Ποιες ήταν οι πρώτες ενδείξεις σχετικά με την βούληση
των Αλβανών για αυτονόμηση τους από την Οθωμανική αυτοκρατορία;
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα οι Αλβανοί υπήρξαν
το μακρύ χέρι των Οθωμανών στη βαλκανική χερσόνησο.
Ειδικότερα οι Έλληνες το διαπίστωσαν κατά τη διεξαγωγή
του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Οι Αρβανίτες αναλάμβαναν δράση όταν κάποιος υπόδουλος λαός
(ως συνήθως οι Έλληνες) επαναστατούσε,
ενώ ταυτόχρονα απολάμβαναν σημαντικά προνόμοια
ως εκλεκτοί των Οθωμανών στη Βαλκανική.
Υπήρξε επομένως μεγάλη υπέρβαση για τους ίδιους
τους Αλβανούς η προσπάθεια για αυτονόμηση τους έναντι των Τούρκων.
Οι πρώτες ενδείξεις για διοικητική αυτονομία των Αλβανών,
υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου,
εκδηλώθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Ismail
Kemal, ηγετική προσωπικότητα της σύγχρονης αλβανικής ιστορίας, ο
οποίος υπηρέτησε σε υψηλές θέσεις της οθωμανικής διοίκησης,
εκδήλωσε προοδευτικές θέσεις στο συνέδριο του Παρισιού το 1902,
σχετικές με ένα διαφορετικό, από το ισχύον, μοντέλο διοίκησης στα
αλβανικά εδάφη.37 Από την άλλη πλευρά, περισσότερο δραστήριοι
στην αλβανική εθνική αφύπνιση υπήρξαν οι Αλβανοί της διασποράς, οι
οποίοι από τα μέσα του 19ου αιώνα και στο εξής εργάστηκαν αρχικά
για την πνευματική αφύπνιση των συμπατριωτών τους, χωρίς τότε να
επιδιώκουν κάποια κινητοποίηση.
Γενικότερα οι Αλβανοί, έως τις
αρχές του 20ού αιώνα, επιθυμούσαν την απόσπαση ορισμένων
αυτοδιοικητικών προνομίων από το σουλτάνο, παρά πλήρη
αυτονομία.39 Εξάλλου, σύμφωνα με τον Βρετανό πρεσβευτή στην
Κωνσταντινούπολη το 1908, χρονιά κατά την οποία ξέσπασε το κίνημα
των Νεότουρκων, δεν υπήρχε στα αλβανικά εδάφη η ένδειξη ύπαρξης
ενός αλβανικού εθνικού κινήματος παρά μόνο τοπικά φυλετικά
Φέουδα.
Οι προσδοκίες των Αλβανών για ανεξαρτησία ή αυτονόμηση με τη συγκατάθεση των Τούρκων διαψεύθηκαν και μετά την επικράτηση του κινήματος των Νεότουρκων, οι οποίοι αν και υποσχέθηκαν αυτονομία, ισότητα και ισοπολιτεία έπραξαν τα αντίθετα ακόμη και εις βάρος των ευνοούμενων τους στη βαλκανική Αλβανών.
Στις 23 Ιουλίου 1908, ο σουλτάνος παραχώρησε σύνταγμα, γεγονός το οποίο ικανοποίησε τους
Αλβανούς τοπικούς ηγέτες, αρκετοί εκ των οποίων εκλέχθηκαν στο
νεοπαγές τουρκικό κοινοβούλιο, μεταξύ άλλων ο Ismail Kemal και ο
Hashan Prishtina. Η διάψευση των προσδοκιών των Αλβανών λόγω της
συγκεντρωτικής πολιτικής των Νεότουρκων, καθώς και της αύξησης της
φορολόγησης των εθνοτήτων, τους οδήγησε στη σύσταση πατριωτικών
λεσχών με κυρίαρχη την Ένωση «Bashkimi»,το 1909, με έδρα το
Μοναστήρι και σκοπό τη σταδιακή αποκοπή από την κηδεμονία της
Υψηλής Πύλης. Άλλωστε οι προσπάθειες του σουλτάνου να
απορροφήσει το αλβανικό στοιχείο, κυρίως διαμέσου της θρησκείας,
με σκοπό να περιορίσει την επιρροή των αλβανικών εθνικιστικών
κύκλων, δεν τελεσφόρησε.
Απόρροια των ανωτέρω σε συνδυασμό πάντα με τον ευρωπαϊκό “δάκτυλο” μεγάλων δυνάμεων όπως η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία η εκδήλωση αλβανικών εξεγέρσεων (1910-1912)
των Αλβανών για αυτονόμηση τους από την Οθωμανική αυτοκρατορία;
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα οι Αλβανοί υπήρξαν
το μακρύ χέρι των Οθωμανών στη βαλκανική χερσόνησο.
Ειδικότερα οι Έλληνες το διαπίστωσαν κατά τη διεξαγωγή
του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Οι Αρβανίτες αναλάμβαναν δράση όταν κάποιος υπόδουλος λαός
(ως συνήθως οι Έλληνες) επαναστατούσε,
ενώ ταυτόχρονα απολάμβαναν σημαντικά προνόμοια
ως εκλεκτοί των Οθωμανών στη Βαλκανική.
Υπήρξε επομένως μεγάλη υπέρβαση για τους ίδιους
τους Αλβανούς η προσπάθεια για αυτονόμηση τους έναντι των Τούρκων.
Οι πρώτες ενδείξεις για διοικητική αυτονομία των Αλβανών,
υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου,
εκδηλώθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Ismail
Kemal, ηγετική προσωπικότητα της σύγχρονης αλβανικής ιστορίας, ο
οποίος υπηρέτησε σε υψηλές θέσεις της οθωμανικής διοίκησης,
εκδήλωσε προοδευτικές θέσεις στο συνέδριο του Παρισιού το 1902,
σχετικές με ένα διαφορετικό, από το ισχύον, μοντέλο διοίκησης στα
αλβανικά εδάφη.37 Από την άλλη πλευρά, περισσότερο δραστήριοι
στην αλβανική εθνική αφύπνιση υπήρξαν οι Αλβανοί της διασποράς, οι
οποίοι από τα μέσα του 19ου αιώνα και στο εξής εργάστηκαν αρχικά
για την πνευματική αφύπνιση των συμπατριωτών τους, χωρίς τότε να
επιδιώκουν κάποια κινητοποίηση.
Γενικότερα οι Αλβανοί, έως τις
αρχές του 20ού αιώνα, επιθυμούσαν την απόσπαση ορισμένων
αυτοδιοικητικών προνομίων από το σουλτάνο, παρά πλήρη
αυτονομία.39 Εξάλλου, σύμφωνα με τον Βρετανό πρεσβευτή στην
Κωνσταντινούπολη το 1908, χρονιά κατά την οποία ξέσπασε το κίνημα
των Νεότουρκων, δεν υπήρχε στα αλβανικά εδάφη η ένδειξη ύπαρξης
ενός αλβανικού εθνικού κινήματος παρά μόνο τοπικά φυλετικά
Φέουδα.
Οι προσδοκίες των Αλβανών για ανεξαρτησία ή αυτονόμηση με τη συγκατάθεση των Τούρκων διαψεύθηκαν και μετά την επικράτηση του κινήματος των Νεότουρκων, οι οποίοι αν και υποσχέθηκαν αυτονομία, ισότητα και ισοπολιτεία έπραξαν τα αντίθετα ακόμη και εις βάρος των ευνοούμενων τους στη βαλκανική Αλβανών.
Στις 23 Ιουλίου 1908, ο σουλτάνος παραχώρησε σύνταγμα, γεγονός το οποίο ικανοποίησε τους
Αλβανούς τοπικούς ηγέτες, αρκετοί εκ των οποίων εκλέχθηκαν στο
νεοπαγές τουρκικό κοινοβούλιο, μεταξύ άλλων ο Ismail Kemal και ο
Hashan Prishtina. Η διάψευση των προσδοκιών των Αλβανών λόγω της
συγκεντρωτικής πολιτικής των Νεότουρκων, καθώς και της αύξησης της
φορολόγησης των εθνοτήτων, τους οδήγησε στη σύσταση πατριωτικών
λεσχών με κυρίαρχη την Ένωση «Bashkimi»,το 1909, με έδρα το
Μοναστήρι και σκοπό τη σταδιακή αποκοπή από την κηδεμονία της
Υψηλής Πύλης. Άλλωστε οι προσπάθειες του σουλτάνου να
απορροφήσει το αλβανικό στοιχείο, κυρίως διαμέσου της θρησκείας,
με σκοπό να περιορίσει την επιρροή των αλβανικών εθνικιστικών
κύκλων, δεν τελεσφόρησε.
Απόρροια των ανωτέρω σε συνδυασμό πάντα με τον ευρωπαϊκό “δάκτυλο” μεγάλων δυνάμεων όπως η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία η εκδήλωση αλβανικών εξεγέρσεων (1910-1912)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου