
Αποτελείτο μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους από Σλαβόφωνους Έλληνες (με ξεκάθαρη ελληνική συνείδηση).
Παρά τις επίμονες προσπάθειες των Βουλγάρων να εκβουλγαρίσουν το χωριό οι Σταρτσοβίτες παρέμειναν πιστοί στον Ελληνισμό.
Το χωριό απελευθερώθηκε για λίγο από τον ελληνικό στρατό στο πλαίσιο της προέλασης του προς τη Σόφια το θέρος του 1913. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου όμως επιδίκασε την περιοχή στη Βουλγαρία. Έτσι λοιπόν οι Σταρτσοβίτες πήραν το δρόμο της προσφυγιάς φοβούμενοι αντίποινα του βουλγαρικού στρατού (επισημαίνεται ότι 83 νέοι του χωριού κατετάγησαν άμεσα στον ελληνικό στρατό μετά την απελευθέρωση και συμμετείχαν στις επιχειρήσεις έως την απελευθέρωση του Μπλαβγκόεγκραντ).
Οι κάτοικοι του χωριού λειτούργησαν για τελευταία φορά το ναό στον Άγιο Μηνά, πήραν ότι μπορούσαν φορτώνοντας το σε μεταγωγικά του στρατού (είχε διατάξει σχετικά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ύστερα από αίτημα των κατοίκων της περιοχής).
Οι Σταρτσοβίτες έκαψαν τα σπίτια τους, τα οστά των προγόνων τους, τους τάφους, το αρχείο του σχολείου και άφησαν μόνο την εκκλησία του Αγίου Μηνά (σώζεται μέχρι σήμερα).
Και ξεκίνησαν...
Άγιος Μηνάς Στάρτσοβο
Οι πρόσφυγες κινήθηκαν νότια μαζί με άλλους πρόσφυγες από το βουλγάρικο Πετρίτσι) και αφού περιπλανήθηκαν στη βόρεια Ελλάδα εγκαταστάθηκαν οριστικά στο χωριό Βέτρινα νότια των συνόρων το οποίο και μετονόμασαν σε Νέο Πετρίτσι (εκεί μετέφεραν και την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Μηνά τοποθετώντας την σε ένα μικρό εκκλησάκι). Διέμειναν στα σπίτια των Τούρκων που μόλις είχαν αποχωρήσει και ήταν το κύριο συστατικό στοιχείο της κοινωνίας του χωριού)
Σύμφωνα με τα επίσημα διπλωματικά έγγραφα του υπ. εξωτερικών (1913-1917) ήρθαν 109 οικογένειες και συνολικά 455 άτομα ενώ εγκαταλείφθηκαν περιουσίες 1.481.000 δραχμών.
Άγιος Μηνάς Νέο Πετρίτσι
Από έρευνες που διενεργήθηκαν καθώς και μεταγενέστερες εργασίες που εκπονήθηκαν ο αριθμός των Σταρτσοβιτών που μετανάστευσε ανέρχεται σε 600.
Σύμφωνα με τον Χατζηκυριακού το χωριό είναι άξιο μνείας για την επιμονή του στον ελληνισμό. Σήμερα Σταρτσοβίτες που ζουν στο Νέο Πετρίτσι συναντούν συγγενείς τους στο Στάρτσοβο (Βουλγάρικο). Πρόκειται ασφαλώς για ξεχασμένους Ελληνογενείς με βουλγάρικη όμως πλέον συνείδηση καθώς η παραμονή τους εκεί καθιστούσε αδύνατη τη μη βουλγαροποίηση τους.
Αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα έργα που σας έχει προτείνει η Πολιτισμική Διαδρομή.
Το έργο γράφτηκε το 1929 από τον διάσημο Άγγλο θεατρικό συγγραφέα Πάτρικ Χάμιλτον. Το "Μακάβριο πάρτι" εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως αστυνομικό θρίλερ, πλην όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο με βαθιές φιλοσοφικές διαστάσεις.
Το έργο μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1948 από τον Α. Χίτσκοκ με τον τίτλο "Ο Βρόγχος" (The rope) Η υπόθεση:
Για να απολαύσουν την ηδονή της εμπειρίας του φόνου δύο νεαροί (ο Μπράντον και ο Γκράνο) στραγγαλίζουν έναν συμμαθητή τους κρύβοντας το πτώμα μέσα σε ένα μπαούλο. Την ίδια μέρα διοργανώνουν ένα πάρτι. Καλεσμένοι είναι ο πατέρας του θύματος, η αρραβωνιαστικιά του, ο πρώην φίλος της και ένας παλιός καθηγητής τους, την ευφυΐα του οποίου θαυμάζουν και θέλουν να προκαλέσουν... Η ΘΗΛΙΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ..... (greekradiotheaterpdf)
Θα κυριαρχήσει στη φαντασία του ακροατή η εικόνα του βροχερού προπολεμικού Λονδίνου...
Ο Νίτσε (εύστοχα) θα υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος χωρίς συνείδηση δύναται να σχεδιάσει με τον καλύτερο τρόπο, έτσι λοιπόν οι δύο νεαροί με γνώμονα τα λεγόμενα του γερμανού φιλοσόφου θα αναλάβουν δράση...
Η εξέλιξη του πάρτι γύρω από το κλεισμένο στο μπαούλο πτώμα και η θηλιά θα μας θυμίσουν τον διαχωρισμό του φαίνεσθαι από το είναι, της ενοχής από την αθωότητα του εγκλήματος από την τιμωρία ...
Το νιτσαϊκό πνεύμα αναπτύσσεται επιτυχώς στα πρόσωπα των δύο κακομαθημένων νέων που σκοτώνουν έναν αδύναμο και αθώο 18χρονο (Ρόναλντ Κίνλεϊ) μόνο και μόνο για να βιώσουν την εμπειρία του φόνου. Σκότωσε τον αδύναμο για να αισθανθείς δυνατός (Νίτσε). Κατόπιν ζουν τον κίνδυνο για τον κίνδυνο. Καλούν όλους τους προσκεκλημένους και τρων επάνω από το πτώμα για να ζήσουν τον κίνδυνο της ενδεχόμενης αποκάλυψης. "Ζήσε συνέχεια μέσα στον κίνδυνο για τον κίνδυνο" (Νίτσε-Υπεράνθρωπος). Βάζουν σε πράξη λοιπόν τη θεωρία αδιαφορώντας για την αξία της ζωής.
Ο Ράπερτ (Σταύρος Ξενίδης) αντιλαμβάνεται σιγά σιγά τι έχουν πράξει οι δύο νέοι ... Στο τέλους οι δύο νέοι του θέτουν σοβαρά διλήμματα προκειμένου να μην τους αποκαλύψει... Ο Ράπερτ στο τέλος συνθλίβει το νιτσαϊσμό και τους δύο νέους θέτωντας τους ενώπιον της δικαιοσύνης με αδυσώπητο τρόπο, κάνοντας τους έτσι να νοιώσουν τι θα πει ανηλεής (δικαίως όμως αυτή τη φορά) αντιμετώπιση. Το φως της δικαιοσύνης έτσι θα διαλύσει το αρρωστημένο σκοτάδι του νιτσαϊσμου και η θεία δίκη θα φέρει την κάθαρση και την εξιλέωση...
Ο ακροατής βγαίνει από την εμπειρία της ακρόασης ενός τέτοιου έργου βαθιά ταραγμένος και αναπνέει με ευχαρίστηση καθαρό αέρα ενώ υποσυνείδητα αισθάνεται υπερήφανος για την έξοδο του ανθρώπου από την ζούγκλα της ανομίας της έλλειψης δηλαδή γραπτού δικαίου που συνεπάγονταν με την νόμου του ισχυρού . Το πέρασμα στο γραπτό δίκαιο, που μόνο οι Έλληνες μπόρεσαν να διδάξουν με ακρίβεια στους βαρβάρους, διέλυσε το σκοτάδι του δεσποτισμού...
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό έργο.
Η φωνή του Σταύρου Ξενίδη θα κυριαρχήσει το έργο πρόκειται αναμφίβολα για έναν μεγάλο ηθοποιό που η μεγάλη οθόνη τον περιόρισε σε δευτερεύοντες ρόλους . Στο ραδιοφωνικό θέατρο όμως η αξία του είναι αναγνωρισμένη...
Ο Σταύρος Ξενίδης
Επίσης ο Ορφέας Ζάχος υποδύεται με επιτυχία τον Μπράντον (ο ένας από τους δύο νεαρούς που διέπραξαν τον φόνο).
Ο Ορφέας Ζάχος
Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι glob tv:
