Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες!

Το Άγιο Πνεύμα...

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτελεῖ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐὰν παραλάβει τελώνη, ὁ ὁποῖος πιστεύει, τὸν ἀναδεικνύει εὐαγγελιστή. Ἐὰν ἔλθει σὲ ψαρά, τὸν κάνει θεολόγο. Ἐὰν συναντήσει διώκτη μετανοιωμένον, τὸν καθιστὰ ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν, κήρυκα τῆς πίστεως, σκεῦος ἐκλεκτό. Μὲ αὐτὸ οἱ ἀδύνατοι γίνονται ἰσχυροί, οἱ πτωχοὶ γίνονται πλούσιοι, οἱ ἀγράμματοι γίνονται σοφώτεροι ἀπὸ τοὺς σοφούς.

Μέγας Βασίλειος

Δύο εικόνες για τους λάτρεις του βιβλίου...

Οι αγανακτισμένοι του κορωνοϊού.

Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος.

Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που πιστεύουν ότι ο κορωνοϊός δεν υπάρχει, ότι μια τεράστια παγκόσμια συνωμοσία βρίσκεται σε εξέλιξη, ότι ο Μπιλ Γκέιτς θέλει να μας βάλει τσιπάκι ή ότι, τέλος πάντων, τίποτε από αυτά δεν είναι πραγματικά όπως μας τα λένε «τα κανάλια» και στην πραγματικότητα κάτι άλλο κρύβεται από πίσω, κάτι που μόνο παγκοσμίως άγνωστα sites και ψευδώνυμοι YouTubers τολμούν να αποκαλύψουν.

Αυτό δεν είναι περίεργο. Το ξέραμε ότι υπάρχουν από πριν. Υπάρχουν από πάντα. «Οι άνθρωποι σκέφτονται ως κοπάδια. Τρελαίνονται ως κοπάδια. Και ανακτούν τα λογικά τους αργά, και ένας ένας», έγραφε ο ποιητής Τσαρλς Μακέι. Το 1841.

Η συγκεκριμένη κατηγορία, αυτοί που –όχι τόσο τρυφερά– αποκαλούνται από τους υπόλοιπους «ψεκασμένοι», είναι μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι πασχίζουν να βρουν ταυτότητα σε έναν κόσμο περίπλοκο που όχι απλά δεν καταλαβαίνουν καλά (κανείς μας δεν τον καταλαβαίνει ακριβώς), αλλά νιώθουν έντονα ότι δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτούς, δεν τους αφορά και δεν τους ανήκει, οπότε τον απορρίπτουν και, ενίοτε, τον μισούν. Αναζητούν μια ταυτότητα σε οτιδήποτε γαληνεύει αυτή τους την τρικυμία, όσο παλαβό κι αν είναι.

Οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός (η δολοφονία του Κένεντι, η 11η Σεπτεμβρίου, η προσσελήνωση), οποιαδήποτε αποδεκτή επιστημονική αλήθεια (το ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές, το ότι η Γη είναι στρογγυλή) προσφέρεται για να τοποθετηθούν στο αποκεί στρατόπεδο, για να αμφισβητήσουν ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί λογικό, πραγματικό και δεδομένο. Η πανδημία του νέου κορωνοϊού, φυσικά, είναι μια ευκαιρία που δεν θα άφηναν να πάει χαμένη.

Σε πολλές άλλες χώρες τούς βλέπουμε να κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις απαιτώντας την άμεση άρση τυχόν περιοριστικών μέτρων. Σε ιδιαίτερα περίεργες μπανανίες, όπως κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ, μπορεί κανείς να δει αναψοκοκκινισμένους ένοπλους να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια με αιτήματα του τύπου «να πάμε κομμωτήριο».

Αλλού η αντίδραση αυτή έχει μπει κανονικά στον πολιτικό διάλογο. Αντιπολιτεύσεις ανά τον κόσμο υιοθετούν «ψεκασμένα» πολιτικά μηνύματα ως μέρος της αντιπολιτευτικής τους ατζέντας, για να πάνε κόντρα σε κυβερνήσεις που επιβάλλουν lockdowns. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτά τα μηνύματα τα αναπαράγει σε κάποιο βαθμό ακόμα και η κυβέρνηση (Βραζιλία, ΗΠΑ).

Στην Ελλάδα, ευτυχώς, προς το παρόν έχουμε ξεφύγει από τέτοια ακραία φαινόμενα. Η αντίδραση εδώ επιβάλλεται πιο ήπια, στις πλατείες και στον συνωστισμό, όπου η απλή αφέλεια κάποιων συναντιέται με δύο αλληλοσυμπληρούμενες μορφές αντίδρασης: τη γενικότερη πολιτική ανυπακοή των γνωστών άκρων, και την άλλη, την «ψεκασμένη».

Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό. Κάπου έχουμε ξαναδει ένα παρόμοιο μείγμα. Πρόσφατα. Σε πλατείες.

Από ό,τι φαίνεται, οι κορωνο-αγανακτισμένοι που βλέπουμε σήμερα ήταν και αγανακτισμένοι πριν από λίγα χρόνια. Αλλά είναι ένα υποσύνολο εκείνων. Προς το παρόν, μοιάζουν πολύ, πολύ λιγότεροι.

Στην πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις για το πώς περνούν οι Ελληνες στην καραντίνα, περίπου 15% των ερωτηθέντων δήλωναν πως, προσωπικά, δεν κινδυνεύουν καθόλου από τον κορωνοϊό. Μια μειοψηφία δήλωνε ότι δεν θεωρεί πως κινδυνεύουν ούτε συγγενικά ή κοντινά τους πρόσωπα. Και περίπου ένας στους τέσσερις δήλωνε πως, αν αύριο έπαυαν να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα, θα επέστρεφε αμέσως στην κανονική του ζωή.

Βεβαίως, υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να απαντήσει κανείς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σε κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις ξεχωριστά. Κάποιοι που δεν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, θεωρούν ότι ο κίνδυνος για τη ζωή και την υγεία τους είναι ελάχιστος. Κάποιοι ενδέχεται να μην έχουν ευπαθή άτομα στο φιλικό ή στο άμεσο συγγενικό τους περιβάλλον. Και πολλοί θα ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στη κανονική τους ζωή άμεσα, όχι επειδή δεν φοβούνται ή δεν πιστεύουν ότι υπάρχει η πανδημία, αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν για να ζήσουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί που, ταυτόχρονα, δεν φοβούνται καθόλου ούτε για τον εαυτό τους, ούτε για συγγενικά τους πρόσωπα, και θα επέστρεφαν στην κανονικότητα αμέσως, χωρίς κανένα πρόβλημα;

Σύμφωνα με την έρευνα, είναι το 3% του πληθυσμού. Πολύ λιγότεροι από το 27% που σε άλλη, παλαιότερη έρευνα της διαΝΕΟσις, δήλωνε ότι τα αεροπλάνα μας ψεκάζουν. Μπορεί αυτός να μην είναι ο ακριβέστερος τρόπος για να τους μετρήσει κανείς, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και από τη (σχετική με άλλες χώρες) κοινωνική ηρεμία και ειρήνη, και τις πολύ μικρής έκτασης εκδηλώσεις αντίδρασης, οι δικοί μας κορωνο-αγανακτισμένοι είναι, πράγματι, λίγοι.

Βεβαίως, το φαινόμενο είναι ακόμα στην αρχή. Εχουμε περάσει μόνο δύο μήνες μιας κρίσης που πιθανότατα θα κρατήσει χρόνια. Αφορμές για γκρίνια και καινούργιες θεωρίες θα υπάρξουν πολλές. Φανταστείτε μόνο τι έχει να γίνει όταν βρεθεί το εμβόλιο.

Πηγή: Καθημερινή

Τα γεγονότα της Αμισού.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού η Διαδρομή  σας παραθέτει ένα απόσπασμα από το μνημειώδες έργο του Δημητρίου Ψαθά  " Γη του Πόντου". Με κομένη κυριολεκτικά την ανάσα παρακολουθεί ο αναγνώστης τα στοιχεία που παραθέτει ο Μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός...

Και  μερικές  γραμμές  από  την  τραγωδία  της  Αμισού  έτσι  όπως  τις  χάραξε  ο  μητροπολίτης Αμασείας  Γερμανός:

  «Την  27  Δεκεμβρίου  1916  συνελήφθησαν  περί  τους  80  ομογενείς,  οι εγκριτώτεροι  και  πλουσιώτεροι  πολίται  της  Αμισού,  άνευ  ουδενός  λόγου  και  ερρίφθησαν εις  τας  φυλακάς,  χωρίς  να  επιτραπή  εις  αυτούς  η  επικοινωνία  μετά  των  οικογενειών  των, ούτε  η  παραλαβή  εσωρρούχων  ή  κλινοσκεπασμάτων.  Την  επαύριον  δε  όρθρου  βαθέος επιβιβασθέντες  επί  αμαξών  απεστάλησαν  δια  μέσου  χιονοσκεπών  ορέων  προς  τα  μέρη  της Κάβζας...  Την  αυτήν  ημέραν  επολιορκήθη  υπό  στρατού  η  πόλις,  εις  μίαν  δε  πλατείαν  της Άνω  Αμισού  —Καδή  Μαχαλεσί—  προσεκλήθη  ο  πληθυσμός  της  ενορίας,  όπως  ακροασθή δήθεν  του  Διοικητού,  ο  οποίος  θα  ωμίλει  ολίγα  τινά  προς  το  πλήθος.  Ως  ήτο  ο  πληθυσμός ολόκληρος,  συνελήφθη  και  ενεκλείσθη  εις  τους  στρατώνας.  
Το  ίδιον  έπραξαν  και  εις  το προάστιον  Ελιάζκιοϊ.  Οι  άνδρες  ευρέθησαν  ούτω  άνευ  χρημάτων,  οι  γυναίκες  και  τα κορίτσια  με  μπλούζες  και  με  παντούφλες,  χωρίς  ούτε  μανδήλιον  εις  τα  θηλάκια.  Οι ασθενείς  υπεχρεώθησαν  δια  της  βίας  να  μεταφερθούν  δια  των  συγγενών  των,  δεν εφείσθησαν  ουδέ  των  λεχώ,  ουδέ  των  νηπίων  των.  Μετ'  ολίγην  ώραν  απεστάλησαν  ως ήσαν  δια  μέσου  βαρέος  χειμώνος,  περί  τας  4  χιλιάδας  ψυχάς  γυναικοπαίδων,  άνευ  αμαξών και  υποζυγίων,  πάντες  πεζοί,  εν  αξιοθρηνήτω  και  απελπιστική  καταστάσει.  Καθ'  όλην  την νύκτα  μέχρι  πρωίας  ευρίσκοντο  εν  οδοιπορία,  οδηγούμενοι  δια  μέσου  χιονοσκεπών  ορέων νήπια,  γέροντες,  οικογένειαι  στρατιωτών  θανόντων  ή  εργαζομένων  ακόμη  εις  τα  αμελέ ταμπουρού. 
 Η  τραγική  αυτή  σκηνή  είχε  την  όψιν  αγέλης  κτηνών  μεταφερομένων  εις  το σφαγείον.  Οι  ασθενείς,  οι  γέροντες  και  λεχοί  εσύροντο  υπό  των  συγγενών  των,  τα  νήπια εθρήνουν  ζητούντα μάτην  άρτον και ύδωρ. «Εν τω  μεταξύ διεδραματίσθησαν  γεγονότα  φρικώδη.  Μόλις  συνελήφθη  ο  εν  Αμισώ έμπορος  Βασ.  Ανταβαλόγλου,  η  19έτις  θυγάτηρ  του  Ουρανία  έπεσε  νεκρά.  Εις  το  έξωθεν διαμέρισμα  Αμισού  —Καδή  Μαχαλεσί—η  17έτις  κόρη  Ευφροσύνη  Γαροφαλίδου,  της οποίας  ο  αδελφός  εργάζεται  εις  τα  αμελέ  ταμπουρού,  μεταβάσα  εις  την  οικίαν  και  μη ευρούσα  την  χήραν  μητέρα  της,  εξωσθείσα  προ  ολίγου  μετά  των  άλλων,  απώλεσε  τας φρένας.  Επειδή  δε  η  επικοινωνία  μετά  του  εκκενωθέντος  τμήματος  της  Αμισού  ήτο αδύνατος,  όσοι  ασθενείς  δεν  μετεφέρθησαν,  έμειναν  άσιτοι  επί  ημέρας  και  απέθανον  εκ πείνης.  Εθάψαμεν  τρεις  γυναίκας  ευρεθείσας  νεκράς...  Ακολούθως  ήρχισεν  η  λεηλασία. Ηρπάγησαν  πάντα  τα  κτήνη  και  υποζύγια,  τα  φορέματα,  τα  κοσμήματα  των  γυναικών  και ό,τι  ευρέθησαν  εις  τας  οικίας,  αι  οποίαι  απεγυμνώθησαν τελείως. »
Την  1ην  Ιανουαρίου  του  νέου  έτους  αστυνόμοι  μεταβάντες  εις  την  εκκλησίαν  ανεζήτουν και  τους  εναπομείναντας  πλουσίους  και  προκρίτους  της  Αμισού,  μέχρι  δε  το  εσπέρας  της πρωτοχρονιάς,  συνελήφθησαν  έτεροι  40.  Αφηρπάγησαν  εν  τοιαύτη  ημέρα  εκ  των  αγκαλών των  οικογενειών  των,  εν  μέσω  θρήνων  και  ολολυγμών  νηπίων  και  συζύγων  και  ερρίφθησαν εις  τας  φυλακάς.  Την  επαύριον  απήχθησαν  και  ούτοι  εις  τας  φυλακάς,  μετά  δύο  δε  ημέρας συνελήφθησαν  και  άλλοι  και  απεστάλησαν...  
Εν  τω  μεταξύ  και  οι  εις  Αμισόν  καταφυγόντες χωρικοί,  εκ  των  πυρποληθέντων  χωρίων,  συν  γυναιξί  και  τέκνοις  κατά  ομάδας εξαποστέλλονται  εις  το  εσωτερικόν,  άνευ  ενδυμάτων  και  σκεπασμάτων  εν  οικτροί καταστάσει...  Μεταξύ  Καβάκ  και  Κάβζας,  απέθανον  πολλοί  εκ  ψύχους,  της  πείνης  και  της οδοιπορίας,  εν  Κάβζη  δε  κείνται  εν  τη  εκκλησία  πολλοί  νεκροί,  καθ'  ας  έλαβον  την  ώραν ταύτην  πληροφορίας  παρά  του  αγίου  Αριστείας.  Ενώ  ελέγετο  ότι  θα  διέμενον  εις  τα  μέρη της  Κάβζας,  εις  τα  εκεί  ευρισκόμενα  χριστιανικά  χωρία,  απεστάλησαν  οι  πάντες  μετά  των εμπόρων  εις  Τσορούμ,  του  βιλαετίου  Αγκύρας.  
Καθ'  οδόν  τα  κοράσια  του  Καδήκιοϊ,  αφού επείσθησαν  περί  της  τύχης  η  οποία  τα  ανέμενε,  έψαλλον  ενώ  εβάδιζον  προς  τον  τόπον  της καταδίκης  των  το  «έχε  γεια  καημένε  κόσμε».  Την  10ην  Ιανουαρίου  διετάχθησαν  συλλήψεις και  άλλων  11  εμπόρων,  καταστηματαρχών  και  εκ  των  λαϊκών  τάξεων  και  την  13ην απεστάλησαν και ούτοι εις το εσωτερικόν».

Ρημάχτηκε  κυριολεκτικά  η  Αμισός  κι  όλη  η  περιφέρεια  του  Τσαρσαμπά  και  Πάφρας.  Τους καταλόγους  των  εκτοπισμών  και  απελάσεων  κατάρτιζε  ο  έκτακτος  στρατιωτικός  διοικητής Ραφέτ  πασάς  με τον  ειδικό  απεσταλμένο  της  κυβέρνησης  Βαχαεδίν,  που  είχε  έλθει  από  την Πόλη για  να  επιβλέψη  και  να  βοηθήση  το  έργο.  Μέσα  στην  πόλη  της  Αμισού  δεν  ήταν σπάνιο  το  θέαμα  των  κρεμασμένων  —πριν  και  μετά  τους  εκτοπισμούς—  που  οι  πιο φανατισμένοι  απολάμβαναν  με  ιδιαίτερη  ευχαρίστησή  τους. 

Όλοι  όσοι  έχουν  ασχοληθή  με τους  διωγμούς  και  τα  μαρτύρια  της  πόλης  τούτης,  αναφέρουν  και  το  χαρακτηριστικό  τούτο περιστατικό  της  άγριας  ψυχής  ακόμα  και  των  γυναικών:  Μια  μέρα  επρόκειτο  να κρεμαστούν  48  Αμισηνοί στην πλατεία  Ωρολογίου  της  πόλης.  Η  αξιότιμη  κυρία Στρατιωτικού  Διοικητού  δεν  ήθελε  να  χάση  την  ωραία  ψυχαγωγία  και  ειδοποίησε  τις  φίλες της  να  έλθουν  το  πρωί  για  ν'  απολαύσουνε  το  θέαμα.  Έσπευσαν  χαρούμενες  οι  ευγενικές χανούμισες,  αλλά  η  κυρία  Στρατιωτικού  Διοικητού  άργησε  να  ξυπνήση  κι  όταν  όλες  μαζί φτάσαν  στον  τόπο  τη  διασκέδασής  τους,  είχαν  κιόλας  κατεβαστή  απ'  τις  κρεμάλες  τα περισσότερα πτώματα. Στενοχωρήθηκαν  οι  ευγενικές  κυρίες,  αλλά  η  κυρία  Στρατιωτικού  Διοικητού  δεν  ήταν γυναίκα  χωρίς  εμπνεύσεις.  Έδωσε  διαταγή  να  ξανακρεμάσουνε  τα  πτώματα  και  σε  λίγο  οι ευαίσθητες  χανούμισσες  είχαν  μπροστά  τους  ολόκληρο  το  πανόραμα  των  48  κρεμασμένων, το απήλαυσαν  και  γύρισαν  στα  σπίτια τους κατευχαριστημένες.

Γιατί,  όμως,  αυτή  η  ιδιαίτερη  μανία  των  Τούρκων  στην  Αμισό;  Έγραφε  ο  μητροπολίτης Αμασείας  Γερμανός,  στις  27  Φεβρουαρίου  1917: 

«Αφορμή  του  διωγμού  τούτου  είναι  οι ολίγοι  ένοπλοι  φυγόστρατοι,  οίτινες  προς  φύλαξιν  αυτών  από  της  καταδιώξεως  των χωροφυλάκων,  μεταβάντες  εις  την  Τραπεζούντα,  εζήτησαν  και  έλαβον  όπλα,  τα  οποία μετέφερον δια ρωσικών  τορπιλλικών». Οι  ένοπλοι,  όμως,  ήσαν  απλό  πρόσχημα  για  την  εξόντωση  του  ελληνισμού.  Αυτό  ήταν γνωστό  και  ολοφάνερο  ακόμα  και  στους  τότε  σύμμαχους  της  Τουρκιάς.  
Μας  το  βεβαιώνει ένα  έγγραφο  από  τα  Αρχεία  της  Βιέννης,  που  παρουσίασε  ο  κ.  Ενεπεκίδης.  Σ'  αυτό  ο υπουργός  των  Εξωτερικών  της  Αυστρίας  διαβιβάζοντας  τις  εκθέσεις  για  τους  διωγμούς  στο Βερολίνο,  σημειώνει: «Αι  εκ  της  Τουρκίας  καταφθάνουσαι  ειδήσεις  καθιστούν  ολοέν  και  πιθανωτέραν  την υπόθεσιν,  ότι  αι  συνέπειαι  αι  προκληθείσαι  εκ  της  αγκιστρώσεως  των  Ρώσων  εις  τας τουρκικας  ακτάς  της  Μαύρης  Θαλάσσης  μεταξύ  των  εκεί  χριστιανικών  (ελληνικών) πληθυσμών,  δηλαδή  οι  σχηματισμοί  ανταρτικών  σωμάτων,  χρησιμεύουν  ως  προσχήματα δια  τους  Τούρκους  δια  μίαν  εκτεταμένην  γενικήν  καταδίωξιν  του  ελληνικού  στοιχείου  με την  έκδηλον  τάσιν  να  εξοντώσουν  ολοσχερώς  τους  Έλληνας  ως  εχθρούς  του  κράτους  όπως προγενεστέρως  και  τους  Αρμενίους.  Την  τακτικήν  αυτήν  εφαρμόζουν  οι  Τούρκοι καταπολεμούντες  όχι  μόνον  τους  αντάρτας,  αλλά  και  εκτοπίζοντες  τους  πληθυσμούς  άνευ διακρίσεως  της  δυνατότητος  αν  θα  επιζήσουν  από  τας  ακτάς  εις  το  εσωτερικόν  της  χώρας, χωρίς  την  λήψιν  καταλλήλων  μέτρων  εκ  μέρους  της  τουρκικής  διοικήσεως,  ώστε  οι εκτοπιζόμενοι  να  είναι  εκτεθειμένοι  εις  την  αθλιότητα  και  τον  εκ  πείνης  θάνατον. 
 Τα εγκαταλειπόμενα  σπίτια  των  εξοριζομένων  λεηλατούνται  εις  το  πλείστον  υπό  των τουρκικών  ταγμάτων  τιμωρίας,  ή  καίονται  και  καταστρέφονται.  Και  όλα  τα  άλλα  μέτρα,  τα οποία  εις  τους  διωγμούς  των  Αρμενίων  ευρίσκοντο  εις  την  ημερησίαν  διάταξιν, επαναλαμβάνονται  τώρα  εναντίον  των  Ελλήνων.  Τα  γεγονότα  αυτά,  ενδέχεται  φυσικά  να προκαλέσουν  εις  ολόκληρον  τον  πολιτισμένον  κόσμον  κύμα  αγανακτήσεως  εναντίον  του τουρκικού  καθεστώτος.  Εκτός  αυτού  υφίσταται  και  ο  κίνδυνος  η  Ελληνική  Κυβέρνησις  της οποίας  η  στάσις  απέναντι  της  Τουρκίας  ουδαμώς  εμπνέεται  υπό  της  φροντίδος  δια  το ελληνικόν  στοιχείον  της  οθωμανικής  αυτοκρατορίας,  θα  ήτο  δυνατόν  να  εγκαταλείψη  την εν  λόγω  στάσιν  της  εάν  καταλήξη  εις  το  συμπέρασμα  ότι  δεν  είναι  εις  θέσιν  να  αποτρέψη την μοίραν των συμπατριωτών της εις την Τουρκίαν».

 Να τι  έγραφε  προς τον  υπουργό του και ο Αυστριακός πρόξενος  της  Αμισού Κβιατκόβσκι: «Όσον  κι  αν  μου  φαίνεται  αναγκαία  η  καταπολέμησις  των  συμμοριών  και  η  εκτέλεσις  των προληπτικών  τουρκικών  μέτρων,  εν  τούτοις  πρέπει  να  εκφράσω  εντόνως  τας  αντιρρήσεις μου  ως προς  την  τιμωρίαν  των  Ελλήνων  αδιακρίτως  καθώς  και  τον  γενικόν  εκτοπισμόν  των —αντιρρήσεις  υπαγορευομένας  εκ  πολιτικών,  οικονομικών  και  καθαρώς  ανθρωπιστικών λόγων.  Όπως  επανειλημμένως  ετόνισα,  θεωρώ  τον  εκτοπισμόν  των  Ελλήνων  της  ποντικής παραλίας  εν  τω  πλαισίω  της  εκτελέσεως  του  προγράμματος  των  Νεοτούρκων,  το  οποίον επιδιώκει  την  εξασθένισιν  του  Χριστιανικού  στοιχείου  —  ως  μίαν  καταστροφήν  μεγίστης απηχήσεως,  ήτις  θα  έχει  εις  την  Ευρώπην  ζωηρότερον  αντίκτυπον  από  τας  αγριότητας ενατίον των  Αρμενίων». Κι  όμως  ο  Γερμανός  στρατάρχης  Λίμαν  φον  Σάνδερς  πασάς  —όπως  άλλο  έγγραφο  μας μαρτυρά—  ισχυριζόταν  ότι  εμπνεύστηκε  και  σύστησε  το  μέτρο  των  εκτοπισμών  μόνο  για «στρατιωτικούς  λόγους». 

Πολλά  μας  αποκάλυψαν  τα  μυστικά  Αρχεία  της  Βιέννης,  που δόθηκαν  ελεύθερα  στην  ιστορική  έρευνα  το  1958  κι  απ'  όπου  ο  Πόντιος  καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο  της  Βιέννης  κ.  Πολ.  Ενεπεκίδης  μας  έδωσε  πολύτιμα  ντοκουμέντα.  Από  αυτά αποκαλύφθηκε  με  τον  πιο  επίσημο  τρόπο  ότι  ο  αφανισμός  των  Ρωμιών  δεν  άρχισε  εξ  αιτίας του  αντάρτικου.  Η  σφαγή  των  Αρμένηδων  είχε  ανοίξει  για  καλά  την  όρεξη  των  Τούρκων  και τους  γοήτευε  η  ιδέα  να  επαναλάβουν  τα  ίδια  και  για  τους  Έλληνες,  που  ήσαν,  μάλιστα,  λεία πολύ  πιο  πλούσια  —  περισσότεροι  απ'  τους  Αρμένηδες  και  με  βίος  και  πλούτη  απείρως μεγαλύτερα. 

Το τι  είχαν  στο  μυαλό  τους  φαίνεται  πιο  καθαρά  ακόμα  απ'  τις  πληροφορίες  του  τότε Αυστριακού  προξένου  της  Αμισού  Κβιατόβσκι,  που  τον  Νοέμβριο  του  1916  ενημέρωσε  την κυβέρνησή του,  γράφοντας σε μυστική  έκθεση: «Η  διάθεσις  των  Τούρκων  απέναντι  των  Ελλήνων  εκφράζεται  εντονώτατα  με  τας  δύο κάτωθι  γνώμας  του  εδώ  μουτεσαρίφη  Ραφέτ  μπέη,  ο  οποίος  είναι  κατά  τα  άλλα  ένας ήσυχος  άνθρωπος.  Εις  τας  26  Νοεμβρίου  τρέχοντος  έτους  (1916)  μου  είπε  ο  Ραφέτ  μπέης:
 «Τελικά  με  τους  Έλληνας  πρέπει  να  ξεκαθαρίσωμε  όπως  και  με  τους  Αρμενίους.  Η  Ελλάς  θα εισέλθη  εις  τον  πόλεμον  το  αργότερον  κατά  τας  διαπραγματεύσεις  της  ειρήνης,  οπότε  θα είμεθα  ελεύθεροι  για  δράσι».  Μετά  δύο  ημέρας  μου  είπεν  ο  Ραφέτ  μπέης:  «Πρέπει  τώρα να  τελειώνουμε  με  τους  Έλληνας.  Έστειλα  σήμερα  εις  τα  περίχωρα  τάγματα  δια  να σκοτώσουν επάνω στο  δρόμο κάθε Έλληνα». Και ο κ.  Ενεπεκίδης  συμπληρώνει  τα  επίσημα  ντοκουμέντα του με  τα παρακάτω: «Στις  20  Ιανουαρίου  1917  γράφει  ο  πρέσβυς  Παλλαβιτσίνι  προς  τον  υπουργόν  του  στην Βιέννην:  Εκ  Σαμψούντος  αγγέλλονται  νέοι  εκτοπισμοί  και  φυλακίσεις  Ελλήνων.  Η κατάστασις  των  εξορισθέντων  προκαλεί  την  απόγνωσιν.  Όλους  τους  αναμένει  ο  θάνατος. Προσπάθησα  να  επιστήσω  την  προσοχήν  του  Μεγάλου  Βεζύρη  επί  των  γεγονότων  και  να τονίσω  πόσον  λυπηρόν  θα  ήτο  εάν  οι  διωγμοί  του  ελληνικού  στοιχείου  θα  ελάμβανον  την μορφήν  και  τας  διαστάσεις  των  αρμενικών  διωγμών.  Ο  Μέγας  Βεζύρης  μοι  υπεσχέθη  ότι  θα προσπαθήση  να ασκήση  την  επιρροήν  του επί του  Ταλαάτ μπέη  και του Εμβέρ πασά».

 Την  ίδια  υπόσχεσι  έδωσε  ο  διαβόητος  αυτός  Ταλαάτ  μπέης  και  στον  Αμερικανό  πρέσβυ. Είπε  ότι  θα  εξαιρέση  από  τους  εκτοπισμούς  τουλάχιστο  τις  γυναίκες  και  τα  παιδιά.  Αλλά  την επομένη  ημέρα  κιόλας,  31  Ιανουαρίου  1917,  εκμυστηρεύεται  ο  αιμοσταγής  αυτός  πασάς και  Μέγας  Βεζύρης  Ταλαάτ  μπέης  τα  εξής  σ'  ένα  Αυστριακό  πράκτορα:  «Βλέπω  να  πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τώρα με τους Έλληνας όπως το  1915  με τους  Αρμενίους».

Πηγή: Δημήτριος Ψαθάς

Τοπίο με τουλίπες στη Χίο.

Στους Λαλάδες Χίου...

Η πρώτη ιστορική πηγή που αναφέρεται στο παιδομάζωμα.

Η πρώτη πηγή που αναφέρεται στο παιδομάζωμα είναι ένας λόγος του
Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισιδώρου (1380-1396) του έτους 1395.

 Ο λόγος του μητροπολίτη αναφέρεται στην μεγάλη δυστυχία των γονιών που τους έκλεψαν τα
παιδιά και στις κακουχίες που τα περιμένουν καθώς θα τα αναγκάσουν να αλλάξουν
ήθη, έθιμα, την γλώσσα τους, την ενδυμασία τους και κυρίως να αρνηθούν την
θρησκεία τους.

Στη συνέχεια ο Ισίδωρος διεκτραγωδεί το γεγονός ότι τα χριστιανόπουλα αυτά γίνονται σκλάβοι και εκπαιδεύονται ειδικά, ώστε να σκοτώνουν τους ίδιους τους συμπατριώτες τους. Ο λόγος του Ισιδώρου μας επιτρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το χρονικό διάστημα που άρχισε το
παιδομάζωμα. Επειδή οι πληροφορίες που αναφέρει ο Ισίδωρος προϋποθέτουν μια
προχωρημένη διαφοροποίηση του θεσμού, θα πρέπει να είχε αρχίσει το παιδομάζωμα
ήδη ένα χρονικό διάστημα πριν από το λόγο, δηλαδή πριν το 1395.

Ο λόγος του Ισιδώρου είναι:

«Φρίττω γαρ το χαλεπόν κατά των φίλτατων ακηκοώς επίταγμα και,
ως εις πυρ απρόσιτον ή ρομφαίας άμαχον, ούτως έχω προς αυτό…»

Θεωρείται πάντως σίγουρο ότι θα πρέπει να άρχισε είτε επί Ορχάν (1326-
1362) είτε επί Μουράτ Α΄(1362-1389). Ωστόσο, την εποχή εκείνη το παιδομάζωμα
δεν πραγματοποιούνταν συστηματικά, καθώς οι Γενιτσάροι δεν ξεπερνούσαν τότε
ούτε τα χίλια άτομα. Κατά το Β΄ μισό του 14ου αιώνα, επί Μουράτ Α΄ πιθανότατα,
καθιερώθηκε η περιοδική στρατολογία και ο εξισλαμισμός χριστιανοπαίδων, από τα
οποία επανδρώνονταν συστηματικά και αποκλειστικά πια το πεζικό και ειδικότερα το
νεοσύστατο σώμα των γενιτσάρων.

Η οριστική θεσμοποίηση του παιδομαζώματος καθιερώθηκε από το α΄ μισό του 15ου αιώνα, μολονότι στην ουσία αντέβαινε προς τις αρχές του ιερού νόμου. Η συστηματική συγκρότηση του θεσμού του παιδομαζώματος, σύμφωνα με τον Βακαλόπουλο, άρχισε λίγο πριν το 1430 επί
Μουράτ Β΄ όπου έγινε και ριζική αναδιοργάνωση του γενιτσαρικού σώματος.

 Στο συμπέρασμα αυτό τον οδήγησε ένα χωρίο του Bartholomaeus de Jano και μια
μαρτυρία που αναφέρεται στο παιδομάζωμα. Ο Bartholomaeus de Jano θεωρεί το
μέτρο αυτό του παιδαμαζώματος στην εποχή του Μουράτ Β΄ ως την πιο φοβερή
μάστιγα του Χριστιανισμού, η οποία θα έπρεπε να συγκινήσει την κοινή γνώμη και
τους βασιλείς της Δύσης και να τους ξεσηκώσει σε σταυροφορία εναντίον των
Τούρκων.

 Η πηγή μας πληροφορεί ακριβέστερα για τον προσδιορισμό των αρχών
του παιδομαζώματος. Η μαρτυρία αυτή έχει βρεθεί σε ένα επίσημο έγγραφο που
δημοσίευσε ο Σπ. Λάμπρος στον «Νέον Ελληνομνήμονα» το 1908:
είναι ο «ορισμός» που απευθύνει ο Σινάν πασάς, στρατηγός του Μουράτ Β΄, προς τους κατοίκους των  Ιωαννίνων μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης (29 Μαρτίου 1430).

 Με το έγγραφο αυτό τους προσκαλεί να παραδώσουν την πόλη και τους υπόσχεται με όρκους ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε «….. μήτε αιχμαλωτισμόν, μήτε πιασμόν παιδιών, μήτε
εκκλησίας να χαλάσωμεν, μήτε μασγίδι να ποιήσωμεν…». Έχοντας, λοιπόν, υπόψη
τις 2 αυτές πηγές που μας παραθέτει ο Βακαλόπουλος ο θεσμός του παιδομαζώματος
καθιερώθηκε συστηματικά α) από τον Μουράτ Β΄ και β) η χρονολογία ήταν περίπου
στα 1430.

Ο άνθρωπος από τον πλανήτη Κάπα, του Μάριου Βαλέρη. Ραδιοφωνικό θέατρο

Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε θα σας παρουσιάσει το έργο του αστυνομικού συγγραφέα Μάριου Βαλέρη"Ο άνθρωπος από τον πλανήτη Κάπα".

Ένας άνθρωπος, θύμα αυτοκινητιστικού ατυχήματος και αμνήμων υποστηρίζει ότι έρχεται από τον πλανήτη Κάπα! Πίσω από αυτό το παράδοξο κρύβεται μία σατανική πλεκτάνη...

Η πρόκληση για το γραφείο εμπιστευτικών υποθέσεων του Ντεντέκτιβ Γαλάτη είναι τεράστια.

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι  globtv.

Ο Μέγας Αλέξανδρος προετοιμάζει το έδαφος για την εξάπλωση του Χριστιανισμού...

 Ο Μέγας Αλέξανδρος μέσω της κατάκτησης της Ανατολής στερέωσε τον ελληνικό πολιτισμό και έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία μιας κοινής πνευματικής ενότητας, χωρίς αυτή θα ήταν δυσκολότερη η εξάπλωση της χριστιανικής θρησκείας.

Ας δούμε την άποψη του Χρήστου Γιανναρά σε απόσπασμα άρθρου του στην εφημερίδα καθημερινή:

Εάν ο σύγχρονος κόσμος αντλεί τον πολιτισμό του από την Ελλάδα, αυτό το οφείλει στον Αλέξανδρο, που του προσέφερε αυτήν τη δυνατότητα. Έστω κι αν δεν μπόρεσε να συγχωνεύσει τις φυλές, ο Αλέξανδρος ξεπέρασε τα εθνικά κράτη, και για να το πετύχει αυτό σημαίνει ότι ξεπέρασε τις εθνικές λατρείες. Οι άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν την ενότητα που πρέπει να βρίσκεται πίσω από τις διάφορες θρησκείες. Εξωτερικά, αυτή η ενότητα υλοποιήθηκε τελικά με την επίσημη λατρεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα, που προέκυψε από τη λατρεία του Αλέξανδρου μετά το θάνατό του. Εκτός όμως από αυτή την εξωτερική πτυχή, στις καρδιές των ανθρώπων άρχισε να αναπτύσσεται η λαχτάρα για μια αληθινή πνευματική ενότητα.

Ο Αλέξανδρος ήταν εκείνος που δημιούργησε το μέσον με το οποίο διαδόθηκε μια τέτοια ιδέα, διότι χάρη σ’ αυτόν ο ελληνικός πολιτισμός εισέδυσε στη δυτική Ασία. Ακόμη και αν το μεγαλύτερο μέρος του συγκεκριμένου έργου το υλοποίησαν οι διάδοχοί του, εκείνος ήταν που είχε ανοίξει το δρόμο. Χωρίς αυτόν, εκείνοι δεν θα είχαν υπάρξει. Συνεπώς, όταν επιτέλους ο Χριστιανισμός έδειξε το δρόμο για αυτήν την πνευματική ενότητα την οποία αναζητούσε η ανθρωπότητα, υπήρχε έτοιμο το μέσο για τη διάδοση της νέας θρησκείας, ο κοινός ελληνιστικός πολιτισμός του «κατοικημένου κόσμου», της οικουμένης. Χωρίς αυτόν, οι κατακτήσεις του Χριστιανισμού ίσως θα ήταν πιο βραδύρυθμες και δύσκολες, όπως έγιναν όταν ξεπεράστηκαν τα όρια του κοινού πολιτισμού.

Ο Αλέξανδρος ανάμεσα σε γρύπες στο Δένδρο της Ζωής, Καθολικός Ναός του Οτράντο

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

https://www.kathimerini.gr/807585/interactive/epikairothta/hgetes/megas-ale3andros

Κομμάτι Φωτιάς, Θωμά Μοσχόπουλου.

Αγαπητοί φίλοι η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ θα σας παρουσιάσει την ποιητική συλλογή του κου Μοσχόπουλου Θωμά με τίτλο "Κομμάτι Φωτιάς". 

Πρόκειται για την πρώτη ποιητική συλλογή που δημοσιεύει ο εν λόγω συγγραφέας.

Ο σύντομος πρόλογος του έργου: 

Γεννήθηκα  την  εποχή  του  λυκόφωτος  ενός παραδοσιακού  ανθρωπινότερου  κόσμου.  Την  εποχή  που έβλεπες  τους  ανθρώπους  να  περπατούν  τα  απογεύματα ασκάνιαστοι  στη  βόλτα.  Τις  παιδικές  αλητοπαρέες  να  γεμίζουν τις  αλάνες  με  τσιρίδες  και  φωνές.  Τους  παππούδες  να διδάσκουν  στα  εγγόνια  όλα  όσα  τους  είχαν  μάθει  οι  δικοί  τους παππούδες,  όπως  πως  να  ανάβουν  τη  φωτιά  και  πως  να κυνηγούν  πουλιά  με  τη  σφεντόνα.  Τότε  που  τις  νύχτες  ακόμη έβγαιναν  φαντάσματα  και  τα  όρια  του  μικρού  χωριού φαίνονταν  απροσπέλαστα,  όχι  γιατί  δεν  μπορούσες  να  τα ξεπεράσεις,  αλλά  επειδή  δεν  είχες  τον  λόγο.  Μια  εποχή μαγείας  και  αγνότητας,  με  περισσότερη  ζωντάνια,  χαμόγελο και  ζεστασιά. Καθώς  ο  καιρός  περνούσε,  κάπου  στα  15  μου  χρόνια, άρχισα  να  συνειδητοποιώ  πως  ο  κόσμος  εκείνος  παρέρχονταν παρά  τη  θέλησή  μου.  Μια  εχθρική  μυστηριώδης  δύναμη παραβατικότητας  έφερνε  τα  πάνω  κάτω.  Ότι  αμόλυντο  και άσπιλο  υπήρχε  έμελε  να  θυσιαστεί  στο  βωμό  της ονομαζόμενης  προόδου.  Όταν  τελείωνα  τη  μελέτη  των μαθημάτων  κάτι  έτρωγε  την  ψυχή  μου  στο  εφηβικό  δωμάτιο.   Άρχισα  να  γράφω  ποιήματα.  Το  1997  τα  μάζεψα  και  τα τιτλοφόρησα  ΚΟΜΜΑΤΙ  ΦΩΤΙΑΣ.  

Μια  ωδή  στην ομορφιά  του  παλιού καιρού.

Στους  ανθρώπους  που  μπορούν  να  νιώσουν  ακόμα  την μικρή  φωτιά  που  καίει στην  άκρη  του  δρόμου. 

Τα εικοσιεννέα ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο και αναφέρονται σε μία εποχή που έχει παρέλθει αλλά είναι τόσο κοντά στη σημερινή εποχή ώστε ο αναγνώστης μπορεί να απλώσει το χέρι του (μεταφορικά) και να την αγγίξει. Οπωσδήποτε η συλλογή θα εξιτάρει τους σαραντάρηδες της εποχής μας.

Εικόνες συναισθήματα, αναζητήσεις μιας άλλης εποχής, αλλά και επίκαιροι  προβληματισμοί, αναδύονται εύστοχα μέσα από τον αισθησιακό στίχο του κου Μοσχόπουλου...

Το έργο δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2020 και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο στην κάτωθι διεύθυνση:

https://www.ebooks4greeks.gr/kommati-fwtias