Ένα παιδί από τα σπλάχνα του Άρη που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα σε ηλικία 12 χρονών όταν ο φροντιστής της ομάδας, ο θρυλικός "Μπαρού" (Μάκης Νάτσης) τον τσάκωσε να κρυφοκοιτάζει την προπόνηση στο βοηθητικό του Χαριλάου, ο Μιχάλης Ρωμανίδης που σήμερα γιορτάζει τα 60α γενέθλιά του, έζησε από πρώτο χέρι την άνοδο της "Αυτοκρατορίας" και όλες τις μεγάλες στιγμές, τους τίτλους άλλα και το λυσσαλέο κυνήγι του ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ταλέντο από τα λίγα, εγκατέλειψε το βόλεϊ στο οποίο διέπρεπε και προωθήθηκε γρήγορα στην πρώτη ομάδα παίρνοντας ευκαιρίες από τον Ίβκοβιτς που πιστός στο δόγμα του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ πως η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός (έκανε ντεμπούτο τον Σεπτέμβριο στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της σεζόν 1980-81 εναντίον του Ολυμπιακού όταν ήταν 14 χρονών και 2 μηνών, με 10 πόντους και 8 ριμπάουντ, μαρκάροντας επίσης με επιτυχία τον Γιώργο Καστρινάκη, ενώ ήταν μόλις 14 ετών 7 μηνών και 2 ημερών στο πρώτο του ευρωπαϊκό ματς με αντίπαλο την Καρέρα Βενέτσια στις 21 Ιανουαρίου του 1981) και σε ηλικία 17 χρονών το 1983 κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον Άρη.
Μέχρι την έλευση του Σούμποτιτς ήταν το βασικό τριάρι της ομάδας αφού ο Μιχάλης είχε όλα τα στοιχεία ενός μοντέρνου παίχτη, με εξαιρετικό μακρινό σουτ και δικαίως θεωρήθηκε μεγάλη ελπίδα για το ελληνικό μπάσκετ.
Στα 17 του ήταν ήδη διεθνής με την Ανδρών και μέχρι τα 20 του είχε παραστάσεις από Ευρωμπάσκετ, Προολυμπιακό τουρνουά και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Αν και όπως είπα είχε χάσει τη θέση του βασικού στον Άρη, παρέμενε εκείνη την εποχή ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας σμολ φόργουορντ πίσω από τον Φάνη και κέρδισε μία θέση στο ρόστερ των θριαμβευτών του '87.
Ήταν η τελευταία αναλαμπή του Ρωμανίδη, αφού ο Ιωαννίδης συνέχιζε εμμονικά να μην του δείχνει εμπιστοσύνη, επιμένοντας στον "Πίξι" και αφού δεν είχε χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του όπως ήταν λογικό δεν ξανακλήθηκε στην εθνική.
Ο Ξανθός έφυγε από τον Άρη το καλοκαίρι του 1990 και οι ελπίδες του Μιχάλη που ήταν μόλις 24 χρονών αναπτερώθηκαν αλλά αποδείχθηκαν φρούδες.
Τζώρτζ Φίσερ, Λάζαρο Λέτσιτς, Μιχάλης Κυρίτσης, συνέχισαν την Ιωαννίδειο τακτική παρκάροντας τον στην άκρη του πάγκου και η χαριστική βολή ήρθε πριν από τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ το 1992 τον μοναδικό στόχο του εκπέσοντα "Αυτοκράτορα" σε μία καταστροφική χρονιά.
Υπηρεσιακός προπονητής είχε αναλάβει ο συμπαίχτης του Μέμος Ιωάννου και ο Μιχάλης ήλπιζε πως θα αγωνιστεί για να γίνει μαζί με τον Γκάλη ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας με εφτά κατακτήσεις Κυπέλλων. Η προσγείωση ήταν απότομη για τον Ρωμανίδη, όταν αποκλείστηκε από τη δεκάδα του τελικού με την δικαιολογία πως η ομάδα χρειαζόταν άλλον έναν γκαρντ. Το μήνυμα ελήφθη από τον Μιχάλη και με τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου κατέβηκε στην Αθήνα για να φορέσει τα "ροσονέρι" του Παγκρατίου.
Ήταν 26 χρονών, είχε ακόμα πολύ μπάσκετ μέσα του και στην προετοιμασία ήταν καταπληκτικός αλλά η τύχη δεν στάθηκε σύμμαχος του.
Στο πρώτο παιχνίδι με το Παγκράτι, σε ανύποπτη φάση το γόνατο του τον "πρόδωσε". Οι έξι μήνες αποχής έγιναν οχτώ, η σεζόν χάθηκε και όταν επέστρεψε στα παρκέ το καλοκαίρι του '93 δεν ήταν ο ίδιος παίχτης.
Το κατάλαβε γρήγορα και ο ίδιος, για αυτό το 1994 μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του, αποχώρησε από το Μετς πηγαίνοντας λίγο βορειότερα, στο "Σαλούν" του Παπάγου.
Με τους "Στρατηγούς" κέρδισε την άνοδο για την Α1 αλλά δεν έμελλε να παίξει ξανά στα σαλόνια. Είχε ήδη πάρει την απόφαση να κρεμάσει τη φανέλα του -τουλάχιστον στο επαγγελματικό μπάσκετ αφού συνέχισε για άλλα δύο χρόνια στις τοπικές κατηγορίες της Αττικής με τα Σούρμενα- λίγο πριν μπει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του.
Χορτάτος από τίτλους, εμπειρίες και μεγάλους αγώνες, ο Μιχάλης Ρωμανίδης σίγουρα δεν έγινε το alter ego του Φάνη αλλά ήταν ένας παίχτης με μεγάλες προοπτικές που για λόγους που δεν άπτονταν πάντα της αρμοδιότητας του, δεν κατάφερε να κάνει την μεγάλη καριέρα που προαλειφόταν.
Αυτό όμως δεν αφαιρεί ούτε στο ελάχιστο την ενεργή παρουσία του σχεδόν σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της δεκαετίας του '80.
Μπορεί να μην έφτασε ποτέ στην προσωπική του κορυφή του Έβερεστ, όμως σίγουρα στα δικά του Ιμαλάϊα ανέβηκε πολλές χαμηλότερες κορυφές...
#AntreasTsemperlidis
