Ένα δωμάτιο ευκαιρίας, Κώστα Σίμενου. Ραδιοφωνικό θέατρο.

  Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσει το έργο του ηθοποιού συγγραφέα και σεναριογράφου Κωνσταντίνου Σίμενου "Ένα δωμάτιο ευκαιρίας". Το "Δωμάτιο ευκαιρίας" αποτελεί μία ραδιοφωνική παραγωγή που ανήκει στην όψιμη περίοδο έργων ραδιοφωνικού θεάτρου.

Το έργο γράφτηκε και ανέβηκε στο θέατρο το 1984, ενώ το ίδιο έτος παίχτηκε και στο κρατικό ραδιόφωνο. Την ίδια χρονιά απέσπασε και κρατικό βραβείο.

Η υπόθεση:

Ο Παύλος Αλεξίου, ένας νέος από τη βόρεια Ελλάδα κατεβαίνει στην Αθήνα για εύρεση απασχόλησης, και  νοικιάζει ένα από τα δωμάτια στο σπίτι του κ. Θάνου που μένει με την κόρη του Χριστίνα και την ανεψιά του Άννα. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του θα γνωρίσει το χαρακτήρα του καθενός και θα ακούσει τα όνειρα και τους προβληματισμούς τους.


Επιπλέον στοιχεία για το έργο...

Το έργο θα αποτελέσει ένα ψυχογράφημα, οι τέσσερις χαρακτήρες (ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους)  θα παρουσιαστούν σε πλήρη ανάπτυξη και θα αποτελέσουν σίγουρα χαρακτήρες που από τη δεκαετία του 80 και ύστερα θα απαντώνται στην καθημερινότητα του Έλληνα.

Το έργο επιπρόσθετα θα αγγίξει και σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που (ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 80) έγιναν εντονότερα όπως: τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, το αιώνιο θέμα της ανύπαντρης γεροντοκόρης (δύσκολα θα βρει κανείς διαφορές ανάμεσα στη Χριστίνα και στην ανύπαντρη αδερφή του Βασίλη Λογοθετίδη στο "Δεσποινίς ετών 39" έστω και εάν έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε!) και της έκλυσης των ηθών (Άννα).

Λίγα λόγια για το συγγραφέα...

Ο Κώστας Σιμενός (Σημαιόπουλος) γεννήθηκε στο Αίγιο και φοίτησε στο οικονομικό και πολιτικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στην Αθήνα τελείωσε τη δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου και συνέχισε τέσσερα χρόνια στο Παρίσι, όπου εργάστηκε κι έκανε μαθήματα υποκριτικής για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Εκεί, ξεκίνησε και τη συγγραφική του δραστηριότητα γράφοντας ένα μυθιστόρημα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και θεατρικά έργα, ενώ πήρε και κρατικό βραβείο για το θεατρικό του έργο, "Ένα δωμάτιο ευκαιρίας" που ανέβηκε στο δημοτικό θέατρο Πειραιώς.

Έκτοτε, συνεχίζει, ανελλιπώς μέχρι σήμερα, τη καλλιτεχνική του παρουσία ως ηθοποιός και σεναριογράφος, ενώ αρθρογράφησε κατά διαστήματα και σε Αθηναϊκές εφημερίδες. Έγραψε πολλά σενάρια για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, μέρος των οποίων, όπως η "Χειμερινή έξοδος", οι  "Επαγγελματίες" κ.ά., γυρίστηκαν και παίχτηκαν σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια.

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Τάνια Σαββοπούλου, Γρηγόρης Βαφειάς, Χρίστος Πολίτης, Ελένη Ράντου, Σοφία Χάνου, Τρύφων Καρατζάς,

Ο Χρήστος Πολίτης

Η Ελένη Ράντου



Η μεταφορά έγινε από το isobitis:

http://isobitis.com/theatro1/?p=2470

Η Μακεδονία κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας.

Η Μακεδονία κατά την περίοδο της ρωμαιοκρατίας κατείχε ελάσσο-

να θέση στην οικονομική ζωή της αυτοκρατορίας. Ο φυσικός της πλού-

τος δεν ήταν πλέον ανταγωνίσιμος με τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές

περιοχές της Μικράς Ασίας και της Δύσης. Ωστόσο, η ειρήνη, η ασφά-

λεια, το άρτιο οδικό σύστημα συνέβαλλαν σε μια τοπική οικονομική

άνθηση, με αποτέλεσμα κατά τον 2ο και 3ο μεταχριστιανικό αιώνα να

γνωρίσουν περίοδο ευημερίας τόσο οι Ρωμαίοι εγκατεστημένοι κάτοι-

κοι στη Μακεδονία και η τοπική αριστοκρατία, όσο και τα πιο λαϊκά

στρώματα.

Οι οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στην περίοδο της ελεύθερης

πολιτείας ήταν επιχειρηματίες, άποικοι ή «εγκεκτημένοι», δηλαδή κά-

τοχοι εγγείου ιδιοκτησίας. Το δικαίωμα πάντως του ρωμαίου πολίτη

το έπαιρναν σχετικά εύκολα και διακεκριμένοι ντόπιοι αριστοκράτες,

οι οποίοι συχνά έρχονταν σε επιγαμίες με μέλη των οικογενειών των

Ρωμαίων, με αποτέλεσμα μετά από δύο ή τρεις γενιές να εμφανίζεται

πλήρης ανάμιξη του πληθυσμού, όπως προκύπτει από τα ονόματα στις

μακεδονικές επιγραφές.

Ο νομικός εκρωμαϊσμός των Μακεδόνων, ο οποίος από 212 μ.Χ.

με το διάταγμα του Καρακάλλα επεκτάθηκε σε όλους τους ελεύθερους

πολίτες της αυτοκρατορίας, δεν επηρέασε την εθνική συνείδηση των

Μακεδόνων. Στη δεύτερη και τρίτη γενιά των Ρωμαίων που είχαν με-

τοικήσει και εγκατασταθεί σε διάφορες πόλεις της Μακεδονίας διαπι-

στώνεται ότι έχει επέλθει ανάμειξη με τους τοπικούς πληθυσμούς. Εί-

ναι χαρακτηριστικό ότι στα τριμερή ονόματά τους φέρουν μεν το όνομα

του ρωμαϊκού γένους, τις περισσότερες φορές, όμως, το προσωνύμιό

τους ή το κυρίως τους όνομα είναι ελληνικό.

πηγή:Αρχαία θέατρα στη Μακεδονία

Η Γαλήνη, του Ηλία Βενέζη

Η Πολιτισμική Διαδρομή, αγαπητοί φίλοι απόψε θα κλείσει τον πρώτο κύκλο παρουσίασης του έργου του Ηλία Βενέζη, με την ανάλυση του έργου "Γαλήνη". Μετά την παρουσίαση της "Αιολικής Γης" του "Νούμερου 31.328" η "Γαλήνη" κλείνει τον πρώτο κύκλο της παρουσίασης του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.

Η "Γαλήνη" εκδόθηκε το 1939 και βραβεύθηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών. Έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί 35 εκδόσεις του έργου έως σήμερα.

Το έργο περιγράφει την άφιξη των Φωκιανών προσφύγων στην Ανάβυσσο το 1923, σαν εξαθλιωμένο κοπάδι. Οι πρόσφυγες προσήλθαν όχι πεζή (όπως αναφέρει ο συγγραφέας στο μυθιστόρημα, ίσως τον μπέρδεψε μία ομάδα προσφύγων που ήρθαν να εργαστούν ως εργάτες) αλλά με καΐκια μεταξύ τέλη Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 1924.

Το Υπουργείο Πρόνοιας τους είχε δώσει από 800 δραχμές σε κάθε οικογένεια για να πληρώσουν τα καίκια, τους είχε δώσει σκηνές, τους εφοδίαζε με τρόφιμα και άλλα αναγκαία . Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι ήρθαν με καΐκια. (Δαλάκογλου)

Η υπόθεση:
Το μυθιστόρημα αποτελεί το χρονικό της εγκατάστασης των προσφύγων στην περιοχή της Αναβύσσου. Τα γεγονότα είναι σχεδόν όλα αληθινά. Τα πρόσωπα έχουν τις ιδιότητες υπαρκτών ανθρώπων. Για λόγους οικονομίας της αφήγησης και του μύθου, τα πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες κεντήθηκαν μαστορικά από το συγγραφέα πάνω στον καμβά του μυθιστορήματος.
Τα πάθη της προσφυγιάς μέσα από τις ιστορίες δύο οικογενειών. Το έργο αφηγείται τις περιπέτειες των οικογενειών του γιατρού Δημήτρη Βένη, και του απλού αγρότη Φώτη Γλάρου,
προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους Φωκιανούς το Φθινόπωρο του 1924 στην παραλία της Αναβύσσου.
Οι φωκιανοί έρχονται στη γη της Αναβύσσου. Οι βοσκοί που έχουν τα χειμαδιά τους στην περιοχή τους απειλούν για να τους διώξουν.
Οι αρχαιοκάπηλοι που δρουν στην περιοχή τους βλέπουν με μισό μάτι. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να ξεχερσώνουν τον τόπο. Ο Φώτης Γλάρος, σκάβοντας στο χωράφι του, βρίσκει ένα άγαλμα κούρου. Οι αρχαιοκάπηλοι του το κλέβουν. Το νερό της μεγάλης πλημμύρας παίρνει την γυναίκα του. Αυτός όμως δεν το βάζει κάτω, ξαναπαντρεύεται μια γυναίκα από το πάνω χωριό, όπου έχουν εγκατασταθεί κυρίως πρόσφυγες από την Καππαδοκία, φτιάχνει μια βάρκα, κλέβει αλάτι από τις αλυκές
που λειτουργούν στην Ανάβυσσο, και αρχίζει εμπόριο με την Αίγινα.
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης δεν θέλει να παραδοθεί στην σκληρή μοίρα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, φυτεύει τριανταφυλλιές, φροντίζει και συμβουλεύει τους πρόσφυγες. Πιστεύει βαθιά μέσα του, ότι μόνο κυνηγώντας χίμαιρες, μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα που τον πνίγει.
Η γυναίκα του Ειρήνη αρνείται να δεχθεί την μοίρα της, κλείνεται στον εαυτό της και βασανίζει τον γιατρό, βγάζοντας επάνω του όλη την κακία που σώρευσαν μέσα της οι κακοτυχίες της οικογένειας της και της πατρίδας της.
Ο γιατρός, φυτεύει τριαντάφυλλα στο άγονο χώμα της Αναβύσσου. Η Ειρήνη τα ξεριζώνει. Η πάλη των δύο αυτών ανθρώπων, η πάλη της χίμαιρας με την σκληρή πραγματικότητα είναι το θέμα του βιβλίου. Τα άλλα, οι πλημμύρα, η αρχαιοκαπηλία, ακόμα και η δολοφονία της μονάκριβης κόρης τους, είναι μόνο το σκηνικό του δράματος.
Πρωταγωνιστής είναι ο αγώνας και η αγωνία του γιατρού, του Έλληνα, του ανθρώπου, να φτάσει στην Γαλήνη κυνηγώντας χίμαιρες.
Υπήρξε όμως πραγματικά ο Φώτης Γλάρος, ο Δημήτρης Βένης, ο Πράσινος ο αρχαιοκάπηλος; Έγινε η αρπαγή του κούρου, η πλημμύρα, η δολοφονία;
Η έρευνα έδειξε ότι και η παραμικρή λεπτομέρεια του μυθιστορήματος είναι αληθινή. Τα πρόσωπα με αυτές τις ιδιότητες υπήρξαν.
Μόνο που για λόγους οικονομίας της αφήγησης, είναι μυθιστόρημα δεν είναι χρονικό, τα γεγονότα συμπυκνώθηκαν στις πράξεις των ηρώων του μυθιστορήματος.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο

Το δράμα θα παρουσιάσει σε μορφή μυθιστορήματος το δράμα των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων και τις δυσκολίες της προσαρμογής στην καινούρια πατρίδα. Ταυτόχρονα τη νοσταλγία της χαμένης πατρίδας θα τη διαπιστώσει ο αναγνώστης διάχυτη σε όλο το έργο. Το δράμα των μεμονωμένων προσφύγων θα λάβει ομαδική διάσταση.
Ο αφανισμός των Ελλήνων της μικρασιατικής ενδοχώρας δεν είχε προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ευκατάστατοι αλλά και υποδεέστεροι οικονομικά θα σφαχτούν ανηλεώς και θα ξεριζωθούν αδιακρίτως.
Ο Βενέζης πήγαινε συχνά στην Ανάβυσσο, ειδικά την εποχή κατά την οποία έγραφε το έργο, ενώ στην παλαιά Φώκαια (ήξερε καλά τη Φώκαια και τους Φωκιανούς) παραθέριζε τα καλοκαίρια. Ο Αδερφός του Θάνος Μέλλος είχε παντρευτεί την Ελένη Νικολαΐδη και είχε εγκατασταθεί στην Ανάβυσσο (κατά πάσα πιθανότητα ο βίος του ζευγαριού υπήρξε η βασική πηγή έμπνευσης του Βενέζη).
Εν κατακλείδι το έργο θα χαρακτηρισθεί από συμβολισμό, υποβλητική λυρική διάθεση και βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, στοιχεία που θα αφήσουν ανεξήτιλα σημάδια σε όλο το έργο του Βενέζη.

Ο μεγάλος λογοτέχνης ζήτησε να αναγραφεί στον τάφο του η λέξη "Γαλήνη"...

Το έργο είναι ευκολοδιάβαστο και γεμάτο εμπειρίες (αρνητικές και θετικές) μίας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων και μπορείτε να το αντλήσετε από τον κάτωθι σύνδεσμο:
https://kupdf.net/download/-pdf_597432f2dc0d601420727651_pdf

Η "Γαλήνη" επίσης γυρίστηκε και σε σήριαλ απόν την κρατική τηλεόραση και προβλήθηκε το 1979.

Στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Βενέζη θα βρείτε εδώ:
https://politismikidiadromi.blogspot.com/2020/01/blog-post_24.html?m=1



Πηγές: filologos.gr,φιλολογική εστία,Δαλάκογλου Θόδωρος, Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας-Λίνος Πολίτης 

Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Ενώ η νεοσυσταθείσα οροθετική διεθνης επιτροπή
εργάζονταν για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών
 συνόρων μετά τη λήξη των βαλκανικών πολέμων
στα τέλη του 1913, στα παρασκήνια της ευρωπαϊκής διπλωματίας
η κατάσταση είχε σχεδόν ξεκαθαρίσει σχετικά με το ποιος θα υποστήριζε ποιον.

Σε γενικές γραμμές η Γαλλία και η Ρωσία, στο ζήτημα της χάραξης των
νότιων συνόρων της Αλβανίας, ήταν ευμενώς διακείμενες έναντι των
ελληνικών θέσεων (σε βάθος χρόνου η Ελλάδα θα αποτελούσε πολύτιμο σύμμαχο τους στο βαλκανικό χώρο). 

Η Αυστροουγγαρία και η Ιταλία (ευρισκόμενη τότε λίγο προ της ενάρξεως
 του Ά παγκοσμίου πολέμου στο στρατόπεδο των Κεντρικών Αυτοκρατοριών),
συνεπικουρούμενες από τη σύμμαχό τους Γερμανία, η οποία επέλεξε τη δυσμενή για την Ελλάδα ουδετερότητα, υποστήριζαν ότι εκτός από την παραλιακή περιοχή του Αργυροκάστρου, η οποία θα έπρεπε να εκτείνεται τουλάχιστο 12 χιλιόμετρα έως τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ήταν ζήτημα ζωτικής σημασίας να παραχωρηθεί και η ενδοχώρα του στην Αλβανία, με τρόπο ώστε το βιομηχανικό κέντρο του Αργυροκάστρου να συνδεθεί με το λιμάνι των Αγίων Σαράντα.

Τελικά οι Αυστροουγγρικές και Ιταλικές επιδιώξεις επικράτησαν.

Ποιοι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες ότι έβρισκαν καταφύγιο στους καταρράκτες της Έδεσσας οι αρχαίοι Μακεδόνες;

Οι αναρίθμητοι μικροί καταρράκτες οι οποίοι έκοβαν τα ποτάμια και τους χειμάρρους στην περιοχή της Έδεσσας, κατοικούνταν όπως πιστεύονταν από τους αρχαίους Μακεδόνες από Σάτυρους και Νύμφες...

Ο Θοδωρής Βοριάς επιλέγει χωρία από την Ανδρομάχη του Ευριπίδη.

Αποφαινόμενη η Ανδρομάχη στο Χορό (απαρτιζόμενο από γυναίκες της Φθίας) συμβουλεύει με σύναιση...


[Ἀνδρομάχη: Χρὴ δ᾿ οὔποτ᾿ εἰπεῖν οὐδὲν᾿ ὄλβιον βροτῶν,
πρὶν ἂν θανόντος τὴν τελευταίαν ἴδῃς
ὅπως περάσας ἡμέραν ἥξει κάτω.]

Ποτὲ μὴν πεῖς εὐτυχισμένο κάποιον ἄνθρωπο
πρὶν τὴ στερνή του μέρα,
προτοῦ τὸν δεῖς πῶς θὰ κατέβει
νεκρὸς στὸν κάτω κόσμο.

στιχ. 100 - 103

Ο ιταλικός τύπος στην υπηρεσία της ανθελληνικής ιταλικής προπαγάνδας πάνω στο βορειοηπειρωτικό ζήτημα.

Κατά τη διάρκεια των κρίσιμων εργασιών της επιτροπής χάραξης των συνόρων Ελλάδας-Αλβανίας το 1914 τα δύο στρατόπεδα αντιπροσώπων αυτής είχαν ήδη
διαμορφωθεί στο πλαίσιο των διαφαινόμενων
συμμαχιών του Ά παγκοσμίου πολέμου μεταξύ της
ΑΝΤΑΝΤ και των Κεντρικών Αυτοκρατοριών.

Η Ιταλία είχε ταχθεί σε εκείνη τη φάση στην πλευρά
των Κεντρικών Αυτοκρατοριών.

Στο πλαίσιο της διάστασης απόψεων μεταξύ
των δύο

αντίπαλων συνασπισμών, ο ιταλικός τύπος επιδόθηκε
σε μία σταθερή

προπαγανδιστική τακτική, προσπαθώντας
να προβάλλει
(εκβιαστικά) ακόμη και τον κίνδυνο

επιδείνωσης των ιταλογαλλικών σχέσεων
σε περίπτωση που η γαλλική

κυβέρνηση δεν υποστήριζε τις ιταλικές εδαφικές
στην ανατολική ΑνατολικήΜεσόγειο, μία εκ των
οποίων ή ήτανκαι η ακτή της Ηπείρου

με την ενδοχώρα της.

Φτάσαμε τις 500 δημοσιεύσεις...

Η Πολιτιστική Διαδρομή έφτασε αισίως τις 500 δημοσιεύσεις άρθρων...

Ορισμένα σωματικά χαρακτηριστικά του Μεγάλου Αλεξάνδρου

 Από τον Πλούταρχο μαθαίνουμε ότι ..
Το σχήμα του σώματός του το φανερώνουν προπάντων οι ανδριάντες του Λυσίππου, από τον οποίο και μόνον είχε ο ίδιος την αξίωση να γίνονται οι γλυπτές εικόνες του.
Γιατί ο τεχνίτης αυτός διατήρησε με ακρίβεια όσα αργότερα μιμήθηκαν πολλοί από τους διαδόχους και τους φίλους του, δηλαδή την ανάταση του αυχένα που έκλινε ελαφρά προς τα αριστερά και την υγρότητα των ματιών του…

Ήταν άσπρος, όπως λένε, και η λευκότητά του κοκκίνιζε στο στήθος προπάντων και στο πρόσωπο…το δέρμα του μύριζε γλυκύτατα και η σάρκα του είχε τέτοια ευωδιά, ώστε γέμιζαν μ΄αυτήν οι χιτώνες του….η κράση του σώματός του ήταν θερμή και φλογερή κι αυτή η θερμότητα τον έκανε επιρρεπή στο ποτό και οξύθυμο….

Η χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων μετά τους βαλκανικούς πολέμους

Η Διεθνής Οροθετική Επιτροπή χάραξης των ελληνοαλβανικών συνόρων
ξεκίνησε τις εργασίες της στις 4-10-1913 στο Μοναστήρι.

Οι όροι κάτω από τους οποίους θα εργάζονταν η επιτροπή ήταν οι εξής:

η Επιτροπή δεν θα δεχόταν καμία άλλη ελληνική ή αλβανική
επιρροή, ενώ κατά τη διάρκεια της έρευνας στα χωριά της περιοχής
δεν θα συνόδευε την Επιτροπή κανένα άτομο ελληνικής ή αλβανικής
καταγωγής. Οι συζητήσεις των μελών της Επιτροπής θα παρέμεναν
μυστικές, η δε απόφαση για το επόμενο χωριό θα λαμβανόταν μετά
την αναχώρηση από το προηγούμενο.

Τα μέλη της Επιτροπής αποτελούσαν οι εξής:
ο Βρετανός αντισυνταγματάρχης Doughty Wylie
και ο βοηθός του, λοχαγός King, ο Αυστριακός M.Billinsky, γενικός
πρόξενος στα Ιωάννινα, γνωστός για την ανθελληνική του δράση, ο
Ρώσος συνταγματάρχης P. Goudime Levkovitch, στρατιωτικός
ακόλουθος στη ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα, ο Γάλλος

αντισυνταγματάρχης πυροβολικού A.Lallemand και ο βοηθός του

M.Krayer, υποπρόξενος στο Βόλο, ο Γερμανός αντισυνταγματάρχης G.

G. Tierry και τέλος ο Ιταλός N. Labia, πρόξενος στα Ιωάννινα και ο

βοηθός του, λοχαγός Fartunato M. Castoldi, αμφότεροι αρνητικά

διακείμενοι έναντι των ελληνικών θέσεων στο ζήτημα του καθορισμού

των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Στο διάστημα των εργασιών της Επιτροπής ανέκυψαν

σημαντικές διαφορές μεταξύ των μελών της. Οι αντιπρόσωποι των

κρατών της Τριπλής Συμμαχίας ήθελαν μόνο το κριτήριο της γλώσσας

να καθορίσει την απόφαση της Επιτροπής, ενώ ο Βρετανός και ο

Γάλλος αντιπρόσωπος επιθυμούσαν να ληφθεί υπόψη η θρησκεία, η

εκπαίδευση και το εθνικό φρόνημα των κατοίκων. 

Το κυριότερο πρόβλημα με το οποίο βρέθηκαν αντιμέτωπα τα μέλη της Επιτροπής

ήταν το γεγονός ότι συναντούσαν πολλές οικογένειες δίγλωσσες, όπου

οι γηραιότεροι ομιλούσαν την αλβανική, ενώ οι νεότεροι την

ελληνική,ενώ σε ορισμένα χωριά χρησιμοποιούνταν και άλλες

γλώσσες όπως η ιταλική, η τουρκική, η βουλγαρική και η γαλλική. 

Ο Αυστριακός και ο Ιταλός αντιπρόσωπος ζήτησαν να εξεταστούν μόνο οι

γηραιότεροι κάτοικοι για προφανείς λόγους, πρόταση που

απορρίφθηκε από τους υπόλοιπους αντιπροσώπους της Επιτροπής.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 1913 ο πρόεδρος της Επιτροπής, Doughty

Wylie, ενημέρωσε το υπουργείο Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, για τις

αντικειμενικές δυσχέρειες να ληφθεί απόφαση μόνο μέσω του

κριτηρίου της γλώσσας, προτείνοντας να ληφθούν επιπροσθέτως

υπόψη οι οικονομικές και οι γεωγραφικές παράμετροι. Η Διεθνής

Οροθετική Επιτροπή, η οποία εργάστηκε επιφανειακά και

σπασμωδικά,χωριά, συνεδριάζοντας μόνο 12 φορές και εξετάζοντας μόλις 14 άτομα.

 Παρέμεινε στην Βόρεια Ήπειρο 58 ημέρες συνολικά, 22

στην Ερσέκα, 32 στο Λεσκοβίκι και 4 στο Αργυρόκαστρο, 

επισκέφθηκε 6 χωριά, συνεδριάζοντας μόνο 12 φορές και εξετάζοντας μόλις 14

Άτομα.

Με την εξέταση ενός τόσο μικρού πληθυσμιακού δείγματος

 η περιοχή αποδόθηκε τελικά στην Αλβανία. 

Είναι πασιφανές ότι η διεργασίες της επιτροπής είχαν τυπικό χαρακτήρα 

καθώς η απόσπαση της βορείου Ηπείρου από τον ελληνικό ζωτικό χώρο

 είχε προαποφασιστεί παρασκηνιακά στο βωμό

 της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων Δυνάμεων.

Κατά την περιοδεία τους τέλος όμως γενικότερα στα χωριά

 της Βόρειας Ηπείρου τα μέλη της Επιτροπής έγιναν μάρτυρες

 της βούλησης του πλειοψηφούντος ελληνικού στοιχείου να ενωθεί με την Ελλάδα.