Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Ενώ η νεοσυσταθείσα οροθετική διεθνης επιτροπή
εργάζονταν για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών
 συνόρων μετά τη λήξη των βαλκανικών πολέμων
στα τέλη του 1913, στα παρασκήνια της ευρωπαϊκής διπλωματίας
η κατάσταση είχε σχεδόν ξεκαθαρίσει σχετικά με το ποιος θα υποστήριζε ποιον.

Σε γενικές γραμμές η Γαλλία και η Ρωσία, στο ζήτημα της χάραξης των
νότιων συνόρων της Αλβανίας, ήταν ευμενώς διακείμενες έναντι των
ελληνικών θέσεων (σε βάθος χρόνου η Ελλάδα θα αποτελούσε πολύτιμο σύμμαχο τους στο βαλκανικό χώρο). 

Η Αυστροουγγαρία και η Ιταλία (ευρισκόμενη τότε λίγο προ της ενάρξεως
 του Ά παγκοσμίου πολέμου στο στρατόπεδο των Κεντρικών Αυτοκρατοριών),
συνεπικουρούμενες από τη σύμμαχό τους Γερμανία, η οποία επέλεξε τη δυσμενή για την Ελλάδα ουδετερότητα, υποστήριζαν ότι εκτός από την παραλιακή περιοχή του Αργυροκάστρου, η οποία θα έπρεπε να εκτείνεται τουλάχιστο 12 χιλιόμετρα έως τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ήταν ζήτημα ζωτικής σημασίας να παραχωρηθεί και η ενδοχώρα του στην Αλβανία, με τρόπο ώστε το βιομηχανικό κέντρο του Αργυροκάστρου να συνδεθεί με το λιμάνι των Αγίων Σαράντα.

Τελικά οι Αυστροουγγρικές και Ιταλικές επιδιώξεις επικράτησαν.