Τα αρχαία μυστήρια ήταν, ίσως, η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κρυφές τελετές, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, δηλαδή να εισαχθεί.
Ο οπαδός αυτής της λατρείας λεγόταν Μύστης, ενώ αυτός που τον εισήγαγε Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε ιεροτελεστίες κι αυτοί που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν ενωμένοι για πάντα.
Η λέξη μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας, η οποία δεν γινόταν φανερή σε όσους δεν είχαν μυηθεί. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα Μυείν, δηλαδή κλείνω, και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και τα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε όποιον μη μυημένο.
Στην εσωτερική τους έννοια παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες, είτε φυσικές είτε πνευματικές, που διατηρήθηκαν με το πέρασμα χιλιάδων ετών. Απ΄ όσα είναι γνωστά, φαίνεται ότι παρουσίαζαν αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Ακόμα, ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης, την πολυπόθητη βροχή.
Στα μυστήρια όλων των εποχών και θρησκειών, οι άνθρωποι επιδιώκουν τη βοήθεια του θεού. Και την επιδιώκουν από τη στιγμή που μπόρεσαν να συλλάβουν την ιδέα των πανίσχυρων θεών και του υπερβατικού τους κόσμου. Τα μυστήρια εκ των πραγμάτων, εμφανίζονται σ’ ένα αρκετά ανεπτυγμένο πολιτιστικό στάδιο του ανθρώπου - η σύλληψη της έννοιας των θεών, των πνευμάτων, ενός κόσμου που υπάρχει πέρα από τις ανθρώπινες αισθήσεις, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξή τους.
Σύμφωνα με την Στεργίου (1996) στα μυστήρια μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο όσοι πετύχαιναν μέσα από προετοιμασίες δοκιμασιών και υποσχέσεων (π.χ. περί εχεμύθειας), για να βεβαιωθούν για το ισχυρό του χαρακτήρά τους και μόνο τότε γίνονταν δεκτοί στο χώρο των μυημένων. Στους χώρους εκείνους, που υπήρχε εσωτερική και εξωτερική λειτουργία, ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην ψυχική ανύψωση του ανθρώπου προς την πνευματική του ολοκλήρωση και τελειοποίηση μέσω του εξαγνισμού και του καθαρμού, για να κατακτήσει ο μυημένος με την ψυχή του την αγάπη και την πνευματική ελευθερία.
Πηγή: Παρθενόπη Ιωαννίδου
Ο οπαδός αυτής της λατρείας λεγόταν Μύστης, ενώ αυτός που τον εισήγαγε Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε ιεροτελεστίες κι αυτοί που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν ενωμένοι για πάντα.
Η λέξη μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας, η οποία δεν γινόταν φανερή σε όσους δεν είχαν μυηθεί. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα Μυείν, δηλαδή κλείνω, και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και τα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε όποιον μη μυημένο.
Στην εσωτερική τους έννοια παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες, είτε φυσικές είτε πνευματικές, που διατηρήθηκαν με το πέρασμα χιλιάδων ετών. Απ΄ όσα είναι γνωστά, φαίνεται ότι παρουσίαζαν αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Ακόμα, ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης, την πολυπόθητη βροχή.
Στα μυστήρια όλων των εποχών και θρησκειών, οι άνθρωποι επιδιώκουν τη βοήθεια του θεού. Και την επιδιώκουν από τη στιγμή που μπόρεσαν να συλλάβουν την ιδέα των πανίσχυρων θεών και του υπερβατικού τους κόσμου. Τα μυστήρια εκ των πραγμάτων, εμφανίζονται σ’ ένα αρκετά ανεπτυγμένο πολιτιστικό στάδιο του ανθρώπου - η σύλληψη της έννοιας των θεών, των πνευμάτων, ενός κόσμου που υπάρχει πέρα από τις ανθρώπινες αισθήσεις, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξή τους.
Σύμφωνα με την Στεργίου (1996) στα μυστήρια μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο όσοι πετύχαιναν μέσα από προετοιμασίες δοκιμασιών και υποσχέσεων (π.χ. περί εχεμύθειας), για να βεβαιωθούν για το ισχυρό του χαρακτήρά τους και μόνο τότε γίνονταν δεκτοί στο χώρο των μυημένων. Στους χώρους εκείνους, που υπήρχε εσωτερική και εξωτερική λειτουργία, ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην ψυχική ανύψωση του ανθρώπου προς την πνευματική του ολοκλήρωση και τελειοποίηση μέσω του εξαγνισμού και του καθαρμού, για να κατακτήσει ο μυημένος με την ψυχή του την αγάπη και την πνευματική ελευθερία.
Πηγή: Παρθενόπη Ιωαννίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου