Ο Ρινόκερος, του Ιονέσκο. Ραδιοφωνικό θέατρο

Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα αλλόκοτο και παράλογο έργο, το "Ρινόκερο" του Ευγενείου Ιονέσκο. Ένα έργο που ηχογραφήθηκε το μακρινό 1960 από την κρατική ραδιοφωνία.

Το έργο γράφτηκε το 1960 από το διάσημο γαλλο-ρουμάνο συγγραφέα και πρωτοανέβηκε στο Ντύσσελντορφ το ίδιο έτος.

H υπόθεση του έργου:

Η υπόθεση εξελίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο καλόκαρδος και δειλός
Μπερανζέ, συνομιλεί με τον εγωπαθή και επηρμένο φίλο του Ζαν, όταν την ρουτίνα
αναταράζει η εμφάνιση ενός ρινόκερου, που τρέχει μανιασμένα ανάμεσα στα πλήθη.
Γρήγορα η είδηση γίνεται γνωστή και συζητιέται παντού. Όμως, δεν αργούν να κάνουν
την εμφάνισή τους κι άλλοι ρινόκεροι, εξαπλώνοντας την παρουσία τους σαν επιδημία . Ο
ένας μετά τον άλλον, οι πολίτες ακολουθούν την τάση να μεταμορφώνονται σε ζώα,
αποτινάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και κάθε ουμανιστική ιδέα,
θεμελιώνοντας παράλληλα έναν νέο νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία. Όμως ο
Μπερανζέ, αντιστέκεται στην λαίλαπα της «ρινοκερίτιδας» και εν τέλει απομένει ο μόνος
που αποφασίζει να την αντιμετωπίσει με κάθε κόστος, ελπίζοντας να βγει νικητής.



ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ.

Ο κεντρικός ήρωας, ενώ βρίσκεται δακτυλοδεικτούμενος στο περιθώριο, καλείται να
αντιμετωπίσει έναν πολυσυλλεκτικό περίγυρο, διαφόρων ιδεολογιών και προελεύσεων.
Άπαντες παραδίνονται αμαχητί στο κύμα ομογενοποίησης, που τους θέλει κινούμενους
προς αυστηρά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα σχόλιο που μπορεί να μπει
ως υπότιτλος σε κάθε επικίνδυνη ή μη, χρονική στιγμή, όπως αυτή που ζούμε. Τόσο ο
Ζαν, όσο και ο Μποτάρ, είναι τύποι που βρίσκονται σε αφθονία γύρω μας, που
ρητορεύουν προσπαθώντας να πείσουν όλους για το μονομερές τους δίκιο, τη στιγμή
που αρκεί μια αναπάντεχη μαζική επιταγή ώστε να τους παρασύρει ανεμπόδιστα και
ολοκληρωτικά. Αντιθέτως, σπανίζουν οι Μπερανζέ, που γεμάτοι αφέλεια και αλτρουισμό,
δεν επιθυμούν να μείνουν αμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει.

Πέρα από τη στηλίτευση του Ναζισμού, ο Ρινόκερος αντικατοπτρίζεται και στον Κομουνισμό.
Παρόλο που πρόθεση του συγγραφέα ήταν τα πολιτικά, δημαγωγικά, εκμαυλιστικά δόγματα (ο
ναζισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός - ο Ιονέσκο ήταν ορκισμένος αντικομμουνιστής), στην
εποχή του το έργο ταυτίστηκε με κάθε είδους ολοκληρωτισμό: υλιστικό, πνευματικό ή ηθικό.

Το ένστικτο της αγέλης θα αναδυθεί, οι άνθρωποι θα γίνονται άβουλα και καταστροφικά όντα όντα, ενώ επίσης θα μετατρέπονται σταδιακά σε βίαια όργανα μίας απολυταρχικής εξουσίας...

Το θέατρο του παραλόγου
Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα...
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;

Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο;

Ασφαλώς και πρόκειται για ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του θεάτρου του παραλόγου.
Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της
θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες
καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της
γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών.
Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός και το γκροτέσκο, τα οποία
υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του


Μία πλειάδα μεγάλων ηθοποιών συμμετέχουν στο έργο:

Ο Ανδρέας Φιλιππίδης υποδύεται τον Μπενζανζέ

Ο Δήμος Σταρένιος υποδύεται τον Ζαν

                                           



Ηθοποιοί : Ανδρέας Φιλιππίδης (Μπερανζέ), Κλεώ Σκουλούδη, Δήμος Σταρένιος, Γιώργος Μοσχίδης, Βάσω Μεταξά, Κώστας Ρηγόπουλος, Άννα Κυριακού, Βίκτωρ Παγουλάτος, Ευάγγελος Πρωτοπαππάς, Κώστας Παπαγεωργίου, Γιώργος Πλούτης και Απόστολος Αυδής


Μετάφραση : Ιουλία Ιατρίδη
Σκηνοθεσία : Μήτσος Λυγίζος



Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι  "Ραδιοφωνικό Θέατρο"

Πηγές: el-culture, athens voice, politeianet, culture now, καθημερινή, Εσλιν (το θέατρο του παραλόγου),ράδιο-ψαλίδι

Ο Κεν Μπάρλοου

 Ο Μπάνε και ο Πέτζα είναι δικά μας παιδιά, δεν θεωρούνται ξένοι. Σάβιτς και Μπέρι είναι ίσως το καλύτερο δίδυμο ψηλών, Μακρέϊ και Σάκλφορντ σπουδαίοι μπασκετμπολίστες αλλά έμειναν λίγο, Σκάϊλς και Λέβινγκστον έφεραν άρωμα ΝΒΑ στο Αλεξάνδρειο αλλά όχι τίτλο. Δικαιωματικά λοιπόν η τιμητική διάκριση του κορυφαίου ξένου στην ιστορία του ΠΑΟΚ πάει στον παίχτη ουσία Κεν Μπάρλοου που σήμερα γιορτάζει τα 57α γενέθλια του.

Όταν ο Κεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη μετά το πείραμα Τέρι Μίλς ως αντικαταστάτης του παίχτη του ενός ημιχρόνου Ίρβινγκ Τόμας (με την ΑΕΚ) ήταν σίγουρο πως με την απόκτηση του ο ΠΑΟΚ απέφευγε το ρίσκο να μην του βγεί η επιλογή, ο Αμερικανός είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του στα ευρωπαϊκά παρκέ τα προηγούμενα χρόνια. Προτού πατήσει το πόδι του στο Αλεξάνδρειο, ο Μπάρλοου έβγαλε το ψωμί του για μια τετραετία στα ιταλικά και ισραηλινά γήπεδα με απόλυτη επιτυχία, κατακτώντας τίτλους ως μέλος δύο εξαιρετικών ομάδων.

Αλλά ας πιάσουμε το νήμα της ζωής του από την αρχή και την Ιαπωνία όπου γεννήθηκε λόγω της εκεί μετάθεσης του στρατιωτικού πατέρα του. Η συνέχεια τους βρήκε στο Οχάιο και στο Μίσιγκαν μέχρι την ηλικία των 12 που η οικογένειά του ρίζωσε στην πολιτεία που το μπάσκετ είναι θρησκεία, την Ιντιάνα. Ο πιτσιρικάς κόλλησε με το άθλημα αν και ήταν η πρώτη φορά που έπιανε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του και τελικά έγινε τόσο καλός ώστε του δόθηκε υποτροφία από το τοπικό Νότρ Ντάμ του Ρίτσαρντ "Ντίγκερ" Φελπς.

Με τους Fighting Irish o Κεν αγωνίστηκε και τα τέσσερα κολλεγιακά χρόνια έχοντας ως συμπαίχτη για δύο σεζόν τον Ντέιβιντ Ρίβερς με τον οποίο τον συνδέει μια δυνατή προσωπική ιστορία. Το καλοκαίρι του 1986 ο Μπάρλοου επιλέχθηκε στο νούμερο 23 του ντραφτ από τους Λέικερς αλλά γρήγορα ενεπλάκη σε διαδικασία ανταλλαγής που έστειλε τα δικαιώματα του στην Ατλάντα. Μέχρι λοιπόν να ξεκινήσει το training camp των Γερακιών, ο Κεν παρέα με τον Ντέιβιντ γύρισαν στην Ιντιάνα, δουλεύοντας παράλληλα σε μια αποθήκη.Το βράδυ της 24ης Αυγούστου 1986 το φορτηγάκι που οδηγούσε ο μετέπειτα παίχτης του ΠΑΟΚ με συνοδηγό τον Ντέιβιντ, στην προσπάθεια του να αποφύγει ένα όχημα που παραβίασε το STOP, έριξε το αυτοκίνητο σε παρακείμενο χωματόδρομο. Ο Κεν τη γλύτωσε με ελαφρά τραύματα αλλά ο Ντέιβιντ που όπως και ο συμπαίχτης του δεν φορούσε ζώνη, λόγω της ανατροπής πετάχτηκε απο το παρμπρίζ και προσγειώθηκε σοβαρότατα τραυματισμένος στην κοιλιακή χώρα σε ένα χαντάκι 10 μέτρα μακριά. Βρέθηκε στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου και τελικά σώθηκε επειδή δεν είχαν πειραχτεί τα ζωτικά του όργανα. Μετά απο ένα εφτάωρο χειρουργείο, οι γιατροί κατάφεραν να τον θέσουν εκτός κινδύνου και οι προσευχές του Μπάρλοου και του προπονητή του που παρακαλούσε τον Θεό να μη γίνει ο παίχτης του πελάτης του πατέρα του (το επάγγελμα του οποίου ήταν νεκροθάφτης εξου και το παρατσούκλι "Ντίγκερ" του Φελπς) φαίνεται πως εισακούστηκαν.

Στις 13 του Σεπτέμβρη, ο Κεν ανακοίνωσε μέσω του εκπροσώπου του πως θα περνούσε τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ιταλία με τη φανέλα της ιστορικής Ολύμπια Μιλάνο. Τον Οκτώβριο είχε την πρώτη γνωριμία με το Αλεξάνδρειο και τον Άρη σε εκείνο το εξωπραγματικό 98-67 και στη ρεβάνς του Παλαντρουσάρτι που οδήγησε στη μεγάλης ανατροπή ήταν από τους καλύτερους παίχτες των Μιλανέζων όπως και στον τελικό του Πρωταθλητριών στη Λωζάνη, εκεί όπου σήκωσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της καριέρας του.

Αν και η παρουσία του στη Λομβαρδία ήταν εξαιρετική με μέσους όρους της τάξεως των 17 πόντων και 8 ριμπάουντ, το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε αλλά ο Κεν δεν έμεινε χωρίς δουλειά.Η αντίπαλος στη Λωζάνη, η Μακάμπι έσπευσε να αποσπάσει την υπογραφή του και ο Αμερικανός έγινε μέλος μιας τρομακτικής front line που εκτός από τον ίδιο περιελάμβανε τον Κέβιν Μαγκί και τον Λαβόν Μέρσερ. Με τους Ισραηλινούς έπαιξε σε δύο συνεχόμενους τελικούς του Πρωταθλητριών, πρώτα στη Γάνδη όπου ηττήθηκε από τους παλιόφιλους της Ολύμπια και κατόπιν στο Μόναχο το 89 πέφτοντας θύμα των τρομερών μωρών της Γιουγκοπλάστικα. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε και η πρώτη προσέγγιση από πλευράς Βεζυρτζή για να έρθει ο Κεν στη Θεσσαλονίκη αλλά το έδαφος δεν ήταν ακόμα πρόσφορο.

Έγινε την επόμενη χρονιά που ο Μπάρλοου προέρχομενος από έναν τραυματισμό στο γόνατο είδε την πόρτα της εξόδου στο Τελ Αβίβ και όταν ο μάνατζερ του τον ενημέρωσε πως ο ΠΑΟΚ είχε επικοινωνήσει ξανά μαζί του δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και στις αρχές Σεπτέμβρη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" και χωρίς καλά καλά να γνωρίζει τα ονόματα των συμπαιχτών του, αγωνίστηκε στο ντέρμπι με τον Άρη.

Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο ΠΑΟΚ που βάδιζε πια το μονοπάτι της ωριμότητας, βρήκε στο πρόσωπο του Κεν τον ιδανικό κρίκο για να κλείσει η αλυσίδα. Ο Μπάρλοου έφερε πνεύμα πρωταθλητισμού στην ομάδα, εμπειρία μεγάλων αγώνων αλλά και ουσία. Χωρίς να ξεσηκώνει την εξέδρα με το παιχνίδι του, ήταν αθόρυβος αλλά και ουσιαστικός. Τελείωνε ο αγώνας και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι για το πως είχε γεμίσει τη στατιστική του με πόντους και ριμπάουντ. Στην τριετία του στην Ελλάδα ήταν πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ και ριμπάουντερ ενώ τα ποσοστά του στα δίποντα έφταναν το 65 με 70%.

Από την πρώτη του χρονιά ο Μπάρλοου φρόντισε να δείξει πως ο ΠΑΟΚ είχε πετύχει διάνα με την απόκτηση του, στη Γενεύη θα είναι αυτός που θα κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ παίζοντας ως πεντάρι για σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο μετά την αποβολή του Φασούλα, δίνοντας ομηρικές μάχες στη ρακέτα με τον Κέβιν Μαγκί. Το Κυπελλούχων του 91 έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σπουδαίου Αμερικανού φόργουορντ.

Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να ρίξει τον Άρη από τον θρόνο αλλά δύο λάθη, ένα του Κεν και ένα του Φασούλα θα αναβάλουν προσωρινά την εκθρόνιση. Αυτή θα έρθει το 1992, τα χρόνια της αβεβαιότητας και των παιδικών ασθενειών ήταν πίσω για τον ΠΑΟΚ ακόμα και αν στη Ναντ τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίστηκαν ξανά.

Το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς σχεδιάζει την ομάδα που θα φέρει στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο τραυματισμός του Χάρισον του αλλάζει τα πλάνα και στη Θεσσαλονίκη έρχεται ο Κλιφ Λέβινγκστον. Ο Κεν που είναι πάντα πιστός στρατιώτης, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τραβηχτεί πιο έξω για να μην τρακάρει με τον "Good News" και να παίξει στο 3. Με αυτό το σχήμα ο ΠΑΟΚ θα φτάσει στο ΣΕΦ με την ταμπέλα του μεγάλου φαβορί, ο Κεν στον ημιτελικό ξεκινάει κάνοντας καλή αμυντική δουλειά πάνω στον Κούκοτς αλλά το γρήγορο φόρτωμα του Φασούλα με φάουλ και η απουσία του Τσέκου θα υποχρεώσει τον Ντούντα και τον Κεν να παίξει ξανά στο 5 χωρίς την επιτυχία της Γενεύης. Η αποτυχία στο Φάιναλ Φορ αλλά και ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, θα σηκώσουν τρικυμία στον Δικέφαλο του Βορρά που τα απόνερα της θα παρασύρουν και τον Αμερικανό.

Η Ιταλία θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά της, πρώτα στην Καλαβρία για τη Ρέτζιο και εν συνεχεία για λίγο στο Τρεβίζο και μετά στην Πιστόϊα, τη Μοντεκατίνι, τη Σάσαρι και το Λιβόρνο όπου το 2002 θα κρεμάσει τα παπούτσια του σε ηλικία 38 ετών.

Ο Κεν ήρθε στον ΠΑΟΚ για να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν η ομάδα για να εδραιωθεί, η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Και το σίγουρο είναι πως με το ήθος του, τη σεμνότητα του και το ταλέντο του, ο Αμερικανός συνέβαλε τα μέγιστα στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του Δικεφάλου του Βορρά. Δεν ήταν φαντεζι, δεν τράνταζε τις μπασκέτες με βροντερά καρφώματα αλλά στο τέλος της ημέρας δίπλα στο όνομα του Κεν Μπάρλοου, η ουγιά γράφει ουσία...

Antreas Tsemperlidis

Σαν σημερα πεθανε ο Νικηταράς

 Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πεθαίνει τυφλός και πάμφτωχος στον Πειραιά ο ενδοξότερος και ευγενέστερος όλων των αγωνιστών του 1821, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς. 

Για τους Έλληνες ήταν ο ξακουστός Τουρκοφάγος, ενώ για τους συμπολεμιστές του ήταν ο φτωχός Νικήτας, που ποτέ δεν δέχθηκε να πάρει λάφυρα. Η εμφάνισή του στα πεδία των μαχών ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό στους Έλληνες και προκαλούσε τον αληθινό τρόμο στους Τούρκους, που υποχωρούσαν αλαλάζοντας και μόνο στη θωριά του με το σπαθί στο χέρι. Αγνός και ανιδιοτελής, δεν καταδέχθηκε ποτέ να πάρει την παραμικρή αμοιβή, ακόμα και όταν η οικογένειά του πεινούσε. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Γαζής, ο γραμματικός του Καραϊσκάκη «Ο Νικήτας επατούσε τον χρυσόν δια να κυνηγήσει τον εχθρόν, ευχαριστούμενος να ονομάζηται πένης ένδοξος παρά πλούσιος άδοξος».  Μετά την επανάσταση, όταν ο Τερτσέτης ρώτησε το Νικηταρά γιατί δεν πήρε ποτέ του λάφυρα και ζει τώρα σε τόση φτώχια, ο Νικηταράς απάντησε αυστηρά «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω Καπετάνιος. Και δεν θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το Καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!». 

Για τον  Όθωνα και τους Βαυαρούς, τη Βαυαρική ακρίδα όπως τους αποκαλούσε ο απλός λαός, ο Νικηταράς ήταν κάτι παραπάνω από επικίνδυνος. Όχι μόνο γιατί ο Νικηταράς είχε σταθεί ολόψυχα στο πλευρό του Καποδίστρια, αλλά κυρίως γιατί στο πρόσωπό του οι ρακένδυτοι Έλληνες έβρισκαν ακόμα το ηρωικό τους ίνδαλμα, το ατρόμητο παλικάρι που ενσάρκωνε την τιμή και την υπερηφάνεια τους. Γι’ αυτό το Βαυαρικό παρακράτος τον συνέλαβε και τον φυλάκισε, υποβάλλοντάς τον σε φρικαλέα βασανιστήρια. Και όταν η μικρότερη κόρη του, στην οποία ο Νικηταράς είχε παθολογική αδυναμία, είδε να φέρνουν τον πατέρα της με καταματωμένα ρούχα με φορείο στην αίθουσα του δικαστηρίου που δικάζονταν, έχασε τα λογικά της και από τότε παραληρούσε λέγοντας «ωραία που σου παν’ τα κόκκινα πατέρα μου»…

Όταν μετά την πίεση της κοινής γνώμης ο Νικηταράς επέστρεψε τυφλός από την εξορία που τον είχε στείλει ο Όθωνας, αναγκάστηκε να ζητήσει για πρώτη φορά στη ζωή του από την κυβέρνηση ένα μικρό προνοιακό επίδομα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα έξοδα νοσηλείας της κόρης του. Η κυβέρνηση αρνήθηκε το επίδομα και του έδωσε μόνο μια άδεια επαιτείας για να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή απόγευμα έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Έτσι, ο ημίθεος των Δερβενακίων στέκονταν ρακένδυτος και τυφλός κάθε Παρασκευή απόγευμα στο προαύλιο της εκκλησίας και ζητιάνευε…

Το ξημέρωμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849, η υπέροχη καρδιά του Νικηταρά σταμάτησε να χτυπά. Αμέσως κατακλύστηκε από πλήθος κόσμου το σπίτι του στον Πειραιά, καθώς όλοι οι απλοί άνθρωποι ήρθαν αυθόρμητα να δουν για τελευταία φορά το θρυλικό Νικηταρά. Στη μικρή διαθήκη του άφηνε μόνο το σπαθί του στο γιό του Γιάννη και δήλωνε την τελευταία του επιθυμία: να ταφεί δίπλα στο θείο του τον Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Την ημέρα της κηδείας συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Έξω από το χαμόσπιτο υπήρχε ένα μόνιππο κάρο το οποίο θα μετέφερε τη σωρό του Νικήτα στην Αθήνα. Μόλις όμως η σωρός βγήκε στο κατώφλι του σπιτιού, το άπειρο συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε γοερά κλάματα και οι παλιοί συμπολεμιστές του που είχαν σηκώσει αρχικά τη σορό, δεν την απόθεσαν στο κάρο αλλά την παρέδωσαν στους αμέτρητους ανώνυμους Έλληνες που προσφέρονταν εθελοντικά να σηκώσουν στις πλάτες τους τη σωρό του Νικήτα. Χιλιάδες  άνδρες, νέοι, γέροι και παιδιά σήκωσαν διαδοχικά τη σωρό και έτσι, από πλάτη σε πλάτη,  μεταφέρθηκε η σωρός από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα, ενώ από τα μπαλκόνια των σπιτιών που περνούσε η τεράστια πομπή έπεφταν λουλούδια στο φέρετρο. Με αυτόν τον μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο τρόπο, ένα ολόκληρο Έθνος σήκωσε στις πλάτες του και ξεπροβόδησε στην αιωνιότητα αυτόν τον υπέροχο άνδρα. Μόνο οι Έλληνες θα μπορούσαν να αποδώσουν τέτοια τιμή σε ένα νεκρό και τέτοια τιμή μόνο στο Νικηταρά θα μπορούσε να γίνει…

Δυστυχώς, σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς που ήταν ο τάφος του, καθώς και τι απέγιναν τα οστά του Νικηταρά. Αλλά όπως έγραψε και ο ιστορικός Δημήτριος Καμπούρογλου που προσπάθησε το 1926 να βρει τον τάφο του Νικηταρά «Οι Έλληνες ας παρηγορηθούν δια της σκέψεως ότι δια τον Νικηταράν πάσα η Ελληνική Γη έχει ανοιχτές τις αγκάλας»….

Ο Μανούσος Αντρέου Χουρδακης

 Μανούσος Αντρέου Χουρδάκης. Γεννήθηκε στον Αϊ Γιάννη Σφακίων, μετανάστευσε στην Αμερική περίπου το 1910. Επίστρεψε στην Ελλάδα 1912 και υπηρέτησε τον Ελληνικό στρατό. To 1916 επέστρεψε στην Αμερική. Το 1920 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός κατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε στην Μικρασία. Σκοτώθηκε τον Αύγουστο του  1921 στον Σαγγάριο.

Εξοικείωση με το Ισλάμ, του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

 

Η γέννηση του ιστορικού φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία.

 Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο ελληνικός πολιτισμός και η χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθώρισαν την εξέλιξη του Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το Βυζάντιο.

 Η σύνθεση του ελληνικού πολιτισμού με τη χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία[i]. Η σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον τρίτο αιώνα. Συγκεκριμένη μορφή έλαβε με την αναγνώριση του χριστιανισμού από το Imperium romanum και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλ. η νίκη του χριστιανισμού και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη Ανατολή, εγκαινιάζουν τη βυζαντινή εποχή.

Στην πραγματικότητα η βυζαντινή ιστορία είναι μία νέα φάση της ρωμαϊκής ιστορίας, όπως και το βυζαντινό κράτος είναι βασικά η συνέχεια του imperium romanum. Βέβαια το επίθετο «βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους και ήταν άγνωστο στους ονομαζόμενους «Βυζαντινούς». Αυτοί χρησιμοποιούσαν συνήθως το όνομα «Ρωμαίοι», τον αυτοκράτορα τους θεωρούσαν ρωμαίο ηγεμόνα, διάδοχο και κληρονόμο των παλαιών ρωμαίων καισάρων. Έμειναν πιστοί στο όνομα της Ρώμης όσο χρόνο διήρκεσε η αυτοκρατορία, και οι ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις κυριάρχησαν ως το τέλος στην πολιτική τους συνείδηση και βούληση[ii]. Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία συνένωσε τα ετερογενή εθνικά φύλα της αυτοκρατορίας και η ρωμαϊκή ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας καθώρισε τη θέση της αυτοκρατορίας απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.

Ως κληρονόμος του ρωμαϊκού imperium το Βυζάντιο πίστευε ότι ήταν η μοναδική αυτοκρατορία πάνω στη γη και διεκδικούσε κυριαρχικό ρόλο πάνω σε όλες τις χώρες που ανήκαν κάποτε στον ρωμαϊκό κόσμο (orbis) και που τώρα είχαν γίνει τμήματα της χριστιανικής οικουμένης. Η σκληρή όμως πραγματικότητα ανέτρεψε προοδευτικά την αξίωση αυτή. Πάντως τα κράτη που δημιουργήθηκαν μέσα στο χώρο της χριστιανικής οικουμένης πάνω στο παλαιό ρωμαϊκό έδαφος, παράλληλα με το ρωμαιο-βυζαντινό κράτος, δεν θεωρήθηκαν νομικά και ιδεολογικά ισότιμα με αυτό. Δημιουργήθηκε μια περίπλοκη ιεραρχία κρατών, στην κορυφή της οποίας βρισκόταν ο ηγεμόνας του Βυζαντίου ως ρωμαίος αυτοκράτορας και ως κεφαλή της χριστιανικής οικουμένης[iii]. Στην πρώτη βυζαντινή εποχή η πολιτική της αυτοκρατορίας απέβλεπε στην άσκηση άμεσης κυριαρχίας πάνω στον orbis romanus, ενώ στη μέση και την ύστερη βυζαντινή εποχή η διατήρηση της θεωρητικής αυτής ηγεμονίας αποτελούσε τον άξονα, γύρω από τον οποίο στρεφόταν η πολιτική της αυτοκρατορίας.

---

[i] Πρβλ. Ν. Η. Baynes, The Hellenistic Civilization and East Rome, Oxford 1946 (ανατύπωση: Byzantine Studies, σελ. 1 εξ.). Για την ελληνιστική πολιτιστική και εκπαιδευτική παράδοση βλ. τα διεισδυτικά σχόλια του R.J.H. Jenkins, Byzantium and Byzantinism. Lectures in Memory of Louise Taft Semple, The University of Cincinnati 1963, σελ. 8 εξ.

[ii] Πρβλ. F. Dölger, Rom in der Gedankenwelt der Byzantiner, Zeitschr. f. Kirchengesch. 56(1937) 1 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und die europ. Staatenwelt 70 εξ.

[iii] Πρβλ. G. Ostrogorsky, Die byzantinische Staatenhierarchie, Sem. Kond. 8 (1936) 41 εξ. Επίσης F. Dölger, Die «Familie der Könige» im Mittelalter, Hist. Jahrb. 60(1940) 397 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und die europ. Staatenwelt 34 εξ.

Πηγή: GEORG OSTROGORSKY ΙΣΤΟΡΙΑ TOY ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι περίοδοι της κλασικής μουσικής.

Η κλασική μουσική είναι ένα αυθεντικό παιδί της Ευρώπης από την εποχή του Μεσαίωνα – και λίγο νωρίτερα. Έχει περάσει μέσα από διάφορα κύματα προβολής και επιρροής, που ξεκινούν από την Αγγλία και την Γαλλία και φτάνουν μέχρι την Γερμανία και την Ιταλία. Οι μουσικοί ιστοριογράφοι για να μπορέσουν να διαχωρίσουν τις τάσεις των εποχών της, επιλέγουν να την χωρίζουν σε 6 περιόδους.

Μεσαίωνας: Είναι η περίοδος πριν το 1400 που χαρακτηρίζεται από τα μονωδικά άσματα ή αλλιώς και Γρηγοριανά μέλη. Πήραν το όνομα τους από τον πάπα Γρηγόριο Α’ τον Μέγα και έχουν κυρίως εκκλησιαστική μορφή άρα και θρησκευτικό χαρακτήρα.

Αναγέννηση: Περίοδος από το 1400 μέχρι το 1600, χαρακτηρίζεται από μαδριγάλια αλλά και από τραγούδια με λατινικό στίχο. Ουσιαστικά είναι η άνθιση της μουσικής της τέχνης και η πρώτη μορφή κειμένων που συναντούν την μουσική, όπως τα ποιήματα του Βοκάκιου και οι εκφραστικές συνθέσεις του πρωτοπόρου Κάρλο Τζεζουάλντο.

Μπαρόκ: 1600-1750. Ξεχωρίζει για το απαλό μεν έντονο χρώμα στις μελωδίες, με την πλειοψηφία τους να είναι τόσο ακουστικές όσο και χορευτικές.

κλασική : Ξεκινάει από τα μέσα του 1750 μέχρι την πρώτη δεκαετία του 1800. Η κλασική μουσική αποκτά για πρώτη φορά δομή και ισορροπία. Δεν υπάρχουν κομμάτια που αρχίζουν και τελειώνουν σε περίεργα σημεία, αλλά αρχή μέση και τέλος που υπακούν σε μουσικές αρχές και στην επαγγελματική αρμονία. Είναι η εποχή της γέννησης της Ευρωπαϊκής μουσικής.

Ρομαντική: 1820-1900. Μεγάλα κομμάτια με συναισθηματικές μελωδίες και έντονα χαρακτηριστικά.

Νεότερη: Είναι το κύμα της μουσικής που έρχεται μετά το 1900 και δεν γνωρίζει σύνορα και οδηγίες. Η τελευταία 15ετία ωστόσο χαρακτηρίζεται από την επιστροφή στον ρομαντισμό.

Μάσκες...

 

Το έκτο πάτωμα, Αλφρέντ Ζερύ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας μεταφέρω στο Παρίσι της δεκαετίας του '30, στο Παρίσι της οικονομικής κρίσης, λίγο πριν την έκρηξη του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Θα σας παρουσιάσω τη γνήσια κωμωδία του Αλφρέντ Ζερύ, Το έκτο πάτωμα. Πρόκειται για ένα έργο θρύλος.

                                      

Το έκτο πάτωμα» ανέβηκε στο Theatre des Arts του Παρισιού το 1937. Έκτοτε παρουσιάστηκε σε δεκάδες χώρες στον κόσμο ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 και το 1952. 

Η υπόθεση:

Μεταφερόμαστε,  με τη γνωστή μαγεία του Ραδιοφώνου, στο Παρίσι του `30, την περίοδο του μεσοπολέμου, παρακολουθώντας τις ζωές πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων, μαθαίνοντας πως εξελίσσεται η καθημερινότητά τους στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Ένα γαϊτανάκι σχέσεων και παρεξηγήσεων, ένα έργο καταγραφή των απλών στιγμών που ομορφαίνουν τις ζωές μας.

Ένα έργο έτοιμο να παρασύρει με τους χαρακτήρες του.  Από την άλλη ο ονειροπόλος, φαντασμένος καλλιτέχνηςΜαξ Λεσκαλιέ. Η κουτσομπόλα γυναίκα του Ζερμαίν μαζί με την φίλη της, την Μπέρτ ή Σουλτάνα, που μαζί κρυφακούν και παρακολουθούν τα πάντα στον όροφο. Η αδίστακτη ιδιοκτήτρια Κα Μαρέ, που κυνηγάει με το «σκουπόξυλο» τους ενοικιαστές της. Ο διανοούμενος λογοτέχνης Οσπώ και η κόρη του Εντβίζ, η οποία ερωτεύεται τον καινούργιο ενοικιαστή. Ο καινούργιος ενοικιαστής, Ζονβάλ, μυστήριος και εμφανίσιμος. Ο ντροπαλός Ζοζό, που είναι ερωτευμένος με την Εντβίζ. Η Ζαν, μια αληθινή γυναίκα, που σκανδαλίζει τον όροφο με τους έρωτές της. Η «Κυρία με τα Γκρίζα» , όπως την αποκαλούν οι ένοικοι του ορόφου, μια μυστηριώδης γυναίκα που προκαλεί εντυπώσεις.

Το έργο αυτό ζωντανεύει ξανά σε μία παράσταση που θα ταξιδέψει και θα παρασύρει τους θεατές σε μια άλλη πραγματικότητα, γεμάτη μουσική, έρωτες, πάθη και συγκρούσεις στο Έκτο Πάτωμα. (https://www.culturenow.gr/to-ekto-patwma-toy-alfrent-zeri-apo-thn-omada-reperaz-sto-theatro-empros/)

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Η παράσταση ζωντανεύει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιοτρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 1930 ή του 2016...

Στη Γαλλία πάντα " Έκτο Πάτωμα" θεωρούν το τελευταίο πάτωμα μιας πολυκατοικίας.

Μετάφραση και διασκευή για το ρ/φ: Γιώργος Βρασιβανόπουλος

Ραδιοσκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Μηνάς Χρηστίδης

Τεχνική Επιμέλεια: Κώστας Κοσμάς

Παίζουν: Αλίκη Ζωγράφου, Νάσος Κεδράκας, Γιάννης Αργύρης, Αγνή Βλάχου, Νίκος Φιλιππόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Ελένη Καρπέτα, Καίτη Χρονοπούλου, Ρίτα Μουσούρη, Θεανώ Ιωαννίδου, Σταύρος Ξενίδης, Γιώργος Μανταρόπουλος.

Παρουσιάστηκε από την εκπομπή «Το θέατρο της εβδομάδας» τον Απρίλιοτου 1962.

Επιμέλεια: Μάρα Καλούδη

Ο Νίκος Κούρκουλος

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι ¨Μαργαρίτα Πάσχου¨:

Πηγές: ert.gr, culturenow, Ελculture.gr,politismika.gr, Ελεύθερο Βήμα, Τρίτο Πρόγραμμα

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΟΙΦ...

 Μπόμπι Τσάρλτον- Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Ένας αληθινός γίγαντας για το παιχνίδι μας.

Ρίνους Μίχελς -  Ήταν μόλις 17 χρονών όταν πρωτοήρθε στον 'Αγιαξ, και από τότε έδινε οδηγίες...έλεγε στους παίχτες σε ποιους χώρους να κινηθούν και σε ποιος οχι,και οι παίχτες ακολουθούσαν τις οδηγίες αυτού του αδύνατου έφηβου, επειδή είχε δίκιο. O Kροίφ δεν μιλούσε αφηρημένα για τον χώρο, έδινε συγκεκριμένες και λεπτομερείς οδηγίες. Πιο πολύ από το να σκοράρει,  ή να τρέχει τον θυμάμαι να κατευθύνει τους συμπαίχτες του... Οχι εκει, πηγαινε δύο μέτρα πισω, τώρα πιο αριστερα..."'. Εμοιαζε σαν να διευθύνει συμφωνική ορχήστρα .

Φράντς Μπεκενμπάουερ- Ήταν με βεβαιότητα , ο καλύτερος παίχτης που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη..

Μισέλ Πλατινι- Για μένα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.

Τέρι Βέναμπλς-  Όταν έβλεπες τον Κροίφ έξω από το γήπεδο, έμοιαζε με ένα απλό αδύνατο αγόρι,.Όταν το έβλεπες μεσα στο γήπεδο ήταν από άλλο πλανήτη,

Εμίλ Μπουτραγκένιο-Πάντα έλεγα σε όλους ότι ο Κρόιφ είναι το είδωλο μου.

Φράνκο Καούζιο- Ήταν ένας από τους σπουδαίοτερους ποδοσφαιριστές που έχω γνωρίσει. Τα είχε όλα ... τεχνική ,φαντασία, ταχύτητα, εξυπνάδα.

EΙΠΕ Ο ΚΡΟΙΦ...

«Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, ο μέσος όρος που ένας παίκτης έχει τη μπάλα στα πόδια του, είναι 3 λεπτά. Για να καταλάβεις πόσο καλός είναι, πρέπει να κοιτάξεις τι κάνει τα υπόλοιπα 87»

«Όταν έχεις την ικανότητα να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή, αυτό είναι Τέχνη»

«Όταν προηγείσαι 5-0, τότε δεν έχει νόημα να ψάξεις ένα 6ο γκολ. Πολύ πιο θεαματικό για την κερκίδα, είναι να προσπαθήσεις να σημαδέψεις το δοκάρι»

«Ξέρεις αν ένας παίκτης χτυπάει σωστά τη μπάλα, όχι βλέποντάς τον, αλλά ακούγοντας τον ήχο που κάνει το παπούτσι του στην επαφή με τη μπάλα»

Τεχνική δεν είναι να μπορέσεις να κάνεις τσαλιμάκια με τη μπάλα 1000 φορές. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό αν εξασκηθεί αρκετά. Και τότε μπορεί να πάει να δουλέψει σε τσίρκο. Τεχνική είναι να μπορέσεις να δώσεις την πάσα με ένα άγγιγμα, τη σωστή ταχύτητα και να τη στείλεις στο σωστό πόδι του συμπαίκτη σου.

Όταν έχεις τη μπάλα πρέπει να κάνεις τον αγωνιστικό χώρο όσο μεγαλύτερο γίνεται και όταν δεν την έχεις όσο μικρότερο γίνεται.

Οι παίκτες που δεν είναι αληθινοί ηγέτες αλλά προσπαθούν να γίνουν, πάντα κατακρίνουν έντονα άλλους παίκτες μετά από ένα λάθος τους. Οι αληθινοί ηγέτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήδη υποθέτουν ότι οι άλλοι θα κάνουν λάθη. 

Οι παίκτες σήμερα μπορούν να σουτάρουν μόνο με το κουντεπιέ τους. Εγώ μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό του ποδιού, με το εξωτερικό και με το κουντεπιέ και με τα δύο πόδια. Με άλλα λόγια, ήμουν έξι φορές καλύτερος από τους σημερινούς παίκτες.   

 Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι ανούσια. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά.