Ο Πήγασος Γράφει η κα Θεοδώρα Παξινού

Ο Πήγασος ήταν το ιερό φτερωτό άλογο των Ελλήνων και της Ελληνικής Μυθολογίας, ένα μοναδικό και καθαρά Ελληνοπρεπές σύμβολο, για το οποίο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις.

O ΙΠΠOΣ μυθοποιήθηκε νωρίς, κι αυτό όχι μόνον χάρη στα φυσικά του χαρίσματα, αλλά και στην ανεκτίμητη πρακτική προσφορά του στον άνθρωπο…!
Xάρη στον ίππο έγιναν κατορθωτές οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από τη Mέση ανατολή, τη νότια Pωσία και τον Kαύκασο στον Ελλαδικό χώρο και τη Δ. Eυρώπη, κατά την τρίτη χιλιετία.
Mέσα σε άμαξες που τις έσερναν άλογα, ή καβάλα σ’ αυτά, κατόρθωναν οι μετανάστες να διανύουν τεράστιες αποστάσεις. αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις ο ρόλος του ίππου υπήρξε αποφασιστικός: ακόμα και οι πιο εμπειροπόλεμοι λαοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά εισβολείς που πολεμούσαν έφιπποι ή πάνω σε ιππήλατα άρματα.




Δικαιολογημένα πολλοί μελετητές της ιστορίας του πολιτισμού υποστήριξαν ότι στις ράχες των ίππων γράφηκε η ιστορία της ανθρωπότητας. απόηχο της πανάρχαιας και κοσμοϊστορικής υπεροχής του ίππου έναντι των άλλων ζώων που εξημέρωσε ο άνθρωπος αποτελεί και το γεγονός ότι σήμερα η ωστική δύναμη των μηχανών υπολογίζεται σε ιπποδύναμη (HP = horse power – ισχύς).
Διόλου παράξενο, λοιπόν, που από νωρίς αποδόθηκαν στο άλογο υπερφυσικές δυνάμεις. Ανάμεσα στους πολυάριθμους μύθους που αναφέρονται στο άλογο, ξεχωρίζει ο μύθος του φτερωτού ίππου (ελευθερία, ταχύτητα, ύψος, ισχύς), του Πήγασου.

Στην φωτογραφία: Πήγασος (μαύρος αντί λευκός) και η Άιντα (αντί του Περσέα). Καλλιτεχνική απόδοση με παραλλαγή του μύθου. Η ελληνική μυθολογία εμπνέει μέχρι σήμερα!

ΧΙΛΙΆΔΕΣ ΝΕΚΡΟΊ ΚΆΤΩ ΑΠΌ ΜΙΑ ΣΤΈΓΗ.... Παλέρμο Ιταλίας

Ένα τρομακτικό μουσείο της Ιταλίας...🇮🇹🇮🇹

Ένα μουσείο θανάτου με εκθέματα περισσότερα από 8.000 μούμιες και σκελετούς!

Το μυστηριώδες μουσείο βρίσκεται σε κατακόμβες στο Παλέρμο της Σικελίας



Το κρύο και το μισοσκόταδο εντείνουν την ήδη τρομακτική ατμόσφαιρα.


Η ιστορία αυτής της κρύπτης αρχίζει τον 16ο αιώνα όταν οι μοναχοί καπουτσίνοι δεν είχαν επαρκή γη για τις ταφές και αποφάσισαν να θάψουν τους νεκρούς σε όρθια στάση ώστε να εξοικονομήσουν χώρ

 Τα σώματα των νεκρών διατηρήθηκαν σε σχετικά καλή κατάσταση έτσι οι καπουτσίνοι κατά την εκταφή αποφάσισαν να αφήσουν τα σώματα των νεκρών αδελφών τους ως κειμήλια και τα τοποθέτησαν σε θήκες κατά μήκος των τοίχων στους διαδρόμους του νέου πια νεκροταφείου.




Η σειρά τοποθέτησης των νεκρών εξαρτάται από την κοινωνική θέση που κατείχε ο νεκρός κατά τη διάρκεια της ζωής του, το φυλο του, τις επαγγελματικές του δραστηριότητες...

Έτσι υπάρχουν διάδρομοι νεκρών ανδρών γυναικών και παιδιών.

Ο επισκέπτης κατά την περιήγηση του στο μουσείο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής με τα νεκρά σώματα ώστε μπορεί να απλώσει το χέρι του και να τα αγγίξει..

Ιδιαίτερη δε εντύπωση προκαλεί το σώμα ενός δίχρονου κοριτσιού... 🇮?




.


Οι Μαυρόλυκοι, του Πετσάλη Διομήδη. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας και χρόνια πολλά! Απόψε θα σας ταξιδέψω στους σκοτεινούς αιώνες της τουρκοκρατίας και θα σας παρουσιάσω σε εκδοχή ραδιοφωνικού θεάτρου το ιστορικό μυθιστόρημα του Πετσάλη Διομήδη, Μαυρόλυκοι.




Το ιστορικό μυθιστόρημα "Οι Μαυρόλυκοι. Το χρονικό της Τουρκοκρατίας 1565-1799" του Θανάση Πετσάλη - Διομήδη (1904-1995) πρωτοκυκλοφόρησε σε δύο τόμους, το 1947-48 από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας.


Ο ίδιος ο συγγραφέας θα γράψει για το έργο:

 ''Χρονικό της Τουρκοκρατίας'' χαρακτηρίζει ο συγγραφέας του το μνημειώδες αυτό έργο που καλύπτει δύο πολυσέλιδους τόμους της σειράς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Οι Μαυρόλυκοι ξεπερνούν κατά πολύ το χρονικό: είναι το έπος και το πάθος ενός λαού που οραματίζεται την ελευθερία του κι αγωνίζεται γι' αυτήν. Ο Θανάσης Πετσάλης - Διομήδης προσέφερε με τους Μαυρόλυκους μία από τις αρτιότερες συνθέσεις της νεότερης αφηγηματικής λογοτεχνίας μας. Οι Μαυρόλυκοι αποτέλεσαν σταθμό στα ελληνικά γράμματα. Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε το έργο κατά την πανηγυρική συνεδρία της 24ης Μαρτίου1950 και απέδωσε επιγραμματικά το μέγεθός του: ''Εδώ η τέχνη και η Ιστορία σφικτά χειροκρατούμεναι παρουσιάζουν ως εν πανοράματι τας περιπετείας του Γένους''.

Το έργο είναι ένα γλαφυρό χρονικό της Τουρκοκρατίας. Ο συγγραφέας, τηρώντας την ιστορική συνέπεια, ξανάπλασε μια εποχή ολοζώντανη, ξεκινώντας την αφήγησή του από το 1566 φτάνοντας μέχρι το 1847 και το θάνατο του Έλληνα πολιτικού Ιωάννη Κωλλέτη . Μέσα από την εξέλιξη της ζωής της οικογένειας των Μαυρόλυκων, παρακολουθούμε σκηνές και γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας, από τα πρώτα χρόνια της υποδούλωσης, την περίοδο του Νεοελληνικού διαφωτισμού, την προετοιμασία της επανάστασης και τα γεγονότα που σημάδεψαν την περίοδο έως και τις πρώτες δεκαετίες του νέου Ελληνικού κράτους.

Ο ίδιος ο συγγραφέας θα πει πάλι: Οι Μαυρόλυκοι είναι μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψουν τα χρόνια της τουρκοκρατίας, τα χρόνια της μεγάλης σκλαβιάς, και το αργό και συγκινητικό ξύπνημα της συνειδήσεως του ελληνισμού, που στα εκατό πρώτα χρόνια της δουλείας κινδύνεψε να σβήσει οριστικά. Μέσα από φοβερές και επώδυνες περιπέτειες, που κράτησαν κοντά τέσσερις αιώνες, το Γένος μας κατόρθωσε να ξαναβρεί τη συνείδησή του και μαζί το δρόμο που θα το έφερνε στο δρόμο της ελευθερίας. Η οικογένεια των Μαυρόλυκων - με τα πολλά κλαδιά και παρακλάδια της- καλύπτει τους μακρούς αυτούς αιώνες της δουλείας και ένα μεγάλο τμήμα του υπόδουλου ελληνικού χώρου. Οι Μαυρόλυκοι μετέχουν σε όλους τους σκληρούς αγώνες για την επιβίωσή του, ακολουθούν τα πάθια του, τις άθλιες πτώσεις του και τις άξαφνες δόξες του. Είναι κατά κάποιο τρόπο οι Μαυρόλυκοι ένα σύμβολο του ελληνισμού, που όλο αγωνίζεται, κάμπτεται, γονατίζει, ψυχορραγεί, και πάντα βγάζει καινούρια φύτρα για να ξεκινήσει πάλι."





Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Ο Θανάσης Πετσάλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Νικόλαος ήταν γιατρός και καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό τον Αλέκο. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου παράλληλα σπούδασε και στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Ταξίδεψε στην Ευρώπη για σπουδές (1920-1924) και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου (1924-1928). Το 1928διορίστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου εργάστηκε στο τμήμα μελετών και στο δικαστικό τμήμα ως το 1946.Το 1932 πολιτεύτηκε με το κόμμα του Γ. Καφαντάρη. Το 1941 παντρεύτηκε την Αιμιλία Γεωργίου Τριλίβα - με την οποία απέκτησε ένα γιο το Νίκο - και το 1952 σε δεύτερο γάμο την Ελισσάβετ Κωστακοπούλου, με την οποία απέκτησε τον δεύτερο γιο του Αλέξανδρο. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1923 με δημοσιεύσεις ποιημάτων και το 1925 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Μερικές εικόνες σε μια κορνίζα, με έντονες επιρροές από το χώρο του γαλλικού νατουραλισμού και του αισθητισμού. Ακολούθησε μια συνειδητή στροφή του προς το είδος του αστικού μυθιστορήματος, ενταγμένου στα πλαίσια της λεγόμενης μυθιστορηματικής τοιχογραφίας, μιας κατά το δυνατό αντικειμενικής θεώρησης της κοινωνικής ζωής και αληθοφανούς αναπαράστασής της, εντάσσοντας τα μυθιστορήματά του σε μεγαλύτερες, χρονικά διαδοχικές ενότητες. Για το λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1950 και με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1956 και 1963). Το 1948 αναγορεύτηκε μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών (θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1950), το 1977 μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1994 επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και αγγλικά. Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Θανάση Πετσάλη Διομήδη βλ. Γιάκος Δημήτρης, «Πετσάλης - Διομήδης Θανάσης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. , Ζήρας Αλεξ., «Πετσάλης - Διομήδης Θανάσης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Παπαγεωργίου Κώστας Γ., «Θανάσης Πετσάλης - Διομήδης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Ζ΄, σ.156-188. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Πικραμένου Μίτση, «Βιοχρονολόγιο Θανάση Πετσάλη- Διομήδη, Νέα Εστία 138, Χριστούγεννα1995, ετ.ΞΘ’, αρ.1643, σ.2-6.


Το έργο μεταδόθηκε σε συνέχειες από την κρατική ραδιοφωνία. Η ραδιοφωνική διασκευή ήταν του Μάριου Βαλέρη.

Τα δύο έργα του Θανάση Πετσάλη – Διομήδη τιμήθηκαν, με το βραβείο λογοτεχνίας της Ακαδημίας Αθηνών «Οι Μαυρόλυκοι» και το Α΄ Κρατικό Βραβείο ο «Ελληνικός Όρθρος»

Η ραδιοφωνική ηχογράφηση μεταδόθηκε πρώτη φορά από την εκπομπή «Θέατρο Κυριακής» τον Νοέμβριο του 1967.

Μουσική επιμέλεια: Ειρήνη Σαλβαρλή

Ρύθμιση ήχου: Στέφανος Ευαγγελίου

Επιμέλεια ήχων: Άρτεμις Τρωίζου

Ραδιοσκηνοθεσία: Γρηγόρης Γρηγορίου



Παίζουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Φυσσούν-αφηγητής,

Γιώργος Βαρσιβανόπουλος – α΄Αθαλασσίτης, Κουνάκης, πρώτος τσαούσης,

Χρήστος Δαχτυλίδης – β΄Αθαλασσίτης, α΄μαρινάρος,

Νίκος Τζόγιας- Φρε Μάρκος, Μάκης Ρευματάς- Στέφανος, Ρένα Βενιέρη-Ρίνα, γ΄γυναίκα, Θεόδωρος Έξαρχος- Στάθης, Μπέτυ Βαλάση- Σμαραγδή, β΄γυναίκα, γυναίκα Βαρνάβα, Στράτος Αλεξίου-Μάρκος, Γιώργος Μετσόλης-Κατής, Νίκος Γαροφάλλου-Θανασάκης, Βαρνάβας, Γιώργος Νέζος- Εβραίος, ένας Τούρκος, Βασίλης Ανδρονίδης-ΠαπάΓιάννης, Έλλη Ξανθάκη-Παναγιώτα-γυναίκα του Ματαπά, Ελένη Κριτή-γυναίκα του Γιάννη, Δημάκη, Κούλα Αγαγιώτου- Ανθή, γυναίκα του Δαμιανού, Τρύφων Καρατζάς-Δαμιανός- ένας Κλέφτης, Θεόδωρος Δημήτριεφ-Γιώργης, Βασίλης Μητσάκης-Τουρνατζίμπασης, Γρηγόρης Τζουμάκης- αφεντούλης, β΄μαρινάρος, Πάνος Βέλιας-Γιάννης, Τράκας, Αθανάσιος Χριστογιαννόπουλος- δεύτερος τσαούσης, Γιώργος Χαραλαμπίδης- καπετάνιος, Ματαπάς


Ο Νίκος Τζόγιας




Η μεταφορά όλων  έγινε από τον ιστότοπο isobitis:

http://isobitis.com/theatro1/?p=941











Πηγές:

Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

http://radio-theatre.blogspot.com/2010/03/1-1821.html

https://webradio.ert.gr/trito-programma/13avg2017-to-theatro-tis-kyriakis-sto-trito-i-mavrolyki-to-mythistorima-enos-ethnous-theatriko-chroniko-tou-mariou-valeri-vasismeno-sta-erga-i-mavrolyki-ke-elliniko/

cantfus.blogspot.com/2016/02/1904-1995.html




Ψηφιδωτό Παλαιοχριστιανικής εποχής στην Αμφίπολη

 Ψηφιδωτό σε σχήμα πυροστρόβιλου από το κεντρικό κλίτος της  Βασιλικής Γ', Παλαιοχριστιανικές Βασιλικές, Αμφίπολη.🏛️🇬🇷

#Αμφίπολη #Amphipolis #Amphipoli

#amphipolisguide

Φωτογραφία: @athenologio




Η Μαρίκα Νέζερ

 Η Μαρίκα Νέζερ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1906 και πέθανε στην Αθήνα στις 18 Ιουλίου 1989.



Κόρη του Κωνσταντίνου  και της Κλεοπάτρας και ξαδέρφη του επίσης  ηθοποιού Χριστόφορου Νέζερ. Ο  παππούς της ήταν ο αξιωματικός που  κατέβασε την τουρκική σημαία από την  Ακρόπολη και ύψωσε την ελληνική το  1833.  Ο πρώτος της ρόλος ήταν στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», ενώ  σε ηλικία  μόλις 14 ετών έπαιξε στον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας». Τα  πρώτα της βήματα τα έκανε με την αδερφή της, Κατίνα και τις  αποκαλούσαν  «Τα Νεζεράκια».  Ύστερα από δέκα χρόνια κοινής καλλιτεχνικής πλεύσης, η  Μαρίκα τράβηξε  τον δικό της δρόμο. Από το 1927 άρχισε να διαπρέπει σε  ρόλους  επιθεώρησης, ενώ το αστέρι της έλαμψε ακόμα περισσότερο δίπλα  στη Σοφία  Βέμπο.  Η γκάμα των ρόλων της ήταν ανεξάντλητη. Διέθετε  αστείρευτο ταλέντο στις  μιμήσεις και μπορούσε να υποδυθεί από μια  πριμαντόνα μέχρι τη Σμυρνιά. Έκλεβε την παράσταση όταν μιμούνταν  συνάδελφους της ηθοποιούς, αλλά και  τους περισσότερους πολιτικούς  εκείνης της εποχής. Είχε μεγάλο ερμηνευτικό  ταλέντο και η έκταση της  φωνής της της έδινε την δυνατότητα να  ερμηνεύει πολλά είδη τραγουδιών.  Στο κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη  φορά το 1948 δίπλα στον Βασίλη  Λογοθετίδη..Ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Ερρίκο Κονταρίνη, που έφυγε  από τη ζωή στα τέλη της δεκαετίας του ’70.  Τα τελευταία χρόνια της ζωής  της ζούσε μαζί με την αδερφή του άντρα της. Πέθανε στις 18 Ιουλίου  1989, σε ηλικία 83 ετών......

Το πτώμα πήδησε από το παράθυρο, του Μπέρναρντ. Ραδιοφωνικό θέατρο


Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα δυσεπίλυτο αστυνομικό πρόβλημα μέσα από το έργο του Μπέρναρντ: Το πτώμα πήδησε από το παράθυρο...





Υπόθεση:

Ο Χάρυ Φέντον δικηγόρος που ενεργεί σαν τον καλύτερο ντετέκτιβ για να προστατέψει τα συμφέροντα των πελατών του, αναλαμβάνει να επέμβει για λογαριασμό της κ. Νίβεν αν και όταν ο κ. Νίβεν πεθάνει. Υπάρχει όμως και ένα γράμμα που ο κ. Νίβεν έχει αφήσει εντολή να παραδοθεί ...



Η Δέσπω Διαμαντίδου




Παίζουν οι ηθοποιοί:

Γιώργος Παπάς, Θάλεια Καλλιγά, Γιάννης Αποστολίδης, Δέσπω Διαμαντίδου, Μιχάλης Μπούκλης, Δημήτρης Νικολαϊδης, Βύρων Πάλλης, Ελλη Ξανθάκη, Βάσω Μαριδιώτου, Γιώργος Πλούτης.


Πηγή:
http://radio-theatre.blogspot.com/2013/12/blog-post_19.html?m=1


Ο Γιώργος Παπάς


Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ραδιοφωνικό Θέατρο:



Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποχαιρετά το μπάσκετ, το 1996...

Τριάντα ένα χρόνια πίσω μια μέρα σαν τη σημερινή στη Γη του Πυρός, εκεί που ξέρουν να εκτιμούν τους "Δράκους", ο Έλληνας με το νούμερο 6 στη γαλανόλευκη φανέλα του ανάγκασε ένα κατάμεστο γήπεδο απο 16.000 Αργεντινούς να χειροκροτούν εκστασιασμένοι τον μεγάλο αρχηγό της εθνικής ομάδας.



Στο "Λούνα Παρκ" του Μπουένος Άιρες, ο Παναγιώτης Γιαννάκης γνώρισε την αποθέωση για μία ακόμα μεγαλειώδη εμφάνιση του στο καλύτερο τουρνουά της καριέρας του με τα εθνικά χρώματα. Η απουσία του Γκάλη αύξησε τις ευθύνες του σκοραρίσματος αλλά οι πλάτες του αρχηγού άντεξαν το βάρος και δεν άφησαν να φανεί το τεράστιο κενό του Νικ.


Ο Παναγιώτης θυμήθηκε τα χρόνια του Ιωνικού όταν ήταν το πρώτο βιολί στην επίθεση και ήταν ο κυριότερος λόγος που η δευτεραθλήτρια Ευρώπης κατάφερε να μπει στην εξάδα για να βροντοφωνάξει πως είχε έρθει για να μείνει στο παγκόσμιο μπασκετικό στερέωμα.


Στο παιχνίδι για τις θέσεις 5-6 της τελικής κατάταξης, απέναντι στη Βραζιλία του "Πελέ του μπάσκετ" Οσκάρ, ο Γιαννάκης "ντύθηκε" Παναγιώτης... Μαραντόνα δίνοντας ακόμα μια τρομερή παράσταση στα αργεντίνικα παρκέ. 


Στη χώρα του τάνγκο ο "Δράκος" χόρεψε στον δικό του μαεστρικό ρυθμό, εκτοξεύοντας φλόγες με τρόπο που μόνο ένας αληθινός μαχητής όπως αυτός θα μπορούσε...


Antreas Tsemperlidis

Η Ελλάδα δεν θα έχανε τον Μικρασιατικό πόλεμο αν η Ρωσία/Σοβιετική Ένωση δεν βοηθούσε την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά.

Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι στο μνημείο στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, στο άγαλμα του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, υπάρχουν δίπλα στην προτομή του λαξευμένα δύο "παράξενα" αγάλματα - οι Σοβιετικοί Κλήμης Βορόσιλοφ, στρατιωτικός και πολιτικός της Σοβιετικής Ένωσης, με τον υψηλότερο στρατιωτικό βαθμό, και ο Μιχαήλ Φρούνζε, στρατιωτικός, πολιτικός και πρέσβης που μετέφερε τα πρώτα 1.400.000 χρυσά ρούβλια από την Μόσχα στην Τουρκία το 1921.



Με την τεράστια, χρηματική και στρατιωτική βοήθεια των 11.000.000 χρυσών ρουβλίων και τα χιλιάδες στρατιωτικά όπλα της Σοβιετικής Ένωσης μπόρεσαν οι Τούρκοι να σταματήσουν την προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην Μικρασιατική εκστρατεία.




Τα δύο αυτά γλυπτά τοποθετήθηκαν εκεί με τις προσωπικές οδηγίες του Κεμάλ Ατατούρκ.

Το μνημείο αυτό είναι το σύμβολο της Τουρκικής Δημοκρατίας και εγκαινιάστηκε τον Αύγουστο του 1928. Στη βάση του, που έχει ύψος 11 μέτρα, δείχνει τους ανθρώπους "κλειδιά" που πήραν ενεργό μέρος και βοήθησαν στην εδραίωση της σύγχρονης Τουρκίας...


Στην φώτο ένα σημείωμα του Στάλιν προς τον Λένιν, από τα σοβιετικά αρχεία, που του αναφέρει τα εξής:


Товарищ Ленин!

Нужно дать туркам предполагавшуюся часть «второй половины взноса» (1 мил. 100 000 р.), сказав им ясно и определенно, что пока мы, к сожалению, не в состоянии дать больше в виду постигшего Россию голода. Что касается заготовленного уже оружия, тоже дать.

Сталин. 7/11/1921



Σύντροφε Λένιν!

Απομένει να δώσουμε στους Τούρκους το προβλεπόμενο μέρος του "δεύτερου μισού της συνεισφοράς μας" (1 εκ. 100.000 ρούβλια). Πέστε τους, σαφώς και οριστικά, ότι προς το παρόν, δυστυχώς, δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε περισσότερα λόγω του λιμού που έπληξε τη Ρωσία. Σε ότι αφορά, επίσης, τα όπλα, είναι έτοιμα να τους τα παραδώσουμε!

Στάλιν 7/11/1921...

Η κατάντια ενός φτωχού χωρικού. Παραδοσιακό παραμύθι από την Σερβία – Απόδοση: Χρήστος Τσίρκας.

  Σ’ ένα απομονωμένο χωριό μιας μικρής πολιτείας, ζούσε μονάχος του ένας φτωχός χωρικός. Έτρωγε από αυτά που φύτευε στον μικρό του κήπο κι α...