Πλούτος και Διόνυσος σε κρατήρα του 4 αι. π.Χ.

Διόνυσος και Πλούτος (δεξιά), σε ερυθρόμορφο αττικό κρατήρα του 4ου αι. π.Χ. που βρέθηκε στην Καμπανία. Ο Πλούτος κρατά μια κούπα σε μορφή κεράτου...

 

Η αντίδραση της Βουλγαρίας στη συμφωνία των Πρεσπών

Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο Ν. Κοτζιάς προκειμένου να επιτύχουν συμφωνία με τα Σκόπια επέλεξαν να κάνουν την μείζονα παραχώρηση της αναγνώρισης «μακεδονικής» γλώσσας και «μακεδονικής» ταυτότητας (που αποτελούσε και την ουσία της διαφοράς για το ονοματολογικό), πρακτικά άνοιγαν ένα ακόμη μέτωπο για την συντήρηση των παλιών εθνικισμών στα Βαλκάνια.

Η μη αναγνώριση της γλώσσας και της ταυτότητας ως «βορειομακεδονικής» καθώς οι Πρέσπες πρακτικά αποδέχτηκαν την πάγια επιδίωξη των Σκοπίων για διπλή ονομασία, προκάλεσε τα εθνικιστικά αντανακλαστικά στην Σόφια που πάντοτε έβλεπαν την γειτονική χώρα τους ως κατασκεύασμα του Τίτο προκειμένου να περιοριστεί η Βουλγαρική επιρροή στα Βαλκάνια αλλά και για επέκταση της γιουγκοσλαβικής επιρροής στην Ελλάδα.

Η Βουλγαρία αν και από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν την ανεξάρτητη «Μακεδονία» ουδέποτε αναγνώρισε την γλώσσα ως «μακεδονική» θεωρώντας ότι πρόκειται για διάλεκτο της Βουλγαρικής και ότι η ταυτότητα των πολιτών της χώρας είναι βουλγαρική .

Η κυβέρνηση που διαπραγματεύτηκε την Συμφωνία των Πρεσπών, αντί να εκμεταλλευθεί αυτή την λεπτή ισορροπία που υπήρχε και χρησιμοποιώντας και την πίεση των Βουλγάρων, αλλά και την στήριξη της αλβανικής κοινότητας να διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή την χρήση της νέας ονομασίας σε κάθε πτυχή και προφανώς και για την γλώσσα και την ταυτότητα, έκανε την παραχώρηση η οποία όχι μόνο οδήγησε σε παραίτηση από την πάγια ελληνική θέση, αλλά δίνει πλέον την ευκαιρία στην Βουλγαρία και στα εθνικιστικά στοιχεία της κυβέρνησης Μπορίσοφ να παίζουν παιγνίδια εναντίον της γειτονικής χώρας .

Έτσι με την επιστολή που έχει στείλει η Βουλγαρική κυβέρνηση από τον Αύγουστο στις Βρυξέλλες έχει θέσει φρένο στην ευρωπαϊκή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας απαιτώντας ουσιαστικά να παραδεχθούν τα Σκόπια ότι «ιστορικά και γλωσσικά αποτελούν τμήμα της Βουλγαρίας»

Και προφανώς αυτός ο βουλγαρικός εθνικισμός αφορά και την Ελλάδα καθώς αναβιώνει τους μεγαλοϊδεατισμούς της Σόφιας, τους οποίους έχει πληρώσει η Ελλάδα και για δεκαετίες βρέθηκε στο στόχαστρο τους..

Το Βουλγαρικό κείμενο τιτλοφορείται «Επεξηγηματικό μνημόνιο για τις σχέσεις της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας με τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας σε σχέση με τη διαδικασία διεύρυνσης της ΕΕ, σύνδεσης και σταθεροποίησης»(πηγή: DW) περιλαμβάνει ιστορικές αναφορές που καταδεικνύουν σύμφωνα με τους συντάκτες του ότι «εθνικές και γλωσσικές παρεμβάσεις, έγιναν στη Βόρεια Μακεδονία τη δεκαετία του 70 μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Και επισημαίνει ότι «Η διαδικασία ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας προσφέρει μια πραγματική ευκαιρία στην ηγεσία της να σπάσει τους δεσμούς με την ιδεολογική κληρονομιά και τις πρακτικές της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Η διαδικασία διεύρυνσης δεν θα πρέπει να νομιμοποιήσει τις εθνικές και γλωσσικές παρεμβάσεις προηγούμενων αυταρχικών καθεστώτων», με αναφορά στην γνωστή βουλγαρική θέση ότι το καθεστώς Τίτο επέβαλε τεχνητά την «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα.

Το 2017 η τότε «ΠΓΔΜ» και η Βουλγαρία υπέγραψαν συμφωνία φιλίας που προέβλεπε και την σύσταση επιτροπών για την εξέταση των ιστορικών θεμάτων και των αναφορών σε βιβλία(όπως προβλέπεται και στην Συμφωνία των Πρεσπών),η οποία επιτροπή όμως δεν κατόρθωσε να καταλήξει σε αποφάσεις καθώς οι επιδιώξεις της Βουλγαρίας δεν γίνονται αποδέκτες από τα Σκόπια.

Έτσι δημιουργείται μια νέα «παράλογη» για τους Ευρωπαίους διαφορά στα Βαλκάνια για την οποία ευθύνη έχει και η Συμφωνία των Πρεσπών η οποία χάιδεψε τον «μακεδονισμό» και άφησε ανοικτούς λογαριασμούς για τα θέματα ταυτοτήτων στα Βαλκάνια.

Το θέμα αναγνώρισης της Αυτοκεφαλίας της σχισματικής «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας» θέτουν ο πρόεδρος και πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, ανοίγοντας ένα σοβαρό ζήτημα στην εσωτερική τάξη της ορθοδοξίας και φέρνοντας σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

«Σεβόμαστε οτιδήποτε έχει θεσπιστεί με διεθνείς συμφωνίες και παράδοση. Αλλά ζητούμε η Εκκλησία μας να είναι ελεύθερη εντός των συνόρων της χώρας μας και να είναι ισότιμη με τις άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες του κόσμου» και ζητούμε την «ανεξαρτησία της, την οποία ονειρευόμαστε έναν αιώνα» αναφέρει στην επιστολή του ο Ζ. Ζαεφ ζητώντας από τον κ.κ. Βαρθολομαίο να υπογράψει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας.

Προκαλεί εντύπωση βεβαίως το γεγονός ότι ο κ. Ζάεφ αναφέρεται στην αναγνώριση της «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας - Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας» ενώ ο επικεφαλής της σχισματικής εκκλησίας κ. Στέφανος στην επιστολή που υπό πίεση είχε στείλει στον Οικουμενικό Πατριάρχη (προκειμένου να αποφύγει η σκοπιανή πλευρά να συμπεριληφθεί δέσμευση για την αλλαγή ονομασίας της Εκκλησίας, στην συμφωνία των Πρεσπών ) είχε ζητήσει την αναγνώριση του Αυτοκέφαλου με νέα ονομασία «Εκκλησία της Αχρίδας» χωρίς καμία αναφορά σε «μακεδονική»

Όμως πέραν αυτής της παραμέτρου, το αίτημα των Σκοπίων φέρνει σε δύσκολη θέση τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος βεβαίως αναγνώρισε την Αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας, επιλογή με γεωπολιτικές διαστάσεις, που προκάλεσε το ρήγμα στο εσωτερικό του Ορθόδοξου κόσμου και τώρα καλείται να λάβει μια αντίστοιχη απόφαση η οποία θα διευρύνει το ρήγμα, καθώς θα προκαλέσει την αντίδραση του Πατριαρχείου Σερβίας και αμφισβήτηση της Πρωτοκαθεδρίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εξάλλου την κηδεμονία της Εκκλησίας της Βόρειας Μακεδονίας είχε σπεύσει να διεκδικήσει και το Βουλγαρικό Πατριαρχείο…

Πηγή Λιμπεράλ

Ιστορικό πλαίσιο του Βυσσινόκηπου του Α. Τσέχωφ

Την περίοδο που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε το ανέβασμα του Βυσσινόκηπου στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, σημειώθηκαν σημαντικές μεταβολές στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της Ρωσίας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για μια περίοδο έντονων κοινωνικών μεταβάσεων, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που ακολούθησαν και σημάδεψαν τη Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα. Γι’ αυτό και ο Καλλέργης(1986, σ. 13 όπ. αναφ. στο Τσέχωφ 1904/2010) χαρακτηρίζει τον Βυσσινόκηπο «ένα αριστουργηματικό προφητικό θεατρικό έργο που εγκαινίασε την είσοδο της ρωσικής λογοτεχνίας στον 20ό αιώνα» και στο οποίο συμπυκνώνονται «οι κοινωνικές εξελίξεις και ανακατατάξεις της εποχής εκείνης, οι οποίες θα κορυφωθούν με τη μεγάλη επανάσταση του Οκτώβρη 1917».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι τομή στις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις την περίοδο που προηγήθηκε του Βυσσινόκηπου, αποτέλεσε η κατάργηση του καθεστώτος της δουλοπαροικίας το 1861, οπότε και ανατράπηκε ο κυρίαρχος ρόλος των ευγενών γαιοκτημόνων στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Ρωσίας(Ράπτης, 1998, σ. 218). Μέχρι τότε, η Ρωσία παρουσίαζε το ίδιο πολιτικό σύστημα που είχε εισαγάγει ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας(1696-1725) με αποτέλεσμα οι οικονομικές δραστηριότητες να εξακολουθούν να ρυθμίζονται από τον τσάρο. Όπως είναι λογικό, το αυταρχικό σύστημα εξουσίας του τσάρου ανέβαλε για αρκετά χρόνια τη διαδικασία της εκβιομηχάνισης και τον πολιτικό εκσυγχρονισμό που είχε συντελεστεί ήδη στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη(Ράπτης, 2000, σ. 137). Γεγονός αποτελεί, άλλωστε, ότι τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκε το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής στη Δυτική Ευρώπη, έπειτα από τις εξεγέρσεις των αγροτών και την ενδυνάμωση των εμπόρων και των βιοτεχνών των πόλεων, ακριβώς τότε στη Ρωσία το φεουδαρχικό σύστημα οικονομικών σχέσεων έφθανε στην πλήρη ωριμότητά του(Θεοδώρου, 1997). Αυτή η καθυστερημένη, σε σχέση με τις υπόλοιπες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, κατάργηση της δουλοπαροικίας, παρεμπόδιζε τους θεσμούς να ακολουθήσουν το δρόμο της ευρωπαϊκής ανάπτυξης και επιβράδυνε την άνοδο της αστικής τάξης που σταδιακά κέρδισε έδαφος έναντι της παλιάς αριστοκρατίας.

Σημαντική πρόοδος σημειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1890, οπότε και άρχισε να αλλάζει το πολιτικό τοπίο με τον σταδιακό εκδημοκρατισμό της ρωσικής κοινωνίας και οικονομίας, ενώ το 1903 οι διανοούμενοι και επιχειρηματίες αστοί και γαιοκτήμονες αξίωσαν τον αστικό εκσυγχρονισμό και περιορισμό της εξουσίας του τσάρου. Παράλληλα ο σοσιαλισμός αποκτούσε ολοένα και περισσότερη απήχηση στους εργάτες, με την συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος αλλά και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος να συνιστά σπουδαίο πολιτικό γεγονός που προμήνυε τις κομβικές πολιτικές ανακατατάξεις που θα ακολουθήσουν(Ράπτης, 2000, σ. 138).

Όπως αναφέρει και ο Κώστας Ράπτης(1998, σ. 224) «οι αστοί του χρήματος αποτελούσαν την εξ ορισμού νέα τάξη, φορέα της εκβιομηχάνισης και του εκσυγχρονισμού[…] Οι μεγαλοαστοί κινούσαν τα νήματα της οικονομίας και διαμόρφωναν σε μεγάλο βαθμό τις τύχες των κοινωνιών των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών κατά τον 19ο αιώνα». Σύμφωνα με τον ίδιο(Ράπτης, 1998, σ. 225), οι επιχειρηματίες αυτοί δεν αποτελούσαν μια ενιαία οικονομική και πολιτική ομάδα, μιας και «κινούνταν με γνώμονα τα στενά επιχειρηματικά τους συμφέροντα», κι αυτό γιατί η επιχείρησή τους συνιστούσε τον θεμελιώδη πυρήνα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής αλλά και προσωπικής ισχύς τους.

Από τα παραπάνω εύκολα κατανοούμε το κλίμα οικονομικού ορθολογισμού και αποσταθεροποίησης που επικράτησε την περίοδο εκείνη και επέβαλε πολυάριθμες αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Ρωσίας. Μοιραία, οι παραδοσιακές αξίες και ο παλιός τρόπος ζωής υποχωρούν μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα για ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, στα πρότυπα της Δύσης.

Πηγή:«Παπαθανασίου Δημήτρης», «Η αναβίωση του δραματουργικού μύθου του Βυσσινόκηπου του Τσέχωφ στο Κίεβο του Σέρχιο Μπλάνκο: μια συγκριτική μελέτη των δύο έργων» Διπλωματική Εργασία 

Ο Δον Φραντσέσκο του Τολέδο τελικά δεν υπήρξε...;

 Για όσους ενδιαφέρονται για τα γεγονότα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με νέες μελέτες ο Δον Φρατζεσκο του Τολέδο που υποτίθεται ότι ήταν συγγενής του τελευταίου Αυτοκράτορα και πολέμησε στο πλευρό του τις τελευταίες στιγμές, δεν υπήρξε.

 Οι νέες έρευνες τοποθετούνται ότι σε καμία άλλη πρωτογενές πηγή δεν αναφέρεται ο Δον Φρατζεσκο, ενώ τον παρουσιάζει μόνο ο Ψευδο Φρατζης στο χρονικό του. Το Μεγάλο Χρονικό του Ψευδο Φρατζή γράφτηκε τον 16ο μΧ αιώνα πολύ μετά τα γεγονότα από τον Μακάριο Μελισσινό ( υπάρχει και τοι Μικρό που τοι έχει γράψει ο ίδιος ο Γεώργιος Σφρατζης). 

Ο λόγος που πρόσθεσε τον πλασματικό αυτό χαρακτήρα (όπως πρόσθεσε και άλλα πράγματα ) ήταν για να ευχαριστήσει μια φιλική οικογένεια προς αυτόν που είχε καταγωγή από την Καστίλη. Ωστόσο σε αυτόν τον χαρακτήρα ενσαρκώνεται η γενναιότητα και το μαχητικό πνεύμα των ιπποτών της Καστίλης και της Αραγονίας που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων το 1453 μΧ.

Στον πίνακα: Οθωμανός σιπαχης μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης δίπλα στο νεκρό μισθοφόρο από την Αραγωνα . Έργο του Χοσέ Ντάνιελ Καμπρέρα Πένα

Σκοτάδι το μεσημέρι, του Σίντνεϊ Κίγκσλεϊ. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Στο σκοτεινό κόσμο της Στανλινικής περιόδου, στην πρώην Σοβιετική Ένωση του μεσοπολέμου θα επιχειρήσει να σας μεταφέρει απόψε η Διαδρομή,  με το αριστούργημα του Άρθουρ Κίγκσλεϊ "Σκοτάδι το μεσημέρι". Το έργο είναι βασισμένο σε μια νουβέλα του Άρθουρ Κέσλερ.

Υπόθεση: 

Ένας άνδρας που ονομάζεται Rubashov βρίσκεται στη φυλακή. Σε όλη του τη ζωή υπηρετούσε τα ιδεώδη της Ρωσικής Επανάστασης. Τώρα βρίσκεται φυλακισμένος και τον κατηγορούν ότι άλλαξε στρατόπεδο. Οι αναμνήσεις από την μέχρι τώρα ζωή του ανακαλούνται στη μνήμη του και το μυαλό του βασανίζεται προσπαθώντας να αποφασίσει για το ποια θα πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στους ανακριτές του που είναι αποφασισμένοι να αποσπάσουν την ομολογία για τα εγκλήματα του.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

 Όταν δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1940, το δυστοπικό κατηγορητήριο του Arthur Koestler για το Σταλινισμό, το Darkness at Noon, χαιρετίστηκε ως σπερματικό έργο. Η ιστορία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ενός κάποτε ισχυρού σοβιετικού επαναστάτη, ο οποίος συνελήφθη και δοκίμασε για προδοσία από το καθεστώς που βήθησε με όλες τις δυνάμεις του να καθιερωθεί στην ΕΣΣΔ, θεωρήθηκε «ένα κομμάτι λαμπρής λογοτεχνίας»όπως του Τζορτζ Όργουελ. Σήμερα θεωρείται ως ένα από τα έργα που προειδοποίησε τη Δύση για την πραγματικότητα του καθεστώτος του Στάλιν και είναι ένα από τα πιο διάσημα πολιτικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.

Τώρα, σχεδόν 80 χρόνια αργότερα, το πρωτότυπο κείμενο του Ούγγρου-Βρετανού συγγραφέα δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα Αγγλικά αφού ένας Γερμανός μαθητής ανακάλυψε ένα αντίγραφο άνθρακα που είχε χαθεί από το 1940

Ο Koestler είχε πρωσοπική πείρα από τον κομουνισμό ήταν ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος έως ότου παραιτήθηκε, απογοητευμένος, κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης του Στάλιν το 1938. Επανεξέταση του 1941 για τον New Statesman, «είναι ίσως πολύτιμη ως ερμηνεία των« ομολογιών »της Μόσχας από κάποιον με εσωτερική γνώση ολοκληρωτικών μεθόδων».

Αλλά το πρωτότυπο χειρόγραφο, γραμμένο ενώ ο Koestler ήταν στn νότια  Γαλλία το καλοκαίρι του 1939 και ολοκληρώθηκε στο Παρίσι το 1940, έχει χαθεί για δεκαετίες. Το μόνο γνωστό αντίγραφο ήταν η αγγλική μετάφραση που έγινε από τη φίλη του συγγραφέα, τη Βρετανίδα γλύπτρια Daphne Hardy. Μια 21χρονη φοιτήτρια τέχνης εκείνη την εποχή, η Χάρντι δεν είχε προηγούμενη εμπειρία μετάφρασης, αλλά όταν ολοκλήρωσε το έργο έστειλε την αγγλική έκδοση στον εκδότη Jonathan Cape στο Λονδίνο, με τον Koestler να δημοσιεύει το αντίγραφο του άνθρακα στα γερμανικά σε έναν εκδότη στην Ελβετία . Το ζευγάρι έφυγε από το Παρίσι λίγες ημέρες αργότερα όταν έφτασαν τα γερμανικά στρατεύματα, με τη μετάφραση του Χάρντι να πιστεύεται ότι ήταν το μόνο αντίγραφο που επέζησε.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Γερμανός μεταπτυχιακός φοιτητής Matthias Wessel βρήκε το πρωτότυπο γερμανικό αντίγραφο άνθρακα του Koestler από το 1940 στο αρχείο του Emil Oprecht, ιδρυτή του εκδοτικού οίκου Europa στη Ζυρίχη. Το όνομα στη σελίδα τίτλου ήταν Rubaschow, η γερμανική ορθογραφία του πρωταγωνιστή του Koestler, Rubashov. το όνομα του συγγραφέα που δόθηκε ως A Koestler. Κάθε σελίδα είχε σφραγιστεί από το γραφείο του γαλλικού λογοκριτή, δείχνοντας ότι είχε σταλεί από το Παρίσι κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μια νέα αγγλική μετάφραση του Philip Boehm έχει πλέον δημοσιευτεί από την Vintage, με βάση το πρωτότυπο που ανακαλύφθηκε ξανά.

Ο εκλεκτής ποιότητας ανώτερος συντάκτης Charlotte Knight είπε ότι ήταν πολύ περήφανοι που το δημοσίευσαν. «Αυτό το βιβλίο είναι ένα κλασικό κρύο του 20ου αιώνα, αλλά αν υπήρχε ποτέ μια στιγμή να το διαβάσει ή να το ξαναδιαβάσει, είναι τώρα», είπε. "Το σκοτάδι στο μεσημέρι είναι μια δυστοπία  πρώτης τάξης. Με βάση την πραγματικότητα, η σοβιετική δικτατορία που απεικονίζει ο Koestler είναι τόσο στριμμένη, παράλογη και τρομακτική όσο οποιαδήποτε επιστημονική φαντασία ".

Ο Boehm χαρακτήρισε τον Rubashov "μία από τις σπουδαίες λογοτεχνικές εφευρέσεις του 20ού αιώνα: ήρωας της εποχής του, του οποίου το μοιραίο ελάττωμα είναι ότι ενσωματώνεται στην ίδια την ανθρωπότητά του. Και πόσοι από εμάς επιτρέπουμε στην ιδεολογία να συγχέει την κρίση και την προσωπική πεποίθηση να υπερισχύει της συμπόνιας. Τι προνόμιο να μπορέσω να τον επαναφέρω στη μετάφραση"!

Ο βιογράφος του Koestler Michael Scammell λέει στην εισαγωγή του ότι ενώ η μετάφραση του Hardy είναι «ζωντανή και άπταιστη» παρά την έλλειψη εμπειρίας, αποκαλύπτει επίσης σημάδια των δυσκολιών που είχε αντιμετωπίσει.

«Αναγκάστηκε από τις περιστάσεις να εργάζεται βιαστικά, χωρίς λεξικά ή άλλους πόρους διαθέσιμους για διαβούλευση, κάτι που αποκάλυψε την κατανοητή έλλειψη εξοικείωσής της με τον σοβιετικό και ναζιστικό μηχανισμό ολοκληρωτισμού», γράφει η Scammell. Αναγκάζοντας να αυτοσχεδιάσω, μερικές φορές έκανε λάθη όπως η χρήση της «ακρόασης» για τη γερμανική «ανάκριση», την οποία είπε ο Scammell «έκανε αυτά τα καθεστώτα να φαίνονται κάπως πιο μαλακά και πιο πολιτισμένα από ό, τι ήταν πραγματικά».

Ο Scammell γράφει ότι η μετάφραση του Boehm μετατρέπει το μυθιστόρημα του Koestler σε "μια πιο τραγανή ανάγνωση¨ από πριν. ¨Η πεζογραφία είναι πιο σφιχτή, ο διάλογος καθαρότερος, ο τόνος πιο ειρωνικός και οι περιπλοκές της μαρξιστικής-λενινιστικής διαλεκτικής πιο εύπεπτες… Το αποτέλεσμα για τον αναγνώστη είναι να κυνηγήσει έναν οικείο πίνακα που είχε αφαιρέσει στρώματα βερνικιού και σκόνης για να αποκαλύψει εικόνες και χρώματα σε πολύ πιο έντονο φως".

Σε κάθε περίπτωση ο ακροατής αισθάνεται να πνίγεται από την ασφυκτική ατμόσφαιρα του κομουνιστικού καθεστώτος, μέσα σ' αυτόν τον σκοτεινό κόσμο ο Ρουμπάσοφ αποτελεί μία μικρή λαμπερή όραση...

Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρήστος Τσάγκας, Κώστας Καρλής, Λουκιανός Ροζάν, Τότης Ντανιέλος, Μάκης Πανώριος, Μαρία Μοσχολιού, Βασίλης Παπανίκας, Δημήτρης Ιωακημίδης, Γιάννης Αργύρης, Δημήτρης Μαλαβέτας, Σπύρος Ολύμπιος, Τρύφων Καρατζάς, Γιώργος Χριστόπουλος, Δημήτρης Δουνάκης,

     

                                                              

Ο Γιάννης Αργύρης

                                            Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Πηγές: The guardian, Openlibrary.com

Άλωση...

Η περσινή ανάρτηση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους...

Αββάς Δωρόθεος

Όλες οι παγίδες καταστρέφονται
Ούτε ο φόβος του Θεού, ούτε η ελεημοσύνη, ούτε η εγκράτεια, ούτε καμιά άλλη αρετή δεν μπορεί να κατορθωθεί χωρίς την ταπεινοφροσύνη. Γι’ αυτό «περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χρειαζόμαστε την ταπεινοφροσύνη», για να είμαστε έτοιμοι σε κάθε λόγο που ακούμε, να λέμε «συγχώρεσέ με». Γιατί με την ταπεινοφροσύνη όλες οι παγίδες του εχθρού και αντιπάλου καταστρέφονται.
  Αββάς Δωρόθεος

Έκφραση ευχαριστιών από την ενορία Κοιμήσεως Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης.

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ

Με τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού και τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παναγίας μας της Πορταΐτισσας αξιωθήκαμε φέτος, εν μέσω του μεγάλου πειρασμού της ασθένειας που ταλανίζει την ανθρωπότητα, να διέλθουμε τις ευλογημένες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα. Με πολύ προσοχή, σεβασμό στις υγειονομικές διατάξεις αλλά και βαθιά πίστη στον Κύριό μας προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε καθ΄ όλη αυτήν την περίοδο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να αναπαύσουμε πνευματικά τους ενορίτες μας, τελώντας όλες τις ιερές ακολουθίες «μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης». Ευχαριστούμε τον Άγιο Θεό που μας αξίωσε να φέρουμε εις πέρας την διακονία μας!

Ας μου επιτραπεί να ευχαριστήσω θερμά από το βήμα αυτό για την καθοριστική συμβολή σε αυτές τις δύσκολες περιστάσεις και την εξαίρετη διακονία τους κάτωθι:

• Το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο

• Τις Κυρίες της Φιλανθρωπίας της Ενορίας μας

• Τον Πρωτοψάλτη μας κ. Αντώνη Κωνσταντινίδη και τον Λαμπαδάριο μας κ. Αθανάσιο Παγιούλα αλλά και τον καθημερινό μας Ψάλτη κ. Στέλιο Κυριακίδη, και τους ψαλτικούς χορούς

• Τους Νεωκόρους του Ναού μας

• Τους εθελοντές και τις εθελόντριες σε όλους τους τομείς του Ενοριακού έργου

• Τους Αναγνώστες μας και τους Ιερόπαιδες του Ναού μας

• Τους δωρητές και όλους όσοι στήριξαν και στηρίζουν υλικά και ηθικά το έργο της Ενορίας

• Το προσωπικό στις διάφορες υπηρεσίες του Δήμου μας

Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Δήμαρχο Ωραιοκάστρου κ. Παντελή Τσακίρη για την αμέριστη και ουσιαστική συμπαράστασή του αλλά και για την άμεση αποτελεσματικότητά του κατά την συνεργασία μας, μέσα σε συνθήκες δύσκολες και πρωτόγνωρες!

Θερμές ευχαριστίες στο εξαιρετικό Αστυνομικό Τμήμα Ωραιοκάστρου, στον κ. Διοικητή, στον κ. Υποδιοικητή, τους Αξιωματικούς και όλους τους άνδρες του Τμήματος για την άψογη συνεργασία, την βοήθεια και την καταλυτικής σημασίας συμπαράστασή τους όλο το προηγούμενο διάστημα.

Τέλος, ευχαριστώ θερμά όλους τους Ενορίτες μας για την κατανόηση και την βοήθειά τους στην, κατά το δυνατόν, ομαλή λειτουργία του Ναού μας και ιδιαίτερα με τις ιερές ακολουθίες. Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους μου και εκ μέρους όλων των συνεργατών μας εάν, μέσα στη  αγωνία της διακονίας σε δύσκολες περιστάσεις, πικράναμε ή στεναχωρήσαμε κάποιους. Ας προσπαθήσουν να μας κατανοήσουν, καθώς έπρεπε να διαχειριστούμε δύσκολες καταστάσεις!

Εύχομαι ο Αναστάς Κύριός μας να χαρίζει σε όλους την κατ΄ άμφω υγεία, να γίνει ίλεος και να μας απαλλάξει γρήγορα από το κακό που μαστίζει τον κόσμο -παρ΄ όλες τις αμαρτίες και πτώσεις μας- να χαρίσει την υγεία στους αδελφούς μας που νοσηλεύονται, και το υγειονομικό προσωπικό που διακονεί να δίνει δύναμη και φώτιση, και να αναπαύσει μετά των Δικαίων τις ψυχές των αδελφών μας που αναχώρησαν για τον Ουρανό.

Ας μη λησμονούμε αδελφοί μου ότι…

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!    

π. Νικόλαος Μοναστηρίδης

Προϊστάμενος Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου 

Οι δέκα πιο ενοχλητικές χρήσεις της γλώσσας σύμφωνα με το Γ. Μπαμπινιώτη

 

Η μάσκα και το πρόσωπο, του Λουίτζι Κιαρελι. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι, απόψε θα σας μεταφέρω σε μία βίλα Κοντά στη λίμνη Κόμο και θα δούμε τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης φίλων. Πρόκειται να σας παρουσιάσω το ενδιαφέρον έργο του Ιταλού συγγραφέα Λουίτζι Κιαρέλι, Η Μάσκα και το πρόσωπο.

Το έργο γράφτηκε το 1913 και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη σκηνή το 1916. Γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και σύντομα έγινε το Νούμερο 1 στην Ιταλία, παίχτηκε διεθνώς ενώ συνεχίζει να παίζεται ακόμη και σήμερα.

Η υπόθεση:

Κατά τη διάρκεια μιας απογευματινής συγκέντρωσης φίλων στη βίλλα του στη Λίμνη Κόμο, ο οικοδεσπότης Πάολο Γκαρσία διαβεβαιώνει τους καλεσμένους του πως αν μάθαινε ότι η γυναίκα του τον απατά θα τη σκότωνε.

Το ίδιο κι όλας απόγευμα αποκαλύπτεται μπροστά σε όλους η προδοσία της συζύγου του Σαβίνας.

Η σύζυγος εξαφανίζεται. Ο απατημένος σύζυγος αντέδρασε λοιπόν με τον τρόπο που πριν από λίγη ώρα θεωρούσε ως μόνη απάντηση στην προδοσία;...

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Το έργο αποτελεί δραματική κωμωδία παιγμένη σε τρεις πράξεις.

Ανδιαφισβίτητη είναι η επηρροή που άσκησε ο Πιραντέλλο.Ο  Luigi Chiarelli, ο Luigi Antonelli, ο Rosso de San Secondo (που έδωσαν τα καλύτερά τους έργα, όταν ο Πιραντέλλο, αν και 15 ή 20 χρόνια μεγαλύτερός τους, πρωτοδοκίμαζε τις δυνάμεις του στη σκηνή) έχουν κοινό θέμα τους την ιλαροτραγική αιώρηση του ανθρώπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία, και κοινό ύφος τον γκροτέσκα χιουμοριστικό χειρισμό των θεμάτων τους. Και μόνο οι τίτλοι των σπουδαιότερων έργων τους – Η μάσκα και ο πρόσωπο (La maschera e il volto) του πρώτου, Ο άνθρωπος που αντάμωσε τον εαυτό του (L’uomo che incontrò se stesso) του δεύτερου, Μαριονέτες, τι πάθος! (Marionette, che passione!) του τρίτου – μαρτυράνε το περιεχόμενό τους αλλά και την επίδραση που είχε πάνω τους η πάντα ζωντανή παράδοση της Commedia dell’ Arte με τις μάσκες της.

Το έργο είναι γκροτέσκο λοιπόν, Στο θέατρο το γκροτέσκο χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει κωμικούς τρόπους που εμπεριέχουν το χονδροκομμένο και το τερατώδες, το γελοίο και το ανησυχαστικό, το ατελές και το αλλοιωμένο. 

Αρχική πρόθεση του συγγραφέα ήταν να γράψει μία σοβαρή τραγωδία, ένας φίλος του όμως του επισήμανε ότι αυτό το έργο είναι φάρσα! Έτσι ο Κιαρέλι το αντικατέστησε από το γκροτέσκο και παίχτηκε ως φάρσα, γνωρίζοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία. Εντούτοις όμως ο συγγραφέας διεισδύει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη φύση...

Παίζουν οι ηθοποιοί: 

Κωνσταντίνα Σαββίδη, Ηλίας Κατέβας, Μαρία Μπενέκου, Νίκος Κάπιος, Γιώργος Μάζης, Μαρία Σάββα, Νίκος Γαλανός, Κατερίνα Μαραγκού, Νίκος Πόγκας, Λευτέρης Ελευθεριάδης, Κώστας Μπακάλης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιώργος Σαπανίδης

Ο Νίκος Γαλανός

Η Κωνσταντίνα Σαββίδη

 Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Πηγές: 

https://cinoherniklub.cz/ck/luigi-chiarelli-maska-a-tvar/

radio-theatre.blogspot.com/2013/02/blog-post.html

https://el.termwiki.com/EL/Theater_of_the_Grotesque

https://m.naftemporiki.gr/story/1278082/na-sou-petietai-to-gkrotesko

https://www.timesnews.gr/loyitzi-pirantello-oi-maskes-ki-o-kathreftis/