Η συνθήκη του Αγιου Στεφάνου και η συνδεση της με την επιθετική προπαγάνδα των Σκοπίων.
Η Συνθήκη Ειρήνης του Αγίου Στεφάνου ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Ρωσία, σύμφωνα με την οποία σχεδόν όλη η Μακεδονία (στη σημερινή Βόρεια Ελλάδα), πλην Θεσσαλονίκης, θα παραχωρούνταν στη Βουλγαρία κι έτσι θα δημιουργούνταν η λεγόμενη «Μεγάλη Βουλγαρία» με έξοδο στη Αιγαίο.
Η συμφωνία αυτή εξυπηρετούσε την τότε ιδεολογία του Πανσλαβισμού και τα ρωσικά σχέδια για κάθοδο στις ζεστές θάλασσες, δηλαδή το Βόρειο Αιγαίο, μέσω του ελέγχου που θα ασκούσαν στο βουλγαρικό κράτος. Σ’ αυτήν την προοπτική αντιτίθενται οι Έλληνες της Μακεδονίας, που σαφώς ήταν περισσότεροι πληθυσμιακά στις περιοχές αυτές σε σχέση με τους Βούλγαρους και επιπλέον είχαν ισχυρά ιστορικά επιχειρήματα.
Τελικά η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που δεν ελάμβανε υπόψη τα πραγματικά μεγέθη πληθυσμών στη Μακεδονία, ακυρώθηκε από τα αποτελέσματα του Συνεδρίου του Βερολίνου, αν και αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία του βουλγάρικου εθνικισμού και του μακεδονικού ζητήματος.
Μακρινό απόηχο του μακεδονικού ζητήματος αποτελεί σήμερα η επιθετική προπαγάνδα του κράτους των Σκοπίων εις βάρος της Ελλάδας με το σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας, συμβόλων και μορφών, όπως η ελληνική ονομασία «Μακεδονία» και η μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ψευδο -μακεδονική εθνότητα ανάμεσα σε ανθρώπους σλαβικής και πιο συγκεκριμένα βουλγαρικής καταγωγής.
Ρέκβιεμ, της Μαρίνας Σαβεριάδου, θεατρικό κείμενο.
Αγαπητοί φίλοι απόψε και με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο θα σας παρουσιάσω το έργο της Κύπριας λογοτέχνιδας Μαρίνας Σαβεριάδου Ρέκβιεμ.
Το έργο κέρδισε το πρώτο βραβείο συγγραφής Ραδιοφωνικού Θεατρικού Έργου για το 2017. Στο διαγωνισμό πήραν μέρος σαράντα συγγραφείς και τα βραβεία απονεμήθηκαν από την κριτική επιτροπή του τμήματος ραδιοφωνικών και μουσικών προγραμμάτων του Ρ.Ι.Κ.
Η πλοκή:
Ο Άγγελος είναι γιατρός και η Μικαέλα τραπεζική υπάλληλος, συναντιούνται σε ένα κοιμητήριο. Παράλληλα σε ένα θάλαμο εντατικής ενός νοσοκομείο μία κοπέλα χαροπαλεύει ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μια μεγάλη ανατροπή θα επέλθει στην πορεία...
Επιπλέον στοιχεία:
Έχουμε να κάνουμε καταρχήν με ένα καλογραμμένο και επίκαιρο έργο. Καθαροί διάλογοι και ωραία πλοκή το χαρακτηρίζουν.
Στο Ρέκβιεμ θίγονται έντονα υπαρξιακά θέματα με επιτυχία, ενώ είναι διάχυτο με ορθόδοξα μηνύματα και η πίστη στο θεό οδηγεί τους πρωταγωνιστές.
Το έργο ακουμπά στις καρδιές όλων μας καθώς αγγίζει το δύσκολο θέμα που έχει να κάνει με τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής.Το κεφάλαιο «Αγνοούμενοι» παραμένει για την Κύπρο μία ανοιχτή πληγή. Ιδιαίτερα για τους συγγενείς των αγνοουμένων, που δεν φαίνεται να μπορούν να ξεχάσουν. Οι διεθνείς οργανισμοί αφήνουν την Τουρκία άμοιρη των ευθυνών της, χωρίς να ασκούν πιέσεις να δώσει πληροφορίες για το ανθρωπιστικό αυτό ζήτημα. Η παρεμπόδιση των ερευνών από πλευράς της Τουρκίας είναι, αν μη τι άλλο, εγκληματική.
Eυθύνη, όμως, φέρει και η κυπριακή κυβέρνηση. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων παραμένει ερώτημα κατά πόσον θα έπρεπε η ελληνοκυπριακή πλευρά να ασκεί μεγαλύτερη πίεση να εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο, ώστε και οι συγγενείς των αγνοουμένων, 45 έστω χρόνια μετά, να μάθουν τις τύχες των αγαπημένων τους προσώπων.
 |
| Η Μαρίνα Σαβεριάδου |
Το έργο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Πηγές:
https://traces.advancedmediainstitute.com/tag/cyprus/
Ρ.Ι.Κ. news
Εφημερίδα Χαραυγή, 5-12-2017
Επικίνδυνη έξοδος από το Αφγανιστάν. ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ email
Την Πέμπτη το βράδυ, χωρίς να ενημερώσουν τοπικούς αξιωματούχους, οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν την αεροπορική βάση Μπαγκράμ, τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο Αφγανιστάν. Πολίτες εισέρρευσαν από την αφύλακτη πύλη και επιδόθηκαν σε λεηλασίες πριν καταφθάσει ο εθνικός στρατός. Ετσι τελειώνει η μακρότερη στρατιωτική επιχείρηση των ΗΠΑ, καθώς η Ουάσιγκτον αποσύρει τις τελευταίες μάχιμες μονάδες από τη χώρα, πάνω από 20 χρόνια μετά την εισβολή και την ανατροπή του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Τώρα, οι Ταλιμπάν καταλαμβάνουν τη μία περιοχή μετά την άλλη· εκτιμάται ότι μέσα σε δύο χρόνια θα τις ελέγχουν όλες. Οσο μακριά και αν μας φαίνεται αυτή η χώρα, το μέλλον του ταλαιπωρημένου λαού της μας αφορά άμεσα. Αφενός, οι περισσότεροι αιτούντες άσυλο στη χώρα μας είναι Αφγανοί, οπότε η επιδείνωση των συνθηκών στη χώρα τους θα ωθήσει κι άλλους προς την προσφυγιά. Αφετέρου, ο πολυπράγμων Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί την αμηχανία των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως προς το μέλλον του Αφγανιστάν.
Η Τουρκία διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ να αναλάβει τη φύλαξη του διεθνούς αεροδρομίου της Καμπούλ. Ζητεί να μη χρειαστεί να αυξήσει τον αριθμό των στρατιωτών που είναι ήδη εκεί (περίπου 600), να συμμετάσχουν δυνάμεις από την Ουγγαρία και το Πακιστάν, άλλες χώρες να παρέχουν υπηρεσίες (όπως μη επανδρωμένα αεροσκάφη) για τη φύλαξη του αεροδρομίου καθώς και τους αναγκαίους πόρους. Οσο επιδεινώνονται οι συνθήκες στη χώρα, είναι αναμενόμενο ότι οι ΗΠΑ, στη βιασύνη τους να φύγουν, θα ενδώσουν σε ολοένα και περισσότερες τουρκικές απαιτήσεις. Αυτό αφορά όχι μόνο όσα σχετίζονται με τη φύλαξη του αεροδρομίου αλλά πιθανώς και άλλα σημαντικά ζητήματα στην ατζέντα ΗΠΑ – Τουρκίας. Ενδεικτικό είναι ότι τελευταίως δεν ακούγονται πολύ τα καυτά ζητήματα των πυραύλων S-400 και της υποστήριξης που οι ΗΠΑ παρέχουν στους Κούρδους της Συρίας. Οι ΗΠΑ προσφάτως άσκησαν κριτική στην Τουρκία για τη στρατολόγηση ανηλίκων σε περιοχές υπό τη κατοχή της στη Συρία, για τον τρόπο που διαχειρίζεται θρησκευτικές μειονότητες, και για τους S-400. Το φθινόπωρο θα δικασθεί στη Νέα Υόρκη η υπόθεση της κρατικής Halkbank, που κατηγορείται για την παραβίαση των κυρώσεων εναντίον του Ιράν. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να υπάρχει κάποια ύφεση μεταξύ των δύο χωρών όσο εξελίσσεται η διαπραγμάτευση για το Αφγανιστάν.
Τακτική του Ερντογάν είναι –για να «αφοπλίζει» ξένους παράγοντες– να φαίνεται ότι κάνει πίσω σε κάποια μέτωπα, χωρίς όμως να παραχωρεί τίποτα. Ετσι, ενώ τα ερευνητικά σκάφη που προκάλεσαν τόση ένταση πέρυσι βρίσκονται δεμένα, και ενώ ο Ερντογάν προχώρησε σε συζητήσεις με την Ελλάδα και τη Γαλλία, την ίδια ώρα δηλώνει ότι η Τουρκία δεν κάνει πίσω στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Λιβύη, στη Συρία, στο Αζερμπαϊτζάν. Αρνείται να αποσύρει τους Σύρους μισθοφόρους του από τη Λιβύη, ισχυρίζεται ότι θα προχωρήσει σε εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και επιμένει στην παγίωση της διχοτόμησης της Κύπρου. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να αναθερμάνει τις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, χωρίς, έως τώρα, κάποια επιτυχία.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην τελευταία σύνοδό του, δεν αναφέρθηκε στην Τουρκία ως υποψήφια προς ένταξη χώρα. Συνεχίστηκε, όμως, η κουβέντα για περαιτέρω χρηματοδότηση για τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, και οι προμήθειες ευρωπαϊκών όπλων προς την Τουρκία εξελίσσονται απρόσκοπτα. Από τη στιγμή που η Ε.Ε. έχει «παραχωρήσει» τη διαχείριση της Τουρκίας στις ΗΠΑ, ο Ερντογάν θα αξιοποιήσει την έξοδο των Αμερικανών από το Αφγανιστάν με κάθε δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό θα υπάρξει ύφεση στα καυτά μέτωπα μεταξύ Ουάσιγκτον και Αγκυρας, έως τη στιγμή που η Τουρκία θα μπορεί να επιβάλλει νέα κεκτημένα στις επιδιώξεις της. Το παιχνίδι, όμως, δεν είναι χωρίς ρίσκο. Οι Ταλιμπάν έχουν προειδοποιήσει την Αγκυρα να μην αναλάβει την ασφάλεια του αεροδρομίου. Ενδέχεται, λοιπόν, οι τουρκικές δυνάμεις να εμπλακούν σε μια διαμάχη πέραν των δυνατοτήτων τους και να πληγεί βαριά η εικόνα τους. Επίσης, συμμαχώντας με τον Βίκτορ Ορμπαν εντός ΝΑΤΟ (προς χαρά του Βλαντιμίρ Πούτιν), ο Ερντογάν υπογραμμίζει στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. ότι και οι δύο ηγέτες πρεσβεύουν κάτι πολύ ξένο ως προς τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η φιλοδοξία, η αλαζονεία και οι τακτικισμοί του Ερντογάν οδηγούν σε νέους κινδύνους. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι ΗΠΑ, που κρατούν όλη την τράπουλα σε σχέση με την Τουρκία, της δίνουν ένα ισχυρότατο χαρτί χωρίς να φαίνεται ότι λογαριάζουν τις πιθανές επιπτώσεις, ούτε στην Κεντρική Ασία, ούτε στην περιοχή μας.
Πηγή: Καθημερινή
Οι σφαγές των Αρμενίων μέσα από τα μάτια του Γερμανού Άρμιντ Βέγκνερ...
Για τον τόπο τούτον θα μας μιλήση αργότερα ένας Γερμανός μάρτυρας της τραγωδίας μ' αυτά τα λόγια: «Είναι μια έκταση από γκρίζα πέτρα, γυμνή βραχώδης γη, κατεστραμμένες όχθες ξερών ποταμιών, της οποίας οι μόνοι κάτοικοι είναι οι Βεδουίνοι, στεγνοί από κάθε ανθρώπινο αίσθημα. Όλη αυτή η έκταση είναι εκτεθειμένη σ' έναν ανελέητο ήλιο, σε ατέλειωτες φθινοπωρινές βροχές και σκληρές χειμωνιάτικες νύχτες, που δεν αφήνουν τίποτε άλλο πίσω τους παρά πυκνά στρώματα πάγου. Εκτός απ' τα δυο μεγάλα ποτάμια της η χώρα αυτή δεν έχει νερό. Τα ελάχιστα μικρά χωριά της μόλις καταφέρνουν να ζήσουν τους λιγοστούς Βεδουίνους, που καταρρακωμένοι απ' τη φτώχεια τους, βλέπουν τον επισκέπτη μόνο σαν λεία τους».
Ο τόπος αυτός ήταν εκείνος όπου το τούρκικο κράτος είχε αποφασίσει να στείλη την Αρμενικήν Κοινότητα... «να κατοικήσει... προσωρινώς».
Ως που να φτάσουν, όμως, εκεί τα κοπάδια των δυστυχισμένων, οι Τουρκικές αρχές, έχοντας μυστικές διαταγές του Κομιτάτου των Νεοτούρκων, φρόντιζαν να τα εξοντώνουν μ' όλους τους τρόπους, καθώς σερνόντουσαν με την ψυχή στα δόντια στους ατέλειωτους δρόμους της θανατερής πορείας. Ο μικρός τόμος με τ' απομνημονεύματα και τα επίσημα στοιχεία του Ναΐμ μπέη συμπληρώνεται με μια ανοικτή επιστολή του Γερμανού Αρμίντ Βέγκνερ, αυτόπτη μάρτυρα της σφαγής, που δημοσιεύτηκε στις 19 Ιανουαρίου 1919 κι απευθύνεται προς τον Αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον.
Η επιστολή αυτή δίνει την τραγωδία σ' όλη την έκτασή της και λέει στα κυριώτερα σημεία της: «Ως αυτόπτης μάρτυς της φοβερής καταστροφής του Αρμενικού έθνους, από της απαρχής της στις εύφορες πεδιάδες της Ανατόλια, μέχρι της τελικής εξοντώσεως των θλιβερών επιζησάντων στις όχθες του Ευφράτη, θεωρώ χρέος μου να εκθέσω τις απαίσιες εκείνες σκηνές που είδα με τα ίδια μου τα μάτια κατά την διάρκεια δύο περίπου ετών και οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ ν' απαλειφθούν από την μνήμη μου. ...
Όταν η τουρκική κυβέρνηση την άνοιξη του 1915 άρχισε την εκτέλεση του διαβολικού της σχεδίου για την εξάλειψη ενός εκατομμυρίου Αρμενίων, όλα τα έθνη της Ευρώπης αιμορροούσαν ακόμη από το πρόσφατο πλήγμα το οφειλόμενο στην τραγική και κοινή παρεξήγηση και δεν υπήρχε κανείς που να ήταν σε θέση να εμποδίση τους Τούρκους τυράννους στην εκτέλεση μέχρις εσχάτων αυτού του σχεδίου που μπορεί να συγκριθή μόνο με τις πράξεις ενός σχιζοφρενούς. Και έσυραν όλους αυτούς τους ανθρώπους — άνδρες, γυναίκες, ανήμπορους γέρους, παιδιά, εγκύους μητέρες και άκακα μωρά— στην Αραβική έρημο με κανένα άλλον σκοπόν παρά να τους αφήσουν να πεθάνουν από την πείνα. ...Πήραν τους Αρμενίους από τις κατοικίες όπου είχαν ζήσει για περισσότερο από δύο αιώνες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αυτοκρατορίας, από τις ορεινές περιοχές μέχρι τις ακτές της θάλασσας του Μαρμαρά και την εύφορη γη του Νότου και τους ανάγκασαν να προχωρήσουν μέχρι αυτή την έρημο, με τον απώτερον σκοπό να τους μεταφυτέψουν κυριολεκτικά στην παράξενη αυτή γη. Ακόμη και αν ήταν ο σκοπός αυτός ο πραγματικός, είναι αντίθετος σε κάθε ανθρώπινο αίσθημα. Κτυπούσαν τους άνδρες με τα ρόπαλα, τους έδεναν μεταξύ τους με σχοινιά και αλυσίδες και τους έρριχναν στα ποτάμια ή τους γκρέμιζαν στις χαράδρες με σπασμένα μέλη. Τα γυναικόπαιδα τα πουλούσαν στις αγορές των σκλάβων. Έσερναν τους γέρους και τα αγόρια με φοβερές απειλές στα καταναγκαστικά έργα. Ούτε όμως αυτά ήταν αρκετά. Κάνοντας το έγκλημά τους ακόμη πιο ανεξίτηλον, έσερναν τους ανθρώπους αυτούς, αφού τους είχαν πάρει τους αρχηγούς και τους εμψυχωτάς τους, έξω από τις πόλεις που ζούσαν, σε οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας, μισόγυμνους. Λεηλατούσαν μπροστά στα μάτια τους τα σπίτια τους, έκαιγαν τα χωριά τους, κατάστρεφαν τις εκκλησιές ή τις έκαναν τζαμιά, άρπαζαν τα κοπάδια τους, τα αμάξια τους, και το ψωμί από τα χέρια των θυμάτων τους και τα ρούχα από πάνω τους. Οι αξιωματούχοι —στρατιωτικοί, πολίτες, ακόμη και βοσκοί— παράβγαιναν ο ένας τον άλλον στο όργιό τους αυτό της σφαγής και της καταστροφής, τραβώντας έξω από τα σχολεία ορφανά κορίτσια για να τα χρησιμοποιήσουν στον κορεσμό των κτηνωδών επιθυμιών τους, έδερναν με ρόπαλα γυναίκες που πέθαιναν ή που περίμεναν παιδί, οι οποίες ούτε να συρθούν δεν ήταν ικανές. Τις χτυπούσαν, μέχρι που έπεφταν οι ταλαίπωρες στο δρόμο και πέθαιναν εκεί, μετατρέποντας το χώμα σε ματωμένη λάσπη. Οι ταξιδιώται που περνούσαν από το δρόμο γύριζαν τα μάτια τους αλλού για να μη βλέπουν αυτό το απαίσιο κοπάδι που ήταν συνέχεια σε κίνηση με τόσο άγριες φοβέρες. Και στα χάνια που σταματούσαν εύρισκαν νεογέννητα μωρά που μόλις είχαν ταφή στην αυλή και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κομμένα κεφάλια αγοριών, που τα είχαν σηκώσει σε διαμαρτυρία για τα μαρτύριά τους. Ομάδες που όταν ξεκίνησαν από την πατρική τους γη στην ορεινή Αρμενία αποτελούνταν από χιλιάδες, μόλις που έφταναν μερικές εκατοντάδες στο Αλέππο, ενώ οι περιοχές που ήσαν πάνω στο δρόμο τους ήταν σκεπασμένες από πρησμένα, μαυρισμένα πτώματα, που μόλυναν την ατμόσφαιρα έτσι όπως ήσαν αφημένα, βιασμένα, γυμνά. Άλλα τα πετούσαν στον Ευφράτη για να θρέψουν τα πεινασμένα ψάρια. Καμμιά φορά οι χωροφύλακες τους ρίχναν για να διασκεδάσουν μερικά ξεροκόμματα, που δεν έκαναν τίποτ' άλλο παρά να παρατείνουν το μαρτύριό τους. Ακόμα και μπροστά στις πύλες του Αλέππο δεν τους άφηναν να ξεκουραστούν. Για λόγους σκοπιμότητας οι ομάδες αυτές σέρνονταν συνεχώς, ξυπόλυτες, επί χιλιάδες μίλια, κάτω από ένα καυτερό ήλιο, μέσα από τους βράχους και τις στέππες, εξαντλημένες απ' τον πυρετό και τις αρρώστειες, μέσα από τροπικά έλη, στην αγριάδα της ερήμου. Πέθαιναν εκεί, κατακρεουργημένοι από τους Κούρδους, λεηλατημένοι απ' τους χωροφύλακες, τουφεκισμένοι, δηλητηριασμένοι, στραγγαλισμένοι, θερισμένοι απ' τις επιδημίες, πνιγμένοι, θύματα της πείνας και της δίψας. Τα πτώματά τους έμεναν εκεί για να σαπίσουν ή για να φαγωθούν απ' τα τσακάλια. Τα παιδιά πέθαιναν από το κλάμα, άντρες έρριχναν τα κορμιά τους στους βράχους, μάνες πετούσαν τα παιδιά τους ή έπεφταν μαζί τους στον Ευφράτη, τραγουδώντας. Πέθαναν όλους τους θανάτους του κόσμου, τους θανάτους όλων των εποχών... Λόφοι ολόκληροι από σώματα ήσαν στιβαγμένα στο καραβανσεράι, μισοπεθαμένα, περιμένοντας το τέλος τους, χωρίς να βρεθή κανένας να τους λυπηθή. Πόσον καιρό μπορούσαν να κρατήσουν ακόμα την ταλαίπωρη ύπαρξή τους, ψάχνοντας για κανένα κόκκο καλαμπόκι μέσ' στις τροφές των ζώων ή τρώγοντας ωμά τα ξεραμένα χόρτα; Όλα αυτά, όμως, είναι ελάχιστα παραδείγματα απ' όσα έχω δει και απ' όσα έχω ακούσει. ... Η Τουρκία έχει απαρνηθή για πάντα το δικαίωμα να αυτοκυβερνάται».
Πηγή: Ψαθάς, Η γη του Πόντου.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΕΚΑΒΗ (στ. 291-3)
"Την ίδια δύναμη δεν έχουν τα ίδια λόγια,
όταν τα λεν σπουδαίοι,
κι όταν οι ταπεινοί
τα ξεστομίζουν".
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,
ΕΚΑΒΗ,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ (1994).
ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΥΝΗΓΟΣ
Bernardino Cametti (1720).
Η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο.
Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974)
Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.
Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν. Μόλις στις 8:40 το πρωί δόθηκε επισήμως από την Αθήνα η εντολή εφαρμογής των πολεμικών σχεδίων, ενώ το ελληνικό ραδιόφωνο (το ΕΙΡΤ εν προκειμένω), μετέδωσε την είδηση γύρω στις 11 το πρωί. Η καθυστερημένη κινητοποίηση έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, έχοντας ως αντικειμενικό στόχο τη σύνδεσή του με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.
Τούρκοι αλεξιπτωτιστές
Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, που είχε το γενικό πρόσταγμα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στο μεταξύ, άρχισε να κινητοποιείται και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός και να μετέχει στον άνισο αγώνα με ό,τι διέθετε ο καθένας, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών του κατά των εισβολέων αλεξιπτωτιστών.
Στην Αθήνα, η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Κηρύσσει γενική επιστράτευση, η οποία εξελίσσεται σε φιάσκο, δείχνοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Και να σκεφθεί κανείς ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί και ο Στρατός αν μη τι άλλο θα έπρεπε να βρισκόταν σε υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο.
Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, που βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα ως εντολοδόχος του Κίσινγκερ, συναντάται στο Πεντάγωνο με το αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπονάνο. Ο παριστάμενος Δημήτριος Ιωαννίδης σε οργίλος ύφος απευθύνεται προς τον Σίσκο «Μας εξαπατήσατε... Ημείς θα κηρύξωμεν πόλεμον!» και αποχωρεί από τη σύσκεψη. Έκτοτε, τα ίχνη του αόρατου δικτάτορα χάνονται. Ο Σίσκο στη διάρκεια της ημέρας μάταια αναζητεί αρμόδιο για συνομιλίες.
Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι χλιαρή.
Τουρκική απόβαση
Την επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο, προβλέποντας αποτυχία του σχετικού εγχειρήματος. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Οι Τούρκοι εισβολείς, παρά την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιοτική υπεροχή του οπλισμούς τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα. Μάλιστα, από ασυνεννοησία η τουρκική αεροπορία βυθίζει το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354), το οποίο εξέλαβε για ελληνικό πλοίο και προκαλεί ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.
Την ίδια μέρα, σημειώνεται δραστηριοποίηση του αμερικανικού παράγοντα για την επίτευξη ανακωχής. Ο Σίσκο, που πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, δεν βρίσκει κάποιον αρμόδιο στην Αθήνα να διαπραγματευτεί, καθώς όλοι οι αρμόδιοι έχουν εξαφανιστεί. Την ευθύνη αναλαμβάνει τελικά ο αρχηγός του Ναυτικού, ναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ο οποίος σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ συμφωνεί η ανακωχή να ισχύσει από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου.
Στις 2 το πρωί της 22ας Ιουλίου, 12 ελληνικά μεταγωγικά τύπου Νοράτλας, που μετέφεραν καταδρομείς στο νησί, βάλλονται, κατά λάθος, από φίλια πυρά πλησίον του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα το ένα από αυτά να καταρριφθεί (4 μέλη του πληρώματος και 27 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους), ενώ άλλα δύο να πάθουν σοβαρές ζημιές. Την ίδια ημέρα, οι Τούρκοι εισβολείς εντείνουν τις επιχειρήσεις τους. Αποβιβάζουν άρματα μάχης και το μεσημέρι καταλαμβάνουν την πόλη της Κερύνειας.
Στις 4 το απόγευμα αρχίζει να τηρείται η ανακωχή κατά τα συμφωνηθέντα, η οποία όμως θα παραβιασθεί αρκετές φορές από τους εισβολείς. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, οι Τούρκοι ελέγχουν το 3% του Κυπριακού εδάφους, έχοντας δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα, που συνδέει την Κερύνεια με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/649
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ο Βύρων Πάλλης. Μια σπουδαία μορφή του ραδιοφωνικού θεάτρου.
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...
-
Για τα οικονομικά της Μακεδονίας δεν υπάρχουν πολλές ιστορικές πηγές παρά μόνο κάποιες φορολογικές. Κυριότερη πηγή αποτελούν τα αρκετά νομ... -
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε... -
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είναι ο πολυγραφότερος συγγραφέας της εποχής του. Κατάφερε να ζήσει απ’ το γράψιμο σε μια εποχή που λογοτέχνες και κ...